Sinterklaas liet me staan, maar al een geluk, want de kerstman komt eraan. Jawel, zelfs Warschau tovert zich om in een lichtgevende stad. Mag ook wel, tegen drie à vier uur valt de avond hier al. En dat is niet het enige spektakel dat zich hier voordoet. Gisteren viel ik van de éne verbazing in de andere. Om 7u30 ’s morgens stond ik samen met een Pool in de badkamer ons wat op te frissen zoals gewoonlijk. Maar den deze kon ook weer die truc, tegelijkertijd zijn tanden poetsen en zijn neus snuiten in zijn handen totdat de slijmdraden tot op zijn tandenborstel hingen. En een sappig lawaai dat zoiets maakt. Volgende keer moeten ze mij toch eens uitleggen hoe dat gaat, kan ik weer wat tijd uitsparen en langer in bed blijven liggen. Na de les die zoals altijd met een kwartier vertraging begint, pakte ik dan mijn biezen. Richting de bibliotheek van de Nationale Bank. Heel professioneel daar, er stond zelfs ene van het leger met een metaaldetector te zwaaien en ge krijgt daarna een guest-pasje. In de bibliotheek moet ge dan uw boeken opzoeken in een computersysteem en enkele minuten later komen ze die aan uw tafeltje leveren. Dat zouden ze in Antwerpen ook eens moeten invoeren! Muisstil in de bib en diep verdiept zat ik daar in de boeken te bladeren. Komt daar ineens een ronkende kat door de bibliotheek gelopen die zich tegen mijn benen begint te vleien. Dat maakt ge ook niet veel mee, laat staan in de bibliotheek van een Nationale Bank. Vraag ik mij toch af hoe die voorbij die militair is geraakt met zijn metaaldetector.. Terug ‘thuis’ in Prison Sabinki zet ik mij dan weer achter de computer. Van mijn roommate geen spoor te bekennen. Die hangt waarschijnlijk rond met zijn maat die op bezoek was ergens rond in de stad. En tegen een uur of vijf valt daar ne pool binnen in mijn kamer. Die wilde hier blijkbaar volgende semester op kot komen en wou de kamer eens zien. Niets vermoedend laat ik die kerel zo eens binnen kijken. Maar al snel zette die zich schrap in onze enige zetel. Allez, die had nen babbel nodig blijkbaar. Ikweetniehoeveel later, Kevin terug thuis en zit die Pool daar nog. Ik ken die van toeten noch blazen, moet ge die voorstellen. Speciaal geval en hij zit hier vandaag weer. ’t Is toch grappiger om een café binnen te stappen, daar een zatte bende Polen te ontmoeten en een barman die met Poolse Wodka begint uit te pakken. Na een tijdje stonden we met z’n allen de Poolse Volksliederen mee te zingen. Mijn verjaardag nog vieren en dan zit ik weer thuis, écht thuis.

Het was leven in extremen, van piek door dal naar piek. En dat vier maanden aan één stuk. Ik heb er vrienden gemaakt, natuurlijk, dat doe je of je nu wil of niet en met z'n allen gingen we van tijd ter stond de uitdagingen tegemoet. Soms wel zwijgend, maar meestal waren we op feestjes uit.

Het is alsof je aan een hartslagmeter wordt gelegd en vervolgens kunstmatig je ritme wordt verstoord, dat moet. Zo buitensporig dat je 's nachts dikwijls beter je weg kent in de miljoenenstad, dan overdag als het zonnetje fel schijnt. Alsof je voor vier maanden op een achtbaan wordt gezet en zoals iedereen een grillig uitgestippeld parcours aflegd. Na die korte, dolle rit zit je overladen met een gevoel van euforie. Je roept dan "Nog een keer!", maar je doet het niet.

Warschau, het is een fantastische ervaring geweest!