Ken je het gevoel dat er iets niet klopt ? Je weet niet wat het precies is maar het gevoel is zo sterk dat het je niet meer loslaat. Daar waar ik nu redelijk in balans ben in mijn persoonlijk leven, komt er een draak tot leven op professioneel vlak. Het klopt gewoon niet. Of is het weer één van die angsten die de kop opsteekt ? Ik dacht ik nu toch wel mijn zwaarste angsten de loef had afgestoken maar er blijft er inderdaad één over. Eén die serieuze implicaties kan hebben op mijn verdere leven ook. Het is namelijk zo dat als ik nu professioneel niet slaag, dat ik alles waarvoor ik gevochten heb in de scheiding in een wip kan kwijtspelen. Zonder inkomen kan ik namelijk niet mijn huis afbetalen, kan ik mijn kinderen geen dak boven hun hoofd geven en moet ik ongetwijfeld terugschroeven tot één of ander krot in het centrum van een verlaten stad of dorp waar geen mens ooit van gehoord heeft. Ik stel het nu wat dramatisch voor, maar ik heb nu eenmaal niet meer de leeftijd van een groen blaadje dat graag aangeworven wordt aan een hongerloon. Een hongerloon heb ik dan wel, maar dat groen blaadje ben ik niet meer. Je zou voor minder angst krijgen, nietwaar.
Ik schets even de situatie. Toen ik solliciteerde voor deze job werd ik al gauw al overgekwalificeerd beschouwd. Ik dacht even dat ze snel van me af wilde zijn omdat mijn salarisvereisten te hoog lagen, maar dat was niet zo. Ja, de salarisvereisten lagen te hoog, maar hun mond viel werkelijk open van verbazing toen ik begon te vertellen over mijn ervaring van de afgelopen jaren. Het werd werkelijk even stil aan de andere kant van de tafel. Ik werd er haast ongemakkelijk van.
Maar er werd me zowaar een ander voorstel gedaan. Ze wilden me een andere positie voorstellen, eentje met meer verantwoordelijkheden, meer impact en dus ook een hoger inkomen. Natuurlijk stond ik daar voor open, daar moest ik zelfs geen 2 seconden over nadenken. Het voorstel werd uitgewerkt maar ze hadden dringend iemand nodig voor die ene positie die ik nu invul, tijdelijk, omdat ik die persoon moest vervangen wegens afwezigheid voor onbepaalde termijn. Ik zag dat volledig zitten, met het oog op verdere ontwikkeling naar de functie met meer verantwoordelijkheden. Het loon speelde toen voor mij niet echt een rol, ik was zodanig onder de indruk dat ze me wilde aanwerven voor die hogere functie dat ik erin toestemde om tijdelijk die andere functie uit te oefenen. Ik had er ook voor gesolliciteerd, so why not ? Het leek me wel wat. Ik had er ook het volste vertrouwen in dat het allemaal een goed verloop zou hebben.
Vandaag zijn we 2 maanden verder. Dus vorige week schraapte ik al mijn moed samen en ging ik mijn oor te luisteren leggen bij het management over hun visie naar de toekomst toe. Kom ik nog in aanmerking voor die hogere functie of niet en zoja, op welke termijn zien ze dat gebeuren. Vrij concrete vragen dus. De antwoorden daarentegen waren allesbehalve concreet. We weten het niet, we hebben er niet meer over nagedacht, begin december komt de grootste aandeelhouder, dus dan zullen we er verder over praten. Wie dan geen nattigheid voelt is ofwel heel naïef of heeft een groots vertrouwen dat alles goedkomt. Maar mijn vertrouwen is vandaag zoek op dat vlak. Waarom ? Tja, dat is nu net de vraag die ik me stel. Waarom heb ik dat nijpend gevoel dat er iets op til is ? Ik begrijp het zelf niet goed. Het klopt dat ik een heel ander type ben dan de persoon die ik vervang. Ik ben ongetwijfeld serieuzer, maar werk minstens even hard. De kwaliteit van mijn werk mag er ook zijn, alleen gaat het bij momenten wat trager, maar dat spreekt voor zich want ik ben minder lang in dienst dan zij.
