Alle in PNG aanwezige toeristen zijn in Goroka samengekomen om dit fameuze festival bij te wonen. Alle afwezigen hebben ongelijk. Het is gewoon ONBESCHRIJFELIJK.
Singsing groepen vanover het hele land verschijnen een na een op een grote weide. Je weet niet wat je ziet.
Mannen en vrouwen getooid in en versierd met prachtige schelpen, torenhoge hoofddeksels gemaakt van veren van de paradijsvogels of casuaris, beschilderde gezichten, lichamen ingesmeerd met modder, gezichten achter maskers, rokjes van riet of bladeren, armen en benen kleurrijk versierd. Niets is gestructureerd en de groepen dansen hun dans en zingen hun lied. Wilde kreten. Trommen roffelen, de grond davert. De optredens varieren van woest tot ingetogen, van primitief tot bijna choreografisch. Iedere stam heeft zijn eigen stijl.
De show staat in het teken van "Culture and climate change". Ik voel het alleen maar warmer worden terwijl sommige optredens je koude rillingen bezorgen. De show is onwezenlijk, niet te verwoorden. De kleuren, de bewegingen, de geluiden, de bezwete lijven, de geur. Een bedwelmende sfeer die je als een grote golf overspoelt. Er is een podium opgetrokken waar niemand zit. Je loopt tussen en door de groepen en ruikt de wildernis. Eindeloos wordt er gedanst en gesprongen, te gek voor woorden.
Dit is waarschijnlijk de samenvatting van PNG, haar cultuur en tradities, in enkele uren en op een paar duizend vierkante meter.
Weeral zeer vroeg uit de veren want Betty gaat mij samen met 120 kg forel meenemen naar beneden. Het wordt PNG time want de chauffeur komt pas rond acht uur opdagen.
Ik bereik Goroka om 16 uur. Ik heb een schamele 100 km afgelegd.
Het is vroeg dag. Om een uur staan we vertrekkensklaar onder een schitterende sterrenhemel. Het is pikdonker en koud. Na een half uurtje stappen begin ik me af te vragen waarom ik hier weer aan begonnen ben. Het is hard klimmen en de duisternis is verre van een bondgenoot.
Een uur of drie verder begint de ijle lucht zijn tol te eisen en het wordt alsmaar kouder. Rond half vijf beslist mijn gids om een half uur rust te nemen. We zitten voor op ons tijdschema. We raken helemaal verkleumd maar wachten op de top zou nog veel erger zijn.
Na nog een uur klimmen zitten we eindelijk op Mt. Wilhelm, 4.506 meter hoog. Deze inspanning wordt beloond met een prachtige zonsopgang. Heel in de verte zien we rechts de lichtjes van Madang en links die van Mt Hagen. Tijdens de afdaling schitterende landschappen.
Dit was een zeer lange maar schitterende wandeling. En Betty zorgt weer voor een perfect avondmaal.
de eerste etappe loopt van Betty'a Place op 2.300 m. naar twee bergmeren op een hoogte van 3.500 m. waar we rond de middag aankomen. Er zijn twee zeer spartaans ingerichte berghutten waar gekookt en geslapen kan worden. Mijn gids heeft een primitieve maar -zal blijken- efficiente vislijn meegebracht. Uit een bergriviertje haalt hij 3 + 1 forellen. Die 1 is door mezelf aan de haak geslagen. We zijn met z'n drieen (ook nog een drager), dus dat zal wel lukken vanavond.
Het is inderdaad al dinsdag geworden (maandag blogdag en marktdag) in ik vertrek.
Mount Wilhelm is met 4.506 meter de hoogste berg van PNG. Alles bijeen zal ik een drietal dagen nodig hebben om naar te top te klimmen en terug te keren.
Vandag neem ik een busje naar Kundiawa (twee uur rijden), waar ik na enkele uren wachten op een Toytoa Landcruiser kan springen. In de laadbak zitten ongeveer 15 mensen (en twee vakrens -echte-).
We vertrekken van de weeral onvoorstelbaar smerige markt van Kundiawa voor een epische rit over een onvoorstelbaar onbeschrijfelijke weg. Vier uur hotsen en botsen over rotsen, puntige stenen, door utten en kloven en bergriviertjes. Een gruwel voor gebruikers van het gewone verkeer, maar voor wie van deze omstandigheden houdt ....om duimen en vingers af te likken.
Een man vertelt over de dorpjes die we doorrijden, over de verschillende clans waartoe deze mensen behoren en over welke andere taal ze telkens spreken. In deze wilde bergstreek slagen de mensen er in om op steile bergwanden miniscule tuintjes aan te leggen waar ze zowat alles kweken wat wij in Belgie ook kennen: aardbeien, broccoli, kolen, aardappelen, wortelen, bonen enz. Een verschil: hier oogsten ze het hele jaar door. De natuur bedeelt hen daar bovenop ook nog eens met avocado, bananen, mango's en noem maar op. Deze mensen hebben niets............ook geen honger.
