In Méry sur Seine geven we er de brui aan , we zijn nat tot op ons vel en hebben het heel koud.  Al onze kleren in onze rugzak zijn kletsnat, zelfs die van Paul die een overtrek over zijn rugzak had.

We zijn nog maar 30 km van Troyes maar het is niet te doen om verder te doen, het zit er op voor dit jaar.  We moeten nu in Troyes zien te geraken.  Het duurt nog meer dan 3 uur voor de bus komt.  We gaan een koffie drinken in de bar maar 2 uur duurt echt nog te lang en we hebben het veel te koud.  We besluiten een taxi te laten opbellen, we moeten er 20 minuten op wachten  De meneer van het café zegt dat Troyes verschrikkelijk duur zal zijn en dat we beter de taxi naar het station van Romilly  sur Seine kunnen nemen.  Ik versta dat dat maar 5km is en dat dat dan inderdaad beter is.  Het blijkt dat het 15 km is en dus toch nog duur, 18€.  Daar moeten we nog 1,5 uur wachten op de trein.  Ik vraag aan het loket naar het toilet om iets min of meer droog aan te trekken maar de sleutel van het toilet is op het gemeentehuis en het gemeentehuis is dicht, echt Kafka.

Ik hou het niet meer en barst in tranen uit en bibber mij kapot.  De mevrouw van het loket heeft medelijden en ik mag mij in een lokaaltje omkleden.  Ik vind nog een min of meer droge onderbroek en short.

In de trein is het lekker warm, om 14 uur komen we aan in Troyes. Het giet er nog steeds. Met de trein naar Reims gaan waar de auto staat duurt 4 uur want hij gaat via Parijs, hij kost ook nog bijna 90 € voor ons beiden.  Er is wel een bus en dat duurt maar 2 uur en kost 15€ per persoon.

Maar omdat we helemaal onderkoeld zijn zien we het niet zitten om zo 2 uur op een bus te zitten.  We besluiten dan maar om een hotel te nemen en op te warmen en te bekomen.  We vinden een hotel vlak bij het station.  We nemen een superlange warme douche en kruipen onder de dekens.

Rond 16 uur zijn we wat bekomen en drogen enkele kleren met de haardroger.

Dan trekken we de stad in, zal ik foto's nemen of mag dat pas als we volgende keer te voet aankomen?

Troyes is erg mooi en pittoresk met veel scheve vakwerkhuisjes.  Echt een bezoek waard!

We eten een lekkere croques op een plein, het café heeft zijn eigen huismus die binnen rondvliegt, grappig!

Wanneer we verder wandelen, ziet Paul ineens een oude bekende.  Het is Maarten, de pelgim uit Mol.  Wat ziet die er nog fris en droog uit!  We babbelen wat , hij heeft al vele leuke ontmoetingen gehad.  We halen herinneringen op aan plekken waar we alle twee gelogeerd hebben.  Het begint te druppelen en we laten hem verder gaan en wensen hem " Buenne Camino"  Stiekem voelen we ons toch watjes en hebben we spijt dat we moeten stoppen, een week vroeger dan gepland.  Maar het ging gewoon niet, al onze kleren, schoenen, rugzak is doornat.