Gisterenavond, nog ns warm eten in de allbergue bij Loli, lekker vissoep en tortilla met ...
8 plaatsen waren er, maar om half 7 kwam er nog n Oosterijker binnengelopen, die het dorp halverwege had gemist en noodgedwongen doorgelopen was tot El Cubo, alles was vol, maar zoals op de camino zich alles oplost, werd er ook voor hem n oplossing gevonden... slapen in de living op n zetel.. Steenrijke Oostenrijker was dankbaar, en hield ons wakker met zn caminoveehalen... Op zn eerste camino vroeg hij zoch na 4 dagen af waarom hij dit aan t doen was, eerst verzon hij t vehaal dat hij t deed omdat hij dakbaar was dat hij zo'n voorspoedig leven gehad had... Maar n kwartier later realiseerde hij dat hij t deed voor zn moeder omdat die altijd zo goed voor hem gezorgd had, en dat zou t dan zijn... Plots ging zn gsm af, en werd hij verwittigd dat zn moeder plots overleden was.. 'Toeval' op de camino, neen, alles is voorbestemd... Toeval bestaat inderdaad niet, want deze avond, ontmoetten we deze man terug, in n klein straatje van Zamora... hij was als laatste vertrokken in de albergue, en had daar n vergeten broek zien liggen, en dus meegenomen, en gaan afgeven in de albergue waar wij zitten... Bernadette had inderdaad daar haar broek vergeten, en hij dacht dat hij wel nog ns ergens zou tegenkomen ...
De etappe dan van vandaag, onze laatste. Kon je op 2 manieren doen, langs de N630 of via de camino-pijlen, wij deden dit laatste en eindigden op +-33km, anderen konden er mee leven dat ze gans de dag langs de weg, en tussen t druk verkeer moesten lopen voor 3 km minder?! We vragen ons af waar de pelgrimsgeest gebleven is.. tellen de mindere kilometers, of de weg.
De weg was vandaag subliem, voortdurend op zandwegen, maar links en rechts de mooiste verscheidenheid in oude wijngaarden, akkervelden, en vooral, in bloei staande koolzaadvelden... Zo'n mooi geel hebben we zelden gezien !.. Uiteindelijk werd t één van onze langere tochten over de eindeloze uitgestrektheid van de Meseta. Zamora zagen we al liggen op meer dan 10 km afstand. Uiteindelijk bereikten we Zamora, in de zon, na n ganse dag ijzige wind. Via de Puente de Piedra staken we vandaag de Duoro over, en kwamen terecht in de albergue municipal. Vele niet-stappende (taxi ? Bus ?) pelgrims (???) lagen er uit te rusten (?)... Wij hebben gauw n douche genomen, om daarna al te kunnen beginnen aan n eerste stadsverkenning.
Voor ons eindigt hier de eigenlijk Camino... 586 km hebben we er op zitten in 25 stapdagen..
We blijven morgen 'toeristen' in Zamora, het kleine Salamanca, met niet minder dan 23 Romaanse kerken, en nog zoveel meer..
Het werd n camino, anders dan de vorige, maar hier komen we nog wel op terug, maar t werd vooral de camino van het weerzien met Bernadette en Patrick... En met de wetenschap dat op de camino niets toevallig is....
Traditiegetrouw vertrokken we om 7u30 vanmorgen, de voorlaatste etappe... Jaja u leest goed, normaal nog 2 stapdagen na vandaag van telkens +- 16 km, maar we voelen ons goed genoeg om morgen die 32 km on éėn keer af te haspelen... Zo gaan we weer n dag winnen om in Zamora of Madrid rond t lopen.
De weg zette zich dus verder over de Meseta en opnieuw lopen we door eindeloze akkervelden over rode stoffige zandpaden die tot de horizon reiken.
