Ook vandaag hebben we niet echt veel gedaan! Ik ben hier ook zo moe! Buiten de lessen in de voormiddag en het huiswerk kan ik gewoon niet veel meer aan precies! Deze middag heb ik na het middageten voor het eerst eens een siësta gedaan. De bedoeling was een half uurtje te slapen en nadien met de meisjes door de stad te gaan wandelen. Anderhalf uur later werd ik wakker Oeps! Gelukkig hadden Elien en Leen niet op mij zitten wachten! Ze waren alvast vertrokken. En na mijn heerlijke siësta heb ik me dan bij hen gevoegd. Ver zijn we echter niet geraakt. Tegen de namiddag begint er meestal iets te knagen en krijgen we zin om iets te eten (snoepen). En toen we langs de McDonalds kwamen, konden we niet voorbijlopen. Mmmm, frietjes!
Vandaag was ik ook drie maanden samen met mijn allerliefste Pieter! Als dat niet het vernoemen waard is J
Dinsdag 12 januari
Vanmiddag hebben we ons huiswerk op het dakterras van het SkyCafé gemaakt! s Middags stoken de meiden hier altijd een vuurtje om de maïs op te warmen om de volgende dag de tortillas mee te kunnen maken. En als de wind verkeerd staat zorgt dit altijd voor veel rook in het huis (ons huis is open, net zoals alle huizen in Antigua! Enkel de slaapkamers en badkamer zijn gesloten. De keuken en een deel van de patio zijn overdekt ) En vanmiddag stond de wind net verkeerd! En in de kamer zitten is ook niet zo gezellig, dus zijn we maar naar het SkyCafé getrokken! Hier konden we de verleiding niet weerstaan en bestelden we ineens pannekoeken J
Wat vliegt de tijd toch wanneer je je amuseert met je huiswerk Voor we het wisten was het al vijf uur en om half zes moesten we aan el Parque Central zijn om samen met een heleboel andere mensen naar het feestje van de ambassadeur van Nederland in Guatemala City te gaan! En we hadden nog niet eens onze pannenkoeken gekregen! Gelukkig werden ze net op dat moment gebracht, maar vraag me niet of ze lekker waren, want ze moesten net iets te snel naar binnen om het te kunnen weten J
Na een spurtje naar huis om ons om te kleden en een spurtje naar el Parque Central (wat alles behalve gemakkelijk is met hakken op de oneffen wegen in Antigua), waren we uiteindelijk nog net op tijd. Gelukkig! Na aan uurtje rijden kwamen we aan bij het huis (euhm Kast van een villa) van de ambassadeur. Hier werden we hartelijk ontvangen en rijkelijk bediend met heerlijke hapjes. Toastjes met tomaat en mozzarella, toastjes met gerookte zalm en kruidenkaas, bitterballen, loempias, mmm !! Spijtig genoeg waren we wel weer erg moe (ons beduur is hier 8u, dus ja!) en zaten we net iets te ver om op eigen houtje alvast naar huis te vertrekken. Gelukkig duurde de receptie ook niet al te lang. Om half tien reden we weer door richting Antigua.
Woensdag 13 januari
Deze middag hebben we Cerro de la Cruz bezocht! Dit is een vlakte op één van de bergen rondom Antigua met een groot stenen kruis in het midden en een prachtig zicht over heel de oude stad! Om hiervan mee te genieten, raad ik jullie de fotos aan! De trappen daarentegen, vooral in deze hitte en op deze hoogte (wat het veel vermoeiender maakt, of dat maak ik mij toch wijs ;)), niet echt! Maar het loont wel de moeite! Op deze fotos kunnen jullie Carlos trouwens ook eens zien! Carlos is de supervriendelijke directeur van onze taalschool, die ons op alle uitstapje meeneemt. Hij is achtentwintig en vrijgezel, dus voor wie geïnteresseerd is: Carlos Zamora, escuela Zamora, noventa calle poniente numero 7, Antigua Guatemala ;)
Donderdag 14 januari
Vandaag was een extra rustig dagje. Na de Spaanse les heb ik weer een siësta gedaan (deze keer niet zo lang J), mijn huiswerk voor de Spaanse les gemaakt en ook voor de school in Antwerpen gewerkt!
