Daarnet even de mis uitgetypt. Jeezes, toch wel 9 pagina's. En boekjes, hoe maak je dat in hemelsnaam? Echte boekjes is wel fijn, maar natuurlijk kan ik daar weer niks van. Anders A5-jes met ringetjes? Misschien is dat nog een ideetje. Ik ga het eens voorleggen aan Hem, want anders zie ik niet meteen een oplossing...
Heb ook even naar muziek geluisterd... "Come what may" had ik gevonden in een boekje van huwelijken waar Hij nog alleen naartoe is gegaan... Natuurlijk vind ik dan het liedje van Ewan McGregor en Nicole Kidman, uit de film "Moulin Rouge". 't Moest weer lukken! En ik moest er gewoon naar luisteren. Ik kon niet anders... Waarom martel ik mij daar ook altijd mee? Waarom moet ik dat gewoon beluisteren, als ik toch weet dat ik ga huilen. Cédric komt altijd terug in gedachten... Waarom moest zijn lievelingsfilm ook weer die film zijn? Waarom kon hij toch niet met ons gepraat hebben? Waarom schaamde hij zich om wie hij was? Om hoe hij was? K. en ik kunnen er uren over praten, tot we er zelf depressief van zijn... Allebei voelen we ons verantwoordelijk, terwijl het niet onze verantwoordelijkheid was om te dragen. Zijn moeder, die had de verantwoordelijkheid. Zij was degene die hem had moeten redden, zij had haar zoon moeten beschermen. Zij had haar zoon moeten graag zien, zij had hem uit die instelling moeten halen. Waarom zien mensen zulke dingen niet? Als je kinderen afgepakt worden, besef je dan niet dat je verkeerd bezig bent? Of zie je enkel je eigen mening, en vind je dat de regels van de samenleving niet op jou slaan?
En onvermijdelijk, als ik aan Cédric denk, komt Kristel boven... Dat was een ongeluk, dat was anders... En toch... Cédric heeft tenminste zelf de keuze kunnen maken... Kristel niet... Soms vraag ik mij af, wat heeft ze gedacht? Heeft ze het zien aankomen? En egoïstischer wijs, heeft ze aan haar vrienden gedacht? Waarschijnlijk niet, waarom zou je ook? Het enige wat je wil, is overleven. Dat weet ik ook best wel. Maar waarom heeft Kristel ook gezwegen? Zou ze zo bang geweest zijn dat wij haar als anders zouden ervaren? Zou zij niet meer Kristel zijn omdat zij ineens rijk bleek te zijn? Zouden wij haar ineens gaan gebruiken voor geld? Zo zijn wij niet... Nuja, zijn wij uberhaupt wel de mensen die ik denk wie wij zijn? KWAEK, zijn wij wel wie we denken te zijn? K viel weg, nu blijft WAEK over. Op de trouw, zal er maximum WE zijn... AK blijkt een festival boven mijn huwelijk te verkiezen. Ik had dat kunnen begrijpen als ik hen nu ineens zou uitgenodigd hebben, out of the blue. Maar sinds vorige zomer weten zij dat 22 juli de datum is dat Hij en ik trouwen... Van KWAEK blijft er niet meer veel over... W ziet het zelfs niet zitten om zonder AK te komen... Begrijpelijk, zij kent niemand. Zij willen na de trouw gaan vieren. Ja, hallo, ik trouw op 22 juli, niet de maand erna. Het klinkt egoïstisch, maar ik heb echt niet zo veel zin om nog dagen uit te trekken om met hen op stap te gaan... Wat ga ik hen achteraf nog gaan vertellen hoe mijn trouw was. Was er verdomme dan bij !
Enfin, tot zover de spanningen voor de trouw. Tijd dat we de uitnodigingen gaan verder ronddragen. Nog maar 3,5 maand! Aaaaaarghhhhhh, wat gaat de tijd rap...
Afgelopen week heeft Hij 3 dagen in bed gelegen met zijn wijsheidstanden... Nu ja, zonder wijsheidstanden dan. Arme man. In tussentijd heb ik toch niet stil gezeten... Er werd een afspraak geregeld met de pastoor, (om eindelijk die mis in ore te brengen!) en er werd een notaris aangesteld.
Ons dak werd gemaakt, niet te vergeten. (alweer een heel pak armer, maar niet armer genoeg om recht te hebben op één of andere premie) En natuurlijk kwam de Ronde eindelijk aan ons huisje voorbij.
Een bewogen week was het.
Het ergste moment was toch toen Hij in het ziekenhuis lag, en ik moest vertrekken om toch te gaan werken. Zijn operatie was gepland om 8u20, en geloof het of niet, ik zat nog steeds bij hem om 9u30... En dan moest ik voortgaan... Naar een vergadering waar ik écht niet onderuit kon... *zucht* Op het moment dat ik voortging, is Hij beginnen wenen. Zijn grootste schrik waren zijn wijsheidstanden. Daarop was ik niet voorbereid... Waarom kon ik hem niet helpen op dat moment? Waarom moest ik voortgaan? Arme arme arme man...
Nu, alles is in orde gekomen, maar ik was toch wel even bang... Bang dat hij er niet zou doorkomen... Je denkt altijd dat het niet aan jou kan voorvallen, tot het je eens voorvalt... Ik was bang, en toen hij dan ook nog begon te wenen, toen was het hek helemaal van de dam... Ik hield me sterk, kwestie van hem niet nog banger te maken, maar inwendig was ik toch ook zwaar aan het huilen... Arme man...
