Hier ben ik weer, en ik vermoed dat dit de laatste keer zal zijn dat ik mijn blog in Burkina Faso kan aanvullen. Maar, wanneer ik terug in België ben, zal ik ook nog even de allerlaatste avonturen met jullie delen, wanneer het drukke Belgische tijdsschema dat toelaat!
Mijn laatste bericht dateert van Donderdag (10 maart), in de namiddag hebben we ons nog aan een zalige plons in het zwembad gewaagd! Dat was zeer verfrissend!
Op vrijdag stonden we opnieuw om 7u30 aan de schoolpoort maar... opnieuw geen school, behalve voor CM 2 (het zesde leerjaar) omdat die op het eind van het schooljaar examens hebben en dus alle leerstof onder de knie moeten zien te krijgen! En, welke klas had ik nog te kort? Inderdaad, CM2! Dus bleef ik die dag op school. De lessen verliepen vlotjes, zoals in andere klassen, tot plots de leerkracht van een andere klas een bezoekje kwam brengen met ietwat verontrustend nieuws: ze had een bende studenten zien lopen, en ze wist niet waar die heen hingen. 2 jongens werden op speurtocht gestuurd met de fiets, terwijl andere leerlingen de fietsen van iedereen onder de bomen zetten en de ramen en deuren werden voor even gesloten. Na een halfuur kwamen de jongens ons melden dat de kust veilig was en verliep alles weer als daarvoor... maar: 'k had toch wel even schrik!
Op zaterdag stonden er terug djembelessen op het programma en ook een bezoek van de directeur, voor het invullen van de papieren. Alles is nu geregeld, dus we kunnen met een gerust hart en de juiste school-papieren terug naar huis vertrekken!
Zondag bezochten we met z'n viertjes nog enkele marktjes. Nog even wat Afrikaanse kunst opsnuiven en een laatste oogje werpen op de vele 'prulletjes' en prachtjes! 's Avonds gingen Daphne en ik spaghetti eten, en daarna gingen we een vroeg nachtje tegemoet, want maandag was er nog steeds geen school, misschien woensdag. Daarom besloten Daphne en ik om een tweedaagse te maken op maandag en dinsdag.
Op maandag waren we vroeg uit de veren om onze rugzak vol te proppen (zwemgerief, toiletgerief, een fles water, verse kleren en ondergoed en de nodige papieren). We stapten vol goede moed naar de bushalte, maar... er reden vandaag geen 'lijn'bussen vanwege de vele stakingen... Dan maar (na een geduldige wachttijd) een taxi om richting stad te vertrekken. Daar zochten we de busmaatschappij TSR om onze reis naar Banfora in te zetten. We kregen de verkeerde richtlijnen, maar na heel wat zoeken vonden we dan toch het vertrek'station' van de bussen. Daar kregen we te horen dat de bus er maar om 13u vertrok, maar dat er om 12u wel een bus was in het andere busstation, en die bas was 'climatisé' (met airco). Onze oogjes fonkelden al... airco! We begaven ons via een andere taxi naar het andere busstation waar we ons ticket kochten en nog een 'toertje' in de buurt wandelden.
Om 12u45 was het dan zover (Afrikaans uur voor 12u): na het verkoop van broodjes met saucison en frisse drankjes, vertrok de bus richting Bobo. Een rit van 4u30min. Maar de airco maakte veel goed! Het was een aangename rit! In Bobo aangekomen kochten we ons busticket (non climatisé) naar Banfora en rond 18u30 (na anderhalf uur te rijden) waren we ter plaatse. Banfora zou een mooie stad zijn en niet ver daar vandaan kon je watervallen bezoeken, volgens Marlies haar 'boekske'. De stad zelf stelde niet veel voor, enkele kraampjes, maar: de mensen zijn er supervriendelijk, vallen je niet lastig! Het was leuk om op straat te lopen zonder achtervolgd te worden of zonder vervelende uitroepen achter je te krijgen... zalig! Dankzij Marlies haar reisgids hadden we ook wat namen van hotels (adressen kennen ze hier niet echt!) en wanneer we naar het goedkoopste hotelletje vroegen, werd ons verteld dat het maar 2 straten verder was... ideaal! Dus we gingen op stap en kwamen aan in het hotelletje. Er was nog een kamer vrij (later bleek: we waren de enige klanten!) De hoteleigenaar was zeer vriendelijk en wij voelden ons in de 7e hemel. Onze kamer bestond uit een twijfelaarsbed MET muskietennet, een tafel en een stoel en op de gang waren 3 douches en 3 toiletten (Europese!) aanwezig, alweer veel geluk! Als we dit soort hotel in België zouden zien, zouden we de eigenaar aanklagen, maar voor ons is dit 'hemels', en er was ook ontbijt inbegrepen!
