In 1955 luisterde ik ten huize van Pierre Claessens naar enkele ' American Music ' platen...
mijn eerste kennismaking met de muziek van George Lewis en de wondere wereld van New Orleans...een ware revelatie
Ik ben de paters jezuïeten ontzettend dankbaar voor de opvoeding, de kennis en de wijsheid die ze me via de Grieks- Latijnse humaniora hebben bijgebracht.
Maar na enkele jaren onder het devies AD MAJOREM DEI GLORIAM hield ik het bij het beëindigen van mijn zesde retorica voor bekeken.
Ik gooide het letterlijk en figuurlijk over een andere boeg.
Terwijl mijn klasgenoten ervoor kozen om een klassiek pad te bewandelen als advocaat, apotheker, arts, geestelijke of ingenieur, koos ik voor de Hogere Zeevaartschool van Antwerpen
Zodoende maakte ik tijdens het schooljaar 1956/57 aan boord van de Mercator twee onvergetelijke wereldreizen mee met o a een eerste, onvergetelijke ontdekking van NEW ORLEANS
Tijdens mijn eerste wereldreis legde de MERCATOR 13.341 zeemijlen af ( 5338 onder zeil...8003 met hulpmotor). Voor het Belgische schoolschip was het een 34ste
wereldcruise. Na een drie maand lange intensieve opleiding in het Willemsdok verlieten we Antwerpen op 14 december 1956. We bezochten achtereenvolgens Teneriffe, San Juan de Puerto Rico, Vera Cruz in Mexico, New Orleans, Louisiana en Port Hamilton in de Bermuda eilanden. Op 6 april 1957 bereikten we opnieuw het Antwerpse Willemsdok.
Dit ruiterbeeld van Jeanne d'Arc staat in Decatur Street op enkele stappen van de FRENCH MARKET. Jaarlijks op 6 januari start hier een parade die de wapenfeiten van de Maagd van Orléans viert, in het bijzonder de bevrijding van de Franse stad uit de Britse klauwen (1429). De Franse stad Orléans en de Amerikaanse stad New Orleans zijn officieel zustersteden sinds 5 januari 2018
Pas in 1949 was het de beurt aan een zwarte artiest om als ZULU KING te fungeren, in casu Louis Armstrong. Dit feit werd als historisch beschouwd en belangrijk genoeg om op de voorpagina van TIME magazine vermeld te worden.
De Zulu parade is spectaculair. Ze wordt jaarlijks georganiseerd door de zwarte gemeenschap van de Crescent City. Deze krewe kiest telkens een koning om over de parade te waken. Meestal wordt daarvoor een beroep gedaan op sterren uit de artistieke wereld. Deze eer viel o a te beurt aan Tom Jones, Dolly Parton, Dennis Quaid, Harry Connick Jr e a
King Cakes worden in New Orleans tussen 6 januari en Mardi Gras in meer dan 500.000 exemplaren gebakken terwijl er nog 50.000 andere door koerierdiensten in andere Staten en landen worden geleverd
de spectaculaire traditie van de Mardi Gras Indians
ik raad je aan om tijdens je verblijf in New Orleans ook eens een excursie mee te maken naar de River Road waar je een aantal schitterende plantagewoningen kan bewonderen. Meerdere zijn toegankelijk voor het publiek zoals bvb OAK ALLEY waar een adembenemende eikenlaan vanaan de Mississippi-dijk leidt naar de indrukwekkende in neo-Griekse stijl opgetrokken planterswoning
Tom Anderson's annex/café/restaurant vormde zo'n beetje de ,toegang tot Storyville. Tom zèlf werd officieus erkend als de ' Mayor ' van het Red-Light District. In zijn etablissement kocht je o a het fameuze BLUE BOOK, de gids waarin de prostituées van de beruchte wijk werden gerepertorieerd met beschrijving en vermelding van adres en 'specialiteiten'. Daarin stonden een aantal foto's van Ernest Bellocq, de man die de enige bekende foto van Buddy Bolden's band realiseerde. Zijn andere jazzfoto's overleefden een hevige brand niet.
tijdens zijn jeugd lieten kleine jobs Louis Armstrong toe om wat geld te verdienen. Zo kwam hij ook terecht bij de Karnoffskys, Poolse migranten die hem inschakelden om samen met een paar andere knapen steenkool te leveren in het Red-Light District. In 1923 schreef hij COAL CART BLUES samen met Lil Hardin en Clarence Williams. In de veertiger jaren nam hij het nummer op samen met zijn stadsgenoot Sidney Bechet
In 1795 verliet Antoine Peychaud het eiland Saint-Domingue (nu Haïti) om zich als apotheker te vestigen in Royal Street. Op de bovenverdieping richtte hij een vergaderzaal in en serveerde hij zijn broeders vrijmetselaars exotische drankjes in eierdopjes ( 'coquetiers' in het Frans ) Bij de Amerikanen werd dat al vlug als 'cocktail' uitgesproken
Mooi voorbeeld van schijnheilige tolerantie. In de straten van New Orleans mag je alcohol drinken als dat maar gebeurt uit plastic bekers. Glazen flessen moeten in papieren verpakkingen blijven
Bij Pat O'Brien's (St Peter Street 718) wordt de HURRICANE cocktail, op basis van witte en donkere rum, met tienduizenden per jaar geserveerd in het feestelijk decor van een exotische courtyard.
absint was in New Orleans, Louisiana een bijzonder populaire likeur. Waarschijnlijk één van de talrijke tradities die de Franse kolonisten en hun creoolse nakomelingen uit het verre moederland hadden geïmporteerd. Het goedje werd met de tijd echter beschouwd als een gevaarlijke drug en werd in 1912 over het hele Amerikaanse grondgebied rigoureus verboden. Officieel is absint nog steeds illegaal maar lichtere versies met legale kruiden en anisette zijn wèl toegelaten.
( Rhett Butler (Clark Gable) in Gone with the wind )
New Orleans kennen de meesten enkel door de muziek die er is ontstaan. Jazz in de eerste plaats. Later ook Rhythm & Blues. De stad heeft echter ook een stevige reputatie op toeristisch gebied. Festival- en congresgangers zorgen ervoor dat de 40.000 hotelkamers regelmatig volgeboekt zijn. De stad begroet jaarlijks één miljoen cruisepassagiers. De haven van New Orleans wordt bij de 10 belangrijkste ter wereld gerekend.
Minder geweten is dat de Crescent City naast zo'n indrukwekkende palmares het zich ook tot een eer mag rekenen om geschiedenis te maken als HOLLYWOOD SOUTH. Vanzelfsprekend zorgde Katrina voor een rampzalige onderbreking maar vermits de New Orleanians nooit bij de pakken gaan zitten, kunnen we weer spreken van een 'filmmaking capital' al maakt ook Atlanta, Georgia aanspraak op deze titel.
Prachtige natuurlijke sets, perfect ingerichte filmstudio's, voldoende en degelijke accomodatie, bekwaam personeel en financiële steun plus taxverminderende maatregelen lokken steeds meer filmmakers en -producenten. Meerdere gelijktijdig werkende TVserie- en langspeelfilmploegen zijn zowel binnen de stadsmuren als daarbuiten geen zeldzaamheid.
Laat me toe om je warm te maken voor een selectie van realisaties die geheel of gedeeltelijk in Louisiana en meer in het bijzonder in New Orleans werden gedraaid. Uit honderden beveel ik er 20 aan met dien verstande dat alles een kwestie van smaak blijft...DE GUSTIBUS NON EST DISPUTANDUM niewaar.
1938THE BUCCANEER
het vierdubbelleven van Jean Lafitte. Smid, vrijbuiter, nationale held en smokkelaar
1939GONE WITH THE WIND
Eén van de grootste films aller tijden, gebaseerd op een roman van Margaret Mitchell.
Het verhaal speelt zich af tijdens de Amerikaanse Burgeroorlog, ook soms Broederoorlog genoemd.
Vivien Leigh (Scarlett) en Clark Gable (Rhett) spelen de hoofdrollen.
De film oogstte meerdere awards w o de allereerste Afro-Amerikaanse Oscar voor Hattie McDaniel voor haar vrouwelijke bijrol als kindermeid.
NB In Memphis werd de film onlangs uit het Orpheum-filmtheater geweerd wegens racisme...politieke correctheid of schijnheiligheid...waar ligt de grens ?
1947NEW ORLEANS
Het verhaal van de sluiting van Storyville en de daarop volgende exodus naar het noorden.
Met o a Louis Armstrong, Kid Ory, Billie Holiday, Barney Bigard, Zutty Singleton, Meade Lux Lewis, Bud Scott en anderen.
