Vandaag was weer een rustig dagje zoals als elke zondag. We hebben gezellig ontbeten (in de bagel barn deze keer, lekker Amerikaans), op internet gezeten, blog bijgewerkt, geluncht (in Tu piña también), fotos op internet gezet, geskypet met het thuisfront, En s avonds zijn we naar de cinema geweest! Dit is, geloof het of niet, gewoonweg gratis! Er wordt wel van je verwacht dat je iets drinkt, maar dan nog! Voor 10 quetzales, wat nog niet eens één euro is, had ik een film en een tasje thee! En het was een super gezellige cinemaatje! Een echt oud precies met allemaal stoeltjes van vier samen met hun eigen tafeltjes en afgebakend stukje! Echt gezellig! En gelukkig wordt er hier in Guatemala niet gedubd! Het was Imagine me & you in het Engels met Spaanse ondertiteling! Nog goed voor ons Spaans dus!
Maandag 1 februari
Vanmorgen er weer vroeg uit om na een snel ontbijt om kwart na zes naar de bushalte te vertrekken. Ik was weer erg moe en in mijn gewoonlijke ochtendhumeur J Het enige waar ik blij om was op dat nachtelijke uur is dat ik deze middag niet meer naar de Spaanse les moest! Eindelijk terug rustige namiddagen. Vooral na een ochtend Alotenango kan ik de rust wel gebruiken. Spijtig genoeg volgt leen deze week nog wel Spaanse les Maar om de pijn voor haar wat lichter te maken zijn Elien en ik vanmiddag naar de markt geweest om voor haar een masker te zoeken. Zij heeft namelijk nog geen masker voor het gemaskerde bal zaterdag en omdat zij heel de week druk bezet is, zijn wij voor haar gaan zoeken. Spijtig genoeg hebben we er wel geen gevonden
Dinsdag 2 februari
Deze week heb ik niet bepaald spetterende verhalen De namiddagen zijn wel vrij, maar Leenloos, dus veel gebeurd er niet J Na het schooltje hebben Elien en ik deze middag wel een filmpje gemaakt uit verveling J Het is een originele manier om jullie allemaal de groetjes te doen en staat normaal gezien op mijn picasaweb onder week 5 (zie welkomsbericht bovenaan voor het internetadres!)
Woensdag 3 februari
Vanmiddag zijn Elien en ik van kamer gewisseld. Bij onze aankomst hier kregen we namelijk drie kamers aangeboden waaruit we zelf mochten kiezen. Er waren twee grotere met dubbelbed en badkamer en een kleintje met enkel bed en geen badkamertje. We hadden toen afgesproken dat we elke maand gingen wisselen. Zo slaapt ieder van ons elk één keer in het kleinere kamertje, dat op zich even goed is, maar gewoon omdat dat het eerlijkst is J Ik had januari op mij genomen en nu is het dus de beurt aan Miss Februari Elien J
Donderdag 4 februari(¡El día muy chistoso!)
Vandaag was mijn ongelukjesdag J Gelukkig geen serieuze accidentjes, enkel supergrappige onhandigheden. We hebben ons vandaag een kriek gelachen om mijn stommiteiten! Het begon alvast geweldig. Kwart na zes, we lopen op een rijtje op het voetpad op weg naar de bushalte. Ik weet niet of ik het ooit al eens gezegd heb, maar de wegen hier zijn heel oneffen. De stenen steken alle kanten op en staan alles behalve vlak naast elkaar! We hebben volgens mij elk om beurt al wel eens onze teen gestoten aan een of andere nóg meer uitstekende steen, maar vandaag overtrof ik alles! Vandaag was ik geen berichtje aan het typen, dus op zich kon ik van keer alle aandacht aan de weg besteden, wat ik dan ook deed. De hele weg ging foutloos, tot we bijna aan het eindpunt waren De hele weg vol oneffenheden had ik perfect overleeft, maar toen kwam er een minibultje waar ik blijkbaar niet op voorbereid was. Net tegen dát ene minibultje in de weg stootte ik mijn teen. En omdat het nog steeds maar half zeven was, werkte mijn reflexen nog niet. In plaats van mijn voet te verplaatsen, wat Elien en Leen dachten dat ik zou doen en wat op zich ook de meest logische en minst pijnlijke optie zou zijn geweest, viel ik gewoon plat naar voor! Daar ging ik dan Als een stijve plank en zonder maar enige moeite te doen om het vallen tegen te gaan. De enige reactie die ik had was extreem hard beginnen lachen toen ik mij mentaal voorstelde hoe het scenario er uit moest zien. Ik moet zeggen; zo ben ik nog nooit gevallen! Al lachende, bedoel ik dan. Ook toen ik op de grond lag, kon ik nog niet meteen opstaan. Ik was nog té hard aan het lachen. Elien en Leen waren natuurlijk eerst erg geschrokken en dachten dat ik misschien aan het wenen was. Maar toen Elien zich voorover bukte en ik nog harder moest beginnen lachen bij het zien van Eliens bezorgde gezicht, konden we alle drie niet meer stoppen met lachen! Het had er zo dom uit gezien!
