Voor een moment staarde ze elkaar aan, voordat ze naar de poort liepen. Ze opende een klein luikje en keken wie er dat lawaai maakte. Een klein meisje van een jaar of 6 schommelde met haar armpjes rond haar benen geslagen heen en weer. Ze riep huilend naar haar moeder. Freya kreeg meteen tranen in haar ogen en we opende de poort. Het meisje liep in Freya’s armen. Freya nam het meisje mee naar de boomstammen en trok haar bij haar op schoot. De rest sloot de poort en gingen toen naast Freya zitten.
“Wat  is je naam?” fluisterde Freya op een kinderlijk stemmetje. Het meisje snikte nog na, maar het huilen was verdwenen.
“Ik noem Sofie.” Antwoordde het kleine meisje.
“Mooie naam,” zei ze met een klein lachje,” en hoe oud ben je?” Het meisje keek met haar blauwe oogjes naar haar op.
“6” was het enige wat ze zij. Freya knikte en lachte vriendelijk naar haar.
“Hoe ben je hier gekomen?” vroeg ze met een zachte stem. Het meisje slikte voor ze antwoord gaf.
“Ik woon hier.” Zei ze. Freya trok haar wenkbrauwen op. In het artikel stond er duidelijk dat het eiland onbewoond was, maar toen ze hier verder op in wou gaan, zag ze hoe Sofie geeuwde en haar kleine armpjes in de lucht stak.
“Ben je moe?” lachte Freya zachtjes. Sofie knikte en Freya bracht haar naar de matrassen.
“Je kan hier slapen.” Zei ze. Het meisje knikte en kroop onder de slaapzakken.
“Slaapwel.” Fluisterde ze.
“Slaapwel.” Beantwoorde Freya voor ze haar een kus op haar voorhoofd gaf.
Nog geen 15 minuten later was het kind al in slaap gevallen.
“Het kan toch niet dat ze hier woont?” vroeg Freya aan Kjell. Kjell schudde zijn hoofd en fronste zijn wenkbrauwen.
“Geen idee,”zei hij,” misschien wel.” Hij haalde zijn schouders op. Dat had hij al vaker gedaan. Het leek wel alsof vandaag hem niets kon schelen. Het was omdat hij met zijn gedachten bij Cindy was. Hij wou haar niet kwijt en hij wist dat het zijn fout was, dat ze was weg gelopen. Dorian zijn maag gromde.
“Kom je meehelpen eten maken?” vroeg Cindy aan Kjell. Kjell schrok op uit zijn gedachten en keek haar vragend aan.
“Hu, wat?” zei hij erbij. Cindy schudde haar hoofd.
“Of je mee eten wil maken. Waar zit je toch met je gedachte.” Bijna had Kjell ‘bij jou’ willen zeggen, maar hij had zichzelf nog net tegen kunnen houden.
Hij liep mee, naar hun kookspullen. Net voordat ze naar binnen gingen, hield Cindy hem tegen.
“Wat is er toch met je?” vroeg ze. Kjell keek haar even twijfelend aan. Zou hij het haar vertellen? Zou hij zeggen dat hij hartstikke verliefd op haar was? Hij besloot het niet te doen.
“Niks hoor.” Zei hij. Hij draaide zijn hoofd naar beneden.
“Kjell, kijk me aan.” Beval ze hem.  Hij hief zijn hoofd op en verdronk bijna in haar blauwe ogen.
“Zeg me nu wat er is.” Vervolgde ze met een zachtere stem.
“Het is gewoon dat-“ hij stopte halverwege zijn zin. Hij kon zich niet meer tegen houden. Hij nam haar stevig vast en drukte zijn lippen op de hare..

26-07-2012 om 23:07 geschreven door xJulie  

Cindy sloot haar ogen en verloor zichzelf in de kus. Pas toen hij met zijn tong over haar lippen ging, besefte ze waarmee ze bezig was. Verbaasd trok ze zichzelf uit de kus.
“Wat doe je?” vroeg ze verbaasd. Ze kon niet geloven dat hij haar had gekust. Niet dat ze dat niet wilde.
“S-Sorry, i-ik dacht ni-niet na.” Zei Kjell stotterend. Van zijn zelfzekere ik was er niks meer te zien. Beschaamd kleurde zijn wangen rood. Cindy grijnsde.
“Vind je me leuk?” vroeg ze gewaagd. Kjell haalde zijn schouders op.
“Misschien.” Zei hij. Een warm gevoel verspreidde zich in Cindy’s buik. Ze stapte zacht naar hem toe en zorgde dat hij haar aankeek. Deze keer was zij het die haar lippen op de zijne drukte.  Zacht opende Kjell zijn mond. Hij duwde haar naar achter waardoor ze tegen de deur van de opslagplaats kwam te staan. Met zijn handen langs haar zij zocht hij naar de deurklink. Hij opende de deur en zacht duwde hij Cindy naar binnen. Dit alles met nog steeds zijn lippen op de hare. De deur werd met een klap toegesmeten en hij duwde cindy tegen de muur. Zijn handen gingen onder haar T-shirt.
“Hmm, Kjell. Niet doen.” Hij stopte met wat hij bezig was.
“Sorry. Ik wou niet-“ Maar Cindy hield hem weer tegen.
“Gewoon niet nu. Later.” Ze knipoogde naar hem en een lach ontstond rond zijn lippen.
“De andere zullen vast al ongerust geworden zijn.” Vervolgde Cindy. Het was alsof Kjell met een kracht naar de realiteit werd gezogen.
“Oh ja, de andere.” Zei hij. Cindy lachte. En nam vlug een pan, terwijl Kjell een ei vastnam.