1951A STREETCAR NAMED DESIRE
gebaseerd op het gelijknamige toneelstuk van Tennessee Williams die herhaaldelijk in New Orleans vertoefde.
1958KING CREOLE
muzikaal verhaal met Elvis Presley in de hoofdrol
1962EASY RIDER
met o a Peter Fonda
1965THE CINCINATTI KID
spannend pokerspel tussen 2 verstokte gamblers Steve McQueen en Edward G Robinson
1973LIVE AND LET DIE
James Bondfilm. In de openingsscène verzorgt Dejean's Olympia Brassband een funeral in het French Quarter en ontpopt Alvin Alcorn zich als gelegenheidsmoordenaar.
1978PRETTY BABY
Film van Louis Malle met beschrijving van de sfeer in een Storyville bordello.
De titel is geïnspireerd door een compositie van Tony Jackson. De rol van fotograaf Ernest Bellocq is in handen van Keith Carradine. De rol van Brooke Shields als twaalfjarige prostituée zorgde voor een groot schandaal.
Schitterende soundtrack ( bestaat op ABC records ) met ragtime en blues door het New Orleans Ragtime Orchestra onder leiding van Lars Edegran en met niemand minder dan James Booker, Kid Thomas Valentine, Raymond Burke, Louis Nelson, Bob Greene, Louis Barbarin en Louis Cottrell Jr.
1991JFK
Lee Harvey Oswald, vermoedelijke moordenaar van John Fitzgerald Kennedy, woonde een tijdlang in New Orleans. Procureur Jim Garrison was ervan overtuigd dat de moordaanslag op JFK in de Cescent City werd voorbereid. Zijn theorie klonk echter niet overtuigend genoeg. Hij werd vanuit diverse hoeken tegengewerkt. Er was sprake van een doofpotoperatie. Garrison's boek ON THE TRAIL OF THE ASSASSINS is het lezen overwaard waard.
Alhoewel het grootste gedeelte van de film zich in een rechtszaal afspeelt komen het werk van Oliver Stone en de briljante vertolking van hoofdrolspeler Kevin Costner over als een pure thriller
1993PELICAN BRIEF
thriller rond een ecologisch schandaal met Julia Roberts en Denzel Washington in de hoofdrollen
1888DOUBLE JEOPARDY
spannend verhaal ivm een kidnapping met heel wat herkenbare New Orleans sets
2006WHEN THE LEVEES BROKE
documentaire in 4 DVD's door Spike Lee.' a Requiem in 4 Acts or an American Tragedy '
Behandelt vooral de manier waarop de regering op de Katrina-ramp reageerde. Hartbrekend verhaal over slecht georganiseerde noodhulp en wederopbouw.
Soundtrack met muziek van Terence Blanchard. Lee's werk werd met 3 awards bekroond op het filmfestival van Venetië
2010-2013TREME
TV-serie in 4 seizoenen over het leven na Katrina, het verwerken van een zielig trauma en een moeizame heropbouw.
2012DJANGO UNCHAINED
Film v Q Tarantino met Leonardo Di Caprio en James Foxx in de hoofdrollen. Genomineerd voor 5 Oscars.
Het verhaal van een zwarte slaaf die uitgroeit tot een gevaarlijke premiejager
2013THE BUTLER
Gebaseerd op het leven van Eugene Allen, butler van 8 US-presidenten. Forest Whitaker in een schitternde hoofdrol
201312 YEARS A SLAVE
Historisch drama gebaseerd op de in 1853 verschenen autobiografie van Salomon Northup. Bekroond met 3 Oscars.
Een vrije kleurling wordt 'per vergissing' als slaaf gevangengenomen en komt pas 12 jaar later vrij.
va 2014NCIS NEW ORLEANS
Politie-serie in en rond New Orleans - reeds 5 seizoenen - openingsnummer 'Boom Boom'
2017MUDBOUND
Aangrijpend verhaal van een blanke en een zwarte familie in de jaren na de Tweede Wereldoorlog.
2018-10GREEN BOOK
Een schitterende roadmovie waarin een Afro-Amerikaanse pianist en zijn Italo-Amerikaanse chauffeur/lijfwacht rondreizen in het Diepe Zuiden waar ze meer dan eens geconfronteerd worden met racisme. De twee karakters botsen met elkaar maar groeien uit naar een verrassende vriendschap
De film werd bekroond met 13 Oscars en diverse awards.
De zijkolommen worden eerstdaags bijgewerkt
In een volgende bijdrage zal ik het hebben over
mijn fifties met o a mijn eerste week in New Orleans
in februari 1957
bedankt voor je belangstelling
reacties zijn welkom via E-MAIL MIJ in de rechterkolom v d blog
klik en maak kennis met de ' Creators of Jazz ' (?)
what's in a name...
Een interessante manier om een stad als New Orleans te benaderen bestaat erin om haar talrijke bijnamen (nicknames) onder de loep te nemen.
New York, Detroit, San Antonio en Chicago zijn onmiddellijk herkenbaar als BIG APPLE, MOTOWN, ALAMO CITY en WINDY CITY. San Francisco telt twaalf bijnamen w o GOLDEN GATE CITY. Voor New Orleans liggen de kaarten natuurlijk weer anders. AMERICA'S MOST INTERESTING CITY heeft maar liefst een dertigtal bijnamen en breekt dus alle records.
Die bijnamen zijn niet allemaal even belangrijk. Ik ga er dus een aantal kort voorbij. Zoals N'AWLINS, misschien ontworpen voor diegenen die over de 'exacte' uitspraak van Orleans twijfelen. Ofwel Or{liens} dat rijmt met dreams of means ofwel Or{liëns} waaraan Fats Domino de voorkeur geeft in 'I'm walking to New Orleans'.
Dan heb je ook NOLA dat door de toeristische dienst na Katrina succesvol werd gebruikt als makkelijk te schrijven en uit te spreken productnaam.
CRESCENT CITY, dat weten we, is een knipoogje naar de geografische ligging van de stad, aan een halvemaanvormige Mississippi-bocht (crescent=croissant=halvemaan).
En dan heb je nog PARIS OF THE SOUTH, CONVENTION CITY, CRAWFISH TOWN, GUMBO CITY, CREOLE CITY of CITY OF THE SAINTS waarbij zowel verwezen wordt naar de plaatselijke voetbalploeg (American football of course!)als naar het wereldberoemde standaardnummer 'When the Saints go marching in'.
van BIRTHPLACE OF JAZZ tot SIN CITY
Eigenlijk prijs ik mezelf gelukkig dat ik in 1991 voor de titel van mijn eerste boek voor New Orleans een nieuwe bijnaam heb bedacht nl PEARL OF THE DEEP SOUTH (Parel van het Diepe Zuiden).
Een aantal bijnamen van New Orleans stroken niet meer met de werkelijkheid zoals THE CITY THAT CARE FORGOT of BIG EASY. De geschiedenis heeft ons geleerd dat de zorgen helemaal niet aan de stad zijn voorbijgegaan en dat alles er niet zo makkelijk verloopt als men denkt. Tenzij je weigert om af en toe je roze bril af te zetten...
De muziek kon uiteraard niet ontbreken in een aantal bijnamen zoals BIRTHPLACE OF JAZZ of CRADLE OF RHYTHM & BLUES, twee markante domeinen waar ik later via deze blog meer aandacht zal aan besteden.
Een speciale vermelding verdient één van mijn favoriete klarinettisten Raymond Burke aan wie wij het prachtige CITY OF A MILLION DREAMS te danken hebben
" DREAMING IN THE EVENING
DOWN IN HAPPY NEW ORLEANS
NEAREST THING TO HEAVEN
A CITY OF A MILLION DREAMS"
Hierbij wil ik meteen ook HET boek van schrijver en filmproducent Jason Berry aanprijzen. Een onmisbaar meesterwerk dat in je boekenkast een ereplaats verdient. Het verscheen in november 2018 onder de titel CITY OF A MILLION DREAMS - A HISTORY OF NEW ORLEANS AT YEAR 300.
Aan SIN CITY hangt een wansmakelijk geurtje. Het doet me denken aan die onheilsprofeet die ik jaarlijks in Canal Street ontmoet. Met dreigende stem en zwaaiende bijbel herinnert hij de passanten eraan dat zonde en verderf steeds welig bloeiden in de schoot van de stad...Storyville, prostitutie, alcoholmisbruik, straatgeweld en drugsmisdaden...en dat het tijd is om ons te bekeren...waarvan nota.
in THE DEEP SOUTH way down yonder in DIXIELAND
Drie bijnamen van New Orleans zijn minder bekend en verdienen dus onze bijzondere aandacht. Ze refereren naar DEEP SOUTH en DIXIELAND en zelfs rassendiscriminatie is hier nooit veraf. Genoeg stof om uit te weiden over CHOCOLATE CITY, NORTHERNMOST CARIBBEAN CITY en HOLLYWOOD SOUTH.
een flater met fatale gevolgen
Ray Nagin was burgemeester van New Orleans toen de stad eind augustus 2005 geteisterd werd door de orkaan Katrina. Hij had zich ooit opgeworpen als de plaatselijke MR PROPER met een felle anti-corruptiecampagne.