Toen we bij gekomen waren ben ik weer opgestaan en hebben we de laatste twintig meter naar de bushalte nog verder af gelopen. Om één of andere reden had ik het gevoel dat me nog meer kleine dingen gingen overkomen die dag en ik had het niet helemaal mis. Op de heenrit met de bus ging er een man op mijn voet staan, op het toilet op het schooltje stootte ik mijn elleboog tegen de hoek van de deuropening, ging er een kindje op mijn blote tenen staan met zijn stevige schoentjes en struikelde ik over mijn eigen broek in de klas. Maar voor de rest van de dag was het erg rustig. Tot Elien en ik naar het bakkerijtje over ons huis gingen voor een klein vier uurtje. Toen ik mij vooroverboog om te kijken wat ze allemaal in de toonbank hadden liggen kwam er net een windje opsteken dat mijn kleedje omhoog blies en mijn onderbroek met bolletjes voor de hele straat zichtbaar maakte. En toen ik wou betalen en mijn portefeuille opende had mijn pilstrip ineens zin om even op de toonbank te floepen. Het winkelmeisje had meteen door wat voor pilletjes het waren en kon haar lach niet inhouden. En ook Elien en ik hielden ons vooral niet in. We waren al erg benieuwd naar wat ik nog allemaal zou doen, maar spijtig genoeg was dat alles voor vandaag
Later op de avond hebben we nog afscheid genomen van Rob en Marloes, een koppeltje dat hier een week logeerden voor ze na tien maanden weer naar Nederland vertrokken. Ze hadden vier maanden rondgereisd in Zuid-Amerika, nadat ze zes maanden bij ons gezin in Antigua hadden verbleven en nu kwamen ze dus nog even afscheid nemen. Het vertrek vanavond was dan ook erg emotioneel. Ze waren natuurlijk op die zes maanden erg gehecht geraakt aan de familie en er vielen dan ook erg veel traantjes Elien en ik, de gevoelige zieltjes alias meesnotteraars, volgden bijna onmiddellijk
Maar nadien waren ze natuurlijk even snel weer opgedroogd en hebben we la gallina gedanst met de hele familie! Dit is een soort van vogeltjes dans, de kippendans waar je op het einde met je gat moet schudden Erg amusant J
Vrijdag 5 februari
Vandaag hebben we na de korte voormiddag een rustig dagje gehad. We hebben wat op de markt rondgelopen en een masker gevonden voor Leen! Joepie! Nu zijn we helemaal klaar voor morgen!
Zaterdag 6 februari
Vanavond was het grote Venetiaanse bal! Hier keken we natuurlijk erg naar uit! Maar langs de andere kant wisten we ook niet goed wat we ervan moesten verwachten aangezien er waarschijnlijk vooral oudere mensen gingen komen Maar goed, we waren met zn vieren, de enige mensen die we eigenlijk nodig hadden om ons te amuseren en we hadden geweldige kostuums! Alleen om die eindelijk eens te mogen aandoen konden we al niet wachten om te kunnen vertrekken!
Uiteindelijk was het zover! Na eerst nog een aantal fotos te hebben getrokken met en voor de familieleden van Sylvia, vertrokken we. Het ging wel niet zo snel met die hakken op de oneffen wegen (maar ben deze keer niet gevallen ;)), maar gelukkig was het niet ver. Toen we daar aankwamen ontdekten we dat het feest op het Guatemalteekse uur begon (= een uurtje later dan wat er gezegd wordt), want we waren er om kwart na zeven (op de uitnodiging stond zeven uur) en de deur was nog gesloten. Daar stonden we dan als een bende gekken met een stuk of twintig man buiten op straat te wachten in onze kostuums en maskers J Blijkbaar waren er ook een aantal die de dresscode (costume and mask) niet gelinkt hadden aan de titel van het bal (Venetiaanse bal) Er waren namelijk ook een piraat, een heks (die later die avond hilarisch bleek te zijn) en een vogel bij. Maar voor de rest zag iedereen er even mooi uit als ons (als ik het zelf mag zeggen ;)).
