Vandaag is ze bezig met de verkenning van de uiterste hoek in de living. Om er te geraken, moet ze vanuit de keuken eerst langs het wasrek, dan over de zetel (ze kan er ook wel langs hoor, maar erover is zoveel plezanter) en tenslotte onder de tafel door, en ook hier weer kan ze er langs, maar eronder is natuurlijk uitdagender. Ze is hier al meerdere malen geweest, maar vandaag vindt ze het de hoogste tijd deze hoek, waar de kast met spullen van mama en papa staat, nog grondiger te onderzoeken dan ooit voorheen. Nu, voor haar is elk onderzoek opnieuw een heuse ontdekkingstocht als ware het weer de eerste keer. En ja hoor, haar vermoeden wordt bewaarheid wanneer ze achter het laag tafeltje met de bloempot een lepeltje ziet liggen; waarschijnlijk door haarzelf hier achteloos neergelegd bij een vorig onderzoek zonder dat ze er nu nog enige herinnering aan overhoudt.

"Pepel, pepel, pepel", roept Pepeltje verrukt en terwijl ze zich haast onder de tafel, over de zetel en langs het wasrek om de gevonden schat, want voor Pepeltje is een gevonden lepel het equivalent van een heuse goudschat, aan mama te laten zien, struikelt ze over een rondslingerende brandweerauto. Maar Pepeltje is te opgewonden om als dood te blijven liggen en zich uitvoerig door mama te laten kussen, een trucje dat elke keer wel lijkt te lukken, staat weer op en rent verder. Mama die de bons hoort, laat de was liggen en haast zich naar de living. Maar als ze de hoek omdraait, botst Pepeltje tegen haar benen aan en slaat achterover op de grond. Pepeltje is helemaal van slag. Hoe kan dat nou, vraagt ze zich af. Achter deze hoek staat normaal toch niets. In normale, constante omstandigheden moet het toch mogelijk zijn een stompe hoek aan deze snelheid te nemen?  Piekerend blijft ze op de grond liggen en doet haar eerdere berekeningen nog eens over tot ze door twee slanke armen omhoog wordt gehesen en overstelpt wordt met kusjes en troostende woordjes. Nu wordt het nog mooier, bedenkt ze zich: ineens staat hier iets waardoor je pal achterover valt en staat mama in de buurt om je te verwennen. Dat moet ik later toch nog eens beter onderzoeken.  Maar de kusjes van mama overweldigen haar zoals immer en genietend kirt ze als mama gekke geluidjes blaast in haar nekje.  Pepeltje giert het uit en vergeet helemaal wat ze nu eigenlijk tegen mama wilde zeggen.

"Pepeltje, je moet goed uitkijken waar je heen rent hoor ", zegt mama en onderzoekt of Pepeltje geen kwetsuurtjes heeft opgelopen door de botsing.

"Ga maar gauw terug spelen, dan kan mama de was verder doen."

Mama zet Pepeltje neer, draait haar tot ze in de juiste richting staat, in de richting van de living, en duwt haar met een kleine tik op de billen vooruit.  Door de lekker knusse pamper voelt Pepeltje deze tik niet aan als een klets, maar doet het bij haar vaagweg herinneringen oprijzen aan vroegere tijden. Half verdwaasd ziet zij zichzelf als kleine baby in de armen van haar mama liggen, mama die zachtjes een liedje zingt en tegelijkertijd ritmisch op haar billetjes klopt tot ze helemaal in slaap sukkelt.  Maar die gedachten verdwijnen evensnel weer als ze op de grond voor haar de gevallen lepel ziet liggen.

"Pepel!"

Ze raapt hem op en loopt terug naar de hoek alwaar ze haar inspectieronde verder zet, want een hoek met zo'n grote schat verdient een grondiger onderzoek. En als Pepeltje zich inprent aan een grootschalig onderzoek te beginnen, dan zal dat onderzoek uitermate grondig worden uitgevoerd.  In die hoek staat langs het tafeltje met de bloempot een oud, op hoge poten, afgebladderd kastje met daarin een heleboel onbeduidende dozen. Pepeltje heeft mama en papa hierover wel eens horen praten, mama vond het kastje lelijk en wilde het weg, papa wilde het behouden want hij had gekregen van zijn oma en het was nog eens verrekte handig om zo de dvd's verborgen te houden voor Pepeltje, en wil nu wel eens ontdekken wat het geheim is dat zo nodig dient beschermd te worden.

