In de grote drukte op het vliegveld in Charleroi, miste ik mijn vliegtuig op een haar na. Allez, ik zag het bijna zo gebeuren. Gelukkig keerde de rust weer in mijn roze taxi en kon ik als ervaren reiziger mij laten wegzinken in mijn economische literatuur. Na een vlucht die één uur minder lang duurde dan mijn reis per trein, brak het vliegtuig door een grauwe hemel en zette het haar wielen aan de grond. Even later stond ik in een natgeregend Warschau. Een Westvlaamse reiscompagnon op de rit naar het centrum maakte dat ik voor ik het besefte al in de deurhal van Sabinki stond. Pasje tonen, trap op, gang door, voorbij de keuken waar blijkbaar de Duitsers weer al aan feesten bezig waren, Steinyoucomewithustararaja, eerst mijn sleutel! João kon mij plechtig de sleutel overhandigen en wist mij te vertellen dat Kevin zijn knie-operatie had uitgesteld tot van de zomer. Dus eenzame nachten hoefde ik al niet te vrezen! Na nog veel vijven en zessen zat ik terug in mijn stoel in club 206. De boxen macheerden nog dus liet ik al weids en zijds "Martha" weergallen. Kevin was met Christian de stad al ingetrokken, dus alle tijd voor wat zelfreflectie en een blik op de foto's van nieuwjaar. In uitpakken had ik niet veel zin, dus smeerde ik mijn zorgzaam bewaard broodje dat ik had meegenomen uit een restaurant op de luchthaven van Warschau. Na de ijskast te hebben opengetrokken zag ik dat er zich daar een nieuwe wereld had geschept in twee weken tijd. Gadver. Ook had er zich een nieuwe ijskap gevormd, de ijstijd is in onze ijskast al begonnen. Bijgevolg bulkte het diepvriesvak uit en had het ijs zich mm na mm opgeschoven richting de buitenwereld. Dat was dus de reden waarom de ijskast op een kier werd gehouden. Vandaag was langzaamaan voorbijgegleden dus dat werd een karwei voor de volgende dag. Ik zocht alvast mijn oudvertrouwde bed op de 1ste verdieping op. Na België was ook alles in Warschau hetzelfde gebleven.. (En de ervaring met de Schotse kilt houd ik voor een andere keer)
|
Warsaw, here we come!
