's Morgens om half zeven komt een dorpsbewoner ons oppikken om de weg naar Keki Lodge te tonen. We moeten de resterende 10 km te voet afleggen. Een lange klim waar we meer dan drie uur over doen. Ik denk niet dat ik in mijn leven al zoveel bos en jungle heb gezien. En nog nooit zoveel zweet heb gelaten als hier in PNG. Van 's morgens tot 's avonds loop ik drijfnat rond, en niet van de regen. Keki Lodge is een open kampeerruimte met een hut waarin je kan schuilen of slapen.
We krijgen een eenvoudig ontbijt van in vet gebakken zoete aardappelschijfjes en thee. Het tweede is te doen.
Na de middag trekken we door de bossen en observeren we vogels. We zien verschillende soorten parkieten, de lory (ook een soort papegaai), grote wit-gele kaketoes, en vooral de grote zwart-witte neushoornvogel. We horen een soort koekoek en 's avonds de "frogmouth", een rare nachtvogel met inderdaad een bek in de vorm van een kikkermuil. Deze vogel heb ik ooit overdag kunnen verrassen in Madagascar in het Tsingy NP.
Een geweldige sterrenhemel met een sliertje melkweg sluit een vermoeiende maar prachtige dag af.
Een soort van toeristisch bureau heeft op mijn vraag een man opgetrommeld die mij zal begeleiden naar Keki Mountain Lodge. Ik heb geen idee van wat ik me er bij moet voorstellen, maar naar het schijnt is het het paradijs van de paradijsvogel.
Ik zit tussen de mensen op straat en observeer het eindeloze betelnutfestijn en bijhorend gespuw. Ik zit namelijk al meer dan vier uur te wachten op een PMV (public motor vehicle), een camion die alle meeneemt. Degene die wij moeten nemen heeft een bandenprobleem dat pas tegen 4PM is opgelost. We rijden noordwest van Madang over een in PNG zeldzame "highway". Ongeveer 100 km over asfalt en vooral door putten. Langs de kant van de weg zie ik het bordje "Keki Lodge", maar dan pas begint de lijdensweg. Het is al donker geworden en we kunnen nooit onze eindbestemming bereiken. Een echtpaar nodigt ons echter uit om in hun huisje te blijven slapen, gratis. We hebben deze zijweg van de highway al bijna een uur gevolgd en de moderne wereld is heel ver weg. Iedere vorm van confort is onbestaande. Links en rechts branden houtvuurtjes en voor de hutten zitten mensen. Het is hier heel stil en heel donker. Onze gastheer en -vrouw brengen ons na een kwartiertje stappen feilloos naar onze slaapstede. Gewoon op de grond.
Ik ga naar een klein eilandje op ongeveer vijf minuten varen. Wat op het strand zitten, een boek lezen.... dacht ik. Het loopt anders, want als ik uit het bootje spring staat er een oude man en een bende joelende kinderen mij op te wachten. Hij wil mij graag rondleiden. En zo gebeurt het dat ik twee uur lang onderweg ben en aanhoor hoe arm het hier wel is, hoe ze tabak kweken, hoeveel kinderen (8) en familieleden (dat zijn ze allemaal op het eiland) hij wel heeft en hoe goed hij wordt opgepast door zijn (6) dochters. In ruil past bij op de klein- en achterkleinkinderen. En hij prijst mij ook zeer gelukkig als hij verneemt dat ik ook twee dochters heb. Want die zullen op mijn oude dag ook wel goed voor mij zorgen zegt hij overtuigend. En ik blij verrast natuurlijk. En gerustgesteld!
Met een goed gevoel neem ik afscheid van deze innemende man en houd mij voor de rest van de dag gedeinsd en uit de brandende zon.
's Avonds ga ik eten in een restaurantje langs de kust en wanneer ik de zaak rond 20 uur wil verlaten, wordt het mij gewoon verboden om alleen naar mijn hotel te gaan wegens te gevaarlijk. Een van de personeelsleden brengt mij met de wagen naar mijn bestemming, amper een kilometer verder.
's Morgens bij ht ontbijt maak ik kennis met de eerste toerist die ik onmoet sinds ik in PNG ben. Het zijn er eigenlijk twee, nl. een Zwitsers koppel dat op 42- respectievelijk 43-jarige leeftijd het plan heeft opgevat om gedurende een tweetal jaar op wereldreis te gaan. Ze hebben zich een Toyota Landcruiser aangeschaft en trekken de wereld rond. Ze zijn nog lang niet aan het einde van hun reis en zijn ondertussen al 26 (zesentwintig) jaar onderweg. Sommige mensen lijken hun bestemming nooit te zullen vinden....eeuwig onderweg en op zoek. Op de flanken van hun Toyota hebben ze alle landen vermeld die ze reeds hebben aangedaan. Uiteraard een indrukwekkende lijst. Toyota heeft recent nog miljoenen wagens terug naar de fabriek geroepen, maar ik denk niet dat deze er bij was. Het is ondertussen een oldtimer geworden (28 jaar) en heeft met zijn nog altijd oorspronkelijke benzinemotor al 650.000 km op de teller. Te lang bergop rijden heeft tot gevolg dat hij al eens oververhit geraakt, maar dat doet de man ook als zijn vrouw hem naar zijn mening te dikwijls of te onpas in de rede valt. Tja denk ik, alles heeft blijkbaar een vervaldatum.
