Pepeltje heeft een vriendje, Wiwi genaamd, en die volgt hem overal. Eigenlijk ziet Wiwi er niet meer echt gezond uit: het zwarte topje van zijn neus is half opgepeuzeld en bengelt met miniscule draadjes aan de rest van zijn hoofdje, zijn vacht vertoont donkere, grove plekken en zijn achterkant is al eens terug dichtgenaaid door oma.  Maar dat deert Pepeltje helemaal niet, zij vindt Wiwi nog altijd de liefste beer die er bestaat en zou hem tegen geen enkele andere beer willen ruilen.  Mama heeft trouwens al een paar keer voorgesteld Wiwi te vervangen door een nieuwere wiwi, maar daar wil Pepeltje helemaal niet van weten, en dit tot wanhoop van mama. Maar mama ziet er toch ook niet elke dag even goed uit en toch blijft Pepeltje haar de allerliefste mama van heel de wereld vinden! 

Alles doen zij en Wiwi samen: ze gaan samen op zoek naar lepels, ze eten samen, ze halen samen alle dvd-doosjes leeg, ze staan samen in de hoek, ze lezen samen boekjes, ze zitten samen op het potje (zij al op de grote wc, Wiwi op een speciaal voor haar gemaakt potje), ze slapen samen...

Samen staan ze sterk en ontdekken de wereld die zij rondom zich zien. En er is nog een voordeel: Wiwi heeft geen schrik van Muis de kat. Pepeltje voelt haar beentjes altijd week worden als Muis langs haar doorloopt, maar Wiwi niet, die blijft even stoer.  Muis is al veel langer dan Pepeltje in het huis en is heel lui.  Dat weet Pepeltje wel, want telkens als Pepeltje door het huis loopt op zoek naar lepels, komt ze Muis wel her en der tegen en altijd ligt ze dan te suffen. Dan weer op de zetel, maar dat mag eigenlijk niet van mama, op de chauffage, onder de kast, op de was, dat mag ook niet van mama, maar Pepeltje moet toegeven dat Muis dat goed heeft uitgekiend want daar ligt ze toch wel lekker zacht, op mama haar schoot, dan zou Pepeltje wel willen dat ze net zo flink is als Wiwi en zou ze zo de poes willen wegjagen om zelf op mama haar schoot te gaan zitten, maar ja, dat durft ze toch niet hoor. Overal komt ze Muis wel tegen, en meestal slaapt ze, maar nooit in haar hokje dat mama speciaal voor Muis heeft klaargezet. 

"Gekke poes" zegt ze dan ook altijd als ze haar, van ver, ziet, " waarom slaap je eigenlijk nooit in je eigen bedje". Maar Muis antwoordt nooit. Als ze Pepeltje hoort roepen, trilt ze enkel met haar ene oortje, zwiept eens met haar staart en slaapt rustig verder. 

Maar Pepel is ook erg geïntrigeerd door Muis. Muis loopt zelf ook rond, als ze eens niet slaapt en haalt ook streken uit. Mama kan dan heel boos worden op Muis, net als ze boos kan worden op Pepeltje als zij iets verkeerd doet, maar dan maakt Muis een grappig, ronkend geluidje en dan is mama weer heel lief tegen haar. "Dat moet ik misschien ook eens proberen", denkt ze dan bij zichzelf. Ook als Muis slaapt, merkt Pepeltje dat Muis anders is dan de dingen die ze rond zich ziet en dat fascineert haar toch.  Een keer was ze naar Muis aan het staren en zag ze zichzelf in de weerspiegeling van de ruit achter Muis. Ze zag dat ze er erg anders uitzag dan Muis hoewel mama Muis bijna net zo graag ziet als haar en Muis net als haar als een klein kindje vastneemt en knuffelt.  Mama zegt altijd dat babytjes uit de buik komen, maar zou Muis daar dan ook uitkomen?  Had ik zoals Muis kunnen uitzien?  Zo stond ze voor zich uit te staren, tot Muis ineens wakker werd van gekletter en vliegensvlug de keuken indook, Muis ruikt immers heel goed wanneer haar eten klaar is en dan is ze wel wakker, waardoor Pepeltje enorm schrok en onbedaarlijk begon te huilen tot mama haar kwam troosten. En toen ze eenmaal getroost was, was ze niet alleen vergeten waarom ze zo geschrokken was, maar ook waar ze aan het denken was en zag ze Muis weer gewoon als een heel luie kat.

Maar voorlopig blijft de poes een fascinatie voor haar, een fascinatie van op afstand weliswaar, en verdelen ze het hun toegekende territorium netjes in twee: als Muis in de keuken ligt, kan je Pepeltje ver daarvandaan vinden.

24-06-2012, 16:39 geschreven door SVH