“Waar bleven jullie zo lang?” zei Julie nieuwsgierig. Ze wiebelde met haar wenkbrauwen en knipoogde naar haar zus. Ze had al lang door dat cindy hem leuk vond. Cindy en Kjell werden rood. Julie lachte en de andere begonnen nu ook vermoedens te krijgen.
De kinderen waren juist aan het eten toen het kleine meisje naar hun toe kwam lopen.
“Ze komen eraan.” Zei ze. Daarna draaide ze zich weer om en liep naar haar matras.
Julie keek om zich heen en uiteindelijk vond ze lucas zijn blik. Vragend keek ze hem aan, maar hij haalde zijn schouders op. Ze had gehoopt dat hij iets lief had gezegd of haar gerust zou stellen, maar ze was ook wel blij dat hij zich zo sterk voor hield. En dat was precies wat zij nu moest doen. Sterk zijn. Ze knikte vast beraden en nam nog een hap van het ei. Ze werd blij. Ze werd er steeds meer zeker van dat ze het zouden halen. Dat ze naar huis konden gaan. Met een glimlach beëindigde ze de maaltijd en met een volle maag ging ze naar bed.

27-07-2012 om 19:26 geschreven door xJulie  

30-07-2012 om 12:06 geschreven door xJulie  

Toen ze het luik op hief werd een oude, stenen trap zichtbaar. Vragend keken de kinderen elkaar aan. Zouden ze naar beneden gaan of niet? Na eens diep adem te halen, maakte Freya het besluit. Ze stapte de eerste trede op. Harde steen zorgde voor steun onder haar voeten.
“Euhm, ik ga nog even naar de wc.” Zei Lucas. Hij liep weg van het groepje. Julie kreeg een frons op haar gezicht.
“Er is helemaal geen wc,” zei ze verbaasd,” ik ga even achter hem aan, ik vertrouw dit niet.” En weg was ze. Freya zuchtte en zette zich neer op de trede. Ze zouden hier wachten tot die 2 terug kwamen.

Julie pov. (pov= door de ogen van..)

Ik sloop langzaam dichterbij,  daarbij probeerde ik zo min mogelijk geluid te maken. Lucas was achter de bomen verdwenen en ik hoorde hoe hij tegen iemand sprak. Hoewel ik eerst hals over kop verliefd op hem was geworden, was dit nu verdwenen. Ik vertrouwde het niet.
“Ja ik weet het! Maar hoe krijg ik hun daar weg?!” riep Lucas gefrustreerd tegen zijn telefoon. Had hij dan bereik? Vroeg ik me af. Ik verschool me achter de struiken. Zo kon ik hem zien, maar hij mij niet.
Lucas zuchtte.
“Nee, Kjell en Sam weten van niks en die meiden ook niet. Hoe gaan we dit aanpakken?” vroeg hij.  Zijn wenkbrauwen schoten omhoog toen hij hoorde wat er aan de andere kant werd gezegd.
“Hoe bedoel je ik sta er alleen voor?! Het was jullie idee!” riep hij.  Gefrustreerd klapte hij zijn gsm dicht.
“Godverdomme!” riep hij, terwijl hij zijn gsm ver weg in het bos gooide.

 Ik moest mijn tranen inhouden. Ooit had hij zo leuk geleken en nu bleek het dat hij al die tijd een deel van het plan was. Met tranen in mijn ogen stond ik recht en stapte ik terug naar de andere.
“Julie, wacht!” riep Lucas. Ik stond stil, maar ik draaide me niet om. Hij kwam voor me staan en keek me aan.
“Heb je alles gehoord?” zei hij zacht. Ik draaide met mijn ogen.
“Meer dan genoeg.” Huilde ik.  Lucas trok me naar hem toe en te gebroken om me te verzetten, liet ik me door hem op sluiten in zijn armen. Ze waren echter niet beschermend. Het was eerder als tralies.
“Shht, alles komt in orde. We kunnen nu weg gaan.” Zei hij zacht. Ik lachte, want opeens had ik een idee.  Ik wurmde me uit zijn armen en keek hem aan. De tranen blonken nog in mijn ogen.
“Nee, Lucas, WIJ kunnen nu gaan. Jij blijft hier.” Zei ik met een grijns. Hij keek me geschrokken aan.
“Wat bedoel je daar nu mee?” ik haalde mijn schouders op en stapte dichter naar hem toe. Geschrokken door mijn reactie zette hij een stap naar achter en viel hij over een van de clowns, die ons eerder probeerde aan te vallen. Meteen zette ik het op een rennen. Ik liep naar de anderen, zo snel als mijn benen me konden dragen.  