Toen hij klaagde over de ergerlijke traagheid waarmee de hulpacties op gang kwamen beging hij een zware flater die voor hem catastrofale gevolgen zou hebben. Toen hij vanuit Washington D C werd uitgenodigd om voor het Congres de situatie van zijn stad te belichten zorgde zijn uitspraak voor een grootschalige, 'nationwide' consternatie. Voor hem was het overduidelijk dat het gebrek aan steun te wijten was aan rassendiscriminatie. De bevolking van New Orleans bestond toen uit 65 % Afro-Amerikanen. Voor de Congresleden waren Nagin's woorden onaanvaardbaar: " mijn stad is een CHOCOLATE CITY en onze afro-amerikaanse inwoners zijn op geen enkele manier actief bij het economisch gebeuren van de stad betrokken (?!) "
De democratische kleurling die ooit bekendheid had verworven met een 'propere handen-actie' werd iets later zèlf de speelbal van het noodlot. Na een langdurend proces werd hij schuldig bevonden aan corruptie, omkoperij en ontvangen van smeergeld. In 2014 werd hij veroordeeld tot 10 jaar effectieve celstraf. Hij zal ten vroegste de gevangenis verlaten op 25 mei 2023. Het is niet bewezen of er een verband bestaat tussen de rechterlijke uitspraak en Nagin's woorden voor het Congres.
wat bedoel je precies met 'down' ? zuidelijk of diep of neer ?
New Orleans, de belangrijkste stad van de Staat Louisiana, ligt in het Diepe Zuiden. 'We'll take the boat to the land of dreams, right down the river down to New Orleans' (uit Basin Street Blues).
Helemaal in het zuiden, daar waar de reusachtige Mississippi na een lange tocht van bijna 4000 km door of langs 10 verschillende Staten uitmondt in de Golf van Mexico. Ik herinner me een scène waarin de Blues Brothers het samen met B B King, Eric Clapton en Dr John uit volle borst zingen : 'down the Mississippi down to New Orleans'.
Helaas vind ik in DOWN ook twee andere interpretaties die beide voor New Orleans een handicap inhouden, de ene geografisch, de andere van sociale aard.
Het grootste gedeelte van de stad ligt gemiddeld anderhalve meter beneden de zeespiegel wat echt geen cadeau is. Bienville mocht in 1718 dan wel een visionair zijn...een totaalbeeld van de inplanting van zijn stad bezat hij helaas niet. Hij zou anders vastgesteld hebben dat zijn creatie de karakteristieken van een eiland vertoonde, volledig omringd door water...de Mississippi, het Pontchartrain meer, moerassen en talloze bayous. Een situatie die met de tijd nog zwaardere dimensies kreeg door het graven van het INDUSTRIAL CANAL en de GULF OUTLET.
Aan de term DOWN kleeft ook een bijna vernederende betekenis in de zin van 'neerkijken op'. Het Diepe Zuiden wordt weleens het 'vergeten zuiden' genoemd en wordt ook stiefmoederlijk behandeld.
Dit uit zich in de minachtende wijze waarop een aantal noorderlingen zich over het rurale zuiden van trappers, jagers en vissers ontfermen. Je zou bijwijlen gaan denken dat de Burgeroorlog (Civil War) tussen het 'ijverige' noorden en het 'luie' zuidelijke plantersleven nog sporen heeft nagelaten
is it true what they say about Dixie ?
Het zou zonde zijn om dit overzicht in duistere tinten af te sluiten. Er is ook zoveel positiefs te vertellen. Zoals bvb alles wat te maken heeft met 'Dixieland', een term die heel wat inkt heeft doen vloeien.
Eenvoudiger kan het nochtans niet. Dixieland muziek is afkomstig uit Dixieland. Rest dus enkel nog uit te leggen wat men onder Dixieland verstaat. Hiervoor bestaan verschillende versies waaronder die van tiendollarbiljetten de meest aannemelijke is.
De geschiedenis van het Diepe Zuiden leert ons dat halverwege de negentiende eeuw de Citizen's Bank van New Orleans (hoek Iberville en Royal), om haar talrijke creoolse klanten gunstig te stemmen, tweetalige tiendollarbiljetten drukte met aan de ene zijde het Engelse TEN, aan de andere het Franse DIX. Een briefje van tien dollar kreeg al vlug de naam 'dixie' mee en kort daarop stond New Orleans (en later heel de Mississippivallei) bekend als Dixieland.
In de muziek verwees de term 'dixieland' naar de streek waar die vandaan kwam, ongeacht of het om zwarte of blanke muziek ging. Tijdens een bezoek aan Preservation Hall hoorde ik de zwarte trompettist en orkestleider Percy Humphrey een optreden aldus inleiden: "...and now, ladies and gentlemen, we are going to play some nice dixieland music for you'.
Pas later zou men een onderscheid gaan maken tussen zwarte muziek uit New Orleans en de blanke dixieland-versie ervan.
Dankzij de ODJB (Original Dixieland Jassband-later Jazzband) maakten New York en Londen kennis met de oorspronkelijke jazz, zij het dan op een heel eigen manier. In 1917 schreven deze vijf blanke muzikanten uit New Orleans geschiedenis door het commercieel uitbrengen van de eerste jazzopnamen w o LIVERY STABLE BLUES en TIGER RAG, een prestatie die hen ertoe aanzette om zichzelf 'Creators of Jazz' te noemen. Maar dat is natuurlijk een ander paar mouwen waar ik later op terug zal komen !
is New Orleans ook een caribische stad ?
New Orleans mag dan wel in het Diepe Zuiden van de USA liggen, tóch is het evident dat ook haar bijnaam NORTHERNMOST CARIBBEAN CITY 'noordelijkste caribische stad) met de werkelijkheid strookt.
In het oude French Quarter geven de pastelkleurige gevels van laaggebouwde cottages de uitheemse rust weer van Havana, Cuba. Het caribisch gebied ligt tenslotte slechts 900 mijl van de Crescent City.
Duidelijke overeenkomsten zijn er niet alléén op architecturaal gebied. Ook de weelderige flora, rollende pianostijlen , de voodoo-cultus, de gekruide keuken en de exotische sterk alcoholische mengdrankjes...dat alles speelt mee.
Toen in Saint-Domaingue, het huidige Haïti, rond 1800 zware slavenrevoltes uitbraken ontvluchtten zowat 15.000 blanken en vrije zwarten de Franse kolonie en vestigden zij zich in Louisiana, meestal als planters. De strijd was hopeloos geworden door een overmacht van 15 maal zoveel slaven als kolonisten en kostte niet minder dan 300.000 mensenlevens. Hoogstwaarschijnlijk besloot Napoleon Bonaparte na deze rampzalige strijd zich ook te ontdoen van Louisiana. Wie hierover meer wenst te vernemen leze het goed gedocumenteerde werk van Nathalie Dessens 'From Saint-Domaingue to New Orleans'.
op zondag 17 maart verschijnt een volgende bijdrage
volledig gewijd aan NEW ORLEANS = HOLLYWOOD SOUTH
met o a een selectie van 20 films en TV-series om te zien
Voltreffers in het Nachtleven van de Crescent City
Alcohol may be man's worst enemy
but the Bible says love your enemy
( Frank Sinatra )
klik en geniet
drinking is totally legal in New Orleans streets
as long as you do it from a plastic cup
Het French Quarter of Vieux Carré, de oorspronkelijke stadskern van New Orleans, mag dan slechts 300 jaar oud zijn, daar is in die tijdsspanne enorm veel gebeurd. Iedere straattegel heeft iets te vertellen. Achter elke gevel schuilt een verhaal.
Zo heb ik kunnen vaststellen dat een aantal bars binnen hun muren historische herinneringen oproepen, al dan niet met een legendarisch vleugje of aroma.
Onder de grotere Amerikaanse steden telt de Crescent City het hoogste aantal bars in verhouding tot de volwassen bevolking. Dat moet ons niet verbazen vermits het gaat om een stad die het van toerisme, congressen en festivals moet hebben.
