Soms maakt een mens associaties tussen de pijn die hij of zij ervaart en de mensen die op die moment in de buurt zijn, of de plaats waar de mens in kwestie op dat moment is. Dat kan een mens een vluchteling maken. Eentje met papieren.
Hoop. Er wordt al wel eens gezegd dat je er wat mee kan. Ik vind het zweverig. In tegenstelling tot yoga en meditatie, vind ik hoop overbodig. Ik heb er met alle wil van de wereld geen tijd voor.
Mijn geloof ligt bij mezelf en logica. De God van de logica vertelt me momenteel dat ik me overdaan heb de laatste weken. Ik heb genegeerd dat ik zwakker wordt door de chemo, m'n uren slaap niet gerespecteerd en vervolgens ben ik in een overempathische bui geraakt.
Maar ja met dat traagdoodgaanschema van me. Ge zou voor minder.
Hierdoor lopen sommige zaken een nader te bepalen vertraging op:
- Fysiek aan het reisbureau geraken. - Fysiek en mentaal helpen bij verhuis. - Mensen hulp vragen ivm websitezaken.
De firma legt de verantwoordlijkheid volledig bij chemotherapie.
De betrokken persoon wendt zich tot muziek, stilte, film en strelende persoonlijkheden.
Donderdagavond werden m'n mama, Robin en ik verwacht op de dienst financiën te Mol. Een collega van m'n mama, Serge, organiseert hier samen met z'n vrouw een theeceremonie. Serge heeft wel wat van Louis Theroux (de enige man die me tijdens m'n slechtste momenten kan geruststellen met z'n stem). Zijn vrouw maakte me erg stil, zalig.
De opbrengst van de inschrijvingen van dit evenementje mogen we gebruiken voor onze reis.
Een bureautje in het gebouw is omgetoverd tot een sfeervol kamertje en de producten die we te ruiken en proeven krijgen zijn zorgvuldig geselecteerd. Het herinnert me sterk aan het basisidee dat me naar Japan lokt. Bezig zijn met wat je bezig bent.
Vele paniekreacties of onrustigheden worden gecreëerd door na te denken over wat geweest is of wat nog zal komen. Enkel de moment waarop je aan het doen bent wat je aan het doen bent, is veilig en vrij. Uiteraard probeerde ik op deze manier m'n beroep uit te voeren maar wanneer afspraken nakomen in realiteit moeilijker wordt, is het tijd om een andere manier te vinden qua onthaasten. M'n doktersattest schrijft me alvast weer een jaar weg van werk.
Het was erg gelukzalig om deze mensen aan het werk te zien. Zelf een theeceremonie kunnen uitvoeren en/of een kimono aandoen lijkt me een puike uitdaging. Mijn God, laat het haalbaar zijn.
Zaterdag werden we verwacht op de Sick in Japan-optredens. Line-up: Tim's blues combo, Jon boat en The new continental radial band. Bij aankomst was het al duidelijk dat alles gearrangeerd was. Even later begonnen tappers, koks, muzikanten en pintjes in elkaar te vloeien. Vooral veel vrienden uit Olen, my father's hometown, kwamen me succes wensen en met graagte sponsoren. De familie Peeters was overweldigend aanwezig en leidde alles in goede banen. Ook mijn familie was aanwezig. Eigenlijk heb ik wel erg puike bloedverwanten. Ze rijden met me om chemo en zien me ziek en maken feestjes om me richting oosten te krijgen.
De bands waren echt zalig om naar te kijken en luisteren. Ik ben geen geweldige danser en kan me op deze moment niet voor de geest halen welke voet het is maar ik heb standaard één voet die meegaat op de ritmes van bepaalde livemuziek. Hij is best tekeer gegaan.
Buikpijn zorgde er vanavond wel voor dat ik me rond 1u best kon terug trekken. De rest van de nacht heb ik me geconcentreerd op het verdragen van die buikspasmen en tegen de ochtend had ik ze onder controle zodat er wat slaap aangevangen kon worden.
Met veel zin om te gaan wandelen dwarrelde ik tegen de middag de slaapkamer uit en de trap af. De locatie van de Sick in Japan-wandeling loog er niet om. Mol is mooi. Om nog maar te zwijgen over alle mensen die al spek stonden voor te bakken en de tafels hadden versierd met bloemetjes. Het klimaat was perfect. Niets koud naar je aangezicht toe, vettig modderig en maar een snuifje regen. We hebben dan ook in plaats van de 3km-wandeling, 6km gewandeld. M'n broek heeft genoten van het zuiverend modderbad en m'n gemoed ook. Dit was allemaal in gang gestoken door Brigitte Viskens en Rudi Sannen met hun aanstekelijke energie.
