Gisterenavond, nog ns warm eten in de allbergue bij Loli, lekker vissoep en tortilla met ...
8 plaatsen waren er, maar om half 7 kwam er nog n Oosterijker binnengelopen, die het dorp halverwege had gemist en noodgedwongen doorgelopen was tot El Cubo, alles was vol, maar zoals op de camino zich alles oplost, werd er ook voor hem n oplossing gevonden... slapen in de living op n zetel.. Steenrijke Oostenrijker was dankbaar, en hield ons wakker met zn caminoveehalen... Op zn eerste camino vroeg hij zoch na 4 dagen af waarom hij dit aan t doen was, eerst verzon hij t vehaal dat hij t deed omdat hij dakbaar was dat hij zo'n voorspoedig leven gehad had... Maar n kwartier later realiseerde hij dat hij t deed voor zn moeder omdat die altijd zo goed voor hem gezorgd had, en dat zou t dan zijn... Plots ging zn gsm af, en werd hij verwittigd dat zn moeder plots overleden was.. 'Toeval' op de camino, neen, alles is voorbestemd... Toeval bestaat inderdaad niet, want deze avond, ontmoetten we deze man terug, in n klein straatje van Zamora... hij was als laatste vertrokken in de albergue, en had daar n vergeten broek zien liggen, en dus meegenomen, en gaan afgeven in de albergue waar wij zitten... Bernadette had inderdaad daar haar broek vergeten, en hij dacht dat hij wel nog ns ergens zou tegenkomen ...
De etappe dan van vandaag, onze laatste. Kon je op 2 manieren doen, langs de N630 of via de camino-pijlen, wij deden dit laatste en eindigden op +-33km, anderen konden er mee leven dat ze gans de dag langs de weg, en tussen t druk verkeer moesten lopen voor 3 km minder?! We vragen ons af waar de pelgrimsgeest gebleven is.. tellen de mindere kilometers, of de weg.
De weg was vandaag subliem, voortdurend op zandwegen, maar links en rechts de mooiste verscheidenheid in oude wijngaarden, akkervelden, en vooral, in bloei staande koolzaadvelden... Zo'n mooi geel hebben we zelden gezien !.. Uiteindelijk werd t één van onze langere tochten over de eindeloze uitgestrektheid van de Meseta. Zamora zagen we al liggen op meer dan 10 km afstand. Uiteindelijk bereikten we Zamora, in de zon, na n ganse dag ijzige wind. Via de Puente de Piedra staken we vandaag de Duoro over, en kwamen terecht in de albergue municipal. Vele niet-stappende (taxi ? Bus ?) pelgrims (???) lagen er uit te rusten (?)... Wij hebben gauw n douche genomen, om daarna al te kunnen beginnen aan n eerste stadsverkenning.
Voor ons eindigt hier de eigenlijk Camino... 586 km hebben we er op zitten in 25 stapdagen..
We blijven morgen 'toeristen' in Zamora, het kleine Salamanca, met niet minder dan 23 Romaanse kerken, en nog zoveel meer..
Het werd n camino, anders dan de vorige, maar hier komen we nog wel op terug, maar t werd vooral de camino van het weerzien met Bernadette en Patrick... En met de wetenschap dat op de camino niets toevallig is....
Traditiegetrouw vertrokken we om 7u30 vanmorgen, de voorlaatste etappe... Jaja u leest goed, normaal nog 2 stapdagen na vandaag van telkens +- 16 km, maar we voelen ons goed genoeg om morgen die 32 km on éėn keer af te haspelen... Zo gaan we weer n dag winnen om in Zamora of Madrid rond t lopen.
De weg zette zich dus verder over de Meseta en opnieuw lopen we door eindeloze akkervelden over rode stoffige zandpaden die tot de horizon reiken.
Niks te vertellen over wat we zien (want er is eigenlijk niks te zien)... Rechts de autosnelweg of de N-630 en links de uitgestrekte velden, met de groene jonge granen, en schuchter de eerste wijngaarden, eigenlijk onderkomen en waarschijnlijk met de phylloxera-ziekte erin. (Druivenziekte die hier in 19e eeuw zijn intrede deed, en waarvan men nu nog steeds herstellende is, zo hoorden we later, tijdens de 'wijnles')
We zijn dan beland in El Cubo de la Tierra del Vino, wat n naam hé ! Keuze tussen 2 albergues, we kozen voor de Albergue Turistico Torre de Sabre... Wat n goede keuze, n kamer voor 10 per persoon, lakens, handdoeken, warme douche, en wat n verwelkoming.. Una cervaza por favo señor y señora ? Al te graag natuurlijk... Gaat u maar douchen, seffens staat er warm eten voor jullie klaar, spaghetti als primero, dan n plato met 2 (?!) biefstukken en 2 eieren (van de kippen de la casa señor !) en salade natuurlijk... eerst vino blanco (beter dan albariño vlgs Filiberto (!) de uitbater) en dan vino tinto (Tempranillo - de beste van Spanje vlgs dezelfde Jommekes-figuur).. eenvoudig dessert, naranja... Maar als afzakkertje, nog eerst n likeurtje op basis van café con limon en kaneel, om af te sluiten met n orujo viejo natuurlijk.. Niet te schatten wat n vriendelijkheid hier van de uitbaters, die ons wisten te vertellen dat ze hier wijn maken van struiken die zeer oud zijn, en met wortels van meer dan 20 meter diep
We hoorden eerder inderdaad al van deze streek ten zuiden van de Rio Duoro, gekend voor zijn uitstekende wijnen.
Dit dorpje is ook het eerste dat we bereikten na het overschrijden de de grens tussen de provincies Salamanca en Zamora..
We delen de kamer dus met onze vrienden uit Toulouse, Patrick en Bernadette.. er wordt veel bijgebabbeld, en voor ons is t natuurlijk bijna feest, gezien t einde van onze camino nadert, alhoewel het ook kriebelt om verder door te stappen naar Santiago... Maar Lennert, je kunt er zeker van zijn, volgende week zondag zullen we er zijn bij je 'Plechtige Communie'...
Eén ding nog, we konden Patrick en Bernadette (uit Toulouse !) er net van overtuigen om in 2016, naar Tongeren te komen, om mee te genieten van de Kroningsfeesten... We zullen ze thuis opvangen gedurende de Kroningsweek..
Zou t geen goed idee voor t Kroningscomitė zijn, om ns n lijstje aan te leggen van waaruit de 'verre' bezoekers allemaal komen ?
En wat morgen betreft : Zamora, t kleine Salamanca, met zn bijna ontelbare Romaanse kerkjes, .... here we come !
Stappen na n rustdag, is niet zo evident, zeker niet na die 16 km slenteren gisteren.. Maar, om half 8 afgesproken met onze Franse vrienden, al stappend bijgebabbeld, en t ging wonderwel.. wat opletten om uit n grote stad als Salamanca te geraken, want met al die rotondes tegenwoordig, geen lachertje...
Eens buiten de stad, deels via de grote weg, deels over de zandwegen.. t vloog voorbij, al babbelend, in t eerste dorpje, n koffietje gaan drinken in bar Rosamaria, maar geen Marco Antonio te bespeuren, zoals mn vriend Marc me had laten weten via de blog !
Moest de babbel er niet geweest zijn, t zou n eentonige etappe geworden zijn.
We zitten immers recht in de Meseta, de Spaans hoogvlakte.. Akkers, geen weiden meer, en daar tussendoor van die rode zandpaden.
De huisvesting in de albergue municipal valt nogal mee, klein, proper, plaats voor 8 man, en dus... completo.
Wasje en plasje gedaan, onze bokes opgegeten, lekkere tomaatjes, en natuurlijk olijven. Namiddag n stads- of beter, n dorpswandeling gemaakt... k heb niet opgezocht hoeveel inwoners hier zijn, maar groter dan Nerem en Vreren samen is t zeker niet, maar hier is wel n zwembad, n omnisporthal, n speelveld voor het (Baskische) spel balle de pelote.. Enige wat we gaan uitzoeken als we thuis zijn is t volgende : op de Plaza Mayor is n fontein met de inscriptie dat t voor de XXIe verjaardag is van de Falange, maar... helemaal besmeurd met rode verf, alsof t was om bloed te suggereren?! Zou dit iets met de Burgeroorlog te maken hebben ???