De keuze is enorm...rooftop bars (bij gebrek aan kelders), gay bars, bars met een romantisch of kitcherig decor, met of zonder live music, stil en gezellig of lawaaierig en opdringerig vulgair, veel met happy hours, meer nog met opvallende curiosa.
Jim Monaghan, charismatische 'CHIEF' of 'GODFATHER'
Neem bvb MOLLY's AT THE MARKET (Decatur 1107) waar op een flessenrek achter de bar Jim Monaghan's asurn over de rinkelende kassa blijft waken. Aan MOLLY'S starten jaarlijks zowel op St Patrick's Day als op Halloween een Ierse parade.
In de CRESCENT CITY BREWERY (Decatur 527) worden uitstekende bieren deftig (en dus niet onderkoeld) geserveerd. Boven de lange rustieke toog staan indrukwekkende koperen brouwerijketels te prijken.
In FRITZE'LS (Bourbon 733) , wereldberoemd als 'European traditional jazzcafé' zijn niet-lokale bands steeds welkom om er een optreden te verzorgen tot groot plezier van hun begeleidende fans.
In de CAROUSEL BAR van het MONTELEONE HOTEL (Royal 214) kan je aan een langzaam draaiende bar van je favoriete cocktail genieten of lukt het je misschien om een optreden bij te wonen van Lena Prima, de dochter van je weet wel wie. Ooit een vaste ontmoetingsplek voor Hemingway, Faulkner en Truman Capote ( New Orleanian van geboorte ) blijft de Carousel de 'place to be' voor wie van gezelligheid houdt en niet alléén wenst te zien maar ook wil gezien worden.
Pat O'Brien's - home of the original HURRICANE
De inwoners van New Orleans zijn weinig gediend met hurricanes. Tenzij het gaat om de gelijknamige cocktail.
Vanwaar het lef om een exotische mixdrank te noemen naar een natuurramp die jaarlijks enorm veel menselijk leed en materiële ravage veroorzaakt ? Zijn de New Orleanians zó onbezonnen ? Willen ze op die manier het noodlot tarten ? Of trachten ze ondanks alles de bijnaam BIG EASY van hun stad waar te maken?
Na enkele opzoekingen in het stadsarchief van de Crescent City vond ik een verrassend succesverhaal.
Alles begon in een historisch herenhuis in het French Quarter, op de hoek van Royal en St Peter, waar vanaf 1791 de eerste Spaanse toneelvereniging van de USA haar activiteiten hield. Daarna kende de locatie verschillende eigenaars tot wanneer die door Pat O'Brien werd aangekocht. Tijdens de prohibitiejaren van de thirties kreeg je er toegang tot een speakeasy (geheime slijterij) met het magische paswoord 'storm's brewin'.
In de vroege forties duurde het na de drooglegging een hele tijd vooraleer de bevoorrading in whisky en andere alcoholische dranken op normale gang kwam. Behalve dan voor rum die in overvloed uit de nabije Caribische eilanden werd ingevoerd. Bars werden gedwongen grote hoeveelheden rum af te nemen wilden ze ook andere geestrijke dranken bekomen...soms 50 kratten rum voor een paar flessen Schotse whisky of Bourbon. Wat Pat O'Brien en zijn vennoot Charlie Cantrell op de idee bracht om die exotische drank een vooraanstaande rol te geven in cocktails met een mengsel van witte en donkere rum. Zo kwam ook in 1942 de fameuze 'hurricane' tot stand.
the Mount Rushmore of the Bars
' Pat O'Brien's ' had inmiddels een vaste stek gevonden in St Peter Street 718 en was uitgegroeid tot een lucratieve onderneming waar jaarlijks tienduizenden locals en toeristen kwamen genieten van een unieke, sfeervolle oase met alles erop en eraan...een oude courtyard met vuur- en lichtspuwende fontein, een rijke keuze aan tropische dranken, een restaurant, een giftshop en een pianobar waar jaar in jaar uit twee duellerende pianisten in een Las Vegas decor een meezingend, luidruchtig en uitbundig publiek uit de bol brengen. Dat alles onder de slogan ' have fun '.
Inmiddels uitgegroeid tot een must voor wie New Orleans bezoekt kreeg 'Pat O'Brien's' verscheidene bijnamen, de ene al extravaganter dan de andere, zoals bvb ' the Mount Rushmore of the Bars '...een succesverhaal dus. En dat alles dankzij de HURRICANE.
Maar wat heeft dat eigenlijk te maken met de zo gevreesde tropische storm ? Er is wel degelijk een (zij het dan onrechtstreeks ) verband. Van meet af aan werden de hurricanes geserveerd in hoge tulpvormige glazen waarvan de vorm werd afgekeken van hurricane-lampen. Deze draagbare, tulpvormige blakerlampen moesten voorkomen dat hevige stormwinden of orkanen de daarin brandende kaarsen uitbliezen.
een apotheker die drankjes serveert in eierdopjes of hoe de cocktail in New Orleans ontstond
Het verhaal rond het ontstaan van de cocktail is subliem. De creoolse apotheker Antoine Peychaud had in 1795 Saint-Domingue (nu Haïti) verlaten. Een aantal slavenrevoltes maakten het leven op het Caribische eiland onveilig. Zoals vijftienduizend landgenoten besloot Peychaud zich in New Orleans te vestigen. In Royal Street 437 opende hij een apotheek waarvan hij de eerste verdieping als vergaderruimte inrichtte. Daar serveerde hij zijn broeders vrijmetselaars gemengde alcoholische drankjes in 'coquetiers' (Frans voor eierdopjes), een term die stilaan een Amerikaans tintje kreeg en als 'cocktail' werd uitgesproken. Historisch correct? Ik weet het niet...maar in ieder geval fijn gevonden.
Laat me toe je met een gerust geweten en zonder enige woordspeling een verfrissende HURRICANE aan te bevelen.
Verwen jezelf en je vrienden en zorg ervoor dat je volgende ingrediënten in huis hebt ( aangegeven hoeveelheden p/p )
witte rum (6cl), donkere rum (6 cl), passievruchtensap (6cl), sinaasappelsap (3 cl), limoensap (1cl), grenadine (1cl), 1 schijfje sinaasappel, 1 marascinokers met steeltje.
Maak dat je ook beschikt over een degelijke shaker, lange tulpvormige glazen en een flinke hoeveelheid gemalen ijs ( crushed ice ).
Cheers...and let the good times roll...
Drie van mijn favoriete bars waar je de muren hoort spreken
Deze drie etablissement liggen op wandelafstand van elkaar in volle French Quarter. NAPOLEON HOUSE (op de hoek van Chartres 500 en St Louis), OLD ABSINTHE HOUSE (Bourbon 240) en LAFITTE'S BLACKSMITH SHOP (Bourbon 941). Mochten hun muren kunnen spreken dan zou je heel wat vernemen over personages die er in het begin van de negentiende eeuw geleefd hebben of gewerkt of gecomplotteerd. Een bonapartist, een Amerikaans generaal op weg om tot 7de US-president verkozen te worden en een beruchte piraat die de Caribische Zee en de Golf van Mexico onveilig maakte.
Het verhaal rond NAPOLEON HOUSE is wel iets aparts. Het huis was eigendom van Nicholas Girod, overtuigd bonapartist en burgemeester van New Orleans van 1812 tot 1815. Hij had het plan opgevat om zijn idool te bevrijden uit diens ballingschap op Sint-Helena en hem onderdak te bieden in New Orleans. Alles was in gereedheid gebracht. Het schip SERAPHINE was klaar. Er was een bemanning aangemonsterd onder de leiding van Dominique You, rechterhand van de piraat Jean Lafitte. Het huis in Chartres Street wachtte op de illustere gast. Helaas kwam het nieuws van Napoleon's overlijden Girod's plannen dwarsbomen.
Het interieur en de patio roepen als het ware de sfeer op van de Oude Wereld. Men serveert er creoolse gerechten. Aan de indrukwekkende bar geniet je van een PIMM'S CUP, een aperitief op basis van gin verzacht met frisse limonade, geserveerd in een groot glas en dát met stille, klassieke achtergrondmuziek...zalig en uiterst verfrissend moment...
de generaal en de piraat genieten van een absint
OLD ABSINTHE HOUSE heeft dan weer iets anders te vertellen, vanzelfsprekend in verband met het groene drankje.
Generaal Jackson en de piraat Lafitte ontmoetten geregeld elkaar binnen die muren om te overwegen hoe zij de Britse invasietroepen het hoofd konden bieden. En het hielp want ze slaagden erin om op 8 januari 1815 de Britten succesvol te verslaan en aldus niet alléén de stad New Orleans te redden maar de geschiedenis van de USA een totaal nieuwe wending te geven.
