Door de Hel voor Oscare

Op het PK Tijdrijden

2012 was mijn jaar niet! Na een bewogen tijd op persoonlijk vlak contacteerde Ludo Gijsels (ploegleider RABC)  me om opnieuw op hoog niveau te gaan koersen.  Er stond een man achter mij die in me geloofde en gemotiveerd als altijd trainde ik zoals de beesten om in topvorm het seizoen te kunnen aanvangen.

Met deze vorm kocht ik echter niet veel. Op 22 april, in de GP Affligem, geraakte ik betrokken bij een valpartij. Het verdict was hard: een dubbele bekkenbreuk en een breukje in de elleboog. Na een week in het ziekenhuis, begon ik aan de revalidatie. Een kruis over mijn seizoen? Nee hoor! In de Sky fitnesszaal in de sporthal van Amigos Zoersel (volleybalploeg van vriendin Sofie) deed ik al het mogelijke om zo snel mogelijk mijn comeback te maken. Eind juni, stond ik alweer aan de start van een dernywedstrijd te Westmalle. Een buitenlandse stage en enkele kermiskoersen zorgden ervoor dat ik snel terug in topvorm was!

Ludo stelde me dan ook op voor de “Antwerpse Havenpijl”, een profwedstrijd op 5 augustus  met een parcours dat voorbij het bedrijf komt waar ik werk. Ik vloog die dag! Zelfs bij een gemiddelde snelheid van 47km/h, voelde ik mijn benen niet. Maar na 3 uur wedstrijd, op de levensgevaarlijke Bredabaan t.h.v. de Van Roiestraat (hier zou ik later nog heel vaak komen), kwam ik tijdens het geslinger van het peloton op een balustrade terecht. Onmiddellijk vormde zich een enorme plas bloed.  Ik besefte meteen dat dit heel ernstig was. In de liesstreek waren grote delen huid en spieren afgerukt en de slagader was over. Gelukkig was ik bij bewustzijn zodat ik, tot de ambulance stopte, zelf de ader kon afdrukken.

Alles moest nu snel gaan. Ik werd afgevoerd naar het Jan Palfijnziekenhuis, waar ik gedurende 5uurwerd geopereerd en een dag in coma werd gehouden. Daarna lag ik een kleine week ter observatie op de afdeling intensieve zorgen. Einde verhaal? Helaas niet.

Bert in Stuivenberg

Delen van de huid begonnen af te sterven. Na een week werd beslist me over te plaatsen naar het Brandwondencentrum van ZNA Stuivenberg, waar ik nog eens een kleine maand zou verblijven en nog twee operaties onderging. Huid, die men afschraapte van mijn dij, werd gebruikt om slechte huid te vervangen. Ik had er vele moeilijke momenten. Hoe zullen deze wonden eruitzien? Ik had op een bepaald moment om en bij de 150 nietjes en hechtingen in mijn lijf zitten.  Zou ik nog ooit op een zadel kunnen zitten? Kan ik nog werken, en zo ja, vanaf wanneer dan? Zal ik nog durven koersen, met 200 man in een peloton aan waanzinnig hoge snelheden. Niet enkel de gekwetste spieren, maar al mijn spieren smolten als sneeuw voor de zon. En dat doet pijn, als sporter.

Maar… ik kwam terecht in een superprofessioneel team o.l.v. dr. Lafaire! Ongelofelijk hoe dit team erin slaagde het mij  zo “aangenaam” mogelijk te maken.  “Eeuwige dank”, zijn de meest geschikte woorden voor het werk dat deze mensen leverden en voor de luisterende oren die ze waren!

Ik kreeg dagelijks bezoek en telefoontjes van Sofie, Roel en Astrid, Maarten, vrienden en familie en besefte op die manier dat ik niet alleen was en moest blijven vechten. Twee dingen spookten steeds in mijn hoofd: “Er is geen weg terug” en “Er zijn ergere dingen”.