Vrijdag 15 januari
Deze vrijdagmiddag heeft Carlos ons meegenomen naar de Macadamianotenplantage (zelfverzonnen woord J).In Valhalla, de naam van de mooie plantage, kregen we een erg interessante uitleg van een lief meisjes (die ik trouwens volledig begreep! Mijn Spaans betert echt met de dag! Kan al flink mijn plan trekken!) Na de uitleg over de bomen en werking van de fabriek, kregen we een facial met olie gemaakt van de noten! Dit was heerlijk! De stoelen waar we in zaten deden me eerst wel wat meer aan een bezoek aan de tandarts denken, maar dat gevoel was snel verdwenen.
De terugweg naar Antigua met de bus was erg amusant! De bus zat propvol, maar de chauffeur liet ons toch nog binnen. Wegens plaatsgebrek en geen mogelijkheid om door te schuiven, was Carlos genoodzaakt in de deuropening te blijven staan (en de deur staat altijd open moet je weten J) Het was op onze gezichten te lezen dat we dit niet gewoon waren en de hele bus moest om ons lachen. Dit werd er niet beter op toen de chauffeur harde muziek opzette en Leen, Elien en ik ons niet konden inhouden enkele klassieke dansmoves boven te halen!
Alsof de bus nog niet genoeg entertainment had, moesten we tot onze grote verbazing ineens toch nog proberen door te schuiven omdat de chauffeur nog meer mensen wilde oppikken. Nu moet je weten dat de doorgang in een autobus in Antigua niet bepaald breed is. Tussen de tweezit aan de ene kant en de driezit aan de andere kant is er slechts vijfentwintig centimeter aan ruimte (geen grap!)! Op een lege bus is het bijgevolg al een hele opdracht om vloeiend naar de achterkant van de bus te geraken. Maar vandaag zat de bus dus bomvol en Guatemalteken zitten altijd met drie op een tweezit en minstens met vier op een driezit. Je kan je dus wel voorstellen hoeveel van de 25cm er nog overbleven. Bovendien nam in het midden van de bus een iets struisere vrouw het hele gangpad in beslag met haar rechter bil. Elien en ik probeerden er zo subtiel mogelijk voorbij te geraken, wat nog redelijk goed lukte. Na deze worsteling vond Elien het genoeg geweest en hield ze halt. Voor mij was dit even goed, maar toen tikte Eefje mij op de schouder: (beeld je even een Nederlands accent in) Kunnen jullie misschien nog even doorschuiven? Ik zit met mn reet in dr gezicht!
De rest van de dag hebben we nog wat winkeltjes gedaan, huiswerk gemaakt, een ijsje gegeten en Ally McBeal gezien. s Avonds gingen we weggaan met de Amerikaanse meisjes die een week bij ons in het gezin gelogeerd hadden en morgenvroeg terug naar Guatemala City vertrekken. Spijtig genoeg waren we op het moment dat we gingen vertrekken weeral te moe en zijn we uiteindelijk niet mee geweest! Hoe schandalig is dat? Gelukkig komen ze de vierentwintigste nog één dagje langs Antigua vooraleer ze weer naar Amerika vertrekken. Dan gaan we er een gezellige zondagnamiddag van maken!
Zaterdag 16 januari
Vandaag zijn er slechts twee dingen gebeurd die het vermelden waard zijn. Allereerst hebben Elien en ik voor de eerste keer onze was binnen gedaan bij de wasserette! Elien had een nieuwe, roze, onderbroek en blijkbaar hebben ze in Guatemala nog nooit gehoord van gescheiden was. Op de terugweg van de wasserette naar huis hadden we meer roze was bij dan we eerder vandaag gebracht hadden Oeps!
Het tweede belangrijke ding dat ik vandaag gedaan heb is skypen voor de eerste keer met Pieter!!! Zijn drukste examens waren achter de rug waardoor hij de even de tijd had om bij Maxime (nogmaals dank u, Maxime ;)J) op skype te gaan! Het was super je nog eens te zien, lieverd! Het was gewoonweg al twee weken geleden dat ik je gezien had!
