Vandaag was het zo ver... Bloed laten trekken als zwangerschapstest... Normaal bellen ze altijd in de namiddag, uitgerekend vandaag niet. Net nu Joyce maar een halve dag moet werken... Ook deze keer was het negatief. Deze keer wist Joyce het ergens zeker, haar regels waren al doorgekomen. Toch kwam de klap weer erg hard aan... Ook al weet je dat de kans klein is, toch hoop je er stiekem op...
Hop naar de volgende poging, maar ook de laatste poging (want dan moeten we terug naar de dokter)
Wat vreemd! Deze keer voelt Joyce helemaal niets...het lijkt wel alsof er niets aan de hand was. Is dit goed? Is dit niet goed? Omdat alles zo anders is, zijn we er onbewust terug veel meer mee bezig... Waarom is het zo moeilijk... Waarom is het allemaal zo zwaar... Was dit alles al maar voorbij en hadden we ons wondertje al maar...
Vandaag was het dan zo ver... de 2de poging... Deze keer moest Samantha werken, dus ging Joyce alleen... Ze nam een boekje mee om te ontspannen en voor ze het wist was het dan haar beurt... Een goed kwartier later was ze dan buiten... Het ging allemaal zoals de eerste keer... Geen pijn, en ook geen vreemd gevoel.
We hebben afgesproken er minder over te praten, in de hoop dat we zo minder stress ervaren.
Vandaag was de 2de keer pregnyl. Deze keer heeft Samantha deze zelf gezet. Ze was hier enorm zenuwachtig voor, maar heeft het goed gedaan. Deze keer was het ook minder lastig, Joyce voelde er minder van (gelukkig).
En nu, proberen rustig te blijven tot 14 november!
Vandaag hebben we opnieuw bloed laten trekken en een echo genomen. De follikels waren nog goed gegroeid! Ook de waardes in het bloed waren goed gestegen!
Morgen, 12 november, moeten we om 21u30 opnieuw een pregnylspuit zetten.
Vandaag hadden we terug een bloedafname + echo... Deze keer waren de waardes van de hormonen nog redelijk laag. Ook de follikels waren redelijk klein. Hierdoor moeten we op 11 november teruggaan, laat ons hopen dat het dan al beter is.
Deze ochtend is Joyce naar Brussel gereden om bloed te laten trekken. In de namiddag hebben we telefoon gekregen dat het niet gelukt is... Dit dachten we enerzijds al, want Joyce was al een beetje bloed verloren de voorbije dagen. Toch kwam de klap redelijk hard aan. We wisten dat de kans klein was, maar toch is het moeilijk te vatten. We geven de moed niet op, hop naar de volgende keer.
Ondertussen is het een weekje geleden. Joyce heeft elk verschijnsel van een beginnende zwangerschap al gehad: overdreven moe, misselijk, pijnlijke borsten... We weten niet goed wat dit wilt zeggen, we durven niet hopen, maar zou het dan toch positief zijn? Afwachten dan maar!
Vandaag was de eerste inseminatie... De papa van Samantha reed ons naar het UZ Brussel. We wisten niet wat te verwachten en hoe het nadien zou gaan. Om 10u 30 moesten we er zijn, dus om iets voor 9 vertrokken we dan richting Brussel... Wonder boven wonder was er helemaal geen file... We waren om iets voor 10 dus ter plaatse... Dan maar even naar de cafetaria dachten we. We namen iets te drinken, maar Joyce werd er erg misselijk van... Hoe verder de tijd vorderde, hoe zenuwachtiger Joyce werd. Rond iets na 10 vertrokken we dan richting het kinderziekenhuis. Joyce passeerde nog even langs het toilet en dan gingen we naar de 1ste verdieping. 10u20 ze riepen onze naam al af... We volgde een dame die we al eerder zagen. In een klein kamertje aangekomen legde ze alles rustig en zorgvuldig uit. Joyce moest zich op de stoel leggen en toen startte de behandeling. 'Hoest eens even' zei de verpleegster... Daarna volgde de woorden: 'Voila het is klaar'. Nog even een tien minuten blijven liggen en je mag naar huis.
Joyce voelde zich goed, alsof er niets aan de hand was... Rustig vertrokken we naar huis, om in de namiddag terug te gaan werken.
