Gisterennacht heb ik mezelf verminkt door met de fiets te vallen.
Oorzaak: bier Schade: schaafwonden en een blauw oog
Al een geluk had ik niet te veel van Milk inc op het rondplein gezien.
Deel 2:
Na een kleine week heb ik against everyone's advice de korstjes van m'n gezicht gefrunnikt en ik zie er terug uit als een gewone mens. 'k Ben nog wel een beetje onder den indruk van het feit dat redelijk wat mensen die ik leuk vindt, vaker zo zat worden als ik was. Het was enkel maar een manier om dicht bij die mensen te zijn waardoor ik op die moment koos voor een alcoholische roes.
Er zijn op één avond dan zoveel indrukken opgedaan dat ik wel een tijd om dat te overpeinzen nodig heb. Terwijl ik synchroon met mijn kat over het tapijt rol en m'n voeten omhoog leg om m'n bloedsomloop te keren moet ik welgemeend lachen.
Sebiet ga ik dansen op een lokaal technofestival. Ik heb me zo normaal mogelijk gekleed en mijn ogen te zwaar geschminkt om undercover te duiken. Mijn favoriete muziek komt er: muziek die ik niet ken, daar ben ik steeds het snelste op mee. Uiteindelijk schop ik geregeld boel en nadien kan ik er dan mee lachen.
Volgens mij ben ik de perfecte klootzak geworden. Kon ik maar terug gaan werken op 't fabriek tussen mijn collegaklootzakken...
Wederom zou ik hen imponeren, niet op z'n minst met m'n boeren.
Terwijl Michèle in de luchthaven bijna op 't vliegtuig naar Afrika zat, ben ik met de fiets door de gietende regen pizza gaan halen. Zo had ik ook wat avontuur.
Alhoewel, avontuurlijk? Ik ben naar de pizzeria gereden omdat ik het avontuur niet aankan van een pizza te laten leveren. Het is namelijk een wetenschap dat eten uit de kebabzaak een portie te vettig is, zonder dat die vettigheid enige bijdrage is aan de smaak.
En ach, reizen, of het nu op een vliegtuig is of op de fiets. Het is ontspannend wanneer je alleen bent en je omgeving je eigen interpretatie kan geven.
Ooit heb ik zo op een fiets gereden die expres overkop ging. Het was een attractie op Pennenzakkenrock die me erg aanstond.
Voor deze gelegenheid de tekst van de Lambada in 't Nederlands:
Degene die mij eens aan het huilen maakte, verliet mij huilend Degene die mij eens aan het huilen maakte, verliet mij huilend
Hij zal huilen als hij terugdenkt aan de liefde die hij eens niet wist te koesteren Hij zal huilen als hij terugdenkt aan de liefde die hij eens niet wist te koesteren
Herinneringen zullen hem volgen, waar hij ook gaat Herinneringen zullen mij altijd volgen, waar ik ook ga
Dans, zon en zee, ik zal ze in mijn ogen houden De liefde die je doet verliezen en vinden Ik zal de Lambada dansen als ik terugdenk aan deze liefde Die mij voor een dag, een moment koning maakte
Herinneringen zullen hem volgen, waar hij ook gaat Herinneringen zullen mij altijd volgen, waar ik ook ga
Hij zal huilen als hij terugdenkt aan de liefde die hij eens niet wist te koesteren
Zang, lach en pijn, liefdes melodie Een moment dat bleef hangen in de lucht
Gewoon over gisteren en vandaag. Yellowstock (gisteren) is zowat een jaarlijkse traditie om heen te gaan en dit jaar kon ik weer een kleine helpende hand bieden door de inkom drie uren kort te bevolken samen met een ander meisje.
Mostera delicio was tijdens het tweede deel wel erg goed te smaken, iemand die bij de Jacky of de Stef stond vond het eerste deel dan weer superieur. Zanger zong zonder microfoon en de zaal leende zich daar goed tot.
Nadien heb ik staan lullen met stonercrewmaten who I love dearly.