Ze zet zich voor de kast en draait de stok die er opsteekt helemaal om, dat heeft ze mama en papa al veel zien doen, waardoor de rechterkastdeur makkelijk opengaat. Ze weet dat mama en papa daarna nog achter het gesloten deurtje rommelen om ook die deur open te krijgen, en ze voelt inderdaad op die plaats een ingewikkeld klepje hangen, maar het lukt haar niet deze zijde te openen. Enige tijd blijft ze aan dit klepje rommelen want ze vindt het niet fijn als iets niet lukt, maar geeft uiteindelijk op en bedenkt dat ze nog wel op een mogelijkheid zal komen om de donkere hoek in deze kast te verkennen.  

De kast ligt vol oninteressante rommel die ze achteloos achter haar rug op de grond kiepert. Voor haar is dit niet gewoon maar rommel, maar het bewijs dat een belangrijk iets dient beschermd te worden en doet daarom naarstig verder. Als ze de rechterkant helemaal heeft uitgerommeld en nog steeds niets van waarde heeft gevonden, besluit ze in de krappe kast te klauteren om van daaruit het verborgen linker gedeelte verder te onderzoeken. Voorzichtig steekt ze haar hoofdje in het donker en steunt op de rand.  Eerst ziet ze niets speciaals liggen, enkel dezelfde rommel als aan rechterzijde, maar haar nieuwsgierigheid is te groot en ze leunt verder voorover. Terwijl ze haar handjes op de rand  laat steunen, brengt ze haar knietje omhoog om verder te kunnen kruipen, maar van zodra ze met haar volle gewicht op haar knie steunt, begint het oude, wankele kastje te kantelen.  Ze bemerkt dat iets niet klopt en wil ook haar andere knietje op in de kast hijsen, maar door het hellen verschuiven de dvd's die nog in de kast liggen en versterkt dit zo het kantelen. Verschrikt wil ze zich oprichten, maar door deze beweging stoot ze met haar achterhoofd tegen de schuine plafondzijde aan.  Het kastje kiept nu helemaal over haar heen en ineens is het erg donker voor Pepeltje.

"Weeral vreemd", denkt Pepeltje bij zichzelf terwijl ze gezeten op haar knietjes de binnenkant van het kastje aftast.  "Waarom krijg ik mijn oogjes niet meer open", vraagt ze zich af "en hoe komt het dat die kamer zo klein is geworden?" "Ik zal mama maar eens roepen, die weet hier wel weer raad op, zoals altijd".

Maar als Pepeltje heel hard MAMA roept, vliegen de mama's haar rond de oren. Verschrikt stopt ze met roepen. "Wat was dat?" Nu roept ze nog eens MAMA en weer hoort ze anderen ook mama roepen. "Dat zijn kindjes die hun oogjes ook niet meer openkrijgen", zegt ze tegen zichzelf en ineens is ze toch wat gerustgesteld dat zij niet de enige is met dit ongewoon probleem.  Zou mama misschien piepekoe met haar aan het spelen zijn en is daarom alles zo anders nu?  Dat moet het zijn! Ze houdt haar handjes voor haar ogen, gluurt tussen haar vingertjes door, maar kan nog steeds niets ontwaren, en stoot dan de bijhorende woordjes uit: "Waar is Pepeltje, waar is Pepeltje?". En ja hoor, het werkt! Want als ze haar handjes voor haar oogjes weghaalt, staat mama ineens voor haar met het wit, afgebladderd kastje in haar handen. "Piepekoe", zegt Pepeltje en strekt haar handjes uit zodat mama haar kan optillen.  Met een geamuseerd doch ietwat bezorgde frons tilt mama Pepeltje op en fluistert zachtjes "Mijn kleine aap" terwijl ze haar voor de tweede keer in slechts een kwartier tijd overlaadt met kusjes. 

Opgewonden vertelt Pepeltje wat haar is overkomen en mama moet toch bewonderend toegeven dat tussen deze schattige brabbelgeluidjes enkele echte woordjes duidelijk verstaanbaar worden.  

11-06-2012, 17:25 geschreven door SVH