En toen ging de deur open Wauw!! De prachtige ruïnes van Santa Clara (een oud klooster) waren prachtig verlicht met spotlights en honderden kaarsjes! Het was echt een toverachtig zicht! We hebben geprobeerd om er fotos van te nemen, maar die tonen nog niet eens half hoe mooi het in het echt was! Het was echt adembenemend! De gigantische ruïne was overal verlicht met kandelaars en kaarsjes en op de grond lag overal groen gras En ook de tafels waren prachtig versierd met bloemblaadjes en lichtjes Ik heb echt nog nooit zon mooie locatie gezien!
Spijtig genoeg kwam het eten ook op het Guatemalteekse uur, maar dat werd snel weer goed gemaakt toen bleek dat het Italiaans buffet was met toastjes met tomaat en mozzarella, toastjes met champignonnetjes, minestrone soep, risotto, ravioli en tiramisu en panacotta als dessert Mmmm Terwijl we aan het eten waren kwam de heks bij een oud vrouwtje staan dat mee aan tafel zat. Ze was overduidelijk al zat en begon in het Engels te lallen dat er geen carne was. Elien en ik hadden onze oren meteen gespitst toen we hoorden wat voor een rare vrouw er nu bij ons aan de tafel stond. Op een gegeven moment, toen we net onze interesse een beetje verloren hadden, schreeuwde ze super luid over de hele tafel: Shit! I lost my eyebrow! Eén van haar gigantische (lelijke) wenkbrauwen was op een of ander manier van haar masker gevallen en Elien en ik konden bijna onze lach niet meer inhouden. Maar toen gebeurde het: ze bukte om haar ene wenkbrauw op te rapen van de grond en stootte zo met haar andere wenkbrauw tegen de tafel. Shit, I lost my other eyebrow! Elien en ik kwamen niet meer bij. Eigenlijk best een beetje onbeleefd, want mevrouw stond een meter van ons vandaan, maar het was gewoon te hilarisch. Vooral toen ze tegen het oude vrouwtje riep: Mam, help me find my eyebrows! Toen ze ze beiden gevonden had verdween ze en kwam ze eventjes later nog terug om ons magic beans te geven Nadat we erachter vroegen (we konden het niet laten) vertelde ze ons dat ze via a quick surgery had ze haar wenkbrauwen weer terug had En nadien was ze weer weg.
Samen met het eten begonnen vier schilders een schilderij te schilderen met als thema maskerade. (Dat is veel keer het woord schilder op verschillende manieren J) Na het eten werden de schilderijen dan geveild ten goede van een organisatie dat de schilders zelf gekozen hadden. Het schilderij voor los niños was het allermooiste (behalve één ander, maar dat was geschilderd door de dikste nek ooit waardoor het niet meer mooi was), maar heeft spijtig genoeg het minste op gebracht! Maar dit was vinden wij allemaal de schuld van de veilmeneer! Ons schilderij was het allereerste dat geveild werd en meneer vond dat we begonnen bij 5000 quetzales! Volgens mij had die al teveel gedronken ofzo, 500 euro?! Hallo! Uiteindelijk heeft hij het maar verkocht gekregen aan 800Q En dat van die dikke nek ging eruit voor 3000Q! Niet eerlijk! Tijdens de veiling kwam tot onze grote vreugd de heks weer bij ons staan. Ana-Maria stond toen ook bij ons en de heks begon tegen haar te praten. This Music sucks! Cant you do something about it? Elien en ik moesten onze lach weer inhouden. We probeerden ook subtiel met haar op de foto te komen Het fotogedeel lukte, de subtiliteit was iets minder. Mevrouw had het natuurlijk door, hoe zat ze ook was, en wilde toen met ons op de foto. Maar ze kwam te dicht bij mij staan en haar wenkbrauw bleef in mijn masker zitten En jawel, hij brak af! De foto die daaruit is gekomen, is één van mijn nieuwe favorieten! Nog nooit zo goed gelachen!
Na de veiling was er tot onze grote vreugd (en ook tot die van de heks J) ineens super goede muziek! Het orkest werd buiten gegooid en vervangen door een dj! Vanaf half elf klonk er enkel nog 80s muziek! We hebben ons helemaal laten gaan! Wat wel erg grappig was, is dat om vijf voor twaalf de muziek gewoon stopte. Gedaan, zei de dj! Iedereen het huis uit Haha! Nog nooit zo vroeg terug thuis geweest na een goed feestje J Maar op zich maakte dat het sprookje af De Assepoestertjes waren voor klok slag twaalf weer weg.. ;)