De vraag die me al maanden bezighoudt is of ik niet gewoon helemaal zelfstandig moet opstarten met mijn eigen activiteiten. Moet ik niet gewoon het vertrouwen hebben dat het op dat vlak wel allemaal goedkomt. Maar vandaag is voor mij het risico te groot, er staat teveel op het spel. Ik kan het toch niet maken dat ik mijn kinderen geen dak boven hun hoofd kan geven. Zelfs al zou ik nog willen huren in plaats van het huis over te nemen van mijn ex, dat zou me nog moeilijker liggen dan een lening aan te gaan om het huis effectief over te kopen. Iets anders kopen is al helemaal uit den boze.
Dus wat moet ik daar in godsnaam mee ? Waarom kan dit nu niet gewoon duidelijk zijn voor mij. Jongens, dat wordt nog een nagel aan mijn doodskist. Tegelijk weet ik dat het allemaal wel goedkomt, maar hoe goed is dat dan ? Moet ik echt gewoon alles loslaten om te komen waar ik moet zijn in dit leven ? Dat kan toch niet! Ik kan me onmogelijk voorstellen dat het universum dat in petto heeft voor me. Ik hecht absoluut geen belang aan luxe enzovoort. Ik wil alleen niet dat mijn kinderen de dupe zijn van mijn stommiteiten op professioneel vlak. Tegelijk weet ik ook dat ik op deze manier al evenmin kan blijven werken. Het is lopen van 's morgens vroeg tot 's avonds laat. En dat met drie kinderen, dat kan volgens mij ook geen oplossing zijn.
Ik weet het niet wat het gaat worden. Het wordt ongetwijfeld de komende weken wel weer duidelijk. Dat weet ik wel. Ik ben nu al zo ver gekomen in mijn groeiproces, dat dit me niet zal tegenhouden om blijven te ontwikkelen en sterker te worden. Niets houdt me nog tegen. Niets. Of niemand. Er is geen tegenspoed zonder voorspoed, net als er ook geen einde is zonder een nieuw begin. Dus we zullen wel zien. Ik blijf alert. Mijn voelsprieten zijn zeer actief, mijn intuitie ook, maar duidelijk niet voldoende om te weten wat er zich nu afspeelt. Dus dat wordt weer mezelf terugtrekken om dan uiteindelijk tot een degelijke conclusie te komen.
Komt allemaal goed. Dat heb ik de laatste dagen al zoveel gezegd, ook tegen mijn omgeving. Maar het is ook zo. Wacht maar. Het resultaat staat hier binnen een paar weken te lezen. Ik zet het nu alvast neer als belofte.
Het leven blijft toch vaak een groot mysterie voor mij. Het gebeurt nogal vaak dat, net als ik denk dat eindelijk alles zijn gangetje zal gaan, er weer verrassingen voor mijn deur staan. Bizarre reacties, koude- en/of warmtefronten die geen reden hebben, onvermijdelijke vermoeidheid, grootse opwellingen, te gekke energieboosts of net een zeer zware dip,... Je kan het zo gek niet bedenken of het passeert de revue wel een keertje. Laat maar komen, denk ik dan. Ik kijk, observeer, verwerk en plaats. Hopelijk leer ik er ook nog iets van.
Eureka, ze krijgen in Vaticaanstad eindelijk verstand. Een beetje toch, want veel mogen we absoluut niet verwachten van onze pauselijk leider. Je zou toch verwachten dat hij iets meer van deze tijd is dan onze vorige, maar neen, we moeten nog allemaal aan geheelonthouding doen zolang we niet getrouwd zijn. Behalve de prostituées dan toch.
Ik ben geen voorstander van losbandig seks, integendeel, er is niks mooier dan de liefde bedrijven met een partner van wie je zielsveel houdt. Maar hallo! De tijden zijn wel lichtjes veranderd hè. Seksuele opvoeding maakt deel uit van de algemene evolutie van de huidige generatie. Wat wil je dan dat die kinderen doen ? Wachten om iets uit te proberen totdat ze hun levensgezel gevonden hebben. Ze zien elke dag seks op TV en in Brussel zelfs op elke hoek van de straat bij wijze van spreken. Wetende dat de jeugd nu veel vroeger rijp is, is het toch maar normaal dat ook op seksueel vlak alles wat vroeger plaatsvindt. Het wordt hen onmogelijk gemaakt om ernaast te kijken, maar ze mogen niks doen... Waar zit dan de logica ? Wat niet wil betekenen dat ze met om het even wie in bed moeten duiken op om het even welk moment.
