Alle in PNG aanwezige toeristen zijn in Goroka samengekomen om dit fameuze festival bij te wonen. Alle afwezigen hebben ongelijk. Het is gewoon ONBESCHRIJFELIJK.
Singsing groepen vanover het hele land verschijnen een na een op een grote weide. Je weet niet wat je ziet.
Mannen en vrouwen getooid in en versierd met prachtige schelpen, torenhoge hoofddeksels gemaakt van veren van de paradijsvogels of casuaris, beschilderde gezichten, lichamen ingesmeerd met modder, gezichten achter maskers, rokjes van riet of bladeren, armen en benen kleurrijk versierd. Niets is gestructureerd en de groepen dansen hun dans en zingen hun lied. Wilde kreten. Trommen roffelen, de grond davert. De optredens varieren van woest tot ingetogen, van primitief tot bijna choreografisch. Iedere stam heeft zijn eigen stijl.
De show staat in het teken van "Culture and climate change". Ik voel het alleen maar warmer worden terwijl sommige optredens je koude rillingen bezorgen. De show is onwezenlijk, niet te verwoorden. De kleuren, de bewegingen, de geluiden, de bezwete lijven, de geur. Een bedwelmende sfeer die je als een grote golf overspoelt. Er is een podium opgetrokken waar niemand zit. Je loopt tussen en door de groepen en ruikt de wildernis. Eindeloos wordt er gedanst en gesprongen, te gek voor woorden.
Dit is waarschijnlijk de samenvatting van PNG, haar cultuur en tradities, in enkele uren en op een paar duizend vierkante meter.
Weeral zeer vroeg uit de veren want Betty gaat mij samen met 120 kg forel meenemen naar beneden. Het wordt PNG time want de chauffeur komt pas rond acht uur opdagen.
Ik bereik Goroka om 16 uur. Ik heb een schamele 100 km afgelegd.
Het is vroeg dag. Om een uur staan we vertrekkensklaar onder een schitterende sterrenhemel. Het is pikdonker en koud. Na een half uurtje stappen begin ik me af te vragen waarom ik hier weer aan begonnen ben. Het is hard klimmen en de duisternis is verre van een bondgenoot.
Een uur of drie verder begint de ijle lucht zijn tol te eisen en het wordt alsmaar kouder. Rond half vijf beslist mijn gids om een half uur rust te nemen. We zitten voor op ons tijdschema. We raken helemaal verkleumd maar wachten op de top zou nog veel erger zijn.
Na nog een uur klimmen zitten we eindelijk op Mt. Wilhelm, 4.506 meter hoog. Deze inspanning wordt beloond met een prachtige zonsopgang. Heel in de verte zien we rechts de lichtjes van Madang en links die van Mt Hagen. Tijdens de afdaling schitterende landschappen.
Dit was een zeer lange maar schitterende wandeling. En Betty zorgt weer voor een perfect avondmaal.
de eerste etappe loopt van Betty'a Place op 2.300 m. naar twee bergmeren op een hoogte van 3.500 m. waar we rond de middag aankomen. Er zijn twee zeer spartaans ingerichte berghutten waar gekookt en geslapen kan worden. Mijn gids heeft een primitieve maar -zal blijken- efficiente vislijn meegebracht. Uit een bergriviertje haalt hij 3 + 1 forellen. Die 1 is door mezelf aan de haak geslagen. We zijn met z'n drieen (ook nog een drager), dus dat zal wel lukken vanavond.
Het is inderdaad al dinsdag geworden (maandag blogdag en marktdag) in ik vertrek.
Mount Wilhelm is met 4.506 meter de hoogste berg van PNG. Alles bijeen zal ik een drietal dagen nodig hebben om naar te top te klimmen en terug te keren.
Vandag neem ik een busje naar Kundiawa (twee uur rijden), waar ik na enkele uren wachten op een Toytoa Landcruiser kan springen. In de laadbak zitten ongeveer 15 mensen (en twee vakrens -echte-).
We vertrekken van de weeral onvoorstelbaar smerige markt van Kundiawa voor een epische rit over een onvoorstelbaar onbeschrijfelijke weg. Vier uur hotsen en botsen over rotsen, puntige stenen, door utten en kloven en bergriviertjes. Een gruwel voor gebruikers van het gewone verkeer, maar voor wie van deze omstandigheden houdt ....om duimen en vingers af te likken.