Mijn mama en haar zus samen in actie zien achter den toog was trouwens erg schattig.
Het is zeker 6 jaar geleden dat ik Glühwein gedronken heb maar vandaag durfde ik. En smaken dat dat deed! M'n ijverige collega's van LotInCo hadden het donkere hutje gevuld met lekkernijen die gelukkig door hun zalige geur in den donkere te vinden waren.
Even verder gewandeld, bleek de eetzaal goed vol. Ik ben vertrokken toen de cola op was. Blij om alle aanwezigen te hebben zien verschijnen.
Slapen zou me vannacht wel moeizaam lukken na al die indrukken.
De dag nadien sta ik toch vroeg op om een vriend te vergezellen naar Gasthuisberg. Het is gewoon 'not done' om iemand zonder specifieke ervaringen in dat ziekenhuis de weg te laten zoeken binnen die muren.
Gisteren in Bonheiden heb ik niet erg veel van m'n chemo geweten. Veel gerust. Ondertussen hoorde ik een verpleegster zeggen: 'Dat zal van de stress zijn.' Komaan griet, stress, daar heb ik eigenlijk echt geen tijd voor.
Het is wederom zondag, onontkomelijk. Buiten is het fris en de chauffage werkt twijfelachtig. De beslissing om het huis te verluchten is sowieso de goeie. Na m'n wasritueel steek ik mezelf in kleding en wurm ik m'n nek in een sjaal. Zakjesthee ga ik vandaag drinken. Na 3 minuten trekken, luidt het alarm van m'n gsm en is ie klaar. De aardperen die ik gekregen heb worden gesneden en gegeten. Zowel gebakken als rauw zijn ze erg bevredigend.
De stereoketen in de keuken draait enkel commerciële cd's, schijfjes van kleinere labels weigert ie. Er zijn spijtig genoeg weinig basiscd's die ik momenteel vind in dit huis. Och, vandaag kan het toch enkel met klassiek en de Klaramuziek speelt. Via de brievenbus kreeg ik een vers doodsprentje om m'n omgeving te versieren. Wederom een versplinterde ziel.
Ook kwam er een brief aan die me vertelt dat het wel eens zou kunnen zijn dat m'n ziekteloon kan dalen. Ach, m'n plan is toch net om economisch voordeliger te gaan wonen. Ik ben de dingen dus nog net een stapje voor. Er zijn gewoon veel dagen dat ik de brievenbus negeer.
Het was best ok, vorig jaar. Of het nieuwe jaar dat ook zal zijn, valt af te wachten. Vermoedelijk zal niet elke dag hetzelfde zijn. Ik heb dood gaan niet ingepland maar het kan gebeuren. En als dat gebeurt, doe ik dat wel. Genezen raken staat in de toekomst ook niet meteen gepland maar mocht het gebeuren, doe ik dat.
Voor de rest wens ik om de mensen die ik vorig jaar zag, dit jaar terug te zien want ik vind ze lief. Elk met hun curieusiteiten.
De tijd is aangebroken dat ik weet wat ik wil. Wat de toekomstige reis naar Japan betreft toch.
In het dagelijkse leven blijft het snakken naar vrijheid en wegen openen met m'n veel aan liefde.
Is verliefd zijn trouwens iets zoals verspelen? Spelen is goed maar de ver maakt er een neerwaartse spiraal aan vasthangen.
In ieder geval: Als je mijn vrienden en mij volgt, zal je getuige zijn van een inspirerende, creatieve reis. Die sowieso nu al is begonnen. We zijn onderweg naar de reis naar het nu in de toekomst. Een reis naar een ander deel van de aardbol, gelegen in het oneindige universum.
Vorige week zat ik in Methana, Griekenland. Het bleek hier niet zonovergoten te zijn maar het uitzicht op zee, de bergen/vulkaan maakten het goed.
Het meest bizarre figuur in ons pensionnetje was den Duitser. Hij riep overdag dat we stil diende te zijn omdat hij last had van lawaai.
