We zouden wel willen kijken maar het is hier onfatsoenlijk laat als Tia er aan begint...pas om 1u lokale tijd start het hoogspringen... Alhoewel, met enkele Beerlao die mij gezelschap houden, zou ik wel durven...heb al meer gedurfd dan dat...
Maar ik moet zeggen dat ik er weinig vertrouwen in heb...als je een gans jaar niet boven 2 meter springt...enfin, let's hope for the best, cross our fingers etc...
We hebben vandaag een leuke uitstap gedaan, Boeddha park met name... Neen, het is geen Plopsaland of de Efteling voor Boeddhisten - ik laat me maar even gaan en bedenk attracties zoals The Mekong Rafting Experience, met vooraan op elk karretje een Boeddhabeeld, een Boeddhamolen zoals we een paardenmolen kennen, Ganesha en Visu die de kop opsteken in plaats van Langnek en Klein Duimpje, allez bon, ze kunnen hier nog wel wat ideeën gebruiken - maar een verzameling religieuze beelden die vanaf 1958 onder leiding van Luang Pu merendeel uit beton opgetrokken zijn. De man, een notoir anticommunist, probeerde het Hindoeïsme en Boeddhisme op deze wijze te verenigen. Alleen al de weg er naartoe was de moeite.
Het park ligt zo'n 25 km van Vientiane verwijderd en tot de Vriendschapsbrug, een van de drie bruggen over de Mekong op Laotiaans grondgebied, verloopt alles naar wens. Eens daar voorbij kom je op een ongeasfalteerde weg terecht...en nu zoek ik een passende omschrijving...Claus, Lanoi, Verhulst, waar zijn jullie nu ik jullie nodig heb...ik doe even een poging...(toch straf bier die Beerlao)...
Claus mag eerst (vermits al dood...): 'verzinkend roodkleien plaveisel, om beurten de builen en de krochten, nierdoorschuddend gebonk, nu de kriebel, dan weer de hernia, tot het geklots van ingewanden je innerlijke bestaan tot een shake reduceren...want ice sir?...'
Of den Tom...: 'roodbruin zuidoosters geraffineerd gruis, het kraakt tussen je tanden welke je nauwelijks op elkaar durft te houden, een tong ertussen is voor de durvers, de lefgozers, de liefhebbers van hard van... (hold your horses, er lezen kinderen mee Tom, OK?)...
En den Dimitri...: 'je spuwt de ganse tijd, stof en fijne steentjes...moet er nog zand zijn Zulma?...je bestaan hangt af van de lokale taxichauffeur...of hij de juiste route kiest tussen nu eens hoog, dan weer laag, plassen gelijk meren, tegenliggers met dezelfde wensen...'
OK, dat boek zal voor een ander leven zijn... ...maar bon, u heeft intussen een idee...
Wij dus in een stuk aangekomen...al was er hier en daar een kleine reconstructie nodig...alleen, we moeten ook nog eens terug...
Bon, dat park, zeer de moeite al was het maar om de grappige vormgeving van de beelden. Eentje ervan is een ferme kolos waar je in kan kruipen, met wel drie verdiepingen waar je je al klauterend een weg door baant, enfin, u kijkt wel even op wikipedia of YouTube zeker mocht het u verder interesseren? Terug richting stad...ai mijn nieren...
Tijd voor een tempel. Welke nogal tegenvalt en we vlug links laten liggen. Soepje doen en dan met tuktuk naar het centrum. Tijd om wat te shoppen, een heerlijke Ice koffee of Ice Tea, enkele leuke winkeltjes met prachtige zijden sjaaltjes en ander mooi gerief, authentiek handwerk en voor elk wat wils en voor geen geld...alle bon, we hebben de lokale economie nog eens gesteund...maar met rede! Blijkt een soortement Fair Trade shop te zijn die enerzijds eerlijk inkoopt bij de ruime lokale bevolking en anderzijds kansarmen in hun winkel tewerkstelt. We hebben weinig meer nodig om ons even te laten gaan niewaar...
Na even ons bedje opgezocht te hebben, ik ben weer eens de enige die een tukje gedaan heeft, doen we nog een Frans restaurantje die naam en faam heeft in de Trotter maar door ons glansrijk gebuisd wordt. Niet dat het slecht was, maar er is veeeel beter te koop!
Voor toekomstige bezoekers van de regio, de Trotter van Laos en Cambodja lijkt nergens op! In die mate dat ik bij terugkomst even mijn gedacht ga zeggen tegen die mannen... Er klopt nauwelijks iets van wat er in de gids staat...en dat zijn we van Trotter niet gewoon...moest even van de lever...
Anderhalf uur later en Tia is nog niet bezig...what shall we do...drink the night away...met nog enkele Beerlao...of toch maar slapen en een uniek moment missen...mmmm...ik hou nog even mijn opties open, wens jullie een spannende atletiekavond en misschien tot ergens deze nacht nog even online...
Oh ja, morgen zeggen we Laos vaarwel en wippen we weer de grens met Thailand over! Volgende halte is Nong Kai...uiteraard aan de oevers van de Mekong...
Tweede dag in Vientiane en onze gebeden zijn aanhoord, het is gestopt met regenen. Vandaag is het heel de dag droog gebleven en kwam de zon geregeld tussen de stapelwolken door piepen. Een Vlaamse hemel zeg maar. En van zodra de zon er af en toe doorkomt wordt het dan ook meteen echt warm. Het geeft ook meteen een ander beeld van een stad. Neem je lievelingsstad in het buitenland en u heeft die waarschijnlijk bezocht bij mooi weer... Neem diezelfde stad als het plenst en het is al maar half zo mooi meer.
We hebben ons deze morgen een beetje rustig gehouden. Soekie klaagde van een pijnlijke buik en ook die van mij was niet super. Wij dus samen gezellig op de kamer tekenfilmpjes kijken terwijl Cynth en Yithro even de stad gingen verkennen. Rond de middag waren we beiden beter en ik moet zeggen dat het de rest van de dag crescendo ging, zeker met Soekie. Als ze plat ligt is het meteen goed raak, maar als het over is...maak je geen zorgen, je merkt het wel...
Wij dus de hort op. Eerst een kleinigheid meegepikt in een straatstalletje, lekkere nems (Vietnamese lenterolletjes) die je zowel in een koude zachte versie hebt, als in een gefrituurde versie. Beiden verrukkelijk en met een zoete chili- of sojasaus. Daarna op weg om een Wat te doen, Vat in Laos, ook goed...een tempel dus. We slaan Thais en Laotiaans door elkaar, althans wat we er van kennen... We kunnen goedemorgen, goedenavond en dank u zeggen. Dat is het zowat, maar dat is meer dan genoeg om een glimlach op het gezicht van de plaatselijke bevolking te toveren. Hoe zou je zelf zijn mocht een Aziaat u begroeten met goedemorgen en dank u wel zeggen... Kleine moeite, groot plezier.
De tempel is het bezoek waard. Het is de oudse van Vientiane die bovendien de 'beeldenstorm' van de Thai in achttienhonderd en nog wat, overleefd heeft. De Thai hebben toen ook de Smaragdgroene Boeddha gestolen, die van de Wat Phrae Kae in Bangkok dus, waar de Laotianen nog steeds erg boos om zijn. Deze die wij dus niet gezien hebben omdat het ons daar te druk, te toeristisch, teveel geldaftrochelerei was...enfin, het soort zaken waar wij jeuk van krijgen en dan nog liever doorgaan dan de meute te volgen. Boeddha's genoeg te zien en op die ene zal het niet steken...
De rest van de namiddag door de stad gekuierd. Er is nog veel werk aan... Zowat alles met naam en faam staat in de steigers. Gelukkig ook maar dat men er aan werkt. Mocht de stad eens helemaal opgekuist worden, het zou een plaatje zijn. De Indochine-sfeer hangt hier echt wel rond. De bouwstijl die de Fransen hier nagelaten hebben, de -laat maar gaan dat gaat wel goed- houding, tropisch hout en palmbomen en af en toe een megalomaan trekje zoals een poging tot aanleg van een Champs Elyzee met soortement Arc de Triomphe...uiteraard in het verlengde van het presidentieel paleis, hier en daar nog een Mercedes van de jaren '50...de Franse keuken die blijven hangen is...je proeft het gewoon als je door de stad wandelt. Het heeft hier geleefd, en hoe! De keerzijde van de medaille laten we gemakshalve voor wat het is, ook dat zal de moeite geweest zijn. Maar bon, we zijn hier niet om de rekening van de Fransen te maken, wij Belgen zijn daar trouwens allerminst geplaatst voor. U moet maar eens het museum voor Midden-Afrika in Tervuren bezoeken... Maar wacht nog even tot het gerenoveerd is.
Na een koffietje, nog een cadeau van de Fransen, zoeken we een oude vriend op, de Mekong... Langsheen de bocht waarin Vientiane zich genesteld heeft, is een dijk aangelegd waar locals en toeristen slenteren. Een speelpark, openlucht fitness en uiteraard een avondmarkt lokken heel wat volk. Bij mooi weer kan je hier de zon zien zakken in de Mekong...we zagen een glimp van wat het zou kunnen zijn, maar the real stuff zal voor het droge seizoen zijn.
Vanavond nog een leuk restaurant gedaan met live optreden van een coverband en alweer super heerlijk gegeten.
We struinen terug naar het hotel terwijl Yithro mij ondervraagt over de Memorial Van Damme in Brussel begin september...dat Usain Bolt en Yohan Blake en Justin Gatlin komen...echt???!...gewoon de top drie van de spelen???...ja ventje, Brussel hè, hoofdstad van Europa...gniffel...en dat Usain gaat DJ-en op de afterparty...ge meent het!...en dat we ooit nog Carl Lewis ontmoet hebben in Brussel...Carl wie?...euh...vier maal goud???!!!...ja ze?...jaah!!!...alle bon, zullen eens kijken of we nog aan tickets geraken, kunnen we even de Olympische spelen goed maken...een vader moet iets over hebben voor zijn kinderen hè? ;-)
Of het optreden van de monniken vannacht ermee te maken had, weet ik niet, deze ochtend in elk geval een opklarende hemel en tegen de middag volop zon in Luang Prabang.
Wat die monniken betreft, speciale gasten toch. Klokslag vier uur deze morgen beginnen ze nu toch op kanjers van trommels te meppen dat we liggen te daveren in ons bed. We slapen net tegenover de tempel nota bene...ideaal! Vergelijk het met de tempobeul van de Romeinse galjoenen. Het ritme loopt gestaag op, houdt even op en begint terug van vooraf aan. Behalve Soekie zijn we allemaal wakker en lassen dan maar een plaspauze in. Daarbij merken we dat er geen electriciteit is, strange... Wanneer de monniken het na een twintigtal minuten voor bekeken houden, schiet ook de stroom weer op gang...merkwaardig toeval of bepalen die gasten dat... Mmm, we zijn nog niet klaar met monniken hier... Een dezer dagen spreek ik er een over aan.
Enfin, wij met de zon in de rug naar Luang Prabang International Airport, ahum... Het lachen vergaat ons wanneer we boarden en een gloednieuwe Airbus A300 opstappen, dat ding is moderner dan de vogel van Austrian waarmee we naar Bangkok gevlogen zijn...wow! Knusse lederen stoelen, luchtbevochtiger zodat onze keeltjes niet uitdrogen etc...sjiek spel! En wij weg! Yithro en Soekie helemaal in vorm, vliegen is leuk! Soekie trouwens in haar Laotiaans pakje dat ze op de markt gekocht had, een plaatje! En iedereen lonken en lachen uiteraard.
We stijgen op en dalen ongeveer in een beweging, het is ocharme 25 min vliegen naar Vientiane (spreek uit vieng chan). De busrit duurt echter 14 uur en na twee dagen Mekong was dat teveel van het goede. En voor de prijs moet je het niet laten, we so lucky bovendien, twee kopen, eentje gratis! Tot daar het goede nieuws. De kapitein meldt doodleuk 'prepare for some rain'...het zal toch niet waar zijn zeker?
Toch wel! Het giet oude wijven in Vientiane...en het is, wanneer ik deze blog schrijf, nog nauwelijks gestopt. We gingen deze middag even de stad verkennen, zijn vlug ergens iets kleins gaan eten en zijn daarna van ellende terug naar de kamer getjokt. Het regent niet alleen, het is bovendien ook nog koud en het water waait onder de paraplu door waardoor we er wak bijlopen. Mijn flinke verkoudheid wordt straks nog een longontsteking vrees ik, dan maar even een tukje gaan doen. Ook Soekje heeft wat last, haar darmen spelen wat op, elk zijn beurt dus, zo gaat dat als je door Azië trekt...
Twee uurtjes later rol ik van bed af. Of ik me beter voel? Mja...al heb ik niet geslapen, enkel wat aan het soezen geweest... Hilariteit bij mijn gezinsleden...ik heb liggen snurken als een varken blijkt...OK dan.
Bon, tijd om de innerlijke mens te versterken! Het is opgehouden met zacht te regenen, het water valt nu met bakken uit de lucht! Gelukkig zou het restaurantje uit de Trotter waar we heen willen niet zo heel ver uit de buurt liggen. Bij nader onderzoek moeten we gewoon de straat oversteken. Een meevaller! En dat is het restaurant ook! De gefrituurde kikkerhuid laten we aan ons voorbijgaan, maar de gebraden kwartels en ander lekkers gaan er gezwind in. Enkele flinke Beerlao erbij en we kunnen er weer tegen. We beperken de avondwandeling tot een blokje rond en zoeken de kamer op. Hopelijk morgen iets minder nat!
Het weer in Luang Prabang was ons niet gunstig gezind. Onze eerste dag was compleet verregend. Toen we wakker werden, hoorden we meteen de regen tikken op de ramen. Soekie vroeg zich in haar bedje af voor wie de douche aan het stromen was. Helaas waren het de regendruppels tegen de ramen. Onze eerste aanschaf in Luang Prabang? Twee paraplu's ... De dag buiten doorbrengen was geen optie, dus we hebben zowat elk winkeltje bezocht, denk ik. Een ideaal moment ook om de overdekte markt eens te bezoeken. Hier doen alle locals hun dagelijkse boodschappen. De geuren op sommige plaatsen zijn soms nauwelijks te harden, maar daar is onze fotograaf van dienst met een verstopte neus zich niet echt van bewust ! Dus terwijl de kids en ik even staan te wachten op Frank - we willen elkaar in dit doolhof echt niet kwijtraken - merkt Soekie een gigantische kakkerlak op. Die besluit een ommetje te maken langs de teentjes van Soekie, waardoor zij begint te trappelen, roepen, wenen, gillen - alles door elkaar. De omstaande locals vinden dit bijzonder grappig en beginnen luid te lachen. Blijkbaar draaien zij hun hand niet om voor een kakkerlak meer of minder... Aangezien de markt ietsje uit het centrum gelegen is, besluiten we om de terugweg met de tuktuk af te leggen en ons te laten afzetten aan een noodle soup shop die in de reisgids vermeld staat. Frank doet de gebruikelijke onderhandelingen met de tuktukbestuurder en we zijn weg... Tot plots onze tuktuk een platte band krijgt en we ergens halfweg gedropt worden. Opnieuw onderhandelen dus met een andere bestuurder en we zijn weer weg. Alleen brengt hij ons naar een straat waar we helemaal niet naartoe wilden! No, no, wrong street. Hij moet het even navragen bij een collega, de gevraagde straat zegt hem blijkbaar niets... Ze kunnen ook niet alles weten Even later worden we toch ergens in de buurt afgezet. Een mens moet wat overhebben voor een goed soepje ;-) En ondertussen houdt de regen hardnekkig aan... voor de rest van de dag. Vandaag was het gelukkig droger. Hoog tijd dus om de bezienswaardigheden van de stad te gaan bekijken. Een ervan is de samenvloeiing van de Mekong en de Nam Kane. Deze laatste blijkt een vrij heftige rivier te zijn: snelle stroming, draaikolken,... De samenvloeiing is toch wel spectaculair. We besluiten om deze rivier even te volgen en het valt ons op dat er ook heel wat locals staan te kijken. Plots houdt een (Britse?) mevrouw Yithro en mij staande om een gigantische duizendpoot aan te wijzen die op een muurtje aan de rivier zit. Nog nooit gezien... Gelukkig zit het beest op enige afstand Ze vertelt ons ook dat het water sinds deze morgen al elk uur met zo'n meter stijgt. Blijkbaar is er een tyfoon geweest in China en die zorgt ervoor dat deze rivier veranderd is in deze wild kolkende massa. Af en toe zien we zelfs hele bomen voorbij drijven! Vandaar dus de interesse - of is het onrust? - van de lokale bevolking... Een andere bezienswaardigheid is de Mount Phousi. Een 320-treden tellende heuvel, waar je bovenaan beloond wordt met een prachtig uitzicht over de stad. Allright! Dat zien we wel zitten. 't Is te zeggen, ik toch en met wat moeite de kids ook. Frank haakt af: de tocht op de Mekong heeft een pijnlijke rug en een gigantische verkoudheid/sinusitis opgeleverd. We beginnen er dus aan en net als we de eerste etappe hebben afgelegd en we ticketjes willen kopen voor het vervolgtraject, klinkt een eerste gigantische donderknal. Oei... Misschien toch niet zo'n goed idee om nu op een berg te gaan kruipen. Even afwachten wat het weer gaat geven... Na wat twijfel, beslissen we dan toch om maar weer naar beneden terug te keren. Ondertussen valt de regen opnieuw met bakken uit de hemel. Helemaal doorweekt en met het haar in de tanden, komen we aan in ons hotel. De Mount Phousi zal voor een ander leven zijn... We besluiten dan maar om naar de uitzending van de Olympische Spelen op tv te kijken, tot groot ongenoegen van Soekie die Cartoonnetwork toch veel interessanter vindt... Ondertussen regent het onverstoord verder... Morgen pakken we opnieuw onze rugzakken en vliegen we naar Vientiaene, de hoofdstad van Laos. We nemen onze paraplu's alvast mee Veel liefs en tot de volgende... Cynth
Wegens helemaal stuk gisteren en een niet zo stabiele internetverbinding geen bijdrage dus...maken we even goed toch?
Al hebben we vandaag geen topdag. Iedereen is een beetje moe en heeft last van kleine of minder kleine kwaaltjes...geen erg allemaal maar we waren aan enkele rustige dagen toe. Vandaar dat we er vandaag ook vroeg inkruipen.
Gisterenmiddag met twee uur voorsprong op het schema aangekomen, we zijn van de slow boat af. We zaten uiteindelijk met een honderdtal mensen op een boot waar stoelen zijn voor maximum tachtig. De rest lag op de houten vloer.
We waren gewaarschuwd om zeker tijdig in te schepen, nou ja, inschepen...tot de enkels in de modder is er misschien over, maar toch niet veel... om van een goede plaats verzekerd te zijn. Gelukkig nemen we af en toe ook een tip ter harte... Wij dus met ons voedselpakket dat we in een shop hadden besteld, zie andere bijdrage, en enkele kussens, aan boord geklommen. Dat van die houten banken is intussen achterhaald, gelukkig, sinds twee jaar hebben ze afgedankte autobuszetels geplaatst. Ze zijn ook heel flexibel aanpasbaar...vermits ze niet vast staan! Je verschuift dus gewoon die zetel wat tot iedereen in je buurt akkoord is met de ruimte die je inneemt. Wie wat later komt zit achteraan bij de motor, die helemaal open en vrij staat, lawaai!, wie te laat komt legt zich ergens vooraan. Wie later opstapt, enkel locals dus, zitten in de gang of op een zak rijst of een doos die ze meesleuren. En dan zijn we weg, voor twee dagen.
Na een tocht van zowat zeven uur meren we aan in Pakbeng. Een dorp van een straat groot dat leeft van de farangs, de trotters die hier verplicht overnachten. We hadden een kamer gereserveerd en de dame staat ons op te wachten aan de oever. Mr Frank? Euh...yes! Hoe weet die dat? Had een overnachting gevraagd voor twee volwassenen en twee kinderen...niet moeilijk ons eruit te pikken dus...de scherpte is wat weg na een dagje dobberen...
Het kamertje is een beetje op het randje, ik heb een slechte matras en de badkamer is niet echt proper. Dat wordt geen topnacht, maar bon, we overleven het wel. We eten iets 's avonds en kruipen er vroeg in, morgen moeten we voor 8u30 terug inschepen.
Met ons lunchpakketje onder de arm, stappen we in voor dag twee. Een andere boot met nog minder zitplaatsen dan de vorige. Gelukkig zijn we ook vandaag op tijd en vinden we plaats vooraan in de boot. Voor ons liggen de trotters in rijen naast elkaar en maken er een gezellige boel van. Ze spelen kaart en andere spelletjes, lezen, schrijven en drinken. Thaise whisky-cola, altijd goed voor de sfeer. Wij passeren de tijd met lezen, spelen eens een spelletje met de kids, Yaghtzee op de iPad, megaleuk! Soekie gooit wat ze wil, doet er enkele extra Yaghtzee's bij en maakt ons allemaal in.
De Mekong is rustig en je mijmert makkelijk wat weg. Klassiek muziekje op en je waant je in dat stukje uit Apocalypse Now...maar dan zonder het oorlogsgeweld. De muziek, kleuren van de rivier, het groen langs de oever...de plaatselijke bevolking die meer en meer op Vietnamezen beginnen lijken.
Een kleintje heeft intussen de knuffel van Soekie te pakken, maar zij heeft een nieuwe gekregen van een meisje uit ons hotel in Bangkok en beslist dat hij hem mag houden. We geven ook onze kussens aan die familie die halfweg aan boord gekomen is, waar ze niet over twijfelen.
Twee uur vroeger dan voorzien komen we aan in Luang Prabang. Ook hier staat de dame waar we een kamer geboekt hebben ons keurig op te wachten. We snakken naar een douche, een koude pint en een lekkere maaltijd.
Hey volgers, alles kits daar bij jullie? We volgen de headlines zowat in Europa, flauwe zomer, de olympics etc... Maar het is uiteraard allemaal wat ver van ons bed. Sommigen van jullie zijn zelf op reis of zijn net terug, we horen jullie verhalen als we terug zijn, tenzij je een blog hebt natuurlijk, zend maar even door dan.
Wij vandaag de trip Chiang Mai - Huay Xai gemaakt, we zitten dus in Laos en hebben net gegeten met zicht op de Mekong. Niet zo moeilijk trouwens, de helft van de stad heeft zicht op de Mekong, de hoofdstraat loopt er langs... Onderweg een stop gemaakt iets voor Chiang Rai waar we een bizarre nieuwe tempel zijn gaan bekijken, er is nog voor zowat 90 jaar werk aan, de Sagrada Familia van Thailand dus.
De tempel is het werk van een Thaise moderne kunstenaar, Chalermchai Kositpipat, volledig in het wit, met spiegelmozaïekjes bezet. Binnen zie je een soort van 21ste eeuwse Michelangelo aan het werk, hij was dus bezig vanmiddag, die zeer hedendaagse fresco's maakt. Tussen tekeningen van tempels zie je allerlei verwijzingen naar bv Elvis, Michael Jackson, de twin towers waarvan er een in band staat en de andere net voor de impact, angry birds, Superman enz...bizar. De man heeft als doel de mensen terug naar het pure Boeddhisme te leiden. Zijn werk is zeer controversieel maar Koning Bhumibol behoort tot zijn fans, wat zeker een voordeel is. Hij heeft ook in London tentoongesteld, enfin, wie meer wil weten, Wikipedia weet er alles van. Voilà, u heeft uw stukje cultuur voor vandaag ook weer gehad
Vandaag is er trouwens veel media-aandacht met processies voor de witte tempel, de monniken moeten drie maanden naar binnen, iets met regenseizoen, dieren die vluchten en die ze niet willen doodtrappen en zo meer...over die monniken moeten we het nog eens hebben. Andere keer.
Wij verder richting Chiang Kong. De vergezichten zijn schitterend: maïsvelden, bananenbomen, Thaise boeren aan het werk op hun land, het leven langs de weg en dat tegen een achtergrond van glooiende bergen. De tinten groen zijn niet te tellen...
Elk met zijn iPod op, ik geniet nog eens van Wim Mertens' Struglle for Pleasure, (u weet wel die Belgacompubli, en indien niet, haast u naar iTunes) die we vorig jaar tweemaal aan het werk gezien hebben...ook al zo schitterend...Soekie doet een dutje...we mijmeren allemaal een beetje weg, doen de oogjes af en toe eens toe en arriveren in Chiang Kong voor we het weten. Ons tempo is dus danig aan het dalen, fijn zo, het waren jachtige jaren de laatste vijf à tien, hoog tijd om even te bezinnen. Mezelf kennende sta ik eind augustus alweer te springen om er in te vliegen, waarin weten we nog niet maar er broeien wat plannen. We zien wel.
We worden gedropt aan de grensovergang waar we de overzet nemen, eindelijk maken we kennis met de Mekong. Stel u van die overzet niet te veel voor. Het is een soort prauw met een motor en er staat in het midden zo'n 5cm water. Nou...zal wel zo horen zeker? Ik neem aan dat die schipper ook niet wil verzuipen, we doen dus maar gewoon mee en staan op enkele minuten aan de overkant. Enkele tellen later vertrekken we weer naar Thailand...in al ons enthousiasme waren we blijkbaar vergeten 'uit te stempelen' in Thailand en mogen we zonder, Laos niet binnen. Gelukkig mogen we de rugzakken even bij de douane laten staan. Wij weer weg, en terug. Een ongeluk komt nooit alleen, het begint intussen te gieten dat het een feest is om zien, we dus drijfnat...
De visa regelen gaat vrij soepel, zal wel als je 146$ ophoest, we hebben zelfs een pasfoto bij, zeg nog eens dat we niet voorbereid zijn... Een van de beambten, een dame, kan het niet laten om Soekie in de wangen te knijpen, knuffel incluis en enkele heerlijke mangostienen als cadeau erbij. Het ijs met Laos is meteen gebroken. Ze vraagt of ze ook nog een zoentje krijgt, wat Soekie met plezier doet. Of ze ook een zoentje van mij wil, vraag ik...euh...nee, bedankt...en giechelend rent ze weg. En kwetteren met haar collega...! Wat heeft mijn dochter dat ik niet heb? Nee! Laat maar! Vooraleer u aan een lange lijst begint...
We stappen Laos binnen, 100m verder is ons hotel reeds, The Riverside Hotel, stel u er niet teveel van voor maar het is best knus, veel houtwerk doet het altijd goed, de lakens zijn proper en we hebben warm water en een airco. Beneden is een restaurant, aan de oever dus, waar ik nu zit te bloggen en we nog een Laobeer soldaat maken. Best te drinken!
We hebben al een lunchpakket besteld bij een alleraardigst meisje dat wat verder een winkel uitbaat: 'we have all you need for slow boat, sandwiches, pillows, snacks, water...' Het kind brengt het met een enthousiasme waar je geen neen kunt tegen zeggen... OK, hebben we ook weer voor mekaar, morgen tegen 8u30 oppikken en zien dat we intijd in de haven zijn. Dat is als je niet achteraan bij de motor wilt zitten. Die pillows, kussens dus, zijn ter preventie van vier blauwe konten, we zijn nu helemaal zeker, het zijn dus inderdaad houten banken... Oh jee... Maar we wilden avontuur, wel avontuur zullen we hebben!
Intussen hebben we ook voor morgenavond op de tussenstop in Pakbeng reeds een kamer geregeld, wat zijn we goed! Hopelijk blijven we dat vinden...
Het is intussen nacht en zeer rustig op de Mekong, we gaan die de komende dagen eens helemaal opsnuiven. Dat dit mooie beelden gaat opleveren staat buiten kijf, we weten alleen nog niet of het van de rivier en randgebeuren zal zijn, of van ons... u hoort het later wel!
Of we morgen 'online' zullen geraken is nog maar de vraag, anders heeft u het nog tegoed!
Dag 1 na de trekking...nu weten we waarom er op de prijslijst van de massagesalons iets staat als de 'after trekking massage'... Ma en pa zijn maw zo stijf als een plank! Vlak gaat nog maar alles wat omhoog of, nog slechter, omlaag gaat, doet zeer. En niet zo'n beetje... Zelfs een massage zagen we niet zitten wegens waarschijnlijk te pijnlijk... En zeggen dat dag 2 normaal gezien nog slechter zou moeten zijn. Goede ingeving om de trekking op de laatste dag van ons verblijf in Chiang Mai te doen. Vandaag was het platte rust en de volgende drie zijn verplaatsingsdagen.
Morgenvroeg vertrekken we rond tienen naar de grens met Laos. We doen de trip met een minivan wat een beetje meer comfort geeft dan de gewone bus. Vooral omdat de weg erg bochtig zou zijn en we weten dat de kinderen daar niet zo goed tegen kunnen. Een busje met een man of tien laat je al eens makkelijker stoppen indien nodig. We maken bovendien ook een stop in Chiang Rai waar we de witte tempel gaan bezoeken. Tegen vieren zouden we in Chiang Kong moeten zijn, de laatste stad van Thailand voor de grens, waar we onze visums moeten regelen om Laos binnen te geraken. Daarna met de overzet de Mekong over naar Huay Xai (ook wel Houaeisay geschreven). We hebben er een kamer geregeld, dus normaal gezien zou dat OK moeten zijn.
De volgende ochtend nemen we dan de slow boat richting Luang Prabang, met een tussenstop annex overnachting in Pakbeng. Die slow boat gaat nog wat geven denken we... We hadden beelden gevonden op YouTube waar de zitjes een soort autostoelen waren, wat ons wel comfortabel leek. Navraag leert ons echter dat het gewoon houten banken zijn waarbij men ons aanraadt...om aan de haven kussens te kopen als je niet met een blauwe kont in Pakbeng wilt aankomen...right...dat gaat plezant worden...! Of we zondagavond nog zoveel gaan lachen is nog maar de vraag...we hebben dan nog een dag te gaan...nou moe...
You could also take a plane to Luang Prabang...jaja, weten we en zelfs niet eens zo duur, maar we willen absoluut die Mekong beleven, die banken nemen we er dan maar bij. Dat van die kussens gaan we zeker doen, wat zeg ik, we kopen er voor de oudjes wel twee. We zetten wel een standje op in Luang en verkopen ze dan aan andere trotters die het omgekeerde traject doen. U kijkt waarschijnlijk nu al naar het verslag uit...ik hoor u lachen tot hier...
De Mekong moet de moeite zijn...it better be...als je de reisgidsen leest. Het is de levensader van Laos en voor een groot deel vormt die de grens met Thailand. Twee dagen dobberen...het is slechts een goeie 300 km. Tijd om even op adem te komen van een intens stukje reizen wat begon in Bangkok. Eindelijk eens een boek kunnen lezen, het leven op de oever bekijken, dagdromen over de Mekong...dat is, als de boot niet tjokvol zit tenminste, wat meestal wel het geval zou zijn... Het is ook voor Laotianen het belangrijkste vervoermiddel hier en men sleurt van alles en nog wat mee. Het is hopelijk niet de tijd dat de geiten naar andere graasvelden gebracht moeten worden... We vertrekken op zondagochtend, we hebben dus twee kansen, het is extreem kalm, of net niet...wait and see...
Halfweg leggen we dan aan in Pakbeng, een stadje dat leeft bij gratie van de tussenstop en de trotters die een onderkomen voor de nacht zoeken. We hebben nog geen verblijf gevonden, misschien boeken we dat nog morgen en anders is het op den bots...er staan genoeg 'dealers' te wachten in de haven die hun kamers komen aanprijzen.
En daarna wacht Luang Prabang, in zijn geheel beschermd door het Unesco werelderfgoedfonds, we kijken er naar uit.
Hopelijk u ook naar onze volgende bijdrage, aan de reacties te zien zijn er heel wat diehard volgers, zeker sinds we die kookcursus gevolgd hebben. Stelletje opportunisten!
Hoe het internet er aan toe is in Laos is nog een vraag. Misschien loopt het even vlot als hier, of zitten we echt aan het einde van de e-wereld, u merkt het wel.
Bon, we gaan nog wat lezen over Luang Prabang en omstreken en dan lekker pitten.
Soekie and the elephants (voor mijn meter Dine) :-)
Dag meter, eergisteren heb ik een heel leuke dag gehad. We zijn naar de olifanten geweest. We moesten een pakje aan doen, het pakje was een beetje te groot. Gelukkig hadden ze een kleiner formaat, anders zag ik er erg lomp uit. Dan gingen we woorden leren, bevoobeeld pai, is vooruit, toi is achteruit en joet is stop enz... Nadat we de olifanten gevoederd hadden, hebben we een tochtje gedaan en daarna hebben we ze gewassen. Nadien hebben we een frissen duik genomen in het meer op de rug van de olifanten.
Gisteren hebben we een leuke wandeling gemaakt van 5 uren door de Thaise jungle. We hebben er twee soorten bananenbomen leren kennen, de ene eetbaar, de andere niet. Op bepaalde momenten waren de paadjes zeer smal en glad. Je moest heel voorzichtig zijn op die momenten. Waar het veilig was, ben ik op mijn hukken naar beneden gegleden wat erg leuk was.
We hebben ook een waterval gezien waar we normaal gezien gingen in zwemmen, maar het begon te hard te regenen. De rotsen waren ook kliedernat en gevaarlijk glad. We hebben ze overgestokken over bamboestokken en ik mocht op de rug van de gids. Even later kwamen we aan de vleermuizengrot. We moesten eerst een gevaarlijk stukje over de rotsen klauteren. Ondertussen zagen we de vleermuizen al vliegen, het was best een beetje eng.
Toen we dat gedaan hadden klauterden we weer naar boven en gingen we met pijnlijke voeten doodmoe weer naar huis. Oh ja, mama is twee keer uitgegleden en op haar kont gevallen!
Chiang Mai is de stad bij uitstek voor wie een trekking door de prachtige natuur in het noorden wil ondernemen. Jungle is overdreven, bos wat licht uitgedrukt, het zal er tussenin zitten. We hadden ons goed geïnformeerd in onze guesthouse en weten inmiddels dat de uitbater betrouwbare informatie geeft. Niet onbelangrijk als je weet wat de cowboys van bepaalde 'reisorganisaties' je hier proberen aansmeren. We halen onze wijsheid ook maar uit de Rough Guide en Trotter, maar trachten telkens aan te vullen en te checken bij de 'locals' en lezen verhalen op internet, een blog bv.
In dit grensgebied met Laos en Mianmar leven een aantal volkeren, geen stammen want ze erkennen geen leider, zoals de Lisu en Long Necks, je weet wel, die giraffenekmensen. Fantastisch uiteraard dat je deze mensen hier in hun natuurlijke habitat zou kunnen bezoeken en ontmoeten. De realiteit is echter veel complexer. Het zijn eerder verschoppelingen die nergens bijhoren en zich jaren hebben beziggehouden met het kweken en verhandelen van opium. Een groot aantal van hen zijn dan ook verslaafd met alle gevolgen van dien. Tegenwoordig probeert men deze volkeren een alternatief aan te bieden door de opiumhandel in te ruilen voor het vertelen van bv prei en aardbeien, een reconversie waar Koning Bhumibol persoonlijk zou op toezien. Ik heb hier zelf nog geen aardbeien gezien, nog maar even afwachten dus in hoeverre dit ook gerealiseerd wordt.
Onze ergste vrees was dat we bergvolkeren zouden bezoeken die als apen in een zoo, zij het al dan niet half gedrogeerd, zich in originele klederdracht voor een foto met 'de toerist' zouden aanbieden. We hadden al zulke verhalen opgepikt en waren dus zeer sceptisch. Nadat we enkele keren heel duidelijk hadden aangegeven niet aan dat circus te willen meedoen, hadden we uiteindelijk een trektocht met gids geboekt. (we begrijpen echter ook wel dat mensen de verleiding niet kunnen weerstaan in levende lijve te zien wat je anders enkel op National Geographic te zien krijgt...)
Wij dus de trekking geboekt welke in de folder als 'extreme' stond aangegeven, jaja...zal wel... Of het te doen zou zijn voor de kinderen, Soekie is tenslotte nog maar acht, etc... Kijkt de man eens naar mij en zegt, voor de kinderen wel...OK, say no more, got the picture...
Zal inderdaad wel! Wij deze morgen vroeg paraat met trekkingschoenen, water en een powerbar voor als pa een klop van de honger krijgt. Vooraleer we uiteindelijk aan de 'start' staan is het elf uur, we hebben een dik uur gereden tot we in een bergachtig gebied bijna tussen de wolken/mist zitten. We krijgen een portie gebakken rijst in bananenbladeren gewikkeld mee als lunch. Slik, wordt dat het voor de hele dag? De tocht zal een vijftal uur in beslag nemen...
Na honderd meter stappen, verlaten we de weg, welke we voor vijf uur vanavond niet meer zullen terug zien. Van dan af gaat het op en neer, klauteren, wroeten, wringen, glijden, puffen...over stenen, door bamboe, tussen wilde bananenbomen, reusachtig grote bomen, beetje als sequoia's, lianen, beekjes, watervallen...en dat alles over een paadje, de naam niet waardig, van enkele tientallen centimeters breed. Met links de afgrond en rechts de...tja...euh...andere kant zeker? Zeggen dat het gevaarlijk was, zou overdreven zijn, maar er waren plaatsen waar je je beter niet misstapte.
De gidsen houden het tempo wel laag zodat uw dienaar ook kon volgen, neenee, het ging wel, alleen had ik na nauwelijks een half uur mijn knie al verzwikt, wat zorgde dat ik de rest van de dag op anderhalf been verder moest. Misschien wel oud, maar ook wel erg taai. Enfin, een en ander maakt dat je voortdurend naar de grond diende te kijken, wilde je ongeschonden het einde halen. Gelukkig geven de gidsen aan waar je even moet halt houden en bekijken wat er te zien valt. De ene keer schitterende vergezichten, een andere keer dan weer een joekel van een spin, holen van zus en zo, termieten, reuzemieren, hoogst eigenaardige rupsen, prachtige bomen etc...
Halfweg de tocht, aan een waterval, nemen we de lunch, onze kleefrijst in bananenblad dus, wat terplaatse aangevuld wordt met een stuk gefrituurde kip. Het kan ons nauwelijks schelen welk deel we in onze knuisten geduwd krijgen, iedereen vliegt er op, honger is duidelijk de beste saus. Moeder natuur vindt ons een bende amateurs en bedenkt ons, net dan natuurlijk, met een flinke regenbui. We zouden nog gaan zwemmen onder de waterval, maar we zijn allemaal helemaal doorweekt en besluiten dit aan ons te laten voorbij gaan. (op de terugweg bedenken we dat indien het vandaag zonnig geweest was, we minder gelachen zouden hebben...)
Met nieuwe reserves trekken we verder, ditmaal richting een grot, waar we na flink wat klauterwerk, de bats te zien krijgen. Flink uit de kluiten gewassen vleermuizen die ons bezoek nauwelijks kunnen appreciëren. We laten de beestjes rustig verder slapen en zetten onze tocht verder tot we na zowat vijfeneenhalf uur aankomen bij enkele locals die ons terug naar Chiang Mai brengen. Veel bergvolkeren hebben we niet gezien en gelukkig maar. Af en toe passeren we mensen die er redelijk indiaans uitzien en zeer basic hutjes bewonen, wel met schotelantenne..., en die vriendelijk teruglachen als we hen begroeten met sa wadi khra, wat in het Thais zowel goeiedag, tot ziens, als goedenavond betekent, altijd goed dus!
Op de terugtocht kunnen we maar aan twee dingen denken, een heerlijke douche en een flink avondmaal.
Een compliment aan mijn kids, wat zij vandaag gepresteerd hebben is gewoonweg super! Mowgli is een doetje vergeleken met Soekie, Yithro is een kanjer in wording en u mag drie keer raden wie Balou was...
En nu ga ik mijn bed opzoeken, ttz, als ik nog boven geraak...
Euh...misschien tot morgen...
Oh ja, we hebben nogmaals de planning, welke planning?, aangepast en gaan pas zaterdag uit Chiang Mai vertrekken. Superleuke stad trouwens! Volgende stop wordt Houaeisay, over de Mekong in Laos, rechttegenover Chiang Khong en nauwelijks 160 km van de Chinese grens, waar we met de minivan naartoe reizen. Daarna zouden we normaliter twee dagen de Mekong afreizen met een slow boat, via een overnachting in Pakbeng, naar Luang Prabang. (slow boat traject kan je bekijken op you tube...)
This message is subject of further investigation by the Thai authorities because of the woman known as Dine. Soon as message is approved it will be published.
Gisterenmorgen werden we opgehaald om een dagje bij de olifanten door te brengen. We moesten een pakje aandoen, een beetje lomp. Gelukkig hadden ze nog een kleiner formaat voor Soekie. Dan leerden we Thaise woorden voor de olifanten te besturen.
