Na een ongewilde stroompanne van vorige week, draait het internet op volle toeren! Ik heb dan ook onmiddellijk 2 blogberichten toegevoegd, getiteld "Blog geschreven op 5 maart" en "Nog 1 week en 1 dag te gaan..."
Daarnet postte ik mijn blog van 2 weken geleden op het internet, nu schrijf ik terug een nieuw exemplaar, maar dan over de afgelopen week!
Zaterdagavond 5 maart zijn we met zn viertjes iets gaan eten: in een Vietnamees/Chinees restaurantje.
t Was er superlekker, ik koos voor een veilig en bekend menu (kip cury met rijst). Wel was het jammer dat wij de enige aanwezigen waren, dus een gezellig sfeertje misten we nog. Ook al zijn wij 4 samen ook al uitbundige sfeermakers, wat achtergrondlawaai kon geen kwaad!
Op zondagvoormiddag zijn we terug naar een marktje geweest (lang leve de martkjes!) en enkele leuke aankoopjes gedaan!
In de namiddag waagden we ons terug op een duik in het frisse water! Wel, heel eventjes toch, want mijn teen kon er niet goed tegen. Het werd voor mij (en Marlies die geen echte waterrat is) een zit- en babbelmomentje in het water! Net even gezellig en we hadden voldoende verfrissing! Wat heb je nog meer nodig als de temperatuur tot boven 42 graden stijgt?
Op maandag was er dan EINDELIJK weer school (in het lager alleszins, sommige secundaire scholen werden bekogeld met stenen, waardoor de leerlingen terug huiswaarts keerden.)
Normaalgezien ging ik op maandag in het 5e leerjaar (CM1 = cours moyen 1) starten, maar de directeur (leerkracht van die klas) was niet aanwezig, waardoor ik naar CP1 (cours préparatoire 1 = 1e leerjaar) vloog.
Ik mocht heel wat helpen in de klas, wat natuurlijk superleuk was! Leerlingen helpen met rekenen, schrijven,
t Was een productieve dag waarvan ik genoten heb!
s Avonds hadden Marlies, Sara, Daphne en ik nog wat werk voor de boeg. Op dinsdag (8 maart), de volgende dag dus, was het journée des femmes en voor de meisjes (tienermoeders) op het domein wilden wij iets extra doen.
Onze plannen: een dansje opvoeren, het afdakje versieren (waar de meisjes onderzitten) en een Belgische lekkernij voorbereiden.
Die avond, dansfreak dat ik ben, verzon ik in enkele ogenblikken een choreografie op oya lele van K3! Maar de originele danspasjes van het refrein liet ik onaangeraakt!Na enkele keren oefenen en het verder uitstippelen van onze plannen doken we ons bed in.
Dinsdag was het dan zover, na een verfrissende douche trokken we onze Afrikaanse outfit aan! De meisjes waren toen al onder de indruk! J
Met dank aan Marlies haar mini-box konden we ons optreden starten. De jongens kwamen ook kijken en filmen (dus voor alle liefhebbers: het filmpje zal nog wel tot bij u komen!)
Het was leuk om te zien dat de meisjes genoten van ons optreden, en nog leuker was dat we het zelf enorm leuk vonden!
Daarna werden ballonnen bovengehaald die ik mee had uit België (dank je wel aan iedereen die zijn steentje bijdroeg, dit is één van de zaken die ik meebracht voor de kinderen hier, en voor de meisjes dit was een uitzonderlijke gelegenheid) en ook het gekleurd papier werd gebruikt om slingers te maken!
Na een tijdje trokken Daphne en ikzelf ons terug in onze keuken om pudding (ook meegebracht uit ons hoogsteigen landje) te maken! Normaalgezien zouden we dit houden voor ons afscheid, maar we vonden het leuker om het nu te doen, om de vrouwen op hun dag in de bloemetjes te zetten!
s Middags aten we met alle meisjes samen rijst die zij klaarmaakten, heerlijk! En na de siësta schakelden we de jongens in om ober te zijn en de meisjes te bedienen van een heerlijke portie pudding! En het viel in de smaak cest tres doux! Cest délicieux!
Missie geslaagd!