Op onze laatste dag kwam hij (toevallig toen ik alleen aan onze kamer was) aankloppen om me te melden dat ik de deur had laten openstaan. Ik vertelde hem dat er voor mij niet erg veel belang was bij het sluiten van die deur. Natuurlijk moest de buitendeur wel dicht, anders komen de katten binnen en die verwoesten bloembakken enz.
Zo een voorval was er twee dagen voordien gebeurd. Ook wist hij me te zeggen dat hij elke week minstens vijf km ging wandelen en dat hij pompte om zijn borstkas en lichaam in conditie te houden.
Na dit gesprek was ik blij de deur te kunnen sluiten en te gaan kakken.
Helaas klopte hij, net toen m'n onderbroekje naar beneden was, terug op de deur.
Bij deze openingsgelegenheid toonde hij me een steen die hij op het strand vond. Deze steen had de contouren van Boeddha en hij vond het terecht een geweldig plezante gebeurtenis om hem gevonden te hebben.
Wat me na enkele seconden opviel was dat deze Boeddha wel gezegend was met enorm grote teelballen als ook een erg grote penis. Dus ik zei: 'Its actually a Boeddha with big balls.'
Op die zin reageerde de Duitser niet, maar galant als hij was, vroeg hij wel of ik het beeldje wou hebben. Natuurlijk wilde ik dat maar ik zag dat hij er zelf nog geen afstand van had gedaan dus liet de zaak rusten.
Het was de eerste keer dat ik aan Boeddha dacht en aan grote mannelijke geslachtsdelen maar eigenlijk is dat helemaal geen gekke combinatie, toch?
De mevrouw die in het bed naast me ligt gelooft erin en ze vraagt of ik dat ook doe. Over het algemeen doe ik niet aan onduidelijke taal dus ik vertel haar dat ik daar nog niet over heb nagedacht. 'Erin' doet me denken aan een schrift dat zich in een kaft bevindt. Geloof ik erin? Ja, als ik dat schrift daar de dag voordien heb ingestoken en ik herinner me dat nog, geloof ik erin!
Nadien komt een verpleegster me nog melden dat ik niet veel opties heb behalve naar het ziekenhuis te komen maar dat ik wel positief dien te blijven want dat komt mijn gezondheid ten goede.
Uit ergernis verleg 'k het onderwerp van conversatie naar één van m'n geveinsde interesses, anders zou ze daar gegarandeerd enkele minuten verdwaasd blijven staan alsof ze een South park-figuur is, wachtend tot de info bij mij doordringt.
Als nu gewoon alle patiënten hun bakkes zouden houden en de verpleegsters hen tot hun fysieke taken zouden beperken.
Als dat zou gebeuren, volgens mij geloof ik er dan in, serieus.
Het lijkt een begrafenis. Een rij mensen staan te wachten om een kostuumdragend iemand te groeten.
Ik wend me af en ga eerst wat babbelen met personen die even later de andere zaal binnen gaan. Daar speelt 'The muffinman' en de muffinman zelf is aanwezig. De entourage rond de container vol LU-koekjes (die om onozele redenen zijn afgekeurd) organiseert deze avond weer warm en gezellig.
Buiten ontmoet ik m'n broer die ook zelfstandig op deze plaats terecht is gekomen.
Even later gaan we prijs opmaken.
Jan Meynen - Sweet Hitch-hiker.
Er staan een heleboel mensen in de expositieruimte maar niemand kijkt naar de schilderingen die tegen de muur hangen. Ze staan gewoon deel uit te maken van elkaar, ofzoiets. Mijn broer en ik gaan al een kijkje nemen terwijl de rest z'n tijd staat te verdoen bij een glaasje wijn.
Er was meteen al één werk dat onze aandacht trok terwijl we zogezegd aan het socializen waren. Het tweede werk van rechts. Een redelijke amount paddogehalte laat in het midden ofdat de bromfietsachteropzittende in kwestie kleding om het lijf draagt of niet en de achtergrond combineert erg knappe donkere tinten.
Meer zien we nog geweldige luchten gecombineerd met festivalgangers en dan lifters naast de weg.
Op bijna het einde van de toer konden we ook een schilderij vinden met een opgerold matje aan de voeten van een persoon. Wouter (mijn broer) zag in het matje en de bagage een menselijk lichaam met afgezakte broek. Zelf kon ik dat er niet uithalen, voor mij bleef het gewoon bagage. Ondertussen dacht ik shit, onze Wouter heeft gewonnen qua fantasierijkheid vandaag.
