Zoals deze middag al meegegeven zijn we heel vlot in Nong Kai, andere kant van de Mekong en weer op Thais grondgebied geraakt. Dit rustig stadje ligt op ocharme 25 km van Vientiane.
Het was even aanschuiven aan de wederzijdse imigratiediensen maar verder wees alles zichzelf uit. Je moet de brug over, de grens dus, na uitgestempeld te zijn, met een busje. Aan de overkant stempel je weer in en kan je verder trekken. Aangezien we in Nong Kai zelf overnachten was dat laatste een kwestie van enkele kilometers. Uiteraard met een taxi, wat dacht je... Een pick-up taxi, airconditioned, voor 100 Baht terwijl de tuktukkers het dubbele vroegen... Goede deal alweer
Onze guesthouse ligt aan het eind van een steegje, rondom een leuke binnentuin en pal aan de oever van de Mekong. De sfeer is heel relaxed, een aantal aussies, wat Fransen en...toch wel een groep Belgen zeker. Een begeleide reis van Joker. Ze hadden oa Phimai gedaan, een Khmer tempelcomplex dat op ons programma staat maar waren er niet echt kapot van. Moeten we nog eens bekijken of we de stop wel inlassen. Het kost immers een overnachting in de buurt, niet dat we geen tijd hebben, maar toch. We gaan die niet zomaar verkwisten.
Terwijl ik dit schrijf passeert de bende Belgen ons en laten even weten dat ze een feestje gaan bouwen in de bar op de boot. Er ligt dus een boot voor de guesthouse waar een bar, annex restaurant op is. Het ziet er allemaal heel gezellig uit...misschien straks...
We hadden deze middag even de buurt verkend en zagen weer een massa eetstalletjes op straat. We zijn duidelijk terug in het land van de 'Street Food'. Nong Kai moet voor Bangkok op dat vlak niet onder doen. Wij er vanavond eentje uitgepikt en het was weer heel lekker. Met handen en voeten uitgelegd wat we wilden eten en drinken, je ziet hier niet zoveel toeristen en men spreekt dan ook nauwelijks een woord Engels. Tarzantalk dan maar en dat lukt net zo goed. Vooral een salade, die we trouwens zelf gezien hebben tijdens de kookles, is super!
We complimenteren de dames van het standje voor hun heerlijke salade terwijl ik tracht te achterhalen wat ze er allemaal in mikken... Enkele ingrediënten herkennen we wel maar op het eind gaat er een sausje overheen dat niet thuis te brengen is. Het is iets met rietsuiker, vissaus en limoensap? Dat wordt zoeken en tasten thuis. We schieten nog wat plaatjes, uiteraard willen ze met Soekie op de foto. Ook Yithro valt in de smaak van de dames... Blonde adonissen doen het hier geweldig! Grijs wordt kenbaar minder op prijs gesteld
Nog een blokje om en dan bedtijd voor de kids...ze liepen wat lastig vandaag, waarschijnlijk een opeenvolging van enkele late avonden, eens vroeg onder de veren zal deugd doen. Net nog even gecheckt en ze maffen als roosjes...
Misschien tijd om die bar eens te gaan verkennen, ligt vlak voor ons terras, dus da's al geen probleem. Met de groep Belgen wat reistips uitwisselen. Al zal het geen drie uur worden vannacht, om Tia dan nog uit te zien uitvallen op 1.97...dedju toch!
Bon, we hebben barverplichtingen...reizen kan zwaar zijn soms...;-)
We zouden wel willen kijken maar het is hier onfatsoenlijk laat als Tia er aan begint...pas om 1u lokale tijd start het hoogspringen... Alhoewel, met enkele Beerlao die mij gezelschap houden, zou ik wel durven...heb al meer gedurfd dan dat...
Maar ik moet zeggen dat ik er weinig vertrouwen in heb...als je een gans jaar niet boven 2 meter springt...enfin, let's hope for the best, cross our fingers etc...
We hebben vandaag een leuke uitstap gedaan, Boeddha park met name... Neen, het is geen Plopsaland of de Efteling voor Boeddhisten - ik laat me maar even gaan en bedenk attracties zoals The Mekong Rafting Experience, met vooraan op elk karretje een Boeddhabeeld, een Boeddhamolen zoals we een paardenmolen kennen, Ganesha en Visu die de kop opsteken in plaats van Langnek en Klein Duimpje, allez bon, ze kunnen hier nog wel wat ideeën gebruiken - maar een verzameling religieuze beelden die vanaf 1958 onder leiding van Luang Pu merendeel uit beton opgetrokken zijn. De man, een notoir anticommunist, probeerde het Hindoeïsme en Boeddhisme op deze wijze te verenigen. Alleen al de weg er naartoe was de moeite.
