Onze weg als lesbisch koppel om een kind te krijgen
07-11-2017
Echo en bloed laten trekken
Hoihoi,
Vandaag hadden we terug een bloedafname + echo... Deze keer waren de waardes van de hormonen nog redelijk laag. Ook de follikels waren redelijk klein. Hierdoor moeten we op 11 november teruggaan, laat ons hopen dat het dan al beter is.
Deze ochtend is Joyce naar Brussel gereden om bloed te laten trekken. In de namiddag hebben we telefoon gekregen dat het niet gelukt is... Dit dachten we enerzijds al, want Joyce was al een beetje bloed verloren de voorbije dagen. Toch kwam de klap redelijk hard aan. We wisten dat de kans klein was, maar toch is het moeilijk te vatten. We geven de moed niet op, hop naar de volgende keer.
Ondertussen is het een weekje geleden. Joyce heeft elk verschijnsel van een beginnende zwangerschap al gehad: overdreven moe, misselijk, pijnlijke borsten... We weten niet goed wat dit wilt zeggen, we durven niet hopen, maar zou het dan toch positief zijn? Afwachten dan maar!
Vandaag was de eerste inseminatie... De papa van Samantha reed ons naar het UZ Brussel. We wisten niet wat te verwachten en hoe het nadien zou gaan. Om 10u 30 moesten we er zijn, dus om iets voor 9 vertrokken we dan richting Brussel... Wonder boven wonder was er helemaal geen file... We waren om iets voor 10 dus ter plaatse... Dan maar even naar de cafetaria dachten we. We namen iets te drinken, maar Joyce werd er erg misselijk van... Hoe verder de tijd vorderde, hoe zenuwachtiger Joyce werd. Rond iets na 10 vertrokken we dan richting het kinderziekenhuis. Joyce passeerde nog even langs het toilet en dan gingen we naar de 1ste verdieping. 10u20 ze riepen onze naam al af... We volgde een dame die we al eerder zagen. In een klein kamertje aangekomen legde ze alles rustig en zorgvuldig uit. Joyce moest zich op de stoel leggen en toen startte de behandeling. 'Hoest eens even' zei de verpleegster... Daarna volgde de woorden: 'Voila het is klaar'. Nog even een tien minuten blijven liggen en je mag naar huis.
Joyce voelde zich goed, alsof er niets aan de hand was... Rustig vertrokken we naar huis, om in de namiddag terug te gaan werken.
Op 27/10 zouden we het resultaat weten... Spannend!
We hebben net telefoon van het ziekenhuis gekregen. Vanavond om 22u30 moeten we een pregnyl-spuit zetten. Freya, de beste vriendin van Joyce, gaat die komen zetten...
Later die avond...
Joyce heeft de spuit net gehad. Het was even pijnlijk, maar al bij al valt dit mee... Klaar voor de volgende stap: inseminatie!
Deze ochtend is Joyce weer helemaal naar het ziekenhuis gereden. Deze keer voor een echo en bloed, hier kunnen ze dan zien hoe groot haar eitjes zijn en hoeveel hormonen er in haar bloed zitten. In de loop van de namiddag zullen we te weten komen wanneer de eerste poging zal vallen.
Vandaag had Joyce haar eerste bloedonderzoek (toch dat voor deze cyclus).
Om 5 uur stond ze op, om om 6 uur te vertrekken naar Brussel. Om 6u50 kwam ze dan aan in Brussel en om 7u13 was het dan aan haar.
7u16 kon ze terug naar Antwerpen vertrekken om te gaan werken...
Om 14u30 ongeveer kreeg Joyce telefoon om de verdere richtlijnen te krijgen. Volgende week, woensdag 11 oktober, moet ze om 8u10 terug in het ziekenhuis zijn. Dan is het voor een echo & terug bloedonderzoek. Dan weten we meer in verband met de datum voor de inseminatie.
Vanaf vandaag begint het spannende. Joyce heeft een nieuwe cyclus, wat wilt zeggen dat ze dinsdag voor het eerst bloed moet laten trekken. (En dat net op de dag dat we een half jaar getrouwd zijn!)
Op 10 oktober zal ze dan voor de tweede keer bloed laten trekken + een echo... en dan is het afwachten wanneer ze haar eisprong heeft voor een datum van de inseminatie...
Onze voorlopig laatste, en derde factuur is gearriveerd. Deze keer was het een volledige kost voor ons van 75 euro. Dit wisten we op voorhand. De vroedvrouw had gezegd dat we een eenmalige prijs van counselling CRG moesten betalen.
De dagen gingen verder en we spraken wel veel over hoe leuk het zou zijn om die brief te ontvangen, maar we hadden u onze gedachten op eind november gezet.