De zaal had een hevig temperament waardoor er veel geluid was en ook heel wat warmte. We trokken al snel naar het terras om er nog wat uit te waaien. Ik had best zin om Peter (mede-organisator muffinman) met het duwen van de koekjescontainer te gaan helpen maar deed het niet. Stil zitten was m'n ding sowieso niet echt vandaag.
Later ben ik de expositie nog eens gaan bekijken met een vriend van me die geregeld liftend reist. Hij vond een schilderij dat enig in z'n soort was qua categorie er uitspringen. Met twee kinderen die ergens aan een sneeuwlandschap zijn. Zonder te veel detail krijgt de schilder de snoetjes van kinderen weluitgesproken op canvas.
Hij varieert qua detailuitwerking en heeft bovendien z'n eigen versie van 'De schreeuw' van Edvard Munch' hangen. In die netgenoemde kleine reeks lijken de festivalgangers wel een erg zware nacht achter de rug te hebben gehad.
Ik kom nog wel eens terug als het stil is. Het zijn werken die ik wel her en her wil bekijken.
Gisterennacht heb ik mezelf verminkt door met de fiets te vallen.
Oorzaak: bier Schade: schaafwonden en een blauw oog
Al een geluk had ik niet te veel van Milk inc op het rondplein gezien.
Deel 2:
Na een kleine week heb ik against everyone's advice de korstjes van m'n gezicht gefrunnikt en ik zie er terug uit als een gewone mens. 'k Ben nog wel een beetje onder den indruk van het feit dat redelijk wat mensen die ik leuk vindt, vaker zo zat worden als ik was. Het was enkel maar een manier om dicht bij die mensen te zijn waardoor ik op die moment koos voor een alcoholische roes.
Er zijn op één avond dan zoveel indrukken opgedaan dat ik wel een tijd om dat te overpeinzen nodig heb. Terwijl ik synchroon met mijn kat over het tapijt rol en m'n voeten omhoog leg om m'n bloedsomloop te keren moet ik welgemeend lachen.
Sebiet ga ik dansen op een lokaal technofestival. Ik heb me zo normaal mogelijk gekleed en mijn ogen te zwaar geschminkt om undercover te duiken. Mijn favoriete muziek komt er: muziek die ik niet ken, daar ben ik steeds het snelste op mee. Uiteindelijk schop ik geregeld boel en nadien kan ik er dan mee lachen.
Volgens mij ben ik de perfecte klootzak geworden. Kon ik maar terug gaan werken op 't fabriek tussen mijn collegaklootzakken...
Wederom zou ik hen imponeren, niet op z'n minst met m'n boeren.
Terwijl Michèle in de luchthaven bijna op 't vliegtuig naar Afrika zat, ben ik met de fiets door de gietende regen pizza gaan halen. Zo had ik ook wat avontuur.
Alhoewel, avontuurlijk? Ik ben naar de pizzeria gereden omdat ik het avontuur niet aankan van een pizza te laten leveren. Het is namelijk een wetenschap dat eten uit de kebabzaak een portie te vettig is, zonder dat die vettigheid enige bijdrage is aan de smaak.
En ach, reizen, of het nu op een vliegtuig is of op de fiets. Het is ontspannend wanneer je alleen bent en je omgeving je eigen interpretatie kan geven.
Ooit heb ik zo op een fiets gereden die expres overkop ging. Het was een attractie op Pennenzakkenrock die me erg aanstond.
Voor deze gelegenheid de tekst van de Lambada in 't Nederlands:
Degene die mij eens aan het huilen maakte, verliet mij huilend Degene die mij eens aan het huilen maakte, verliet mij huilend
Hij zal huilen als hij terugdenkt aan de liefde die hij eens niet wist te koesteren Hij zal huilen als hij terugdenkt aan de liefde die hij eens niet wist te koesteren
Herinneringen zullen hem volgen, waar hij ook gaat Herinneringen zullen mij altijd volgen, waar ik ook ga
Dans, zon en zee, ik zal ze in mijn ogen houden De liefde die je doet verliezen en vinden Ik zal de Lambada dansen als ik terugdenk aan deze liefde Die mij voor een dag, een moment koning maakte
Herinneringen zullen hem volgen, waar hij ook gaat Herinneringen zullen mij altijd volgen, waar ik ook ga
Hij zal huilen als hij terugdenkt aan de liefde die hij eens niet wist te koesteren
Zang, lach en pijn, liefdes melodie Een moment dat bleef hangen in de lucht
Gewoon over gisteren en vandaag. Yellowstock (gisteren) is zowat een jaarlijkse traditie om heen te gaan en dit jaar kon ik weer een kleine helpende hand bieden door de inkom drie uren kort te bevolken samen met een ander meisje.