The atomic bitchwax creëerde een moment dat vele vrouwen onthulde in hun onzelfkennis. Ze gingen een nummer brengen over hoe zeer dat ge een bepaald wijf dood wilt omdat ze zo hatelijk is. Sommige vrouwen keken zo naar elkaar van alé. Maar kom. We kunnen allemaal wel eens erg diepgaand irritant zijn.
Vandaag hadden we wat volk op bezoek. Ik hou van bezoek dat hier wat komt relaxen. Ons bad heeft al menige mensen doen heropleven en het bed boven... als die matras zou kunnen spreken/filmen. We zouden wat materiaal bijeen krijgen.
Robin had 't eten gereed gemaakt terwijl Hans en ik al aan de vloeistoffen van dokter Dodoens zaten. Dokter Rembert Dodoens kruidenwijn schakelen Hans, Robin en ik meer in voor een second opinion. Hij leert ons meestal dat het lachen is wanneer je enkele glaasjes gevorderd bent.
Vandaag was ik inwendig contrastvol met hitte ter hoogte van m'n vagina en keel (yeah, the important spots).
Volgende week weet ik meer daarover.
Eén ding is zeker, ik ben gevorderd naar zwaar hulpbehoevend. Telkens wanneer ik m'n handen met crème insmeer, krijg ik met alle wil van de wereld de whiskyfles niet open. Bovendien leidt die mislukte poging dan tot het vuil maken van het glas van de fles aan de buitenkant.
En een vuile fles staat echt niet mooi in onze barkast.
Daarom moet er altijd een persoon met droge handen in m'n buurt zijn...
De chemo van deze week is uitgesteld. Deze week ben ik neutrofiel. Klinkt pervers, misschien is het dat ook.
Graspop lijkt me nog steeds een slecht idee door de hoge inkomprijzen, de klankonzekerheid en de lange afstanden tussen de podia. Het zou me ook verbazen dat ik er nog zulk een feestje meemaak als enkele jaren terug met Ministry.
Ik denk wel dat het 2008 was toen den Tom het lokale café dat hij uitbaatte voor een weekend sloot om loos te gaan op Graspop en tijdens het eerdervernoemde optreden zogezegd per ongeluk tegen alle omstaande grieten viel.
Ach ja, dit jaar Mol braderij.
De braderij is niets met gebraad. Peggy was er gisteren op zoek naar een gebraad worstje maar haar zoektocht leidde niet tot een vondst. Het thema is al minstens voor het tweede jaar Brazil.
M.aw. de gemeente Mol laat drummers en danseressen met een Braziliaansachtige look overkomen uit Amsterdam om ons te amuseren en de straten te versieren.
De danseressen zijn erg vriendelijk op het eerste zicht en hebben weinig om de billen.
Vanop het terras van het café van de Christelijke mutualiteit hadden Hans en ik een goei zicht op de geilende tijdelijk verlamde mannen die hun dagje wel hadden.
Toen ik er vertok, vergat ik bijna m'n handtas.
Inhoud: Een urinestaal die bedoeld was voor op de kliniek, handboeisleuteltjes (ik vond geen fietsslot in de Wibra), snoepjes waar je niet op mag bijten en sigaretten omdat ik het klote vindt dat er eventueel binnenkort een longkwab van me weggaat en ik m'n lichaam nu maximum wil benutten.
Muizenissen spookten de laatste dagen al wel eens door m'n hoofd.
Momenteel sta ik even ver als jij, of even dicht. Ooit ga ik dood. Als ik naar boven toe loop met m'n emmertje, aftrekker en dweil, roept m'n vriend: 'Doe voorzichtig op de trap.
Terwijl ik het gevoel heb fysiek terug op te bouwen, zitten er toch weer een soort bolletjes in me. Drie in totaal.
Het nieuwste snufje zit aan m'n staartbeen. Lijkt me enorm nuttig daar, aangezien dat een zwakke plek is en ik vaak moeilijk van een stoel/uit bad recht raak.
Graag zou ik dit letsel langwerpig hebben zodat het kan uitgroeien tot een werkelijke staart, met wat veerkracht alsjeblieft.
Ik wou graag figuurtjes in m'n haar laten scheren en vertelde dat door de telefoon tegen de kapdame. In dit salon zijn ze gespecialiseerd in scheren.
