Football is hier iets gigantisch
belangrijk!!!!!!!! Dat leeft hier echt. Als er een Duck-game is, staat heel
Eugene op zijne kop. Overal verschijnt de O van Oregon en verschijnen de
kleuren geel en groen. Immens. Omdat dat hier zo leeft is het
kei moeilijk om tiketten
te krijgen voor een game omdat bijna iedereen season-tikets koopt en bijna alle
plaatsen al uitverkocht zijn (er kunnen 80.000 mensen in het stadium) voor dat
the season nog maar begint.
Voor dat we nog maar in
Amerika waren was ons doel om eens naar een football-game te gaan. Niet wetende
dat het zo moeilijk is om tiketten te verkrijgen. In de eerste week dat we in
Amerika waren kregen we al snel te horen dat dat niet zo simpel was. Nu ja,
Jeff (Dy-hard fan!) ging dat proberen te regelen voor ons. Enfin, elke week
kregen we te horen dat het zo moeilijk was en dat het waarschijnlijk niet meer
ging lukken. Want eind december is het seizoen gedaan. En het aantal thuis
wedstrijden was nog maar beperkt.
MAAAR donderdagavond
trekken we samen met Josie, Winston en Will richting dowtown. We zijn aan het
poolen en tijdens het poolen komen er 2 kerels naar ons om te vragen of ze mee
mochten poolen. Blijkt dat een van die kerels ne football-player is! Dat vonden
wij uiteraard een zeer interessant gegeven! We hebben ffkes onze charmes boven
gehaald. Nummers uitgewisseld om ooit eens iets te doen samen. Wij aan het
hopen, maar toch ergens weten dat we er niet moeten op hopen. Belt onzen Duke
(Zo noemt de football-player) vrijdag toch wel naar Sarah zeker. Het was
gefixt!!!!! Jihaaa.
We stonden op the player
guests-list. Spannend! We zaten op de 10de rij! Wat wil zeggen:
supper goei plaatsen en dat allemaal GRATIS. Jullie moeten weten een ticket
kost hier gemakkelijk 200 dollar (=134 euro) en voor goei plaatsen loopt dat al
snel op tot 1000 dollar (=670 euro). Dus we hebben de tijd van ons leven gehad,
alleen maar al het idee dat we dat op 2 dagen geregeld hadden en geen geld
hebben moeten uitgeven. Terwijl Jeff er al 2,5 maanden mee bezig is J.
The game zelf, was een
heel avontuur. We kennen bitter weinig van het spel en hebben ook meer naar het
schouwspel ronddom gekeken dan naar de game zelf. Naar de cheerleaders, naar
het gigantische orkest, naar de maskotte, naar de freaky supporters. Alles wat
dat je in de filmkes ziet hebben wij live gezien. Elke stereotiep was aanwezig!
Inclusief het Amerikaans volkslied, inclusief het herdenken van the troeps.
G!E!W!E!L!D!I!G
We
hebben ook respect gekregen voor de supporters! Elke week 3 uur in de bittere
kou staan, is niet te onderschatten. Wij waren dan ook lichtelijk onderkoeld.
Maar dat namen we er maar al te graag bij.
Ondertussen is er niet veel
bijzonders gebeurd. Maar misschien is het een gepaste moment om eens te
vertellen wat wij eigenlijk doen op onze stage. Want jullie moeten ook wel
denken: werken die wel? Maar neem het van ons aan wij werken echt wel J.
Alleen vertellen we daar niet veel over omdat we denken dat dat te saai is voor
jullie.
Ok, wat doen wij? Wij zijn bezig
met het coderen van Family Interaction Tasks (= FIT). FIT zijn eigenlijk een
aantal taken die ouder en kind samen moeten doen. En die taken moeten ze doen
voor de interventie (pre-FIT) en na de interventie (post-FIT). En zo heeft men
een idee en kan men vergelijken of de interventie (=PMTO, Parenting management
Training) een invloed heeft gehad. Kort gezegd of de interventie gewerkt heeft of
niet. De Pre- en post- FIT zijn exact dezelfde taken.
En het is onze taak om de
interactie tussen ouder en kind tijdens de pre-FIT te analyseren. Dit gebeurt
aan de hand van een instrument (Global-ratings) en bestaat uit ongeveer 230
items die gescoord moeten worden op een 5-punt Likert schaal.