Vanavond gaan we t proberen gezellig te maken in de plaatselijke bar, die dan wel open zal zijn, van de kerk kunnen we dat tot nu toe weeral niet zeggen!
Morgen trekken we voor 20km naar El Cubo de la Tierra del Vino, een zeer veel belovende naam, we zijn benieuwd !
Niet dat die rustdag nodig was, maar deugd deed hij wel, en, ten andere, n stad zoals Salamanca aan je laten voorbijgaan, zou zonde zijn...
Op menselijk gebied begon t ook al goed, de grote Paco, treinde vorige nacht naar huis terug, om de geboorte van zn eerste kleinkind mee te maken, maar voor hij de albergue kon verlaten, kreeg hij n telefoontje dat Martha net geboren was.. 10 uren in de bus moest hij nog zitten tot in Malaga, t zullen lange uren geweest zijn voor deze overgelukkige abuelo...
Wij dan vanmorgen maar op zn Spaans, n bar binnen voor n tostado met koffie.. Dan de stad in voor n toeristische tocht die de ganse dag zou duren. Malou vroeg om de gps mee te nemen, om ns te zien hoeveel kilometer we buiten de camino zouden stappen... Wel, Salamanca is zó'n boeiende stad, dat de teller deze avond op 16 km (ja u leest goed!) stond !
Salamanca, de hoofdstad van de gelijknamige provincie, 150.000 inwoners, waarvan minimaal 30.000 studenten.. Leuven in t groot ! En dat er studenten zijn en altijd waren zie je aan alles en overal... Al de faculteiten zijn er gevestigd in de mooiste historische gebouwen. De oudste universiteitsstad in Spanje ! De stad waar Christoffel Columbus t begin van zn geschiedenis schreef, door Maria van Castilië, te overtuigen hem financieel,te steunen, waardoor hij later Amerika kon ontdekken!
Geschiedkundig kende Salamanca n heel bewogen verleden, bezet door de Kelten, de Romeinen, belegerd door Hannibal, bezet door de Alanen en de Visigoten, ook van de Moren kreeg men er bezoek.
Wat ons bezoek betreft, we gaan de details besparen, maar zelden zagen we zoveel historisch waardevolle gebouwen op zo'n kleine oppervlakte : de kathedraal (2 stuks a.u.b., de Nueva en de Viejo) , de Casa de las Conchas, de Cielo de Salamanca, de Museo de Bellas Artes, de Museo de Art Nouveau y Art Deco, en last but not least, de Convento de San Esteban.. Ja daar zaten we overal, om dan nog niet te spreken van de kleinere kerken, waarvan we de namen niet onthielden.. En geloof me, echt de moeite waard..
Rond 6 uur wilden we dan ons even gaan verfrissen, tot er ineens n molenwiekende man op ons afliep, en echt waar, zo verrast waren we nog nooit... onze camino-vrienden van 2 jaar geleden uit Toulouse, Patrick en Bernadette stonden daar ineens langs de kant (zie onze blog van 2 jaar geleden)... Er kwamen inderdaad tranen van vreugde en verbazing bij.. Wij wisten van niks, zij waren één dag na ons uit Sevilla vertrokken, en lagen dus steeds 1 dag achter op ons... Sinds n paar weken wisten zij dat al, want elke avond schrijft Malou wat in het albergue-dagboek, en ondertekent dan steeds met 'Jean & Malou uit België'.. We gingen dan samen wat tinto de verano's drinken, en haalden heel wat camino-herinneringen op.. We spraken ook af om morgenvroeg samen te vertrekken.
Van vertrekken gesproken, vandaag moesten we afscheid nemen van onze Duitse vrienden Maria en Helmut (stoppen hier zoals gepland), van Spanjaard (kleine) Paco (vakantie uit) en van onze Vlaamse Heleen (teveel last van de knie)..
Morgen wordt t n relatief korte etappe van 16 km, en zullen we heel wat onderweg te vertellen hebben...
O ja, vandaag hebben we ingecheckt bij Ryanair, en onze tickets in n internetwinkel gaan afdrukken... 22 april vliegen we terug naar België !
Temperatuur : morgen 10° (regen) - middag 15° (licht zonnig) - avond 17° (eerst zon, dan regen !)
In de albergue zelf licht ontbijt genomen, onze eigen spullen dus, brood, boter, gelei en n banaantje.. dan nog gauw aan de dorpsbar gepasseerd en n café americano genomen, en dan op stap.'
Via zandwegjes, ja, maar eerst zeggen dat t regende ! Ponchos op dus, niet mn favoriete kledij, zandwegjes, overgaand in 'aarden' wegen... En dus 'modder'.. door dit open landschap, niet van de poes, de rugzak werd opnieuw 'gevoeld'...
Via ommuurde paadjes dalen door een kurkeiken-bos en dan weer door verse akkers. Langzaam stijgend langs n drietal boerderijen. En dan hadden we de kliffen van de Alto de Zerguen moeten bereiken, maar we vergisten ons van weg, en mits wat vraagwerk, stonden we plots aan de Puente Romana. Van de natte kou zijn we onderweg, samen met Ton, nog n Calacoa (warme choco) gaan drinken, in de enige bar onderweg vandaag.
Maar t was n schitterende intrede in Salamanca, door velen de mooiste stad van Spanje genoemd..
Intussen waren we kleddernat, tot ons zevende vel... Dus wachten tot de albergue open was om 4 uur was geen optie, dus maar de duurdere formule van 'hostal' gekozen, zodat we ons onmiddellijk konden gaan douchen. We zitten werkelijk in t centrum van Salamanca, op n zijpleintje van de Plaza Mayor..
Gauw naar t centro turismo dan, om wat kaarten en inlichtingen over de stad hier.. Welke taal wil meneer spreken , vroeg de hostess ons daar? In t frans was t eenvoudigste voor ons... Dus gans de uitleg in de taal van Molière, wat er te zien was, hoeveel dit en dat museum kostte, enz.. Totdat we moesten zeggen uit welk land we kwamen... 'Belgique' zei t balie-meisje.. Flamand?.. En wij, natuurlijk... Bleek dat t hostess-je uit Zeeuws Vlaanderen te zijn en hier stage deed via de Univ van Gent.. Zeer mooi initiatief..
Vermits we hier n rustdag voorzien hebben, willen we morgen deze stad op en top bezoeken. We maakten nu al n voorproefje met het toeristisch treintje, zodat we t morgen al als 'onze' stad kunnen beschouwen.
Salamanca, daar hadden we ook met al de pelgrims afgesproken dat we samen ns gingen uit eten s avonds.. Er volgt immers heel wat afscheid te nemen : Maria u d Helmut aus Beieren stoppen hier, Heleen kan de pijn niet meer overbijten, en vliegt naar Geanada, om wat vakantie te nemen met haar vriend.. Dieter blijft niet hier, en stapt morgen verder.. Paco de kleine zn centen zijn op en keert weer naar huis, en Paco, de grote treint deze nacht terug naar Malaga, om morgen hopelijk abuelo (grootvader) te worden, van zn eerste kleindochter Martha. Na de menu volgden er dan ook nogal wat hierbas en orujo's, maar zoals het n pelgrim betaamt, zeer gematigd. t Werd n avond vol traantjes.. Caminovrienden maak je hier, en iedereen is bezorgd over iedereen, en waakt ook over iedereen... Met de klassieker 'ultreia' werd de avond afgesloten....
Morgen gaan we dus niet stappen, maar wel onze cultuur verruimen, in deze universiteitsstad...