Maar hun verhalen en anekdotes zijn quasi onuitputtelijk. Dit is dan ook geen leven als een ander. Voor wie er meer over wil weten, ga eens kijken op www.worldrecordtour.com Zij hebben een vermelding in het Guinnes Book.
Dus na een bijzonder lange ontbijtsessie, vertrek ik voor een verkenning van de stad. Het woord "stad" is naar onze normen trouwens helemaal niet op zijn plaats voor de grotere centra die bvb Mt Hagen, Goroka, Lae of Madang in PNG zijn. Bijna altijd zijn het slechts een paar straten waarrond en waarlangs wat winkels, een bank of postkantoor, een politiekantoor en soms nog een kantoorgebouw zijn samengebracht. Het stelt echt niets voor. Madang is, na Port Moresby al het grootste centrum dat ik hier gezien heb met een lange boulevard die de kust volgt en geen groot centraal marktplein. En zonder uitzondering zijn altijd alle wegen overal kapot. Wat Madang enigzins bijzonder maakt is de aanwezigheid van duizenden hondskopvleermuizen. De bomen zien zwart van deze meer dan uit de kluiten gewassen dieren. Op bepaalde schijnbaar overeengekomen tijdstippen verlaten zij samen de bomen en vliegen in grote drommen over de stad. Indrukwekkend.
Verschillende busjes staan in de rij met bestemming Madang of Goroka. Het is kwart voor zeven en ik zie weinig passagiers. Geen goed teken. Het wordt uiteindelijk 9 uur en nog enkele rondjes door de stad vooraleer we ons op weg begeven. We rijden door een mooie streek van bossen, bergen, groene valleien (alles is hier groen) en bereiken op 2450 m het hoogste punt van de Daulo Pass. Het weer is uitzonderlijk mooi en ik word getrakteerd op prachtige panorama's. Bij aankomst om 13 uur in Goroka kan ik overstappen op een busje dat onmiddellijk richting Madang vertrekt. Eten zal weer voor een andere keer zijn. Het is al pikdonker wanneer we om 19 uur in Madang aankomen. De chauffeur vraagt waar ik logeer (hij vraagt trouwens aan iedereen waar ze willen afstappen). Ik heb geen flauw idee maar vraag hem om mij naar het Luthern Guest House te brengen. De Lutherse Kerk heeft hier in bijna ieder redelijk dorp een gasthuis. Er gelden strenge regels zoals niet roken, niet drinken, stilte in acht nemen.....en het is er proper en goedkoop. Het moet trouwens ook benadrukt worden dat men je hier nooit aan je lot overlaat. Zoals in dit geval zullen ze me nooit in het donker ergens droppen en achterlaten.
In 1526 zette de Portugees Jorge de Menezes als eerste Europeaan voet aan wal in PNG. Hij noemde het eiland Ilhas dos Papuas. Later passeerde de Spanjaard Ortiw de Retez en noemde het eiland New Guinea, naar Guinea in West Afrika. In 1975 werd PNG onafhankelijk en wrden de twee voorgaande benamingen samengevoegd.
In 1965, 20 jaar na de Tweede Wereldoorlog, werde laatste Japanse soldaat ontdekt (of gaf hij zich eindelijk over?) na al die tijd verstoppertje spelen in de jungle. Hij werd naar huis gestuurd en met militaire eer overladen. (mijne Jacob had dit ook kunnen overkomen denk ik).
Amper de helft van de kinderen haalt het einde van de lagere school. Slechts 10% daarvan begint aan wat wij het middelbaar noemen.
Vrouwenkwesties:
- Studie (1998) heeft uitgewezen dat 56% van de vrouwen af te rekenen heeft met huiselijk geweld. Als reden geeft men op dat mannen ervan uitgaan dat zij hun vrouw mogen slaan omdat zij er een bruidsschat voor hebben betaald. - vrouwen hebben een lagere levensverwachting dan mannen, zijn qua onderwijs achtergesteld, verdienen minder......... - vrouwelijke AIDS slachtoffers vallen ten prooi aan alternatieve genezers, zeg maar kwakzalvers en duiveluitdrijvers die hen mogen slaan, martelen en zelfs levend verbranden (kinderen met AIDS worden uit de gemeenschap verbannen). - vrouwen moeten hun man meestal met andere vrouwen delen (ik onmoette een man die 12 vrouwen zou hebben). Het gemiddelde zou ongeveer 3 vrouwen per man zijn.
