De reden van onze uitstap naar Nang Rong zijn de tempels van Phanong Rung en Muang Tam welke we vandaag met een Duits-Oostenrijks koppel delen. We doen eerst deze van Muang Tam welke de minst mooie zou zijn en vinden deze al de moeite van de verplaatsing waard. U moet het gezien hebben. Niet enkel de tempel zelf maar ook de site en de hele streek waar we door reden is gewoonweg prachtig!
Dit deel van het land heet de Isaan, het wisselt rijstvelden af met prachtige bomen, glooiende landschappen, tientallen tinten van groen, grazende waterbuffels, enfin, een plaatje! En er komt geen eind aan, kilometers aan een stuk. Isaan is het armste deel van het land maar qua schoonheid gaat er weinig boven. In een poging om ook hier een graantje van het toerisme mee te pikken tracht men de lokale bevolking wat Engels bij te brengen. Als u deze kant opkomt en u heeft wat tijd, zeker doen! Hopelijk spreekt men tegen dan nog steeds geen Engels, het geeft een extra dimensie aan uw reis.
Maar bon, we gingen tempels doen. Zoals gezegd was deze van Muang Tam al zeer de moeite, die van Phanong Rung is gewoonweg subliem. Nog zeer intact en minutieus gedetailleerd, boven op een oude vulkaan die een wijds uitzicht over de omgeving als beloning bovenaan de trappen oplevert. We zijn niet vlug wild van ouden stenen, maar deze mogen er zijn. De Pentax staat zowat roodgloeiend als we klaar zijn...
Ook Soekie staat bijna roodgloeiend. Het kind kan geen drie stappen verzetten of ze wordt gevraagd om met deze of gene op de foto te gaan. Of het nu kinderen op schoolreis zijn, Thaise families of zelfs enkele Thaise mannen op uitstap, bijna iedereen klampt haar vast voor een foto. Ook Yithro wordt hier te pas en te onpas aangeklampt en zelfs wij worden voor een fotoshoot gevraagd, niet normaal.
Na een hoop over en weer gefotografeer stappen we terug in de wagen en laten ons terugvoeren naar de guesthouse. We zijn toe aan een noedelsoepje, wat je hier inderdaad ook bij 35° eet, heerlijk gewoon.
In de namiddag vraagt de uitbater ons of we geïnteresseerd zijn om een zijdedorpje aan te doen. Dat zal wel zijn! En wij weg. Slechts enkele kilometers verder komen we aan in een gehuchtje waar zowat alles draait rond de zijderups. We zien hoe men ze er kweekt, van larve tot de uiteindelijke rupsen om dan tot prachtige zijde stoffen te worden verwerkt, in dit dorp voornamelijk tot sjaals welke makkelijker verkopen. Uiteraard kopen we er ook eentje... Soekie en Yithro krijgen ook enkele rupsen en wat moerbeibladeren mee, het voedsel van de zijderups. Wij met onze huisdieren terug weg!
We worden gedropt op de avondmarkt vanwaar we dan terug wandelen naar de guesthouse. Op de markt proberen mijn reisgenoten gebakken rupsen en kopen we ook nog gebakken sprinkhanen. Waar ik niet zoveel aan vind, maar Yithro des te meer. Elk zijn meug niewaar!
Wat me bij het einde van deze leuke dag brengt. Ik beetje doodmoe intussen, tijd voor een flinke tuk! Morgen verlaten we de Isaan en gaan we op weg naar Pak Chong waar enkele dagen in het national park van Khao Yai gepland staan. En we hebben een verblijf met een zwembad! Feest dus morgen. Bovendien hebben we een deal gesloten met de uibater hier die zijn chauffeur ons voor een prijsje naar ons volgend verblijf laat brengen... Zijn we van die mottige bus af!
Intussen vliegt al wat kan vliegen in de buurt hier rond mijn kop en vlucht ik naar mijn kamer, slaap ze!
Mensen van mijn generatie denken bij de Khmer vooral aan de rode Khmer, het schrikbewind van Pol Pot, tweede helft jaren zeventig. Dit was een uitloper van de oorlog tegen de Vietkong en heeft met het cultureel erfgoed van de Khmer niets te maken.
Het Kmer koninkrijk besloeg zowat het huidige Cambodja, met uitbreidingen die met perioden tot ver in Laos, Thailand en Vietnam gingen. Het gebied dat wij bezoeken bevindt zich in Oost-Thailand, grofweg vanaf een km of 250 boven de Cambodjaanse grens, waar ons eerste doel dus de Khmertempel van Phimai was. Deze zou model gestaan hebben voor deze van Ankhor Wat in Cambodja en ligt trouwens op een rechte lijn met nog een aantal tempels tussen Phimai en Ankhor Wat. (er loopt een NW-ZO lijn tussen de twee tempels waar nog meer tempels op exact dezelfde lijn zouden liggen. We hebben het niet nagemeten, we geloven het wel...)