Een afspraak had ik vast maar bij m'n aankomst daar, kwamen de kappers uit de lucht gevallen en kreeg ik een gesprek over winterbanden naar m'n hoofd geslingerd. Bovendien hadden ze me buitengestuurd met een vrouw-van-middelbare-leeftijd-kapsel...
De kapper en ik maakten een nieuwe afspraak zodat hij m'n hoofd figuurlijk kon bewerken maar zin had de mens me niet gegeven. Terugkeren deed ik dan ook niet meer.
-10 april: Geniale gastvrijheid en geweldig comfort bij Bidi. Kennismaking met Eefje, m'n vrouwelijke compagnon in ons tijdelijk Roadburngezin.
Niet geheel in vorm maar in Tilburg geraakt waardoor blij.
Locrain gezien. Regarde les hommes tomber leek te druk. Vroeg terug naar 't appartement gekeerd.
- 11 april:
Magma meegemaakt, naar de vertelsels van Comus geluisterd. Main stage is geweldig omdat ge kunt zitten. Ron Van Herpen's jamsessie eindigde in m'n hoofd in de ruimte, space.
Erna vroegen mensen meteen aan me wat ik wou doen en daar werd ik behoorlijk chagrijnig van. Ik heb mezelf dus terecht geïsoleerd. Niet meer op den afterparty geraakt wat zonde was. Het nachtelijk uur bleek niet haalbaar. Een alcoholvrij festivaldagje was het.
- 12 april:
Beter. Het rusten heeft me geheeld. De dag begon spectaculair met 'Dario Mars and the guillotines'. De zangeres was zo'n 'in your face' dat het publiek twee meter van het podium af bleef staan. De 'Cul de sac' was wat klein voor deze band!
Nadien op 't terras gestaan en de mannen van Yama gedag gezegd. Alsook met de drummer van Ron van Herpen's jamsessie staan tetteren. Leuke man. Horizont trok veel volk en was enorm.
- 13 april:
'Selim Lemoushi's enemies' aan het missen. Afterburner zou het intensieve weekend te lang maken maar fuck, wat een lineup... 'New keepers of the water tower' ook aan 't missen. Wel een tof Turnhouts cafeetje over 't station ontdekt bij onze busoverstap.
Blij om de huisdieren weder te zien uiteraard.
- 14 april:
Naar de yogales geweest. Vandaag was ik in spiegelbeeld. Vaak rechts bewogen wanneer het eigenlijk links moest zijn en omgekeerd.
- 15 april:
Sarah komt vertellen dat ze zwanger is! Kleine boelekes die op komst zijn, zijn de beste. Ik ken haar vanaf mijn O jaar. Baby's groeien op en krijgen zelf baby's. Oneindig die cyclus.
's Avonds reed ik met Yolanda mee om wat volle maan-kracht op te gaan doen. Lang rechtop blijven zitten was moeilijk.
- 16 april:
Wereldwinkel opengedaan en weer in de war gezeten met het leeggoed, bijna een klant onbedoeld in 't zak gezet. Dank aan de vrouw haar assertiviteit!
- 17 april:
Aan krokodilzwemmen gedaan in 't peuterbad te Dommelslag. Tijl die een klein beetje ouder is dan een jaar, was vaak snel weg in z'n babyzwemband en Sandra en ik volgden hem. Ons vake verjaart maar ik heb vandaag geen tijd om er fysiek te geraken.
- 18 april:
Bij Katleen op bezoek geweest in haar mooie appartement. Altijd zalig om haar te zien!
Later op de dag ging ik bij mensen, die net als Robin en ik bij LETS aangesloten zijn, op hun honden passen in een mooi gelegen huis met knappe tuin en tv-aansluiting. Ontspannende tijden.
- 19 april. Bij ons vake en moeke geweest. Ouder worden is geen lachertje. Een geluk dat er mensen zijn die komen verplegen etc. De tijd dat er maar enkele mensen mijn grootouders hun huis betraden en hun schoenen uitdeden is voorbij.