Op 27/10 zouden we het resultaat weten... Spannend!
We hebben net telefoon van het ziekenhuis gekregen. Vanavond om 22u30 moeten we een pregnyl-spuit zetten. Freya, de beste vriendin van Joyce, gaat die komen zetten...
Later die avond...
Joyce heeft de spuit net gehad. Het was even pijnlijk, maar al bij al valt dit mee... Klaar voor de volgende stap: inseminatie!
Deze ochtend is Joyce weer helemaal naar het ziekenhuis gereden. Deze keer voor een echo en bloed, hier kunnen ze dan zien hoe groot haar eitjes zijn en hoeveel hormonen er in haar bloed zitten. In de loop van de namiddag zullen we te weten komen wanneer de eerste poging zal vallen.
Vandaag had Joyce haar eerste bloedonderzoek (toch dat voor deze cyclus).
Om 5 uur stond ze op, om om 6 uur te vertrekken naar Brussel. Om 6u50 kwam ze dan aan in Brussel en om 7u13 was het dan aan haar.
7u16 kon ze terug naar Antwerpen vertrekken om te gaan werken...
Om 14u30 ongeveer kreeg Joyce telefoon om de verdere richtlijnen te krijgen. Volgende week, woensdag 11 oktober, moet ze om 8u10 terug in het ziekenhuis zijn. Dan is het voor een echo & terug bloedonderzoek. Dan weten we meer in verband met de datum voor de inseminatie.
Vanaf vandaag begint het spannende. Joyce heeft een nieuwe cyclus, wat wilt zeggen dat ze dinsdag voor het eerst bloed moet laten trekken. (En dat net op de dag dat we een half jaar getrouwd zijn!)
Op 10 oktober zal ze dan voor de tweede keer bloed laten trekken + een echo... en dan is het afwachten wanneer ze haar eisprong heeft voor een datum van de inseminatie...
Onze voorlopig laatste, en derde factuur is gearriveerd. Deze keer was het een volledige kost voor ons van 75 euro. Dit wisten we op voorhand. De vroedvrouw had gezegd dat we een eenmalige prijs van counselling CRG moesten betalen.
De dagen gingen verder en we spraken wel veel over hoe leuk het zou zijn om die brief te ontvangen, maar we hadden u onze gedachten op eind november gezet.
Gisteren, donderdag, vond Samantha een brief van het ziekenhuis. Euforisch stuurde ze een bericht naar Joyce met de vraag of ze deze mocht openmaken... Niet veel later kregen we de klap... het was maar een factuur. We vonden het jammer, maar dachten ach ja de eerst volgende brief is een positieve want we hebben alle facturen al gehad.
Vandaag ging Samantha mee helpen op school... Nadien ging ze werken. Om 18u ging Joyce Samantha snel oppikken, snel thuis eten en naar een ontspannende avond vertrekken.
Toen we beide thuis kwamen, was er terug een brief van het ziekenhuis.
Onze molen bleef draaien, en toen deden we hem toch maar open.
In de lift onderweg naar ons appartement... We konden het niet geloven, we geloofden het niet... Maar jawel het is toch echt zo, vanaf nu kunnen we echt starten!
Ze zeiden ons 6 maanden te wachten ... Wel we hebben nog maar 3 maanden moeten wachten ... In oktober zal de eerste inseminatie plaatsvinden ! Het gevoel is niet te omschrijven!
We kregen telefoon om eens na te horen hoe lang we nog op de wachtlijst zouden staan...
Joyce besloot om op maandag dan maar te bellen... ze hoopte maar dat ze zouden zeggen dat het niet langer was geworden...
Nee hoor! Joyce kreeg te horen dat we nu op nummer 3 staan! NUMMER 3, er staan nog maar 2 mensen voor ons!
Joyce vroeg dan heel voorzichtig wat dit net wilde zeggen... Hierop zeiden ze doodleuk, die kan tussen 2 à 3 weken zijn dat u een brief hebt, maar ten laatste november. In 2017 komt u voor de eerste keer voor inseminatie indien je dit wenst!
Jammer genoeg moest Joyce Samantha via sms op de hoogte houden... en de rest van de dag werd plots een rollercoaster van gelukzalige emoties.
