Het was leven in extremen, van piek door dal naar piek. En dat vier maanden aan één stuk. Ik heb er vrienden gemaakt, natuurlijk, dat doe je of je nu wil of niet en met z'n allen gingen we van tijd ter stond de uitdagingen tegemoet. Soms wel zwijgend, maar meestal waren we op feestjes uit.

Het is alsof je aan een hartslagmeter wordt gelegd en vervolgens kunstmatig je ritme wordt verstoord, dat moet. Zo buitensporig dat je 's nachts dikwijls beter je weg kent in de miljoenenstad, dan overdag als het zonnetje fel schijnt. Alsof je voor vier maanden op een achtbaan wordt gezet en zoals iedereen een grillig uitgestippeld parcours aflegd. Na die korte, dolle rit zit je overladen met een gevoel van euforie. Je roept dan "Nog een keer!", maar je doet het niet.

Warschau, het is een fantastische ervaring geweest!