Vanochtend zijn we met zn vieren in een tuc-tuc gekropen (haha, moet grappig geweest zijn om te zien!) en naar Finca Filadelfia gereden. Daar hebben we een uur paardgereden. Of dat was toch de bedoeling Ik was uiteindelijk de enige met een paard. De rest had een muildier, haha! Maar goed, die reden even goed! Toen we hoorden dat we in een rijtje achter elkaar gingen wandelen, vonden we dat een tegenvaller, maar uiteindelijk was het wel super leuk! Mijn paard, Lola, moest de andere paarden (lees: ezels) niet en deed er altijd gemeen tegen als ze te dichtbij kwamen. De arme beesten kregen er ocharme bijna schrik van. Bovendien was ze ook erg fanatiek en probeerde ze iedereen altijd voorbij te steken Toen het haar eindelijk gelukt was de anderen in te halen door de binnenbocht te nemen die iedereen wegens veiligheidsredenen vermeed (Ik had haar niets te zeggen, ze moest en zou eerste lopen J), ging ze ineens super hard slenteren. Ze hield iedereen op (Nogmaals: naar mij luisterde ze niet)! En wanneer iemand haar probeerde voorbij te steken, sneed ze hem de pas af! Best wel hilarisch
Maandag 18 januari
Vandaag gebeurde het aller-spannendste in mijn leven ooit (of toch voor zover ik het mij kan herinneren J)! Om half tien s morgens, tijdens de Spaanse les, stopte mijn juf ineens met schrijven en zei ze tegen mij: Pienso que hay un temblor!. Vrij vertaald betekent dit: Ik denk dat er een aardbeving is! J Op dat moment voelde ik nog helemaal niets, maar ze had het nog maar net gezegd of de tafel begon te schudden (wat ik natuurlijk wel voelde)! Ik vond het eigenlijk best spannend, maar toen ik van de tafel weer naar mijn juf keek, kon ik zien dat ze erg verontrust was. Dit zorgde er natuurlijk voor dat ik me ook niet meer op mijn gemak voelde! Voor haar is een aardbeving normaal. Dus als zij zich al zorgen maakte Ondertussen was de aardbeving nog altijd volop aan de gang. Na een aantal seconden beval Elza (mijn juf) me van onder het afdak uit te komen. Daar stond ik dan op de patio met een kloppend hart en een juf die voortdurend verontrust om zich heen keek waardoor ze zelfs geen tijd had om mij gerust te stellen. De aardbeving was ondertussen van aard veranderd. Eerst had hij heel hevig heen en weer geschud waardoor alle stoelen, tafels enzo mee bibberden. Maar na tien seconden bewoog de grond onder ons enkel nog horizontaal waardoor je alle voorwerpen niet meer zag bewegen. Je kon het enkel nog voelen. Echt iets voor mij dus! Misselijk dat ik was! Ik hoopte dat het allemaal snel over zou zijn. Uiteindelijk bleek dat de aardbeving al een paar seconden over was voor aleer het voor mij ook zo aanvoelde
Nadien was Elza terug in staat te spreken. Ze vertelde me dat hoe vaak ze een aardbeving ook al had meegemaakt, toch geraakt ze er nooit aan gewend! Bovendien was die van vanmorgen heel sterk, zij dacht dat hij wel eens zes graden op de schaal van Richter zou kunnen zijn (later bleek dat ze gelijk had trouwens! Het stond in de kranten. Het epicentrum lag dicht bij San Salvador.). Daarom was ze dus extra op haar hoede. Ze vertelde me dat er deze week waarschijnlijk nog meer zullen volgen, dus ik heb maar alvast gevraagd wat ik moet doen in het geval er geen Guatemalteek met ervaring in de buurt is bij de volgende J Blijkbaar moet je gewoon even afwachten en als hij te lang duurt, ga je best buiten of in een deuropening staan. Voor de rest is er niet veel dat je kan doen dan afwachten en hopen dat er niets ergs gebeurt.
Later op de dag, toen ik alleen in het internetcafé zat, was er nog eentje. Deze was gelukkig niet zo erg als de eerste, maar toch nog steeds spannend. Het rare was dat Leen en Elien hem niet gevoeld hadden. Toen ik erachter vroeg toen ik weer thuiskwamen wisten ze van niets. Maar hij was er echt wel geweest, onze gastouders hadden hem wel gevoeld! Het hangt er gewoon vanaf wat je aan het doen bent. Als je aan het wandelen bent of in de bus zit ofzo, kan het zijn dat je hem niet voelt. Maar ik zat stil, dus dan voel je het veel harder.