De ruwe bakstenen muren zijn vrijwel volledig bedekt met business cards van beroemde en minder bekende bezoekers.
Je kan er ongestraft genieten van een ' Absinthe House Frappé '...legaal maar wèl 55 % alc/vol
In de tijd van Jackson en Lafitte was absint bijzonder in trek. Maar de likeur werd met de tijd beschouwd als een uiterst gevaarlijke, hallucinogene drug. In 1912 werd de populaire drank over het hele Amerikaanse grondgebied rigoureus verboden.
Het verbod op absint is in feite nooit officieel opgeheven maar inmiddels zijn lichtere versies met legale kruiden, anisette en toevoeging van sodawater wèl toegelaten.
smokkelpraktijken in een doodgewone smidse
LAFITTE'S BLACKSMITH SHOP is een populaire nightspot en geklasseerd als 'National Historic Landmark'. Het gebouw dateert van 1770 en kan gerekend worden tot de oudste van het Vieux Carré. Het is opgetrokken in 'briques entre poteaux ' (bakstenen tussen houten palen);
De piraat Jean Lafitte en zijn broer Pierre runden er een smidse die ze eigenlijk meer als 'façade' gebruikten om hun talrijke smokkelpraktijken te camoufleren.
In de moerassen van Barataria, iets buiten de stad, hadden ze hun hoofdkwartier met tientallen schepen, een wapenarsenaal, opslagplaatsen en een legertje van enkele honderden handlangers.
Na de overwinning op de Britten verleende de gouverneur van Louisiana hen amnestie en werden ze, net zoals Andrew Jackson, uitgeroepen tot helden van de Crescent City.
LAFITTE'S BLAKSMITH SHOP is een drukke trekpleister, vooral bij valavond. Het kan er binnen nogal donker zijn. Probeer dan een plaatsje te veroveren in de frisse patio en bestel een FROZEN VOODOO DAIQUIRI alias PURPLE DRINK...een 'sneaky' (verraderlijk) drankje, zoet maar sterk.
Cheers en...opgelet !!! let op je glas...?Lafitte's geest blijft daar voor verrassingen zorgen ...
where all the proud and elite folks meet...they call it Basin Street
she had a client list of the most prominent
and wealthiest men in Louisiana
( Al Rose ivm Lulu White )
klik op de afbeelding
en ontdek een grove leugen
Sites of Memory and remarkable People
Ik ben geen historicus en tóch weet geschiedenis mij te boeien. Maar net zoals de Franse académicien Pierre Nora het verwoordt ben ik de mening toegedaan dat geschiedenis geen enorme berg van zinloze data hoeft te zijn...wèl een ontmoeting met een aantal ' lieux de mémoire ' ( sites of memory, plaatsen van herinnering ) waarbij de mens zich verbonden voelt met het verleden.
Persoonlijk heb ik dat meer dan eens in de praktijk ervaren.
Zo voelde ik me tijdens mijn transatlantische vaarten en bij het opvaren van de Mississippi en van de Sint-Laurens als een ontdekkingsreiziger...op weg naar mijn Nieuwe Wereld. Ofwel kon ik me aan een verlaten kruispunt op het platteland in het Diepe Zuiden van de USA voorstellen hoe de muziek van de duivel was ontstaan toen ik Robert Johnson zijn ziel zag ruilen voor een bluestalent.
Soms bereiken nieuwsgierigheid en verbeelding méér dan wetenschappelijke benaderingen.
Die ' plaatsen van herinnering ' bekijk ik in de ruimste betekenis van de term. Het kan gaan om een ruiterbeeld, een slagveld, een graftombe, een manuscript en alles wat daarrond leefde, bloeide of teloorging...het kader waarin feiten zich voordeden...de sfeer waarin zij gedijden.
Daarnaast herinner ik me dan ook mijn talrijke ontmoetingen met mensen die daarbij betrokken waren. Echte ontmoetingen...maar ook 'virtuele'. Afgesproken maar ook toevallige of zelfs denkbeeldige contacten, vaak op een vage grens tussen fictie en realiteit. Telkens had ik de indruk dat ik ' erbij ' was.
In de USA noemen ze dat ' bringing history to life '. Ik citeer Burt Kummerow, voorzitter van de Maryland History Association: " History is not just facts but the atmosphere, the sense of place, the drama of what occured...HISTORY ALIVE.
In mijn geheugen wemelt het van dergelijke ontmoetingen...van plaatsen en personen uit de wondere wereld van het Diepe Zuiden...de vrucht van meer dan 6 decennia passie voor New Orleans, City of a Million Dreams. Dat is dan ook, dear friend, een soort verantwoording voor deze blog.
' People and Sites '...die wil ik hier tot leven roepen. Zoals bvb Lulu White als eerste in de rij. Haar naam komt fris over maar zoals vaker voorkomt dekt het etiket een sombere, verrassende lading, ja zelfs een crimineel curriculum vitae
van boerin tot koningin
Lulu Hendley ( haar ware naam die ze verzweeg ) was corpulent. Zeker niet de lieve gezelschapsdame van je dromen en evenmin een schoonheidskoningin. Tóch werd ze algemeen erkend als THE QUEEN OF STORYVILLE.
Om haar beter te leren kennen starten we onze reis in Basin Street. Deze ligt er vandaag wat verlaten bij met weliswaar een druk verkeer op een aantal rijvakken aan weerszijden van een groene ' neutral ground' ( neutraal gebied zoals middenbermen daar heten ) waarop de standbeelden van enkele zuid- en middenamerikaanse helden prijken zoals dat van Simon Bolivar.
Eertijds, van 1897 tot 1917, was Basin Street de aorta van het beruchte Storyville of Red-Light District. Men vond er diverse luxebordelen zoals Josie Arlington's Annex en vooral Mahogany Hall dat floreerde onder de leiding van de excentrieke ' Madam ' Lulu White.
Ze loog over haar leeftijd en fantaseerde over haar herkomst. Ze beweerde afkomstig te zijn uit de West Indies maar in werkelijkheid was zij geboren op een boerderij in het naburige Alabama.
Officieel gold zij als ' entrepreneur '...helemaal geen dame...maar een ' Madam ' lees maar bordeelhoudster...een soort CEO in mensenhandel.
Ze had een ziekelijke voorliefde voor luxe, kunstobjecten, juwelen en pruiken. Haar Mahogany Hall (Basin Street 235 ) was één en al kitsch en pluche.
Ze bezondigde zich dus aan proxénétisme maar daar werd ze nooit voor vervolgd vermits souteneursbedrijven met ingang van 6 juli 1897 bij stedelijk decreet officieel werden erkend en toegelaten op voorwaarde dat ze zich in die beruchte wijk ten noorden van het French Quarter vestigden. Dat was gebeurd op voorstel van gemeenteraadslid Sidney Story, vandaar de naam Storyville.
Toch kwam de flamboyante, corrupte manipulator regelmatig in botsing met politie en justitie. Witwaspraktijken, vastgoedfraude, herhaalde inbreuken op de Volstead Act (prohibitiedecreet), omkoopaffaires...genoeg om een zwaar strafblad te vullen
Octoroon meisjes
Lulu had een lichtbruine huid en stelde bijna uitsluitend kleurlingenmeisjes tewerk, voornamelijk ' octoroons' met 1/8 zwart bloed, 40 in totaal.
Storyville kende een tamelijk kortstondig bestaan. De plechtige opening vond plaats in 1897 onder het gedoogbeleid van de stad. In 1917 werd de wijk gesloten op bevel van de US Navy.
Geografisch telde de wijk 36 huizenblokken waar op piekmomenten niet minder dan 2000 prostituées verdeeld waren over een zestigtal bordelen en ontuchthuizen. Het was een stad binnen de stad...begrensd door North Robertson, Iberville, Basin en St Louis Streets. De pers had het over SIN CITY met café- en restauranthouder Tom Anderson als zelfstandige burgemeester en met een BLUE BOOK ( 25 ct/stuk), een officiële gids waarin de lichtekooien waren gerepertorieed met beschrijving, adres en specialiteiten. Dat alles geïllustreerd met foto's van Ernest Bellocq, de man die ook de enige bekende foto van Buddy Bolden's band realiseerde.
Het DISTRICT had zich ontwikkeld rond St Louis Cemetery Nr 1 en in de nabijheid van een treinstation dat dagelijks het cliënteel van zeer ver aanbracht. Dat station werd volledig gerenoveerd en omgevormd in touristisch infocentrum dat ik je warm aanbeveel.