Er kwam inderdaad nog n nà-feestje gisterenavond... We waren ons allemaal af aan t vragen of Don Blas nog zou langskomen, en plots stond er daar n jonge kerel van n 50tal jaar schat k, bleek m dat te zijn, helemaal niet pastoorachtig, joviaal, man van de wereld... gaf ons n rondleiding in en rond het ganse het albergue-complex.. lichtte zn verdere bouwplannen toe .. wij sliepen namelijk in de casa americano, momenteel bouwt hij n noorse hut bij, en is zinnens in de nabije toekomst n deense, Hollandse, Belgische enz.. kamers bij te bouwen. n Groot man noem k hem, zorgt voor onderdak voor minderbedeelden, wezen enz..
Intussen waren de voorbereidselen voor t avondmaal begonnen. Iedere pelgrim moest zijn materiële bijdrage leveren, en in de tienda (winkel) 'iets nuttigs' gaan kopen, rijst, wortelen, enz.. Onze bijdrage was 6 liter melk en 3 stuks sla... Dan hielpen n aantal dames met t klaarmaken van het avondmaal, Malou zorgde voor de sla-schotels, Heleen, n jong pelgrim uit Berchem, die we de dag ervoor leerden kennen, stoofde de groenten.. Intussen werd door de hospitalleros de paella-pan opgezet, en wat n pan, ongeveer 1,20 m doorsnede (ja u leest goed!) ..
Met 29 pelgrims aan tafel dan, n heel aangrijpend moment, toen Don Blas ons kwam toespreken, en de pelgrimszegen geven.. n hoogtepunt van onze camino was deze samenhorigheid tussen alle pelgrims. En, heel voornaam : lekker dat die paella was !.. Te barsten hebben we ons gegeten, en de vino tinto, niet slecht !
Vanmorgen was t dan nog ns gezamenlijk ontbijt, en ik ben er zeker van dat Don Blas in zn donativo-busje gekregen heeft wat hij verdient...
Vertrekken dan rond half 8, want er stond n hoge 20km op t programma, en dan nog n zware, want van t hoogtepunt zouden we vandaag op t hoogste punt van de Via de la Plata komen.. Een aanloop van 11 km door n typisch landbouwlandschap van hier, niet veel te zien buiten natuurlijk de kurkeiken.. rustige paden over het hoog plateau. Maar dan kwam de fikse klim naar de Pico de Duena met 1169m, en inderdaad het hoogste punt van onze camino. Hier genoten we van de prachtige vergezichten over de Spaanse Meseta. En wat nog meer is, hier staat er ook n soort van Cruz de Ferro met het kruis van Santiago. Spijtig dat de moderne windmolens de plaats wat ontsieren. Daarna 'zou' t bergaf zijn , maar tarara, op en af natuurlijk, en dan nog veel over asfalt.. Wel veel eikenbossen en akkers langs de kant.. Niet makkelijke route naar San Pedro de Rozados, weer n echt boerengat, rustige albergue, waar we alle bekenden natuurlijk weer tegenkwamen... Na de douche werd er n echte pot bier gedronken, halve liter, en vermits mn Spaans nog steeds niet op punt is, kreeg Malou wel haar tinto de verano, maar dan wel n halve liter in zo'n Duits pot bierglas...
Seffens hebben we geen keuze, er is maar 1 eetgelegenheid in dit 'stille dorp'.. Maar dat deert ons niet, we zijn immers pelgrims, en we nemen hoe t komt..
Gisterenavond fijn gezellig allen samen in de albergue menu peregrino gegeten..
Allen samen, dat wil zeggen, 4 Nederlanders, 5 Duitsers, 2 Denen, 2 Ieren, 2 Mexicanen, 1 Australiër, 1 Spanjaard, 1 Italiaanse, en wij de 2 Vlamingen... Toch n vrij internationaal gezelschap nietwaar.. en eerlijk, wij gaan er prat op met iedereen n woordje te kunnen spreken..
Eventjes over het Deense echtpaar, zij, Kristine is 81 jaar, heeft last van de heup, hij, Ove, 74 jaar, ze proberen dagelijks n 10-tal km te gaan, de rest doen ze met de bus... Iedereen heeft bewondering voor hen, en zal steeds met respect hun overal laten voorgaan enz... Dit is hun 10e en waarschijnlijk laatste camino, waardoor ze dubbel genieten.
Onze gastvrouw, Manuela, verzorgde ons daar heel goed.. ze probeerde alle probleempjes te voorkomen of op te lossen.. ze kreeg na t eten ook n verdiend applaus.. Je zult zeggen, ja ze doen t om den brode, klopt, maar deze deed t samen met haar man, met heel veel liefde.. Mag ook wel ns gezegd worden..
Deze morgen nog samen ontbeten, maar t kriebelde en we vertrokken als eerste. Voorbij weer heel war milliarios, weiden, koeien en de steeds wisselende landschappen, rechts van ons t hooggebergte met besneeuwde toppen, links van ons uitgestrekte vlaktes tot aan de bergen ginds ver weg...
We trokken lichtjes omhoog door n soort van tafellandschap, over steeds Romeinse wegen. En langs de kant en ook al afsluiting tussen de verschillende percelen n netwerk van ommuurde (alles in opeengestapelde blokken in natuursteen). Stijgen naar 1000 m, t viel allemaal wel mee, al beginnen soms de blaren wat te pitsen.. Geloof t of niet, voor t eerst in mn leven heb k ook ns n blaar, en kan me nu best voorstellen wat Malou soms afziet, met enkele blaren aan beide voeten. Maar we klagen niet, we krijgen zoveel terug van de natuur, en van de vriendelijkheid van de mede-pelgrims en gastvrijheid van de Spanjaarden.
Na 21 km, vielen we binnen in het rijk van Don Blas, oprichter van de albergue hier in Fuenterroble de Salvatierra.. Zn volledige naam is Jose M. Blas Rodriguez Boyero. Hij is ook de grote bezieler van de Via de la Plata. Zijn op t eerste zicht veel te grote albergue (70 bedden?!) doet wat wanordelijk, soms zelfs hippie-achtig aan, maar we veronderstellen dat hier ook nog wel andere activiteiten op t programma staan.
We gaan nu wat op dorpsverkenning.. we zijn net één dag te laat voor het dorpsfeest van de zondag na Pasen... Al de beelden uit de kerk worden dan t dorp rondgedragen (de Romeria del Rocio) op houten karren.. Maar te laat dus, hopelijk is er vandaag n ná-feestje !
Zondag, en dan hebben we er maar n zondagwandeling van gemaakt, tot hier in dit godverlaten dorpje.. Prachtige etappe, zwaar klim- en daalwerk, maar we kregen er zoveel voor terug, ongelooflijk mooie natuur, wild, ongerept, ondanks t feit dat er zoveel pelgrims voorbijtrekken
We hadden midden de klim, n zeer mooi uitzicht op de omliggende heuvels... de grasgroene weiden, zowaar heidebegroeiing, omzoomd met kastanjebomen, eiken, brem (gele en witte), en nog zoveel meer, maar mn plantenkennis reikt echt niet veel verder...
En dan sluiten we terug aan op de Calzada, de oude Romeinse heirbaan, die men hier in de streek helemaal aan t restaureren is, maar ons oog ging meer naar de prachtige vergezichten over de vallei van de rio Cuerpo.. Nochtans kun je hier ook niet langs de vele originele milliarios kijken, Romeinse mijlpalen, sommigen zeer goed bewaard.
We zitten intussen dus in n godverlaten bergdorpje, Calzada de Bejar, 100 inwoners, waarvan 60% jubilado (gepensioneerd) - klinkt goed in t Spaans hé? .. We werden bij aankomst uitgenodigd om naar de mis te gaan, niks anders te beleven hier, dus, graag... Wat ons in de vorige missen opviel, was dat iedereen de communie op de tong ontvangt, al heel lang uit gebruik bij ons, al van voor de oorlog denk k (enfin van voor de Golfoorlog dan toch al...)