Een man vertelt over de dorpjes die we doorrijden, over de verschillende clans waartoe deze mensen behoren en over welke andere taal ze telkens spreken. In deze wilde bergstreek slagen de mensen er in om op steile bergwanden miniscule tuintjes aan te leggen waar ze zowat alles kweken wat wij in Belgie ook kennen: aardbeien, broccoli, kolen, aardappelen, wortelen, bonen enz. Een verschil: hier oogsten ze het hele jaar door. De natuur bedeelt hen daar bovenop ook nog eens met avocado, bananen, mango's en noem maar op. Deze mensen hebben niets............ook geen honger.
We zijn aangekomen in "Betty's Place", bij een kranige dame die het in PNG hoogst gelegen gasthuis uitbaat. Zij kookt verrassend goed en verwent ons nog met versgeplukte aardbeien. Naast het gasthuis beheert zij ook nog een forellenkwekerij. Een van de duizenden vissen ligt nu op mijn bord
Ik dacht dat Goroka wel iets zou te betekenen hebben als stadje, maar dat valt erg tegen. Gewoon een klein stadje met een smerige markt, daarvoor een smerig plein en iets verderop nog een smeriger markt. Op de minst smerige koop ik 4 aardappelen (gewone, de zoete komen mijn keel uit), 6 worteltjes en een ui. Vanavond kook ik zelf en met die T-bone steak erbij wordt het feest.
Voortdurend word ik erop gewezen dat ik op mijn portefeuille moet letten, dat ik vanaf vijf uur niet die weg mag nemen, dat het vooral aan de brug (waar ik sowieso over moet) altijd gevaarlijk is........om gek van te worden.
Ik let natuurlijk op maar probeer alles ook te relativeren. Er overheerst uiteindelijk een goed gevoel tussen de mensen en spoken kan je overal zien als je dat wil.
Morgen naar Mount Wilhelm, 4600 meter hoog. Dan lig ik er weer voor een tijdje uit.
Vrijdag is dus was- en rustdag en zaterdag vertrek ik naar Goroka. Om zes uur wordt mijn slaap afgebroken door geroep en getier. Ik ben de onwillige getuige van een echtelijke twist (tussen mijn gastvrouw en heer). De vrouw ligt huilend en kreunend op de grond (in de tuin) terwijl de man bovenop haar rug zit en een hele litanie afsteekt. Andere gezinsleden staan erbij en kijken ernaar. Een uur lang is de man gewoon niet te kalmeren. Een voorbeeld van geweld waarover ik het al eens gehad heb.
De rit van Madang naar Goroka duurt zes uur. Ik word aan de markt afgezet en weet niet wat ik zie. Overal hopen afval, open riolen langs de weg en mensen die tussen die smeerlapperij op de grond zitten en proberen hun koopwaar aan de man te brengen. Of die er zomaar zitten. Er hangt een rauwe en ruwe sfeer, veel dronken mannen. Een luidruchtige, wilde drukte. Ik vind het hier maar best akelig.
Ik weet niet onmiddellijk waarheen en laat me leiden door mijn Lonely Planet, richting Research and Conservation Foundation Transit House. Even bekomen.
Het heeft de hele nacht geregend en de weg ligt zwaar en modderig. We zullen verder naar beneden moeten lopen. We ploeteren vanaf half zes in het halfdonker twee uur door het slijk tot waar de weg wat minder steil en rotsachtiger is. Hier staat een pmv klaar die binnen enkele uren gaat vertrekken.
Rond negen uur begint het laden. Eerst zakken rijst, dan trossen bananen (platanos, van die grote), dan bundels tabak en tenslotte mensen. Ik heb ze geteld: 50 in totaal (kinderen en baby's inbegrepen)! Terloops vermelden dat een PMV als deze maximaal 25 personen mag vervoeren. Een beestenboel is het en gelukkig zijn er je medepassagiers om je in balans te houden.
Drie uur later sta ik terug in Madang. En alle guesthouses zijn volzet (hier wordt veel "getraind" ttz alle soorten kerkgemeenschappen leiden boodschappers-predikanten op brengen hun leerlingen onder in eenvoudige hotelletjes). Toevallig loop ik op een huisje waar mensen ook iets van de toeristen willen meepikken en logement aanbieden. En hun was doen! Waar ik dankbaar gebruik van maak want alles stinkt.