Al snel zag ik de andere op de trap zitten. Ik sprong naar beneden, waardoor ik bijna van de trap zelf viel, maar ik wist me staande te houden.
“Doe het luik toe. Lucas heeft ons verraden.” Zei ik, nog steeds buiten adem. En toen ik Lucas zijn naam zei, kwamen de tranen weer aanzetten.
“Weet je het zeker?” vroeg Kjell. Ik knikte.
“Hij belde iemand op, dat,” ik haalde even adem,” dat het plan mislukt was.” 

Even later liepen we in stilte door. De trap hadden we al een tijd achter ons gelaten. Nu liepen we door een ellen lange gang. Aan het einde was een deur. De gang was verlicht door kaarsen. Eindelijk kwamen we aan bij de houten deur. Een zwarte, ijzeren klink hield de deur op zijn plaats. Ik stak mijn hand uit en duwde de klink naar beneden. Met veel gekraak ging de deur open. 

30-07-2012 om 14:59 geschreven door xJulie  

Lucas pov.

Ik had het goed verpest. Ik zuchtte diep. Wat kon ik doen om hun vertrouwen terug te krijgen? Ik ging neerzetten op een afgeplatte steen en dacht diep na. En toen opeens wist ik het. Ik zou hun hier vandaan halen. Ik zou hun redding zijn. Meteen stond ik recht om mijn plan in werking te zetten. Ik ging naar het oude vliegtuigje. Het stond achter de geheime gang die ze net hadden ontdekt. Ik haastte me naar een enkele boom en trok aan de meest linkse tak. Meteen kwam met een soort van hefboom kracht een lift in werking. De lift bracht me naar beneden waar ik niet snel genoeg kon doorlopen en daar stond hij dan. Het vliegtuigje klaar voor vertrek. Kalm stapte ik erop af  en controleerde of alles er nog op en aan zat. Even twijfelde ik. Ik zou er ook alleen vandoor kunnen gaan en dan konden we in ons eigen land zien hoe ze de problemen aanpakte. Dan zouden ze die film toch nog kunnen maken! Ik  voelde me trots om mijn idee, maar een schuldgevoel borrelde in me op. Mijn mondhoeken krulde naar omlaag. Nee, dit zou ik niet doen. Ik moest hun helpen. Ik zou wel een andere manier moeten vinden om dat geld te krijgen.


Freya pov.

16-08-2012 om 21:47 geschreven door xJulie  

Julie pov.

De hele vlucht deed ik niets anders dan uit het raampje kijken, naar de bomen die steeds kleiner werden. Ik was er sterk van bewust dat Lucas degene was die het vliegtuigje bestuurde, maar ik was er zeker van dat ik hem nooit zou vergeven. Als ik in mijn thuisland van dit vervloekte vliegtuig stap zou ik hem vergeten. Natuurlijk zou het een tijd duren voordat iik over hem heen geraak, maar uiteindelijk zal ik wel een leuke jongen vinden. Eentje die me wel waard is.
Mijn blik gleed weg van het raampje en keek de rest aan. Kjell en Cindy zaten dicht tegen elkaar. Freya was op de schouder van Sam in slaap gevallen. Deze keek met een veelzeggende blik naar het meisje. Het was duidelijk dat ze allebei stapelverliefd op elkaar waren. Ik was blij voor haar, dan was er toch nog iemand die gelukkig was. Met een bijna onhoorbare zucht, wendde ik mijn blik terug naar het raampje. Dit zou nog een lange rit worden...

Freya pov.
De volgende dag...

Ik werd pas wakker , toen Sam me licht door elkaar schudde.
“Freya..Freya! Word wakker, we staan op de grond.” Ik knipperde met mijn ogen, voor ik ze helemaal open deed.
“Waar zijn we?” vroeg ik. Sam lachte.
“Thuis.” antwoordde hij. Ik lachte terug en keek rond. Het viel me meteen op dat ik niet in mijn eigen bed lag.
“Waar ben ik?” vroeg ik nogmaals.
“Lucas heeft ons hier laten overnachten, hij zei dat het zijn huis was.” Ik knikte en keek nogmaals rond. Ik lag in een golvend waterbed in een kamer met felwitte muren. Naast het bed stond een klein nachkastje waarop een wekkerradio en een vaas met twee rozen in stond. Met een glimlach keek ik naar de ruimte. Deze kamer beviel me wel.
“Waar is de rest?” vroeg ik.
“Die zijn al aan het ontbijt, ze wachten op ons. Dus..Kom je nog?” grijnsde hij. Ik knikte en gooide zonder nadenken het laken van me af. Gelukkig had ik nog de kleren van gisteren aan.