Zo klein als t dorpje ook was, k kon mn hartje hier ophalen, plots guardia civil op t kruispuntje.. Waarom vroegen we ons af, dachten aan één of andere overval, maar neen, wel de halve marathon van Bejar kwam hier plots voorbij, 250 lopers, joggers, wat ging ons hart open toen we 'vamos' op iedereen konden roepen, vele herinneringen kwamen boven... t Blijft immers de mooiste loopafstand die k ken... (waarom dat toch op zovele plaatsen bij ons afschaffen?)
n Paar uur lang waren we hier gans alleen, en plots kwamen ze binnendruppelen, Ton, Paul, Christina, Reiner, Brigitte, Gerard, Orti, Dieter, Paco... Na enkele dagen 'separatie' is de ganse pelgrimsgroep uit de lage landen weer terug verenigd.
Morgen trekken we naar Fuenterrable de Salvatierra, de enige slaapmogelijkheid op wandelafstand (20km), en trekken we in, in de Albergue Parroquial van Don Blas, pastor en grote bezieler van de Via de la Plata, 70 bedden, dus geen probleem. En vermits s anderendaags de enige mogelijke eindplaats, San Pedro de Rosados is (30km) hebben we ook maar toegegeven aan de 'reserveringsdrang'. Vermits er daar maar 18 bedden zijn, moesten we wel, willen we niet in n bushokje moeten slapen...
En dan komt Salamanca in zicht, de stad waarvan we ons zoveel voorstellen !
Temperatuur : morgen 7°(frisjes)- middag 14° (zon begint erdoor te komen) - avond 17°)
Niet al te vroeg op vanmorgen, t ontbijt was om 7 u, ook niet teveel kilometers op t programma vandaag... Rustig onze tostada met koffie gebruikt, en plots kwam de cafébaas nog gauw met mn trui aangelopen, vergeten uit de droogkast te halen waarschijnlijk.. Nog gauw n gesprekje aangeknoopt met onze 'weldoeners', t bleken Roemenen te zijn die de hostal in huur hadden sinds oktober, en die hier in Spanje hun toekomst zochten, we wensten hun alvast veel succes... n Laatste gunstje deden ze ons nog, 'gratis', ze brachten ons met de auto terug tot op de camino, toch weer zowat 7 km..
Niet zo'n aangenaam begin van de etappe, n 10-tal kilometer langs de grote weg bijna onbeschermd, en ook lastig voor de voeten, die daarvan gauw warm gaan lopen. Maar daarna kwam er n mooi stukje, door de vrije natuur, op en af, bos, weide, heide-achtig landschap.. en dat zo tot Aldeanueva del Camino.. Beetje zoeken daar, maar eerst n koffietje op terras drinken, met Bernard (Fransman uit Montelimar) en John (Canadees).. Lange gevaarlijke N-630 dan weer volgen tot Baños de Montemayor, ons eindpunt van vandaag, kortere etappe dus.
Maar stilaan wordt t landschap kaler, we stijgen lichtjes, en laten de vlakte van Extremadura achter ons.. t klimwerk gaat beginnen, op de bergtoppen in de verte, zien wij voor t eerst hier 'sneeuw' liggen. We gaan stilaan naar de 1000 m klimmen (vandaag toch al op 705 m).
Baños de Montemayor lijkt n toeristisch stadje, bekend om zn thermale baden (zwavelbronnen).
En vermits t zaterdag is (!) permitteerden we ons wat beters dan de klassieke menu peregrino, we genoten van n paella mixta... heerlijk !
Bij ons wandeling in t dorp hier zagen we weer wat ons al zo vaak opgevallen was : in de portalen van bijna al de huizen stonden er bijna volle plastic flessen (met water gevuld) zelfs van die 5liter flessen... Wij in onze naïviteit dachten steeds dat dit was voor dorstige pelgrims (!), maar niets is minder waar schijnt t, het zou namelijk zijn om de vliegen uit de huizen te houden, en om tegen de muren plassende honden te verjagen ?! .. Wij dachten dat dat oud Spanjaardje ons voor de zot hield, maar de vliegen en de honden zouden in de weerspiegeling van het 'bolle' water, zichzelf vele malen 'vergroot' zien, waardoor ze afgeschrikt worden, en vluchten... Tot zover... We zullen t maar geloven zeker..
Nu gaan we even studeren over de volgende etappes.. t Probleem,is hier steeds, de afstand tussen de albergues.. Er resten ons nog 10 dagen, vermits we op 22 april terug naar huis vliegen.. en er zijn nog 8 etappes te doen, van erg wisselende afstand, zodat we 2 vrije dagen hebben.. We houden dan waarschijnlijk halt in Salamanca en Zamora voor n stadsbezoek... We zien wel..
Morgen verlaten we de Extremadura en zn provincie Cáceres, en treden binnen in de regio Castillia y Leon en de provincie Salamanca...
O ja, t ongelukje van die rotdag gisteren, komt nooit alleen, terwijl we zaten te wachte op vervoer in dat eerste hotel, brak plots mn bril middendoor... Catastrofe, want verder dan 2 meter zie k t verschil niet tussen n tinto de verano en n pata negra! Voorzieinigheid Malou had natuurlijk ergens mn reservebril in gestoken, zodat de paniek maar eventjes duurde...
Temperatuur : morgen 7°(fris en regen)- middag 12° (koud) - avond 15°)
Vertrekken in Gallisteo in de motregen, over asfaltwegen, tot in Carcabasco, 10 km, echt niet fijn langs zo'n grote weg, en niet aangenaam voor de voetjes, die de laatste dagen 'afzien'! Dan de pijlen gevolgd langs n irrigatiekanaal, rechts in dan, de pijlen weer volgend, tot n boer gesticulerend naar ons riep dat niet te doen, maar rechtdoor te blijven gaan... We twijfelden, dachten hem niet te moeten geloven, maar 4 km verder, zagen we het zelf, de pelgrims die n half uur na ons vertrokken waren, liepen ineens vóór ons, 'de wantrouwende ongelovige thomassen'... Maar dan kwam weer n prachtig stuk, doorheen de weilanden, telkens afgesloten door poortjes, puur, pure natuur waardoor we liepen.. Het einde van de stappartij was subliem ! We eindigden, in the middle of nowhere, onder de Arco de Cáparra, n indrukwekkende Romeinse triomfboog... Samen met de zeer goed bewaarde overblijfselen n Romeinse stad, met n heuse originele heirbaan, baden, en alles erop en eraan...
En daar stonden we dan na 32 km... Niks verder van beschaving te zien, uren in de omtrek, de dichtstbijzijnde slaapgelegenheid op 11km, niet te doen voor de gewone pelgrim, dus, alle folders vooraf bestudeerd, en via n Spaanse vriend telefoontje laten doen naar Hostal Asturias in La Jarilla, die hadden n gratis pendeldienst.. Busje kwam zo, maar de ontnuchtering kwam snel,... ons goed Spaans liet ons verstaan dat er alleen pelgrims meegenomen werden die gereserveerd hadden.. mits n beetje medelijdend gezicht (van Malou) mochten we tochw mee, richting beschaving.. en we zouden n bed krijgen, 'moest er ééntje vrijkomen wegens annulatie??!!.. Andere pelgrims werden aangevoerd met t busje, namen hun bedden in, terwijl wij de ene koffie na de andere tortilla bestelden... Van 2 uur zaten we daar in La Jarilla te wachten, om kwart na 4 kwam dan t verdict ... Geen plaats in de herberg (waar hebben we dat nog gehoord?).. Goeie raad duur dus, maar ere wie ere toekomt, de patron van t spel trommelde n chauffeur op, en vervoerde ons, gratis, nog ns à propos, naar Zara de Granadilla... Tranen van uitputting en van geluk, vermengden zich bij Malou... k Had haar nochtans al 10 keer gezegd, dat àlles zich oplost op de Camino... Afgezet na n ritje van 7 km, werden we aan Hostal Junco Fresco, waar ze nog nooit van n pelgrim gehoord hadden... Supervriendelijk kregen we n kamertje met douche tv, enz toegewezen.. Alles lost zich.... ! ...
Toppunt, we moesten onze was niet zelf doen, de bazin van t spel deed dat voor ons in haar wasmachine ! ...