Phimai stelt absoluut niets voor, maar die tempel is een echte wowervaring! Met uitzondering van de Wat Arun in Bangkok kan er geen enkele aan deze tippen. Tot hiertoe wel te verstaan want deze van Phanong Rung, welke overmorgen op de planning staat zou nog een stuk mooier zijn. Dat beloofd! Dat geeft wel wat moed om de trip te doen, want het vraagt wel een inspanning zoals u straks zult kunnen lezen. We ronden ons bezoek onder een loden zon af en pakken onze spullen richting Nang Rong.
Dat doen we met de bus, eerst van Phimai naar Nakhon Ratshasima, waar we een aansluiting hebben naar Nang Rong. Het eerste deel gaat prima en bij aankomst in Nakhon Ratshasima springen we gewoon van de ene op de andere bus, deze naar Nang Rong dus. Wij alweer met ons gat in de boter gevallen...denken we...vooraleer we het goed beseffen vertrekt de bus...alleen...er zijn geen zitjes meer... Men doet ons teken dat er achterin nog plaats is...op plastic taboeretjes! Slik! Moeten we daarop zowat anderhalf uur heen en weer wiebelen? Ja dus...
De rit verloopt redelijk tot wanneer we een km of 15 van Nang Rong verwijderd zijn en de chauffeur zijn frank valt dat hij die avond nog ergens een afspraakje heeft of zo... Hij begint nu toch te vliegen dat Cynth en ik mekaar aankijken en denken, foute boel... We zijn blij als we levend het busstation van Nang Rong halen waar onze bagage uit de koffer gegooid wordt en we asap de bus afmoeten. Blijkbaar zat men achter op het schema...pfff...even bekomen met een frisdrankje...
Als de emoties weer gaan liggen zijn, spreken we een taxi aan die ons naar ons verblijfje brengt van waaruit we de andere Khmertempels gaan bezoeken. Alweer een propere guesthouse met alles wat we nodig hebben. Een redelijk bed, een nette badkamer en een airco.
Wanneer we geïnstalleerd te zijn, trekken we naar een dichtbij gelegen restaurant, de maagjes knorren! Daar aangekomen staan er voor liefst 250 man tafels gedekt! Euh...feestje vanavond? Nee, nee, bussen die op rondreis zijn en daar stoppen voor een maaltijd. Right... Dat gaat hier ambiance zijn. Bon, we zijn moe, hebben honger en de mensen zien best lief, we nemen dus plaats, op straat weliswaar...maar dat zijn we al lang gewoon.
We kiezen, met hand en tand uitgelegd en aan de hand van een fotomenu wat we willen eten en het moet gezegd, het was lekker! Als we halfweg zijn komt de meute met de bussen toe, die binnen het half uur ook weer weg zijn...een kleine lawine gewoon... Aankomen, op het eten vliegen dat klaar staat op tafel, weer de bus in...en weg... Voor mij geen groepsreizen! Ook niet als ik oud en seniel ben, gelieve dit als officieel document te willen noteren!
We rekenen af terwijl we merken dat er nauwelijks twee meter verder een tiental kakkerlakken zich tegoed doen aan wat restjes...bon, u leert er beter mee leven als u dit soort reizen onderneemt.
En dan naar bed, ook hier geen doorkomen aan op onze blog...zal voor morgen zijn...
Hallo, hier zijn we weer! Enkele dagen geen blog wegens niet bereikbaar of gewoon te moe om nog een klop te verrichten. Even samenvatten dus.
Woensdagochtend zijn we vertrokken in Nong Kai, waar het best gezellig was maar waar ook weinig te beleven viel. Geen probleem, even een paar dagen rusten en de route verder plannen, was ook nodig en dat hebben we dan ook gedaan.
Eerstvolgende halte was dus Phimai. Eerst een busrit van zowat zeseneenhalf uur tot ergens aan een kruising iets voor Nakong Ratshasima met de weg naar Phimai. Daar afgestapt en wonder boven wonder, de aansluiting verliep beter dan op de meeste Belgische buslijnen. We hebben dus gewoon dik chance gehad, de volgende bus was er al na een kwartier!
Van dit punt af moet ik ook melden dat je nog nauwelijks toeristen ziet en we dus telkens een hoop bekijks hebben, zeker met twee blonde kindjes. Later meer daarover. Maar dat heeft ook het voordeel dat iedereen zich dubbel plooit om je te helpen, al is het dan met gebarentaal want Engels spreekt men hier nauwelijks. Op een of andere manier vind je altijd een middel om mekaar te begrijpen.
Zoals bijvoorbeeld afstappen aan de juiste halte, niet evident als men echt geen letter snapt van wat je zegt. Maar bon, met wat gebarentaal, de naam van een dorp, een straat een hotelnaam...lukt het wel, al check je beter dubbel, wat zeg ik trippel...