Het park ligt zo'n 25 km van Vientiane verwijderd en tot de Vriendschapsbrug, een van de drie bruggen over de Mekong op Laotiaans grondgebied, verloopt alles naar wens. Eens daar voorbij kom je op een ongeasfalteerde weg terecht...en nu zoek ik een passende omschrijving...Claus, Lanoi, Verhulst, waar zijn jullie nu ik jullie nodig heb...ik doe even een poging...(toch straf bier die Beerlao)...
Claus mag eerst (vermits al dood...): 'verzinkend roodkleien plaveisel, om beurten de builen en de krochten, nierdoorschuddend gebonk, nu de kriebel, dan weer de hernia, tot het geklots van ingewanden je innerlijke bestaan tot een shake reduceren...want ice sir?...'
Of den Tom...: 'roodbruin zuidoosters geraffineerd gruis, het kraakt tussen je tanden welke je nauwelijks op elkaar durft te houden, een tong ertussen is voor de durvers, de lefgozers, de liefhebbers van hard van... (hold your horses, er lezen kinderen mee Tom, OK?)...
En den Dimitri...: 'je spuwt de ganse tijd, stof en fijne steentjes...moet er nog zand zijn Zulma?...je bestaan hangt af van de lokale taxichauffeur...of hij de juiste route kiest tussen nu eens hoog, dan weer laag, plassen gelijk meren, tegenliggers met dezelfde wensen...'
OK, dat boek zal voor een ander leven zijn... ...maar bon, u heeft intussen een idee...
Wij dus in een stuk aangekomen...al was er hier en daar een kleine reconstructie nodig...alleen, we moeten ook nog eens terug...
Bon, dat park, zeer de moeite al was het maar om de grappige vormgeving van de beelden. Eentje ervan is een ferme kolos waar je in kan kruipen, met wel drie verdiepingen waar je je al klauterend een weg door baant, enfin, u kijkt wel even op wikipedia of YouTube zeker mocht het u verder interesseren? Terug richting stad...ai mijn nieren...
Tijd voor een tempel. Welke nogal tegenvalt en we vlug links laten liggen. Soepje doen en dan met tuktuk naar het centrum. Tijd om wat te shoppen, een heerlijke Ice koffee of Ice Tea, enkele leuke winkeltjes met prachtige zijden sjaaltjes en ander mooi gerief, authentiek handwerk en voor elk wat wils en voor geen geld...alle bon, we hebben de lokale economie nog eens gesteund...maar met rede! Blijkt een soortement Fair Trade shop te zijn die enerzijds eerlijk inkoopt bij de ruime lokale bevolking en anderzijds kansarmen in hun winkel tewerkstelt. We hebben weinig meer nodig om ons even te laten gaan niewaar...
Na even ons bedje opgezocht te hebben, ik ben weer eens de enige die een tukje gedaan heeft, doen we nog een Frans restaurantje die naam en faam heeft in de Trotter maar door ons glansrijk gebuisd wordt. Niet dat het slecht was, maar er is veeeel beter te koop!
Voor toekomstige bezoekers van de regio, de Trotter van Laos en Cambodja lijkt nergens op! In die mate dat ik bij terugkomst even mijn gedacht ga zeggen tegen die mannen... Er klopt nauwelijks iets van wat er in de gids staat...en dat zijn we van Trotter niet gewoon...moest even van de lever...
Anderhalf uur later en Tia is nog niet bezig...what shall we do...drink the night away...met nog enkele Beerlao...of toch maar slapen en een uniek moment missen...mmmm...ik hou nog even mijn opties open, wens jullie een spannende atletiekavond en misschien tot ergens deze nacht nog even online...
Oh ja, morgen zeggen we Laos vaarwel en wippen we weer de grens met Thailand over! Volgende halte is Nong Kai...uiteraard aan de oevers van de Mekong...