Zwarte heren werden als klant geweerd. Die kwamen dan wat verder aan hun trekken, uptown aan de overkant van Canal Street...in de buurt van South Rampart, Perdido en Gravier...de buurt waar Louis Armstrong het levenslicht zag en die hij zelf in zijn autobiografie THE BATTLEFIELD noemde. Zijn interpretatie van BACK O'TOWN BLUES is daarom des te treffender.
en overal muziek natuurlijk
De kleine ' cribs ' waren net ruim genoeg voor 2 personen maar er waren ook heel grote etablissementen met een veertigtal kamers verdeeld over 4 verdiepingen, de zogenaamde ' sporting palaces '. Deze super-bordelen namen regelmatig muzikanten in dienst om de bras- en andere partijen wat op te fleuren.
De nieuwe muziek die door Buddy Bolden en anderen was gelanceerd stond weliswaar nog niet bekend als ' jazz '. Men sprak van blues, ragtime of hot music. Het is pas later dat de naam ' jass ' en daarna ' jazz ' op affiches en in de pers zou verschijnen.
Het zou verkeerd zijn om te beweren dat die muziek ontstaan is in het Red-Light District van de Crescent City. Wèl heeft het nachtelijk leven daar flink aan meegeholpen. In zijn schitterend gedocumenteerde werk ' STORYVILLE ' brengt Al Rose een lijst van tweehonderd illustere en minder bekende muzikanten die in THE DISTRICT jobs aanvaardden tussen 1 januari 1898 en 17 november 1917. We vinden er o a de namen terug van Sidney Bechet, Jimmie Noone, Buddy Bolden, Freddy Keppard, Kid Ory, Joe Oliver, Clarence Williams, Alphonse Picou, Bunk Johnson, Manuel Manetta en Oscar Celestin.
Sommige pianisten/zangers waren bijzonder in trek en werden ' professors ' genoemd. Dat waren bvb Jelly Roll Morton en Tony Jackson.
Naast Storyville kwam de nieuwe muziek ook op veel andere plaatsen aan bod...in bruine kroegen, in vrijmetselaarsloges, op raderboten, in social and pleasure clubs, in dansgelegenheden, aan de oevers van LAKE PONTCHARTRAIN alsook voor grote menigtes in Lincoln en Johnson Parks.
Lulu White's getalenteerde neef
Wie zeker onze aandacht verdient als we het hebben over Lulu White en haar Mahogany Hall is haar jonge neef en beschermeling Spencer Williams. Af en toe speelde hij een stukje piano of entertainde hij als zanger het cliënteel.
Bij de sluiting van Storyville trok hij noordwaarts om te belanden in New York waar hij een rijke muzikale carrière begon en zich vooral ontpopte als een uiterst begaafde componist, vaak met duidelijke knipoogjes naar zijn geboortestad aan de Mississippi en zijn verblijf bij tante Lulu.
Zijn werken werden één voor één overbekende standaardnummers: Basin Street Blues, I found a New Baby, Tishomingo Blues, Mahogany Hall Stomp, Dallas Blues om er maar enkele te noemen.
Interessant is de medley JUST A GIGOLO van Louis Prima en I AIN'T GOT NOBODY van Spencer Williams. Wellicht zullen de twee New Orleanstelgen elkaar in The Big Apple ontmoet hebben en er een feestje van gemaakt hebben
Na de sluiting van 1917 begon de ondergang van wat ooit voor de stad New Orleans een goudmijn bleek te zijn. De 'sin' industrie bracht jaarlijks 15 miljoen $ in de stadskas ( het equivalent van 350 miljoen $ van vandaag ).
Veel muzikanten trokken naar Chicago...Storyville stierf stilaan uit... Mahogany Hall werd in 1949 vernietigd...Lulu White verdween met de noorderzon...in mysterieuze omstandigheden zoals ze was opgedaagd.
Om de slechte herinneringen te wissen werd Basin Street omgedoopt in Nth Saratoga Street maar in 1946 kreeg de hoofdstraat van Storyville terug haar oorspronkelijke naam als gevolg van het overdonderende succes van ' Basin Street Blues , Spencer Williams' compositie waar ook Jack Teagarden en Glenn Miller hun aandeel in tekst en melodie hebben gehad.
in mijn volgende bijdrage neem ik je mee naar PAT O'BRIENS
Ik ben al langer dan 6 decennia verliefd op New Orleans. Deze verliefdheid is weliswaar niet blind. Ik ken dus ook de negatieve kanten van ' America's most interesting City '. Zo heb ik er 's zomers met de zwoelte van het sub-tropische klimaat leren leven. In de schaduw van de pralerige plantagewoningen ontdekte ik vervallen slavenhutten. Ik stelde vast dat de inwoners van het French Quarter zich achter gepantserde deuren, elektrische beveiligings- en alarmsystemen barricadeerden. Ik leerde de home made souvenirs onderscheiden van de made in Taiwan-prullen en meer dan eens nam ik aanstoot aan het agressieve, kitcherige striptease-vertoon van Bourbon Street.
Tóch wist New Orleans mij van bij de eerste ontmoeting in te palmen. Het was in februari 1957. Als noeste kadet bereidde ik me aan boord van het schoolschip MERCATOR voor op een loopbaan van officier ter lange omvaart.
Een onvergetelijke 23 dagen durende zeiltocht bracht me o a naar New Orleans, bakermat van de muziek die ik dankzij enkele Vlaamse jazzpioniers had leren kennen en waarvan de revival ons continent toen, vooral via Britse kanalen, binnensijpelde. Die pioniers...Pierre Claessens, Jacques Cruyt en Walter Detroch woonden in de Gentse Albertlaan waar ze regelmatig onder één dak repeteerden (ROOF JAZZBAND).
van Homeros tot generaal Lafayette
Ontdekkingsreizen heb ik steeds boeiend gevonden. Tijdens mijn Grieks-Latijnse humaniora raakte ik al gefascineerd door de ILIAS, Homeros' heldenepos. Het KON-TIKI avontuur van Thor Heyerdahl sprak me evenzeer aan als de transatlantische tocht van MAYFLOWER THE 2nd, repliek van het zeilschip dat de Pilgrim Fathers naar New England had gebracht en dat ik in 1957 vanuit Brixham zag vertrekken. In 2014 juichte ik het Franse initiatief toe om succesvol en onder enorme publieke belangstelling een repliek van de HERMIONE naar de States te laten varen, In 1780 had een gelijknamig fregat generaal Lafayette naar de USA gebracht om er de Amerikanen in hun onafhankelijkheidsstrijd bij te staan.
Van dergelijke reisverhalen krijg ik nooit genoeg. Ik achtte me dus bijzonder bevoorrecht toen ik vernam dat ik tijdens mijn eerste transatlantische reis o a New Orleans zou ontdekken. Het was de 34ste reis van het Belgische schoolschip Mercator en de 'very only one' op haar 41 tochten met een bezoek aan de Crescent City. Alsof het zo moest zijn...
vive le Duc d'Orléans
Toen onze driemaster vanuit de Golf van Mexico de Mississippi opvoer voelde ik me als een ontdekkingsreiziger die voor het eerst kennismaakte met de Nieuwe Wereld.. Dat maakten ook de gebroeders Lemoyne de Bienville en d'Iberville mee die via de delta van de FLEUVE SAINT LOUIS (zoals de Fransen toen de Mississippi noemden) de reusachtige stroom opvoeren om iets later, in 1718, ' la Nouvelle Orléans ' te stichten ter ere van de Franse Regent, de Hertog van Orléans.
In een volgende bijdrage vertel ik méér over mijn eerste verblijf inNew Orleans met o a het muzikale onthaal door de lokale politie-harmonie, een kennismaking met mayor (burgemeester) de Lesseps Morrison, een eerste confrontatie met rassendiscriminatie, mijn bezoek aan Borenstein's kunstgalerij , een emotionele ontmoeting met de EUREKA BRASSBAND en een vertolking van 'High Society ' door Alphonse Picou in de Paddock Lounge.
louisianitis...aanstekelijk maar ongevaarlijk
Na die eerste ontmoeting was ik voorgoed aangetast door de 'louisianitis' en besmette ik mijn hele gezin plus enkele honderden Belgische, Duitse, Engelse en Nederlandse vrienden. Deze bracht ik tijdens 25 groepsreizen naar de birthplace of jazz... ik ken er geen die ontgoocheld terugkwamen. Een aantal van die groepsreizen liet ik muzikaal begeleiden door bands als de Cotton City Jazzband, de Jeggpap New Orleans Jazzband, de New Orleans Roof Jazzmen, de Fondy Riverside Bullet Band, de Big Easy Bunch en de Nederlandse Midlife Revival Jazzband. Ik slaagde erin om enkele tientallen van die muzikanten tot ereburgers van New Orleans te laten benoemen.