Maar in Phimai is dat dus weer wonderwel gelukt en zijn we zonder ook maar een meter teveel te lopen op onze bestemming geraakt. Mr Frank? Yes, yes! Al blij dat ze ons verwachten. We hebben twee aanpalende kamers die kraaknet zijn, een goede airco en warm water, meer moet dat niet zijn. Er is zelfs wifi maar er zijn sites die onbereikbaar zijn...geen idee waaraan het ligt, de blog was daar ook bij...vandaar geen bijdrage.
We rammelen van de honger en het is al half acht. Er is weliswaar een avondmarkt maar aangezien we volledig buiten de toeristische route zitten, behalve dan enkele trotters die de Kmercultuur willen opsnuiven, weten we intussen dat ze hier vroeg sluiten. We vinden nog enkele straatstandjes waar het gezellig druk is. Alleen...geen Engelse menu's meer en dus is het 'op den tast'. We hebben chance dat aan een van die standjes een meisje zit te eten die een beetje Engels spreekt en voorstelt dat zij iets voor ons bestelt. Alstublieft, ga uw gang, slecht kan het niet zijn. En het was meer dan OK! Alle vier de buikjes rondgegeten en bijna beschaamd dat we slechts 140 Baht moeten betalen. Dat was wel zonder drank, welke we in een winkeltje daar schuintegenover gaan halen zijn. Enfin, complimenten aan de chef en nog een kleine toegift en iedereen gelukkig! Wij gaan maffen.
's Avonds besluiten we ons verblijf in Phimai te beperken tot een nacht en 's morgens verder te trekken na eerst de Kmertempel te gaan bezoeken. Wat u straks ongetwijfeld leest in de volgende bijdrage!
Als we dachten dat het gisteren warm was...vandaag zo mogelijk nog heter... En dus hebben we ook vandaag geen klop uitgericht. Buiten een busticket gescoord voor morgen dan. Na wat navragen blijkt een stop in Khong Khaen niet echt een goede keus en kunnen we beter meteen door naar Phimai. Dat maakt de trip wat zwaarder, zes uur bus en dan nog een uur met een minivan, maar dat is beter dan voor een nacht ergens te moeten overnachten en de volgende dag weer door te reizen.
Phimai is een dorp van twee keer niks, maar we zitten dan wel in Khmergebied waar enkele mooie sites in de buurt zijn. Tempels dus maar dan een andere soort dan deze die we tot nog toe gezien hebben. We hebben een verblijf gereserveerd, dus dat zit snor, of we er ook op de blog kunnen, zal een ander verhaal zijn. Maar dat merkt u dan nog wel.
Ook de eindbestemming hebben we vandaag beslist, we plannen te stranden, letterlijk, op Kho Samet waar we een leuk resort gezien hebben. Morgen even bellen of er ook nog iets vrij is. Hagelwitte zandstranden en een turkooisblauwe zee, moet kunnen. Hopelijk willen de weergoden dan ook meewerken...
Intussen landt er hier vanalles op mij die mij als een landingsbaan beschouwen...en word ik gestoken dat het niet mooi meer is. Tijd om op te krassen dus. Morgen even zes uur bussen...bwerk...maar het is niet anders...
Ik denk dat het vandaag de warmste dag van onze reis was, het moet zo rond de 35° geweest zijn. En dan was het nog een open hemel, enkele stapelwolken niet te na gesproken. Kan je nagaan als het zwoel zou worden...niet te doen en wij dus een beetje tam vandaag.
We hebben dan ook weinig meer gedaan dan op onze luie krent gezeten, mag ook wel eens hè? Wel hebben we intussen de rest van de reis een beetje in kaart gebracht. Dat zou ons na Nong Kai via Khaen Kong, Phimai en het national park van Khao Yai uiteindelijk naar het eiland Koh Samed moeten leiden. Maar u kent intussen onze wispelturige zelf...geen garanties!
Bedoeling is te crashen op Koh Samed tegen de 23ste, er nog enkele paradijselijke stranddagen mee te pikken om dan ons boeltje definitief te pakken en huiswaarts te keren. We'll keep you informed.
Voor de rest even rondgeslenterd, uiteraard nog een markt gedaan, weer eens schitterend gegeten, of wat dacht u, en verder heeft den ouwen de rest van het gezin even flink ingemaakt met Yaghtzee! Bende losers!
Nog een leuk tafereel in het restaurant dat we bezochten vanavond. Een soort Miss Heineken, kort gerokt en hoge stelten, Heineken jurkje incluis, kwam persoonlijk de Heineken uitschenken aan tafel. Nu mogen ze ons nog de hemel op aarde schenken, rijst met gouden lepelkes beloven tot in de eeuwigheid, een dozijn van die juffrouwen...uh uh...no way! Het is dus weer een flinke Singha geworden, waarschijnlijk tot spijt van Miss Heineken
Voila, saai dagje vandaag dus voor de volgers ik kan hier niet altijd mij literaire talenten ten toon spreiden niewaar? Daarbij, mijn Singha is leeg en de bar is dicht...tenzij die van de boot...hummm, is er gisteren niet meer van gekomen...misschien nog even de loopplank wagen?