Even t dorp in, naar de Officina de Turismo om n stempel.. we werden als koningen ontvangen, pelgrims uit t buitenland, en dan nog uit Belgica, nooit meegemaakt had ze t, Conchita Maria, ze moest absoluut n foto van ons hebben om morgen aan de burgemeester te laten zien !!! .. Dan naar de iglesia, toegewijd aan de Virgen natuurlijk.. de paster was net bezig de voorbereidselen te treffen voor de mis... of ie ook n stempel had? ja natuurlijk, maar nooit in de kerk, wel in zn 'casa' ... k moest er mee naar toe... fier als n pauw kon hij de eerste stempel zetten in t boekje van n pelgrim... en dan nog één uit Belgica... en t summum, ééntje die 'flamenco' sprak ! ! ...
We voelden ons bijna VIP's, na wat eigenlijk als n rotdag te zullen eindigen.
Uit dankbaarheid voor de vriendelijkheid va iedereen rond ons, gingen we niet in de stad eten, maar gebruikten we de menu hier in de hostal.. Lekkere crema de calebas, en al even lekkere truchas... n koffietje met un chupito de orugo de hierbas als afsluiter deed ons alle zorgen vergeten..
Want inderdaad, wat als n rotdag leek te eindigen, werd n verrassingsvolle maar zeer gesmaakte avond op de camino. Viva la Via de la Plata...
En wat morgen brengt, zien we.... morgen wel weer ....
Temperatuur : morgen 7°(fris)- middag 12° (koud door de hevige wind, regen) - avond 12°)
Koud koud vanmorgen toen we vertrokken... Regenkap over de rugzak, Poncho's op... want t regende, niet voor lang, maar we hielden de poncho's toch maar de ganse dag aan, als bescherming tegen de wind! Zonnig thuis horen we, we hebben het teveel aan zon dus naar jullie gestuurd, met dank, veronderstellen we 😉.. Het begon met n steile klim, op n vloek (?!) waren we van 400m naar 510m, over n lastig pad, rechttoe, rechtaan (alto de los Castaños).. We vorderden daarna enorm snel, want het terrein werd makkelijk, klein zandwegjes... 13 km lang lichtjes bergaf, door de weilanden, enfin wat men hier weilanden noemt, eerder n plaats waar men hier koeien, schapen en dergelijke laat grazen... tussen laag struikgewas en kurk- en steeneiken.. die 13 km was n aaneensluiting van verschillende percelen, telkens afgesloten door een poort(je).. 11 zulke poortjes heb k geteld.. als pelgrim weet je dat je zo'n poortje kunt opendoen, en achter je weer 'moet' sluiten, plichtbewust doe je dat dan ook, want je bent blij dat je over particulier terrein 'moogt' stappen. En dan voel je ons al komen hé.. Op één of andere kruising was de wegaanduiding zo verwarrend, dat slechts n 5-tal pelgrims de juiste weg kozen... Wij, met zovele anderen dus de verkeerde. Wat was er gebeurd, hoorden we achteraf. n Niet zo nauwgezette pelgrim had, n tijdje geleden, zo'n poortje laten openstaan, n koe ontsnapt, en n auto-ongeval veroorzaakt.. De eigenares van de finca, zo'n groot boerenbedrijf, was zo boos geworden dat ze haar terrein afgesloten heeft, en de bewegwijzering overschilderd; gevolg, in plaats van in Galisteo uit te komen, kwamen we in Rio Lobos terecht, na bijna 25 km (tot in Galisteo zou +- 28km geweest zijn).. Klein beetje veel paniek, want t weer beterde er niet op.. Even rondgedoold, gevraagd, en t zou nog zowat 11km over asfaltweg zijn.. En plots dook (toeval of niet? voorzienigheid op de camino of niet ?), plots dook daar dan de uitbater van de albergue van Galisteo op, zoekend waar z'n pelgrims bleven! De goede ziel laadde ons, en nog 3 andere verdwaalde pelgrims op, en vervoerde ons naar zn albergue in Galisteo.
We hebben altijd gezegd, we zijn hier niet op de camino om ons te laten vervoeren met n taxi, maar dit was echt n noodgeval, en op zn minst gezegd, zeer welgekomen!
Na n warme douche, en ons pelgrimsmenu, gingen we dit middeleeuwse stadje bezoeken, met zeer goed bewaarde stadsomwalling (Moors, 11e eeuw), stadspoorten in gotische stijl.. Merkwaardig is ook de kerktoren, die los staat van de kerk, via buitentrappen kan men naar boven !
We hebben intussen ongeveer 375 km gestapt, en liggen, dankzij 3 etappes op 2 dagen te doen, één dag voor op ons schema. We kunnen dus 1 dag ergens rusten bij pech, of we hebben 1 dag extra voor n (extra) stadsbezoek. We planden sowieso 1 dag Salamanca en 1 dag Zamora.. Nu kunnen we er eventueel ook nog 1 dag Madrid bijnemen ipv vandaaruit onmiddellijk naar huis te vliegen... We zullen zien..
Temperatuur : morgen 8°(fris)- middag 14° (flauw zonnig - zeer hevige wind) - avond 13°)
We zouden dus normalerwijze stappen naar de albergue aan de doorstroming van de rivier Tajo (de Taag!), 21km in principe, maar dus de albergue is daar gesloten sinds n tijdje, dus maar noodgedwongen door naar Cañaveral.. t zou 31 km zijn.. t ging niet anders, dus om 7u op weg.
We vergelijken de tocht vandaag met n Vlaamse klassieker... rustige aanloop om op tempo te komen. Wij liepen via mooie natuurlandschappen, enorme rotsformaties in de weilanden, schapen en koeien in massa... en dan kwam het, Gent-Wevelgem-toestanden : enorme windvlagen, Malou waaide met rugzak en al bijna om, à la Gert Steegmans (neen, we overdrijven niet!).. En dat bleef de ganse dag duren, win en nog ns wind... Dan n paar Muur van Geraardsbergen's op, maar geen kasseien, meer van die keien die men met opzet 'verkeerd' gelegd had.. Tot aan de nieuwe autoweg in aanleg, geen wegaanduidingen meer, en n kilometertje of 2 fout gelopen, en nog ns n omwegje van 1,5km door de bruggen in aanleg, en neen er staan geen seingevers, zoals in de koers!
Maar wat n prachtige bruggen zijn ze daar aan t bouwen, in voorgespannen beton of was t in glijbekisting, k kon t niet goed zien (enfin al te lang in 'bouw'pensioen😉).. 2 identieke bruggen in aanleg, eentje over de Rio Almonte en eentje over de Rio Tajo. De beiden rivieren stromen door n stuwmeer. We moesten helemaal rond de Embalse ( stuwmeer) de Alcantara. Dit is één van de grootste stuwmeren van Spanje.. hiervoor werd n Romeinse vestiging opgeofferd.. dit alles te danken aan dictator Franco, en als k de geschiedenis goed begrijp, is het stuwmeer-bouwen één van zn weinige goede werken geweest. Het bezorgde Franco zelfs de bijnaam Paco Rana.. Paco was zn koosnaam, en Rana betekent zowel kikker (springende van t ene stuwmeer naar t andere), maar betekent ook ''zonde' ! Aan u om uit te maken....
We volgden vandaag ook weer de romeinse heirbaan naar het noorden en zagen verschillende milliaro, de typische romeinse mijlpalen.