Voor dag en dauw uit de veren want we hebben nog geen paradijsvogel gezien. Daar kwam ik toch voor.
In het bos heeft Samuel, de uitbater van Keki Lodge, een schuilplaats gebouwd waar we geduldig moeten wachten. En na een half uurtje worden we beloond. Een mannetje komt er in "zijn tuin" een vrouwtje verleiden en heft zijn lokroep aan. Hij heeft al snel succes. Een vrouwtje springt en vliegt rond zijn tuintje terwijl hij haar probeert te verleiden tot meer. Hij heeft valse vleugels op de borst en op de rug die hij beurtelings opzet. Er verschijnen prachtige kleuren en door de vormen die hij aanneemt wordt het soms moeilijk om zijn voor- van zijn achterkant te onderscheiden. Dit ritueel herhaalt zich enkele keren. Blijkbaar kan hij het vrouwtje niet voldoende boeien en vliegt weg om wat later toch weer terug te keren.
Dit was de "Magnificent Bird of Paradise (Cicinurrus magnificus)! Ongeveer zo groot als een ekster, groen-blauwe metaalkleur op de borst, geel-oranje op de rug, blauwe poten en een staart die eigenlijk maar bestaat uit twee lange "antennes" die naar buiten krullen, twee cirkels vormen en uitlopen op een lepeltje, of zoiets.
Ik voelde me een beetje Willy Attenborough, maar mijn medewerkers hadden niet het juiste filmmateriaal mee. De rest van de dag struin ik wat rond en probeer prachtige vlinders in beeld te krijgen. Maar daarvoor moet je ook al Attenborough heten. Tegen vier uur gaan we op stap om in het dorp te overnachten. 's Morgens moeten we een PMV op de kop kunnen tikken, terug richting Madang.
's Morgens om half zeven komt een dorpsbewoner ons oppikken om de weg naar Keki Lodge te tonen. We moeten de resterende 10 km te voet afleggen. Een lange klim waar we meer dan drie uur over doen. Ik denk niet dat ik in mijn leven al zoveel bos en jungle heb gezien. En nog nooit zoveel zweet heb gelaten als hier in PNG. Van 's morgens tot 's avonds loop ik drijfnat rond, en niet van de regen. Keki Lodge is een open kampeerruimte met een hut waarin je kan schuilen of slapen.
We krijgen een eenvoudig ontbijt van in vet gebakken zoete aardappelschijfjes en thee. Het tweede is te doen.
Na de middag trekken we door de bossen en observeren we vogels. We zien verschillende soorten parkieten, de lory (ook een soort papegaai), grote wit-gele kaketoes, en vooral de grote zwart-witte neushoornvogel. We horen een soort koekoek en 's avonds de "frogmouth", een rare nachtvogel met inderdaad een bek in de vorm van een kikkermuil. Deze vogel heb ik ooit overdag kunnen verrassen in Madagascar in het Tsingy NP.
Een geweldige sterrenhemel met een sliertje melkweg sluit een vermoeiende maar prachtige dag af.
Een soort van toeristisch bureau heeft op mijn vraag een man opgetrommeld die mij zal begeleiden naar Keki Mountain Lodge. Ik heb geen idee van wat ik me er bij moet voorstellen, maar naar het schijnt is het het paradijs van de paradijsvogel.
Ik zit tussen de mensen op straat en observeer het eindeloze betelnutfestijn en bijhorend gespuw. Ik zit namelijk al meer dan vier uur te wachten op een PMV (public motor vehicle), een camion die alle meeneemt. Degene die wij moeten nemen heeft een bandenprobleem dat pas tegen 4PM is opgelost. We rijden noordwest van Madang over een in PNG zeldzame "highway". Ongeveer 100 km over asfalt en vooral door putten. Langs de kant van de weg zie ik het bordje "Keki Lodge", maar dan pas begint de lijdensweg. Het is al donker geworden en we kunnen nooit onze eindbestemming bereiken. Een echtpaar nodigt ons echter uit om in hun huisje te blijven slapen, gratis. We hebben deze zijweg van de highway al bijna een uur gevolgd en de moderne wereld is heel ver weg. Iedere vorm van confort is onbestaande. Links en rechts branden houtvuurtjes en voor de hutten zitten mensen. Het is hier heel stil en heel donker. Onze gastheer en -vrouw brengen ons na een kwartiertje stappen feilloos naar onze slaapstede. Gewoon op de grond.