Aan de ontbijttafel vond ik iedereen terug. Vrolijk groetten ze me. Met een lach ging ik erbij zitten en mijn blik gleed eerst naar Lucas en dan naar Julie. Ze zaten zover mogelijk uit elkaar en Julie zat met een grimmig gezicht te eten. Ik zuchtte, wanneer zou ze het hem vergeven? Plots ging de telefoon van Lucas. Met een blozend hoofd verontschuldigde hij zich en liep met zijn telefoon de gang in. Julie volgde hem met haar ogen en toen hij de gang op was, maakte ze dat ze recht stond en dat ze zelf aan de deur ging staan. Haar oor bijna tegen de deur geplakt.

20-08-2012 om 21:02 geschreven door xJulie  

21-08-2012 om 10:32 geschreven door xJulie  

Julie pov.

Ik trok aan de ramen, probeerde ze in te slaan, zocht verwoed naar een achterdeur, maar het was nutteloos. Het was duidelijk. We zaten vast en ik wist niet hoe lang het deze keer zou duren voordat we weg geraakten. Want ik geloofde nog steeds op een kans. Ik bedoel, ooit geraakte we hier wel weg..toch? Langzaam begon ik de moed te verliezen, maar ik wist wel dat ik Lucas nooit meer zou vertrouwen.. Voor geen geld in de wereld!

Even later zaten we in een kring rond elkaar op verschillende kussens die we bij elkaar hadden gevonden.
“Dus.. heeft iemand een idee?” vroeg Kjell. De oudste onder ons. Hij was 18 en daarmee een jaar ouder als Cindy.
“Misschien heeft Max een idee? “ zei ik,” hij is immers de neef van Lucas.” zei ik verveeld. Max keek raar op.
“Neef? Wat bedoel je daar nu mee?” vroeg hij verbaasd.
“Lucas zei dat...wacht eens eve! Godverdomme, hij heeft het weer geflikt.” gromde ik. Weeral had ik de fout gemaakt door hem te geloven. Toen ik wat bekomen was, richtte ik me weer naar de groep.
“Wie ben je dan?” vroeg ik, nieuwsgierig naar het antwoord.
“Ik heb meegenomen aan een prijsvraag en als dank mag ik nu hier 2 weken verblijven.” zei hij, alsof het de normaalste zaak was van de wereld. Verslagen liet ik mijn hoofd in mijn handen zakken.
“geloof me Max, na twee weken zit je hier nog.” zei Freya. Max keek verward om zich heen.

“hoe bedoel je?” vroeg hij. Zijn ogen keken ons elk onderling aan. Ik zuchtte diep , toen Kjell begon uit te leggen. Waarom wij hier zaten. Wat er op panasonic is gebeurd. Geen enkel detail sloeg hij over het hoofd. Max hing aan zijn lippen, alsof er hem een sprookje werd verteld.
“wauw.” was het enige wat hij zei. Maar dat is ook het enige wat ik zou zeggen. Als ik in zijn plaats was geweest, dan had ik het zelfs helemaal niet hebben geloofd. Maar Max was nogal naïef en geloofde het verhaal meteen. Maar daarmee geraakte we niet uit dit gebouw, dat waarschijnlijk vol met camera's hing. En toen kreeg ik een idee.
“wacht is!” zei ik verrast,” we worden gefilmd. Dat is het!” riep ik. De anderen keken me aan alsof ik gek was geworden, wat ook niet zo lang meer zou duren als ik hier nog lang zou moeten blijven. Toch legde ik mijn plan uit.
“Als we worden gefilm, komt dit waarschijnlijk op TV of op youtube, ofzo.. En ooit zullen onze ouders dit zien en dan krijgen ze ons hier wel uit.” zei ik met een lach. De andere knikte en begrepen me.
“Ja je hebt wel gelijk! We komen hier wel uit.” zei Max met een lach, die me normaal weke knieën had bezorgd.
“In tussen tijd maken we er gewoon het beste van.” grijnsde ik en iedereen was het er hier mee eens. Ik bedoel in zo'n groot huis was er vast wel iets te beleven!

ps: de foto is max ;)

21-08-2012 om 20:27 geschreven door xJulie  

Freya pov.