We beleefden heuglijke momenten, verdiepten ons samen in de wonderen van onze geliefkoosde muziek en keerden gelouterd terug van de bron.
Mijn grootste voldoening putte ik uit de levensvreugde die mijn medereizigers uitstraalden wanneer ze ' van daar ' terugkwamen of wanneer ze ' daarover ' napraatten. Wat me ook gelukkig stemt is dat ik me in mijn reisprogramma's nooit heb willen beperken tot enkel maar muziek. Ik voel een gematigd medelijden voor die jazzfreaks die enkel naar New Orleans reizen om er een soort kroegentocht te ondernemen...van de ene jazztent naar het andere podium. New Orleans heeft zoveel meer te bieden !
Er is geen ontkomen aan. Zelfs diegenen die al meermaals New Orleans bezochten krijgen in de Mardi Grasweek vlug de indruk dat ze met buitenaardse toestanden te maken hebben. Geloof me. De carnavalsvirus heeft je onmiddellijk te pakken. Van toeschouwer word je bijna automatisch figurant of acteur
Het is me tweemaal overkomen. Een eerste keer zo'n 62 jaar geleden toen ik de Crescent City aan boord van de Mercator bereikte. Een tweede maal in 1999 toen ik een groep vrienden naar dit gekke circus gidste.
Op een tribune aan de voet van het Robert E Lee monument (dat onlangs om racistische redenen werd verwijderd) hadden we zitplaatsen veroverd waar we nauwelijks konden van genieten wegens de hysterische uitbundigheid van andere (Amerikaanse) toeschouwers die om de haverklap rechtsprongen en aldus ons visueel genot aanzienlijk beperkten. Bovendien was het bijzonder lang wachten vooraleer de eerste ruiters, muziekkorpsen en praalwagens zich aanmeldden.
Tóch loonde het de moeite al moet ik bekennen dat ik liever New Orleans bezoek in kalmere tijden.
Arthur Harding wist de Mardi Grasroes aldus te omschrijven: " Eén van mijn favoriete films dateert van 1953: BUD ABBOTT AND LOU COSTELLO GO TO MARS met o a een merkwaardige scène waarin het dwalende ruimteschip van het komische duo in het centrum van New Orleans neerstort op Mardi Grasdag. Het gaat er zo bont aan toe dat onze pseudo ruimtevaarders zich op de Rode Planeet MARS wanen ".
REX - de superkoning
Op Mardi Gras 1999 werden mijn reisgenoten en ikzelf verwend. Niet alléén zagen we de ZULU parade défileren. Ook de Rex-optocht trok aan onze tribune voorbij. De figuur van Rex verscheen voor het eerst in 1872 ter gelegenheid van het bezoek aan New Orleans van de Russische groothertog Alexis Alexandrovitch Romanoff. Toen werd Rex de allereerste dagparade en werden de officiële Mardi Graskleuren geïntroduceerd: paars voor rechtvaardigheid, groen voor geloof en goud voor macht. Ook werd dat jaar het officiële Mardi Graslied gelanceerd ' IF I EVER CEASE TO LOVE ' (als ik ooit stop met liefhebben ), een knipoogje naar de razend populaire romance die zich toen ontwikkelde tussen de groothertog en Lydia Thompson, de hoofdactrice in het BLUEBEARD spektakel dat in die periode in de Big Easy werd opgevoerd.
REX is de vorst die over Mardi Gras heerst. Zijn parade is de spectaculaire afsluiter van de carnavalsfeesten in New Orleans.
Hoe ook Jeanne d'Arc bij Mardi Gras wordt betrokken
In Decatur Street, vlakbij de FRENCH MARKET, prijkt het ruiterbeeld van Jeanne d'Arc. Het 'gouden' monument werd in 1972 aan de inwoners van New Orleans geschonken door ' le peuple français ', als teken van vriendschap maar ook ter herinnering aan het feit dat Jeanne de stad Orléans in 1429 uit de Britse klauwen wist te bevrijden , de eerste van haar talrijke wapenfeiten en overwinningen.
Pas sinds 5 januari 2018 zijn de Franse stad Orléans en de Amerikaanse stad New Orleans officieel zustersteden
De New Orleanians zijn geboren feestvierders en toen bleek dat de Maagd van Orléans op een 6de januari (1412) het levenslicht had gezien was dat voor hen een schitterende gelegenheid om een Jeanne d'Arc-krewe op te richten en jaarlijks een gelijknamige parade te organiseren
Throw me something !
Jaarlijks stort Mardi Gras 400 miljoen $ in de stadskas. Geen wonder dat de stad volledig aan de organisatie meewerkt
Aangezien de krewes zich niet commercieel mogen laten sponsoren zijn het de leden die de organisatiekosten via lidgeld dragen. Zo'n jaarlijkse bijdrage varieert van 250 tot 600 $. Daarboven schenken de leden zoveel als ze willen voor het vervaardigen van doubloons (medailles), beads (kransjes) en andere THROWS zoals plastic bekers en andere gadgets, zelfs beschilderde kokosnoten.
De superparades van Bacchus en Endymion presenteren samen 80 praalwagens en niet minder dan 60 marching bands. Hun tweeduizend leden gooien meer dan anderhalf miljoen bekers, doubloons en beads naar de juichende menigte.
" Parlez-vous Mardi Gras? " een aparte woordenschat
Krewes, Captains, Queens, Kings, doubloons, beads en throws. De Franse Mardi Graswoordenschat heeft al geruime tijd een Amerikaans jasje aangetrokken.
KREWES zijn carnavalsverenigingen. Het zijn non-profit organisaties waarvan de meeste zich voor hun naam lieten inspireren door de mythologie: Aphrodites, Bacchus, Hermes, Eros, Pegasus, Thor etc...
Aan het hoofd van een krewe staat een CAPTAIN
Jaarlijks worden KINGS en QUEENS gekozen om over de parades te heersen. De meeste genootschappen kiezen die koninklijke hoogheden uit hun eigen ledenbestand maar krewes als die van Bacchus en Endymion nodigen beroemdheden uit de artistieke wereld uit. Deze eer viel o a te beurt aan Bob Hope, Dennis Quaid, Tom Jones, Neil Sedaka, Dolly Parton en Harry Conninck Jr.
THROWS is de algemene term voor alle objecten die vanop de praalwagens naar het publiek worden gegooid. Vanuit de menigte klinkt het overal " THROW ME SOMETHING ! "
In New Orleans zijn alle hotels weer volgeboekt. Strategisch gelegen balkons worden peperduur verhuurd...en dát sinds 6 januari. Die dag vieren wij Driekoningen maar in Louisiana heet dat EPIPHANY (dag van de openbaring) of TWELFTH NIGHT ( twaalf dagen na Kertsmis ) ... de dag waarop de kerstversieringen worden weggeborgen en de afgedankte kerstbomen op festieve brandstapels in as wegkwijnen.
6 januari is in de Crescent City vooral ook de dag waarop officieel het startsein wordt gegeven voor de wereldberoemde Mardi Grasperiode die na tientallen optochten, bals en banketten een hoogtepunt zal bereiken op FAT TUESDAY (vette dinsdag op 5 maart 2019). Dan mag iedereen nog eens lekker uit de bol gaan vooraleer 's anderendaags op Aswoensdag de 'strenge' vastentijd in te zetten.
Dat de New Orleanians Fat Tuesday liever Mardi Gras noemen is te danken aan de eerste Franse kolonisten die deze feestelijke traditie in hun Nieuwe Wereld introduceerden. In 1699 noemden de gebroeders Lemoyne, beter bekend als Bienville en Iberville, hun eerste aanlegplaats op de oever van de Mississippi
POINTE DU MARDI GRAS. Dat was halverwege tussen de Golf van Mexico en het latere 'Nouvelle Orléans' .
De Mardi Gras-gekte slaat dus weer volop toe in de CITY OF A MILLION DREAMS. De hele stad tooit zich in paars, groen en goud. Langs Canal Street en op andere parcours verdringen massa's toeschouwers zich om van het grandioze spektakel van tientallen parades te genieten.
The Mistick KREWE of COMUS
Pas nadat in 1857 een twintigtal doorwinterde feestvierders tijdens een bewogen vergadering besloten om een goed georganiseerd carnavalsgenootschap ( krewe) op te richten evolueerde alles aan een versneld tempo. Deze eerste groep heette de MISTICK KREWE OF COMUS.
Sindsdien ontstonden steeds meer van die krewes. Vandaag zijn er een zestigtal.