In de namiddag zijn we gaan zwemmen in het zwembad van een chic hotel bij ons in de buurt. Dat was heerlijk! Had een echt vakantiegevoel! Het enige dat me eraan deed herinneren dat ik hier niet op vakantie ben, was het huiswerkboekje dat ik aan het invullen was. Maar voor de rest was alles aanwezig; een zwembad, veel zon, mijn mp3-speler, zonnecrème en geen enkel wolkje aan de blauwe lucht J
Dinsdag 19 januari
Vandaag hadden we een vrij namiddagje ingepland. Na de les hebben we lekker niets gedaan! Nu ja, niets We hebben de namiddag vrij genomen om aan het achterstallige schoolwerk te werken en het blog up to daten. Niet bepaald wat ik een lekker luie namiddag zou noemen, maar het was wel eens leuk al dat werk niet nog eens na een uitstap te moeten doen. Bovendien wisten we dat de volgende drie dagen lekker vol geroosterd waren, dus dachten we wat vooruit.
Woensdag 20 januari
Vanmiddag zijn we na de les met Los niños mee naar San Mateo geweest. In San Mateo zit Semilla de esperanza y amor, een ander educatief project dat de organisatie steunt. In het schooltje van dit project krijgen kinderen met familiale of leermoeilijkheden naschoolse hulp. Het schooljaar begint in Guatemala maar eerst de vijfentwintigste januari, maar ook nu al zaten de klasjes vol. De kinderen werden alvast voorbereid op het nieuwe schooljaar. Je ziet het verschil tussen de arme kinderen uit San Mateo en de kinderen uit de middenklassen in Antigua erg goed! Vooral aan het feit dat erg veel kinderen rotte tandjes hebben omdat ze gewoonweg de mogelijkheid niet hebben hun tanden te poetsen. Je kan ook zien dat ze erg genieten van de aandacht die ze van ons krijgen, ze zijn echt zó super schattig, lief en aanhankelijk! Ik stond nooit vijf minuten alleen, er was altijd wel iemand die mijn hand kwam vasthouden Zo lief! Echt ontroerend! Vooral als je weet dat dit komt omdat ze thuis soms geen greintje aandacht krijgen. In arme gezinnen zijn kinderen vaak gewoon een bron van inkomst, twee handjes meer die koffiebonen kunnen plukken
Nu, waarom waren wij daar? Los niños had een hoop schoolspullen voor het schooltje en wij mochten mij om het aan de kinderen uit te delen. Ik heb nog nooit zoveel kinderen zo blij gezien met hoepels, tafeltjes, stoeltjes en een schoolschriftje, potlood en gom Bij ons is dat allemaal vanzelfsprekend en ik zie erg veel kinderen in de lagere school bij ons protesteren als ze alleen maar een stom schriftje en een potlood krijgen. Dat hebben ze bij ons ook allemaal al. Maar hier zijn ze al blij met het feit dat ze de kans krijgen om naar school te gaan! Dit is echt niet vanzelfsprekend. De publieke school kost geld, wat de meeste gezinnen gewoon niet hebben. Het was een erg confronterende en ontroerende namiddag. We werden zo openhartig ontvangen en bedankt! In het klasje met kinderen van 4 tot 6 jaar, kregen een tekening en werden we ook toegesproken door een van de leerlingen. Hij bedankte ons voor onze hulp, zei dat we gezonden waren door God en dat God ons ooit zou belonen voor wat we voor hen allemaal al gedaan hadden. (Een jongetje van vijf!) Mijn hart brak, en ik had nog niet eens iets gedaan Toen we naar het andere gebouw gingen waar de hogere klasjes zitten, zaten alle moeders van de kinderen van het schooltje ons daar op te wachten. Ook weer om ons te bedanken. Alle klasjes voerden een dansje of liedje op en op het einde kregen we zelfs prachtige bloemen! De snotteraars van op het vliegveld waren weer terug van even weg geweest
Donderdag 21 januari
Vandaag zijn we s middags gaan zwemmen met onze gastzusjes! Carlos had zwemmen opgegeven als een van de mogelijk activiteiten van de week, maar alleen met Carlos zagen we dat toch niet echt zitten. Bovendien wilden we al eventjes de meisjes uitnodigen om iets te gaan doen. Dus uiteindelijk viel alles zo mooi samen. Het enige dat een beetje tegenviel was de weg naar het openbare zwembad! Niet zo ver, had Carlos gezegd! Woeps, zijn niet zo ver is toch net iets verder als mijn niet zo ver J Vooral voor de meisjes was het redelijk zwaar, vooral zo onder de hete zon Gelukkig konden we bij aankomst meteen in het zwembad duiken. Nu ja, duiken Eefje en Alejandra gingen maar trapje per trapje. En zoals altijd dacht ik: Allez, ik zal eens laten zien hoe je dat moet doen: gewoon meteen er in! Maar oh, had ik mij even misrekend! Dat water was IJSKOUD!!!!!!! Ik ging meteen twee trapjes verder als Eefje en Ale, maar verder geraakte ik toch ook niet! Uiteindelijk was ik ook de enige die niet volledig onderging. Zot (sorry papa voor het taalgebruik J), dat water was precies onder nul! De rest vond dat natuurlijk geweldig. Vooral Elien, Alejandra en Sofía! Haha, wat leuk, Nicky nat maken! Maar ik kon het ze niet kwalijk nemen, ik zou het ook gedaan hebben J