En ik ben bijlange nog alles niet te weten gekomen.
Maar er is ook mooi nieuws, want er zijn in totaal 42 soorten paradijsvogels, waarvan er 36 nergens anders voorkomen dan hier.
In het halfduister, vijf uur in de morgen, brengt de kano ons definitief naar het vasteland.
We stappen een drie kwartier naar de "hoofdweg" en wachten tot er een voertuig langskomt. En we hebben geluk, want na een klein uurtje kunnen we een bus opstappen, een direct nog wel.
Op de heenreis is het mij niet opgevallen -door de miserie heb ik het schoon niet willen zien-, maar de omgeving is schitterend. Bossen, bergen, diepe dalen, geweldige panorama's. De rit verveelt geen momentm zelfs niet als we, op een uurtje van Hagen, voor onbepaalde tijd langs de kant staan met kapotte remmen. We hebben geluk gehad, zegt de chauffeur. Zeg dat wel, we hebben al heel wat scherpe afdalingen onder de wielen gekregen.
Negen uur onderweg en aankomst in Hagen. Jacob heb ik in zijn dorpje laten afstappen. Hier ga ik in Missionary Home even bekomen en een en ander bijwerken. Maar dat heb je al gemerkt hoop ik.
Dit is mijn laatste dag op Lake Kutubu en James is van oordeel dat ik moet weten waar en hoe men wilde varkens vangt.
Ik ben er een voormiddag zoet mee, want de val is hel ver in het woud uitgezet. Op de weg erheen, hebben we willens nillens ook veel aandacht voor de ontelbare spinnenwebben. Hier zou ik ook geen insect willen zijn. Sommige van de spinnen zijn ongelooflijk kleurrijk en toch perfect gecamoufleerd.
Na de middag neem ik een kano om helemaal nog eens ten volle te genieten van deze prachtige streek. Wie ooit naar Papoea komt, mag Lake Kutubu niet links laten liggen. Mijn gids had gelijk.
Deze tijd van het jaar mis ik de orchideeen. Maar je ziet ze overal (in de bomen, langs de rotsen....) groeien en in bloeiperiode van maart tot juni zegt men, is het hier een reusachtige bloementuin die talloze vlinders en vogels aantrekt. Spijtig, maar je kan niet alles hebben.
Een laatste zwembeurt in het warme water van het meer dan maar.
Na ahet ontbijt dat bestond uit een stapel goedbedoelde pannenkoeken, en waarvan ik er toch wel EEN heb binnengeduwd, neemt James me weer op sleeptouw. Of ik hondskopvleermuizen wil zien. Natuurlijk wel en ht gaat rustig richting zijn land, zijn cave. Ik ben het niet te weten gekomen, maar blijkbaar hebben mensen of familie's hier maar een stuk grond aan te wijzen en daarbij uit te roepen dat het hun eigendom is om dan ook automatisch eigenaar te worden. In het geval van James een stukje jungle op een steile bergflank gelegen en quasi ontoegankelijk. Als ik suggereer dat hij hier blijkbaar al lang niet meer is geweest, is hij duidelijk niet akkoord. Dit bos, zegt hij, is een bos met legendes en verhalen die slechts enkele ingewijden kennen en waarover hij ook aan mij niks mag vertellen. Geheim! Hij moet hier ook alles onaangeroerd laten en bepaalde paden (?) volgen. De weg naar de grot loopt volgens mij in ieder geval grotendeels over een onbetreden weg. Een lijdensweg bovendien van meer dan een uur klauteren en terug naar beneden glijden, zweten en afzien. In de grot zijn maar een tiental grote vleermuizen te zien. Enorme exemplaren zijn het met een vleugelwijdte van zeker 50 cm. James heeft onderweg furieus gereageerd op sporen van een mes (afgekapte takjes) en hij verdenkt mensen van een bepaald dorp. Zij zijn komen jagen op zijn land en in zijn cave op zijn vleermuizen. Dat gaat hij morgen eens even rechtzetten.
Na een glijpartij terug naar het meer zit ook mijn tweede en laatste broek onder het slijk. Ik begin stilaan tot de stam te behoren.
Rond het meer liggen verschillende begraafplaatsen. Doden worden hier in een soort kist gelegd en in het bos achtergelaten tot alle vlees is weggerot. Dan worden de beenderen opgehaald en op richels tegen de rotswanden gelegd. Dat is ook hun laatste rustplaats.