Ik heb geen dochters, maar moest ik er hebben, ik zou toch proberen om ze enige vrijheid te geven in hun zoektocht naar iets wat een mooie beleving moet worden. De rol van de ouders is dan volgens mij ook onmiskenbaar in het hele proces van seksuele opvoeding. Sta open en luister, geef ze de kans om te praten. Doen ze dat niet, praat dan zelf openlijk met hen. Maar zeg toch AUB niet dat ze niet mogen, want dat maakt het nu net zo interessant. Mijn jongens zijn nu 8, 6 en 3. Met de twee oudsten heb ik onlangs over homosexualiteit gesproken, op een speelse manier weliswaar. Maar ze hebben wel begrepen dat homosexualiteit mag en kan en dat ze daar zeker met ons mogen over praten indien ze daar nood aan hebben.
Je denkt nu misschien, die is op haar hoofd gevallen zeker ? En even dacht ik hetzelfde, maar het diende zich gewoon aan en ik heb de kans benut om erover te praten. Ze vonden het trouwens zeer grappig allemaal. En ze legden beiden onmiddellijk de link naar een bevriend homosexueel koppel. Dus ze hebben het wel degelijk begrepen.
Dus Paus Benedictus de zoveelste, doe in godsnaam je ogen open en kraam eens wat anders uit dan klinkklare onzin. Alles verandert, ook de mens. Waarom is het dan zo moeilijk voor het Vaticaan om mee die gezamelijke koers aan te vatten ? De realiteit is er om naar te kijken, hoe confronterend ook, ze dient niet om begraven te worden. Struisvogelpolitiek is niet op zijn plaats, nergens. Hoeveel kinky priesters lopen er vandaag de dag niet ongestraft rond, zonder dat wij er ook maar iets van weten, terwijl men van de jeugd verwacht dat ze zich voorbeeldig gedraagt. Nogmaals, waar zit hier de logica ? De jeugd wordt overmand door hormonen die opspelen, ze wordt dagelijks geconfronteerd met seks in allerlei vormen en moet heel vaak ook nog eens het gemis van hun ouders op dit vlak compenseren. Hoe kan je dat in godsnaam rijmen met geheelonthouding tot aan het huwelijk ? Dat kan ik niet.
Ziek zijn. We zijn het allemaal wel eens. Eens per jaar heb ik het alvast goed zitten en ook nu is dat het geval. Maar wat betekent dat nu eigenlijk ? Waarom worden we in godsnaam ziek ? Het spreekt voor zich dat ons immuniteitssysteem het een beetje begeeft onder de druk van de talrijke micro-organismen die in ons lichaam zijn binnengedrongen op één of andere manier. Misschien was ik weer te druk in de weer met vanalles en nog wat, dat lijkt me zeker een plausibele verklaring. Ik ben een beetje hyperactief geweest op allerlei domeinen en vergeet daarbij soms te luisteren naar mijn lichaam. Totnogtoe ben ik er goed onderuit gekomen, ik heb geen artrose of andere permanente schade opgelopen bij het overdrijven in mijn activiteiten. Ik moest daar nochtans vanochtend even aan denken toen ik uitgeput in de zetel lag te staren naar één of andere ziekenhuisserie. Stel je voor dat ik chronisch of erger nog, terminaal ziek word. Wat heb ik de wereld dan vandaag al bijgebracht ? Het antwoord daarop is enigszins angstaanjagend, want als ik vandaag een kruis maak over mijn leven, dan blijven er alleen een drietal lieve kindjes en een weduwnaar achter. Voor de rest heb ik in de maatschappij helemaal nog niets betekend.
De periode van ziek zijn is een ideaal moment om even goed te kijken naar je leven en naar je kindjes. De stress valt noodgedwongen van je schouders want je kan hem niet meer dragen en je kijkt dus met andere ogen naar je omgeving en naar de wereld. Ik word zachter als ik ziek ben, waarschijnlijk ook omdat ik dan meer de mooie dingen des levens zie dan al de rest. Gisteren zag ik mijn drie zoontjes alledrie op een rijtje naast mekaar staan, dat was zo schattig, van groot naar klein. Ik heb daar nog even van nagenoten, het was lang geleden dat ik had stilgestaan met zo iets futiels. Zonet waren de twee oudsten zo leuk aan het spelen met hun beblaydes (of hoe noemt dat spul ?), de jongste was koprolletjes aan het maken op de mat, iets wat hij geleerd heeft uit de turnles samen met papa. Toch mooi hoe die kinderen ontwikkelen.
Tegelijkertijd stel ik dus vast dat mijn leven voor de wereld nog niet veel betekend heeft en dat ik dus nog wat werk heb wil ik aan mijn levensopdracht toekomen. Maatschappelijk wil ik iets betekenen, niet als filmster ofzo, dat is te oppervlakking, maar wel als iemand met een degelijke inhoud. Hoewel ik al wel jaren aan het werken ben aan die inhoud, slaag ik er vandaag nog niet in om ook maar enige boodschap over te brengen. Soms zou ik het willen uitschreeuwen als ik zie hoe de politiek vandaag functioneert. Nochtans zitten ook daar wel goede zielen tussen die met een mooie ideologie erin gestapt zijn, tenminste dat denk ik. Ik geloofde in Bart De Wever en zelfs een beetje in Elio Di Rupo. Er moest verandering komen, daar hadden ze alvast een punt. Maar vandaag, hoeveel maanden na datum zijn we ook alweer, staan we nog even ver of zelfs minder ver dan voor de verkiezingen. Met schreeuwen geraak je nu nergens, maar ook nu zou ik het van de daken willen schreeuwen.
Er zijn wel meerdere dingen die me nauw aan het hart liggen, ook op internationaal vlak. Maar ik heb niet het gevoel dat ik ook daar iets te beteken heb. Het is voor mij eerder op kleinere schaal weggelegd. Zij het op politiek, sociaal, economisch, cultureel, psychologisch, spiritueel of fysisch vlak, ik ga iets in de wereld zetten. Niet vandaag, ook niet morgen, maar wel als de tijd daarvoor rijp is.
Ziek zijn is een goed moment om daar even bij stil te staan. In de dagelijkse rush van het leven word je zo opgezogen door alles dat je als het ware op automatische piloot functioneert. Heb je veel interesses, net zoals ik, dan maakt het dat allemaal nog wat erger. De tijd die je hebt moet je zien in te delen, dus af en toe vloek ik wel eens dat een dag echt te kort is. Maar misschien is het maar goed zo, want God weet hoe erg ik me zou voorbijlopen moest een dag tweemaal zo lang zijn. Daar sta ik vandaag bij stil omdat ik ziek ben. Misschien is dat dan ook de reden van mijn ziek zijn. Het universum (of God als je daarin gelooft) geeft me de boodschap dat ik nog eens alles op een rijtje moet zetten. En dat doe ik nu.
Natuurlijk nieuwe verkiezingen roep ik dan luidkeels. Maar niemand hoort wat ik zeg. Hoe kunnen ze nu nog verder onderhandelen ? De politieke partijen hebben nog nooit zo ver uit mekaar gestaan als vandaag de dag. In de wittebruidsweken van de N-VA en de PS werd er met volle moed uitgekeken naar gezonde en degelijke resultaten op vlak van coalitievorming. Bart De Wever had toch de uitspraak gedaan dat hij niet in dezelfde schoenen wilde terecht komen als de vorige regeringsleiders, of heb ik dat maar gedroomd ? In elk geval, mijn idee was dat hij er tesamen met Elio Di Rupo korte metten mee ging maken. Niets is minder waar...
Tot op vandaag slaagt men er niet in om tot een vernuftig regeringsakkoord te komen. Of het nu gaat over financiering of over het verdelen van de verantwoordelijkheden binnen de verschillende regio's, hun standpunten liggen mijlenver uit elkaar en als actief lid van de bevolking kunnen we daar alleen maar lijdzaam naar kijken. Het gaat hier dan nog maar alleen over ons kleine Belgenlandje, het is niet groter dan een peulenschil op de wereldkaart, maar de discussies zijn des te vrekkiger en vijandiger. Lieve deugd, waarom moet het nou per se zo ingewikkeld zijn, of liever gezegd, waarom maken ze het zo ingewikkeld ? Het kan toch allemaal veel simpeler, denk ik dan, maar met veel zekerheid durf ik me daar ook niet meer over uitspreken. Wat een farce! Het is gewoon hilarisch hoe de huidige politici zich in bochten proberen te wringen om toch maar hun eigen standpunten binnen te halen. Ze houden daarbij absoluut geen rekening met wat er zich op wereldschaal aan het afspelen is, zij het in om zichzelf dan toch maar eens in een positief daglicht te zetten. De wereld vergaat bij wijze van spreken, de opwarming is in elk geval niet meer onder stoelen of banken te steken, alle signalen zijn er, maar wij houden ons bezig met de financiering van Brussel. Van Brussel nog wel! Frankrijk maakte zich op bepaald moment klaar om Wallonië te ontvangen en Nederland stond ook al met open armen klaar om ons te verwelkomen. Alsof dat vandaag een optie is ! Hebben wij niet nog een monarchie hier in België. Ze bewijst ons vandaag alweer maar eens een dienst door met alle politieke partijen (die van belang zijn tenminste) te gaan praten en af te toetsen in welke mate onderhandeling nog mogelijk is.
Ik hoorde vanmorgen op de radio een Franstalige politicus (ben zijn naam vergeten of was het Magnette ?) bij hoog en bij laag beweren dat nieuwe verkiezingen geen optie zijn. Wat mij betreft zijn ze de enige optie. De onderhandelaars zijn uitgepraat, onze keuze was bij de verkiezingen blijkbaar niet duidelijk genoeg, alleen al omdat ons land opgesplitst is in een deel beheerst door de c;onservatieve socialistische gedachtengang en een ander deel liberale wanna be's die niet weten hoe ze tot een regering moeten komen. De boodschap was nochtans duidelijk, er moest verandering komen. Daar is men duidelijk niet in geslaagd. Rome is ook niet op één dag gebouwd, zegt men dan, neen dat klopt, maar daar zat wel een visie achter. Welke is de visie vandaag in België ? Yes, we can wordt er dan in het beloofde land geroepen door de Amerikaanse President Obama. Ik stel me de vraag of die gedachte ook overtuigend genoeg geweest is in België. Met welke insteek zijn Bart De Wever en zijn achterban en Elio Di Rupo en diens achterban aan de onderhandelingen gestart ? Ze wisten van tevoren al dat het heel moeilijk zou zijn om tot een akkoord te komen, want het ideeëngoed van beide partijen is even verschillend als dag en nacht. Dag en nacht weten nochtans goed samen te werken in ons universum, het zijn complementaire antagonisten. Het grote verschil, naast het feit dat ze een natuurverschijnsel zijn en dus niet kunnen beheerd worden door de mensheid (haleluja!), is dat er geen eigenbelangen in vermengd zitten. De zon komt 's morgens niet op met de idee om zo veel mogelijk van het universum te voorzien van natuurlijk daglicht. De maan wil niet per se altijd vol zijn zodat ze gezien kan worden. Het is een natuurlijke cyclus die door de mensheid onmogelijk kan gevat worden omwille van de grootsheid ervan. Het is gewoon zo.
Als we nu met diezelfde grootsheid de politiek instappen en dezelfde aanvullende tegenstelling proberen te bereiken zonder te kijken naar onze eigenbelangen, dan hebben we in een mum van tijd een degelijke regering. Het klinkt ideologisch en dat is het ook, maar ik ben ervan overtuigd dat een politiek beleid voeren niet moeilijker is dan een gezin runnen. Elke dag moeten er keuzes gemaakt worden, er moeten budgetten gevrijwaard worden en er moeten opofferingen plaatsvinden. Is het zus of is het zo ? Beslissen we zus, dan laten we zo weg.
De ezel van Burdigan, een leuk iets dat ik heb overgehouden aan mijn studies Handelswetenschappen en ook zowat het enige dat me is bijgebleven over het economische probleem gaat over keuzes maken en de consequenties dragen van die keuzes. De ezel moest kiezen tussen voedselhoopje A of B. Dagenlang heeft hij getwijfeld, maar kon maar geen keuze maken. Beide mocht hij niet verorberen, het was A of B. Weet je wat er met de ezel is gebeurd ? Hij is gestorven van de honger. Steeds maar weer kwam hij op het punt dat hij die beslissende keuze niet kon maken. Wat gebeurt er nu met ons land ? We staan economisch stil, blijven hangen in de idee dat politiek betekent dat er moet verdeeld en geheerst worden. Maar is dat wel zo ? Ik denk het niet.
Sprakeloos heet de titel van dit bericht omdat ik dat ook echt wel ben. Ik geef toe, het gebeurt niet vaak, zeg maar zeer zelden dat ik de mond gesnoerd word, op welke manier dan ook. Maar vandaag is men erin geslaagd.
Waar gaan we toch naartoe in de huidige maatschappij ? Mensen gebruiken hun gezond verstand niet meer, denken alleen nog aan zichzelf, vergeten daarbij simpelweg dat mensen uit vlees en bloed bestaan en dus gevoelens hebben. Het is net alsof we onszelf aan het uitroeien zijn. Ik weet wel dat er een overbevolking is op wereldvlak en als je dat vanuit universeel standpunt bekijkt, is dat waarschijnlijk de reden waarom er zoveel doden vallen op dit ogenblik.
Overstromingen, droogte, stormen, vulkanen, ijs dat smelt op onze polen, hitte en vrieskou, noem maar op, elk natuurverschijnsel veroorzaakt wel wat slachtoffers overal op aarde. En dan spreken we nog niet over de plaatsen waarover geen berichtgeving is of denken jullie echt dat het hierbij blijft ?
Uiteindelijk is wat ik vanavond ervaren heb maar een minuscuul probleempje dat tot wat ergernis en ongemak leidt, maar als je dit zou uitvergroten, is de oorzaak gelijkwaardig aan wat er op wereldschaal gebeurt.
Er is geen respect meer, noch voor de mens, nog veel minder voor de natuur. De natuur voedt ons elke dag met haar rijkdommen, ze kent geen grenzen wat de voorraad betreft, zij het niet dat de mens er misbruik van maakt. Al jarenlang wordt onze aardbol leeggepompt, uitgebuit en slecht beheerd. Is dit een verschijnsel van de tijd of hoort het er gewoon allemaal bij ? Is het zo dat de mensheid na een evolutie van duizenden jaren vanzelf wordt uitgeroeid of zijn we gewoon zo destructief ? Is de mens een destructief wezen of wordt hij zo onder invloed van de maatschappij ? Het ziet ernaar uit dat hoe meer we onszelf ontwikkelen en onderscheiden van de primitieve wezens, hoe destructiever we worden ten opzichte van de natuur, het universum en onszelf. De industrialisatie heeft heel wat mooie dingen met zich meegebracht, de mens werd wat meer verwend ten opzicht van voordien, toen we nog alles handmatig moesten doen. Maar eigenlijk heeft de industrialisatie ons lui gemaakt, erger nog, we weten de natuurlijke bronnen niet meer te appreciëren. De reclamespot van Luminus zegt toch alles. "Meeeeeeer, meeeeeeeeer!" brult die vent het uit. Maar eigenlijk is dit een mooie spiegel voor al diegenen die het winstbejag prioritiseren ten opzichte van het waarborgen van onze aarde. De politiek draait de hele tijd op niets uit, ze krijgen amper een regering gevormd en de resultaten die geboekt worden zijn zeer pover. Waarom ? Het draait toch allemaal om geld, de Vlamingen willen dit, de Franstaligen dat. Er gaat een dag komen dat Vlaanderen en Wallonië niet meer bestaan, letterlijk van de aardbol geveegd worden bedoel ik dan. En dan zullen niet alleen wij daar gevolgen van zien, ook de rest van de wereld gaat zijn consequenties moeten dragen als we niet wat meer respect gaan krijgen voor onze wereld.
De Top van Kopenhagen is mislukt! Dit zijn de woorden die vandaag op alle hoeken van de straat geroepen worden, zelfs in eindejaarsvieringen onder familie zijn ze het onderwerp van gesprek. Kopenhagen, de bijeenkomst waar alle wereldleiders de mogelijkheid kregen om voor een ommekeer te zorgen in de negatieve spiraal waarin onze wereld vandaag zit, met name de verloedering van de natuur door de opwarming van de aarde. De top is inderdaad mislukt, er zijn geen concrete afspraken gemaakt die er ook nog maar enigszins zouden kunnen voor zorgen dat onze wereld binnen een x-aantal jaren niet ten onder gaat. Er waren zelfs critici die het nog in hun hoofd halen om die ondergang in vraag te stellen, ongetwijfel voor hun eigen goed. Daar wil ik het zelfs niet over hebben vandaag, want als je ook maar even naar de natuur kijkt en er 'een gesprek mee aangaat' dan spreekt ze voor zich. Tsunami's, aardbevingen, droogte, ze zijn nog nooit zo intens aanwezig geweest. En dan spreken we nog niet van al het ijs dat aan het smelten is op de polen van onze aarde.
Een grappig maar tegelijkertijd zeer zielig intermezzo dat ik onlangs te horen kreeg. Er werd een theorie gegeven die zou weerleggen dat het smeltende ijs geen invloed zou hebben op onze wereld. Als je in een glas water 3 ijsblokjes doet en je laat ze smelten, dan bekom je naderhand net zo veel water als de inhoud die je hebt met de ijsblokjes. Ik ben geen wetenschapper, maar dat zou kunnen kloppen hoewel ik altijd gedacht heb dat er een verschil was in massa. Maar dat nog buiten beschouwing gelaten... Stel je voor dat onze polen helemaal smelten. De hoeveelheid water die daardoor vrijkomt moet toch ergens terecht en zal dus onwaarschijnlijk in zeeen en meren terecht komen. De zeespiegel zal toch stijgen dan ? En als de zeespiegel in die mate stijgt, komen er toch opnieuw overstromingen waardoor er kilometers land verdwijnen. En die biotoop op onze polen verandert toch ook helemaal ? Die dieren die er vandaag leven, moeten toch een levensgrote aanpassing doormaken om te kunnen overleven ? Zal er land zijn of moeten ze permanent zwemmen ? Hoe zit het met hun voeding ?
Nu, het geroep en getier op onze wereldleiders omdat ze die mooie gelegenheid om onze aarde te redden hebben laten schieten, dient al evenmin tot iets. Hoe je het ook draait of keert, zelfs al waren er straffe conclusies getroffen, dan nog moeten wij, ja wij, de bevolking, het voetvolk, onze eigen verantwoordelijkheid nemen daarin. Het lukt alleen maar als ook wij even stilstaan bij de feiten en daarnaar handelen. We hebben nu helaas het perfecte excuus om niet in actie te schieten want onze wereldleiders hebben geen steevast contract afgesloten waaraan iedereen zich moet houden. Maar is dat in het leven niet altijd zo ? Hoe vaak nemen we onze verantwoordelijkheid naar onze kinderen en naar onszelf toe zonder dat we daarvoor richtlijnen gekregen hebben ? Elke dag toch ? Dit is toch net hetzelfde, alleen moeten we het nu wat groter zien.
Kijk, het is heel simpel. Onze aarde is de plaats waar wij vertoeven. Moeder aarde is de bron van al onze voorzieningen, zonder haar bestaan wij niet, zoals ook een foetus niet overleeft zonder zijn moeder. Moeder aarde draagt zorg voor ons en voorziet ons van voedingsmiddelen, een biotoop om in te leven en energie die ons als mens door het leven doet gaan. Dat is heel wat als je weet wat wij voor moeder aarde doen ! We pompen haar vol met onafbreekbare rotzooi, behandelen haar als stront en gaan er dan van uit dat ze dankbaar moet zijn. Stel je voor dat je moeder aarde bent... Echt, doe eens. Get the picture ?
Ja maar, wat moeten we dan doen ? We kennen er niets van, hebben geen tijd en geld om te investeren, en vinden het allemaal goed zo (is dat nog mogelijk ?). VERANTWOORDELIJKHEID !!! Ga op zoek naar gezonde voeding, naar alternatieve energie, naar ecologisch verantwoorde kleding en andere spullen! Wat je ook doet, elke bijdrage telt! Het belangrijkste is dat je bewustzijn verhoogt zodat je makkelijker dingen oppikt en integreert in je leven. Kijk naar positieve voorbeelden, niet naar negatieve buren of familieleden die het allemaal maar onzin vinden, want ook deze laatste zullen onherroepelijk tot dezelfde conclusie komen, hetzij dan op wat langere termijn.
Gaat het allemaal nog iets opleveren ? Sommigen zeggen dat het niet vijf voor twaalf is maar vijf na twaalf. Voor mij maakt het allemaal niet uit. Ik doe wat ik moet en wil doen en dat is respectvol omgaan met mezelf, mijn omgeving, de maatschappij, de wereld en het hele universum. En dat allemaal in functie van wat ik weet, voel en denk. En tegelijkertijd houd ik mijn ogen en oren open, want als ik moeder aarde nog op een andere manier van dienst kan zijn, dan doe ik dat met veel plezier!
Je hoort wat je moet horen, je ziet wat je moet ziet, je voelt wat je moet voelen, maar wat je ermee doet, dat beslis je zelf! Het toeval bestaat niet, het is louter het instrument dat ons tracht te brengen waar we horen te zijn!
Amelie Van Esbeen is dringend op zoek naar een euthanasiearts
Amelie, een vrouw van 93 jaar, moeder van één dochter, 8 x grootmoeder en 9 x overgrootmoeder, wenst haar leven te beëindigen. Het rusthuis waar ze momenteel verblijft weigert deze wens in te willigen.
Hebben wij eigenlijk als mens wel het recht om een leven te beëindigen, in dit geval het onze ? Als je weet dat we hier allemaal rondlopen voor een bepaalde reden en met een nog groter plan, zou dit wel eens in opspraak kunnen komen. Maar hoe zit het dan met die mensen die echt levensmoe zijn en/of die sterven van de pijn ? Hebben zij dan geen recht om waardig te gaan ? Hoe veel is een mensenleven nog waard als het volgepompt wordt met pijnstillers en andere medicatie om het stervensproces zo aangenaam mogelijk te maken ? Het is de nagel aan de doodskist van veel policiti, omdat ze gewoonweg geen benul hebben wat ermee te doen. Je kan ellenlange discussies op gang brengen omtrent euthanasie, 1001 voorwaarden opsommen waaraan de patient moet voldoen, maar feit blijft dat je met een mensenleven aan het spelen bent.
In de tijd dat de wetenschap nog niet zo ver gevorderd was en er veel meer mensen een "natuurlijke" dood stierven, stelden we ons deze vragen niet. Het maakte allemaal deel uit van ons levensproces, de pijn, de verminderde levenskwaliteit, het sterven zelf. Het was alsof we als mens nog kontakt konden maken met dat levensproces, maar ook met ons levensplan, zodat de vraag om vroeger/later te sterven zich helemaal niet stelde. Vandaag staat de wetenschap zo ver dat we ons de bedenking kunnen maken of het allemaal wel met de juiste intentie gebeurt. Moeten we nu per sé allemaal 95 worden ? Als we ziek worden, moeten we ons dan eens niet afvragen waarom dat gebeurt ? Het is makkelijker om te grijpen naar medicatie allerhande, de symptomen zijn verdwenen, dus de ziekte is weg ? Niets is minder waar. Alles gebeurt met een reden, er is geen toeval in het leven, dus moet ziekte toch ook een diepere betekenis hebben. Als we blind worden, moeten we misschien onze ogen naar binnen richten ipv naar buiten.
Een mens bestaat uit veel meer dan een lichaam alleen. We hebben ook nog een ziel en hoewel velen onder ons het kontakt ermee volledig verloren hebben, is deze wel diegene die ons de weg wijst naar het leven dat we horen te leiden. Ze doet dat door ons signalen te geven, bv ziekte, die ons weer op het juiste pad moeten brengen. In veel gevallen is het negeren van die signalen veel makkelijker, maar het helpt ons absoluut niet vooruit. Als je ze negeert, komen ze alleen maar in een grotere frekwentie terug en met een grotere intensiteit. Kortom, het wordt alleen maar erger, totdat je een bewuste keuze maakt om de weg te volgen die je aangegeven wordt. Je moet jezelf maar eens afvragen waarom je altijd diezelfde soort van mensen tegen het lijf loopt of waarom je steeds weer diezelfde situatie moet beleven op kantoor of elders.
Wat Amelie betreft, misschien heeft het leven nog wel iets in petto voor haar, ook al ziet ze dat vandaag niet. Wat het precies is, weet ik niet, maar er is in elk geval een reden waarom haar lichaam niet sneller begeeft, zelfs al is ze in hongerstaking. Misschien moet ze gewoon trachten om tot rust te komen en te genieten van haar laatste momenten hier op aarde. Als ze erin slaagt om voorbij de pijn en de onrust te kijken, ziet ze misschien wat het leven nog te bieden heeft of wat er nog niet afgewerkt is. Eens het plan is afgewerkt, zal ze in vrede kunnen overgaan naar genezijde. Ik wens haar alvast een goede reis.