In de kinderperiode van m'n leven speelde ik bij m'n grootouders met de 'Twins'. Het waren acht miniatuurpopjes met een eigen speeltuin die ik kon opbouwen. Om de realiteitszin te versterken kwam soms de kermis langs. Als attractie voorzag ik een slazwierder. De poppetjes gingen er zorgvuldig naast elkaar inzitten waarna de pret kon beginnen.
Door de goede herinneringen daaraan heb ik beslist dat m'n nieuwe slazwierder een authentieke wordt. Met handvat, zonder koord.
Ik probeer zulke slazwierder in de winkels te vinden die ik passeer.
Casa heeft enkel het model met koord. Alle andere modellen kunnen ze nog niet bestellen. Zelfs slazwierders hebben andere modellen naarvanant het seizoen blijkbaar. Eens het nieuwe seizoen aanbreekt, wordt het gamma weer groter.
Blokker heeft er ook enkel met koord...
In Action weten ze van niks. Wie, in godsnaam, eet er nog sla in tijden waar er allerlei goedkoop snoepgoed in aanbieding is?
Big Bazaar verrast me aangenaam met z'n sfeermuziek, alsook de kassadame die vriendelijk is, montert me enkele seconden op. Spijtig genoeg hebben ze enkel dingen die je niet nodig hebt.
Een bezoek aan de Molderdijk met de fiets is ten alle tijden vermoeiend.
Telkens keer ik terug om teleurgesteld in de mensheid thuis te arriveren. Gelukkig heb ik Robin thuis die kruiden laat groeien en bloemetjes in de tuin zet. Ook hebben we de wereldwinkel in 't centrum. Waar we wel voor meer kwaliteit en creativiteit garant staan.
Ik geef alleszins niet op. Terwijl velen van jullie je dagtaken gaan vervullen, jaag ik verder op de slazwierder van m'n dromen.
De laatste maanden krijg ik vaak, plots, hevig veel pijn in m'n darm die lijkt door te trekken naar andere organen. Ieder orgaan geeft z'n eigen reflectie op die pijn weer, die dan weer uitstraalt.
Pijnstilling die 'k dan neem, kots ik op die moment uit. Obstructie. Littekenweefsel aan de binnenkant van m'n darm dat m'n voedsel tegenhoudt. Het is een mooi woord vind ik, obstructie. Een beetje ongezonde tegenstand is het gewoon.
Het laat me steeds twee opties. Thuis blijven en m'n dieren en vriend terroriseren of in het ziekenhuis met een dement oudje samenhokken voor een nacht. Terwijl ik dit typ, komt er al een grijns op m'n gezicht. Ik heb namelijk een fascinatie voor demente oudjes (en terroriseer m'n huisgenoten niet graag). Het huwelijk tussen geest en lichaam is fataal mislukt in hun geval.
Ze zijn aartsmoeilijk lief te hebben maar beschouwen je meteen als één van hun kinderen. Soms denken ze ook dat je hun hond bent wanneer je beweegt. Kom je na 22u de kamer terug op, klagen ze een beetje omdat je zo laat thuis bent.
Ze vertellen je ook over het feit dat ze niet kunnen slapen omdat ze overdag slapen, dat compleet vergeten en soms compleet gedesoriënteerd zijn in ruimte en tijd.
Vaak hebben ze alsook wat last van Parkinson en word je zeeziek als je er lang naar kijkt. Het vervelendste stuk is weggelegd voor de mensen zelf. Aan je coördinatie en geheugen verliezen is weinig elegants. In het 'nu' leven is tof wanneer het een optie is. Als enige mogelijkheid heb je er minder aan.
Bovendien komen ze vaak in 't ziekenhuis terecht met verse kanker. Ja man, oud worden, het is niet van de poes.
Verse kankers krijgen het meeste bezoek uiteraard. Dat bezoek erbij, is (by the way) niet wat je wenst op die moment. Meestal is geen van ons twee ermee opgezet.
Hoe zijn ze 'ze' geworden? Hun identiteit gaat vaak verloren door veel VTM zien en het ziekenhuissysteem waar de verpleging even luid roept tegen niet-hardhorige mensen. Door de rimpels die hun gelaat tekenen.