Ook de zwarte gemeenschap is op dat vlak bijzonder actief met o a de ZULU SOCIAL AND PLEASURE CLUB, in 1909 door zwarte arbeiders gesticht dankzij o a de entoesiaste medewerking van enkele entoesiaste MARDI GRAS INDIANS .
Mardi Gras Indians
Vreemd genoeg zijn dat geen Native Americans (indianen of roodhuiden ) maar zwarte volksbuurtbewoners die met fabelachtige kostuums zijn uitgedost waaraan vaak maandenlang door familie, buren en sympatisanten is gewerkt.
De namen van deze stammen zijn al even bont als hun kledij: WHITE MAGNOLIAS, TCHOUPITOULAS, YELLOW POCAHONTAS etc...
De Big Chiefs en hun stammen onderhouden een oude traditie waarvan we het ontstaan terugvinden aan de soms vage grens tussen geschiedenis en legende.
Vóór de komst van zwarte slaven uit West-Afrika waren het Native Americans die dwangarbeid op de katoen- en suikerrietvelden verichtten. Ze wisten echter makkelijk te ontsnappen daar ze heel goed de moerassige omgeving kenden. Voor de zwarte slaven was dat minder evident. Als zij daar tóch in slaagden werden ze met open armen door de plaatselijke indianenstammen onthaald en beschermd. Zo komt het dat de Mardi Gras Indians tot op de dag van vandaag een dankbare hulde aan hun vroegere beschermheren blijven brengen.
De muzikanten die deze prachtige, kleurrijke groepen begeleiden zijn vaak ook een spektakel op zichzelf. Ze bespelen flessen, tamboerijnen en andere originele slaginstrumenten. Hun muziek bevat West-Afrikaanse percussie- en danselementen die de muziek van New Orleans sterk hebben beïnvloed. Zo was dat o a het geval tijdens de slavenbijeenkomsten op Congo Square.
In 1972 zorgde BO DILLIS (+ 2015), één van de populairste Big Chiefs, voor een CD met traditionele INDIAN SONGS onder de titel ' THE WHITE MAGNOLIAS '. De muzikale begeleiding was in handen van THE METERS. Enkele jaren later verscheen de CD ' THE WILD TCHOUPITOULAS' van de Neville Brothers met leden van de gelijknamige stam
(lees binnenkort nog méér ivm Mardi Gras)
(binnenkort worden ook de 2 zijkommen van deze blog aangevuld)
Op vrijdag 22 februari 1957 zette ik voor het eerst voet aan wal in New Orleans, Louisiana . Vanuit de Golf van Mexico was het Belgische schoolschip Mercator de indrukwekkende Mississippi opgevaren om onder enorme belangstelling van de plaatselijke bevolking aan te leggen ter hoogte van Poydras Street. Over dit onvergetelijke moment en een rijkgevulde eerste week in de stad van mijn dromen verneem je binnenkort méér in de middenkolom van deze blog. Het is een understatement om te beweren dat die dagen mijn levenskoers voorgoed hebben beïnvloed
Op 21 maart 1959 woonde ik, samen met mijn Arletje, een eerste superjazzconcert bij in het Gentse Kuipke. Op het programma niemand minder dan Louis ' Satchmo ' Armstrong en zijn All Stars.
Bij zijn Gents optreden werd Armstrong schitterend omringd door James 'Trummy ' Young (tb), Billy Kyle (p), Danny Barcelona (d), Mort Herbert (b), Peanuts Hucko (kl) en zangeres Velma Middleton
Ook in de fifties trad Sidney Bechet in Gent op ( in het operagebouw) met de Franse band van André Reweliotty. Weer zo'n revelatie . De muziek die de creool Bechet uit zijn sopranosax toverde overtrof alle verwachtingen.
In hetzelfde programma was een optreden voorzien van de Dutch Swing College Band. Helaas werden deze Nederlandse muzikanten om administratieve redenen opgehouden aan de grens. Ze bereikten de Gentse Kouter pas nadat Bechet de hele avond netjes had afgewerkt. Stoetsgewijze trok het busje van de DSCB gevolgd door wild entoesiaste fans naar het Gentse centrum om tenslotte een totaal geïmproviseerd nachtconcert te verzorgen in de CRYPTE op het Sint-Baafsplein.
Mijn eerste jazz-LP ' TEDDY BUCKNER AND HIS DIXIELAND BAND '.
Sterk beïnvloed door Louis Armstrong liep Buckner een beetje in de schaduw van zijn idool.
Hij speelde o a met Lionel Hampto,; Kind Ory, Fats Waller en Benny Carter.
In 1979 bracht ik een eerste groep vrienden en sympatisanten naar New Orleans. Dat waren 81 reizigers w o de COTTON CITY JAZZBAND in de volgende occasionele line-up: vlnr Romain Vandriessche + (tb), Jacques Cruyt + (tp), Colin Bowden (d), Pierre Claessens + (kl), Karel Algoed (b) en Luc Van Hoeteghem (bjo). We vlogen toen met SABENA
Vanop de praalwagens gooien figuranten en acteurs allerlei objecten, gadgets en sieraden. Deze traditie is zo oud als die van Mardi Gras zèlf. Alléén de doubloons ( aluminium medailles) werden, zoals we ze nu kennen, pas in 1960 voor het eerst massaal vervaardigd.
Een grote keuze aan Mardi Grasartikelen vind je op www.mardigrasoutlet.com
In New Orleans is een bezoek aan www.mardigrasworld.com beslist de moeite waard
New Orleans heeft veel bijnamen. De bekendste is wellicht CRESCENT CITY. De stad ligt immers in een halvemaanvormige bocht van de Mississippi ( crescent = croissant = halvemaan)
Lulu Hendley , beter bekend als Lulu White 1868-1939 - "entrepreneur " - ' Madam ' aan het hoofd van Mahogany Hall ( Basin Street 235) in Storyville, het Red-Light District dat in New Orleans bloeide van 1897 tot 1917, jaar waarin het op bevel van de US Navy werd gesloten
Wie meer wenst te vernemen ivm het Red-Light District van New Orleans zal met plezier en leesgenot kennismaken met Al Rose's ' STORYVILLE '
Spencer Williams was de neef en beschermeling van Lulu White. Na de sluiting van Storyville trok hij naar New York waar hij zich ontpopte als een buitengewoon begaafd componist. Zijn werken werden één voor één jazzstandaards zoals BASIN STREET BLUES, MAHOGANY HALL STOMP, TISHOMINGO BLUES, DALLAS BLUES alsook I AIN'T GOT NOBODY dat als medley verscheen samen met Louis Prima's JUST A GIGOLO
Nicholas Girod, burgemeester van New Orleans van 1812 tot 1815 en overtuigd bonapartist, had het plan opgevat om de Franse keizer uit diens ballingschap op Sint-Helena te bevrijden en hem in zijn huis in het French Quarter ( op de hoek van Chartres en St Louis ) te verwelkomen. Het nieuws van Napoleon's overlijden kwam Girod's plannen dwarsbomen
Het interieur en de patio van NAPOLEON HOUSE roepen de sfeer op van de oude wereld en herinneren aan het leven en de wapenfeiten van de Franse keizer. Aan de rustieke bar geniet je van een PIMM'S CUP, een verfrissende aperitief op basis van gin. en dàt met een rustige, klassieke achtergrondmuziek.
Ondanks de mooie plannen van Nicholas Girod heeft Napoleon Bonaparte nooit New Orleans bezocht. Maar in het Cabildo ( deel van het Louisiana State Museum ) rust het keizerlijke doodsmasker. Dit werd in 1834 aan de Crescent City geschonken door François Carlo Antommarchi, persoonlijke arts van de keizer die zijn illustere patiënt tot diens dood op Sint-Helena begeleidde. In ' les derniers moments de Napoléon ' bevestigde Antommarchi dat de keizer overleed aan de gevolgen van maagkanker
In OLD ABSINTHE HOUSE ( hoek Bourbon/Bienville) ontmoetten generaal Andrew Jackson en de piraat Jean Lafitte elkaar om te overwegen hoe zij de Britse invasietroepen het hoofd konden bieden. En het werkte vermits ze erin slaagden om de Britten op 8 januari 1815 succesvol te verslaan en aldus niet alléén de stad New Orleans te redden maar de geschiedenis van de USA een totaal nieuwe wending te geven.
op de hoek van Bourbon en St Philip vind je LAFITTE's BLACKSMITH SHOP, populaire nightspot maar ook ' National Historic Landmark '. Het gebouw dateert van 1770. De piraat Jean Lafitte en zijn broer Pierre runden er een smidse die ze eigenlijk meer als 'façade' gbruikten om hun talrijke smokkelactiviteiten te camoufleren