Maar om n wielerklassieker-verhaal af te maken, de finale werd gereden tussen t stuwmeer en Cañaveral.. Nog ns winderiger, nog ns slechter wegen (die Romeinen toch !) .. Na 26 km ging t Malou-kaarsje wat uit, de voeten begonnen op te spelen, de pijn aan de opengeschuurde blaren werd ondraaglijk, en de laatste 6 km misten we de juiste ontsnapping... ze gingen ons voorbij, want we moesten het tempo noodgewongen laten zakken.. Het dorpje zagen we voortdurend daar tegen de bergflank liggen, t kwam precies niet nader... Uiteindelijk bereikten we t witte dorpje, n eindspurt zat er niet meer in, want ons stil vermoeden werd bewaarheid, de albergues begonnen ook hier vol te lopen... niks gereserveerd dus wij, in tegenstelling met vele anderen, de eerste de beste (er waren er maar 2) albergue ingestapt, en we waren de 2 laatsten die konden blijven, 'completo' zei de hospitalero, net nà ons.. Zo konden we toch onze overwinning (op onszelf?) vieren, n bloemtuil en de kus van t bloemenmeisje was er niet bij, maar we vonden hier n pracht-slaapgelegenheid, vonden onze Ollandse en Duitse vrienden (per taxi en/of per bus gekomen) terug..
En net zoals in de koers (na valpartijen) moeten er nu wonden geheeld worden... de voeten van Malou hebben immers dringend verzorging nodig... maar t zal zich weer wel oplossen voor morgen, zoals alles hier op de camino !
Voor morgen wacht ons 28 km naar Galisteo, en t zal wel lukken... en problemen zijn er om opgelost te worden, want, in de albergues daar zou er geen plaats genoeg zijn.. via onze Spaanse kanalen is geregeld dat ze ons daar met de auto komen ophalen, en 'ergens' naar n camping brengen waar we n bungalow huurden met 6 man.. En als alles ok is brengt die auto ons s anderendaags terug naar ons vertrekpunt op de camino.. We zullen maar van de veronderstelling uitgaan dat t weer in de sacoche zal komen..
En.... Malou weet sinds n paar minuten dat ze 35 km stapte vandaag !
O ja, om in wielertermen te eindigen, er waren geen positieve dopinggevallen vandaag ! ..
Net voor dat t klaar werd weer vertrokken, want we vreesden voor regen... Deze nacht had t immers geonweerd en zwaar geregend. Niets was minder waar, bijna heldere hemel, maar toch maar de weg op. Ons pistolekes (gisterenavond al gesmeerd door 'de voorzienigheid') binnengespeeld, nescafé erbij, en t klassiek 'half' banaantje.. We konden er weer tegen voor op papier, n 23 km... Saai eerste stuk, door n militair domein, en over de Alto las Camellas.. We hadden er ons wat van voorgesteld, maar eigenlijk was t maar n langzaam omhoog lopend zandwegje parallel met de autoweg. Dan recht naar t hoogtepunt van de dag 'Cáceres', de hoofdstad (100.000 inw) van deze gelijknamige provincie. Prachtige Plaza Mayor, dus gestopt om n koffietje te drinken met tostado natuurlijk, na 12km mag dat wel hé. Enkele pelgrims trokken verder naar de eindbestemming van de dag, maar dan kennen ze ons nog niet. Het mooiste gedeelte van de stad bevindt zich immers in de oude stadswijk. De stad werd door de Unesco op de werelderfgoedlijst geplaatst. En terecht, want wat n pracht van palacios, kerken, en torres, zonder te spreken van het ommuurde Romeinse stadsgedeelte met de Arco del Christo (stadspoort)... Te weinig tijd om alles grondig te bekijken, maar wel genoten... We liepen er toch wel anderhalf uur rond, in die zeer kleine straatjes, bergop en bergaf, goed voor n paar kilometer extra. Maar t was werkelijk de moeite waard. (En ja, we beseffen dat dit bij avondverlichting nog veel mooier moet zijn)
Op stap dan maar voor de resterende 14 km, n makkie qua parcours dachten we, maar heel erg veel wind, en steeds wisselend, op en af... Bijna als laatste van de horde pelgrims kwamen we toe in de albergue municipal, 14 plaatsen, en dan nog als haringen in n ton... completo, iets later.. We hadden geluk, maar dat moet je afdwingen zeker? Voor geen geld ter wereld hadden we 'Cáceres' willen missen... Onbegrijpelijk dat sommige collegas-pelgrims amper gemerkt hadden dat ze door mooie stad gestapt waren? !
Maar voor morgen wacht ons n verrassing, slapen wilden we in de albergue municipal aan het meer van Alcantara, maar.... gesloten wegens verbouwing, de privaat hostal dan maar gebeld die daar ergens in de buurt ligt, maar, nada... Es completo (n bus Duitsers waarschijnlijk 😉!).. Er is geen andere tussenoplossing meer, dan 11 km verder te trekken tot Cañaveral, zodat de totale afstand rond de 32 km zal worden, t schrikt ons natuurlijk wat af, maar t zal moeten, en dan nemen we onze tijd maar...
Wie leeft zal zien !
Intussen hebben we al 315 km gestapt, en rest er ons nog ongeveer 270 km.. t Zal wel lukken zeker? Fijn dat we van t thuisfront zoveel steun krijgen... Dank u..
We hadden jet aan t thuisfront beloofd, we zouden het teveel aan zon naar jullie zenden... Maar we hebben ons even vergist, we stuurden alle zon naar België, want toen we vanmorgen n kwartiertje op weg was, begon het te regenen, en .. t heeft niet meer opgehouden, de ganse dag.. Het contrast met vorige 12 dagen kon niet groter zijn.. We puften gewoon tijdens de semana santa, en nu, onophoudelijk regen.. Het eerste kwartier valt dat nog mee, de hitte, die overal was blijven hangen, verdwijnt geleidelijk aan.. maar dan wordt t eentonig 'nat' .. 'z(..)knat', werden we, ik vooral, k weigerde mn poncho aan te doen (om de weergoden niet op te jagen ! ) liep de ganse dag in mn regenjas, maar toen de afrekening kwam bij aankomst, had k niks droog meer aan, t water kon je uit mn schoenen 'gieten'.. 'verstandige' Malou hield er enkel die natte schoenen, en na n half uur n gedroogde poncho aan over. Maar ja, zoals altijd, ze hebben dikwijls gelijk, die vrouwen, al is t moeilijk om dat toe te geven..
Goed nat droogt goed, en dus zal alles wel opgelost zijn morgenvroeg... De meningen zijn verdeeld over volgende dagen, de barman hier zegt dat n 'mañana and the day after', muchas rain zal zijn (ja zo spreken we hier met elkaar!).. volgens andere even onbetrouwbare bronnen hebben we t gehad met deze ene regendag..
Maar t stappen nu, t was precies of de regen ons opjoeg, fiks tempo erin de eerste kilometers, onderweg halt gehouden (na 8 km) in n dorpje aan de bar, maar die was alleen open om het bestelde brood te komen afhalen (!), geen koffie dus.. even op adem komen na 16 km in n wegrestaurant, aan de oprit van de autoweg... tortilla met brood, en lekkere maar vooral 'hete' koffie.. De regen maakte het immers koud !
Van de natuur niet veel te zien, groene weiden, erg veel koeien, en.. n arm geitje, dat met zn achterpootje hulpeloos verstrikt was in de afrastering van de weide.. we konden het echt niet helpen, sorry geitje...
Vandaag was ook de dag van de oude Romeinse bruggen, drie keer zijn we n riviertje overgestoken via n puente romano, mooie constructies van die Romeinen, meester in zulke dingen, ver vooruit op hun tijd... En, robuust en solide, 2000 jaar liggen ze er al.. welke moderne bruggenbouwer durft zeggen dat zn brug t zo lang zal volhouden...
We volgden de Via de la Plata vandaag ook via n romeinse heirbaan en we passeerden we verschillende milliaros, oude romeinse mijlpalen.
We zitten intussen in n piepklein dorpje, Valdesalor, en als dit verslagje straks te lezen is, zal er hier ergens wifi moeten gevonden worden.. hopelijk..
Morgen vervolgen we onze weg via het middeleeuwse Caceres, waar we s middags hopelijk halt kunnen houden. Dit mooie plaatsje met Moorse stadswallen, n Romeinse stadspoort en (naar t schijnt) indrukwekkende renaissance gebouwen.
Pasen ! Vrolijk Paasfeest ! We denken dat ze ze hier Felices Pascuas zeggen....
Dat hoorden we toch gisterenavond in de Paaswake, die om 21u begon, paaskaars wijden, palmtakjes verbranden, nieuw doopwater aanmaken, en dan nog ns de mis. Zeg nog ns dat we deze week niet 'religieus' geleefd hebben ! ?
Maar toch was t 7 uur toen we vanmorgen ons broodje opaten in de keuken van de albergue, en even later vertrokken.
Met de bekende Chinese uitspraak voor ogen, Of je je nu haast of langzaam gaat, de weg voor je blijft altijd dezelfde, vertrokken we dus... Vroeg, inderdaad ja, maar t zou wel weer ns heel warm kunnen worden onderweg... Maar na even stappen was dat onze zorg niet, n in de verte opkomend onweer verontrustte ons wel... Goed doorstappen dus, maar altijd rondkijkend, want de natuur wordt hier met de dag mooier.. De citrusrozen worden groter en mooier, de wilde lavendel ruikt steeds lekkerder, de brem steeds aantrekkelijker...
Geen moeilijk parcours, zandwegeltjes, grindwegen, licht hellend naar boven en naar onder.
We werden enkel voorbijgestoken door fietsers, babbeltje geslagen met 2 Ollandse fietsers, die bergop niet sneller fietsten dan wij stapten.. Genieten werd t dus weer... tot op,5 km van ons einddoel, daar had de plaatselijk hostal-uitbater niet beter gevonden dan, op n kruispunt, dezelfde pijlen naar zijn etablissement te trekken als de normale camino-pijlen... Wat gesakkerd en getwijfeld, en toch de juiste beslissing genomen, zodat we zonder 2 km-omweg rond 12u aankwamen aan onze slaapplaats, geen gewone albergue deze keer, maar wel t klooster, dat zich zeer uitgebreid noemt 'Casa de Beneficiencia de los Hermanos Enclavos de Maria y de los Pobres', eigenlijk n orde van monniken waar we nog nooit van gehoord hadden : in t zwart en met n brede donkerblauwe band, deze orde zet zich vooral in voor gehandicapten en minderbedeelden van de maatschappij, n aantal van deze mensen woont hier in t klooster.
We wilden ons inschrijven, maar de hospitalero hield even siesta, dus wachten, maar één van de jonge would be - paters troonde ons mee naar de kapel waar net de hoogmis begon, naast de priester, stonden er nog n zestal jonge monniken, dus toekomst verzekerd hier !
Rest van ons programma vandaag : gauw wat eten, zorgen voor proviand voor morgen, om half 7 pelgrimszegen, en om half 8 avondeten in t klooster (zonder vino tinto !)
Prijs voor de overnachting en voor t avondeten in t klooster : gratis.. enfin donativo (je geeft wat je wil !).. t Zijn goei paterkes, ze doen veel goed werk met de gehandicapten hier, en we zullen camino-gul zijn..
t Is al bij al weer n fantastische belevenis die we hier meemaken, in n totaal andere sfeer dan de vorige caminos... We zouden het voor geen enkele cruise willen ruilen... Alleen missen we we het paaseitjes rapen van de kids thuis, heel erg...
Mérida lieten we met spijt achter ons... Wondermooie stad.. Na 5 minuten stopten we al langs de kant om de desayuno (ontbijt) te gebruiken.. Hou je vast, 1,75 voor n heerlijke tas koffie met n tostado (gegrild broodje met n overvloed van boter erop en heerlijke sinaasconfituur). De 2e Romeinse brug over de Rio Guadiana overgestoken, via de triomfboog van Trajanus door, de stad uit. En na enige tijd dook hij voor ons op : de indrukwekkende Romeinse Milagros aquaduct, o weer zo goed bewaard, en dan op weg naar het stuwmeer van Prosperina, het grootste Romeinse waterreservoir in het Middellandse zeegebied. Dit stuwmeer voorzag Mérida van het nodige water... Via ondergrondse kanalen kwam dat water in het aquaduct terecht, en dan was t maar bergaf tot Mérida... Ook weer indrukwekkend als je bekijkt tot wat de mensheid, met handenarbeid, 2000 geleden, in staat was.
En dan kwamen we in n zeer mooi stukje natuur terecht, panorama's om U tegen te zeggen, groene velden, weiden met steeneiken, lavendelstruiken, brem, citrus-rozen, kortom, de Spaanse Mechelse Heide. Alles fris in bloei, in deze lente, of is t hier eigenlijk al zomer. Voor ons alleszins wel, want niet de kilometers spelen ons parten, maar de hitte doet ons vroeg vertrekken, schaduw opzoeken, waar t ook maar kan. Maar al bij al lukt t ons vrij goed, we zitten op schema, geen kwetsuren, de weinige blaren van Malou vallen mee...
Afgelopen week, de Semana Santa, heeft ons vooral s avonds veel afwisseling en plezier gebracht.. het verschil in devotie met thuis, valt erg op, al is de uiterlijke schijn ook weer wel belangrijk hier.
Voor morgen voorspellen ze ons weer n heerlijk route, vooral de bloemenpracht zouden we moeten bewonderen... Nog meer dan vandaag klaarblijkelijk... De diertjes in t wild kijken ons ook soms verwonderd aan, zo van, wat komen jullie hier doen in ons territorium, en dan bedoelen we vooral de konijntjes, maar ook de ooievaars, die in de lager gelegen 'natter' gebieden, op zoek zijn naar eten voor hun jongen... Heerlijk om zien !
Aljucén, waar we nu gelogeerd zijn in de albergue Annalena, is n klein dorpje, ontstaan in de Moorse periode... Morgen verlaten we de provincia Badajoz en lopen de provincia Cáceres binnen.. We hopen na n 20-tal kilometer in Alcuésar te zijn, en daar te overnachten bij de monniken.. Hopelijk kunnen we daar n mooie Paasdag beleven.. Voor eitjes zullen we waarschijnlijk zelf moeten zorgen ! 😉 😉 😉
Temperatuur : morgen 14°- middag 29° - avond 26° (zon, lichte bewolking vanaf namiddag)
n Korte etappe vandaag... en toch niet te laat vertrekken.. t Had zn bedoeling, we stapten immers naar Mérida toe, één van de mooiste Romeinse steden buiten Rome..
Ton vertrok samen met ons, en we hadden fijne gesprekken onderweg, nooit gedacht dat n Ollander uit Leeuwarden zoveel 'Vlaamse' dingen zou weten en wat nog meer is, weten te appreciëren.. Louis Paul Boon was zn favoriete schrijver, Willem Elsschot was hel meer dan bekend, en de laatste film die hij gezien had, was 'The Broken Circle breakdown' en niets dan lof voor Veerle Baetens, met naam en toenaam bekend... Was n wereldburger, die Ton, doet zn eerste camino, maar van wandelen heeft ie kaas gegeten : Machu Pitchu, Nepal, Mount Everest.. Allemaal gestapt... Op n zogenaamde vloek waren we er, na alweer meer dan genoeg wijngaarden en olijfbomen. En plots dook ze inderdaad voor ons op de Puente Romana, de prachtig bewaarde Romeinse brug over de Guadiana.. nooit gezien, intact, 792m lang, 60 bogen, de grootste en langste Romeinse brug.. Na veel oh's en ah's liepen we toch maar door naar onze albergue, weinig comfort, maar wat wil je, voor 6 .. Gauw douchen,en proberen wat te eten in de stad.. Maar waar stuitten we op? Ja juist, op n processie.. Weer indrukwekkend, die puntmutsen, en die heren (die de lijdende Christus-paso sjouwden) en die dames (die de Virgen Maria voortsleepten op hun schouders).. Ingewijden vertelden ons dat er vandaag nog 2 processies volgen, de laatste vertrekt weer om middernacht !