Er was ook een klein olifantje van 34 dagen oud. Hij duwde iedereen die hij kon duwen en prutste aan je tenen. We gingen de olifanten voederen. Toen pakten we de suikerriet en zegden bon soem ( muil open ) als we de suikerriet in zijn muil gestopt hadden kregen we een tjoep ( zuigzoen van de slurf ). Dan maakten we leuke foto's met de olifanten. Ik moest alleen op de foto, toen kreeg ik veel tjoepen. Toen gingen we de commando's oefenen, alleen al op en af de olifant klimmen was super moeilijk. Je moest op zijn poot klimmen en dan moest je nog 2,5 m klimmen. Toen we alle commando's geoefend hadden gingen we lekker eten. Na het eten gingen we per twee op een olifant. De onze was een beetje kwaad. Als we op de vlakte reden, viel het nog mee maar bergop of bergaf schudde het super veel. Tijdens de pauze op de wandeltocht heeft Woody in 1 minuut een vuurtje gemaakt met wat bananenbladeren en bamboe en een armbandje van bananenbladeren. Dan gingen we terug op de olifanten. Na de wandeltocht met de olifanten hebben we ze gewassen in het beekje. Daarna even gezwommen met onze olifant en de dag zat er op. Terug in het busje naar het pension.
Zoals gezegd gingen we vandaag met olifanten op stap, ttz, we hebben een uitstap gedaan naar een olifantenboerderij op een uur rijden van Chiang Mai. We hadden vooraf nagevraagd en de man die dit centrum uitbaat, heeft eerbare bedoelingen. Woody is opgegroeid in de jungle van Thailand, houdt van zijn olifanten, heeft er slechts 12 lopen, waarmee hij zelf kweekt. Aan het labeur te zien dat deze job met zich meebrengt, begrijpen we ook dat je hier niet rijk van wordt. Het is een roeping om de beesten te verzorgen, te kweken en te trainen en voorziet in hun onderhoud door onder meer toeristen een dagje op zijn boerderij in het leven met olifanten onder te dompelen. De dieren zien er ook happy en gezond uit. Ze kweken ook, er liep zelfs een kleintje van 34 dagen oud rond! Grappig, niet te doen gewoon.
We hebben de kinderen beloofd dat zij morgen de blog over het olifantenbezoek mogen schrijven, ik ga hierover dus niet te veel uitweiden. Wat ik wel wil meegeven is dat het een onvergetelijke ervaring was! Soekie en Yithro hebben echt de dag van leven gehad! We hebben de dieren gevoed, leren berijden, een kort toertje gedaan, ze gewassen en zijn er ten slotte mee gaan zwemmen. Hilarisch!
Aan het eind van deze geweldige ervaring zijn we zo ongeveer leeg. Behalve Soekie dan, die nog gans de terugweg op de iPhone van Woody angry birds mag spelen. We verfrissen ons met een heerlijke douche en gaan op zoek naar een Mai Thai. (de Thaise Campari Orange zeg maar) Als we niet meteen een locatie vinden waar we die met enig vertrouwen zouden kunnen drinken, veilig ijs dus, doen we maar een pintje in een overdekte eettent. Blijken ze daar een soort mongolian hotpot te serveren, wat we uiteraard weer niet kunnen weigeren.
Het principe is eenvoudig, je hebt een vuurtje op houtskool waar een soort blikken schaal op komt. Daarop kan je in het midden bakken en in de rand komt water wat gaandeweg een heerlijke bouillon wordt vanwege de groenten, smaakversterkers zoals sojasaus en vissaus, vlees etc dat je erin mikt. Je kunt schaaltjes met vlees, vis en zelfs krokodil nemen, groentjes, noedels en allerlei sausjes vervolledigen het pakket. We zorgen ervoor dat de kinderen alles goed laten uitbakken, rauw vlees is in deze contreien toch niet zo'n goed idee, en smullen maar.
Met nog maar eens met ronde buikjes, waar we, nog maar eens, aan toe waren, slenteren we terug naar onze guesthouse. Mijn batterijen zijn weer helemaal opgeladen meldt Soekie...was ik al bang voor...als Duracell nog eens een reclame zoekt...ik heb nog wel een ideetje!
Morgen is het platte rust, wee diegene die mij voor negen uit mijn bed haalt!
Morgen is het ook tijd om te beslissen waar de volgende halte ligt. We twijfelen tussen de Thaise of Laotiaanse kant van de Mekong, over de wijze waarop we daar gaan geraken, bus of minivan, en over de wijze waarop we dan verder naar Luang Prabang gaan trekken, onze eerste echte stop in Laos. Het wordt een busrit van pakweg twaalf uur of we nemen de slow boat voor een trip van twee dagen over de prachtige Mekong...mmm...gaan we nog een nachtje over slapen, en slapen, en slapen......hoop ik....
Rond negen uur worden we opgepikt door Rika, een enthousiaste Thaise die geregeld checkt of we nog happy zijn... Dat je moet lachen, dit je mooi maakt, is het niet aan de buiten, dan zeker aan de binnenkant. Maak je geen zorgen meisje, de binnenkant is dik in orde, de buitenkant...nou ja...
Eerst stoppen we aan de markt. Geen toeristenmarktje maar the real stuff! Hier kan je een voormiddag doorbrengen. Je vindt er alles wat je nodig hebt, van ingrediënten tot aan kant-en-klare schotels. We krijgen een stoomcursus inkopen doen, beginnende bij de diverse soorten rijst, over currypasta's (your pasta will have to look like this later on), alle soorten groenten, kruiden, smaakstoffen, poeders, flesjes, oliën, vlees, organen, gevogelte, enfin, the works. Na de uitleg kunnen we nog even rondlopen voor we vertrekken, wat we dan ook gretig doen. Toch even een kleine shock wanneer een man in zijn standje de ene flink uit de kluiten gewassen kikker na de andere met een ferme tik op de kop doodmept. We denken dat de kinderen het niet gezien hebben en gebaren van niets. Als we 's avonds de foto's even doorkijken, merkt Yithro doodleuk op 'ach ja, dat standje met die man die kikkers verkocht'. Allright!
Na nog enkele levenslessen van Rika, het kind moet echt iets met filosofie gaan doen, rijden we door naar de farm. We starten met een rondleiding in de tuin waar alle soorten groenten, kruiden, gewassen, fruit en ander lekkers staan. Papajabomen, sterfruit, mangostruiken, lotusbloemen en diens meer, dat gaat hier ok zijn!
We beginnen er aan, elk aan zijn vuurtje, Yithro en ik vormen een team, Ze Coconut Cooks, Soekie en Cynth een ander, Ze Lady Chefs. Iedereen kiest een gerecht uit elke soort, een currypasta, een soep, een curry, een gewokte schotel en een dessert. Daarbij krijgen we ook nog onderricht in hoe je fatsoenlijk rijst kookt en toont men ons een heerlijke Thaise salade. Aan het eind van de dag hebben we ook nog spring rolls op het menu staan, die we kunnen meenemen voor 's avonds. Het is niet om te pochen, maar het was werkelijk subliem. Het geheim zit hem voornamelijk in de kruidenmengeling en de toevoeging z'n oliën en smaakversterkers. Verdere uitleg voor als u het zelf eens komt proeven, euh...niet allemaal tegelijk hè...