Ik ga naar een klein eilandje op ongeveer vijf minuten varen. Wat op het strand zitten, een boek lezen.... dacht ik. Het loopt anders, want als ik uit het bootje spring staat er een oude man en een bende joelende kinderen mij op te wachten. Hij wil mij graag rondleiden. En zo gebeurt het dat ik twee uur lang onderweg ben en aanhoor hoe arm het hier wel is, hoe ze tabak kweken, hoeveel kinderen (8) en familieleden (dat zijn ze allemaal op het eiland) hij wel heeft en hoe goed hij wordt opgepast door zijn (6) dochters. In ruil past bij op de klein- en achterkleinkinderen. En hij prijst mij ook zeer gelukkig als hij verneemt dat ik ook twee dochters heb. Want die zullen op mijn oude dag ook wel goed voor mij zorgen zegt hij overtuigend. En ik blij verrast natuurlijk. En gerustgesteld!
Met een goed gevoel neem ik afscheid van deze innemende man en houd mij voor de rest van de dag gedeinsd en uit de brandende zon.
's Avonds ga ik eten in een restaurantje langs de kust en wanneer ik de zaak rond 20 uur wil verlaten, wordt het mij gewoon verboden om alleen naar mijn hotel te gaan wegens te gevaarlijk. Een van de personeelsleden brengt mij met de wagen naar mijn bestemming, amper een kilometer verder.
's Morgens bij ht ontbijt maak ik kennis met de eerste toerist die ik onmoet sinds ik in PNG ben. Het zijn er eigenlijk twee, nl. een Zwitsers koppel dat op 42- respectievelijk 43-jarige leeftijd het plan heeft opgevat om gedurende een tweetal jaar op wereldreis te gaan. Ze hebben zich een Toyota Landcruiser aangeschaft en trekken de wereld rond. Ze zijn nog lang niet aan het einde van hun reis en zijn ondertussen al 26 (zesentwintig) jaar onderweg. Sommige mensen lijken hun bestemming nooit te zullen vinden....eeuwig onderweg en op zoek. Op de flanken van hun Toyota hebben ze alle landen vermeld die ze reeds hebben aangedaan. Uiteraard een indrukwekkende lijst. Toyota heeft recent nog miljoenen wagens terug naar de fabriek geroepen, maar ik denk niet dat deze er bij was. Het is ondertussen een oldtimer geworden (28 jaar) en heeft met zijn nog altijd oorspronkelijke benzinemotor al 650.000 km op de teller. Te lang bergop rijden heeft tot gevolg dat hij al eens oververhit geraakt, maar dat doet de man ook als zijn vrouw hem naar zijn mening te dikwijls of te onpas in de rede valt. Tja denk ik, alles heeft blijkbaar een vervaldatum.
Maar hun verhalen en anekdotes zijn quasi onuitputtelijk. Dit is dan ook geen leven als een ander. Voor wie er meer over wil weten, ga eens kijken op www.worldrecordtour.com Zij hebben een vermelding in het Guinnes Book.
Dus na een bijzonder lange ontbijtsessie, vertrek ik voor een verkenning van de stad. Het woord "stad" is naar onze normen trouwens helemaal niet op zijn plaats voor de grotere centra die bvb Mt Hagen, Goroka, Lae of Madang in PNG zijn. Bijna altijd zijn het slechts een paar straten waarrond en waarlangs wat winkels, een bank of postkantoor, een politiekantoor en soms nog een kantoorgebouw zijn samengebracht. Het stelt echt niets voor. Madang is, na Port Moresby al het grootste centrum dat ik hier gezien heb met een lange boulevard die de kust volgt en geen groot centraal marktplein. En zonder uitzondering zijn altijd alle wegen overal kapot. Wat Madang enigzins bijzonder maakt is de aanwezigheid van duizenden hondskopvleermuizen. De bomen zien zwart van deze meer dan uit de kluiten gewassen dieren. Op bepaalde schijnbaar overeengekomen tijdstippen verlaten zij samen de bomen en vliegen in grote drommen over de stad. Indrukwekkend.