We spotten ook nog wat watervogels en soorten arenden en valken rond het meer om uiteindelijk in een dorpje te belanden waar we een zondagse babbel hebben met enkele mensen. We worden getrakteerd op frisse kokos en versgeplukte ananas. Meer moet dat niet zijn en je hoort mij niet klagen.
Kwart voor vijf en volle maan. Onze kano glijdt geluidloos over het spiegelgladde meer naar het vasteland. We gaan paradijsvogels zoeken.
Daarvoor vind ik het nog veel te vroeg en vooral te donker, maar ik geef me over en volg de gids. James (dat is hem) leidt mij eerst naar het dichtsbijzijnde dorpje. Daar is iedereen (totaal 180 inwoners) al uren inde weer om een jubileumfeest van deze namiddag voor te bereiden. Ik ben nu de gelukkige getuige van een zeer traditionele gebeurtenis en het doet mij wat denken aan de dodenopgravingen in Madagascar. De mannen zijn nu druk bezig met het slachten van tientallen varkens. De dieren zijn met een poot aan een touw vastgebonden en met enkele rake klappen op het voorhoofd worden zij genadeloos doodgeknuppeld. Zij worden aan stokken gebonden, door twee man weggedragen en in kisten gelegd om te rusten...... (om het vlees te laten rusten). Na enige tijd worden zij op grote vuren onthaard en daarna gewassen.
De vrouwen zitten ook niet stil en bekommeren zich over de groenten, de zoete aardappelen, de maniok, de sago, komkommers, wortelen...... Alles wordt gewassen, versneden en verpakt in grote bladeren. Dit zal hier nog wel even duren. De zon is inmiddels opgekomen en wij hebben nog een uurtje te stappen naar de vogelvindplaats. En inderdaad, ergens in de jungle, hoog in de bergtoppen zijn ook de paradijsvogels bijeengekomen. Mannetjes en vrouwtjes, een twaalftal. De mannetjes zijn prachtig gevederd en etaleren hun (dans)kunstjes om de vrouwtjes gunstig te stemmen. De natuur geeft zich zelden zomaar bloot want ook nu zijn deze taferelen niet op beeld vast te leggen. Veel te ver weg en veel te veel tegenlicht. Je moet al David Attenborough heten (die was hier in de jaren 90 voor natuuropnames voor een programma dat "In Paradise" heet) om voorrechten te krijgen. Na een half uurtje naar boven staren, lopen we terug naar het dorp, waar inmiddels de varkens in stukken zijn gesneden en vrouwen zich onledig houden met darmen en urineblazen. In het meer worden nog meer ingewanden en organen gewassen en gespoeld. Het IVK mag gerust eens komen kijken. Nu zijn er weer nieuwe brandstapels opgericht om de bergen ronde stenen op te warmen. Eens zover worden alle groenten en het vlees, al dan niet verpakt, in met bladeren bedekte putten gestopt. De hete stenen worden erop en ertussen gelegd, alles wordt met water besprenkeld en de put met zijn inhoud wordt hermetisch afgesloten met bladeren, hout, zinken platen... Zo wordt deze feestelijke maaltijd gedurende 3 a 4 uur klaargestoomd. Wat voorafging was een bloederige en indrukwekkende gebeurtenis.
Belangrijke gasten zijn aangekomen. Afgevaardigden van de katholieke kerk en burgers (een Zwitserse non die hier al 30 jaar woont en werkt, de plaatselijke bisschop, nog enkele kerkdienaars, de president van het district en notabelen uit de buurt). En tot mijn steile verwondering hoor ik plots mijn naam door de micro schallen en word ik op het podium gevraagd. Ik ben eregenodigde (o.a.omdat ik in HUN lodge verblijf).
Het nadeel hiervan is dat ik nu ook moet blijven zitten tot wanneer alle toespraken van al die bijzondere mensen zijn gehouden. Gelukkig zijn het er maar een twintigtal die iets te zeggen hebben. En de blanken houden het nogal kort.
Het voordeel is dat ik ook een cola krijg! Het is nu al twee uur pm en ik heb nog altijd niet gegeten of gedronken. Het is snikheet en hier is niets te koop of te krijgen. Nu behoor ik helemaal tot de bevoorrechte klasse.
Twee uur later heeft iedereen zijn zeg gedaan en worden we door de "chef" naar de feesttent (deVIP ruimte) geleid. Honderden mensen zijn langs de weg hun portie aan het verorberen en ik mag mee aanschuiven aan het banket, na de bisschop en de president. Wat zeg je me daarvan! Het eten is niet te vreten. Taaie brokken vlees, veel, heel veel vet en massa's zoete patatten. Maar de beleefdheid gebiedt te eten wat ik ook doe. Niet meer dan nodig. Het ergste is dat ik alles heb zien bereiden. Als hier geen diarree van komt......dan moet ik toch eens naar de dokter vrees ik.