Om jullie een beeld te geven wat
de FIT-taken zijn: De ouder en het kind spelen samen een Guessing game, dan
praten ze over een bepaald probleem zoals bijvoorbeeld going to bed voor 5
minuten. Ze moeten dan aan elkaar vertellen wat het probleem is voor elkaar en
proberen tot een oplossing te komen. Hierna moeten de ouders samen een soort
van puzzel maken (Tangos). Dan moeten ze opnieuw praten over een bepaald
probleem gedurende 5 minuten, maar deze keer over een onderwerp dat het kind
heeft gekozen. Vervolgens spelen ze een labyrint spel, waar ze een knikker in
gaatjes moeten proberen te rollen. Dan moeten ze opnieuw 5 minuten praten over
een safety-issue. En als laatste moet het kind vertellen aan de ouder over een
moment waar het kind alleen was zonder toezicht van een volwassene. Het is dan
de taak van de ouder om te ontdekken wat het kind aan het doen was, met wie en
waar het toen was. Tot zo ver de korte beschrijving van de taken.
Zoals hier boven vermeld werken
we dus met een instrument Global ratings. Echter is dit instrument nog maar
zeer recentelijk ontwikkelt door Marion Forgatch. Door het feit dat wij daar zo
intensief mee aan het werken zijn, ontwikkelen we ook bedenkingen over het
instrument. Die bedenkingen worden steeds met dank aanvaard, daar op die manier
het instrument bijgeschaafd kan worden. Dus dat is eigenlijk ook een grote taak
van ons: het op punt stellen van het instrument alvorens het de wereld wordt
ingestuurd.
Een belangrijk punt van coderen
is dat er een hoge betrouwbaarheid is. En om die hoge
interberoordelaarsbetrouwbaarheid te bereiken, hebben we wekelijks enkele
vergaderingen met Julie. Zij is diegene die ons aan het trainen is. We kunnen
jullie verzekeren: een zeer intensief en vermoeiend proces. Samen met Julie
zijn we ook een coding manuaal aan het opstellen van hoe het instrument te
gebruiken, voorbeelden van de items bijeen zoeken, zodanig dat als in de
toekomst anderen dit codeerinstrument willen gebruiken het op dezelfde manier
doen en de vragen die ze hebben in het begin makkelijk beantwoord worden in de
manual.
Naast al dat zijn we aan het
schrijven aan ons onderzoeksartikel wat gigantisch veel research vraagt. Eeeuhm
wat doen we nog? We denken dat we er zijn. Onze dagen zijn goed gevuld en best
intensief. Maar om eerlijk te zijn is het niet het meest interessante werk.
Maar ja, op die manier weten we ook weer dat onderzoek niet echt volledig ons
ding is. We zullen wel zien hoe het nog verder evolueerd.
Wow, het is al lang geleden! Het
is niet altijd eenvoudig om tussen de drukke bezigheden door tijd te vinden om
te bloggen. Maar kijk hier zitten we dan achter onze computer. Zijn jullie
klaar voor nieuwe verhalen? J
Waar moeten we eigenlijk
beginnen? Euhmm ff denken.
Het weekend na Seattle was het
hier Halloween! Halloween is hier iets gigantisch! Mensen zijn vanaf Augustus
al bezig om een tof, origineel en leuk kostuum te vinden. En wij, the Belgians
weten van niks en komen hier Halloween vieren. Vrijdagavond 30 oktober stond de
eerste party op het programma. Onze outfits: Rebellious home-school girls. Wat
moet ge u daar bij voorstellen? Wel je neemt een conservatief kleed, maar om
het rebelse aspect er in te verwerken, shminkt ge u extreem hard. Lippenstift,
smokey-eyes. Ge plaats een aantal tattoos op u lichaam en ge doet alsof ge
rookt. Jep roken is rebels J Als laatste zorgt ge da u haar niet mooi ligt en ge
doet seute schoenen aan. En een Rebelleous home-school girl is geboren.
De volgende dag was het echt
Halloween. En wat hoort er nog bij Halloween? Inderdaad: Pumkin Carving! We
weten niet wie dat al gedaan heeft, maar het is een onderschatte klus! Het is
veel werk en trouwens ook een vuil jobke. Maar wel leuk om is te doen! Na het
pumkin carven moesten we nog outfit nummer 2 bedenken voor het 2de
Halloween feestje! Resultaat: Evy was Time-flies en Sarah was Forgetfull.
