*dreams do come true* Die dingen des levens waar iedereen zich in herkent :)
17-02-2009
De afvalrace gaat door
Mijn tweede jaar op deze hogeschool, nee nog geen tweedejaars maar officieel IT-er... (dwz individueel traject, vakken van eerste en vakken vant tweede jaar, lekker ingewikkeld) Dat wil dus zeggen dat ik deze blok weer in het eerste jaar zit. En daar herhaalt zich de geschiedenis. Begonnen met 160, nu nog 100 te gaan...
Enkele commentaren van leraren: * ik ben bang om over 4 jaar mijn enkel om te slaan, dan moet ik naar jullie als kinesist en komt het niet meer goed! * ik heb de examens verbeterd, en moet zeggen, ik moet mijn anatomie grondig herzien! wat jullie allemaal geconstrueerd hebben, man man!
Enkele uitspraken van leerlingen: * ik wil geen kiné worden, ik wil gewoon een diploma * ik ben nog zat van gisteren, ik ga nie naar de les * ik zet mij vanachter mijn mijn laptop op vanalle spelletjes, want 'ik let toch niet op' * ghoh, ik dacht ik probeer dit (kiné) eens, ik zie wel, alst nie lukt doen we iets anders he
ik hoef hier niets aan toe te voegen, ik vind leerlingen en leerkrachten al grappig genoeg op zich :)
ook nu schrijf ik nog af en toe dit is meer recent en nog door niemand gelezen voor ik het hier plaats...
Graag
Zou ik eens met je weg willen
Eens, als in NU METEEN!
Weg, als in
Ver weg
Voor altijd
Maar als ik vraag
Wil je mee
En jij vraagt naar waar
Is een film voor mij
Al een grote stap
*******************************
Sterke gevoelens
Diep verlangen
Naar meer
Of net naar minder
Rust
Nee saai
Maar toch
Al die drukte
Wordt me soms
Te veel
(verwarring alom)
********************************
ik heb er genoeg van maar mag ik dat nog zeggen zonder dat iedereen genoeg van me krijgt?
********************************
opstaan s avonds lijkt het alsof het me geen moeite gaat kosten ik begin de uren al af te tellen nog genoeg dat zal wel lukken nog heel even opstaan begint moeilijker te worden na het eerste moment van ontwaking is dat de wekker? opstaan is een hel als ik besef dat ik moet opstaan is zalig elke dag opnieuw een uitdaging
********************************
huil niet droog die tranen kom hier dat ik je troost waarom? als huilen me nu goed doet laat me ik kan wel tegen een druppel op mijn wang! troost me niet ik red mezelf wel ik ben sterk en stoer niets aan de hand en zo probeer ik mezelf te troosten troost me droog mijn tranen...
********************************
ik ben blij met mezelf! blikken van ongeloof van onbegrip fluisteren 'wat een ego' ja ik ben blij met mezelf nee ik ben niet het rolmodel ik ben niet blond ik ben niet wat de boekjes willen dat ik ben daar houd ik net zo van mag ik? ik ben ik apart maar ben ik daarom lelijk? neeeee je bent niet lelijk maar zelf mag ik dat niet zeggen dan fluistert men dus ssssst maar toch ben ik blij met mezelf!
********************************
nee ik wil niet dat je weet hoe ik me voel het is zo veilig als alleen ikzelf weet dat ik onzeker ben
Soms sta ik op, en wéét ik gewoon: dit wordt niet mijn dag! Het begint al met het opstaan zelf: de radio springt veel te luid aan, je vind je sloffen niet meteen, en er is geen degelijk ontbijt in huis. Met een zucht zet ik me dan achter een kom cornflakes zonder melk en met een nog diepere zucht, schuif ik deze na twee happen weer van me af. Een outfit kiezen eindigt op zo'n dag gegarandeerd in een slagveld op de schappen van mijn kleerkast... en op de grond.. De fiets nemen? om de hoek van de straat glijd ik uit.. Te voet? twee straten verder stap ik in een diepe plas. De bus? no way dat ik dan op tijd ga zijn... Toch maar de fiets dan, heel voorzichtig. Na enkele meters merk ik dat ik mijn hanschoenen vergeten ben, en dat begint danig koud te worden! Lichtjes gefrustreerd op school aankomen, zien dat ik pas drie uur later les heb en me dan maar ergens neerzetten. Even later merken dat ik in een lelijke vlek ben gaan zitten en niet durven rechtstaan omdat iedereen de afdruk ervan in mijn broek gaat zien. Daar dan drie uur blijven zitten en bijna de stoel meenemen bij het rechtstaan. Me door de dag enkele keren van lokaal vergissen, en pas na een half uur doorhebben dat ik niemand ken. Na school thuiskomen en beseffen dat koken geen goed idee is, dus dan maar iets halen. Bij het opendoen van de verpakking merken dat ze vlees gestoken hebben tussen mijn 'smos kaas' (jaja ik ben veggie :p), goesting over... Vechten met de donsdeken, zodat ik vlug terug kan gaan slapen... en in alle haast vergeten de wekker te zetten voor morgen!
