|
De was is nog niet volledig droog en dus ga ik voor het ontbijt nog snel naar de wasserij om te drogen. Om 8 uur vertrekken we terug bergop richting kathedraal waar de route weer start.Ik heb echt heel veel last van mijn blaren. Als we de stad uit gaan gebeuren er een aantal onverklaarbare spirituele dingen. Op een paar honderd meter spreken wel 5 mensen ons aan, willen ons verhaal horen en wensen ons courage, zelfs de mannen van de vuilkar wijzen ons lachend de weg. We komen voorbij een elektriciteitskast en daar ligt een paternoster op. Paul zegt: ' dat zou echt iets voor Moemoe zijn, die daar leggen en zeggen dat ik maar enkele weesegegroetjes moet doen voor mijn pijn. Ik besluit de paternoster mee te nemen, misschien komen we de eigenaar no tegen. Voor ons loopt een jonge man erg mankend, alsof hij er veel blaren heeft, hij heeft ook een rugzak. We hebben 3 stokken bij voor mij en mijn knie maar we zijn tot nu toe met 1 elk toegekomen voor bergop, dus ik denk er aan om als hij pelgrim is 1 van onze stokken te geven of sowieso. We komen naast hem lopen, zeggen hem goede dag en hij vraagt ons of we naar Compostella gaan, we zeggen ja en ik vraag hem of hij op weg is. Hij zegt neen hij heeft enkele jaren geleden zijn voet gebroken en soms heeft hij er erg veel last van maar hij woont in de woon blok aan de overkant. We wandelen door een rijke buitenwijk de stad uit, het is echt opvallend de ene kant van de stad waar we de stad binnenkwamen, armoede en vervallen huisjes met zelfs iemand die een geitenwei bouwde in zijn voortuin en stinken! en deze wijk met allemaal mooie huizen en verzorgde tuintjes. Maar om verder te gaan met het verhaal, een mevrouw maakt net haar brienvenbus leeg en ze vraagt of we naar Compostella gaan en we doen ons verhaal, ze zegt dat ze dat ook graag zou doen maar dat ze niet kan omdat ze ziek is. Ze zegt dat ze in gedachten met ons mee gaat, het raakt mij diep en ik ga haar meenemen in mijn hart. Een paar huisjes verder komt een dametje in trainingspak naast ons lopen ze vertelt dat ze niet zo ver gaat als wij maar dat ze geopereerd is en 10 minuten geweend heeft om wat ze niet meer kan en nu elk dag een wandelingetje maakt. Ik doe inderdaad enkele weesgegroetjes en heb echtig in 't echt de hele dag geen pijn meer. Dit is een hele speciale dag geworden.
Het was vandaag de eerste mooie warme dag en we hebben ons voor het eerst ingesmeerd.Maar het was vooral een lange tocht, 26 km, met de laatste 10 langs een tamelijke drukke weg.Voor we daaraan begonnen zaten we nog even te rusten op een bankje en in het huis er naast is een meisje met prachtig kroeshaar boven aan het spelen, er is ook een kitten en het meisje besluit om voor ons een showtje op te voeren door allerlei uit te halen met de kitten en de kitten in het rond te zwieren, het arme dier laat het allemaal doen. Op den duur durven we al niet meer kijken om dat we bang zijn dat het van kwaad naar erger zou gaan, we wuiven nog eens en zetten onze tocht verder.
Onderweg komen we nog wat oude tractors tegen die naar een landbouwfeest gaan in de buurt, ik trek foto's en de bestuurders poseren al rijdend allemaal trots.
De laatste loodjes (of het nu na 16 km of 26 km is) zijn altijd het zwaarst en we zijn bekaf als we aan de refuge in de school aankomen. De school zit er langs buiten erg vervallen uit en we houden ons hart wat vast. We telefoneren de vrijwilligster en we hebben geluk zowel gisteren als morgen is de refuge volzet. We krijgen de code en kunnen binnen. Binnen valt het reuze mee, er ligt een mooi parketje en alles is proper, er is ook weer eten aanwezig. We zien wel een groot akelig beest wegglippen tussen de luiken. Paul zeult uit veiligheid al enkele dagen doosjes warm eten en soep in zakjes mee en omdat we zo moe zijn en mijn blaren pijn doen, eten we die doosjes maar op. Ik kan bijna niet eten van vermoeidheid.
|
