Precies 60 jaar geleden, in 1963 werd volop
gebouwd aan de
Sint-Jozefs kerk.
Het is intussen 70 jaar dat deze parochie, opgestart werd. Want in
de periode
van 1953 tot 1963 gingen de diensten door in de zaal van de school
in de
Tientjesstraat. Elk zal nog wel één of andere herinnering over
houden en
koesteren. Misschien ook tof om eens een verhaal te delen met
anderen. Wie werd
als eerste gedoopt of wie ontving als eerste het sacrament van het
vormsel of
huwelijk? Velen mochten zelfs getuige zijn van een priesterwijding
van E.H.
Marnix Sabbe, momenteel op rust in Kuurne.
Wie kent nog de priesters die actief waren in deze lokale
gemeenschap?
Priesters, proosten van verenigingen en jeugdbewegingen? Mensen
van
kerkfabriek, parochieraad, beheerraad De Vlerke, leiders en
leidsters van
jeugdbewegingen, ziekenpastoraal, gebedsgroepen, kosters en
organisten, mensen
werkzaam achter de schermen..
Hoeveel mensen hebben zich in deze voorbije jaren, niet vrijwillig
ingezet om
deze parochie te laten bloeien tot wat ze nu is. De vele handen
die hebben
gewerkt en nu nog altijd. De vele ongeziene krachten die gebundeld
werden om
zowel van de kerk als van het parochiaal centrum De Vlerke, een
thuis te maken
waar iedereen zich mocht welkom voelen. Elk zal nog wel één of
andere
herinnering over houden en koesteren. Misschien ook tof om eens
een verhaal te
delen met anderen. We kunnen maar één ding zeggen en dit recht uit
ons hart:
BEDANKT mensen, bedankt aan de mensen van het eerste en het
huidige uur.
In de
stal zien we
de os en de ezel.
Het zijn niet direct de slimste dieren maar toch vonden zij de weg
naar Jezus.
Maria en Jozef zullen enkel in een stal een
plaatsje
vinden. Een stal, een warme plaats voor herders en schapen.
Hoe kunnen wij in deze Adventstijd, herders zijn voor elkaar?
Op welke manier kunnen wij warmte, genegenheid en begrip geven aan
onze
medemensen die in de kou staan.
In de kou omwille van oorlog, ziekte, tegenslag, eenzaamheid,
gebrokenheid,
gebrek aan tederheid, er niet bij horen, aan de kant gezet,
uitgesloten.
Hoe kunnen wij de stal opwarmen door onze manier van zijn.
Schapen van mensen, op zoek naar dat beetje
LIEFDE en
geborgenheid?
Misschien dat ene schaap die Jezus ging zoeken en hiervoor de
andere 99 achter
liet.
Het schaap op zoek naar een doel in zijn/haar leven, op zoek naar
geloof.
Op welke manier kunnen we net als Jezus, als
herders, oog
hebben voor de schapen van vandaag?
Laten we een eerste kaars aansteken opdat
wij goede
herders mogen zijn.
Reeds meerdere jaren zetten vrijwilligers van de werkgroep ziekenpastoraal zich in.
Ze zorgen er voor dat iedere 80 plusser of langdurige zieke een kaartje krijgt bij zijn/haar verjaardag.
Rond Kerstmis brengen ze deze mensen een bezoekje en geven hen namens de lokale gemeenschap Sint-Jozef een kerstwens en een fijne attentie.
Voor de viering van Sacramentsdag bezorgen ze die groep mensen een uitnodiging voor een eucharistieviering met ziekenzalving.
Vorig jaar kwamen zo'n 160 mensen in aanmerking. We zijn opzoek naar nieuwe medewerkers.
Zie jij het zitten om eens een bezoekje te brengen of een kaartje te bezorgen? Kan je rond Kerstmis een beetje tijd vrijmaken en iemand gelukkig maken?
Neem dan even contact met iemand van de lokale gemeenschap Sint-Jozef.
Met onze misdienaars deden we een bos bingo in de Gavers.
Op zoek gaan naar een rood blad of een brandnetel. Zien dat er nog paardenbloemen staan.
Prachtige paddenstoelen ontdekken en het verschil vinden tussen een kastanjebolster en een bolster van een beukennoot.
