Daarnet even de mis uitgetypt. Jeezes, toch wel 9 pagina's. En boekjes, hoe maak je dat in hemelsnaam? Echte boekjes is wel fijn, maar natuurlijk kan ik daar weer niks van. Anders A5-jes met ringetjes? Misschien is dat nog een ideetje. Ik ga het eens voorleggen aan Hem, want anders zie ik niet meteen een oplossing...
Heb ook even naar muziek geluisterd... "Come what may" had ik gevonden in een boekje van huwelijken waar Hij nog alleen naartoe is gegaan... Natuurlijk vind ik dan het liedje van Ewan McGregor en Nicole Kidman, uit de film "Moulin Rouge". 't Moest weer lukken! En ik moest er gewoon naar luisteren. Ik kon niet anders... Waarom martel ik mij daar ook altijd mee? Waarom moet ik dat gewoon beluisteren, als ik toch weet dat ik ga huilen. Cédric komt altijd terug in gedachten... Waarom moest zijn lievelingsfilm ook weer die film zijn? Waarom kon hij toch niet met ons gepraat hebben? Waarom schaamde hij zich om wie hij was? Om hoe hij was? K. en ik kunnen er uren over praten, tot we er zelf depressief van zijn... Allebei voelen we ons verantwoordelijk, terwijl het niet onze verantwoordelijkheid was om te dragen. Zijn moeder, die had de verantwoordelijkheid. Zij was degene die hem had moeten redden, zij had haar zoon moeten beschermen. Zij had haar zoon moeten graag zien, zij had hem uit die instelling moeten halen. Waarom zien mensen zulke dingen niet? Als je kinderen afgepakt worden, besef je dan niet dat je verkeerd bezig bent? Of zie je enkel je eigen mening, en vind je dat de regels van de samenleving niet op jou slaan?
En onvermijdelijk, als ik aan Cédric denk, komt Kristel boven... Dat was een ongeluk, dat was anders... En toch... Cédric heeft tenminste zelf de keuze kunnen maken... Kristel niet... Soms vraag ik mij af, wat heeft ze gedacht? Heeft ze het zien aankomen? En egoïstischer wijs, heeft ze aan haar vrienden gedacht? Waarschijnlijk niet, waarom zou je ook? Het enige wat je wil, is overleven. Dat weet ik ook best wel. Maar waarom heeft Kristel ook gezwegen? Zou ze zo bang geweest zijn dat wij haar als anders zouden ervaren? Zou zij niet meer Kristel zijn omdat zij ineens rijk bleek te zijn? Zouden wij haar ineens gaan gebruiken voor geld? Zo zijn wij niet... Nuja, zijn wij uberhaupt wel de mensen die ik denk wie wij zijn? KWAEK, zijn wij wel wie we denken te zijn? K viel weg, nu blijft WAEK over. Op de trouw, zal er maximum WE zijn... AK blijkt een festival boven mijn huwelijk te verkiezen. Ik had dat kunnen begrijpen als ik hen nu ineens zou uitgenodigd hebben, out of the blue. Maar sinds vorige zomer weten zij dat 22 juli de datum is dat Hij en ik trouwen... Van KWAEK blijft er niet meer veel over... W ziet het zelfs niet zitten om zonder AK te komen... Begrijpelijk, zij kent niemand. Zij willen na de trouw gaan vieren. Ja, hallo, ik trouw op 22 juli, niet de maand erna. Het klinkt egoïstisch, maar ik heb echt niet zo veel zin om nog dagen uit te trekken om met hen op stap te gaan... Wat ga ik hen achteraf nog gaan vertellen hoe mijn trouw was. Was er verdomme dan bij !
Enfin, tot zover de spanningen voor de trouw. Tijd dat we de uitnodigingen gaan verder ronddragen. Nog maar 3,5 maand! Aaaaaarghhhhhh, wat gaat de tijd rap...
Afgelopen week heeft Hij 3 dagen in bed gelegen met zijn wijsheidstanden... Nu ja, zonder wijsheidstanden dan. Arme man. In tussentijd heb ik toch niet stil gezeten... Er werd een afspraak geregeld met de pastoor, (om eindelijk die mis in ore te brengen!) en er werd een notaris aangesteld.
Ons dak werd gemaakt, niet te vergeten. (alweer een heel pak armer, maar niet armer genoeg om recht te hebben op één of andere premie) En natuurlijk kwam de Ronde eindelijk aan ons huisje voorbij.
Een bewogen week was het.
Het ergste moment was toch toen Hij in het ziekenhuis lag, en ik moest vertrekken om toch te gaan werken. Zijn operatie was gepland om 8u20, en geloof het of niet, ik zat nog steeds bij hem om 9u30... En dan moest ik voortgaan... Naar een vergadering waar ik écht niet onderuit kon... *zucht* Op het moment dat ik voortging, is Hij beginnen wenen. Zijn grootste schrik waren zijn wijsheidstanden. Daarop was ik niet voorbereid... Waarom kon ik hem niet helpen op dat moment? Waarom moest ik voortgaan? Arme arme arme man...