Neen, wat mij betreft, dit was een ongemeen interessante ervaring. Dit is waar ik o.a. van gedroomd had te kunnen meemaken. Het traditionele feesten, de vele rechtstreekse contacten met de mensen, de kinderen (maar ook met de chef en andere belangrijke personages). Het opsnuiven van de speciale sfeer.....
's Avonds staat Herman, onze kok, fier als een gieter, klaar met ........rijst met kip.
De regen is weggetrokken. We staan samen in een cirkel, vertrekkensklaar. Ik sta trouwens ook onder de rode plekken.
Zegt een van de broers, of halfbroers, of nonkel...of achterneef... Dus zegt een van de mannen:"Zou het niet beter zijn dat er nog iemand mee gaat, just to protect you". "No thanks", zeg ik. Dezelfde man: "Maar ik zou niet naar Tari gaan want in Tari is het gevaarlijk". "OK" zeg ik, "Dan gaan we niet naar Tari, maar enkel tot in Mendi (dat is een vijftal uur minder rijden)". Zelfde man: "In Mendi is het onrustig, zou ik niet doen". "Very good" zeg ik, al redelijk opgedraaid, "ik ga terug naar Mt Hagen en Jacob mag thuisblijven".
Mendi is plots geen probleem meer.
Als ik hier alle negatieve berichtgeving moet opslaan, word ik binnen de kortste keren paranoia.
En Mendi ten andere is een klein gat met een zeer vies en, voila, daar heb je het weer, onveilig plein waar de bussen samenkomen. En mensen zitten te zitten. Trouwens, alles is hier vies en smerig. Een flesje water vinden, laat staan een restaurant is een bijna onmogelijke opgave. Er zijn wel vettige "bars" waar je koude halfgebakken frieten met kip kunt kopen. Ze duwen alles in een plastic zak. Vettig en walgelijk.
Ik ben blij dat ik het politiekantoor en enkele agenten bemerk. Ik haast mij erheen want ik heb een probleem. Ik moet dringend naar het toilet en dit lijkt mij de enige geschikte plaats. Op het pleintje van de bussen had eigenlijk ook wel gekund natuurlijk.
En bij de politie krijg je objectief nieuws. Het is hier helemaal veilig, maar je moet altijd goed oppassen. De mensen zijn werkloos, dronken of anders gedrogeerd en "overtreden" de wet, zo zegt de agent plechtig. Gisteren nog maar, is er een vrouw vermoord, in stukken gehakt en half opgegeten door haar moordenaar. De familie van het slachtoffer heeft eigenhandig wraak genomen. Voila, ik gerust.
Het busje dat ondertussen is volgestouwd met van alles en ook veel mensen, neemt ons mee naar Lake Kutubu. Dit meer ligt op ongeveer 800 meter boven zeeniveau en mijn gids (de Lonely Planet welteverstaan en niet Jacob want die kent de weg hier niet meer) zegt dat je dit zeker moet gezien hebben. De weg is deels in aanleg en deels ooit eens aangelegd geweest, maar ik kan absoluut niet uitmaken wanneer ik het over welk deel heb. Uiteraard zitten we allemaal goed opeengepakt, en na enkele uren is dit echt niet meer leuk. Ik reken op een goede beloning, want dit is de hel.
Schuin achter mij zit een man die welgemeend heel de weg goede raad meent te moeten geven. Hij drukt er ook op dat er in Papoea geen kannibalen meer zijn. Nochtans, als ik zijn tanden bekijk ben ik niet erg overtuigd. Hij gebruikt, zoals bijna iedereen hier, betelnut of buai met als gevolg vuile bloedrode tanden.
Betelnut, of buai, is een combinatie van twee zaden en een wit poeder. Deze drie componenten worden in een bepaalde verhouding in de mond gestopt. Dan wordt er gekauwd en gekauwd en de vloeistof die daarbij in grote mate wordt geproduceerd wordt deskundig uitgespuwd en voortdurend. Het is (weeral) een weinig smakelijk tafereel alsof men bloed overgeeft. De straten, eigenlijk alle openbare plaatsen zien bloedrood. Op markten zijn er aparte ruimtes waar alleen betelnut wordt verkocht. Bij iedere busstop wordt voorraad opgeslagen. Het schijnt een ietwat opwekkende invloed te hebben. Als ik de mensen echter bezig zie (of niet), denk ik eerder dat het averechts werkt. Of is het een alternatief voor kannibalisme?