Verschillende busjes staan in de rij met bestemming Madang of Goroka. Het is kwart voor zeven en ik zie weinig passagiers. Geen goed teken. Het wordt uiteindelijk 9 uur en nog enkele rondjes door de stad vooraleer we ons op weg begeven. We rijden door een mooie streek van bossen, bergen, groene valleien (alles is hier groen) en bereiken op 2450 m het hoogste punt van de Daulo Pass. Het weer is uitzonderlijk mooi en ik word getrakteerd op prachtige panorama's. Bij aankomst om 13 uur in Goroka kan ik overstappen op een busje dat onmiddellijk richting Madang vertrekt. Eten zal weer voor een andere keer zijn. Het is al pikdonker wanneer we om 19 uur in Madang aankomen. De chauffeur vraagt waar ik logeer (hij vraagt trouwens aan iedereen waar ze willen afstappen). Ik heb geen flauw idee maar vraag hem om mij naar het Luthern Guest House te brengen. De Lutherse Kerk heeft hier in bijna ieder redelijk dorp een gasthuis. Er gelden strenge regels zoals niet roken, niet drinken, stilte in acht nemen.....en het is er proper en goedkoop. Het moet trouwens ook benadrukt worden dat men je hier nooit aan je lot overlaat. Zoals in dit geval zullen ze me nooit in het donker ergens droppen en achterlaten.
In 1526 zette de Portugees Jorge de Menezes als eerste Europeaan voet aan wal in PNG. Hij noemde het eiland Ilhas dos Papuas. Later passeerde de Spanjaard Ortiw de Retez en noemde het eiland New Guinea, naar Guinea in West Afrika. In 1975 werd PNG onafhankelijk en wrden de twee voorgaande benamingen samengevoegd.
In 1965, 20 jaar na de Tweede Wereldoorlog, werde laatste Japanse soldaat ontdekt (of gaf hij zich eindelijk over?) na al die tijd verstoppertje spelen in de jungle. Hij werd naar huis gestuurd en met militaire eer overladen. (mijne Jacob had dit ook kunnen overkomen denk ik).
Amper de helft van de kinderen haalt het einde van de lagere school. Slechts 10% daarvan begint aan wat wij het middelbaar noemen.
Vrouwenkwesties:
- Studie (1998) heeft uitgewezen dat 56% van de vrouwen af te rekenen heeft met huiselijk geweld. Als reden geeft men op dat mannen ervan uitgaan dat zij hun vrouw mogen slaan omdat zij er een bruidsschat voor hebben betaald. - vrouwen hebben een lagere levensverwachting dan mannen, zijn qua onderwijs achtergesteld, verdienen minder......... - vrouwelijke AIDS slachtoffers vallen ten prooi aan alternatieve genezers, zeg maar kwakzalvers en duiveluitdrijvers die hen mogen slaan, martelen en zelfs levend verbranden (kinderen met AIDS worden uit de gemeenschap verbannen). - vrouwen moeten hun man meestal met andere vrouwen delen (ik onmoette een man die 12 vrouwen zou hebben). Het gemiddelde zou ongeveer 3 vrouwen per man zijn.
En ik ben bijlange nog alles niet te weten gekomen.
Maar er is ook mooi nieuws, want er zijn in totaal 42 soorten paradijsvogels, waarvan er 36 nergens anders voorkomen dan hier.
In het halfduister, vijf uur in de morgen, brengt de kano ons definitief naar het vasteland.
We stappen een drie kwartier naar de "hoofdweg" en wachten tot er een voertuig langskomt. En we hebben geluk, want na een klein uurtje kunnen we een bus opstappen, een direct nog wel.
Op de heenreis is het mij niet opgevallen -door de miserie heb ik het schoon niet willen zien-, maar de omgeving is schitterend. Bossen, bergen, diepe dalen, geweldige panorama's. De rit verveelt geen momentm zelfs niet als we, op een uurtje van Hagen, voor onbepaalde tijd langs de kant staan met kapotte remmen. We hebben geluk gehad, zegt de chauffeur. Zeg dat wel, we hebben al heel wat scherpe afdalingen onder de wielen gekregen.
Negen uur onderweg en aankomst in Hagen. Jacob heb ik in zijn dorpje laten afstappen. Hier ga ik in Missionary Home even bekomen en een en ander bijwerken. Maar dat heb je al gemerkt hoop ik.