Af en toe schrijf ik ook wat poezie... hier enkele oudere werken
als ik vandaag nog sterf dan ga ik zonder spijt als het in je armen is ben ik al mijn zonden kwijt en als het laatste wat ik zie jouw ogen zijn dan weet ik het: doodgaan doet geen pijn
*********************
ik ben de kleinste kamer en in mij ben je veilig maar alleen omdat jij de sleutel tot mijn diepste ingang bent alleen jij kan me lezen alleen jij kan me zien want wat jij voor me betekent kan niemand evenaren
maar er zijn kamers waar je beter omheen loopt...
********************
ontspannen liggen in het duister van jezelf op zoek gaan naar wat je echt denkt
wandelen in de wegen van jezelf en wonder boven wonder ontdekken wie je bent
********************
tranen helpen niet dat hebben ze nooit gedaan dat zullen ze nooit doen mensen zijn als tranen ze komen wel maar helpen niet niet voor mij
********************
what will happen when I die? will people laugh or will they cry? when I die because my heart crashes, will I be burried in earth or fired to ashes? will I be forgotten soon, or mentioned in old stories? I don't wanna know they're laughing or hear unmeanted sorries... But what will really happen? will they also cry? I can online find out when I really dear to die... (19/05/2003)
*********************
Faster and faster my life goes harder and harder I run Is there a good reason or do we live for fun? I'm tired of running away tired of fighting Running away from problems running away from lightning So why shouldn't I stop running? Stop running away... We all have to go to paradise so why shouldn't I go today? (20/05/2003)
******************
Let the night take me let it never become light so that the world can see that I've lost my inner fight
Op een dag... zo beginnen alle verhaaltjes, en ook dit van mij... Want op een dag ging ik (zoals op zoveel dagen) naar de winkel (ja je kent mijn manier van winkelen ondertussen!). Toevallig was het op een Zaterdag, wat ik anders nooit doe! Dus ik verwachtte me aan een drukte van moeders met kinderen, lege rekken, gevaarlijke winkelkarretjes en problemen aan de kassa. Groot was dus mijn verbazing toen ik rondkeek en een hoop mannen achter karretjes zag lummelen. Dik tegen hun zin, het karretje vastgeklemd alsof iemand het ging afnemen, het boodschappenlijstje (van thuis meegekregen) in de hand. Dan heb je 3 soorten mannen in de supermarkt. Het eerste soort, doet alsof ze dit al jaaaaren doen. Ze wegen groenten af (plakken stickertjes van rode kool op tomaten), kiezen zorgvuldig tussen twee stukjes kaas (of proberen ze de kleine lettertjes op de verpakking te lezen?) en lopen op een rustig tempo door de winkel, de ogen heen en weer gaande (er heeft toch niemand me gezien????). Tussendoor vragen ze aan de winkelbediende met rode wangen waar de 'lightproducten' zich bevinden en maken dan een dom grapje om zich eruit te lullen. Dit is ook het soort mannen die niet weten hoe een winkelkarretje werkt, 'neenee bankkaart!' antwoorden als de winkelbediende naar een 'happy days kaart' vraagt, en stralen als ze buitenwandelen: het is gelukt. Het tweede soort zijn de mannen die ook écht al jaren (moeten?) gaan winkelen. Ze kopen verse plantjes in plaats van kruiden in een potje, kiezen de juiste producten in goede prijs-kwaliteit verhouding, en gooien denigrerende blikken naar de derde soort... Deze laatste soort zijn mannen die nog nooit een winkel van de binnenkant hebben gezien, en het niet kunnen verbergen. Ze lopen uren rond op zoek naar cornflakes voor de kids, moeten hulp vragen bij het lezen van hun boodschappenlijstje en als ze thuiskomen hebben ze meer dan de helft niet bij. Nu heb ik zaterdag eens een man 'gevolgd' in die supermarkt (ja ik geef toe, na een half uurtje werd hij achterdochtig). Bij de groenten ging het al mis, hij had toch wel even nodig voor hij wist wat er op zijn lijstje stond. Toen hij opkeek, lachte hij fier en liep hij kordaat op de tomaten af. Daar aangekomen viel het hem toch wat tegen, hoeveel soorten tomaten kunnen er zijn? Gemakshalve, nam hij een voorverpakt trosje tomaten en vervolgde zijn weg. Op naar het brood, dat kon toch zo moeilijk niet zijn. Of je moest het zelf moeten snijden... Na het vinden van een gewoon wit broodje, deed de man een poging de technologische wonderen van het broodsnijmachine te begrijpen. Er in steken, makkelijk, op de knop duwen, jaaa het gaat lukken! Het uitnemen, op het houdertje leggen en er elegant een zakje omdoen, is toch alleen aan vrouwen besteed ben ik bang. De korsten was hij al meteen kwijt, waarna een groot aantal sneetjes ook van het houdertje vielen. Dan kwam dat te kleine zakje toch nog van pas... Of de sandwiches die hij daarna voorverpakt meenam ook op zijn lijstje stonden? geen idee... Verder moest hij nog pasta hebben (ik hoop dat hij een groot gezin heeft of ze hoeven de rest van het jaar geen spaghetti meer te kopen!), water (niet zo moeilijk, goed zo!), en een paar kleine dingen. Wonderwel belande hij met een half karretje vol aan de kassa. Daar heb ik hem alleen gelaten, ik stond er nog met mijn lege mandje en mijn boodschappenlijstje, hopend dat niemand me gezien had. Ik zou meteen in soort 3 gegooid zijn door mensen die andere mensen in hokjes steken ;)