Oud worden is erg vermoeiend.
Vandaar gaat al m'n liefde van vanavond naar de verzorgers/verplegers die met een aanstekelijk enthousiasme oudere mensen verder helpen.
En naar mijn moeke en vake die het doen met hetgeen ze hebben.
Ik ontwaak en zie dat het een perfect aanvaardbaar uur is om op te staan. Helaas ligt er geen geluk in 't vooruitzicht. De kootjes in m'n tenen zijn stijf alsook elk ander scharnier in m'n omhulsel. Vandaag heb ik niets te doen behalve de ogen te sluiten en het feit te negeren dat het dag is.
Het nachtsprookje bestaat niet meer. Ik ben 's nachts te moe en voor avonturen te stijf. Dus ik ben op zoek naar een andere naam. Namiddagse Netedeiningen lijkt me wel wat.
...cursus zelfmoordgedachten uit hoofden praten met beperkte energie. Google geeft een site aan met titel: 'Ik wil zelfmoord plegen, hoe?'
Helaas is de durf niet aanwezig om persoonlijk gericht over te gaan tot verdeling van info over hoe je het het best doet. De goesting in de informatieverspreiding is er alleszins wel.
Godverdekke, daar ging m'n laatste straaltje kracht. Weg naar snode gedachten.
Zulke dingen op termijn bekeken... Het werkelijke probleem is toch de onwetendheid van de wijze waarop. Het geloof in het feit dat die unknow-how het basisprobleem is, leid me af van het vieze besef dat de meeste van m'n vrienden mislukkelingen zijn.
Maar het is een logisch gevolg op de overdaad aan prikkels. Je zou voor minder een keer willen stoppen met leven. Het echte lastige ding voor mezelf is dat ik het ongemakkelijk vind om mensen te overtuigen van het nut van hun leven. Ze dienen zichzelf te overtuigen.
In mijn ideale wereld is er geen plaats voor pruiken noch ruimte voor vermomming. Zo kunnen contacten vlot gebeuren en verenigingen werkloos zijn.
Internet zou daar enkel voor porno dienen en zwarte piet zou geen vunzige oude man om zich heen hoeven te hebben.
Het afschaffen van de terugbetaling voor pruiken bij haaruitval zou toch een revolutionaire vooruitgang kunnen zijn.
Net zoals het afschaffen van Sinterklaas goed kan zijn voor de opgroeiende mens (sorry Piet). Ik geloof niet dat het heilzaam is om je kinderen voor te liegen en ze net voor kerst extra cadeautjes te 'moeten' kopen.
Na de PET-scan, neem ik de nuttige dingen uit m'n locker. 'Blij dat ik daarvan af ben', zeg ik tegen de verpleger. 'Er zijn wel leukere dingen om te doen.' 'Tja, maar als het moet, moet het', zei Jef. 'Dat is maar hoe je het bekijkt', merk ik op terwijl 'k m'n muts over de beginnende hanenkam op m'n hoofd schuif.
Het heeft eerder te maken met de helderheid van de objectieve realiteit. Als ik op m'n werk geen lamp achter de ruit die ik moet keuren krijg, is het onmogelijk om te zien ofdat er vuil op hangt. Vervolgens is de optie dat ik er het juiste vuil afhaal (zonder vegen te maken) zo goed als onbestaande. Als ik een oncoloog raadpleeg, voel ik me dan ook verplicht om hem de gewenste beelden te schenken. Vrij logisch allemaal.
Een vangnet creëer ik ondertussen maar. Verdrietig zijn om al die dingen die een probleem vormen werkt, als je al down bent, kan er je weinig raken. Vandaar is het de oplossing van de dag. Deze week lijk 'k het nogal gehad te hebben met die cellen die niks doen (behalve zich voortplanten) en waar veel mensen zoveel angst voor hebben. En de toekomstige dinsdagse wetenschap over of er foute kernen zijn die zich groot genoeg tonen. Misschien zijn ze zo klein dat ik weeral mag gaan hopen dat ze weg zijn. Is die laatste optie niet minstens even vermoeiend? Nee hoor, zoiets heet dan: 'Goed nieuws.'
