Ik dacht dat Goroka wel iets zou te betekenen hebben als stadje, maar dat valt erg tegen. Gewoon een klein stadje met een smerige markt, daarvoor een smerig plein en iets verderop nog een smeriger markt. Op de minst smerige koop ik 4 aardappelen (gewone, de zoete komen mijn keel uit), 6 worteltjes en een ui. Vanavond kook ik zelf en met die T-bone steak erbij wordt het feest.
Voortdurend word ik erop gewezen dat ik op mijn portefeuille moet letten, dat ik vanaf vijf uur niet die weg mag nemen, dat het vooral aan de brug (waar ik sowieso over moet) altijd gevaarlijk is........om gek van te worden.
Ik let natuurlijk op maar probeer alles ook te relativeren. Er overheerst uiteindelijk een goed gevoel tussen de mensen en spoken kan je overal zien als je dat wil.
Morgen naar Mount Wilhelm, 4600 meter hoog. Dan lig ik er weer voor een tijdje uit.
Vrijdag is dus was- en rustdag en zaterdag vertrek ik naar Goroka. Om zes uur wordt mijn slaap afgebroken door geroep en getier. Ik ben de onwillige getuige van een echtelijke twist (tussen mijn gastvrouw en heer). De vrouw ligt huilend en kreunend op de grond (in de tuin) terwijl de man bovenop haar rug zit en een hele litanie afsteekt. Andere gezinsleden staan erbij en kijken ernaar. Een uur lang is de man gewoon niet te kalmeren. Een voorbeeld van geweld waarover ik het al eens gehad heb.
De rit van Madang naar Goroka duurt zes uur. Ik word aan de markt afgezet en weet niet wat ik zie. Overal hopen afval, open riolen langs de weg en mensen die tussen die smeerlapperij op de grond zitten en proberen hun koopwaar aan de man te brengen. Of die er zomaar zitten. Er hangt een rauwe en ruwe sfeer, veel dronken mannen. Een luidruchtige, wilde drukte. Ik vind het hier maar best akelig.
Ik weet niet onmiddellijk waarheen en laat me leiden door mijn Lonely Planet, richting Research and Conservation Foundation Transit House. Even bekomen.
Het heeft de hele nacht geregend en de weg ligt zwaar en modderig. We zullen verder naar beneden moeten lopen. We ploeteren vanaf half zes in het halfdonker twee uur door het slijk tot waar de weg wat minder steil en rotsachtiger is. Hier staat een pmv klaar die binnen enkele uren gaat vertrekken.
Rond negen uur begint het laden. Eerst zakken rijst, dan trossen bananen (platanos, van die grote), dan bundels tabak en tenslotte mensen. Ik heb ze geteld: 50 in totaal (kinderen en baby's inbegrepen)! Terloops vermelden dat een PMV als deze maximaal 25 personen mag vervoeren. Een beestenboel is het en gelukkig zijn er je medepassagiers om je in balans te houden.
Drie uur later sta ik terug in Madang. En alle guesthouses zijn volzet (hier wordt veel "getraind" ttz alle soorten kerkgemeenschappen leiden boodschappers-predikanten op brengen hun leerlingen onder in eenvoudige hotelletjes). Toevallig loop ik op een huisje waar mensen ook iets van de toeristen willen meepikken en logement aanbieden. En hun was doen! Waar ik dankbaar gebruik van maak want alles stinkt.
Voor dag en dauw uit de veren want we hebben nog geen paradijsvogel gezien. Daar kwam ik toch voor.
In het bos heeft Samuel, de uitbater van Keki Lodge, een schuilplaats gebouwd waar we geduldig moeten wachten. En na een half uurtje worden we beloond. Een mannetje komt er in "zijn tuin" een vrouwtje verleiden en heft zijn lokroep aan. Hij heeft al snel succes. Een vrouwtje springt en vliegt rond zijn tuintje terwijl hij haar probeert te verleiden tot meer. Hij heeft valse vleugels op de borst en op de rug die hij beurtelings opzet. Er verschijnen prachtige kleuren en door de vormen die hij aanneemt wordt het soms moeilijk om zijn voor- van zijn achterkant te onderscheiden. Dit ritueel herhaalt zich enkele keren. Blijkbaar kan hij het vrouwtje niet voldoende boeien en vliegt weg om wat later toch weer terug te keren.