Niks te vertellen over wat we zien (want er is eigenlijk niks te zien)... Rechts de autosnelweg of de N-630 en links de uitgestrekte velden, met de groene jonge granen, en schuchter de eerste wijngaarden, eigenlijk onderkomen en waarschijnlijk met de phylloxera-ziekte erin. (Druivenziekte die hier in 19e eeuw zijn intrede deed, en waarvan men nu nog steeds herstellende is, zo hoorden we later, tijdens de 'wijnles')
We zijn dan beland in El Cubo de la Tierra del Vino, wat n naam hé ! Keuze tussen 2 albergues, we kozen voor de Albergue Turistico Torre de Sabre... Wat n goede keuze, n kamer voor 10 per persoon, lakens, handdoeken, warme douche, en wat n verwelkoming.. Una cervaza por favo señor y señora ? Al te graag natuurlijk... Gaat u maar douchen, seffens staat er warm eten voor jullie klaar, spaghetti als primero, dan n plato met 2 (?!) biefstukken en 2 eieren (van de kippen de la casa señor !) en salade natuurlijk... eerst vino blanco (beter dan albariño vlgs Filiberto (!) de uitbater) en dan vino tinto (Tempranillo - de beste van Spanje vlgs dezelfde Jommekes-figuur).. eenvoudig dessert, naranja... Maar als afzakkertje, nog eerst n likeurtje op basis van café con limon en kaneel, om af te sluiten met n orujo viejo natuurlijk.. Niet te schatten wat n vriendelijkheid hier van de uitbaters, die ons wisten te vertellen dat ze hier wijn maken van struiken die zeer oud zijn, en met wortels van meer dan 20 meter diep
We hoorden eerder inderdaad al van deze streek ten zuiden van de Rio Duoro, gekend voor zijn uitstekende wijnen.
Dit dorpje is ook het eerste dat we bereikten na het overschrijden de de grens tussen de provincies Salamanca en Zamora..
We delen de kamer dus met onze vrienden uit Toulouse, Patrick en Bernadette.. er wordt veel bijgebabbeld, en voor ons is t natuurlijk bijna feest, gezien t einde van onze camino nadert, alhoewel het ook kriebelt om verder door te stappen naar Santiago... Maar Lennert, je kunt er zeker van zijn, volgende week zondag zullen we er zijn bij je 'Plechtige Communie'...
Eén ding nog, we konden Patrick en Bernadette (uit Toulouse !) er net van overtuigen om in 2016, naar Tongeren te komen, om mee te genieten van de Kroningsfeesten... We zullen ze thuis opvangen gedurende de Kroningsweek..
Zou t geen goed idee voor t Kroningscomitė zijn, om ns n lijstje aan te leggen van waaruit de 'verre' bezoekers allemaal komen ?
En wat morgen betreft : Zamora, t kleine Salamanca, met zn bijna ontelbare Romaanse kerkjes, .... here we come !
Stappen na n rustdag, is niet zo evident, zeker niet na die 16 km slenteren gisteren.. Maar, om half 8 afgesproken met onze Franse vrienden, al stappend bijgebabbeld, en t ging wonderwel.. wat opletten om uit n grote stad als Salamanca te geraken, want met al die rotondes tegenwoordig, geen lachertje...
Eens buiten de stad, deels via de grote weg, deels over de zandwegen.. t vloog voorbij, al babbelend, in t eerste dorpje, n koffietje gaan drinken in bar Rosamaria, maar geen Marco Antonio te bespeuren, zoals mn vriend Marc me had laten weten via de blog !
Moest de babbel er niet geweest zijn, t zou n eentonige etappe geworden zijn.
We zitten immers recht in de Meseta, de Spaans hoogvlakte.. Akkers, geen weiden meer, en daar tussendoor van die rode zandpaden.
De huisvesting in de albergue municipal valt nogal mee, klein, proper, plaats voor 8 man, en dus... completo.
Wasje en plasje gedaan, onze bokes opgegeten, lekkere tomaatjes, en natuurlijk olijven. Namiddag n stads- of beter, n dorpswandeling gemaakt... k heb niet opgezocht hoeveel inwoners hier zijn, maar groter dan Nerem en Vreren samen is t zeker niet, maar hier is wel n zwembad, n omnisporthal, n speelveld voor het (Baskische) spel balle de pelote.. Enige wat we gaan uitzoeken als we thuis zijn is t volgende : op de Plaza Mayor is n fontein met de inscriptie dat t voor de XXIe verjaardag is van de Falange, maar... helemaal besmeurd met rode verf, alsof t was om bloed te suggereren?! Zou dit iets met de Burgeroorlog te maken hebben ???
Vanavond gaan we t proberen gezellig te maken in de plaatselijke bar, die dan wel open zal zijn, van de kerk kunnen we dat tot nu toe weeral niet zeggen!
Morgen trekken we voor 20km naar El Cubo de la Tierra del Vino, een zeer veel belovende naam, we zijn benieuwd !
Niet dat die rustdag nodig was, maar deugd deed hij wel, en, ten andere, n stad zoals Salamanca aan je laten voorbijgaan, zou zonde zijn...