We rijden al meer dan vier uur over een nauwelijks te benoemen weg door bossen, bergen en jungle. Af en toe een nederzetting. En dan helemaal op het einde van een zijweg.: Lake Kutubu! Een prachtig meer met blauw-groen water. Ik verblijf in Tubo Lodge, een eco-lodge gebouwd en beheerd door de bewoners van twee naburige dorpjes. Het ligt op een klein eilandje midden het meer. Een kano brengt ons erheen en dan is het nog welgeteld 246 treden omhoog om uiteindelijk het meer in al z'n glorie te kunnen aanschouwen. De accomodatie is in alle opzichten redelijk en Jacob mag bij "the boys" in de long-house eten en slapen (eerst vroeg hij om onder mijn bed te mogen slapen). 's Avonds krijg ik een kom rijst genoeg voor 6 personen en een halve gekookte(!)kip. Ze had nog wel een uurtje mogen opstaan. Ik zeg dat ik een beetje ziek ben -het is nog waar ook- en laat het eten onaangeroerd.
De vlucht naar Mt Hagen is voorzien voor 8u55. Ik kreeg gisteren rond 20u telefoon van de luchthaven dat de vlucht een uur vertraging zal hebben. Ik ontmoet enkele Amerikaanse studenten die dezelfde vlucht nemen, maar zij weten nergens van. Ik neem het zekere voor het onzekere en ben om 7u30 in de "barak". Er is niets aan de hand en de vlucht zal doorgaan zoals gepland. Zegt men. De vlucht is finaal anderhalf uur vertraagd.
In Mt Hagen word ik opgewacht door Jacob, het neefje. Ik oordeel helemaal niet, maar kan het alleen maar vaststellen: Jacob kijkt erg dwaas en spreekt geen gebenedijd woord Engels. Dit wordt een moeilijke oefening.
Een uurtje wachten op de geschikte bus en we vertrekken voor een drie uur durende bergtocht. Mijn verrassing is compleet wanneer -waar- ik gedropt word: vijf kleine hutjes, her en der verspreid, en een twintigtal familieleden die ons opwachten. Er volgt een zeer hartelijke kennismaking en ik word door al de mannelijke leden rondgeleid in en rond de nederzetting. Dan begint het ongenadig te regenen en krijg ik de tijd om dit neer te pennen en te wachten op mijn avondmaal. Alhoewel ik vandaag nog bijna niets heb gegeten, krijg ik het voorgeschotelde amper binnen: zoete aardappelen, een halve kip en bijna rauwe groenten waar ik in normale omstandigheden al problemen mee heb, nl. broccoli. Ik wijt het aan de opkomende keelpijn en de koude vochtigheid. Ik voel me helemaal niet ok en wil graag gaan slapen. Maar een 5-tal mannen staan erop dat we nog een uurtje verhalen uitwisselen (?), dus bijt ik nog even door.
We zetten ons in het kamertje rechts (als je via de kippenladder omhoog- en binnenstapt want links is mijn slaapkamer) in een cirkel op de grond. Het is pikdonker en ik word vriendelijk verzocht mijn zaklamp aan te steken. En dat zij het enorm op prijs zouden stellen als ik hier op hun land een deftig huis zou bouwen. Zoiets van een 10 x 8 meter, in duurzaam hout, kostprijs ongeveer 12000Kina of 3000 euro. Zij menen het echt!! Ik ga onmiddellijk akkoord en stel voor dat we morgen de bouwplaats eens gaan bezichtigen en dat ze mij alvast hun bankrekening opgeven. Met onmiddellijk goed gevolg. En verder hebben ze geen wensen meer. Ik mag gaan slapen. Op de grond en onder vieze dekens.
Vroeg in de morgen krijg ik het bezoek van een assistent van Samuel. Bird-watching kost 300K voor Samuel, 250K voor hemzelf en 25K voor een bed. Samen +/- 160 euro! Per dag! Voor een vogel! Ik bedank vriendelijk maar beslist.
Ondertussen heb ik kennis gemaakt met Jeffrey, een man uit Mt Hagen die hier in Kiunga werkt (hoe noemt men eigenlijk een inwoner van PNG?). Hij biedt mij de diensten aan van zijn neef. Als gids fungeren in en rond Mt Hagen, Nipa en Tari, vogels spotten, dorpjes bezoeken enz... Hij stelt ook zijn huis ter beschikking. Een gids voor 30K lijkt me wel wat. Jeffrey brengt mij ook naar de luchthaven (een oude barak) waar ik een vlucht boek naar Mt Hagen. Dus morgen weg uit Kiunga, waar letterlijk niets te beleven valt. Vermeldenswaardig is de extreme vriendelijkheid en behulpzaamheid van de mensen. Ik heb hier al honderden handen mogen drukken. Dat doen ze op een speciale manier. Het begint met een gewone handdruk, maar voor je mekaar loslaat, haken twee vingers (wijs- en middelvinger) van de ene de ook gekromde wijsvinger van de andere persoon. Met een korte ruk en een "plop" wordt de begroeting beeindigd. Ze stellen het erg op prijs dat de "white man" dit ritueeltje meespeelt.