Buikjes rond gegeten en een hoop keukenwijsheid later rijden we moe maar voldaan zoals dat heet terug naar onze guesthouse. De springrolls gaan er 's avonds nog gezwind in en dan bedtijd voor de kids. Morgen is weer een vroege, we gaan op stap met de olifant! Is eens iets anders dan een taxi...
Inside joke voor wie al eens deelgenomen heeft aan de jaarlijkse St-Gregorius kwis... U moet het maar eens een paar keer vlot proberen uitspreken...
We hebben vandaag dus onze eerste massage gehad. Wie Thailand al eens bereisd heeft weet dat je hier struikelt over de massagesalons. De familie van Os moest echter een welbepaald salon vinden, hoog aangeprezen in Trotter...moeilijk te vinden, stond er bij. Ergo, niet te vinden. Bij navraag zou de tent intussen dicht zijn, zo succesvol was ze blijkbaar niet.
Je kan je echter ook in elke tempel laten masseren, wat ons ook wel een goed idee leek. Minder commercieel en in naam van Boeddha, kan niet slecht zijn. Wij een keuze gemaakt, we gaan voor de volledige lichaamsmassages van een uur. Vliegt er een van die masseuses naar Soekie en neemt haar als een jachttrofee mee. Ze hebben het hier voor blonde kindjes! (pas nu aan de ontbijttafel tijdens het schrijven, vertellen de kinderen ons dat de masseuses afgewisseld hebben om elk een keer Soekie te kunnen masseren)
Ikzelf word door een oudere man onder handen genomen. De man kent duidelijk de kneepjes van het vak. Halfweg moet hij eens goed schudden om mij erop attent te maken dat ik me moet draaien, ik was bijna vertrokken... Cynth en de kinderen zeggen dat het bijwijlen bijna pijn deed, tja...no pain, no gain...
We zijn in elk geval klaar voor...nog eens een avondmarkt. Zelfde spullen als de dag ervoor, maar het brengt ons wel langs een restaurant dat alweer de moeite waard is. Een open huis, een dak en achtermuur, aan de straatkanten open. De keuken zoals we dat intussen gewend zijn, een reeks wokken op vuurtjes en een bedrijvigheid van jewelste. We kiezen elk een schoteltje, doen er nog wat gewokte groenten en rijst bij en een volwassen fles Singha. Niet moeilijk dat het hier krioelt van het volk, het eten is super! Pa zijn mond staat af en toe wel in brand, maar het gaat even vlug weer over als het gekomen is. De rest van de markt afdweilen zien we niet meer zitten, de weg terug zal al meer dan genoeg zijn, morgen gaan we immers zelf aan de slag in de keuken.
Heuh? Jawel, we hebben voor morgen een kookcursus gepland op een boerderij in de buurt. Kwestie dat we u een beetje fatsoenlijk Thais eten voorschotelen bij een volgende gelegenheid. Ook de kids zijn enthousiast, het wordt de jongens tegen de meisjes...
Come and see tomorrow!
Ciao!
(had gisteren gepost moeten worden, maar internet dinges besliste er anders over...)
Wat een geluk dat we net in een weekend in Chiang Mai arriveren. Op zaterdag en zondag wordt hier nl. avondmarkt gehouden. Deze kans kunnen we niet laten liggen! En ik moet zeggen: ze hebben er verstand van. Een gigantische markt, waar je je steendood kapot loopt. Zeker met Soekie die elk kraam uitgebreid wil bekijken en bepampelen en Yithro die bij elke olifant die hij ziet overweegt of hij hem zou aanschaffen voor zijn collectie. En er zijn veel olifanten in Thailand! Wel heel gemoedelijk en gezellig. Enfin, 3 uur laten zijn we 3 olifanten, 1armband en 2 voldane kinderen rijker. Ik kijk al uit naar morgen. De zondagsmarkt zou nog groter zijn Yithro vroeg al of we toch niet een beetje vroeger zouden vertrekken. Moedige jongen! Sommigen weten dat ik voor het vertrek wat in de knoei zat met de vakantieliteratuur . De gebruikelijke zak vol boeken was onmogelijk mee te sleuren in de rugzak. In de bib had ik een aantal dwarsliggers gereserveerd, maar door omstandigheden had ik er maar eentje kunnen bemachtigen. Niets aan te doen, hiermee zou ik het moeten doen. Maar vandaag tijdens onze eerste slenter-verkenningstocht door de stad, botsten we op een tweedehands bookshop. Uiteraard even binnen piepen. Een gigantische collectie aan Engelstalige boeken. Na even verbaasd rond geneusd te hebben, komt een medewerkster mij vertellen dat ze ook een kleine collectie Nederlandstalige boeken hebben. En ze steekt me prompt 2 dwarsliggers in mijn handen. Super. Meteen kopen natuurlijk, en dan nog aan een spotprijsje! En als ik ze terugbreng, kopen ze ze aan de helft van de prijs terug. Me so lucky! Enfin, ik ga het dus hierbij laten. Ik heb nog een aantal boeken uit te lezen Vele groetjes, Cynth
Ps Wat fijn dat er ook reacties komen op onze blog. Zo weten we ook een beetje hoe het ginder gaat... En Marina: ik bewonder je volhardendheid
Even het thuisfront laten weten dat de tuftuf met twee uur vertraging in Chiang Mai is aangekomen en dat alles goed verlopen is. We zijn ingetrokken in het Pha Thai Guesthouse, hebben even een tukje gedaan en gaan nu naar de avondmarkt die hier elk weekend opgezet wordt. Kraampjes dus...de dames kunnen hun hart ophalen...
Voor de diehard volgers, ik post straks een wat uitgebreider verslag.
We zien dat er mensen zijn die er niet in slagen tekst in de reacties te krijgen. We hebben het zelf geprobeerd en van hieruit lukt het in elk geval wel. Wie wil mailen kan dat op ons gewoon adres, die kunnen we wel lezen maar niet beantwoorden, doen we dan via een hotmail.
En nu hopen dat ik hier ergens de Olympische koers kan zien aankomen...mannen hè...
Ik ben net naar de kapper geweest. Ze zijn net de pers die Thaise kappers. (ze willen allemaal met Yithro op de foto...) Vandaag gaan we terug naar het paleis, derde keer goeie keer. We gaan inpakken en dan vertrekken we naar het paleis. Vanavond op de nachttrein, ik hoop dat ik een beetje kan slapen. Want die derde klas van Hua Hin naar Bankok was maar niks. Het eten is hier wel super. Je kiest een standje op straat uit en daar kies je dan wat je gaat eten. Het is hier net een jungle in Bangkok maar dan van auto's!