Op menselijk gebied begon t ook al goed, de grote Paco, treinde vorige nacht naar huis terug, om de geboorte van zn eerste kleinkind mee te maken, maar voor hij de albergue kon verlaten, kreeg hij n telefoontje dat Martha net geboren was.. 10 uren in de bus moest hij nog zitten tot in Malaga, t zullen lange uren geweest zijn voor deze overgelukkige abuelo...
Wij dan vanmorgen maar op zn Spaans, n bar binnen voor n tostado met koffie.. Dan de stad in voor n toeristische tocht die de ganse dag zou duren. Malou vroeg om de gps mee te nemen, om ns te zien hoeveel kilometer we buiten de camino zouden stappen... Wel, Salamanca is zó'n boeiende stad, dat de teller deze avond op 16 km (ja u leest goed!) stond !
Salamanca, de hoofdstad van de gelijknamige provincie, 150.000 inwoners, waarvan minimaal 30.000 studenten.. Leuven in t groot ! En dat er studenten zijn en altijd waren zie je aan alles en overal... Al de faculteiten zijn er gevestigd in de mooiste historische gebouwen. De oudste universiteitsstad in Spanje ! De stad waar Christoffel Columbus t begin van zn geschiedenis schreef, door Maria van Castilië, te overtuigen hem financieel,te steunen, waardoor hij later Amerika kon ontdekken!
Geschiedkundig kende Salamanca n heel bewogen verleden, bezet door de Kelten, de Romeinen, belegerd door Hannibal, bezet door de Alanen en de Visigoten, ook van de Moren kreeg men er bezoek.
Wat ons bezoek betreft, we gaan de details besparen, maar zelden zagen we zoveel historisch waardevolle gebouwen op zo'n kleine oppervlakte : de kathedraal (2 stuks a.u.b., de Nueva en de Viejo) , de Casa de las Conchas, de Cielo de Salamanca, de Museo de Bellas Artes, de Museo de Art Nouveau y Art Deco, en last but not least, de Convento de San Esteban.. Ja daar zaten we overal, om dan nog niet te spreken van de kleinere kerken, waarvan we de namen niet onthielden.. En geloof me, echt de moeite waard..
Rond 6 uur wilden we dan ons even gaan verfrissen, tot er ineens n molenwiekende man op ons afliep, en echt waar, zo verrast waren we nog nooit... onze camino-vrienden van 2 jaar geleden uit Toulouse, Patrick en Bernadette stonden daar ineens langs de kant (zie onze blog van 2 jaar geleden)... Er kwamen inderdaad tranen van vreugde en verbazing bij.. Wij wisten van niks, zij waren één dag na ons uit Sevilla vertrokken, en lagen dus steeds 1 dag achter op ons... Sinds n paar weken wisten zij dat al, want elke avond schrijft Malou wat in het albergue-dagboek, en ondertekent dan steeds met 'Jean & Malou uit België'.. We gingen dan samen wat tinto de verano's drinken, en haalden heel wat camino-herinneringen op.. We spraken ook af om morgenvroeg samen te vertrekken.
Van vertrekken gesproken, vandaag moesten we afscheid nemen van onze Duitse vrienden Maria en Helmut (stoppen hier zoals gepland), van Spanjaard (kleine) Paco (vakantie uit) en van onze Vlaamse Heleen (teveel last van de knie)..
Morgen wordt t n relatief korte etappe van 16 km, en zullen we heel wat onderweg te vertellen hebben...
O ja, vandaag hebben we ingecheckt bij Ryanair, en onze tickets in n internetwinkel gaan afdrukken... 22 april vliegen we terug naar België !
Temperatuur : morgen 10° (regen) - middag 15° (licht zonnig) - avond 17° (eerst zon, dan regen !)
In de albergue zelf licht ontbijt genomen, onze eigen spullen dus, brood, boter, gelei en n banaantje.. dan nog gauw aan de dorpsbar gepasseerd en n café americano genomen, en dan op stap.'
Via zandwegjes, ja, maar eerst zeggen dat t regende ! Ponchos op dus, niet mn favoriete kledij, zandwegjes, overgaand in 'aarden' wegen... En dus 'modder'.. door dit open landschap, niet van de poes, de rugzak werd opnieuw 'gevoeld'...
Via ommuurde paadjes dalen door een kurkeiken-bos en dan weer door verse akkers. Langzaam stijgend langs n drietal boerderijen. En dan hadden we de kliffen van de Alto de Zerguen moeten bereiken, maar we vergisten ons van weg, en mits wat vraagwerk, stonden we plots aan de Puente Romana. Van de natte kou zijn we onderweg, samen met Ton, nog n Calacoa (warme choco) gaan drinken, in de enige bar onderweg vandaag.
