Chiang Mai is de stad bij uitstek voor wie een trekking door de prachtige natuur in het noorden wil ondernemen. Jungle is overdreven, bos wat licht uitgedrukt, het zal er tussenin zitten. We hadden ons goed geïnformeerd in onze guesthouse en weten inmiddels dat de uitbater betrouwbare informatie geeft. Niet onbelangrijk als je weet wat de cowboys van bepaalde 'reisorganisaties' je hier proberen aansmeren. We halen onze wijsheid ook maar uit de Rough Guide en Trotter, maar trachten telkens aan te vullen en te checken bij de 'locals' en lezen verhalen op internet, een blog bv.
In dit grensgebied met Laos en Mianmar leven een aantal volkeren, geen stammen want ze erkennen geen leider, zoals de Lisu en Long Necks, je weet wel, die giraffenekmensen. Fantastisch uiteraard dat je deze mensen hier in hun natuurlijke habitat zou kunnen bezoeken en ontmoeten. De realiteit is echter veel complexer. Het zijn eerder verschoppelingen die nergens bijhoren en zich jaren hebben beziggehouden met het kweken en verhandelen van opium. Een groot aantal van hen zijn dan ook verslaafd met alle gevolgen van dien. Tegenwoordig probeert men deze volkeren een alternatief aan te bieden door de opiumhandel in te ruilen voor het vertelen van bv prei en aardbeien, een reconversie waar Koning Bhumibol persoonlijk zou op toezien. Ik heb hier zelf nog geen aardbeien gezien, nog maar even afwachten dus in hoeverre dit ook gerealiseerd wordt.
Onze ergste vrees was dat we bergvolkeren zouden bezoeken die als apen in een zoo, zij het al dan niet half gedrogeerd, zich in originele klederdracht voor een foto met 'de toerist' zouden aanbieden. We hadden al zulke verhalen opgepikt en waren dus zeer sceptisch. Nadat we enkele keren heel duidelijk hadden aangegeven niet aan dat circus te willen meedoen, hadden we uiteindelijk een trektocht met gids geboekt. (we begrijpen echter ook wel dat mensen de verleiding niet kunnen weerstaan in levende lijve te zien wat je anders enkel op National Geographic te zien krijgt...)
Wij dus de trekking geboekt welke in de folder als 'extreme' stond aangegeven, jaja...zal wel... Of het te doen zou zijn voor de kinderen, Soekie is tenslotte nog maar acht, etc... Kijkt de man eens naar mij en zegt, voor de kinderen wel...OK, say no more, got the picture...
Zal inderdaad wel! Wij deze morgen vroeg paraat met trekkingschoenen, water en een powerbar voor als pa een klop van de honger krijgt. Vooraleer we uiteindelijk aan de 'start' staan is het elf uur, we hebben een dik uur gereden tot we in een bergachtig gebied bijna tussen de wolken/mist zitten. We krijgen een portie gebakken rijst in bananenbladeren gewikkeld mee als lunch. Slik, wordt dat het voor de hele dag? De tocht zal een vijftal uur in beslag nemen...
Na honderd meter stappen, verlaten we de weg, welke we voor vijf uur vanavond niet meer zullen terug zien. Van dan af gaat het op en neer, klauteren, wroeten, wringen, glijden, puffen...over stenen, door bamboe, tussen wilde bananenbomen, reusachtig grote bomen, beetje als sequoia's, lianen, beekjes, watervallen...en dat alles over een paadje, de naam niet waardig, van enkele tientallen centimeters breed. Met links de afgrond en rechts de...tja...euh...andere kant zeker? Zeggen dat het gevaarlijk was, zou overdreven zijn, maar er waren plaatsen waar je je beter niet misstapte.
De gidsen houden het tempo wel laag zodat uw dienaar ook kon volgen, neenee, het ging wel, alleen had ik na nauwelijks een half uur mijn knie al verzwikt, wat zorgde dat ik de rest van de dag op anderhalf been verder moest. Misschien wel oud, maar ook wel erg taai. Enfin, een en ander maakt dat je voortdurend naar de grond diende te kijken, wilde je ongeschonden het einde halen. Gelukkig geven de gidsen aan waar je even moet halt houden en bekijken wat er te zien valt. De ene keer schitterende vergezichten, een andere keer dan weer een joekel van een spin, holen van zus en zo, termieten, reuzemieren, hoogst eigenaardige rupsen, prachtige bomen etc...
Halfweg de tocht, aan een waterval, nemen we de lunch, onze kleefrijst in bananenblad dus, wat terplaatse aangevuld wordt met een stuk gefrituurde kip. Het kan ons nauwelijks schelen welk deel we in onze knuisten geduwd krijgen, iedereen vliegt er op, honger is duidelijk de beste saus. Moeder natuur vindt ons een bende amateurs en bedenkt ons, net dan natuurlijk, met een flinke regenbui. We zouden nog gaan zwemmen onder de waterval, maar we zijn allemaal helemaal doorweekt en besluiten dit aan ons te laten voorbij gaan. (op de terugweg bedenken we dat indien het vandaag zonnig geweest was, we minder gelachen zouden hebben...)
Met nieuwe reserves trekken we verder, ditmaal richting een grot, waar we na flink wat klauterwerk, de bats te zien krijgen. Flink uit de kluiten gewassen vleermuizen die ons bezoek nauwelijks kunnen appreciëren. We laten de beestjes rustig verder slapen en zetten onze tocht verder tot we na zowat vijfeneenhalf uur aankomen bij enkele locals die ons terug naar Chiang Mai brengen. Veel bergvolkeren hebben we niet gezien en gelukkig maar. Af en toe passeren we mensen die er redelijk indiaans uitzien en zeer basic hutjes bewonen, wel met schotelantenne..., en die vriendelijk teruglachen als we hen begroeten met sa wadi khra, wat in het Thais zowel goeiedag, tot ziens, als goedenavond betekent, altijd goed dus!
Op de terugtocht kunnen we maar aan twee dingen denken, een heerlijke douche en een flink avondmaal.
Een compliment aan mijn kids, wat zij vandaag gepresteerd hebben is gewoonweg super! Mowgli is een doetje vergeleken met Soekie, Yithro is een kanjer in wording en u mag drie keer raden wie Balou was...
En nu ga ik mijn bed opzoeken, ttz, als ik nog boven geraak...
Euh...misschien tot morgen...
Oh ja, we hebben nogmaals de planning, welke planning?, aangepast en gaan pas zaterdag uit Chiang Mai vertrekken. Superleuke stad trouwens! Volgende stop wordt Houaeisay, over de Mekong in Laos, rechttegenover Chiang Khong en nauwelijks 160 km van de Chinese grens, waar we met de minivan naartoe reizen. Daarna zouden we normaliter twee dagen de Mekong afreizen met een slow boat, via een overnachting in Pakbeng, naar Luang Prabang. (slow boat traject kan je bekijken op you tube...)
This message is subject of further investigation by the Thai authorities because of the woman known as Dine. Soon as message is approved it will be published.
Gisterenmorgen werden we opgehaald om een dagje bij de olifanten door te brengen. We moesten een pakje aandoen, een beetje lomp. Gelukkig hadden ze nog een kleiner formaat voor Soekie. Dan leerden we Thaise woorden voor de olifanten te besturen.
Er was ook een klein olifantje van 34 dagen oud. Hij duwde iedereen die hij kon duwen en prutste aan je tenen. We gingen de olifanten voederen. Toen pakten we de suikerriet en zegden bon soem ( muil open ) als we de suikerriet in zijn muil gestopt hadden kregen we een tjoep ( zuigzoen van de slurf ). Dan maakten we leuke foto's met de olifanten. Ik moest alleen op de foto, toen kreeg ik veel tjoepen. Toen gingen we de commando's oefenen, alleen al op en af de olifant klimmen was super moeilijk. Je moest op zijn poot klimmen en dan moest je nog 2,5 m klimmen. Toen we alle commando's geoefend hadden gingen we lekker eten. Na het eten gingen we per twee op een olifant. De onze was een beetje kwaad. Als we op de vlakte reden, viel het nog mee maar bergop of bergaf schudde het super veel. Tijdens de pauze op de wandeltocht heeft Woody in 1 minuut een vuurtje gemaakt met wat bananenbladeren en bamboe en een armbandje van bananenbladeren. Dan gingen we terug op de olifanten. Na de wandeltocht met de olifanten hebben we ze gewassen in het beekje. Daarna even gezwommen met onze olifant en de dag zat er op. Terug in het busje naar het pension.
Zoals gezegd gingen we vandaag met olifanten op stap, ttz, we hebben een uitstap gedaan naar een olifantenboerderij op een uur rijden van Chiang Mai. We hadden vooraf nagevraagd en de man die dit centrum uitbaat, heeft eerbare bedoelingen. Woody is opgegroeid in de jungle van Thailand, houdt van zijn olifanten, heeft er slechts 12 lopen, waarmee hij zelf kweekt. Aan het labeur te zien dat deze job met zich meebrengt, begrijpen we ook dat je hier niet rijk van wordt. Het is een roeping om de beesten te verzorgen, te kweken en te trainen en voorziet in hun onderhoud door onder meer toeristen een dagje op zijn boerderij in het leven met olifanten onder te dompelen. De dieren zien er ook happy en gezond uit. Ze kweken ook, er liep zelfs een kleintje van 34 dagen oud rond! Grappig, niet te doen gewoon.
We hebben de kinderen beloofd dat zij morgen de blog over het olifantenbezoek mogen schrijven, ik ga hierover dus niet te veel uitweiden. Wat ik wel wil meegeven is dat het een onvergetelijke ervaring was! Soekie en Yithro hebben echt de dag van leven gehad! We hebben de dieren gevoed, leren berijden, een kort toertje gedaan, ze gewassen en zijn er ten slotte mee gaan zwemmen. Hilarisch!
Aan het eind van deze geweldige ervaring zijn we zo ongeveer leeg. Behalve Soekie dan, die nog gans de terugweg op de iPhone van Woody angry birds mag spelen. We verfrissen ons met een heerlijke douche en gaan op zoek naar een Mai Thai. (de Thaise Campari Orange zeg maar) Als we niet meteen een locatie vinden waar we die met enig vertrouwen zouden kunnen drinken, veilig ijs dus, doen we maar een pintje in een overdekte eettent. Blijken ze daar een soort mongolian hotpot te serveren, wat we uiteraard weer niet kunnen weigeren.
Het principe is eenvoudig, je hebt een vuurtje op houtskool waar een soort blikken schaal op komt. Daarop kan je in het midden bakken en in de rand komt water wat gaandeweg een heerlijke bouillon wordt vanwege de groenten, smaakversterkers zoals sojasaus en vissaus, vlees etc dat je erin mikt. Je kunt schaaltjes met vlees, vis en zelfs krokodil nemen, groentjes, noedels en allerlei sausjes vervolledigen het pakket. We zorgen ervoor dat de kinderen alles goed laten uitbakken, rauw vlees is in deze contreien toch niet zo'n goed idee, en smullen maar.
Met nog maar eens met ronde buikjes, waar we, nog maar eens, aan toe waren, slenteren we terug naar onze guesthouse. Mijn batterijen zijn weer helemaal opgeladen meldt Soekie...was ik al bang voor...als Duracell nog eens een reclame zoekt...ik heb nog wel een ideetje!
Morgen is het platte rust, wee diegene die mij voor negen uit mijn bed haalt!
Morgen is het ook tijd om te beslissen waar de volgende halte ligt. We twijfelen tussen de Thaise of Laotiaanse kant van de Mekong, over de wijze waarop we daar gaan geraken, bus of minivan, en over de wijze waarop we dan verder naar Luang Prabang gaan trekken, onze eerste echte stop in Laos. Het wordt een busrit van pakweg twaalf uur of we nemen de slow boat voor een trip van twee dagen over de prachtige Mekong...mmm...gaan we nog een nachtje over slapen, en slapen, en slapen......hoop ik....
Rond negen uur worden we opgepikt door Rika, een enthousiaste Thaise die geregeld checkt of we nog happy zijn... Dat je moet lachen, dit je mooi maakt, is het niet aan de buiten, dan zeker aan de binnenkant. Maak je geen zorgen meisje, de binnenkant is dik in orde, de buitenkant...nou ja...
Eerst stoppen we aan de markt. Geen toeristenmarktje maar the real stuff! Hier kan je een voormiddag doorbrengen. Je vindt er alles wat je nodig hebt, van ingrediënten tot aan kant-en-klare schotels. We krijgen een stoomcursus inkopen doen, beginnende bij de diverse soorten rijst, over currypasta's (your pasta will have to look like this later on), alle soorten groenten, kruiden, smaakstoffen, poeders, flesjes, oliën, vlees, organen, gevogelte, enfin, the works. Na de uitleg kunnen we nog even rondlopen voor we vertrekken, wat we dan ook gretig doen. Toch even een kleine shock wanneer een man in zijn standje de ene flink uit de kluiten gewassen kikker na de andere met een ferme tik op de kop doodmept. We denken dat de kinderen het niet gezien hebben en gebaren van niets. Als we 's avonds de foto's even doorkijken, merkt Yithro doodleuk op 'ach ja, dat standje met die man die kikkers verkocht'. Allright!