Na al dat speurwerk hoorde daar ook een versnapering bij en ze maakten de zotste keuzes, croque monsieur met chocolademilkshake of pannenkoek met slagroom en daarna nog een tomatensoepje. Leuke babbels, lachen maar ook eens ernstig.
Het was een deugddoende namiddag, jammer dat we onze Owen moesten missen door ziekte.
Met spijt moeten we zien dat het doek valt
over de pastorie wegens verkoop door Stad Harelbeke. We houden de herinneringen
aan de vele bijeenkomsten met groot en klein levendig in onze gedachten. De
priesters die er jaren hebben gewoond. Het grote tuinfeest en barbecue
aangeboden door E.H. Carlos Coussement waarmee hij de vrijwilligers bedankte.
Hiervoor had hij zon 63 kilo kippenvleugels nodig. De vele vergaderingen waar
we de hoofden bij elkaar staken voor het reilen en zeilen op de parochie en
waarmee we nog de tijd namen om achteraf wat bij te praten. De kerkraad die met
cijfers en getallen goochelde om alles met het kleinste budget voor mekaar te
krijgen en te voorzien in het onderhoud van het kerkgebouw. De jaarlijkse
bijeenkomst waar we als sardientjes in een blik, met leden van de parochieraad
en lectoren klonken op het nieuwe jaar. De vele jongeren waarmee we serieus,
speels, lachend, zingend, knutselend op weg gingen. De velen die in de bomen
hebben geklommen. Het archief waar alles netjes werd bijgehouden. Vanaf nu
zullen we het moeten doen met een spietje ruimte in de kerk en staan we terug
zoekend voor een grote uitdaging. Hoe krijg je al het gerief welk is achter
gebleven uit de Collegewijk kapel, Onze-Lieve-Vrouw Koningin samen met het
materiaal dat nog steeds gebruikt wordt in onze lokale gemeenschap, gestapeld
in zon klein berghokje. Waar zullen de mensen plaats nemen om te vergaderen? Kunnen
we mensen een plezier doen met gerief dat we niet meer kunnen opbergen?
Stoelen, kasten, glazen Misschien eens raad vragen aan tante Kaat voor een krimpmiddel
maar eerst bidden opdat er mensen zouden recht staan om te helpen deze klus te
klaren. Komt dat tegen?!
KOMT DAT TEGEN?!
Op 3 september 2008 mocht ik voor de eerste
keer voor Kerk en Leven Komt dat tegen schrijven. Net geen 15 jaar later mag
ik dit voor de laatste keer proberen. Dat wil zeggen dat jullie geduld hadden
om zo ongeveer een 750 keer te lezen wat ik op één of andere manier mocht
beleven. Gewapend met papier en balpen, later gewoon met de gsm, noteerde ik
wat ik op mijn weg, bij een bezoek, een vergadering allemaal tegen kwam. Soms
leuk hoe mensen iets vertelden en dan als het ware met een knipoog hoopten
zou je het niet in Kerk en Leven zetten. Namen noemen is heel delicaat maar
wedden dat velen zichzelf herkenden bij het lezen van het artikel?! Er was een
week waar het zo spontaan kwam en een andere keer was het zenuwachtig rondlopen
en denken van: het Kerk en Leven moet binnen en ik heb nog geen Komt dat
tegen?! Of ik had er misschien wel eentje maar dan moet je nog opletten want
het ene verhaal mocht geschreven worden en het andere moest verzwegen worden.
Omdat missen menselijk is, stond er al wel eens een foutje of misschien wel
meerdere foutjes in het verhaal maar één ding is zeker de verhalen kwamen
steeds recht uit het hart. Ik voel me dankbaar en stiekem een beetje fier
wanneer ik hoorde dat je met dit simpele artikeltje toch een glimlach kon
toveren op het gezicht van velen. Vanaf het volgende nummer zal je spijtig
genoeg van mijnentwege geen Komt dat tegen meer lezen maar ik hoop van harte
dat we elkaar nog veel mogen tegen komen en wie weet volgt er ooit een boek
met als titel Dit kwam ik ooit tegen want dit zal mijn nieuwe uitdaging
worden, het schrijven van mijn levensverhaal Komt dat tegen?!
Bidden wij voor onze overledenen:
