25-02-2015 om 00:00 geschreven door Ruben (kleuterleider in spé)

Stap 3: Leervragen

Dit zijn de leervragen, die ik graag verder zou willen onderzoeken:

1.Hoe verloopt het rouwproces bij kleuters?

2.Hoe gaan verschillende culturen om met het rouwen? Welk is een belangrijk standpunt in deze culturen?/ Welke kijk hebben deze op het rouwproces? 

3.Welke hulpmiddelen wordt in de kleuterklassen gebruikt om het rouwen van een kleuter te verzachten?

24-02-2015 om 00:00 geschreven door Ruben (kleuterleider in spé)

Stap 2: Mijn voorlopig standpunt

Wat weet ik ervan

Mijn voorlopig standpunt over ‘hoe omgaan met rouwende kleuters’ is eerder beknopt. Wanneer dit zich voordoet in de kleuterklas, zal ik automatisch altijd eerst hulp vragen aan medecollega’s. Hoe zij omgaan, met een rouwende kleuter in de kleuterklas.

Ook de manier waarop dit wordt verwerkt is verschillend van persoon tot persoon. De ene persoon heeft graag bij het verwerkingsproces heel wat mensen rondom zich en de andere persoon zondert zich af. Hij of zij verwerkt het verdriet alleen zonder medemens. Iedereen wordt er wel eens mee geconfronteerd.

Een tip die je kan gebruiken als kleuteronderwijzer is ‘veel praten met kind over de persoon die er niet meer is’. Om herinneringen op te roepen en de kleuter duidelijk te maken dat ze niet altijd hoeven te treuren, maar ook de blije momenten erbij mogen nemen. Als ik denk aan de lessen godsdienst kan je eventueel gebruik maken van een levensboom. Dit houdt in dat de kleuter iets meebrengt, wat voor hem of haar belangrijk is van de overleden persoon zoals een foto, knuffel, tekening, … Om dit daarna een plaats te geven in de boom. Af en toe bij gemis kan de kleuter naar deze boom gaan en zo zijn verdriet verwerken door ernaar te kijken, bij zich te nemen, ... Ook als is de gestorven persoon er niet meer, hij of zij blijft zo in het hart van de kleuter verder bestaan.

Wat van groot belang is, is dat je de keuze van het kind respecteert. En zeker geen verplichtingen oplegt om iets te doen. Dit is allemaal nieuw voor hem of haar en vraagt tijd om alles op een rijtje te zetten. Je hoeft het kind niet altijd cadeautjes te geven om het gelukkig te maken. Een knuffel kan ook een troostend gebaar zijn voor een kleuter.

Hoe denk ik erover

Naarmate ik meer informatie vind tijdens mijn onderzoek, kan mijn standpunt altijd veranderen. Bij kleuters kun je moeilijk nagaan wat er zich juist afspeelt in zijn of haar belevingswereld, tijdens het rouwproces. Persoonlijk heb ik nog geen ervaring opgedaan om met kinderen te werken die een dierbare persoon of een huisdier hebben verloren. Het verwerken van het verlies en de rouw die ermee gepaard gaat, kan je toch op verschillende manieren verzachten.

Eigen mening

Mijn gedacht en mening blijven nog altijd steeds hetzelfde dat er een verschil is tussen het rouwproces van een volwassen persoon en dat van het kind. Denk maar aan het inlevingsvermogen, het besef bij een volwassene is groter wanneer er iets of iemand sterft dan bij een kind. Deze realiseert zich dat de gestorven persoon nooit meer terugkomt.

We kunnen als kleuteronderwijzer de kleuter wel duidelijk maken bij het verlies van iemand of iets, dat deze dan fonkelt als een ster aan de hemel. Op deze manier komt dit minder hard aan voor de kleuter, dan anders op een volwassen manier te vertellen dat de persoon dood is en nooit meer terugkomt. Kinderen beleven en hebben een heel andere kijk op de wereld. (belevingswereld)

24-02-2015 om 00:00 geschreven door Ruben (kleuterleider in spé)

Stap 1: Motivering keuze

Bij het zoeken naar een onderwerp en het lezen van dit artikel, heb ik meteen mijn keuze kunnen maken wat ik graag wil onderzoeken. Laten we beginnen met volgende zin uit het artikel ‘De school kan verdriet bij leerlingen niet wegnemen. Ze kan haar leerlingen er wel mee helpen en er leren mee omgaan. Maar hoe dan?’. Dit is misschien breed gezien, maar ik wil er mee aantonen dat er geen ideaal draaiboek bestaat, hoe je het best kan reageren op zulke gebeurtenissen.

Aangezien ik voor kleuteronderwijs studeer, wil ik mijn onderwerp, afbakenen naar het kleuteronderwijs toe. Het is heel erg wat er zich heeft voor gedaan, de maatschappij trekt opdat moment alle aandacht naar zich toe (wat ook heel normaal is). Maar wat voor kinderen die op andere dagen een dierbare verliezen, hoe wordt er dan gereageerd, wat is het verwerkingsproces van het kind, …?

De maatschappij schenkt veel te weinig aandacht aan het rouwen en verdriet bij jonge kinderen. Het zijn eerder cliché onderwerpen, dat liever worden vermeden. Ik het persoonlijk zelf belangrijk dat er tijdens de lerarenopleidingen lessen moeten voorzien worden (bij godsdienst, opvoedkunde eventueel), hoe een kleuteronderwijzer(es) hieraan kan werken. Als je geconfronteerd wordt met een kind in de kleuterklas dat rouwt om verlies van een dierbare zoals oma, opa, broer, zus, vriend/ vriendinnetje, huisdier, ... Zo bent je in de toekomst al een beetje voorbereid, wanneer dit zich voordoet in je eigen klaspraktijk. Deze gebeurtenis heeft iets te maken met levensbeschouwing. Hoe kijken wij op dat moment als leerkracht, individu naar het leven. Welke vragen stellen wij ons hierbij? Hoe beeld je als volwassene persoon, de belevingswereld in van het kind?