Maar t was n schitterende intrede in Salamanca, door velen de mooiste stad van Spanje genoemd..
Intussen waren we kleddernat, tot ons zevende vel... Dus wachten tot de albergue open was om 4 uur was geen optie, dus maar de duurdere formule van 'hostal' gekozen, zodat we ons onmiddellijk konden gaan douchen. We zitten werkelijk in t centrum van Salamanca, op n zijpleintje van de Plaza Mayor..
Gauw naar t centro turismo dan, om wat kaarten en inlichtingen over de stad hier.. Welke taal wil meneer spreken , vroeg de hostess ons daar? In t frans was t eenvoudigste voor ons... Dus gans de uitleg in de taal van Molière, wat er te zien was, hoeveel dit en dat museum kostte, enz.. Totdat we moesten zeggen uit welk land we kwamen... 'Belgique' zei t balie-meisje.. Flamand?.. En wij, natuurlijk... Bleek dat t hostess-je uit Zeeuws Vlaanderen te zijn en hier stage deed via de Univ van Gent.. Zeer mooi initiatief..
Vermits we hier n rustdag voorzien hebben, willen we morgen deze stad op en top bezoeken. We maakten nu al n voorproefje met het toeristisch treintje, zodat we t morgen al als 'onze' stad kunnen beschouwen.
Salamanca, daar hadden we ook met al de pelgrims afgesproken dat we samen ns gingen uit eten s avonds.. Er volgt immers heel wat afscheid te nemen : Maria u d Helmut aus Beieren stoppen hier, Heleen kan de pijn niet meer overbijten, en vliegt naar Geanada, om wat vakantie te nemen met haar vriend.. Dieter blijft niet hier, en stapt morgen verder.. Paco de kleine zn centen zijn op en keert weer naar huis, en Paco, de grote treint deze nacht terug naar Malaga, om morgen hopelijk abuelo (grootvader) te worden, van zn eerste kleindochter Martha. Na de menu volgden er dan ook nogal wat hierbas en orujo's, maar zoals het n pelgrim betaamt, zeer gematigd. t Werd n avond vol traantjes.. Caminovrienden maak je hier, en iedereen is bezorgd over iedereen, en waakt ook over iedereen... Met de klassieker 'ultreia' werd de avond afgesloten....
Morgen gaan we dus niet stappen, maar wel onze cultuur verruimen, in deze universiteitsstad...
Er kwam inderdaad nog n nà-feestje gisterenavond... We waren ons allemaal af aan t vragen of Don Blas nog zou langskomen, en plots stond er daar n jonge kerel van n 50tal jaar schat k, bleek m dat te zijn, helemaal niet pastoorachtig, joviaal, man van de wereld... gaf ons n rondleiding in en rond het ganse het albergue-complex.. lichtte zn verdere bouwplannen toe .. wij sliepen namelijk in de casa americano, momenteel bouwt hij n noorse hut bij, en is zinnens in de nabije toekomst n deense, Hollandse, Belgische enz.. kamers bij te bouwen. n Groot man noem k hem, zorgt voor onderdak voor minderbedeelden, wezen enz..
Intussen waren de voorbereidselen voor t avondmaal begonnen. Iedere pelgrim moest zijn materiële bijdrage leveren, en in de tienda (winkel) 'iets nuttigs' gaan kopen, rijst, wortelen, enz.. Onze bijdrage was 6 liter melk en 3 stuks sla... Dan hielpen n aantal dames met t klaarmaken van het avondmaal, Malou zorgde voor de sla-schotels, Heleen, n jong pelgrim uit Berchem, die we de dag ervoor leerden kennen, stoofde de groenten.. Intussen werd door de hospitalleros de paella-pan opgezet, en wat n pan, ongeveer 1,20 m doorsnede (ja u leest goed!) ..
Met 29 pelgrims aan tafel dan, n heel aangrijpend moment, toen Don Blas ons kwam toespreken, en de pelgrimszegen geven.. n hoogtepunt van onze camino was deze samenhorigheid tussen alle pelgrims. En, heel voornaam : lekker dat die paella was !.. Te barsten hebben we ons gegeten, en de vino tinto, niet slecht !
Vanmorgen was t dan nog ns gezamenlijk ontbijt, en ik ben er zeker van dat Don Blas in zn donativo-busje gekregen heeft wat hij verdient...