En dan gingen we op culturele uitstap in Ermita Augusta, de Romeinse naam van Mérida, de culturele hoofdstad van de Extremadura. Niet te schatten hoe goed bewaard hier alles is. Om te beginnen, het Theatro Romano, (plaats voor 6000 man)met zn marmeren zuilen, één van de mooiste van Europa... en aansluitend het Amfitheater, (goed voor 16.000 toeschouwers) waar de gladiatoren hun gevechten hielden. Dit heeft werkelijk ons hart gestolen... Om dan nog niet te spreken van de tempel van Diana, die midden in het centrum ligt, schitterend bewaard, doordat het geïntegreerd werd in n paleis..
Urenlang hebben we rondgelopen in deze stad, de kilometers van voormiddag vergetend..
Morgen trekken we verder, alhoewel je om alles te zien, nog gerust n dag hier kon blijven, maar we passen onze route aan, zodat we passeren aan de Romeinse aquaduct, en de triomfboog van Trajanus... Het Circus Maximus, nochtans de moeite waard, zullen we aan ons moeten laten voorbijgaan, wegens 'te ver'.
Maar wie hier ooit in de streek is : doen ! Want Mérida is n echt openlucht museum van Romeinse monumenten, in al zijn facetten !
Temperatuur : morgen 15°- middag 31° - avond 27° (zon☀️☀️☀️☀️☀️)
We vreesden n beetje voor deze etappe, de hitte en de uitgerekende 32 km... Aan de zon konden we niks doen, die was er, maar de kilometers wel, k had me even misrekend, want k had gepland om via Almendralejo te stappen, onnodig bleek volgens mn Leeuwardse stapmaat Ton, je kon dat dorp gewoon links laten liggen, en dan won je zo'n 4 km.. Ons niet gelaten, we moesten daar toch niet persé zijn...
Maar als je me nu vraagt, vertel ns wat over vandaag, dan kan k eigelijk maar dit zeggen : wijngaarden, olijfgaarden, wijngaarden, olijfgaarden, wijngaarden, olijfgaarden, wijngaarden, olijfgaarden, wijngaarden, olijfgaarden, wijngaarden, olijfgaarden, wijngaarden, olijfgaarden, wijngaarden, olijfgaarden, wijngaarden, olijfgaarden, wijngaarden, olijfgaarden, wijngaarden, olijfgaarden, wijngaarden, olijfgaarden, wijngaarden, olijfgaarden, wijngaarden, olijfgaarden, wijngaarden, olijfgaarden, wijngaarden, olijfgaarden...
Neen k overdrijf niet, na t verlaten van Villafranca de las Barros (het zoveelste Villafranca op de camino !) zagen we links, en rechts, voor en achter ons, de ganse dag niks anders dan.... ja juist wijngaarden en olijfgaarden... Maar eigelijk verveelde het niet, de wijnstruiken waren er in alle aard, grote, kleine, dikke en dunne, opgebonden of niet.. Nooit zoveel wijnstruiken samen gezien... Allemaal voor tafelwijn, liet k me vertellen, ze belanden meestal in oninteressante logge bulkwijnen.. 4 soorten, Albarije, Eva en Malvar, maar natuurlijk ook Tempranillo. Meestal witte wijn. De meest bekende schijnt de Ribera del Guardiana te zijn....
Maar wat t stappen zelf betreft.. Kaarsrechte verbinding van 28 km tussen die 2 dorp-steden dus, en als k kaarsrecht zeg, dan bedoel k dat ook zo, gelukkig was er nu en dan een hellingtje in anders hadden we kunnen kijken val albergue tot albergue... Malou deed t wonderwel goed, en was verbaasd over zichzelf dat t zo goed lukte... niet dat er niet gezweet werd, want t blijft toch nog altijd 28 km in n temperatuur van soms meer dan 30°.. Maar t is n taaie, en als we t toch over wijn hebben, ze wordt beter met de dag, net zoals goede wijn betaamt 😉...
We zitten ondertussen weer in n prima albergue, in het Palacio de los Mexia, t stokoude portaal is versierd met heuse Compostela-schelpen.
Gisterenavond hebben we de nachtprocessie maar aan ons laten voorbijgaan, we maakten wel de voorbereidingen mee in de kerk.. n mooie beleving.
Hier zullen we het echt aan de lijven ondervinden, misa de la cena del Señor, om 19u, aansluitend Procesión de Jesus Nazareno, en hou je vast.... om 24u00 (!) Procesión de Cristo Crucificado... We gaan het graag meemaken, maar ontsnappen zouden we toch niet kunnen, want.... De kerkdeur ligt net tegenover onze albergue-deur !
Temperatuur : morgen 16°- middag 30° - avond 27° (zon, en niets anders dan zon)
Toch nog even terugkomen op Zafra... Mooi klein stadje met pleintjes die je lokken om te terrassen, hetgeen we dan ook deden met wat tapas ipv de klassieke menu peregrino.. Het wordt niet voor niks Sevilla la Chica (klein Sevilla) genoemd..
En op half 9 's avonds was t dan zover : de processie.. En waar t bij ons n stille bedoening in is de 'stille week' is t hier n barokke vertoning, waarbij t lijden van Jezus, maar steeds vergezeld van de Virgen Maria, via n processie vertoond wordt.. Eerst kwam er n enorme goot verguld platform (paso), gedragen door n 20-tal jonge mannen, die dat platform telkens ternauwernood 20 meter kunnen verplaatsen, en dan t geheel moeten neerzetten.. ze gaan dan zelf telkens uitgeput op de grond zitten.. Zo'n paso weegt gegarandeerd meer dan 1000 kg... Reken maar uit wat ieder te dragen heeft.
Het 2e tafereel was de pas met de Virgen Maria, even indrukwekkend, even zwaar, maar ditmaal gedragen door n 20-tal meisjes en dames). De Tongerse Zingende Maagden mogen hier wel n puntje aan komen zuigen !..
Zo'n processie is ook n boetegang, al de begeleiders waren dan ook gekleed met puntvormige maskers (om anoniem te blijven) - deed ons trouwens heel fel aan de Ku-klux-klan denken. Door t voortdurend neerzetten van die paso's duurt zo'n processie urenlang.. om half elf lagen we pas in bed, en toen was de prcessie nauwelijks 100 m uit de kerk vertrokken.. We willen het jonge Spaans koppel, dat langs ons stond, bedanken voor de fijne uitleg die ze gaven aan ons, 'paso-barbaren'
Vandaag vertrokken we dan weer bij t opkomen van de zon... Licht stijgend, omkijkend konden we van de prachtige uitzichten over het okerkleurige landschap. Dan zigzaggend naar benden naar t stadje Los Santos de Maimona. En dan zagen we steeds meer ploegende en eggende boeren, tussen de olijfgaarden en de wijngaarden naar Villafranca de los Barros.
Maar k weet niet waarom, maar vanaf 11u kon k niet meer ophouden t liedje te neuriën, k denk van Los Machucambos
Cuando calienta el Sol aquí en la playa (in Extremadura eigenlijk) Siento tu cuerpo vibrar cerca de mi Es tu palpitar, es tu cara, es tu pelo Son tus besos, me estremezco, oh..oh..oh!
k Weet eigenlijk héél goed waarom, de temperatuur steeg tot ver boven de 30°, bij wijlen liepen puffend en kuchend, goed dat we genoeg water bijhadden.
Bij aankomst in Villafranca de los Barros, onmiddellijk naar albergue Carmen, waar de hospitalero van gisteren opnieuw dienst had.. Toen we naar het weer hier informeerden, wist hij ons te vertellen dat de huidige temperaturen van boven de 30° hoogst abnormaal zijn voor de tijd van het jaar.. Hij brabbelde zo wat van 'el tiempo esta loco' ! ... Maar wij zitten er weer mee.
Morgen proberen we +-30 km te doen, zodat we Mérida kunnen bereiken op Goede Vrijdag.. Vroeg opstaan zal dus de boodschap zijn... We twijfelen nu of we de processie hier weer willen meemaken, ze start immers pas om 22u00 deze avond.. Maar eerst gaan we de menu peregrino uitproberen op de plaza mayor, 5 per man, koffietje achteraf inbegrepen... vamos a ver (denk k)... we zullen zien...
PELGRIMEREN op de VIA DE LA PLATA