Evy had allemaal klokken op zich
geplakt en vleugels aangedaan. En Sarah had overal post-itjes geplakt met
dingens op die ze niet mocht vergeten, dan had ze maar 1 oog geshminkt (het
andere was ze vergeten), 1 schoen, en 3 krulspelden vanachter in haar haar
(vergeten uit te doen). Dan had ze ne zonnebril op haar hoofd gezet en heeft ze
heel den avond gevraagd waar hare zonnebril was.
Halloween is echt leuk, een
aanrader om dat eens te vieren in Amerika!
Seattle: Fantastische stad! Wij vonden het vooral ook gewoon graaf om te kunnen zeggen dat we in Seattle zijn geweest J Zo zie je maar, alles is relatief. Begrijp ons niet verkeerd, Seattle is een leuke stad, maar een stad in Europa blijft mooier. Of je nu Boortmeerbeek, Brasschaat, Rome, Parijs of Barcelona de mooiste stad van Europa vindt. Een stad in Europa heeft veel meer historische gebouwen. Een stad zoals Portland of Seattle is veel meer in het zelfde moderne tijdperk gebouwd. Seattle heeft niet echt een historisch centrum, waardoor de stad op een totaal andere manier zijn charmes heeft.
De hostel waar we verbleven was echt kei kei kei tof, kei vriendelijke mensen, goeie buurt, 10 min wandelen van het centrum en Space Needle. Heel leuk. Het was een kunstig-hostelleke. De muren van elke kamer was met muurschilderingen, tofkes.
Sarah heeft tijdens het eten van krab (oh ja) nen acteur gespot!!! Één probleem: wie is het? Zelf vraagt ze zich dit ook nog af. Ze kan niet plaatsen in welke film of serie hij speelt. De enige beschrijving die ze kan geven: het is nen tijger en nen latino. Evy is hier vet mee
Wat hebben we allemaal gedaan?: Space needle (uiteraard!) during the day and in the evening to see Seattle by night, experience music project museum, pacific science center, public market, stadswandeling, monorail, ferry boottocht, aquarium, shoppen, Woodland park zoo. Zaterdagavond zijn we nog iets gaan drinken en toevallig was in de bar een jell-o girl fight te doen met de hottest girls of Seattle. HILARISCH! Zondag zijn we op onze terugweg nog gestopt in het stadje Tacoma omdat iedereen zo wild deed over het museum of glass. Dus, wij als brave toeristen, doen dat maar. Helaas vonden wij dat maar wat tegenslagen.
Wij vonden het expierence music project het tofste! Het was ook een doe-museum waar je zelf u eigen record kon maken, zelf kon drummen, zingen, gitaar spelen, piano spelen,... Kon scratchen, allemaal kei leuk en tof!
Vrijdagmorgend: Seattle-time! Heel vroeg moeten we uit ons bed om de huurauto op te pikken. Vooral Evy heeft het lastig met slechts een paar uren slaap. Sarah is dit al wat meer gewoon. We vertrekken om 7 uur want we hebben een autotrip van 6 uur voor de boeg. Gewapend met Jeffs GPS, een voedselvoorraad voor een maand en enkele kleren vertrekken we richting I-5north. Het is hier echt gemakkelijk om de freeway te nemen. Je moet gewoon weten of je noord of zuid moet en dan moet je gedurende 5 uur (toch voor Seattle) aan een stuk gewoon rechtdoor rijden. Enfin, Sarah kruipt achter het stuur, zet een muziekske op en we zijn vertrokken.
Donderdagavond: samen met Scott,
Jeff en Kevin trekken we naar een symphonisch orkest. Jep, jullie lezen het
goed, wij zijn naar een symphonisch, klassiek concert (wat wij in België nooit
uit onszelf zouden doen!) geweest. Het was in het Hult center te doen en omdat
iedereen er zo over stoeft dat het de mooiste zaal van heel Eugene is, wilden
we dat wel ff gaan checken. Voor het concert nuttigen we nog even iets in een
of andere zoveelste sportsbar. Het Hult center is wel ok, maar den Bourla
is wel veel mooier (voor degenen die dit niet kennen een zaal in Antweropen)!
We weten direct wat we kunnen doen met hen als ze naar België komen J
Het concert zelf was wel ok, maar niet echt ons ding. Het avondje uit was echt
geweldig! We hebben ons kostelijk geamuseerd en hebben tot vroeg in de uurtjes
op café gezeten, of moeten we ons taalgebruik aanpassen en in the bar gezeten
zeggen?