We begonnen aan onze zoektocht door het huis. Eerst bekeken we elke kamer. Er waren meer kamers dan nodig, maar het leek ons leuker om allemaal te samen te slapen. Dus schoven we enkele kleinere waterbedden naar de kamer. Julie was in de wolken. Ze had altijd al in een waterbed willen slapen, maar het was Max die haar liet zweven. Ik zoch naar Sam. Hij zat naar me te kijken. Nee, zeg maar gerust staren. Iet wat gegeneerd door deze aandacht liet ik mijn blik naar de grond glijden.
Al snel was dit klusje geklaard en stonden er 6 waterbedden in een kamer. De hele ruimte stond er vol mee, waardoor je overal over moest kruipen om de deur te bereiken. Al gauw ging onze zoektocht verder. Zo kwamen we een soort van danszaal, een zwembad, een bar met verschillende drankjes ter beschikking, een keuken ,ontelbaar veel kamers en natuurlijk de ontbijttafel. Het huis was immens groot en ik probeerde me te oriënteren om te zien waar ik nu was. We waren in België, dat was zeker. Maar waar? Ik zuchtte , hier zou ik nooit uitkomen.
“Dus, wat doen we nu?” vroeg Sam met een grijns. Met zijn blik ging hij de cirkel van mensen rond.
“geen idee” antwoorde ik. Mijn blik ging naar Cindy. Als er iemand was, die iets zou kunnen bedenken, was zij het wel.
“We kunnen gaan zwemmen,” stelde ze voor,” of de TV uit teste.” Met een grijns keek ze naar ons en aangezien we geen zwemkledij bij ons hadden, werd het 2de idee gekozen. Jammer genoeg was er niets interessant op.
“en nu?” vroeg Kjell verveeld. Ik keek onder de TV en nu pas merkte ik de enorme DVD-collectie op. Een wii stond aangesloten aan de TV.
“We kunnen op de wii gaan.” De console was voorzien van 8 bakjes, dus met 6 konden we er zeker meespelen. Ik kroop naar voren en bekeek de spelletjes.
“Mario cart!” riep ik blij. Nog geen 5 minuten daarna zaten we allemaal te strijden om de 1ste plaats. Samen hadden we de meeste plezier, maar voor hoe lang zou dat duren? We zaten nog steeds vast in dit vervloekt, mooie huis. En wat als er iemand ziek werd? Of als het eten op is? Door mijn gepieker, lette ik niet goed op en reed ik van de regenboog af. Mijn scherm werd zwart en het werd al snel duidelijk dat ik de rest niet zo snel zou kunnen inhalen.

Uitgeput plofte ik neer op mijn bed. Het was al zeker over middernacht, maar nu we zo zonder ouders helemaal alleen in dit huis verbleven, konden we wel profiteren.. toch? Sam schoof zijn waterbed naast de mijne en plofte ook op zijn matras. Ik was blij dat het donker was zodat hij mijn rode wangen niet kon zien.
“Hey” fluisterde hij, zodat hij de rest niet zou wakker maken. “Hye.” fluisterde ik terug. Een ongemakelijke stilte volgde.
“Ben je moe?” vroeg hij.
Ja..
“Nee, hoor.” zei ik. En toen begon hij te vertellen en vragen te stellen. Tot zeker 3 uur 's nacts praatte we door, tot ik zo moe was dat ik in slaap viel.

22-08-2012 om 13:34 geschreven door xJulie  

Julie pov.

Al vroeg in de ochtend werd ik wakker, door de warme zonnestralen die op mijn gezicht schenen. Ik wreef in mijn vermoeide ogen en zocht mijn weg naar de badkamer. In de spiegel zag ik een meisje, met bruin-blonde haren, lichtblauwen ogen met verschrikkelijke wallen eronder. Haar haar stond recht. Ik waste mijn gezicht en borstelde mijn haar. Nu, al een stuk vertoonbaarder ging ik terug naar de kamer, waar ik enkele kleren uit zocht.

Na een uurtje kwam er al wat leven in de ruimte. Max trok zich uit en knipperde met zijn ogen. Nu was ik tenminste niet alleen. Hij glimlachte lief naar me en kwam naast me zitten.
“Hey” zei hij.
“Hye” zei ik vrolijk. Hij grijnsde en vroeg me of ik al honger had. Mijn maag antwoordde in mijn plaats en met een lach stond hij recht.
“Kom je. Samen liepen we naar de ontbijttafel.
“Dus wat wil je?” vroeg hij, terwijl hij een handdoek over zijn arm hing. Het was duidelijk dat hij als een ober wou voorkomen.
“Voor mij twee pannekoeken, meneer. En geef je zelf ook maar wat.” zei ik met een knikje, terwijl ik een denkbeeldige menukaart bekeek. Met een grijns liep hij naar de keuken. Een gerammel weerklonk door de eetkamer en verbaasd keek ik naar de gesloten deur. Was hij nu echt van plan om pannekoeken te bakken? Ik schoof de houten stoel naar achter en liep zelf ook naar de keuken. Daar vond ik hem onder de bloem. Ik kon mijn lach amper inhouden toen ik zijn onschuldige gezichtje zag.
“Wat sta jij te lachen?” zei hij, voor hij een handvol uit de zak nam en naar me toe smeed. Met een gilletje sprong ik net op tijd weg, maar nu was het oorlog! Ik greep de zk vast en nam er ook een handvol uit. Ik gooide op hem, maar waar ik niet op had gerekend was dat hij al een deel in de kom had gedaan, voor het beslag. Al gauw zaten wij beiden en de keuken vol met bloem. Max kwam dichter en gooide nog steeds bloem naar me, maar mijn zak was al leeg. Ik greep zijn handen vast en in een worstelgevecht , draaide hij me plots om. Zijn handen hielden nu mijn armen vast en zijn hoofd bevond zich naast de mijne. Met een lach vol plezier keek ik hem aan en pas toen realiseerde ik me hoe dicht we bij elkaar stonden. Toch vond ik de kracht niet om van hem weg te gaan. Ik keek naar zijn volle lippen , die dichter bij kwamen. Mijn hart bonsde wild te keer en dan eindelijk drukte hij zijn zachte lippen op de mijne. Veel te snel verbrak hij de kus en wachtte op mijn reactie. Een glimlach ontstond rond mijn lippen en nu drukte ik zelf mijn lippen op de zijne.
Ik had me nog nooit zo gevoeld. Een warm gevoel in mijn buik en een licht gevoel in mijn buik. Het voelde alsof ik in de hemel was en nog verder. Ik zweefde van geluk. Dit hemelse gevoel was gewoon niet te beschrijven.
“Wat doen jullie?” vroeg opeens de stem van Freya. Geschrokken keken we haar aan en merkte hoe we daar stonden. Wit van de bloem, mijn rug tegen zijn warme borstkas. Met een lach keek ik naar haar.
“Euhm.. pannekoeken maken?” probeerde ik. Max en ik barstte in lachen uit. Inmiddels had hij me al losgelaten, maar de plekken waar hij me had aangeraakt tintelde nog na...