Nu, alles is in orde gekomen, maar ik was toch wel even bang... Bang dat hij er niet zou doorkomen... Je denkt altijd dat het niet aan jou kan voorvallen, tot het je eens voorvalt... Ik was bang, en toen hij dan ook nog begon te wenen, toen was het hek helemaal van de dam... Ik hield me sterk, kwestie van hem niet nog banger te maken, maar inwendig was ik toch ook zwaar aan het huilen... Arme man...
Even ter info : bloggen doet men best in de taal die men het beste kent. Engels mag dan heel gemakkelijk zijn voor mij, maar uiteindelijk is Nederlands de taal waarin ik ben grootgebracht. Nuances kunnen hierdoor ook beter aangebracht worden :)
Terug naar de trouw. Gisterenavond zijn we Hij en ik gaan kijken naar onze zaal. 2 uur lang hebben we gesproken met de man die ons het grootste feest in ons leven beloofd heeft. Alles wat hij zegt, lijkt toch wel goed te zijn. Hij was wel een beetje boos, nadat hij vernam dat wij onze uitnodigingen al gestuurd hadden... Waardoor we mensen voor het avondfeest een klein beetje gaan moeten verlaten... Even nog "ruzie" over gemaakt ook... Waarom? Wel, Hij moest en zou die uitnodigingen hebben én versturen, omdat zijn nicht dat ook al had gedaan. Ik wou nog wachten, maar Mijnheer moest en zou dat in orde hebben. Toen die man boos werd, had ik zo'n ongelooflijk groot gevoel van "zie je wel". Niet lief natuurlijk, en nog minder lief dat ik Hem daarop aansprak. Maar wat durft Hij te doen? Nog even gaan zeggen dat ik degene ben die de uitnodigingen zo snel moest hebben ! Ik kon mijn oren niet geloven! Mannen ! Soms zou je ze toch met hun hoofd tegen de muur willen knallen !! Nu ja, om verder te gaan : alles lijkt toch wel goed te komen... Alleen de tafelschikking lijkt zo'n groot werk... Waarom hebben wij in hemelsnaam ook zo'n domme families? Waarom kunnen die nu niet gewoon overeen komen? Neen, moeten wij nog gaan puzzelen en doen om mensen toch te zetten. En de eretafel ! Nog zoiets... Wie zetten we daaraan? Onze getuigen, lijkt het beste, ware het niet dat deze niet altijd geweldig met ons opschieten. Enfin, uiteindelijk maakt dat niet uit, iedereen moet toch lachen op onze dag, zwijgen en knikken :) Hahahahaahahahahha
Ondanks alle onnozelheden kijk ik er toch zo hard naar uit! Om even de onnozele bruid uit te hangen : nog 116 dagen en ik ben mevrouw Marcelis - VDL. Hoe cool is dat?
Exactly 4 months to go today... 4 more months before I - we - start the biggest day of my - our - life... What am I talking about? Right, THE Wedding. First one of the friends, first one of the Meert-grandchildren. Second in line of the VDL-clan.
I'm really looking forward to it, and yet... it is frightening. Both of us come from broken homes... Both parental sides can't stand eachother anymore. His family's worse than mine, but still... It is a fact that the four corners of the hall where we will keep our wedding party, will be taken. Is that a good thing or a bad thing? I don't know... Time will tell... Sounds still kinda cheery, nobody will realise how much it scares me that the Us will not work out after all... Sinds we started out, I gave everything to Him. Not talking about financial stuff, but emotional. Emotionally I gave my all. At least, when it wouldn't work out, I can't blame myself for not trying, but on the other side... It scares me sometimes too how easily everything can blow up in our faces. The reason my parents split up, I'm afraid to tell... Why? Who knows? After all, it won't be me who'll be to blame, and yet I'm ashamed of the way of how they parted...
Makes me wonder : who will I look after? If it goes to pieces, will I be the one trying to fix things and ignore the awful behavior of my significant other? Or will I be the one who decides to leave as soon as I find someone else?
I don't want to find someone else. I want to be with Him forever... At least, if we keep continuing this way, because I know there are some traits in the families we don't want in our lives...
I keep wondering. Is getting married the right thing to do? Isn't it much easier to stay the way we are? I mean, legally not many things change once you get married. Yes, I would have the dress to prove I had a beautiful (let's hope) day, I would have a ring on my finger, He would have it much easier to claim our children as His, but in the end, is that all that counts?
Why are we women so obsessed by marriage? And mind you, He is just as active as I am in that area, it's almost like He dreamt his whole life of this day. Not in a girly way, cause He really finds girly things disgusting. Don't ever take Him on a shopping spree, or make him clean things, or talk to him a lot about feelings. On the other hand, he does look after his appearance... Hahahahahahha. Not really, he's a true man. Tough, no talking about feelings, not showing too many signs of affection in public (although he was trained well, he does show them, even though it's against his nature. Just trying to please me, I think), etc.
I'm just lucky, I guess. Never thought I'd be the one getting married. I was the one who was going to stay single all her life. Move to a foreign country, trying to learn everything possible, no time to think about how lonely life can be as a single. I was not the one to buy a home, talk about children, getting all worked up for that one big white day, ...
And yet, I'm exactly that girl I decided I could never be. Who knew?
