*dreams do come true* Die dingen des levens waar iedereen zich in herkent :)
18-03-2008
Jake the Snake
Als je me vorige week zou gevraagd hebben of ik ergens fan van was, zou ik geantwoord hebben dat ik veel dingen goed vind maar om echt fan te zijn... Maar vandaag zal ik volmondig antwoorden: Jake the Snake.
Hij is een ex-college van mij en in het dagelijkse leven mag je hem Raf noemen. Hij heeft zich toegelegd op het zingen van country en vooral op het stoeffen hierover. Na een bezoekje in de Double D ranch kwam ik erachter dat hij daar zou optreden.
De bewuste avond waren we vroeg daar en we zagen hem zitten. Zijn witte hoed, slangenleren boots en verblindende belt waren een wereld van verschil met de gamma-outfit die ik gewoon was. Hij was verbaasd maar vooral heel blij ons te zien. Bij de soundcheck was het al duidelijk dat hij een stem had die ik nog nooit gehoord heb. Bij zijn eerste nummer viel ik flauw en na een hele set kon je mij zowat afvoeren! Die stem, die houding. Een podiumbeest met een gouden stemgeluid.
Ik ben naar huis gegaan met foto, cd, handtekening en een kus van mijn nieuwe grote idool. Dat ik dit niet eerder wist van mijn Rafke!
Hoe eenvoudig winkelen is? Je maakt een lijstje, gaat naar de winkel, kiest alles uit, betaalt, en komt terug...
Hoe winkelen echt werkt?
Je ontdekt dat je zonder eieren zit en er écht wel nodig hebt, dus je vertrekt naar de winkel. Als je net op je fiets zit begint het te regenen en wanneer je wat sneller trapt word je bijna van de weg gemaait door een snelheidsduivel. Kom je dan eindelijk aan en je gaat de winkel binnen, gaat het alarm meteen af. Aan de kassa doen ze teken dat ze het gezien hebben en dat je gewoon mag binnenkomen hoor! Je ziet een rek met een groot bord: ALLES -70%... je stormt er op af en zoekt een hoop spullen bij elkaar. Je vind hier en daar nog wat leuke dingen en je begeeft je naar de ellenlange rij aan de kassa. Omdat je zo ongeduldig bent van het lange wachten vergeet je je klantenkaart en bij het haastige vertrek thuis, ben je een draagtas vergeten. Dan maar zo, want 10 cent is 10 cent eh! Je maakt de kassierster nog even duidelijk dat jij het net was die het alarm deed afgaan en dat je denkt dat het weer gaat gebeuren. 'Ga maar door' is het antwoord. En ja, wieeeeeuwiiiiieeeeuw daar gaat hij weer. Je doet teken en ze vragen je te wachten. Er staat een rij tot halfweg de winkel maar de mevrouw vraagt vriendelijk of je even je tas en jas wil geven. Dan steekt ze een uitleg af over make-up en beveiliging in nieuwe kleren. Of je broek nog nieuw is, of je schoenen of... Neeee, je hebt het allemaal al lang. En toch, beweert zij, ligt het aan je broek. Na toestemming te hebben gevraagd aan de andere kassierster, is het goed genoeg geweest en mag je door. Ondertussen zijn we een half uur en 1000 beschamende blikken van oude vrouwtjes later...
Dan spring je met alle spullen onhandig op je fiets, nog één hand over om te sturen. Enkele liters regen later kom je thuis... zonder eieren!
Persoonlijker Sommige leerkrachten kennen wél je naam. Of dat positief is weet ik niet, ze hebben de neiging je arrogant te vinden... Anderen denken te weten wie je bent of doen alsof. Nog anderen geven grif toe dat je niet belangrijk genoeg bent.
Kleiner De verhalen over gangen vol kluisjes, grote onthaalruimtes en parkeerplaats zijn mythes. Als er al kluisjes zijn, zijn die ergens tegen een muur gedrukt, kwestie van uit de weg te staan. Grote ruimtes heb ik nog niet gezien en om op de parking te geraken moet je voorbij de waakhond die zichzelf 'secretariaat' noemt sluipen. Weinig kans op slagen met een slagboom.
Afvalrace Bijna elke keer wanneer de namen opgevraagd worden klinkt bij de vraag 'Waar is X' het grinnikende antwoord 'Ook gestopt'... Grinnikend ja, na 5 stoppers in eenzelfde groep, ben je niet meer verbaasd. Wij niet, de leerkracht trekt meestal een gezicht van pure verbazing, zo overdreven dat de stiekeme glimlach bijna zichtbaar is.
Organisatie? Opgestaan met alle tegenzin die daarbij hoort, gehaast omdat de bus in de verte al te zien was, op de trein gesprongen en het laatste stukje gesprint om op tijd in de les te zijn. En dan.. Hoe vaak staat een eenzame leerling verbaasd naar het bericht te kijken dat de les niet doorgaat? Een 6-weken systeem veranderd opeens in eentje van 12 weken waarna het leidinggevend personeel verbaasd is dat de punten niet denderend zijn. Wij persoonlijk, hadden niet verwacht dat we de anatomie van het hele lichaam 12 weken zouden kunnen onthouden... Wat is leerlingenparticipatie ook weer? Wanneer het goed gaat: Na 6 weken, blok gedaan, examen gedaan... Een week later hangt de uitslag omhoog in wat 'de koepel' wordt genoemd. Leerlingen verdringen elkaar, je ziet lachende en droeve gezichten. Over het algemeen valt alles goed mee... Thuis ga je vertellen hoe blij je bent met nét een voldoende voor een moeilijk vak. Maandag kom je op school, algemene paniek 'moet je kijken! op het bord! de punten zijn aangepast!' Met een bang hartje wandel je naar 'het bord', elke stap dichter is een hartslagverhoging van 10%, je hoopt op meer maar maakt je geen illusies. Je zoekt je nummer op en je mond valt open als je een 9/20 ziet staan... Hoe kunnen ze? Wel, zomaar kunnen ze het... zonder excuses, zonder uitleg kunnen ze dat... Zij, ze kunnen alles.
En dan is er nog het fenomeen Bookshop... Bedoelt om leerlingen dichter bij de aankoop van hun schoolboeken te brengen. Dit gegeven is fantastisch, ware het niet dat er nog iets tussenstond... Iets hangend in zijn ligamenten, met geen besef van tijd (de enige tijd die hij kent is lunchtijd die hem, ocharme, nu zelfs is afgenomen), wat eerst voor humor zorgde maar dat al vlug wist om te zetten in ergering... 'Het bericht: uw blokboek is nu beschikbaar in de Bookshop' wordt meestal niet onthaald met spontaan applaus. Een golf van angst gaat door de zaal. Iedereen is bang, bang van dat 'iets'... Bekend onder de naam: Brutus, gemiddelde snelheid : een halve persoon per uur, met mogelijke variatie van enkele pagina's... Geraak je eenmaal gewend aan Brutus' werktempo (als je het werken kunt noemen), dan erger je je aan boeken die niet aanwezig zijn en andere futiliteiten...
Er is nog zoveel meer, dat me met verstomming slaat... Maar we moeten er door... Wanneer men enkele weken voor aanvang een studie van 4 jaar verlengt met een jaar, dan weet je wat je te wachten staat. Als je dan nog begint, moet je niet te veel verwachten...
Gelukkig hebben we elkaar nog, tenminste... als wij ook niet afvallen...
ps: al bij al vind ik het best fijn op school hoor ;)
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