Vertrekken dan rond half 8, want er stond n hoge 20km op t programma, en dan nog n zware, want van t hoogtepunt zouden we vandaag op t hoogste punt van de Via de la Plata komen.. Een aanloop van 11 km door n typisch landbouwlandschap van hier, niet veel te zien buiten natuurlijk de kurkeiken.. rustige paden over het hoog plateau. Maar dan kwam de fikse klim naar de Pico de Duena met 1169m, en inderdaad het hoogste punt van onze camino. Hier genoten we van de prachtige vergezichten over de Spaanse Meseta. En wat nog meer is, hier staat er ook n soort van Cruz de Ferro met het kruis van Santiago. Spijtig dat de moderne windmolens de plaats wat ontsieren. Daarna 'zou' t bergaf zijn , maar tarara, op en af natuurlijk, en dan nog veel over asfalt.. Wel veel eikenbossen en akkers langs de kant.. Niet makkelijke route naar San Pedro de Rozados, weer n echt boerengat, rustige albergue, waar we alle bekenden natuurlijk weer tegenkwamen... Na de douche werd er n echte pot bier gedronken, halve liter, en vermits mn Spaans nog steeds niet op punt is, kreeg Malou wel haar tinto de verano, maar dan wel n halve liter in zo'n Duits pot bierglas...
Seffens hebben we geen keuze, er is maar 1 eetgelegenheid in dit 'stille dorp'.. Maar dat deert ons niet, we zijn immers pelgrims, en we nemen hoe t komt..
Gisterenavond fijn gezellig allen samen in de albergue menu peregrino gegeten..
Allen samen, dat wil zeggen, 4 Nederlanders, 5 Duitsers, 2 Denen, 2 Ieren, 2 Mexicanen, 1 Australiër, 1 Spanjaard, 1 Italiaanse, en wij de 2 Vlamingen... Toch n vrij internationaal gezelschap nietwaar.. en eerlijk, wij gaan er prat op met iedereen n woordje te kunnen spreken..
Eventjes over het Deense echtpaar, zij, Kristine is 81 jaar, heeft last van de heup, hij, Ove, 74 jaar, ze proberen dagelijks n 10-tal km te gaan, de rest doen ze met de bus... Iedereen heeft bewondering voor hen, en zal steeds met respect hun overal laten voorgaan enz... Dit is hun 10e en waarschijnlijk laatste camino, waardoor ze dubbel genieten.
Onze gastvrouw, Manuela, verzorgde ons daar heel goed.. ze probeerde alle probleempjes te voorkomen of op te lossen.. ze kreeg na t eten ook n verdiend applaus.. Je zult zeggen, ja ze doen t om den brode, klopt, maar deze deed t samen met haar man, met heel veel liefde.. Mag ook wel ns gezegd worden..
Deze morgen nog samen ontbeten, maar t kriebelde en we vertrokken als eerste. Voorbij weer heel war milliarios, weiden, koeien en de steeds wisselende landschappen, rechts van ons t hooggebergte met besneeuwde toppen, links van ons uitgestrekte vlaktes tot aan de bergen ginds ver weg...
We trokken lichtjes omhoog door n soort van tafellandschap, over steeds Romeinse wegen. En langs de kant en ook al afsluiting tussen de verschillende percelen n netwerk van ommuurde (alles in opeengestapelde blokken in natuursteen). Stijgen naar 1000 m, t viel allemaal wel mee, al beginnen soms de blaren wat te pitsen.. Geloof t of niet, voor t eerst in mn leven heb k ook ns n blaar, en kan me nu best voorstellen wat Malou soms afziet, met enkele blaren aan beide voeten. Maar we klagen niet, we krijgen zoveel terug van de natuur, en van de vriendelijkheid van de mede-pelgrims en gastvrijheid van de Spanjaarden.
Na 21 km, vielen we binnen in het rijk van Don Blas, oprichter van de albergue hier in Fuenterroble de Salvatierra.. Zn volledige naam is Jose M. Blas Rodriguez Boyero. Hij is ook de grote bezieler van de Via de la Plata. Zijn op t eerste zicht veel te grote albergue (70 bedden?!) doet wat wanordelijk, soms zelfs hippie-achtig aan, maar we veronderstellen dat hier ook nog wel andere activiteiten op t programma staan.
We gaan nu wat op dorpsverkenning.. we zijn net één dag te laat voor het dorpsfeest van de zondag na Pasen... Al de beelden uit de kerk worden dan t dorp rondgedragen (de Romeria del Rocio) op houten karren.. Maar te laat dus, hopelijk is er vandaag n ná-feestje !
PELGRIMEREN op de VIA DE LA PLATA