Na nog wat bijpraten, fotos nemen en lachen werd het avond en deden wij terug onze oogjes en snaveltjes dicht!
Op woensdag, gisteren dus, trokken we terug naar school met onze fiets! Ditmaal kwam ik in de klas van de directeur (5e leerjaar zoals hierboven staat) terecht. Ik genoot echt van zijn lessen, ze waren interessant en amusant, echt een goede onderwijzer! Ook de kinderen vonden het zeer leuk! Nog een weetje:de leerlingen zijn nog altijd even gefascineerd door mijn fototoestel dat ik in alle klassen mag gebruiken (en die superleuke souvenirs zullen opbrengen).
Ook in deze klas kreeg ik enkele opdrachten van verbeteren tot helpen naar voorlezen,
De dag verliep vlotjes, en s avonds stond er soep op het menu! Onze kookpotten zijn niet van ideale grootte, dus nemen we 2 kleine kookpotjes. t Was opnieuw zakjes-soep, dus hadden we gewoon kokend water nodig! Marlies nam nog even een douche, en ondertussen haalden we het water van het vuur, we wachtten nog even om het naar de tafel te brengen.
Toen Marlies uit de douche kwam gingen Sara en ik de twee potjes water halen. Ook hebben we twee dekseltjes een groot en een klein, het grote deksel stond op het potje dat ik droeg en toen ik terug naar onze eetplaats liep, schoof het deksel opzij, waardoor ik de pot scheef hield en je kan het al raden Warm water (net geen kokend meer) over mijn been! En vloeken dat ik deed!
Ik liep snel verder naar de eetplaats, dacht even na om onder de douche te kruipen, maar dat water is ook heel warm, dus nam ik een fles van ons kostbaar drinkwater en goot het allemaal over mijn been dat deed deugd!
Tijdens het eten zat ik met een fris washandje op mijn wonde. s Avonds zat er een serieuze brandplek op (en maar pieken), en s nachts was het niet ideaal om in slaap te vallen.
Nu, deze ochtend, zit het nog steeds behoorlijk rood. Straks zullen we ons misschien terug richting zwembad wagen, en zal het misschien wel goed doen, laat ons hopen!
Morgen is het terug school en neem ik al het schoolgerief dat ik meenam uit België mee (cursusblokken, atoma-schriften, balpennen, potloden, gommen, krijtjes, kleurkrijtjes, ) Langs deze weg wil ik ook iedereen bedanken die iets meegaf of die mij steunde om dingen mee te nemen, ik ben jullie heel dankbaar en ik ben er zeker van dat de kinderen hier jullie nog veel dankbaarder zijn!
Ook kocht ik hier ardoisen (leitjes), dat wordt door de leerlingen vaak gebruikt, maar sommigen zijn aan vernieuwing toe. Op die manier steun ik hen en de plaatselijke economie!
Bij het afscheid op het domein Pan-Bila, laat ik ook kleren, parfum, zeepjes en dergelijke achter voor de meisjes en balonnen, schriftjes, balpennen, voor de jongens!
Zonder jullie steun was dit niet gelukt, dus: duizendmaal dank!
Zo, nu zal ik even nog enkele e-mails checken en dan keer ik terug hutwaarts!
Vele plakkerige knuffels uit het superhete Burkina Faso!
Phoebe
Nonkel Filip, Tante Caroline, Annabel, Loes en Emma: echt superleuk dat jullie alles volgen! Hou jullie goed!
Oh ja, Annabel, ben jij van gsm-nummer veranderd? :p
Ik stuurde je een smsje, en na twee dagen kreeg ik een sms dat het niet was toegekomen L
Ik zal hier even vlug zeggen waar het over ging: We hielden een muziek-avond (met de laptop van Sara) en t was net het liedje Annabel, vandaar nam ik vliegensvlug mijn gsm om je een berichtje te sturen!
Dikke knuffel,
Phoebe!
Greet, leuk dat je ook op de hoogte gebracht bent! J
Normaalgezien kan ik iedere vrijdag (Charity-time) op internet, tussen het opdienen door. Maar, ik zit hier uiteraard nog steeds in Afrika.
Ik was vrijdag gretig aan het typen, tot plots geen elektriciteit meer! De computer viel uit en Mijn schrijfsels waren verdwenen!
