Vorige donderdag reisden Kristien Nelen en haar verzorger Rob naar Oostenrijk voor een meerdaagse marathon: de "Zillertal Bike Challenge".
" Deze driedaagse diende als voorbereiding op het BK. Rob reed de "Prince" (15 0km met gebruik van kabelbanen) en ik de "Queen" (200 km met 9000 hoogtemeters). Er waren 2 leeftijdscategoriëen, ik zat nog net in K1 en was daar wel de oudste." vertelt Kristien Nelen.
"Vrijdag stond ons al meteen een zware openingsetappe te wachten, 72 km en 3100 hoogtemeters. Ik voelde op de lange startklim dat mijn benen nog zwaar waren van de lange autoreis. De afdaling op gravel was dan niet technisch maar door de hoge snelheid was het toch wel kicken! Op de laatste klim werd ik nog bijgehaald door iemand van BMC en een Italiaanse maar in de afdaling naar de finish kon ik beiden terugpakken. Zo werd ik 8 ste. Later bleek deze Italiaanse een leeftijdscategorie hoger te zitten dus op zich maakte dit niet uit. Mijn concurrente bleek een Poolse te zijn waar ik 2 min achterstand op had.
De 2e etappe was ingekort doordat er op het hoogste punt (2500 m) nog teveel sneeuw lag. De beentjes voelden wat beter aan op de startklim van 15 km. Er zaten weer verdomd steile stukken in met gemiddeld 19%. Mentaal was het al net zo zwaar als fysiek door de eentonigheid van asfalt en gravel. Het laatste gedeelte was 35% en moest je te voet doen. Naar beneden zigzaggen op snelheid, ik haalde zelfs 82 km/u! Toch moest je blijven oppassen want de wegen werden niet afgesloten en elke bocht kon verradelijk zijn. Er lag een jongen tegen de vangrail, bocht gemist. Gebroken rug en schedelbreuk.
Net als vrijdag haalde ik de Italiaanse in, nu echter pas op het einde van de afdaling. De laatste 8 km waren vlak met op het einde vals plat. De Italiaanse nestelde zich in mijn wiel en deed geen meter kop. Ik dacht, maakt niet uit ze zit toch niet in mijn reeks, dan maar met z'n twee over de finish bollen. Tot op 100 m en een kort klimmetje ze ineens volle gas weg sprintte en alsnog voor me finishte. De Poolse kwam net iets na mij over de streep dus dat bleef wel spannend! Ik bleef voorlopig 8 ste.
Zondag de laatste etappe en het begon te wegen: de beentjes, het zitvlak en het was ook warm. Ik had me voorgenomen de klim van 18km wat rustiger aan te doen omdat er ons op het einde nog eentje van 20 km aan 23% te wachten stond. Vandaag lag de finish aan de Hintertuxer gletsjer op 2600m, dus geen lange afdaling om nog iets goed te maken... Ik verteerde de klim vrij goed en haalde zelfs de Italiaanse en de BMC-renster in! Echter maakte ik de fout om over de Italiaanse te willen gaan ipv. in haar wiel te blijven. Ineens versnelde ze terug en ik kreeg het moeilijk om haar te volgen. De BMC dame slaagde er wel in. Telkens ik dacht dat we boven waren volgde nog een stuk en nog een vals plat en dan nog rond de top. Mentaal werd het nu erg zwaar. Ik dacht af te dalen maar het was slechts een klein stukje en weer ging het omhoog.
Eindelijk de afdaling! Maar deze was anders, meer geaccidenteerd met grove stenen en mijn banden stonden keihard. Ik kon niet zo snel gaan als ik wou en het was ook niet zo lang. Ik haalde enkel de BMC-dame nog in. Er volgde een heel lang stuk vals plat, ik dacht dit aan hoog tempo te rijden maar dat sloeg dik tegen. Ineens kwam er een treintje voorbij geraasd met daarin de BMC. Hun tempo lag zo hoog, ik kon niet mee. Ik dacht "die meid is gek!" Er komt nog de steilste en langste klim van heel dit avontuur.
In Hintertux reed ik onder de boog door die de start van de gletsjerklim aangaf. Het eerste uur liep nog vlot, ik dacht dat ik het makkelijk ging halen tot ik meermaals keek naar waar ik dacht dat we moesten. Ik zag de kabelbaan telkens nog veel verder gaan. Dan kwam ik op een soort open vlakte, nog 8 km. Ah, dan ben ik er bijna!
Jawadde, het ergste moest nog komen. Het werd alsmaar steiler en soms moesten we van de fiets. Nog 5km, het bleef maar duren en je zag het einde ook al niet. Nog 2 km nu kan het toch niet lang meer zijn, haha. Weer te steil, weer stappen.
Plots stond er een man te roepen, het gaf moed. Toen zag ik achter de bocht de finish, boven aan een kabelbaan. Er lag eerst nog een gruwelijk steil stuk te wachten, de meesten gingen er te voet. Nu hoorde ik Rob en nog een paar Belgen roepen, ik was zo kapot en blij dat emoties mij overvielen. Ik zat zowaar te "bleiten" op mijn fiets! Ik moest en zou onder die boog rijden zonder af te stappen. Ik haalde alles uit de kast, het leek als een belangrijke eindsprint. Eindelijk! Ik viel bijna van mijn fiets, moest even bekomen. We hadden weliswaar "maar" 50 km achter de kiezen maar daarvan was wel 40 km bergop!
De Poolse had ik achter mij gelaten in de 1ste klim en zo werd ik nog 7 de. Ik had graag top 5 gereden maar er waren gewoon veel goeie dames. Met mijn tijd zou ik vorig jaar 2e geweest zijn. We kregen nog een mooi "finisher"-truitje.
Het was een heel avontuur maar deze wedstrijd is toch niet voor herhaling vatbaar. Dit doe je niet voor je plezier als je van het échte mountainbikewerk houd, al was het wel genieten van de mooie uitzichten. Ik hoop dat deze 3 dagen afzien mij naar een betere vorm kunnen brengen voor het BK.
Deze stage én mooie ervaring heb ik te danken aan mijn sponsors. Dankzij hun financiële steun konden Rob en ik hieraan meedoen! Ook dank aan Robke voor de taxi, massage en mentale steun. En zeker ook aan Fietsshop Uitgeest voor de tiptop Lapierre bike, die zich echt wel thuis voelde in deze omgeving!" aldus Kristien Nelen uit Essen.
Categorie:cross country
|