En verder gaat alles hier in zeer, zeer slow motion. Niemand is gehaast en niemand maakt zich druk. Het is weer even aanpassen. En iedereen zweet zich hier kapot. Het is hier ontzettend heet en vochtig. De bergen brengen hopelijk wat afkoeling.
Twee uur vliegen van Port Moresby naar Kiunga. Door het kleine raampje gluur ik naar beneden. Rechts onder mij zie ik niets dan bossen, oneindig uitgestrekte wouden. Af en toe worden zij aan mijn zicht onttrokken door laaghangende wolken, en telkens opnieuw komen zij terug, twee uur lang.
Tientallen rivieren kronkelen zich een weg door deze groene wildernis om uiteindelijk meanderend hun geelbruine watermassa in de Koraalzee te storten. Meer naar het westen monden de rivieren in de Golf van Papoea. Bijna over heel de kustlengte zie ik witte stippen. Zij worden gevormd door golven die zich te pletter slaan op het koraal voor de kust. Wit schuim in appelblauwzeegroen. Een fascinerend zicht.
Eens de Golf van Papoea voorbij vliegen we over land. Over oneindige bossen en rivieren die op hun beurt verbonden zijn door andere rivieren, en tussen dat alles.......water, water en water zover je kunt kijken.
Een perfecte landing en ik sta in Kiunga. Ik word verwelkomd door een honderdtal inboorlingen. Eigenlijk alleen maar aangestaard. Hun fascinatie gaat naar het vliegtuigje. Ik vraag een vrouw de weg naar het centrum maar krijg te horen dat dat eigenlijk niet bestaat. Ze bezorgt me op een zeer hartelijke manier een lift met een busje dat naar de plaats rijdt waar de meeste huizen staan. Een paar militairen vormen mijn gezelschap.
Alhoewel Kiunga niet meer is dan een paar honderd hutten, een drietal winkeltjes en evenveel guest-houses langs de weg, is het verschrikkelijk duur. Voor 270 Kina (+/- 70 euro) krijg ik het enige nog vrije kamertje in een guest-house, weliswaar vol pension. Ik moet dringend een oplossing zoeken voor mijn budgettair probleem.
Samuel zoeken is nu het eerste doel. Samuel is een befaamd vogelkenner. Ik weet niet hoeveel hij kost en wanneer ik hem ga vinden. Zijn stekje ligt op drie uur varen. Zijn moeder, die ik dank zij bereidwillige mensen al in haar keuken heb ontmoet en gesproken, verzekerde mij dat hij morgen terugkomt.
Een alternatief is vliegen naar Tari (voor de goedkoop?).
Port Moresby is niet de klassieke stad zoals zij die kennen met een centrum en daarop aansluitende wijken en straten. P.M. bestaat uit verschillende districten die redelijk ver uiteen liggen. Om snel ergens te geraken- ik blijf hier maar heel even- neem ik een helper van het hotel mee om mij te gidsen. Ik wil graat o.a. de botanical garden bewoeken, met naar men zegt, de vele orchideeen. Het is hier "winter", dwz zeer droog en rond de 35 graden. Ik tel welgeteld EEN orchidee. Maar er lopen wel casuaries (loopvogels), er vliegen paradijsvogels en grote toekans, er zitten enkele boo;kangoeroes. Dat maakt al wat goed. En de omgeving is rustig en tropisch mooi.
Vandaar naar een museum over de oudheid, de geschiedenis van PNG. Het koloniaal regime, de stammentwisten, wapens, werktuigen, typische kledij (heeft -letterlijk- niet veel om het lijf) sieraden, maskers enz... Niet oninteressant.
We verplaatsen ons met openbaar vervoer, aftandse busjes waarvoor je ongeveer niets betaald (0,50 kina of ongeveer 12 eurocent). De straten zijn vuil en het stinkt er. Mensen lopen er armzalig bij maar zijn vriendelijk. Nochtans raadt iedereen mij af om alleen rond te lopen. Mijn gids verplicht mij bijna om mijn camera in mijn rugzak te stoppen. In de late namiddag zil ik hem wegsturen want ik moet lang aanschuiven in een bankkantoor. Hij weigert halsstarrig en blijft aan mijn lijf plakken. P.M. schijnt een van de gevaarlijkste steden ter wereld te zijn. Zo vriendelijk zullen ze dan ook wel weer niet zijn. Maar ik krijg de verzekering dat het op het platteland volledig tegenovergesteld is.
Ik zal het morgen ondervinden, want dan vlieg ik naar Kiunga aan de grens met Irian Jaja, een klein plaatsje in de jungle. Vogels spotten wordt de belangrijkste activiteit....en daarna plan trekken.
Vanaf dan zal ook de berichtgeving voor onbepaalde tijd uitvallen.