Mostera delicio was tijdens het tweede deel wel erg goed te smaken, iemand die bij de Jacky of de Stef stond vond het eerste deel dan weer superieur. Zanger zong zonder microfoon en de zaal leende zich daar goed tot.
Nadien heb ik staan lullen met stonercrewmaten who I love dearly.
The atomic bitchwax creëerde een moment dat vele vrouwen onthulde in hun onzelfkennis. Ze gingen een nummer brengen over hoe zeer dat ge een bepaald wijf dood wilt omdat ze zo hatelijk is. Sommige vrouwen keken zo naar elkaar van alé. Maar kom. We kunnen allemaal wel eens erg diepgaand irritant zijn.
Vandaag hadden we wat volk op bezoek. Ik hou van bezoek dat hier wat komt relaxen. Ons bad heeft al menige mensen doen heropleven en het bed boven... als die matras zou kunnen spreken/filmen. We zouden wat materiaal bijeen krijgen.
Robin had 't eten gereed gemaakt terwijl Hans en ik al aan de vloeistoffen van dokter Dodoens zaten. Dokter Rembert Dodoens kruidenwijn schakelen Hans, Robin en ik meer in voor een second opinion. Hij leert ons meestal dat het lachen is wanneer je enkele glaasjes gevorderd bent.
Vandaag was ik inwendig contrastvol met hitte ter hoogte van m'n vagina en keel (yeah, the important spots).
Volgende week weet ik meer daarover.
Eén ding is zeker, ik ben gevorderd naar zwaar hulpbehoevend. Telkens wanneer ik m'n handen met crème insmeer, krijg ik met alle wil van de wereld de whiskyfles niet open. Bovendien leidt die mislukte poging dan tot het vuil maken van het glas van de fles aan de buitenkant.
En een vuile fles staat echt niet mooi in onze barkast.
Daarom moet er altijd een persoon met droge handen in m'n buurt zijn...
De chemo van deze week is uitgesteld. Deze week ben ik neutrofiel. Klinkt pervers, misschien is het dat ook.
Graspop lijkt me nog steeds een slecht idee door de hoge inkomprijzen, de klankonzekerheid en de lange afstanden tussen de podia. Het zou me ook verbazen dat ik er nog zulk een feestje meemaak als enkele jaren terug met Ministry.
Ik denk wel dat het 2008 was toen den Tom het lokale café dat hij uitbaatte voor een weekend sloot om loos te gaan op Graspop en tijdens het eerdervernoemde optreden zogezegd per ongeluk tegen alle omstaande grieten viel.
Ach ja, dit jaar Mol braderij.
De braderij is niets met gebraad. Peggy was er gisteren op zoek naar een gebraad worstje maar haar zoektocht leidde niet tot een vondst. Het thema is al minstens voor het tweede jaar Brazil.
M.aw. de gemeente Mol laat drummers en danseressen met een Braziliaansachtige look overkomen uit Amsterdam om ons te amuseren en de straten te versieren.
De danseressen zijn erg vriendelijk op het eerste zicht en hebben weinig om de billen.
Vanop het terras van het café van de Christelijke mutualiteit hadden Hans en ik een goei zicht op de geilende tijdelijk verlamde mannen die hun dagje wel hadden.
Toen ik er vertok, vergat ik bijna m'n handtas.
Inhoud: Een urinestaal die bedoeld was voor op de kliniek, handboeisleuteltjes (ik vond geen fietsslot in de Wibra), snoepjes waar je niet op mag bijten en sigaretten omdat ik het klote vindt dat er eventueel binnenkort een longkwab van me weggaat en ik m'n lichaam nu maximum wil benutten.
Muizenissen spookten de laatste dagen al wel eens door m'n hoofd.
Momenteel sta ik even ver als jij, of even dicht. Ooit ga ik dood. Als ik naar boven toe loop met m'n emmertje, aftrekker en dweil, roept m'n vriend: 'Doe voorzichtig op de trap.
Terwijl ik het gevoel heb fysiek terug op te bouwen, zitten er toch weer een soort bolletjes in me. Drie in totaal.