10 uur in de morgend: Sarah wordt
wakker gebeld door Jeff...
Whats up? What do you think of
flying today? Are you up for it?
Sarah probeert niet te freaken en
antwoord zo normaal mogelijk: Sure: if you are up for it, dont feel obliged.
Yeah, Ill pick you guys up
around noon.
En bij deze waren onze plannen
gemaakt voor vandaag. VLIEGEEEEEUHHH! Eindelijk.
Jeffs (eigen) vliegtuig is geene
booing, maar toch kunnen we beide niet stoppen met glimlachen op weg naar de
luchthaven.
Omdat er maar 2 mensen in het
vliegtuig kunnen moeten we om beurten.
Evy gaat als eerste want Sarah
wilt zien hoe misselijk Evy terug komt. J
Vliegen boven Eugene: man, man,
man en dat nog wel met een privé gids. Wel handig, want zo goed kennen we
Eugene niet om dingens vanuit de lucht te herkennen. En dan is het wel leuk als
je door je headset constant geratel hoort van
On your left, you see the
stadium, We zijn over ons huis gevlogen en OSLC (onze stageplaats). Supper
leuk! Natuurlijk konden er enkele trucjes niet ontbreken, een beetje macho doen
en indruk maken op de meisjes (lees: ons) is immers onmisbaar J.
Het is hem toch gelukt want wij waren inderdaad enorm onder de indruk!
De adrenaline jaagt door ons lijf
als we geland zijn. ZALIG! Een echte aanrader.
10 uur in de morgend: Sarah wordt
wakker gebeld door Jeff...
Whats up? So guys, I dont
think the weather is that great. Its a little bit foggie and by the time the
sky will be clear, its gonne be 12.30. Soooo: no flying today, because the
game begins at 12.30. But what do you think of seeing a football-game with the
guys? It will be good to see a game on TV first, before you will see it live.
En bij deze waren onze plannen
gemaakt voor vandaag. De Ducks spelen tegen UCLA. In de auto worden we nog even
snel gebrieft over de regels (ingewikkeld!).
Een football-game zien: het is
een hoopje stereotiepen bij elkaar! Stel u voor: 6 kerels, 3 grietjes (2 ervan
zijn wij, die NIKS van football kennen), bier, ne versleten zetel en ne veel te
grote flatscreen in een kleine living. Meng daarbij nog: onverwacht geroep (Go,
Go, Go, take that ball, oohh maaannn), high- fiveen geroep wanneer the Ducks scoren,... en je
kan bijna zeggen dat je een middagje football hebben meegemaakt. We zijn een aantal
keren echt volledig strijk gegaan: die gaan er zo in op (onvoorstelbaar) en wij
zagen zelfs nog niet eens is waar den bal was. Anyway: the Ducks hebben
gewonnen! The guys were happy, so we were happy.
Na een mannen-middagje, tijd voor
een vrouwenavondje. Josie belt al naar Jeff wanneer hij ons thuis afzet. Hebben
we jullie al verteld dat we ze onze grote zus noemen omdat ze ongerust is waar
we zijn J.
Jeff wordt half verplicht om ons naar huis te brengen want grote zus staat
thuis te wachten om te vertrekken naar een feestje. Ze staat al in de voordeur
te wachten, in outfit. Jep, inderdaad WEER een costume-party. Voor ons is er
geen tijd meer om ons te verkleden en we nemen snel ne strooien-hoed en voila,
we zijn ook in costume.
The Hodown (naam van het
evenement)- een hilarische ervaring voor ons. Het heeft ons beide tot een
conclusie gebracht: we zijn echte city-girls.
Om te beginnen is het in een
mini-dorpje (cottage-grove) en worden we er heen gebracht met een bus. Wij gaan
al volledig strijk bij het opstappen van de bus want op de bus is er een vat
bier aanwezig waar iedereen (gratis) ongestoord van kan drinken. Aangekomen op
de bestemming... Het is letterlijk in een paardenren (lees buiten en in het
zand) te doen, tussen de stallen en de paarden! Op de aanhangwagen achter nen
traktor staat er een groepke bluegrass-music (= cowboy muziek) te spelen. Onze
mond valt gewoon open. Na wat voedsel verorberd te hebben, wordt iedereen
uitgenodigd om te dansen. En niet zomaar dansen! Nee, nee, volksdansen!!!!
