U daar, ja, u mijnheer, u die in zijn bureau een hele dag niets anders doet dan luid telefoneren en ondergeschikten uitkafferen - en u mevrouw, u die mij zomaar passeert op het grindpad met die hoge stapel papieren in uw handen waardoor u nauwelijks nog het groen in deze weelderige stadsoase opmerkt - en u, u die enkel nog oog heeft voor de nulletjes en eentjes op het flikkerende scherm voor u - en ook u, u met die doffe blik in de ogen en cynische opmerkingen over de alledaagsheid van het bestaan … kijkt u eens even weg van de ons omringende jachtigheid en laat u door mij overreden een blik te werpen doorheen dit tot nu toe goed verborgen gehouden luikje, een blik op een wonderlijke werkelijkheid die we ons misschien vaagweg nog kunnen herinneren.

Ik wil u namelijk meevoeren naar de gedachtewereld van een schrander, onbevangen meisje met nieuwsgierige handjes en oogjes, door iedereen Pepeltje genaamd. Ze vindt het fascinerend alles om haar heen te ontdekken, van de living bezaaid met klimobjecten, over de verboden keuken vol gevaarlijke voorwerpen tot en met die fascinerende tuin met ontelbare grassprietjes die je zomaar kan uittrekken. En het liefst doet ze al deze ontdekkingen met een lepeltje in haar hand, want ze is erg dol op lepels.  Of pepels zoals zij het zo mooi zegt, vandaar dat iedereen haar Pepeltje noemt. 

07-06-2012, 00:00 geschreven door SVH  

Pepeltje heeft dan ook ontdekt dat je ontzettend veel dingen kan doen met een voor onze volwassen ogen doodgewone lepel.  Zo kan je het lepeltje in je ene handje vastnemen en doorgeven aan je andere handje, of je kan er mee wijzen, je kan met het steeltje in je oortje steken (maar dan moet ze wel oppassen dat mama dat niet ziet, want dan wordt ze altijd erg boos), je kan er je oogjes ermee bedekken en zo piepekoe spelen met papa, je kan het verstoppen (maar niet te lang want anders weet Pepeltje niet meer waar ze het verstopt heeft en wordt ze heel verdrietig), je kan er mee in je appel pulken, je kan er je beleg mee opeten (maar dan wel volgens de vaste rituelen, namelijk eerst de boterham vakkundig dissecteren en daarna je plakje kaas in stukjes oplepelen), je kan er eindeloos lang steentjes mee opscheppen om het gras er mee te bezaaien (wat dan eigenlijk weer niet mag van papa), je kan er mee gooien, … Ach, je kan er zoveel mee doen en daarom is ze er zo aan verknocht. Als ze 's morgens met slaperige prutoogjes uit haar bedje bezaaid met knuffels wordt gehesen, is haar eerste bekommernis een lepel te bemachtigen. De prut uit haar oogjes verdwijnt meteen als mama haar direct na het ophalen een lepeltje in haar handjes duwt (liefst een felgekleurde lepel van plastic) zodat ze er dolenthousiast mee kan beginnen zwaaien, want dat is het allereerste wat ze er mee doet, elke morgen opnieuw en altijd weer met trotse pretoogjes.  Pepeltje heeft dan ook het liefste dat mama haar wakker maakt want papa is nogal nors des morgens en het duurt een tijdje vooraleer hij doorheeft dat zij absoluut niet zonder haar lepeltje verder kan.  

10-06-2012, 00:00 geschreven door SVH