27-08-2012 om 00:00 geschreven door xJulie  

Julie pov.

Na een snelle douche, liep ik dromerig naar de keuken want ik begon nu toch echt honger te krijgen. De tafel was gedekt en Max sprong recht om naar de douche te gaan. Bij het passeren schonk hij me nog een knipoog en toen was hij weg. Ik kreeg kriebels in mijn buik en met een lachje ging ik aan tafel zitten. Het duurde even voordat ik besefte dat de rest me aanstaarde.
“Wat?” zei ik, mijn wangen begonnen al te gloeien. Freya draaide met haar ogen en keek me met een veelzeggende blik aan.

“Wat is dat tussen jou en Max?” vroeg ze. Ik keek ze , zogezegd, verbaasd aan.

“Niks?!” zei ik. Natuurlijk had iedereen me al lang door. Het enige wat ik als antwoord kreeg was een lag.

“Dus zo noem je dat.” zei Sam, hij wiebelde met zijn wenkbrauwen.

“Zo noem je wat?” vroeg ik.

“Jullie 'niks' in de keuken.” beantwoordde hij me. Mijn maag gromde en ik begon nu echt honger te krijgen.

“Heus, er is niks aan de hand, we maakte gewoon pannenkoeken en toen..,” hoe ging ik me hieruit helpen? “ en toen viel de bloemsuiker.” besloot ik. Ik nam snel iets te eten en hoopte dat ik niet meer bestookt zou worden met vragen. Gelukkig voor mij, liep Max toen de kamer terug in. Zijn zwarte haar nog nat en zijn bruine ogen vol glinsteringen.

Freya pov.

Ik was blij voor Julie. Dat ze na Lucas iemand anders had gevonden. Het geluk werd haar zomaar toe gegooid, maar met Sam en ik vorderde het maar niet. Of dat dacht ik toch.. Want na het eten kreeg ik onder tafel een briefje in mijn handen gedrukt. Verbaasd keek ik op en keek in de ogen van Sam. Hij knipoogde en stond daarna recht en liep weg. Niemand had het gezien. Ik stopte het briefje in mijn broekzak en stond toen ook recht. Ik liep regelrecht naar mijn kamer en opende het papiertje.
“Kom straks om 14:00 naar het zwembad. Xsam” Meer stond er niet op, maar het was meer dan genoeg. Ik keek naar mijn horloge. Shit nog 1 minuut. Ik stond snel recht en liep richting het zwembad, maar in de gang werd ik al tegengehouden door Julie, Cindy en Max.
“Waar ga je heen?” vroeg Julie. Ik werd rood en probeerde mijn gezicht zo goed mogelijk te verbergen.

“Naar het zwembad.” zei ik.

“Leuk, we gaan wel met je mee.” zei Max met een lachje, maar ik schudde mijn hoofd. Ik dacht het niet.

“Nou eigenlijk, is er een keuken dat op jullie wacht.” zei ik. Max lachte niet meer wat het alleen maar grappiger maakte. Maar Cindy was er nog steeds.
“Goed dan ga ik wel met je mee. Bye losers.” ze zwaaide even naar Max en Julie en liep daarna samen met mij de gang door. Pas voor de deur van het zwembad durfde ik iets te zeggen.

“Euh.. Cindy.. Ik euh.. zou liever alleen gaan.” zei ik. Ze trok een pruillipje.

“Waarom?” vroeg ze. Ik had werkelijk geen idee, hoe ik dit moest uitleggen. Ik twijfelde, maar ik wist dat er maar een oplossing was. Ik toonde haar het briefje. 'ooh' vormde ze met haar lippen.