Allemaal in 1 grote cirkel gaan staan en de instructies van de zanger volgen.
We konden er beiden niks van! We hebben geen van beiden met zoveel
verschillende mensen gedanst op 1 avond dan op de Hodown (je moet bijna
constant van partner wisselen). Maar hebben ons wel kostelijk geamuseerd.
Wist je dat
je door het rood mag rijden als je rechs afslaat en er niemand aankomt.
Wist je dat
de ambriage van Josie pokkenmoeilijk is
Wist je dat
we moesten wennen aan het rijden met een automatic?
Wist je dat
wij ons haar geverfd hebben?
Wist je dat
Sarah nog altijd geen jas gevonden heeft, gewoon omdat ze weet wat ze wilt.
Niet omdat ze kieskeurig is hoor.
Wist je dat
je hier Luikse wafels hebt met bananen of met geitenkaas in afterwaffle?
Wist je dat
we verslaafd zijn aan American cookies?
Wist je dat
Sarah verslaafd begint te geraken aan koffie?
Wist je dat
Evy twee keer een verjaardagstaart gekregen heeft?
Wist je dat
we met een fruitvliegplaag zitten?
Wist je dat
zonnen op het dak zaaaaalig is?
Wist je dat
Josie duizend lelijke planten heeft?
Wist je dat
we eindelijk conditie beginnen te krijgen?
Wist je dat
de deurcode van OSLC verandert elke keer er iemand weggaat bij OSLC? En dit is frustrerend!!!!
Wist je dat
het bier hier kei slecht is?
Wist je dat
sweet life de beste dessertenplaats is (volgens Sarah)?
Wist je dat
we verleden en heden tijd door elkaar schrijven op de blog en dat we dit
heeeelemaaal NIET erg vinden aangezien we een keer geen paper moeten schrijven.
Wist je dat
Evy op een kinderfiets rijdt.
Wist je dat we de basic van American-football beginnen te kennen.
Wist je dat je ook Football kan spelen met een courgette.
Sarah is een wrak!!!! Stijf, geen zin om te gaan werken, doodmoe van een slapeloze nacht en compleet geradbraakt. Dapper springt ze op haar fiets om naar de stage te gaan. Het is niet echt haar dag. Evy daarentegen beleeft de dag van haar leven en ligt strijk met Sarah's miserie. Iedereen is kei vriendelijk en Sarah krijgt zelfs een warm kersenpit kussen van haar stagebegeleidster. Een korte dag, want het kost Sarah moeite om te zitten in de stoel (pijn in de rug) en is echt doodop van een slapeloze nacht. Om 14.30 worden we naar huis gestuurd. We maken geen bezwaar en fietsen dapper terug naar huis. Sarah legt zich buiten op de bank in de zon met haar I-pod en sluit zich even af van de wereld. Al snel valt ze in de zon in slaap. Laura, onze stagebegeleidster, komt rond een uur of zes langs om het huis te bekijken en te polsen hoe het met Sarah gesteld is. Ze kon er immers zaterdag niet op de housewarming zijn. Ook de boys (Jeff en Scott) komen nog langs om de rest van het vat bier proberen te legen, anders gaat het verloren en dat vonden ze te zonden. Nu ja, ze hebben hun best gedaan, maar het vat is niet leeggeraakt. Hehe.
Het is een gezellige avond: gewapend met dekens, mutsen, truien, en een warme pruimentaart trekken we richting dak om naar de zonsondergang te kijken, niks te doen, praten en wat lachen. MMMM.
We kruipen onder de wol...