Tweede dag in Vientiane en onze gebeden zijn aanhoord, het is gestopt met regenen. Vandaag is het heel de dag droog gebleven en kwam de zon geregeld tussen de stapelwolken door piepen. Een Vlaamse hemel zeg maar. En van zodra de zon er af en toe doorkomt wordt het dan ook meteen echt warm. Het geeft ook meteen een ander beeld van een stad. Neem je lievelingsstad in het buitenland en u heeft die waarschijnlijk bezocht bij mooi weer... Neem diezelfde stad als het plenst en het is al maar half zo mooi meer.
We hebben ons deze morgen een beetje rustig gehouden. Soekie klaagde van een pijnlijke buik en ook die van mij was niet super. Wij dus samen gezellig op de kamer tekenfilmpjes kijken terwijl Cynth en Yithro even de stad gingen verkennen. Rond de middag waren we beiden beter en ik moet zeggen dat het de rest van de dag crescendo ging, zeker met Soekie. Als ze plat ligt is het meteen goed raak, maar als het over is...maak je geen zorgen, je merkt het wel...
Wij dus de hort op. Eerst een kleinigheid meegepikt in een straatstalletje, lekkere nems (Vietnamese lenterolletjes) die je zowel in een koude zachte versie hebt, als in een gefrituurde versie. Beiden verrukkelijk en met een zoete chili- of sojasaus. Daarna op weg om een Wat te doen, Vat in Laos, ook goed...een tempel dus. We slaan Thais en Laotiaans door elkaar, althans wat we er van kennen... We kunnen goedemorgen, goedenavond en dank u zeggen. Dat is het zowat, maar dat is meer dan genoeg om een glimlach op het gezicht van de plaatselijke bevolking te toveren. Hoe zou je zelf zijn mocht een Aziaat u begroeten met goedemorgen en dank u wel zeggen... Kleine moeite, groot plezier.
De tempel is het bezoek waard. Het is de oudse van Vientiane die bovendien de 'beeldenstorm' van de Thai in achttienhonderd en nog wat, overleefd heeft. De Thai hebben toen ook de Smaragdgroene Boeddha gestolen, die van de Wat Phrae Kae in Bangkok dus, waar de Laotianen nog steeds erg boos om zijn. Deze die wij dus niet gezien hebben omdat het ons daar te druk, te toeristisch, teveel geldaftrochelerei was...enfin, het soort zaken waar wij jeuk van krijgen en dan nog liever doorgaan dan de meute te volgen. Boeddha's genoeg te zien en op die ene zal het niet steken...
De rest van de namiddag door de stad gekuierd. Er is nog veel werk aan... Zowat alles met naam en faam staat in de steigers. Gelukkig ook maar dat men er aan werkt. Mocht de stad eens helemaal opgekuist worden, het zou een plaatje zijn. De Indochine-sfeer hangt hier echt wel rond. De bouwstijl die de Fransen hier nagelaten hebben, de -laat maar gaan dat gaat wel goed- houding, tropisch hout en palmbomen en af en toe een megalomaan trekje zoals een poging tot aanleg van een Champs Elyzee met soortement Arc de Triomphe...uiteraard in het verlengde van het presidentieel paleis, hier en daar nog een Mercedes van de jaren '50...de Franse keuken die blijven hangen is...je proeft het gewoon als je door de stad wandelt. Het heeft hier geleefd, en hoe! De keerzijde van de medaille laten we gemakshalve voor wat het is, ook dat zal de moeite geweest zijn. Maar bon, we zijn hier niet om de rekening van de Fransen te maken, wij Belgen zijn daar trouwens allerminst geplaatst voor. U moet maar eens het museum voor Midden-Afrika in Tervuren bezoeken... Maar wacht nog even tot het gerenoveerd is.
Na een koffietje, nog een cadeau van de Fransen, zoeken we een oude vriend op, de Mekong... Langsheen de bocht waarin Vientiane zich genesteld heeft, is een dijk aangelegd waar locals en toeristen slenteren. Een speelpark, openlucht fitness en uiteraard een avondmarkt lokken heel wat volk. Bij mooi weer kan je hier de zon zien zakken in de Mekong...we zagen een glimp van wat het zou kunnen zijn, maar the real stuff zal voor het droge seizoen zijn.
Vanavond nog een leuk restaurant gedaan met live optreden van een coverband en alweer super heerlijk gegeten.