Rond 22u30 was er terug licht en elektriciteit, maar het was van korte duur. Vandaar bleef mijn blog op vrijdag leeg.
Nu (zaterdag 5 maart) neem ik even de lapotp van Marlies in beslag en kan ik alweer beginnen typen!
Ondertussen is een nieuwe maand begonnen, een zeer vreemde maand als jet mij vraagt (zie verder in het verslag) en ook de temperatuur gaat nog steeds de lucht in. Zelfs als we even neerzitten, druipt het zweet van ons aangenaam is anders!
Ik pik opnieuw de draad op waar ik de vorige keer ben gebleven
Mijn vorig verslag dateert van donderdag 24 februari (s ochtends).
Enkele weken geleden liet ik mijn haar invlechten, t deed serieus wat pijn, maar Wie mooi wil zijn, moet kunnen lijden! en het resultaat mocht te zien zijn!
Na enkele wasbeurten was er van het mooie resultaat niet veel meer te bemerken, en ik heb niet veel langer dan een week kunnen genieten van mijn Afrikaans kapsel.
Maar op donderdag wou Daphne haar toch ook eens aan het invlechten wagen. Ondertussen speelde ik voetbal met de jongens, kreeg nootjes van hen en lette op de babytjes.
Op zich klinkt dat misschien niet zo speciaal, maar voor mij was het wel een speciale namiddag!
Zomaar meespelen met de jongens, zij vonden het super! De babytjes vonden mijn aandacht ook leuk, en de mamas konden zich ondertussen bezighouden met het in vorm brengen van Daphne haar haren!
Echt een leuke namiddag!
Op vrijdag gingen wij dan terug, zoals elke vrijdag, naar school. Mijn leerkracht was afwezig, en de directeur was niet op de hoogte gebracht.
Ik gaf de klas een uurtje turnen, en nadat we terugkeerden van het sportterrein was de leerkracht op school aangekomen.
Ze vertelde mij dat er vandaag geen school was, toen ik haar om meer uitleg vroeg, kwam ik het volgende te weten:
Een jongen (secundaire school) had op woensdag een meisje lastiggevallen (in hoeverre weet ik niet). Het meisje had hem bij de politie aangeklaagd, waarop de politie ingreep en hem gevangen nam. Ze begonnen de jongen te slaan, bleven slaan tot hij stierf.
Op donderdag was er een studentenopstand geweest en waren nog 2 studenten om het leven gekomen (ondertussen zijn er al 6 die het leven gelaten hebben).
Daarom besliste de minister van onderwijs dat er geen school was (enkel de internationale school).
Maar, omdat niet iedereen hier in Burkina Faso een tv of radio heeft, was de directeur niet ingelicht. Daarop belde hij de onderwijsinspectie, en die beaamden het verhaal van mijn leerkracht.
De directeur ging in alle klassen rond om mee te delen dat de leerlingen pas op dinsdag 1 maart terug naar school moesten komen.
Dus gingen wij met hangende pootjes terug naar huis.
s Avonds was er terug Charity, er werd een drukke avond verwacht, maar het werd een heel rustige avond!
Op zaterdag konden wij uitslapen, en een beetje genieten van onze ochtend (lees: niets doen!)
In de late namiddag ging ik met Daphne naar t stad, een beetje kuieren. Later ontmoetten we Sara, Marlies en 4 stagiair-verpleegsters (van Brussel en omgeving, die we hadden leren kennen op Charity) in de Verdoyen en aten we (inderdaad, Liesbeth) overheerlijke pizzas!
Daarna gingen we (Daphne en ik te voet, de anderen met de brommer) naar het CCF om de hômage van Fespaco bij te wonen.
Fespaco is een internationaal filmfestival dat om de 2 jaar plaatsvindt in Burkina Faso, het lokt heel wat toeristen van over heel de wereld!
De hômage was een gratis film, maar t Was nogal een oude film, met Afrikaanse humor, en het viel niet zo in de smaak.
Na afloop zochten Daphne en ikzelf een taxi (zo goedkoop mogelijk: wat steeds een hele opdracht is) om veilig thuis te graken.
Zondag = rustdag! En dat hebben we dan ook gedaan! Uitslapen, rusten, een babbeltje slaan en ook gaan zwemmen!