Om 2 uur 's nachts wordt sarah wakker van een gigantische pijnscheut in haar arm! Haar arm is volledig gevoelloos. Ff wat bewegen met mijn vingers dacht ze, 'ik heb er te lang op gelegen'. Nu ja, na 1,5 uur was hij nog steeds gevoelloos. Sarah paniekeert en trekt Josie om 3.30 uur 's nachts mee naar het ziekenhuis. Het ziekenhuis in Amerika: We moeten jullie vertellen, een hele ervaring op zich. Veel papieren tekenen (gaat nogal moeilijk als uwe arm waar ge mee schrijft helemaal gevoelloos is) Sarah zet verschillende gammele handtekeningen en we worden terug naar de lobby gestuurd. Dit heeft ongeveer 15 min geduurd en niemand heeft nog naar de arm gekeken. vreemd. Sarah wacht 15 min en er komt een verpleger haar halen. Er wordt gevraagd een short aan te doen (zoals in de filmkes) en moet wachten op een dokter (er heeft nog steeds niemand naar haar arm gekeken). De verpleger komt na 10 min kijken of het haar gelukt is om de schort aan te doen (er wordt nog steeds niet naar haar arm gekeken). Sarah wacht (nog steeds) op de dokter. De dokter komt en stelt Sarah verschillende vragen. Er wordt nog steeds niet naar haar arm gekeken.... Sarah begint echt ongeduldig te worden. Na 15 min vragen stellen vraagt ze of ze in de handen van de dokter kan knijpen. Conclusie: Ze heeft wsl op haar arm gelegen en haar bloedsomloop afgesneden. Het kan zijn dat dit enkele uren kan duren voor het gevoel terug komt. De wond was niet geïnfecteerd, dus no stress. Niks aan de hand. Nog een aantal papieren worden ondertekend en we trekken terug richting onyx place. Hebben we al verteld dat er niet naar Sarah's arm is gekeken? Enfin, enkel zo is vanuit ne bepaalde ooghoek. WEIRD.
Dinsdag: Sarah is nog steeds stijf en geradbraakt, maar stelt het wel. We ontmoeten de noren op onze stage en hebben een interessante en leerrijke vergadering met hen. In de avond gaan we naar Sam bond's: wisten jullie dat Bluegrass music slecht is??? Achteraf stoppen we bij 'Sweet life'. Een plaats waar ze alleen desserten serveren!!!! Hoe graaf is dat. Heaven voor Sarah. Evy vindt het allemaal net iets te zoet.
Donderdag: We hebben een lunch met iedereen van onze stageplaats (en uiteraard de noren). Evy wordt helemaal verrast met een oppertypische Amerikaanse verjaardagstaart en een happy- beurtdej lied! Uiteraard krijgt ze van iedereen lots and lots of Scoobie loops. Wat zijn Scoobie Loops horen we jullie nu vragen. Scoobie Loops zijn bandjes die gebruikt worden binnen PMTO als kleine positieve reïnforcements. En die worden op alle mogelijke manieren uitgedeeld als bevestiging van: 'je doet het goed'.
Verrassend vroeg zijn we allen wakker. Josie is nog steeds in haar outfit. Sarah ging helemaal strijk toen ze in de living kwam. De living en de keuken zien er niet uit en er staan overal glazen en bekers en borden en eten en ... We zijn meiden onder elkaar, dus napraten is een MUST. We doen onze lounge-about pants aan en leggen ons in de zetel om te 'chatten' en we bekijken alvast alle foto's (veeeeel foto's). Een typische lejzie sunday. Heerlijk, al een lange tijd niet meer gehad, geen een van ons twee trouwens. Heerlijk (nog eens). Tegen de middag beginnen we (heel stilletjes aan) op te ruimen. Jeff zijn auto stond nog hier en komt langs om hem op te pikken. Dus ook Jeff wilt alle foto's zien! Opnieuw liggen we strijk met de foto's en de filmkes. We voelen ons een beetje, tja, een beetje, hoe moeten we dat nu zeggen? Laat ons stellen dat we ons allebei een beetje verloren voelen. Want wat doet ge in godsnaam op ne Zondag??? Nu ja, het voordeel van Amerika, (bijna) alles is hier open 24/7. Voor de duidelijkheid wij hadden geene kater , gewoon een raar gevoel. We overleggen wat we willen doen en besluiten om (met zijn 4'en) een camera te gaan kopen voor Sarah (de hare is kapoetskie).Na een shoppingtripke en diner komen we terug thuis. Vooral Sarah heeft het lastig om stil te zitten, en weet geen blijf met haar lichaam, met zichzelf. Ze besluit om te gaan joggen in de hoop zich wat beter te voelen. De andere 3 blijven opperlui in de zetel hangen. Jogging aan, muziekske op en weg is ons Sarah...
MAAR helaas, de joggingtrip verliep niet zoals gepland!!!