We struinen terug naar het hotel terwijl Yithro mij ondervraagt over de Memorial Van Damme in Brussel begin september...dat Usain Bolt en Yohan Blake en Justin Gatlin komen...echt???!...gewoon de top drie van de spelen???...ja ventje, Brussel hè, hoofdstad van Europa...gniffel...en dat Usain gaat DJ-en op de afterparty...ge meent het!...en dat we ooit nog Carl Lewis ontmoet hebben in Brussel...Carl wie?...euh...vier maal goud???!!!...ja ze?...jaah!!!...alle bon, zullen eens kijken of we nog aan tickets geraken, kunnen we even de Olympische spelen goed maken...een vader moet iets over hebben voor zijn kinderen hè? ;-)
Of het optreden van de monniken vannacht ermee te maken had, weet ik niet, deze ochtend in elk geval een opklarende hemel en tegen de middag volop zon in Luang Prabang.
Wat die monniken betreft, speciale gasten toch. Klokslag vier uur deze morgen beginnen ze nu toch op kanjers van trommels te meppen dat we liggen te daveren in ons bed. We slapen net tegenover de tempel nota bene...ideaal! Vergelijk het met de tempobeul van de Romeinse galjoenen. Het ritme loopt gestaag op, houdt even op en begint terug van vooraf aan. Behalve Soekie zijn we allemaal wakker en lassen dan maar een plaspauze in. Daarbij merken we dat er geen electriciteit is, strange... Wanneer de monniken het na een twintigtal minuten voor bekeken houden, schiet ook de stroom weer op gang...merkwaardig toeval of bepalen die gasten dat... Mmm, we zijn nog niet klaar met monniken hier... Een dezer dagen spreek ik er een over aan.
Enfin, wij met de zon in de rug naar Luang Prabang International Airport, ahum... Het lachen vergaat ons wanneer we boarden en een gloednieuwe Airbus A300 opstappen, dat ding is moderner dan de vogel van Austrian waarmee we naar Bangkok gevlogen zijn...wow! Knusse lederen stoelen, luchtbevochtiger zodat onze keeltjes niet uitdrogen etc...sjiek spel! En wij weg! Yithro en Soekie helemaal in vorm, vliegen is leuk! Soekie trouwens in haar Laotiaans pakje dat ze op de markt gekocht had, een plaatje! En iedereen lonken en lachen uiteraard.
We stijgen op en dalen ongeveer in een beweging, het is ocharme 25 min vliegen naar Vientiane (spreek uit vieng chan). De busrit duurt echter 14 uur en na twee dagen Mekong was dat teveel van het goede. En voor de prijs moet je het niet laten, we so lucky bovendien, twee kopen, eentje gratis! Tot daar het goede nieuws. De kapitein meldt doodleuk 'prepare for some rain'...het zal toch niet waar zijn zeker?
Toch wel! Het giet oude wijven in Vientiane...en het is, wanneer ik deze blog schrijf, nog nauwelijks gestopt. We gingen deze middag even de stad verkennen, zijn vlug ergens iets kleins gaan eten en zijn daarna van ellende terug naar de kamer getjokt. Het regent niet alleen, het is bovendien ook nog koud en het water waait onder de paraplu door waardoor we er wak bijlopen. Mijn flinke verkoudheid wordt straks nog een longontsteking vrees ik, dan maar even een tukje gaan doen. Ook Soekje heeft wat last, haar darmen spelen wat op, elk zijn beurt dus, zo gaat dat als je door Azië trekt...
Twee uurtjes later rol ik van bed af. Of ik me beter voel? Mja...al heb ik niet geslapen, enkel wat aan het soezen geweest... Hilariteit bij mijn gezinsleden...ik heb liggen snurken als een varken blijkt...OK dan.
Bon, tijd om de innerlijke mens te versterken! Het is opgehouden met zacht te regenen, het water valt nu met bakken uit de lucht! Gelukkig zou het restaurantje uit de Trotter waar we heen willen niet zo heel ver uit de buurt liggen. Bij nader onderzoek moeten we gewoon de straat oversteken. Een meevaller! En dat is het restaurant ook! De gefrituurde kikkerhuid laten we aan ons voorbijgaan, maar de gebraden kwartels en ander lekkers gaan er gezwind in. Enkele flinke Beerlao erbij en we kunnen er weer tegen. We beperken de avondwandeling tot een blokje rond en zoeken de kamer op. Hopelijk morgen iets minder nat!