Goed nieuws wil gewoon zeggen dat ik mijn lakens op tijd kan wassen en boodschappen kan gaan doen, meer is er niet aan hoor.
Vergankelijkheid. Het laatste van de cyclus. De toeristentrekkenden ruïne in het landschap. Het succes van 'The battle we didn't choose'.
Als er een waarheid zou zijn, zou het de waarheid van het einde zijn. De schoonheid van mensen die een einde bouwen in hun realiteit. Misschien is er een leefbare toekomst waarin diersoorten uitsterven en klimaten veranderen. Eén waarin occasioneel kinderen sterven. De acceptatie van een einde zou ons verder kunnen brengen.
En dichter bij huis. Wanneer je postduif is uitgestorven en de straat naast je plots een rivier is geworden, moet je samenwerken.
Hier laat ik je achter, ode aan m'n darm.
P.S.: Er is een einde waar we naartoe werken. Ook al is het leven hard. Flexibiliteit kan je redden.
Brengst van ritme in Parkinson met autistische toets.
Een donderdagavond overbevolkt met activiteiten. Keuze was er tussen een documentaitrefilm over orka's in gevangenschap, een vergadering van een biologische gemeentetuin die wordt opgestart, volle maan meditatie bij Rita...
Maar we hebben kaarten voor Meuris in Overpelt. Met onze Wouter zijn majestueuze Rover rijden we erheen. Aan de parking stopt Robin net toch wel voor het viertal dat de straat wenst over te steken. Eentje is het wachten op een stopbeslissing al snel beu en steekt achter de auto over. De anderen nemen het zebrapad zoals het hoort.
Stijn Meuris dames en heren. Logica boven verkeersregels, daar hou ik van.
De zetels zitten goed en bij het idee dat de artiest van de avond een televisieprogramma over de ruimte heeft gehad, voel 'k me veilig.
Waarop ie het liedje 'Als ik 's nachts door Veerle rijd' inzet. Meteen overdonderd zit ik na enkele nummers al te headbangen. De ouderwetse gloeilampen die het podium omringen maken sfeer. Toch hou 'k de kap van m'n vestje op. Als bescherming tegen het niet zo flatterende dialect dat ze hier al wel eens gebruiken.
We zitten aan de uitgang van de zaal, zalig. Als eerste wil ik pissen wanneer de pauze komt. Goed begonnen is half gewonnen maar wanneer de exit-deur eerder de deur van de keuken blijkt te zijn en ik begrijp dat in een soeppot pissen not done is, snap 'k er nog weinig van. Nondedju.
als ik 's nachts door Veerle rijd dan voel ik de mensen kijken en weet wie men benijdt dat ben ik in de wagen met Veerle aan m'n zij dat ben ik in de warmte terwijl ik door Veerle rijd
lange lange wegen om door Veerle heen te gaan niets kan me bewegen om hier sneller te gaan nog tien minuten rijden het einde komt in zicht mooie tien minuten oh wat een mooi gezicht
soms zou ik willen vragen waarom niet alle dagen? Veerle!
het is al lang geleden dat ik Veerle vond de kortste weg naar mijn geluk ik was blij dat zij bestond nog tien minuten rijden het einde komt in zicht mooie tien minuten oh wat een mooi gezicht...
soms zou ik willen vragen waarom niet alle dagen? Veerle!
Steven selecteerde wat kiwi's en stak ze in een zakje. Op de weegschaal zocht hij naar de gepaste toets. Die zou het gewicht in prijs omzetten.
In het bezit van een nat voorgevoel, merkte ik op dat mijn vrouwelijke gezichtsveld de toets eveneens niet opmerkte.
Net terug van bij de kiwi's zei ik tegen Steven: 'Ik besef dat dit als codetaal gaat klinken maar de kiwi's zijn per stuk geprijsd en daarom moeten ze niet worden gewogen.'
Even later vroeg de kassadame: '13 zijn het er hé?'
Waarop m'n winkelgenoot zei: 'Dat weet ik niet, ik heb ze niet geteld.'
