Doorgaans zijn het kleine kamertjes.  Vooral in de zogenaamde “bruine café’s, zijn sanitaire installaties voor klanten, indien ze überhaupt aanwezig zijn,  ogenschijnlijk abrupt in een primair afwerkstadium door de aannemer verlaten.  De illustere scène uit Trainspotting indachtig, waarin Mark Renton geconfronteerd wordt met een toilet waar de originele kleur van de pot en zijn omgeving minutieus werd gecamoufleerd met gemummificeerde ontlasting, ving hij de zoektocht naar een dergelijke plaats aan.

Zich begevend in de richting van de toog, had hij het knap lastig om de toiletten te lokaliseren.  Ook de uiterlijke verschijningsvorm van de andere herbergbezoekers, nodigde hem niet meteen uit om deze om hulp te vragen in zijn queeste naar de plee.  De persoon die het dichtst bij hem zat, keek in zijn richting maar scheen los door hem heen te kijken.  De ogen wezen duidelijk in zijn richting maar de beelden die werden opgevangen werden, hopelijk tijdelijk, niet meer doorgestuurd naar het coördinatiecentrum.  De uitdrukkingloze blik was veelzeggend.  De omgeving van de ogen deden hem overigens twijfelen over de sekse van het figuur.  Ook het sap dat voor diens lijf stond, liet geen hint los.  Het betrof een streekbier.  Hij dacht dat er één item was waarop hij jaloers kon zijn: het prachtig gekleurde geruite flanellen hemd.  “Wie zou dat gekocht hebben?”, vroeg hij zich af.  Hij scande de omgeving af  maar zag geen aanwijzing voor een wc- aanwezigheid.  Hij besloot rechts van de toog te gaan wandelen.  Daar zag hij een doorgang in de vorm van een deur maar zonder deur.  Hij liep deze in en verwachtte eigenlijk elk moment dat hij zou teruggefloten worden door een woeste herbergier.  Dit gebeurde niet wat hem sterkte in zijn vermoeden dat hij goed zat.  Links was een deur waarop “PR” stond met duidelijk enkele ontbrekende letters erachter.  Verderop rechts stond een deur open, weer zonder deur, dewelke hij binnen wandelde.  Hij stootte pardoes op twee pissijnen.  Het rechter exemplaar leek hem geschikt.  In de bak lag een stuk gekleurde zeep, die geur afgaf telkens wanneer er vocht over stroomde.  Terwijl hij zijn lul uitkleedde, ervaarde hij zintuiglijk dat kordate voetstappen naderden.  “Die wisten de weg”, dacht hij en nog voor hij goed en wel zijn plasser had bovengehaald, stond het prachtige hemd naast hem.  Boven het prachtig gekleurde hemd stonden twee ogen in zijn bak te kijken naar het vocht dat hij geweldig deed neren in de kleine pisbak.  De mond boven het prachtige gekleurde hemd stond wat open.  “Hallo”, zegde hij tegen het prachtige gekleurde hemd.  Het hemd deed zijn mond dicht, kneep de lippen wat opeen en knikte zacht.  Er verscheen wat begrip op het aangezicht van het prachtige gekleurde hemd.  “Mag ik ‘ns wat vragen?” zegde het prachtige gekleurde hemd.  Zonder op een antwoord te wachten, ging het hemd voort: “Hang jij je ballen uit je onderbroek wanneer je rechtopstaand pist of trek je enkel je lul eruit?”  Hij keek naar zijn lul net als het hemd dat in zijn bak loerde.  Zijn ballen waren nog verpakt in onderbroek.  Terwijl hij terug oogcontact zocht met het hemd, zei deze laatste: “prachtig dat je je ballen niet uithaalt, die heb je toch niet nodig om te pissen”.  “Zo spaar je energie”, voegde hij er nog aan toe terwijl hij enkele keren knikte en knipoogde.  Hij klopte zijn lul af en borg deze terug op.  De krachtige straal van de kraan boven het piepkleine lavabootje overstemde de opmerking van het hemd : “De mijne heet Joris”.  Hij deed alsof hij hem niet hoorde en droogde zijn handen af met twee vellen papier.  “Zeg Joris ‘ns gedag”, riep het hemd luidop terwijl hij met ene brede grijns zijn halflange zwengel van links naar rechts zwaaide.  “Gedag Joris”, fluisterde hij net voor hij het hemd wilde passeren.  De armen van het hemd hielden hem tegen.  “Ik ga terug naar het café”, merkte hij op terwijl het hemd voor hem stond.  “Verspil je nu niet te veel energie?” zei hij tegen het hemd.  Kwijl droop langs de open mond op het prachtige hemd.  Het hemd grijnsde machtig en op dat moment plaatste hij zijn rechterknie tegen het lid van het hemd, dat daarop met en harde bonk de oude tegelvloer opzocht.  Het hemd krakeelde niet van colère maar vloekte enkel binnensmonds.  Hij wist dat iemand dat enkel zou doen wanneer die persoon niet aan zijn proefstuk toe was.  Hij stapte over het hemd, draaide in de deuropening nog een laatste maal naar het hemd en haastte zich enkele minuten later naar het café.  Hij legde een halve euro op de toog voor het wc- bezoek en verliet de afspanning.  Terwijl hij de afspanning voorbijliep, keek hij in de kleine glas in lood - ramen van de afspanning trots naar het prachtige hemd dat hem warempel als gegoten zat.