Het weer in Luang Prabang was ons niet gunstig gezind. Onze eerste dag was compleet verregend. Toen we wakker werden, hoorden we meteen de regen tikken op de ramen. Soekie vroeg zich in haar bedje af voor wie de douche aan het stromen was. Helaas waren het de regendruppels tegen de ramen. Onze eerste aanschaf in Luang Prabang? Twee paraplu's ... De dag buiten doorbrengen was geen optie, dus we hebben zowat elk winkeltje bezocht, denk ik. Een ideaal moment ook om de overdekte markt eens te bezoeken. Hier doen alle locals hun dagelijkse boodschappen. De geuren op sommige plaatsen zijn soms nauwelijks te harden, maar daar is onze fotograaf van dienst met een verstopte neus zich niet echt van bewust ! Dus terwijl de kids en ik even staan te wachten op Frank - we willen elkaar in dit doolhof echt niet kwijtraken - merkt Soekie een gigantische kakkerlak op. Die besluit een ommetje te maken langs de teentjes van Soekie, waardoor zij begint te trappelen, roepen, wenen, gillen - alles door elkaar. De omstaande locals vinden dit bijzonder grappig en beginnen luid te lachen. Blijkbaar draaien zij hun hand niet om voor een kakkerlak meer of minder... Aangezien de markt ietsje uit het centrum gelegen is, besluiten we om de terugweg met de tuktuk af te leggen en ons te laten afzetten aan een noodle soup shop die in de reisgids vermeld staat. Frank doet de gebruikelijke onderhandelingen met de tuktukbestuurder en we zijn weg... Tot plots onze tuktuk een platte band krijgt en we ergens halfweg gedropt worden. Opnieuw onderhandelen dus met een andere bestuurder en we zijn weer weg. Alleen brengt hij ons naar een straat waar we helemaal niet naartoe wilden! No, no, wrong street. Hij moet het even navragen bij een collega, de gevraagde straat zegt hem blijkbaar niets... Ze kunnen ook niet alles weten Even later worden we toch ergens in de buurt afgezet. Een mens moet wat overhebben voor een goed soepje ;-) En ondertussen houdt de regen hardnekkig aan... voor de rest van de dag. Vandaag was het gelukkig droger. Hoog tijd dus om de bezienswaardigheden van de stad te gaan bekijken. Een ervan is de samenvloeiing van de Mekong en de Nam Kane. Deze laatste blijkt een vrij heftige rivier te zijn: snelle stroming, draaikolken,... De samenvloeiing is toch wel spectaculair. We besluiten om deze rivier even te volgen en het valt ons op dat er ook heel wat locals staan te kijken. Plots houdt een (Britse?) mevrouw Yithro en mij staande om een gigantische duizendpoot aan te wijzen die op een muurtje aan de rivier zit. Nog nooit gezien... Gelukkig zit het beest op enige afstand Ze vertelt ons ook dat het water sinds deze morgen al elk uur met zo'n meter stijgt. Blijkbaar is er een tyfoon geweest in China en die zorgt ervoor dat deze rivier veranderd is in deze wild kolkende massa. Af en toe zien we zelfs hele bomen voorbij drijven! Vandaar dus de interesse - of is het onrust? - van de lokale bevolking... Een andere bezienswaardigheid is de Mount Phousi. Een 320-treden tellende heuvel, waar je bovenaan beloond wordt met een prachtig uitzicht over de stad. Allright! Dat zien we wel zitten. 't Is te zeggen, ik toch en met wat moeite de kids ook. Frank haakt af: de tocht op de Mekong heeft een pijnlijke rug en een gigantische verkoudheid/sinusitis opgeleverd. We beginnen er dus aan en net als we de eerste etappe hebben afgelegd en we ticketjes willen kopen voor het vervolgtraject, klinkt een eerste gigantische donderknal. Oei... Misschien toch niet zo'n goed idee om nu op een berg te gaan kruipen. Even afwachten wat het weer gaat geven... Na wat twijfel, beslissen we dan toch om maar weer naar beneden terug te keren. Ondertussen valt de regen opnieuw met bakken uit de hemel. Helemaal doorweekt en met het haar in de tanden, komen we aan in ons hotel. De Mount Phousi zal voor een ander leven zijn... We besluiten dan maar om naar de uitzending van de Olympische Spelen op tv te kijken, tot groot ongenoegen van Soekie die Cartoonnetwork toch veel interessanter vindt... Ondertussen regent het onverstoord verder... Morgen pakken we opnieuw onze rugzakken en vliegen we naar Vientiaene, de hoofdstad van Laos. We nemen onze paraplu's alvast mee Veel liefs en tot de volgende... Cynth
Wegens helemaal stuk gisteren en een niet zo stabiele internetverbinding geen bijdrage dus...maken we even goed toch?