Dit is mijn laatste dag op Lake Kutubu en James is van oordeel dat ik moet weten waar en hoe men wilde varkens vangt.
Ik ben er een voormiddag zoet mee, want de val is hel ver in het woud uitgezet. Op de weg erheen, hebben we willens nillens ook veel aandacht voor de ontelbare spinnenwebben. Hier zou ik ook geen insect willen zijn. Sommige van de spinnen zijn ongelooflijk kleurrijk en toch perfect gecamoufleerd.
Na de middag neem ik een kano om helemaal nog eens ten volle te genieten van deze prachtige streek. Wie ooit naar Papoea komt, mag Lake Kutubu niet links laten liggen. Mijn gids had gelijk.
Deze tijd van het jaar mis ik de orchideeen. Maar je ziet ze overal (in de bomen, langs de rotsen....) groeien en in bloeiperiode van maart tot juni zegt men, is het hier een reusachtige bloementuin die talloze vlinders en vogels aantrekt. Spijtig, maar je kan niet alles hebben.
Een laatste zwembeurt in het warme water van het meer dan maar.
Na ahet ontbijt dat bestond uit een stapel goedbedoelde pannenkoeken, en waarvan ik er toch wel EEN heb binnengeduwd, neemt James me weer op sleeptouw. Of ik hondskopvleermuizen wil zien. Natuurlijk wel en ht gaat rustig richting zijn land, zijn cave. Ik ben het niet te weten gekomen, maar blijkbaar hebben mensen of familie's hier maar een stuk grond aan te wijzen en daarbij uit te roepen dat het hun eigendom is om dan ook automatisch eigenaar te worden. In het geval van James een stukje jungle op een steile bergflank gelegen en quasi ontoegankelijk. Als ik suggereer dat hij hier blijkbaar al lang niet meer is geweest, is hij duidelijk niet akkoord. Dit bos, zegt hij, is een bos met legendes en verhalen die slechts enkele ingewijden kennen en waarover hij ook aan mij niks mag vertellen. Geheim! Hij moet hier ook alles onaangeroerd laten en bepaalde paden (?) volgen. De weg naar de grot loopt volgens mij in ieder geval grotendeels over een onbetreden weg. Een lijdensweg bovendien van meer dan een uur klauteren en terug naar beneden glijden, zweten en afzien. In de grot zijn maar een tiental grote vleermuizen te zien. Enorme exemplaren zijn het met een vleugelwijdte van zeker 50 cm. James heeft onderweg furieus gereageerd op sporen van een mes (afgekapte takjes) en hij verdenkt mensen van een bepaald dorp. Zij zijn komen jagen op zijn land en in zijn cave op zijn vleermuizen. Dat gaat hij morgen eens even rechtzetten.
Na een glijpartij terug naar het meer zit ook mijn tweede en laatste broek onder het slijk. Ik begin stilaan tot de stam te behoren.
Rond het meer liggen verschillende begraafplaatsen. Doden worden hier in een soort kist gelegd en in het bos achtergelaten tot alle vlees is weggerot. Dan worden de beenderen opgehaald en op richels tegen de rotswanden gelegd. Dat is ook hun laatste rustplaats.
We spotten ook nog wat watervogels en soorten arenden en valken rond het meer om uiteindelijk in een dorpje te belanden waar we een zondagse babbel hebben met enkele mensen. We worden getrakteerd op frisse kokos en versgeplukte ananas. Meer moet dat niet zijn en je hoort mij niet klagen.
Kwart voor vijf en volle maan. Onze kano glijdt geluidloos over het spiegelgladde meer naar het vasteland. We gaan paradijsvogels zoeken.
Daarvoor vind ik het nog veel te vroeg en vooral te donker, maar ik geef me over en volg de gids. James (dat is hem) leidt mij eerst naar het dichtsbijzijnde dorpje. Daar is iedereen (totaal 180 inwoners) al uren inde weer om een jubileumfeest van deze namiddag voor te bereiden. Ik ben nu de gelukkige getuige van een zeer traditionele gebeurtenis en het doet mij wat denken aan de dodenopgravingen in Madagascar. De mannen zijn nu druk bezig met het slachten van tientallen varkens. De dieren zijn met een poot aan een touw vastgebonden en met enkele rake klappen op het voorhoofd worden zij genadeloos doodgeknuppeld. Zij worden aan stokken gebonden, door twee man weggedragen en in kisten gelegd om te rusten...... (om het vlees te laten rusten). Na enige tijd worden zij op grote vuren onthaard en daarna gewassen.