Dit was de "Magnificent Bird of Paradise (Cicinurrus magnificus)! Ongeveer zo groot als een ekster, groen-blauwe metaalkleur op de borst, geel-oranje op de rug, blauwe poten en een staart die eigenlijk maar bestaat uit twee lange "antennes" die naar buiten krullen, twee cirkels vormen en uitlopen op een lepeltje, of zoiets.
Ik voelde me een beetje Willy Attenborough, maar mijn medewerkers hadden niet het juiste filmmateriaal mee. De rest van de dag struin ik wat rond en probeer prachtige vlinders in beeld te krijgen. Maar daarvoor moet je ook al Attenborough heten. Tegen vier uur gaan we op stap om in het dorp te overnachten. 's Morgens moeten we een PMV op de kop kunnen tikken, terug richting Madang.
's Morgens om half zeven komt een dorpsbewoner ons oppikken om de weg naar Keki Lodge te tonen. We moeten de resterende 10 km te voet afleggen. Een lange klim waar we meer dan drie uur over doen. Ik denk niet dat ik in mijn leven al zoveel bos en jungle heb gezien. En nog nooit zoveel zweet heb gelaten als hier in PNG. Van 's morgens tot 's avonds loop ik drijfnat rond, en niet van de regen. Keki Lodge is een open kampeerruimte met een hut waarin je kan schuilen of slapen.
We krijgen een eenvoudig ontbijt van in vet gebakken zoete aardappelschijfjes en thee. Het tweede is te doen.
Na de middag trekken we door de bossen en observeren we vogels. We zien verschillende soorten parkieten, de lory (ook een soort papegaai), grote wit-gele kaketoes, en vooral de grote zwart-witte neushoornvogel. We horen een soort koekoek en 's avonds de "frogmouth", een rare nachtvogel met inderdaad een bek in de vorm van een kikkermuil. Deze vogel heb ik ooit overdag kunnen verrassen in Madagascar in het Tsingy NP.
Een geweldige sterrenhemel met een sliertje melkweg sluit een vermoeiende maar prachtige dag af.
Een soort van toeristisch bureau heeft op mijn vraag een man opgetrommeld die mij zal begeleiden naar Keki Mountain Lodge. Ik heb geen idee van wat ik me er bij moet voorstellen, maar naar het schijnt is het het paradijs van de paradijsvogel.
Ik zit tussen de mensen op straat en observeer het eindeloze betelnutfestijn en bijhorend gespuw. Ik zit namelijk al meer dan vier uur te wachten op een PMV (public motor vehicle), een camion die alle meeneemt. Degene die wij moeten nemen heeft een bandenprobleem dat pas tegen 4PM is opgelost. We rijden noordwest van Madang over een in PNG zeldzame "highway". Ongeveer 100 km over asfalt en vooral door putten. Langs de kant van de weg zie ik het bordje "Keki Lodge", maar dan pas begint de lijdensweg. Het is al donker geworden en we kunnen nooit onze eindbestemming bereiken. Een echtpaar nodigt ons echter uit om in hun huisje te blijven slapen, gratis. We hebben deze zijweg van de highway al bijna een uur gevolgd en de moderne wereld is heel ver weg. Iedere vorm van confort is onbestaande. Links en rechts branden houtvuurtjes en voor de hutten zitten mensen. Het is hier heel stil en heel donker. Onze gastheer en -vrouw brengen ons na een kwartiertje stappen feilloos naar onze slaapstede. Gewoon op de grond.
Ik ga naar een klein eilandje op ongeveer vijf minuten varen. Wat op het strand zitten, een boek lezen.... dacht ik. Het loopt anders, want als ik uit het bootje spring staat er een oude man en een bende joelende kinderen mij op te wachten. Hij wil mij graag rondleiden. En zo gebeurt het dat ik twee uur lang onderweg ben en aanhoor hoe arm het hier wel is, hoe ze tabak kweken, hoeveel kinderen (8) en familieleden (dat zijn ze allemaal op het eiland) hij wel heeft en hoe goed hij wordt opgepast door zijn (6) dochters. In ruil past bij op de klein- en achterkleinkinderen. En hij prijst mij ook zeer gelukkig als hij verneemt dat ik ook twee dochters heb. Want die zullen op mijn oude dag ook wel goed voor mij zorgen zegt hij overtuigend. En ik blij verrast natuurlijk. En gerustgesteld!
Met een goed gevoel neem ik afscheid van deze innemende man en houd mij voor de rest van de dag gedeinsd en uit de brandende zon.
