Onze weg als lesbisch koppel om een kind te krijgen
31-01-2018
Het bezoek aan de dokter
Hoihoi,
Vandaag was het zo ver, om 16u15 moesten we bij de dokter zijn. Deze keer niet meer bij Dr. Elsen, aangezien zij op zwangerschapsverlof is, maar wel bij dr. De Rijdt. Niet goed wetend wie zij was, en hoe ze zou zijn, reden we zenuwachtig naar Brussel. Het voelde erg lang geleden aan, te laat invoegen zat er dan ook weer bij. Normaal rijden we via de E19, maar vandaag werd het dan toch de A12.
Om 15u15 waren we al ter plaatse... rustig nog langs het toilet en wachten... om 16u20 was het dan aan ons. Twijfelend en angstig volgde we de dokter. Binnengekomen overliep ze de hele geschiedenis die we hadden gehad. Tot slot gaf ze de reactie dat ze geen probleem zag om verder te doen en we dus momenteel gewoon terug op groen licht staan! GEWELDIG! Zelfs extra hormonen waren niet aan de orde! Ons geluk kon even niet op!
Aarzelend stelde Joyce dan toch de vraag vanaf wanneer dit kon, aangezien morgen (donder 1/02/'18) dag 3 is van de cyclus. Dag 3 is meestal de moment voor de eerste bloedprik. De dokter dacht dat dit moest kunnen, maar vroeg om bij de voorschriften het toch nog eens na te vragen.
Terug in de wachtzaal, wachtend tot ze onze naam zouden afroepen zodat we de voorschriften van Pregnyl konden afhalen..... het leek wel uren te duren ... Tot ze onze naam riepen, daar zaten we dan, terug te wachten op onze nieuwe voorschriften. Ongeduldig stelde Joyce dan toch de vraag, met ineens de vraag of ze dan vandaag al bloed kon laten trekken. De avond voor de eigenlijke dag dat je moet gaan, kan je ook gaan. Dit zou willen zeggen dat we morgen niet nog eens op en af naar Brussel moeten rijden. De vraag was nog niet helemaal gesteld, of de vrouw antwoordde meteen dat dit kon en dat ze het voorschrift had! Geweldig!
Niet veel later zaten we dan aan te schuiven voor een bloedprik... En niet veel later was het dan aan ons!
Nu was het afwachten naar morgen, voor de resultaten van het bloedonderzoek!
We wisten niet goed wat te verwachten. Deze keer ging foliumzuur op de kosten van de factuur staan, maar ook extra bloed en echo... Deze keer was het een factuur van 269 euro, 433 euro betaald door het ziekenfonds en in totaal dus 703 euro...
Na even een nachtje erover te slapen en te laten bezinken, is Samantha beginnen denken of ze nog een peter kende... Dit was niet het geval, waardoor we samen besloten om voor een derde meter te gaan. Deze persoon hadden we al langer in onze gedachten, maar 5 meters en peters vonden we net teveel... Wie zij is, houden we nog eventjes geheim
Vandaag was er plots een onvoorzien afscheid. Yarch en Kelly, een bevriend koppel,vertelden ons dat ze in Oostenrijk gingen wonen. We wisten dit wel... maar toch was dit even een harde noot om te kraken... Normaal zouden ze pas tegen juni vertrekken, waardoor dit toch eventjes zwaar viel. Yarch zou, en nu gaan we wel even de anonimiteit opheffen, een van onze peters worden... In samenspraak met ons is besloten dat dit niet meer het geval zou zijn. Hij vond zelf dat hij die rol niet tot een goed einde kon brengen. Enerzijds was dit hard, maar het gemis van onze vrienden viel ons des te zwaarder.
Op 27 januari zouden ze normaal vertrekken naar Oostenrijk...
Ondertussen had Joyce al een nieuwe afspraak gemaakt, op 31 jan. 2018 kunnen ze langs de dokter gaan.(Wel bij een andere dokter, want dr. Elsen is op zwangerschapsverlof... Hoe pijnlijk kan iets zijn)
We hebben ondertussen telefoon gehad dat ook poging 3 mislukt is... We weten beide niet goed hoe ermee om te gaan... Waarom? vragen we ons zo vaak af... Het is zo pijnlijk om te beseffen dat het bij andere 'ongewenst' direct lukt, bij ons, na drie keer en erg gewenst maar niet lukt...
Laat ons hopen dat we niet alle onderzoeken opnieuw moeten doen... laat ons hopen dat 2018 ons jaar zal zijn!
Vandaag kregen we de eerste factuur van de eerste poging. Met een heel bang hartje maakte we deze open.
Hoeveel zou het zijn? Beide haalden we opgelucht adem. Wij hadden een factuur van 279 euro te betalen, het ziekenfonds betaalde 450 euro... Dus dit was een factuur van in totaal 734 euro!
Vandaag was de laatste poging... De vrouw in het ziekenhuis zei dat Joyce best al een afspraak kon maken bij de dokter, aangezien de wachttijden hoog waren... Joyce had het hier erg moeilijk mee, want wat als het wel positief was? Dan was het voor niets... Koppig wachtte ze nog even af voor een afspraak te maken en vertrok na de inseminatie gewoon naar haar werk.
Vandaag kregen we goed nieuws. De follikels waren groot genoeg en ook de waardes waren oké. Morgenavond om 22u moet Joyce opnieuw een spuit Pregnyl krijgen...
Vandaag was het weer zo ver. Een echo en bloed... De follikels waren al groot genoeg, maar de waardes nog net niet voldoende. Op 12 december moeten we dus opnieuw een echo en bloed laten afnemen.
Vandaag was het zo ver... Bloed laten trekken als zwangerschapstest... Normaal bellen ze altijd in de namiddag, uitgerekend vandaag niet. Net nu Joyce maar een halve dag moet werken... Ook deze keer was het negatief. Deze keer wist Joyce het ergens zeker, haar regels waren al doorgekomen. Toch kwam de klap weer erg hard aan... Ook al weet je dat de kans klein is, toch hoop je er stiekem op...
Hop naar de volgende poging, maar ook de laatste poging (want dan moeten we terug naar de dokter)
Wat vreemd! Deze keer voelt Joyce helemaal niets...het lijkt wel alsof er niets aan de hand was. Is dit goed? Is dit niet goed? Omdat alles zo anders is, zijn we er onbewust terug veel meer mee bezig... Waarom is het zo moeilijk... Waarom is het allemaal zo zwaar... Was dit alles al maar voorbij en hadden we ons wondertje al maar...
Vandaag was het dan zo ver... de 2de poging... Deze keer moest Samantha werken, dus ging Joyce alleen... Ze nam een boekje mee om te ontspannen en voor ze het wist was het dan haar beurt... Een goed kwartier later was ze dan buiten... Het ging allemaal zoals de eerste keer... Geen pijn, en ook geen vreemd gevoel.
We hebben afgesproken er minder over te praten, in de hoop dat we zo minder stress ervaren.
Vandaag was de 2de keer pregnyl. Deze keer heeft Samantha deze zelf gezet. Ze was hier enorm zenuwachtig voor, maar heeft het goed gedaan. Deze keer was het ook minder lastig, Joyce voelde er minder van (gelukkig).
En nu, proberen rustig te blijven tot 14 november!
Vandaag hebben we opnieuw bloed laten trekken en een echo genomen. De follikels waren nog goed gegroeid! Ook de waardes in het bloed waren goed gestegen!
Morgen, 12 november, moeten we om 21u30 opnieuw een pregnylspuit zetten.
Vandaag hadden we terug een bloedafname + echo... Deze keer waren de waardes van de hormonen nog redelijk laag. Ook de follikels waren redelijk klein. Hierdoor moeten we op 11 november teruggaan, laat ons hopen dat het dan al beter is.
Deze ochtend is Joyce naar Brussel gereden om bloed te laten trekken. In de namiddag hebben we telefoon gekregen dat het niet gelukt is... Dit dachten we enerzijds al, want Joyce was al een beetje bloed verloren de voorbije dagen. Toch kwam de klap redelijk hard aan. We wisten dat de kans klein was, maar toch is het moeilijk te vatten. We geven de moed niet op, hop naar de volgende keer.
Ondertussen is het een weekje geleden. Joyce heeft elk verschijnsel van een beginnende zwangerschap al gehad: overdreven moe, misselijk, pijnlijke borsten... We weten niet goed wat dit wilt zeggen, we durven niet hopen, maar zou het dan toch positief zijn? Afwachten dan maar!
Vandaag was de eerste inseminatie... De papa van Samantha reed ons naar het UZ Brussel. We wisten niet wat te verwachten en hoe het nadien zou gaan. Om 10u 30 moesten we er zijn, dus om iets voor 9 vertrokken we dan richting Brussel... Wonder boven wonder was er helemaal geen file... We waren om iets voor 10 dus ter plaatse... Dan maar even naar de cafetaria dachten we. We namen iets te drinken, maar Joyce werd er erg misselijk van... Hoe verder de tijd vorderde, hoe zenuwachtiger Joyce werd. Rond iets na 10 vertrokken we dan richting het kinderziekenhuis. Joyce passeerde nog even langs het toilet en dan gingen we naar de 1ste verdieping. 10u20 ze riepen onze naam al af... We volgde een dame die we al eerder zagen. In een klein kamertje aangekomen legde ze alles rustig en zorgvuldig uit. Joyce moest zich op de stoel leggen en toen startte de behandeling. 'Hoest eens even' zei de verpleegster... Daarna volgde de woorden: 'Voila het is klaar'. Nog even een tien minuten blijven liggen en je mag naar huis.
Joyce voelde zich goed, alsof er niets aan de hand was... Rustig vertrokken we naar huis, om in de namiddag terug te gaan werken.
Op 27/10 zouden we het resultaat weten... Spannend!
 "Very Happy"){kind=icon}