Al hebben we vandaag geen topdag. Iedereen is een beetje moe en heeft last van kleine of minder kleine kwaaltjes...geen erg allemaal maar we waren aan enkele rustige dagen toe. Vandaar dat we er vandaag ook vroeg inkruipen.
Gisterenmiddag met twee uur voorsprong op het schema aangekomen, we zijn van de slow boat af. We zaten uiteindelijk met een honderdtal mensen op een boot waar stoelen zijn voor maximum tachtig. De rest lag op de houten vloer.
We waren gewaarschuwd om zeker tijdig in te schepen, nou ja, inschepen...tot de enkels in de modder is er misschien over, maar toch niet veel... om van een goede plaats verzekerd te zijn. Gelukkig nemen we af en toe ook een tip ter harte... Wij dus met ons voedselpakket dat we in een shop hadden besteld, zie andere bijdrage, en enkele kussens, aan boord geklommen. Dat van die houten banken is intussen achterhaald, gelukkig, sinds twee jaar hebben ze afgedankte autobuszetels geplaatst. Ze zijn ook heel flexibel aanpasbaar...vermits ze niet vast staan! Je verschuift dus gewoon die zetel wat tot iedereen in je buurt akkoord is met de ruimte die je inneemt. Wie wat later komt zit achteraan bij de motor, die helemaal open en vrij staat, lawaai!, wie te laat komt legt zich ergens vooraan. Wie later opstapt, enkel locals dus, zitten in de gang of op een zak rijst of een doos die ze meesleuren. En dan zijn we weg, voor twee dagen.
Na een tocht van zowat zeven uur meren we aan in Pakbeng. Een dorp van een straat groot dat leeft van de farangs, de trotters die hier verplicht overnachten. We hadden een kamer gereserveerd en de dame staat ons op te wachten aan de oever. Mr Frank? Euh...yes! Hoe weet die dat? Had een overnachting gevraagd voor twee volwassenen en twee kinderen...niet moeilijk ons eruit te pikken dus...de scherpte is wat weg na een dagje dobberen...
Het kamertje is een beetje op het randje, ik heb een slechte matras en de badkamer is niet echt proper. Dat wordt geen topnacht, maar bon, we overleven het wel. We eten iets 's avonds en kruipen er vroeg in, morgen moeten we voor 8u30 terug inschepen.
Met ons lunchpakketje onder de arm, stappen we in voor dag twee. Een andere boot met nog minder zitplaatsen dan de vorige. Gelukkig zijn we ook vandaag op tijd en vinden we plaats vooraan in de boot. Voor ons liggen de trotters in rijen naast elkaar en maken er een gezellige boel van. Ze spelen kaart en andere spelletjes, lezen, schrijven en drinken. Thaise whisky-cola, altijd goed voor de sfeer. Wij passeren de tijd met lezen, spelen eens een spelletje met de kids, Yaghtzee op de iPad, megaleuk! Soekie gooit wat ze wil, doet er enkele extra Yaghtzee's bij en maakt ons allemaal in.
De Mekong is rustig en je mijmert makkelijk wat weg. Klassiek muziekje op en je waant je in dat stukje uit Apocalypse Now...maar dan zonder het oorlogsgeweld. De muziek, kleuren van de rivier, het groen langs de oever...de plaatselijke bevolking die meer en meer op Vietnamezen beginnen lijken.
Een kleintje heeft intussen de knuffel van Soekie te pakken, maar zij heeft een nieuwe gekregen van een meisje uit ons hotel in Bangkok en beslist dat hij hem mag houden. We geven ook onze kussens aan die familie die halfweg aan boord gekomen is, waar ze niet over twijfelen.
Twee uur vroeger dan voorzien komen we aan in Luang Prabang. Ook hier staat de dame waar we een kamer geboekt hebben ons keurig op te wachten. We snakken naar een douche, een koude pint en een lekkere maaltijd.