Tijdens dit onderzoek ‘Nu jij er niet meer bent’ voor RZL ga ik proberen mijn leervragen verder uit de diepen en op zoek te gaan naar antwoorden. Om zo mijn blog te kunnen vervolledigen. Het kan heel nuttig zijn, wat je tijdens dit onderzoek allemaal gaat lezen van verhalen, bruikbare methodes, theorieën rond het rouwen, … Dit kan ik dan eventueel overnemen om later in mijn eigen klaspraktijk te gebruiken.

24-02-2015 om 00:00 geschreven door Ruben (kleuterleider in spé)

Stap 1: Voorstelling startartikel

Ongeval na skiklas: Minstens 28 doden

In Sierre in Zwitserland is gisteravond een Belgische autobus met kinderen verongelukt. Reddingswerkers onderzoeken de bus na de fatale crash in Sierre. De bus was op de terugweg naar ons land en bracht leerlingen van de Sint-Lambertusschool in Heverlee en Basisschool ‘t Stekske uit Lommel naar huis. Ze hadden net een skivakantie achter de rug in Val d’Anniviers. De dodentol is volgens de autoriteiten van het kanton Wallis opgelopen tot minstens 28, onder wie 22 kinderen rond de twaalf jaar. Het ongeluk gebeurde gisteravond rond 21.15 uur op de A9 richting Sion, in het zuiden van het land. De bus reed er met volle snelheid tegen een veiligheidsnis in de linkerflank van een tunnel.

“Het ongeval zorgt voor veel verdriet op de scholen”, zegt psycholoog Marjan Gerarts. “Erover praten en het verdriet ruimte geven, dat is de opdracht nu. Niet enkel op de betrokken scholen, maar in alle scholen van Vlaanderen. Kinderen hebben het nieuwsbericht vanmorgen opgepikt en komen met hun gevoelens naar school. Daar moeten leraren voor open staan. Praten is een eerste belangrijkste stap.” De school kan verdriet bij leerlingen niet wegnemen. Ze kan haar leerlingen er wel mee helpen en er leren mee omgaan. Maar hoe dan?

Bron:

Klasse (2012). Ongeval na skiklas: Minstens 28 doden (Online).

Beschikbaar: http://www.klasse.be/leraren/26368/ongeval-na-skiklas-minstens-28-doden/

Tijdens het zoeken naar een startartikel in Klasse, heb ik gekozen voor de volgende recensie ‘Ongeval na skiklas: Minstens 28 doden’. U zult het misschien nog weten, 3 jaar geleden op 13 maart 2012 kwamen de kinderen van het zesde leerjaar uit de basisscholen ’t Stekske in Lommel en Sint-Lambertusschool in Heverlee terug van de sneeuwklasse. Later op die avond gebeurde tijdens de terugweg iets schokkend en onverwachts, de bus week van het tracject af en knalde tegen de muur in de tunnel.

Het is een gebeurtenis die me sterk is bijgebleven. Op dat moment liep ik stage in het GO! Onderwijs in Tienen, tijdens mijn technische studierichting in het secundair onderwijs. Het was woensdag 14 maart 2012, een halve dag stage waarop ik dan in de namiddag wat tijd had om naar tv te kijken. Toen zag ik op allerlei zenders ‘kinderen verongelukt na sneeuwklasse op weg naar huis’.

Wanneer de nieuwsanker begon te praten over een bus ongeval in Sierre waarbij kinderen van de terugreis van een sneeuwklassen omkwamen, stond de wereld heel even stil Ik kreeg er gewoon weg kippenvel van. Het idee dat deze kinderen elkaar nooit meer zullen zien, met elkaar spelen, de overstap maken naar het middelbaar, hun ouders/ broers/ zussen dat achterblijven met vele vragen, … Ik dacht meteen aan de school waar ik stage liep, deze leerlingen van het middelbaar vertrokken de week daarop ook op sneeuwklasse naar Grimentz-Zinal. Vandaar het artikel van het bus ongeval, dat ik gebruik als startpunt om mijn onderzoek ‘nu jij er niet meer bent’ uit te werken. Hiermee wil ik aantonen ‘hoe moet je dan als leerkracht reageren, omgaan met het verlies van een dierbare op dat moment, … ’

24-02-2015 om 00:00 geschreven door Ruben (kleuterleider in spé)

Hallo, iedereen.

Mag ik mij even voorstellen:

Mijn naam is Ruben Casseau, ik ben een tweedejaarstudent kleuteronderwijs aan de KHLeuven. Voor het vak RZL heb ik als opdracht gekregen een blog samen te stellen, over een bepaald onderwerp dat te maken heeft met ‘rouwen bij kleuters’. Van harte welkom op mijn blog ‘Nu jij er niet meer bent’.

Graag wil ik onderzoeken hoe kleuters het verlies van een persoon of een dier verwerken, op welke manieren verschillende culturen rouwen en welke methodes de school gebruikt om het rouwproces van een kleuter te verwerken.

Regelmatig zal ik de groei van mijn gekozen onderwerp posten, zodat jullie op de hoogte blijven over de laatste weetjes dat ik heb ontdekt.

Veel leesplezier!

Ruben

23-02-2015 om 00:00 geschreven door Ruben (kleuterleider in spé)