Na een moeilijke periode een paar jaar geleden op het werk en recentelijk bij Paul op het werk groeide de gedachte om misschien eens naar Compostella te gaan. We konden wachten tot we met pensioen waren of we konden de sprong wagen en het in verschillende etappes volbrengen. Eénmaal het zaadje geplant bleef het daar , toch maar eens wat surfen, wat een mooie ervaringen allemaal,de mooie verhalen van Arnout Hauben in "Man bijt hond"... lezen in boekvorm en dan: "zot of zinnig, we wagen het erop" en zoals gewoonlijk willen we dan ook dat het vooruit gaat. Het is half juli en eind juli begint onze vakantie. Dat is zonder de Vlaamse genootschappen gerekend, 4 weken voor vertrek de pelgrimpas aanvragen dus maar eens kijken bij onze Noorderburen: via mail aanvragen is de volgende maandag op de post en omdat Paul graag in Galder aan de Sint Jacobskapel, net over de Nederlandse grens wil vertrekken vragen we dan toch maar bij het Nederlands genootschap de pas aan. De dinsdag er op vlug naar de brievenbus: niks, woensdag: niks, donderdag: ja hoor de pelgrimspassen en de schelp zijn er!
Paul heeft al verlof, ik heb nog een druk weekend op het werk voor de boeg. Zondag nog snel alle boontjes bij Vava en Moemoe gaan afdoen, maandagvoormidag werken, in de namiddag naar de orthodont met Remy, weer te laat, boodschappen doen zodat er wat te eten is voor de 4 tieners en de dieren, vlug toch nog wat strijken zodat de berg niet te hoog wordt, om 11 uur 's avonds nog snel de emblemen op de pet en de rugzak naaien,... Dus totaal niet uitgerust en eigenlijk ook niet getraind gaan we slapen de avond voor we vertrekken. De twijfel slaat toe: zullen de bengels hunne plan trekken? Zouden we niet beter thuis blijven? Zo moe, is dit wel een goed idee, wat als...?