Na een kijkje genomen te hebben in 't stad, juist tot het donker werd, aten we ook een hapje in ons Hotel. Daarna gingen we slapen.
's Morgens waren we al vroeg uit de veren, want slapen lukte toch niet, de matras was doorlegen en het bed piepte dat het kraakte! Na een lekker ontbijtje (stokbrood met boter en thee) leerden we op de brommer rijden want... er waren geen taxi's. En we hadden de keuze uit een fietstocht (meer dan 20km in dat warme weer,en dan nog eens bergop) of een brommer... Ik was doodsbang ('t zijn hier brommers met vitessen) en had in België ook nog nooit op een brommer gereden. Zelfs na de lessen(en het bijna veroorzaken van 2 accidenten aan 5km per uur) zei ik resoluut: 'nee, daar rijd ik niet mee!' Daphne had wat meer moed (en al wat brommerervaring vanuit België), en dus besloot zij om chauffeur te worden (ze had niet veel keus)! De hotelbaas legde ons de weg uit en vol goede moed vertrokken we richting Cascades de Karfiguela (de watervallen dus).
Het was een rustig weggetje waar amper iemand kwam, en de natuur was er prachtig! Onze ogen wisten niet waar eerst kijken (die van Daphne vooral op de weg, uiteraard). Bij de watervallen aangekomen betaalden we onze inkom en daar vroegen ze of we er al eens geweest waren, niet dus. Men verzekerde ons dat het gevaarlijk was alleen, en dat dat niet zou lukken zonder gids. Dus kregen we een jongentje van 15 jaar met ons mee die ons de weg toonde... niets moeilijks aan... dat hadden we zonder hem ook kunnen vinden, en daarbovenop stonden er nog eens pijltjes ook, mochten we het noorden kwijtgeraakt zijn. Na een korte maar lastige klim stonden we plots op een berg (of zeg ik heuvel) en daar zagen we de waterval... prachtig! Daarna volgde nog een klim, iets steiler om tot bij de waterval te graken.
We mochten in het water zwemmen, onder de waterval zitten. Ik geef toe, t' was geen zo'n spectaculaire waterval maar... Het is nog steeds Afrika, en al dat water daar zo zien... dat deed toch deugd! En in het water kruipen deed nog veel meer deugd!!! We hebben leuke foto's getrokken, een beetje gerust en van het water genoten en daarna zijn we de afdaling begonnen. Om de 2 stappen stopte ik voor een foto, papa, die eigenschap heb ik toch wel mee van jou hoor! Onze gids zweeg de hele weg, veel hebben we niet aan hem gehad, om niet te zeggen niets; Er was ook helemaal niets gevaarlijks aan. Ik kreeg een déjà vu van onze Spanje-reizen die ik als kind meemaakte met mijn ouders, en vond er dus niets gevaarlijsk! Maarja... na de tocht vroeg de 'gids' ons (op heel onbeleefde wijze) wanneer hij nu zijn geld kreeg... Toen werd het ons duidelijk waarom men een gids met ons had meegestuurd. De inkom was 2keer zo goedkoop als een stilzwijgende gids die we eigenlijk niet nodig hadden.