We zijn aangekomen in "Betty's Place", bij een kranige dame die het in PNG hoogst gelegen gasthuis uitbaat. Zij kookt verrassend goed en verwent ons nog met versgeplukte aardbeien. Naast het gasthuis beheert zij ook nog een forellenkwekerij. Een van de duizenden vissen ligt nu op mijn bord
Ik dacht dat Goroka wel iets zou te betekenen hebben als stadje, maar dat valt erg tegen. Gewoon een klein stadje met een smerige markt, daarvoor een smerig plein en iets verderop nog een smeriger markt. Op de minst smerige koop ik 4 aardappelen (gewone, de zoete komen mijn keel uit), 6 worteltjes en een ui. Vanavond kook ik zelf en met die T-bone steak erbij wordt het feest.
Voortdurend word ik erop gewezen dat ik op mijn portefeuille moet letten, dat ik vanaf vijf uur niet die weg mag nemen, dat het vooral aan de brug (waar ik sowieso over moet) altijd gevaarlijk is........om gek van te worden.
Ik let natuurlijk op maar probeer alles ook te relativeren. Er overheerst uiteindelijk een goed gevoel tussen de mensen en spoken kan je overal zien als je dat wil.
Morgen naar Mount Wilhelm, 4600 meter hoog. Dan lig ik er weer voor een tijdje uit.
Vrijdag is dus was- en rustdag en zaterdag vertrek ik naar Goroka. Om zes uur wordt mijn slaap afgebroken door geroep en getier. Ik ben de onwillige getuige van een echtelijke twist (tussen mijn gastvrouw en heer). De vrouw ligt huilend en kreunend op de grond (in de tuin) terwijl de man bovenop haar rug zit en een hele litanie afsteekt. Andere gezinsleden staan erbij en kijken ernaar. Een uur lang is de man gewoon niet te kalmeren. Een voorbeeld van geweld waarover ik het al eens gehad heb.
De rit van Madang naar Goroka duurt zes uur. Ik word aan de markt afgezet en weet niet wat ik zie. Overal hopen afval, open riolen langs de weg en mensen die tussen die smeerlapperij op de grond zitten en proberen hun koopwaar aan de man te brengen. Of die er zomaar zitten. Er hangt een rauwe en ruwe sfeer, veel dronken mannen. Een luidruchtige, wilde drukte. Ik vind het hier maar best akelig.
Ik weet niet onmiddellijk waarheen en laat me leiden door mijn Lonely Planet, richting Research and Conservation Foundation Transit House. Even bekomen.
Het heeft de hele nacht geregend en de weg ligt zwaar en modderig. We zullen verder naar beneden moeten lopen. We ploeteren vanaf half zes in het halfdonker twee uur door het slijk tot waar de weg wat minder steil en rotsachtiger is. Hier staat een pmv klaar die binnen enkele uren gaat vertrekken.
Rond negen uur begint het laden. Eerst zakken rijst, dan trossen bananen (platanos, van die grote), dan bundels tabak en tenslotte mensen. Ik heb ze geteld: 50 in totaal (kinderen en baby's inbegrepen)! Terloops vermelden dat een PMV als deze maximaal 25 personen mag vervoeren. Een beestenboel is het en gelukkig zijn er je medepassagiers om je in balans te houden.
Drie uur later sta ik terug in Madang. En alle guesthouses zijn volzet (hier wordt veel "getraind" ttz alle soorten kerkgemeenschappen leiden boodschappers-predikanten op brengen hun leerlingen onder in eenvoudige hotelletjes). Toevallig loop ik op een huisje waar mensen ook iets van de toeristen willen meepikken en logement aanbieden. En hun was doen! Waar ik dankbaar gebruik van maak want alles stinkt.
Voor dag en dauw uit de veren want we hebben nog geen paradijsvogel gezien. Daar kwam ik toch voor.
In het bos heeft Samuel, de uitbater van Keki Lodge, een schuilplaats gebouwd waar we geduldig moeten wachten. En na een half uurtje worden we beloond. Een mannetje komt er in "zijn tuin" een vrouwtje verleiden en heft zijn lokroep aan. Hij heeft al snel succes. Een vrouwtje springt en vliegt rond zijn tuintje terwijl hij haar probeert te verleiden tot meer. Hij heeft valse vleugels op de borst en op de rug die hij beurtelings opzet. Er verschijnen prachtige kleuren en door de vormen die hij aanneemt wordt het soms moeilijk om zijn voor- van zijn achterkant te onderscheiden. Dit ritueel herhaalt zich enkele keren. Blijkbaar kan hij het vrouwtje niet voldoende boeien en vliegt weg om wat later toch weer terug te keren.
Dit was de "Magnificent Bird of Paradise (Cicinurrus magnificus)! Ongeveer zo groot als een ekster, groen-blauwe metaalkleur op de borst, geel-oranje op de rug, blauwe poten en een staart die eigenlijk maar bestaat uit twee lange "antennes" die naar buiten krullen, twee cirkels vormen en uitlopen op een lepeltje, of zoiets.
Ik voelde me een beetje Willy Attenborough, maar mijn medewerkers hadden niet het juiste filmmateriaal mee. De rest van de dag struin ik wat rond en probeer prachtige vlinders in beeld te krijgen. Maar daarvoor moet je ook al Attenborough heten. Tegen vier uur gaan we op stap om in het dorp te overnachten. 's Morgens moeten we een PMV op de kop kunnen tikken, terug richting Madang.