En wat deed dat een deugd!!!
t Was de moeite!
Op maandag was er nog steeds geen school, dus kozen Daphne en ik ervoor om nog eens een toerke te doen in Ouaga.
Daar bezochten we nog 2 marktjes, die echt de moeite waren!
Ook gingen we een sorbetje eten (opnieuw in de Verdoyen) exotique, citroen en framboos mmmm dat smaakte!
Met het Fespaco is het in de stad nog drukker dan ooit!
Er zijn geen rijvakken, de chauffeurs houden zich niet aan de regels, rode lichten worden vaak genegeerd,
Ze kennen de verkeersregels wel, maar die worden aan hun laars gelapt! En dan gebeuren er nare dingen
Daphne en ik steken de straat over (op een zebrapad!) en een auto stopt voor ons, zoals het hoort! En daarna komt een andere auto in volle vaart aangereden, en hij rijdt pardoes in het achterwerk van de auto met de vriendelijke chauffeur!
Er waren geen gewonden, enkel wat blikschade, maar ik geef toe: ik was enorm geschrokken!
We bleven op een afstandje op het voetpad kijken wat er nu zou gebeuren.
Het licht sprong op groen en de autos die voor de verkeerslichten aan het wachten waren reden zomaar door (tussen de brokstukken). Aan de overkant van de straat stond de politie, die op het gemakje afkwam.
Wij hielden ons afzijdig, maar waren benieuwd naar de afloop, omdat chauffeur 2 alles voor het zeggen had en chauffeur 1 er maar wat zielig bij stond te kijken.
De politie kwam op ons af. Hij vroeg me wat we hier kwamen doen, waar we vandaan kwamen,
Ik dacht dat hij me op mn gemak wilde stellen om daarna te vragen wat er gebeurd was, maar Nee hoor!
Hij vroeg schaamteloos mijn gsm-nummer! Ik kookte vanbinnen! Ik ben het al een beetje gewend dat ze hier vanalles vragen, en ben ondertussen een kei geworden in het afwimpelen, maar dit oversteeg nu toch echt alles!
Natuurlijk maakte ik me niet kwaad, want ik had nog steeds met de politie te doen, dus vertelde ik hem dat ik hier enkel stond omdat ik het ongeval had zien gebeuren.
Chauffeur 1 (de vriendelijke) kwam naar ons toe gewandeld en zei dat we niet hoefden te wachten, dat het wel in orde zou komen. Hij bedankte ons, en weg waren we!
We stapten de bus op en reden naar huis om daar wat te bekomen! J
Maar, van de busstop naar huis stootte ik mijn teen aan een steen en ik heb er toch wel een serieuze wonde aan overgehouden!
Op dinsdag klommen we terug vol goede moed op onze fiets en reden we richting school. Maar opnieuw geen school! Vrijdag zou er opnieuw meer nieuws zijn.
Op het domein zijn enkele daken van de hutjes aan vernieuwing toe, waaronder het mijne. Dus mag ik al mijn gerief verhuizen om zo mijn hut leeg te maken. Ondertussen zijn alle hutjes vermaakt, behalve het mijne
Nogal vervelend, want ik slaap nu in een hutje zonder slot en met kapotte deur, en de beesten (spinnen, ratten of spitsmuizen en dergelijke) maken me toch soms wat bang!
In de namiddag brachten we met zn vieren een bezoek aan het plaatselijk bos: t was een gezellig rustgevende plek!
We gingen er met de bus naar toe, maar het was geen zon gezellige busrit telkens iemand die je aanspreekt, en dan wil je al helemaal niet weten waarom (ik wil met je trouwen, ik wil je geld, )
Wanneer we afstapten werden we zelf gevolgd tot bij het bos, en kwam een kerel ons voortdurend achtervolgen. Wij hebben hem vriendelijk afgescheept (hem verzekerd dat we liever met zn viertjes de tijd doorbrengen). En gelukkig liet hij ons met rust!