Gisteren, donderdag, vond Samantha een brief van het ziekenhuis. Euforisch stuurde ze een bericht naar Joyce met de vraag of ze deze mocht openmaken... Niet veel later kregen we de klap... het was maar een factuur. We vonden het jammer, maar dachten ach ja de eerst volgende brief is een positieve want we hebben alle facturen al gehad.
Vandaag ging Samantha mee helpen op school... Nadien ging ze werken. Om 18u ging Joyce Samantha snel oppikken, snel thuis eten en naar een ontspannende avond vertrekken.
Toen we beide thuis kwamen, was er terug een brief van het ziekenhuis.
Onze molen bleef draaien, en toen deden we hem toch maar open.
In de lift onderweg naar ons appartement... We konden het niet geloven, we geloofden het niet... Maar jawel het is toch echt zo, vanaf nu kunnen we echt starten!
Ze zeiden ons 6 maanden te wachten ... Wel we hebben nog maar 3 maanden moeten wachten ... In oktober zal de eerste inseminatie plaatsvinden ! Het gevoel is niet te omschrijven!
We kregen telefoon om eens na te horen hoe lang we nog op de wachtlijst zouden staan...
Joyce besloot om op maandag dan maar te bellen... ze hoopte maar dat ze zouden zeggen dat het niet langer was geworden...
Nee hoor! Joyce kreeg te horen dat we nu op nummer 3 staan! NUMMER 3, er staan nog maar 2 mensen voor ons!
Joyce vroeg dan heel voorzichtig wat dit net wilde zeggen... Hierop zeiden ze doodleuk, die kan tussen 2 à 3 weken zijn dat u een brief hebt, maar ten laatste november. In 2017 komt u voor de eerste keer voor inseminatie indien je dit wenst!
Jammer genoeg moest Joyce Samantha via sms op de hoogte houden... en de rest van de dag werd plots een rollercoaster van gelukzalige emoties.
We hebben in het begin gemeld dat we ook deze blog maken voor mensen die ook deze sprong willen maken maar nog al bang zijn voor alles rondom. Daarom durven wij heel zeker de kosten hier ook tussen te zetten. Ook is dit voor ons ukje later, dan kan hij of zij zien hoe gewenst hij of zij was. Deze keer was het een factuur van 48 euro ongeveer... Voor ons dan toch. Het ziekenfonds heeft deze keer 148 euro moeten betalen... Dus alles samen was het ongeveer 196 euro...
Vandaag was het Antwerp Pride Parade. Zoals elk jaar gaan we hier naartoe, omdat we trots zijn op wie we zijn. Trots zijn omdat wij hier kunnen zijn wie we willen. Maar vooral, omdat we weten dat er nog zovelen zijn die niet zichzelf kunnen zijn, zovele die meer problemen hebben dan wijzelf.
We hadden ons klaargezet om het eerste deel te kijken, vanaf de wagen van ons stamcafé Den Draak zou passeren gingen we meewandelen. We doen dit elk jaar, dus we zagen dit wel goed komen. Jammer genoeg mocht je dit jaar niet meewandelen achter de wagen, dus besloten we nog even verder te kijken. Omdat we bleven kijken, hadden we het geluk de knuffelberenwagen te zien. Zij gooien knuffels vanuit de wagen naar de omstaanders... Wij gaven elk ons knuffeltje weg, maar kregen een lapjeskonijn in de plaats... Meteen besliste Joyce dat dit de geboorteknuffel zou worden.
We hebben beide onze eigen geboorteknuffel op een speciale manier gekregen, wel ons kindje zal een knuffel hebben van een plek die voor ons speciaal is: Pride.
De hele dag en avond ging de knuffel mee met ons, om nadien op een plekje thuis te staan.
Hopelijk wandelen we de volgende parade mee in blijde verwachting van ons kleine schatje.
Vandaag is het zover, Joyce begint foliumzuur te nemen. Normaal moet je zoiets pas een maand nemen voor je zwanger probeert te geraken, maar aangezien wij niet weten wanneer we telefoon krijgen, moet ze het nu al beginnen nemen.
Elke ochtend een pilletje, en nog meer aftellen naar ons klein ukje!
Vandaag was de start van een nieuw hoofdstuk. We zijn eindelijk verhuisd. Een iets grotere woning met een kamer voor ons ukje (die we stiekem al wel gaan inrichten) :D
Er staat al een kleerkast, dus gaan alle kleertjes al netjes erin leggen. In het kort krijgen we een babybedje, dat we dan ook al kunnen plaatsen...
Sinds gisteren hebben we ook een nieuw familielid erbij, een kleine kitten. We moeten nog wel even wachten op ons klein mensenukje, maar toch zijn we al mama en mami voor onze kleine beestjes.