De vrouwen zitten ook niet stil en bekommeren zich over de groenten, de zoete aardappelen, de maniok, de sago, komkommers, wortelen...... Alles wordt gewassen, versneden en verpakt in grote bladeren. Dit zal hier nog wel even duren. De zon is inmiddels opgekomen en wij hebben nog een uurtje te stappen naar de vogelvindplaats. En inderdaad, ergens in de jungle, hoog in de bergtoppen zijn ook de paradijsvogels bijeengekomen. Mannetjes en vrouwtjes, een twaalftal. De mannetjes zijn prachtig gevederd en etaleren hun (dans)kunstjes om de vrouwtjes gunstig te stemmen. De natuur geeft zich zelden zomaar bloot want ook nu zijn deze taferelen niet op beeld vast te leggen. Veel te ver weg en veel te veel tegenlicht. Je moet al David Attenborough heten (die was hier in de jaren 90 voor natuuropnames voor een programma dat "In Paradise" heet) om voorrechten te krijgen. Na een half uurtje naar boven staren, lopen we terug naar het dorp, waar inmiddels de varkens in stukken zijn gesneden en vrouwen zich onledig houden met darmen en urineblazen. In het meer worden nog meer ingewanden en organen gewassen en gespoeld. Het IVK mag gerust eens komen kijken. Nu zijn er weer nieuwe brandstapels opgericht om de bergen ronde stenen op te warmen. Eens zover worden alle groenten en het vlees, al dan niet verpakt, in met bladeren bedekte putten gestopt. De hete stenen worden erop en ertussen gelegd, alles wordt met water besprenkeld en de put met zijn inhoud wordt hermetisch afgesloten met bladeren, hout, zinken platen... Zo wordt deze feestelijke maaltijd gedurende 3 a 4 uur klaargestoomd. Wat voorafging was een bloederige en indrukwekkende gebeurtenis.
Belangrijke gasten zijn aangekomen. Afgevaardigden van de katholieke kerk en burgers (een Zwitserse non die hier al 30 jaar woont en werkt, de plaatselijke bisschop, nog enkele kerkdienaars, de president van het district en notabelen uit de buurt). En tot mijn steile verwondering hoor ik plots mijn naam door de micro schallen en word ik op het podium gevraagd. Ik ben eregenodigde (o.a.omdat ik in HUN lodge verblijf).
Het nadeel hiervan is dat ik nu ook moet blijven zitten tot wanneer alle toespraken van al die bijzondere mensen zijn gehouden. Gelukkig zijn het er maar een twintigtal die iets te zeggen hebben. En de blanken houden het nogal kort.
Het voordeel is dat ik ook een cola krijg! Het is nu al twee uur pm en ik heb nog altijd niet gegeten of gedronken. Het is snikheet en hier is niets te koop of te krijgen. Nu behoor ik helemaal tot de bevoorrechte klasse.
Twee uur later heeft iedereen zijn zeg gedaan en worden we door de "chef" naar de feesttent (deVIP ruimte) geleid. Honderden mensen zijn langs de weg hun portie aan het verorberen en ik mag mee aanschuiven aan het banket, na de bisschop en de president. Wat zeg je me daarvan! Het eten is niet te vreten. Taaie brokken vlees, veel, heel veel vet en massa's zoete patatten. Maar de beleefdheid gebiedt te eten wat ik ook doe. Niet meer dan nodig. Het ergste is dat ik alles heb zien bereiden. Als hier geen diarree van komt......dan moet ik toch eens naar de dokter vrees ik.
Neen, wat mij betreft, dit was een ongemeen interessante ervaring. Dit is waar ik o.a. van gedroomd had te kunnen meemaken. Het traditionele feesten, de vele rechtstreekse contacten met de mensen, de kinderen (maar ook met de chef en andere belangrijke personages). Het opsnuiven van de speciale sfeer.....
's Avonds staat Herman, onze kok, fier als een gieter, klaar met ........rijst met kip.
