Een vreemd verhaaltje

Inhoud blog

	Speedy en Wiske.
	Daglicht in het nachtsprookje.
	De strijkparelprinses.
	Kunstminnares...
	Nou zeg...

Zoeken in blog

Beoordeel dit blog

19-09-2014

Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.

The easy way leads nowhere.

Het lijkt een begrafenis. Een rij mensen staan te wachten om een kostuumdragend iemand te groeten.

Ik wend me af en ga eerst wat babbelen met personen die even later de andere zaal binnen gaan. Daar speelt 'The muffinman' en de muffinman zelf is aanwezig. De entourage rond de container vol LU-koekjes (die om onozele redenen zijn afgekeurd) organiseert deze avond weer warm en gezellig.

Buiten ontmoet ik m'n broer die ook zelfstandig op deze plaats terecht is gekomen.

Even later gaan we prijs opmaken.

Jan Meynen - Sweet Hitch-hiker.

Er staan een heleboel mensen in de expositieruimte maar niemand kijkt naar de schilderingen die tegen de muur hangen. Ze staan gewoon deel uit te maken van elkaar, ofzoiets. Mijn broer en ik gaan al een kijkje nemen terwijl de rest z'n tijd staat te verdoen bij een glaasje wijn.

Er was meteen al één werk dat onze aandacht trok terwijl we zogezegd aan het socializen waren. Het tweede werk van rechts. Een redelijke amount paddogehalte laat in het midden ofdat de bromfietsachteropzittende in kwestie kleding om het lijf draagt of niet en de achtergrond combineert erg knappe donkere tinten.

Meer zien we nog geweldige luchten gecombineerd met festivalgangers en dan lifters naast de weg.

Op bijna het einde van de toer konden we ook een schilderij vinden met een opgerold matje aan de voeten van een persoon. Wouter (mijn broer) zag in het matje en de bagage een menselijk lichaam met afgezakte broek. Zelf kon ik dat er niet uithalen, voor mij bleef het gewoon bagage. Ondertussen dacht ik shit, onze Wouter heeft gewonnen qua fantasierijkheid vandaag.

De zaal had een hevig temperament waardoor er veel geluid was en ook heel wat warmte. We trokken al snel naar het terras om er nog wat uit te waaien. Ik had best zin om Peter (mede-organisator muffinman) met het duwen van de koekjescontainer te gaan helpen maar deed het niet. Stil zitten was m'n ding sowieso niet echt vandaag.

Later ben ik de expositie nog eens gaan bekijken met een vriend van me die geregeld liftend reist. Hij vond een schilderij dat enig in z'n soort was qua categorie er uitspringen. Met twee kinderen die ergens aan een sneeuwlandschap zijn. Zonder te veel detail krijgt de schilder de snoetjes van kinderen weluitgesproken op canvas.

Hij varieert qua detailuitwerking en heeft bovendien z'n eigen versie van 'De schreeuw' van Edvard Munch' hangen. In die netgenoemde kleine reeks lijken de festivalgangers wel een erg zware nacht achter de rug te hebben gehad.

Ik kom nog wel eens terug als het stil is. Het zijn werken die ik wel her en her wil bekijken.

Geef hier uw reactie door