Na nog enkele levenslessen van Rika, het kind moet echt iets met filosofie gaan doen, rijden we door naar de farm. We starten met een rondleiding in de tuin waar alle soorten groenten, kruiden, gewassen, fruit en ander lekkers staan. Papajabomen, sterfruit, mangostruiken, lotusbloemen en diens meer, dat gaat hier ok zijn!
We beginnen er aan, elk aan zijn vuurtje, Yithro en ik vormen een team, Ze Coconut Cooks, Soekie en Cynth een ander, Ze Lady Chefs. Iedereen kiest een gerecht uit elke soort, een currypasta, een soep, een curry, een gewokte schotel en een dessert. Daarbij krijgen we ook nog onderricht in hoe je fatsoenlijk rijst kookt en toont men ons een heerlijke Thaise salade. Aan het eind van de dag hebben we ook nog spring rolls op het menu staan, die we kunnen meenemen voor 's avonds. Het is niet om te pochen, maar het was werkelijk subliem. Het geheim zit hem voornamelijk in de kruidenmengeling en de toevoeging z'n oliën en smaakversterkers. Verdere uitleg voor als u het zelf eens komt proeven, euh...niet allemaal tegelijk hè...
Buikjes rond gegeten en een hoop keukenwijsheid later rijden we moe maar voldaan zoals dat heet terug naar onze guesthouse. De springrolls gaan er 's avonds nog gezwind in en dan bedtijd voor de kids. Morgen is weer een vroege, we gaan op stap met de olifant! Is eens iets anders dan een taxi...
Inside joke voor wie al eens deelgenomen heeft aan de jaarlijkse St-Gregorius kwis... U moet het maar eens een paar keer vlot proberen uitspreken...
We hebben vandaag dus onze eerste massage gehad. Wie Thailand al eens bereisd heeft weet dat je hier struikelt over de massagesalons. De familie van Os moest echter een welbepaald salon vinden, hoog aangeprezen in Trotter...moeilijk te vinden, stond er bij. Ergo, niet te vinden. Bij navraag zou de tent intussen dicht zijn, zo succesvol was ze blijkbaar niet.
Je kan je echter ook in elke tempel laten masseren, wat ons ook wel een goed idee leek. Minder commercieel en in naam van Boeddha, kan niet slecht zijn. Wij een keuze gemaakt, we gaan voor de volledige lichaamsmassages van een uur. Vliegt er een van die masseuses naar Soekie en neemt haar als een jachttrofee mee. Ze hebben het hier voor blonde kindjes! (pas nu aan de ontbijttafel tijdens het schrijven, vertellen de kinderen ons dat de masseuses afgewisseld hebben om elk een keer Soekie te kunnen masseren)
Ikzelf word door een oudere man onder handen genomen. De man kent duidelijk de kneepjes van het vak. Halfweg moet hij eens goed schudden om mij erop attent te maken dat ik me moet draaien, ik was bijna vertrokken... Cynth en de kinderen zeggen dat het bijwijlen bijna pijn deed, tja...no pain, no gain...
We zijn in elk geval klaar voor...nog eens een avondmarkt. Zelfde spullen als de dag ervoor, maar het brengt ons wel langs een restaurant dat alweer de moeite waard is. Een open huis, een dak en achtermuur, aan de straatkanten open. De keuken zoals we dat intussen gewend zijn, een reeks wokken op vuurtjes en een bedrijvigheid van jewelste. We kiezen elk een schoteltje, doen er nog wat gewokte groenten en rijst bij en een volwassen fles Singha. Niet moeilijk dat het hier krioelt van het volk, het eten is super! Pa zijn mond staat af en toe wel in brand, maar het gaat even vlug weer over als het gekomen is. De rest van de markt afdweilen zien we niet meer zitten, de weg terug zal al meer dan genoeg zijn, morgen gaan we immers zelf aan de slag in de keuken.
Heuh? Jawel, we hebben voor morgen een kookcursus gepland op een boerderij in de buurt. Kwestie dat we u een beetje fatsoenlijk Thais eten voorschotelen bij een volgende gelegenheid. Ook de kids zijn enthousiast, het wordt de jongens tegen de meisjes...
Come and see tomorrow!
Ciao!
(had gisteren gepost moeten worden, maar internet dinges besliste er anders over...)