Na een dikke maand mocht ik naar huis. Dr. Lafaire stelde me “Oscare” voor. Een nazorgcentrum voor brandwondenpatiënten, gelegen op de Van Roiestraat te Merksem (!), dat op een zo laagdrempelig mogelijke manier de meest kwaliteitsvolle nazorg aanbiedt buiten het ziekenhuis. Tientallen keren ging ik er op nazorg. Ik zag er eveneens dokters, verplegend personeel, psychologen,  kinesisten (waaronder Yannic Dom die mijn littekens al een keer of 100 behandelde), bandagisten, maar ook andere patiënten, die het vaak moeilijker hebben dan ik. Het idee groeide om iets terug te doen.

Geleidelijk aan begon ik ook al mijn spiergroepen opnieuw te activeren in de fitnesszaal. Kinesist Piet Jochems, een ex-ploegmaat, begeleidde me. Mijn leven zonder sport is geen leven. Na enkele weken begon ik heel voorzichtig in looppas op de band te lopen! Nog later probeerde ik de spinningfiets en … hé, dat lukte weer. Rusten deed ik door 8 seizoenen van de serie “24” uit te kijken. Boeckie (Kris Boeckmans) had me die tussendoor eens bezorgd. Prima afleiding!

Samen met mijn huis- en sportarts Sam Vermeire smeedde ik een plan. Er is een wedstrijd die me al jaren fascineert, maar die niet te combineren valt met een heel seizoen op de weg koersen.”Ik wil totaal revalideren en trainen voor De Hel Van Kasterlee!” Dit is zonder meer de allerzwaarste duathlon ter wereld: 15km lopen – 105km MTB – 30km lopen in winterse omstandigheden! Dr. Sam Vermeire was meteen enthousiast. Het beste wat ik kon doen, was een jaar van loutering inplannen en dit doel sluit daar perfect bij aan.

Maarten en Bert

Gaandeweg begon ik ook buiten te fietsen… en Maarten kwam me opnieuw oppikken op training! Hier had ik zo lang naar uitgekeken! Maarten Neyens, mijn trainingsmaat vanaf we 13 jaar waren. Wij hebben samen al een aantal keer rond de wereld gefietst, en vele waters doorzwommen (voorlopig figuurlijk, dat laatste). Makkers voor het leven!

Toen vroeg Vincent Meyvis of ik bij het”Be Fast Cyclingteam” wilde komen rijden. Dit is niet alleen een wieler-, maar ook een hechte vriendenploeg. Met velen van hen trainde ik voordien al eens en in de tussenseizoenen verstaan we elkaar ook nogal goed, aan de toog. Ik legde uit dat ik in 2013 niet veel competitie zou betwisten, want in april stonden er alweer enkele operaties op het programma.  Dat bleek allemaal geen probleem, ik mocht me in alle rust voorbereiden op De Hel Van Kasterlee. In deze ploeg rijden er enkele mountainbiketoppers, waaronder Vincent zelf. Dat kwam mooi uit, want van hen kan ik als wegrenner nog veel leren.

Voorbereiding duatlon Reusel

Begin februari 2013 mocht ik terug aan het werk, al was het maar voor even. Ik slaagde er toen ook al in enkele flinke trainingen af te leggen, hoewel ik wist dat ik in april opnieuw geopereerd zou worden. Bepaalde delen van de huid waren slecht geworden en moesten in een aantal fasen vervangen worden door alweer een lapje vlees van mijn dij. Ook eind meivolgde nog een heelkundige ingreep, de zesde intussen.  Het herstel van deze ingrepen verliep vlotter dan voordien. Toch kon ik, omwille van de complexe verzorging, pas begin augustus terug gaan werken. Terug gaan werken en dus ook terug de trainingen opdrijven!

Ik ben super gemotiveerd om het plan, waar ik al een jaar mee bezig ben, tot een goed einde te brengen. Op zondag 22-12-2013 om 8uur ‘s morgens zal ik aan de start staan van De Hel Van Kasterlee! U kan mijn helletocht sponsoren en dit integraal ten voordele van de vzw Oscare, want deze mensen verrichten schitterend werk!

Alle bedragen zijn welkom! U bent officieel mijn sponsor na een persoonlijke donatie of een storting op rekening IBAN : BE78 7354 4444 4486 – BIC : KREDBEBB van Oscare, met vermelding “Door de hel voor Oscare!”. Vanaf 40 euro ontvangt u een fiscaal attest.

Alvast bedankt voor uw steun!

Ik ga ervoor!

Bert Verelst