Er hangt spanning in de lucht. Ik vertrek vandaag voor een vijf weken durende reis naar Papoea Nieuw Guinea. Ik heb ze mezelf "cadeau" gedaan omdat ik 60 ben geworden. En omdat Papoea als reisbestemming al vele jaren in mijn hoofd zit. Het moet er nu eindelijk mar eens van komen. Ik wil, wanneer ik oud en versleten ben, niet terug in het verleden kijken en geconfronteerd worden met een overtal aan niet-verwezenlijkte dromen. Daarom!
Het getal 60 lijkt mij al even onwezenlijk als de gekozen bestemming. Enkele fysieke ongemakken, zoals een af ten toe weerbarstige rug, een uitgedunde grijze haardos en wat onbezorgde rimpels buiten beschouwing gelaten (is er nog iets dat ik over het hoofd gezien heb?) buiten beschouwing gelaten, vind ik dat mijn biologische leeftijd ter ver gelopen is. Ik prijs mij gelukkig.
En Papoea ligt nog net binnen mijn mogelijkheden, denk ik. Ik weet omzeggens niets van dit land. Wel waar het gelegen is: ten noorden van Australie. Tweede of derde grootste eiland ter wereld, in het midden een loodrechte grens getrokken tussen westelijk Irian Yaja en oostelijk Papoea Nieuw Guinea. Een land van ongeveer 600000 km2, 5.5 miljoen inwoners die ongeveer 830 verschillende talen spreken. Wild en bebost, tropisch aan de kusten en met woest berglandschap in het midden (tot 5000 m hoog). Zeer weinig infrastructuur, veel, ttz ongeveer 350 landingsstrips enkel geschikt voor kleine vliegtuigjes. Ik wil er de prachtige natuur exploreren, de vele soorten paradijsvogels ontmoeten, de overvloed aan vlinders ontdekken en, last but not least, mensen ontmoeten. Diverse culturen van en bij de talloze stammen proeven. Een eindje de Sipek-rivier bevaren, in de jungle duiken, het hooggebergte doorkruisen, aanwezig zijn op het jarlijks festival in Goroka, over koraal snorkelen, er misschien wel tussendoor duiken.
Misschien teveel voor de komende vijf weken. Het wordt gegarandeerd een tocht met veel hindernissen. Ik reken er op dat ziekte, of muggen, of ander ongedierte (mensen inbegrepen) mij niet klein zullen krijgen. Ik reis zeer basic en ben er mij van bewust dat het zwaar zal worden (zo lukte het mij l niet om tijdens een maaltijd op het vliegtuig het potje vinaigrette op de juiste manier open te wrikken met als gevolg dat alles op mijn kleren is terechtgekomen en dus niets op mijn bord). Het wordt zoeken, niet vinden, wachten, moe zijn, pijn hebben, eenzaam zijn.
In ruil daarvoor: genieten, ontdekken, de natuur opsnuiven, met een goed gevoel mogen terugkeren. Ik ben ervan overtuigd dat het gaat lukken.
We hebben om te starten ook al een reeks extra's toegevoegd aan uw blog, zodat u dit zelf niet meer hoeft te doen. Zo is er een archief, gastenboek, zoekfunctie, enz. toegevoegd geworden. U kan ze nu op uw blog zien langs de linker en rechter kant.
U kan dit zelf helemaal aanpassen. Surf naar http://www.bloggen.be/ en log vervolgens daar in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Klik vervolgens op 'personaliseer'. Daar kan u zien welke functies reeds toegevoegd zijn, ze van volgorde wijzigen, aanpassen, ze verwijderen en nog een hele reeks andere mogelijkheden toevoegen.
Om berichten toe te voegen, doet u dit als volgt. Surf naar http://www.bloggen.be/ en log vervolgens in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Druk vervolgens op 'Toevoegen'. U kan nu de titel en het bericht ingeven.
Om een bericht te verwijderen, zoals dit bericht (dit bericht hoeft hier niet op te blijven staan), klikt u in plaats van op 'Toevoegen' op 'Wijzigen'. Vervolgens klikt u op de knop 'Verwijderen' die achter dit bericht staat (achter de titel 'Proficiat!'). Nog even bevestigen dat u dit bericht wenst te verwijderen en het bericht is verwijderd. U kan dit op dezelfde manier in de toekomst berichten wijzigen of verwijderen.
Er zijn nog een hele reeks extra mogelijkheden en functionaliteiten die u kan gebruiken voor uw blog. Log in op http://www.bloggen.be/ en geef uw gebruikersnaam en wachtwoord op. Klik vervolgens op 'Instellingen'. Daar kan u een hele reeks zaken aanpassen, extra functies toevoegen, enz.
WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.
WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
Het Bloggen.be-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!