De terugweg was wel iets minder. Moe van de heenweg en van het intensief krokodillen ontwijken (Elien was de krokodil J), in het water springen, leren zwemmen en Nicky nat maken, deden hun voeten erg zeer (ze hadden maar plastic slippers aan, Sylvia ging er van uit dat we met de auto of tuc-tuc zouden gaan. Wat een logische veronderstelling is als je weet hoe lang en vermoeiend de weg naar het zwembad is ) en het was zon lange weg! Na een tijdje heb ik daarom Sofí op mijn rug gedragen. En dat meisje weegt niets, maar na een tijd begint dat toch wel wat door te wegen als je op ongelijke wegen loopt met slippers onder de hete zon en af en toe bergop moet Maar gelukkig had ik mijn collega-paarden van dienst bij: Leen en Eefje. Met zn drieën zijn we tot in Antigua geraakt zonder dat Sofía moest lopen. Daar aangekomen verdienden we wel een ijsje vonden we! En ook Sofía en Alejandra natuurlijk die zo flink geweest waren en gewoon ook zo lief en schattig zijn Mmm De pijn aan onze voeten was meteen verdwenen J
Vrijdag 22 januari
Vandaag was er na de Spaanse les (waarbij ik begonnen ben met de subjuntivo in het eerste boekje voor gevorderden [Joepie!!]) een bijeenkomst in het schooltje in Alotenango. Hier kregen we normaals een korte rondleiding, een uitleg over waar het schooltje voor staat en wat het allemaal doet en nadien een demolesje. De namiddag was erg interessant!
Julio, de directeur, gaf vroeger les in een publieke school en gaf na zijn uren, gratis, huiswerkbegeleiding aan arme kinderen. Hij wou dit organiseren op de school zelf, maar dat zag zijn school niet zitten en zijn contract werd niet verlengd. Julio begon kleding en meubels uit zijn huis te verkopen om zijn leerlingen toch nog te kunnen blijven begeleiden. Spijtig genoeg kon hij dit maar een jaar uithouden. Als afscheid wou hij voor zijn leerlingen een feestje geven, waarvoor hij naar sponsoring op zoek ging. Zo kwam hij in contact met los niños. Toen Anna-Maria en haar toenmalige zakenpartner zagen hoe toegewijd Julio was, besloten ze hem niet alleen met het feestje te steunen, maar ook zijn hele project. Ze huurden gebouwtjes voor hem waar hij de kinderen kon begeleiden, namen een tweede leraar in dienst en betaalden voor de nodige materialen. Ondertussen is zijn project geëvolueerd tot een schooltje voor de armste kinderen uit het dorpje Alotenango, voor hen die een publieke school niet kunnen betalen. De ouders moeten slechts 2quetzal (is ongeveer gelijk aan 20eurocent) betalen per gezin, de rest financiert los niños en de andere organisaties die ondertussen het school steunen. Vorig jaar heeft de organisatie een grond gekocht voor de school en er een super grote school vol licht gebouwd. En daar gaan wij nu helpen!
Zaterdag 23 januari
Vandaag zijn we s morgens nog eens naar de pacas geweest. Geweldig als je je nog eens claustrofobisch wilt voelen! Maar ook de perfecte plaats om goedkope spulletjes te vinden. In de namiddag zijn Elien en ik naar het interenetcafé geweest en voor de rest zijn we lekker thuis gebleven om de imperatief in het Spaans te overlopen en ons huiswerk te maken. s Avonds dachten we het cafeetje over ons huis een uit te proberen. Wie weet kon het wel ons stamcafé worden en zouden we het dan niet meer zo erg vinden dat de luide muziek van daar ons soms wakker houdt! Maar was dat even verkeerd gedacht. Eens binnen werden we in een donker hoekje gestoken onder een witte lamp. Op zich kan je zelf nog sfeer maken, maar als je elkaar niet kan verstaan door de luide (niet zon goede) muziek gaat ook dat nogal moeilijk!