“Nou goed dan. Veel plezier.” zei ze. Ik zuchtte en wachtte tot ze de hoek om was, daarna draaide ik me om en liep de kamer binnen.

11-12-2012 om 20:19 geschreven door xJulie  

Freya pov.

Zoals ik verwacht had, zat Sam aan het zwembad met zijn voeten in het water. Hij keek op toen hij het geluid van de deur hoorde en lachte.

“Hey” zei hij met een zachte stem. Hij bleef me aankijken. Plots leek de grond veel interessanter, maar ik liep naar hem toen en ging naast hem zitten. Het water was lekker warm.
“Hey” zei ik terug, ik lachte halfjes.
“Dus, hoe gaat het?” zei Sam dan maar en alsof het was afgesproken was de ongemakkelijke stilte opeens voorbij.

“Best goed,” ik grijnsde en keek naar hem, “en met jou?”

“Buiten het feit dat ik hier vast zit, gaat alles best prima. Vooral omdat ik dit meemaak samen met jou.” Mijn hart stopte , sloeg een slag over en begon toen snel te kloppen. Mijn adem stokte in mijn keel. En Sam keek me veelbetekenend aan. Maar toch bekroop er me een onbehaaglijk gevoel. Wat als Lucas niet de enige was, die meehielp aan dit gestoorde gedoe?

“Hoe werd je eigenlijk een begeleider op Panasonic?” De geluiden en de harde wind waren natuurlijk verdwenen. Sam keek me ietwat geschrokken aan. Hij had de vraag niet zien aankomen en dacht even na over het antwoord.
“Ik heb meegedaan aan een soort van spoedcursus. Ik had gedacht dat ik mensen de stad moest laten zien, maar blijkbaar ging het over dat eiland. In een week hielpen ze ons om de plattegrond van Panasonic van buiten te leren. Ze leerden ons ook over de gevaren, maar van de camera's enzo wist ik niets. Echt waar. En ik had het ook niet verwacht van Lucas. Hij was altijd zo aardig en hij was een goede vriend.” legde Sam uit. Ik liet de woorden tot me doordringen en even bleef het stil. Geloofde ik hem? Ik keek naar Sam die me bijna smekend aankeek. Ik moest wel, mijn hart wou het, op de een of andere manier.

“Ik geloof je.” Hij zuchtte opgelucht en keek me weer met een zelfzeker lachje aan.
“Maar we zijn hier niet om over mij te praten.” zei hij. Ik lachte.

“Waarom zijn we hier dan?” vroeg ik. Ik verwachtte dat hij me zou kussen maar in plaats daarvan duwde hij me, met mijn kleren aan, in het zwembad.
“Om te zwemmen!” riep hij, zijn stem klonk zacht onder het water, maar ik was niet van plan om naar boven te komen. Hij had niet geweten dat ik vroeger zwemlessen volgde en dat ik mijn adem minutenlang kon inhouden. Ik wachtte en wachtte en zoals verwacht sprong er toen iemand anders in het water. Sam, natuurlijk. Hij trok me naar boven en keek me met wijd opengesperde ogen aan.

“Alles goed?” vroeg hij geschrokken. Ik lachte.

“Tuurlijk en weet je. Ik heb zwemlessen gevolgd.” ik knipoogde naar hem en spatte water in zijn gezicht, waarna ik snel weg zwom. Nadat hij terug helder kon nadenken , schudde hij zijn hoofd en zwom hij me achterna.

“Die krijg je nog terug!” riep hij, voor hij onder dook en vlak voor mij terug bovenkwam. Ik zwom niet meer weg en keek hem onderzoekend aan. Zijn ogen, ze waren zo mooi en dat is ook het enige wat ik zag voordat ik zijn lippen op de mijne voelde. Eindelijk..

13-12-2012 om 19:12 geschreven door xJulie  

22

Cindy pov.

22

Cindy pov.

Ik dwaalde door heen de gangen van het huis. Nog nooit had ik me zo verveeld. Freya en Sam maakte het gezellig in het zwembad en Max en Julie hadden besloten de keuken op te ruimen. Er restte nog maar een persoon, die misschien wel tijd voor me had. Kjell. Een gedachte aan hem vrolijkte me helemaal op. Ik begon zelfs bijna te huppelen, terwijl ik elke kamer inkeek. Uiteindelijk vond ik hem in de danszaal. Hij zat gehurkt over een soort van tekening gebogen. Zachtjes liep ik naar hem toe, ik wou hem niet laten schrikken. Hij zuchtte, tekende iets en stond weer recht.

“Hi,” zei ik, “wat doe je?” Hij draaide zich om en lachte lief naar me.

“Ik, maak een platte grond voor ons.” zei hij trots, maar ik begreep er geen snars van.

“Waarom?” vroeg ik. Ik onderdrukte een lach.

“Wil je niet weten waar alles is en hoeveel kamers we nu eigenlijk wel niet hebben?” zei hij licht verbaasd. Ik lachte en keek hem aan.