's Avonds ga ik eten in een restaurantje langs de kust en wanneer ik de zaak rond 20 uur wil verlaten, wordt het mij gewoon verboden om alleen naar mijn hotel te gaan wegens te gevaarlijk. Een van de personeelsleden brengt mij met de wagen naar mijn bestemming, amper een kilometer verder.
's Morgens bij ht ontbijt maak ik kennis met de eerste toerist die ik onmoet sinds ik in PNG ben. Het zijn er eigenlijk twee, nl. een Zwitsers koppel dat op 42- respectievelijk 43-jarige leeftijd het plan heeft opgevat om gedurende een tweetal jaar op wereldreis te gaan. Ze hebben zich een Toyota Landcruiser aangeschaft en trekken de wereld rond. Ze zijn nog lang niet aan het einde van hun reis en zijn ondertussen al 26 (zesentwintig) jaar onderweg. Sommige mensen lijken hun bestemming nooit te zullen vinden....eeuwig onderweg en op zoek. Op de flanken van hun Toyota hebben ze alle landen vermeld die ze reeds hebben aangedaan. Uiteraard een indrukwekkende lijst. Toyota heeft recent nog miljoenen wagens terug naar de fabriek geroepen, maar ik denk niet dat deze er bij was. Het is ondertussen een oldtimer geworden (28 jaar) en heeft met zijn nog altijd oorspronkelijke benzinemotor al 650.000 km op de teller. Te lang bergop rijden heeft tot gevolg dat hij al eens oververhit geraakt, maar dat doet de man ook als zijn vrouw hem naar zijn mening te dikwijls of te onpas in de rede valt. Tja denk ik, alles heeft blijkbaar een vervaldatum.
Maar hun verhalen en anekdotes zijn quasi onuitputtelijk. Dit is dan ook geen leven als een ander. Voor wie er meer over wil weten, ga eens kijken op www.worldrecordtour.com Zij hebben een vermelding in het Guinnes Book.
Dus na een bijzonder lange ontbijtsessie, vertrek ik voor een verkenning van de stad. Het woord "stad" is naar onze normen trouwens helemaal niet op zijn plaats voor de grotere centra die bvb Mt Hagen, Goroka, Lae of Madang in PNG zijn. Bijna altijd zijn het slechts een paar straten waarrond en waarlangs wat winkels, een bank of postkantoor, een politiekantoor en soms nog een kantoorgebouw zijn samengebracht. Het stelt echt niets voor. Madang is, na Port Moresby al het grootste centrum dat ik hier gezien heb met een lange boulevard die de kust volgt en geen groot centraal marktplein. En zonder uitzondering zijn altijd alle wegen overal kapot. Wat Madang enigzins bijzonder maakt is de aanwezigheid van duizenden hondskopvleermuizen. De bomen zien zwart van deze meer dan uit de kluiten gewassen dieren. Op bepaalde schijnbaar overeengekomen tijdstippen verlaten zij samen de bomen en vliegen in grote drommen over de stad. Indrukwekkend.
Verschillende busjes staan in de rij met bestemming Madang of Goroka. Het is kwart voor zeven en ik zie weinig passagiers. Geen goed teken. Het wordt uiteindelijk 9 uur en nog enkele rondjes door de stad vooraleer we ons op weg begeven. We rijden door een mooie streek van bossen, bergen, groene valleien (alles is hier groen) en bereiken op 2450 m het hoogste punt van de Daulo Pass. Het weer is uitzonderlijk mooi en ik word getrakteerd op prachtige panorama's. Bij aankomst om 13 uur in Goroka kan ik overstappen op een busje dat onmiddellijk richting Madang vertrekt. Eten zal weer voor een andere keer zijn. Het is al pikdonker wanneer we om 19 uur in Madang aankomen. De chauffeur vraagt waar ik logeer (hij vraagt trouwens aan iedereen waar ze willen afstappen). Ik heb geen flauw idee maar vraag hem om mij naar het Luthern Guest House te brengen. De Lutherse Kerk heeft hier in bijna ieder redelijk dorp een gasthuis. Er gelden strenge regels zoals niet roken, niet drinken, stilte in acht nemen.....en het is er proper en goedkoop. Het moet trouwens ook benadrukt worden dat men je hier nooit aan je lot overlaat. Zoals in dit geval zullen ze me nooit in het donker ergens droppen en achterlaten.