Wanneer we terug op ons domein Pan Bila aankwamen, hadden we een raar voorvalletje: de vloer van de keuken was bijna volledig nat. Er was een soort spoor, we volgden het, tot in het tweede vertrek van de keuken (opslagplaats van de mensen hier) en zagen daar de reuzenschildpad zitten Inderdaad ze had haar behoefte gedaan in onze keuken! Nooit gedacht dat dat zoveel kon zijn!
Tot overmaat van ramp stapte ik die avond ook nog in een soort spijker, ditmaal met mijn andere voet!
Amai mijn voeten!
Woensdag stond een bezoek aan de nationale bibliotheek op het programma van Daphne en mezelf. Wanneer we op de bus zaten zagen we een muur waarop in koeien van letters bibliotheque nationale stond geschreven!
Dus gingen we erheen en we vonden een vrouw die aan het koken was. Zij vertelde ons dat de bib al een tijdje verhuisd is. En toonde ons de weg.
Een goeie 5 minuten later zagen we het nog niet en vroegen we het aan iemand anders, die verzekerde ons dat we op de juiste weg waren, en weer zon 5 a 10 min later zagen we nog niets dat op een bibliotheek leek. Opnieuw vroegen we meer info en dan werden we een andere straat ingestuurd. Na 20 min te hebben gewandeld in de stralende zon, zagen we een terrasje! Even onszelf hydrateren, en meer uitleg vragen aan de cafébaas. Hij vertelde ons dat er een bibliotheek was op ongeveer 20 minuten wandelen, maar onze energie en mijn kapotte voeten zagen dat niet goed meer zitten!
We stapten verder naar de volgende bushalte om huiswaarts te keren en zagen toen een plakkaat met: bibliotheque! Hadden we dan toch geluk?
We gingen het domein op en daar was een man die ons vertelde dat de bibliothecaris er niet was misschien zouden we volgende week meer geluk hebben!
Tot zover ons bibliotheek verhaal!
In de namiddag stond een bezoekje aan het zwembad op het programma, maar voor mij was het niet zo plezant. Wanneer ik zwom, voelde ik het water door mijn voet-wonde stromen, dus veel zwemmen en dus ook verfrissing, kwam er niet aan te pas!
Donderdag hadden we een bezoek naar het musée nationale geboekt. We gingen met de bus tot in de stad, en van daaruit zouden we een taxi nemen. Natuurlijk overdreven die weer, en twee mannen stelden voor dat ze goedkopere taxis zouden vinden. Maar, toen volgden ze ons naar het nationale museum en volgden ons op de voet aangenaam is anders!
Wanneer ze met ons iets wilden eten, hebben we hen toch wel afgewezen! Die opdringerigheid hier is ook allesbehalve!
Vrijdag gingen we terug vol goede moed naar school, maar daar stuurden ze ons terug naar huis tot maandag!
Opnieuw geen school, het begint wat door te wegen! Vooral omdat onze laatste lesweken naderen t Zou jammer zijn moesten we geen afscheid kunnen nemen van iedereen op school!
Vrijdagavond was er terug Charity, maar zonder elektriciteit was het niet zo praktisch.
Buiten heerste een romantische sfeer: kaarsen op de tafels, maar achter de schermen was het niet zo romantisch: frieten bakken of aardappelen in de oven zonder elektriciteit is niet zo praktisch!
Maar hoe dan ook, de klanten kregen een heerlijke maaltijd!
En dan komen we aan vandaag.
Deze ochtend hebben we een uurtje djembe gespeeld, ik krijg er al eelt van op mijn handen, maar vind het wel ontzettend leuk!
Daarna gingen we naar de kleermaker om onze Afrikaanse kleren voor de dag van de vrouw (die we speciaal lieten maken) op te pikken! Ik ben tevreden over het resultaat, zoals de andere 3 meisjes!
Fotos volgen J
Op de terugweg van de kleermaker had ik een volledig platte band, ik bezocht 3 fietsenmakers om mijn banden op te pompen, gaten te vullen en nog meer lucht in te pompen
Maar t is nog steeds niet ideaal wat wel verstaanbaar is, in deze temperatuur!
Nu is het terug een ideaal moment om verder te lezen in mijn boek!
Vele groetjes voor iedereen!
Liesbeth, dankje voor de pizza-tip!
En Jessica: blijf zo gaan hé meid! Zie je wel dat jet kan!
Liefste lezertjes,