“Wat jij wil.” grijnsde ik. “Mag ik helpen?” Hij grijnsde ook en knikte.

“Tuurlijk!” we gingen samen op pad en om de 5 stappen tekende Kjell iets op zijn tekening. Het was best goed gelukt. Ik had geen idee dat hij zo kon tekenen.

Julie pov.

Toen we de keuken inkwamen, kreeg ik bijna een hart attack. Het leek veel erger dan we het hadden achtergelaten. Langzaam draaide ik mijn hoofd naar Max, die hetzelfde leek te ervaren.

“O-oh” zei hij. Ik lachte en trok hem de kamer binnen.

“Goed, waar beginnen we?” zei ik. Om eerlijk te zijn leek het me sterk dat we dit tegen morgen opgeruimd zouden krijgen.

“Ergens.” antwoordde Max. Ik moest even nadenken wat ik hem ook al weer gevraagd had, maar toen sprong het me weer te binnen en schudde ik mijn hoofd.

“Misschien moeten we eerst schoonmaak spullen zien te vinden.” zei ik. Ik keek rond, opende verschillende kasten, maar buiten eten of drankjes vonden we niets.

“Wat zoeken jullie?” zei een bekende stem plots. Ik schrok me haast dood bij het horen van Kjells stem.

“Schoonmaak spullen.” antwoordde Max. Kjell lachte en keek grijnzend naar Cindy.

“Zie je wel dat het van pas zou komen.” Cindy schudde haar hoofd.

“Je kan er vinden op het einde van de gang rechts.” vervolgde Kjell.

“Oki” riep ik en ik snelde me de deur uit. Ik had geen idee waarom ik zo'n haast had, maar ik wou gewoon snel zijn. Even later kwam ik terug met dweilen en ander materiaal. Cindy en Kjell waren al verder en Max wachtte me op.

“Klaar?” vroeg ik. En Max knikte. We hadden nog een lange dag voor de boeg!

Ik dwaalde door heen de gangen van het huis. Nog nooit had ik me zo verveeld. Freya en Sam maakte het gezellig in het zwembad en Max en Julie hadden besloten de keuken op te ruimen. Er restte nog maar een persoon, die misschien wel tijd voor me had. Kjell. Een gedachte aan hem vrolijkte me helemaal op. Ik begon zelfs bijna te huppelen, terwijl ik elke kamer inkeek. Uiteindelijk vond ik hem in de danszaal. Hij zat gehurkt over een soort van tekening gebogen. Zachtjes liep ik naar hem toe, ik wou hem niet laten schrikken. Hij zuchtte, tekende iets en stond weer recht.

“Hi,” zei ik, “wat doe je?” Hij draaide zich om en lachte lief naar me.

“Ik, maak een platte grond voor ons.” zei hij trots, maar ik begreep er geen snars van.

“Waarom?” vroeg ik. Ik onderdrukte een lach.

“Wil je niet weten waar alles is en hoeveel kamers we nu eigenlijk wel niet hebben?” zei hij licht verbaasd. Ik lachte en keek hem aan.

“Wat jij wil.” grijnsde ik. “Mag ik helpen?” Hij grijnsde ook en knikte.

“Tuurlijk!” we gingen samen op pad en om de 5 stappen tekende Kjell iets op zijn tekening. Het was best goed gelukt. Ik had geen idee dat hij zo kon tekenen.

Julie pov.

Toen we de keuken inkwamen, kreeg ik bijna een hart attack. Het leek veel erger dan we het hadden achtergelaten. Langzaam draaide ik mijn hoofd naar Max, die hetzelfde leek te ervaren.

“O-oh” zei hij. Ik lachte en trok hem de kamer binnen.

“Goed, waar beginnen we?” zei ik. Om eerlijk te zijn leek het me sterk dat we dit tegen morgen opgeruimd zouden krijgen.

“Ergens.” antwoordde Max. Ik moest even nadenken wat ik hem ook al weer gevraagd had, maar toen sprong het me weer te binnen en schudde ik mijn hoofd.

“Misschien moeten we eerst schoonmaak spullen zien te vinden.” zei ik. Ik keek rond, opende verschillende kasten, maar buiten eten of drankjes vonden we niets.

“Wat zoeken jullie?” zei een bekende stem plots. Ik schrok me haast dood bij het horen van Kjells stem.

“Schoonmaak spullen.” antwoordde Max. Kjell lachte en keek grijnzend naar Cindy.

“Zie je wel dat het van pas zou komen.” Cindy schudde haar hoofd.

“Je kan er vinden op het einde van de gang rechts.” vervolgde Kjell.

“Oki” riep ik en ik snelde me de deur uit. Ik had geen idee waarom ik zo'n haast had, maar ik wou gewoon snel zijn. Even later kwam ik terug met dweilen en ander materiaal. Cindy en Kjell waren al verder en Max wachtte me op.

“Klaar?” vroeg ik. En Max knikte. We hadden nog een lange dag voor de boeg!

25-12-2012 om 14:30 geschreven door xJulie