Het nieuwste snufje zit aan m'n staartbeen. Lijkt me enorm nuttig daar, aangezien dat een zwakke plek is en ik vaak moeilijk van een stoel/uit bad recht raak.
Graag zou ik dit letsel langwerpig hebben zodat het kan uitgroeien tot een werkelijke staart, met wat veerkracht alsjeblieft.
Ik wou graag figuurtjes in m'n haar laten scheren en vertelde dat door de telefoon tegen de kapdame. In dit salon zijn ze gespecialiseerd in scheren.
Een afspraak had ik vast maar bij m'n aankomst daar, kwamen de kappers uit de lucht gevallen en kreeg ik een gesprek over winterbanden naar m'n hoofd geslingerd. Bovendien hadden ze me buitengestuurd met een vrouw-van-middelbare-leeftijd-kapsel...
De kapper en ik maakten een nieuwe afspraak zodat hij m'n hoofd figuurlijk kon bewerken maar zin had de mens me niet gegeven. Terugkeren deed ik dan ook niet meer.
-10 april: Geniale gastvrijheid en geweldig comfort bij Bidi. Kennismaking met Eefje, m'n vrouwelijke compagnon in ons tijdelijk Roadburngezin.
Niet geheel in vorm maar in Tilburg geraakt waardoor blij.
Locrain gezien. Regarde les hommes tomber leek te druk. Vroeg terug naar 't appartement gekeerd.
- 11 april:
Magma meegemaakt, naar de vertelsels van Comus geluisterd. Main stage is geweldig omdat ge kunt zitten. Ron Van Herpen's jamsessie eindigde in m'n hoofd in de ruimte, space.
Erna vroegen mensen meteen aan me wat ik wou doen en daar werd ik behoorlijk chagrijnig van. Ik heb mezelf dus terecht geïsoleerd. Niet meer op den afterparty geraakt wat zonde was. Het nachtelijk uur bleek niet haalbaar. Een alcoholvrij festivaldagje was het.
- 12 april:
Beter. Het rusten heeft me geheeld. De dag begon spectaculair met 'Dario Mars and the guillotines'. De zangeres was zo'n 'in your face' dat het publiek twee meter van het podium af bleef staan. De 'Cul de sac' was wat klein voor deze band!
Nadien op 't terras gestaan en de mannen van Yama gedag gezegd. Alsook met de drummer van Ron van Herpen's jamsessie staan tetteren. Leuke man. Horizont trok veel volk en was enorm.
- 13 april:
'Selim Lemoushi's enemies' aan het missen. Afterburner zou het intensieve weekend te lang maken maar fuck, wat een lineup... 'New keepers of the water tower' ook aan 't missen. Wel een tof Turnhouts cafeetje over 't station ontdekt bij onze busoverstap.
Blij om de huisdieren weder te zien uiteraard.
- 14 april:
Naar de yogales geweest. Vandaag was ik in spiegelbeeld. Vaak rechts bewogen wanneer het eigenlijk links moest zijn en omgekeerd.
- 15 april:
Sarah komt vertellen dat ze zwanger is! Kleine boelekes die op komst zijn, zijn de beste. Ik ken haar vanaf mijn O jaar. Baby's groeien op en krijgen zelf baby's. Oneindig die cyclus.
's Avonds reed ik met Yolanda mee om wat volle maan-kracht op te gaan doen. Lang rechtop blijven zitten was moeilijk.
- 16 april:
Wereldwinkel opengedaan en weer in de war gezeten met het leeggoed, bijna een klant onbedoeld in 't zak gezet. Dank aan de vrouw haar assertiviteit!
- 17 april:
Aan krokodilzwemmen gedaan in 't peuterbad te Dommelslag. Tijl die een klein beetje ouder is dan een jaar, was vaak snel weg in z'n babyzwemband en Sandra en ik volgden hem. Ons vake verjaart maar ik heb vandaag geen tijd om er fysiek te geraken.
- 18 april:
Bij Katleen op bezoek geweest in haar mooie appartement. Altijd zalig om haar te zien!
Later op de dag ging ik bij mensen, die net als Robin en ik bij LETS aangesloten zijn, op hun honden passen in een mooi gelegen huis met knappe tuin en tv-aansluiting. Ontspannende tijden.
- 19 april. Bij ons vake en moeke geweest. Ouder worden is geen lachertje. Een geluk dat er mensen zijn die komen verplegen etc. De tijd dat er maar enkele mensen mijn grootouders hun huis betraden en hun schoenen uitdeden is voorbij.