Na een beetje mopperen keerden we terug en genoten we opnieuw van het weelderige uitzicht! We waren op tijd terug om onze kamer leeg te maken en om de bus van 14u30 te halen. Maandag hadden we 's avonds inlichtingen gevraagd, maar die bleken vandaag niet te kloppen. De bus vertrok maar om 17u, maar het zou wel een rechtstreekse en geklimatiseerde bus richting Ouagadougou zijn! Dus aten we nog een hapje in Banfora, dronken we nog een drankje en vertrokken dan stilletjes aan naar het busstation. Om 17u kwam een bus, geen geklimatiseerde, we zouden moeten overstappen in Bobo. Daar aangekomen was er geen bus om over te stappen... en ze wisten ook niet wanneer de volgende bus zou komen 21u,21u30 of 22u. Het was toen nog maar 20 na 18h. We waren niet zo blij met deze toevallige omstandigheid... dat betekende 3u later thuis!En ons 3u bezig houden! We gingen opnieuw iets eten, uit verveling... Daarna moest ik dringend naar het toilet, maar er was enkel een Afrikaans toilet (lees: gat in de grond) ik kon het niet maar houden en dus moest ik mezelf begeven in de stinkende ruimte waar ik amper iets zag en voelde dat de grond nat was... en het zal geen water geweest zijn. Ik ben blij dat mijn broek edroogbleef en dat ik goed kon mikken, maar na dit toiletbezoek kuiste ik mijn voeten en slippers toch met een vochtig geurdoekje... en deugd dat dat deed! Om 21u was er een bus aanwezig, maar niet geklimatiseerd... we hadden dus nog eens te veel betaald ook... En om alles nog erger te maken was er nauwelijks plaats, aan de andere mensen op de bus roken we dat ze die dag veel gewerk hadden (of dat hun lijfgeur niet zo aangenaam was) en de chauffeur was een zondagsrijder, iedere put in de weg... die vermeed hij niet, integendeel... Hij reed door alle putten heen! Na heel wat wiebelen en klutsen hield de bus halt tussen Bobo en Ouaga. Ik was heel tevreden, want alweer kon ik een toiletbezoek gebruiken maar... nee hoor, geen toiletbezoek mogelijk... enkel eten en drinken te verkrijgen! De laatste 2u waren dus heel ongemakkelijke uren in de bus, weinig plaats, veel zweet, weinig frisse lucht en een volle blaas...
In Ouaga aangekomen namen we de eerste, de beste (en dus ook de duurste) taxi richting huis. Na een deugddoend toiletbezoek kroop ik onmiddelijk in mijn bedje.. het was toen 3u15
3 uur later kwam ik wakker door het licht, na een korte, maar deugddoende slaap! Opnieuw vertrokken Daphne en ik (Sara niet, want haar ouders zijn hier op bezoek, dus vergezelt ze hen in hun vakantie) richting school. Maar... je kan het al raden... slechts enkele leerkrachten waren aanwezig, en ook heel wat leerlingen waren al op de hoogte gebracht dat er geen school was. Tot 28 maart... Dit zal dan de paasvakantie worden, want anders krijgen de leerlingen dit jaar veel te weinig leerstof! Dit zou onze laatste schooldag geweest zijn, er waren amper leerlingen en enkel de directeur en 1 leerkracht waren aanwezig... 't Was dus een afscheid in mineur! De weinige leerlingen aanwezig zwaaiden ons nog na en riepen 'bon voyage' en dat zorgde wel even voor een krop in de keel...
Ik besef meer en meer dat het avontuur er bijna op zit... Maar ik ga nog volop genieten van de laatste dagen! Wanneer ik terug in belgië ben, zal ik nog wat van me laten horen op deze blog en plaats ik dan ook nog wat fototjes!
Michel en Nicolle, leuk dat jullie nog steeds blijven volgen! 't Is inderdaad de moeite gewees hier! Ik zal alle ervaringen voor altijd meenemen, net als Nieuw-Zeeland kan niemand dit nog van me afnemen!
Annie en Opa, ik heb jullie e-mail goed ontvangen! Ik ben inderdaad bijna terug thuis... de tijd kort in! Tot gauw!
Annelien, jij bent ook bijna ten einde van je Freineit stage, maak er nog het allerbeste van en tot later ;)
Anjura, leuk dat je mijn avonturen hier volgt! Hou je goed en tot hoors of ziens ;) En snel zwartje, voor jou misschien... Pascal zal niet tevreden zijn :p
Hannelore, volgend jaar Burkina voor jou?
Dikke knuffel Oja, nog een weetje, gisterennacht was het amper 30 graden en ik vond het superkoud... Dat belooft voor het Belgische weer!
Hallo hallo,