Na 10 min joggen komt Sarah aan 24th and University. En uit het niets word ze aangereden door ne fietser!!! De fietser kwam down van University street (redelijke stijle straat) en draaide op 24th op de sidewalk (Amaai dat is moeilijk om die woorden in het nederlands te vinden), maar daar was Sarah aan het joggen! Sarah was naar de grond aan het kijken en had haar I-pod in, dus had hem helemaal niet zien aankomen. Daar lag ze dan. Best eng! Ze heeft niks ernstig, enkel verschoten, schaafwonden en pijn in hare nek. Ik wist niet dat beton zo hard kon zijn. Brrrrrrr. De kerel stelt voor om mij naar huis te brengen, maar ik pass. Aangekomen thuis, zat iedereen lekker te chillen in de zetel, aangezien Sarah gewoon deed, duurde het even voordat de rest doorhad wat er aan de hand was. Maar een min later stond iedereen paraat! Toch, de sfeer was veranderd en Jeff vertrekt naar huis. Sarah kruipt vroeg haar bed in en is een avontuur, ervaring rijker.
Zaterdagochtend... Het is 3 October 2009: de dag na een avondje stappen voor Evy's verjaardag. Een beetje vaag kruipen we (vroeg!) uit bed om Josie te helpen met de voorbereidingen voor de housewarming. Muziekske op, lounge-about pants aan (= Joggingbroek) en kuisen maar. Was best hard werken: kamers opruimen, koken, vat bier gaan halen, ijsblokskes halen, alles herschikken. Enfin: de typische voorbereidingen voor een feestje. Twee uur op voorhand komen we tot de conclusie dat Josie's outfit voor de Octobernestparty nog niet compleet is. Wij nemen dan maar snel de auto en rijden richting 'the Mall' voor stockings voor Josie. We kennen de Mall al redelijk goed en waren trots op onszelf dat we de juiste ingang namen voor de winkel die we nodig hadden. We hadden immers bitter weinig tijd en konden enkel stockings gaan halen en snel terug naar huis. Dat plan hebben we helaas niet kunnen waarmaken We zijn WEER verloren gereden in downtown. Fuk man, Lastig. Vooral als je niet veel tijd hebt. Het probleem was: we hadden de verkeerde oprit gepakt van de freeway en reden richting springfield! Foute richting dus! Geen probleem dachten we, er dan maar terug af in Eugene. Die avond was er een 'football' game van de Ducks. Football: dat leeft hier GIGANTISCH hard. Politie, bussen, omleidingen, OVERAL geel en groen. Vooral de omleidingen waren een probleem, want die zorgden er immers voor dat je rechtsreeks aan het stadium aankwam. Maar wij moesten helemaal niet aan het stadium zijn. ZUCHT. Veel vijfen en zessen later, komen we toch terug thuis aan. Er was al volk, best spannend! Mondjesmaat komt iedereen aan op onze housewarming. Veel mensen leren kennen. Niet iedereen was verkleed, maar toch wel veel mensen, dus dat was echt tof en vooral grappig. We denken dat we 15 keer hebben moeten uitleggen wie we zijn, vanwaar dat we komen, welke taal we spreken (Dutch of French), wat we hier komen doen, of we aan de UO zitten,... Op het einde van de avond was het antwoord van ons: 'just Google it'. Was vermoeiend. Nadat de 'oudjes' weg waren konden we onze onthullende kostuums aantrekken. Na wat praatjes en drankjes komt Sarah op het briljante idee om van outfit te wisselen met 'Frenchie' (ne kerel die btw poffertjes kent!). We hebben echt strijk gelegen. We kunnen jullie verzekeren: ne kerel met harige benen in een roos minirokske en een korset. OPPERGRAPPIG! Natuurlijk konden de rest van de boys niet achterblijven en besluit ook Jeff om van outfit te wisselen. Zodus Evy en Jeff wisselen van oufit. Amaai, zaaaaaliiggg. Plotsklaps stonden een uur later alle boys in een of ander kleed van Josie op de dansvloer. Echt lachen!
Het feestje was echt leuk en heeft tot in de vroege uurtjes geduurd.
PS: Op 1 dag is Sarah er in geslaagd om zich op 2 (verschillende) momenten aan glas te snijden.
, gewoon een raar gevoel. We overleggen wat we willen doen en besluiten om (met zijn 4'en) een camera te gaan kopen voor Sarah (de hare is kapoetskie).Na een shoppingtripke en diner komen we terug thuis. Vooral Sarah heeft het lastig om stil te zitten, en weet geen blijf met haar lichaam, met zichzelf. Ze besluit om te gaan joggen in de hoop zich wat beter te voelen. De andere 3 blijven opperlui in de zetel hangen. 
