De 32 jarige Blaza Klemencic heeft eennieuwe ploeg gevonden .
Na de stopzetting van het Duitse  Felt Ötztal X-Bionic Team , waarvoor ze 4 jaar reed,verhuist de Sloveense kampioene  naar het  Calcit Bike Team .
Het Sloveense team  heeft  vanaf  2013 de  UCI status .

" Dit past perfect bij mij." zegt Klemencic." Ik ben blij met een Sloveens team. Er waren veel supporters op het WK in Saalfelden en dat gaf een goed gevoel. Ik woon  ook niet ver van de hoofdzetel, dus ik zal  meer betrokken worden met het geheel en met de jongerenopleiding."

Haar pantner Robert Pintaric : "  We wilden het wat rustiger aan doen. De afgelopen 3 jaar was ik constant met het team bezig en had weinig of geen tijd voor Blaza. " aldus de vroegere directeur bij  het Felt Ötztal X-Bionic Team.

Naast  enkele podiumplaatsen in de World Cups werd Klemencic in 2012 Sloveens kampioene en werd ze in Slovenie  verkozen tot wielrenster van het jaar.

Bij  het Calcit Bike  UCI Team krijgt Blaza Klemencic de beloften Urban Ferencak en Rok Korosec als teamgenoten.

MTB Baardegem
A -reeks
1. Thomas ONGENA
2. Michaw Skierski
3. Sven Janssens
4. Tim Van Der Bracht
5. Jo Maes

B-reeks
1. Bjorn FACKAERT
2. Wim Tollenaere
3. Patrick Vanmaekelbergh
4. Stefaan Speltens
5. Bart De Wever

C-reeks
1. Rudi WILLE
2. Domninique Van Den Eede
3. Frank Saelens
4. Pascal Vanmaekelbergh
5. Jean Paul De Bruyne

D-reeks
1. Johan MARTENS
2. Jean Luc Rossignol
3. Paul Hunninck
4. Marc De Vos
5. Noel Verzele

Dames
1. Annemie Van Nespen
2. Maaike Lagrou

Verslag Hel van Kasterlee 23/12/2012 door Niels Van Kerckhoven ( Fietsen Smout )

Het kan nog erger dan het einde van de wereld.

's Morgens 5u30 gaat de wekker. Toch een behoorlijke nacht achter de rug (wel koud zweterig gevoel) maar direct opgestaan met enige spanning. 2u30 later, omstreeks 8u start van de wedstrijd der wedstrijden. Onmiddellijk goed vanvoor mee met het lopen. Maar na 2km sloeg het noodlot toe, doodziek ineens.
Braken en bibberen. Daardoor in de kant moeten gaan zitten van de pijn. Het zal toch niet waar zijn dacht ik in mezelf. Moed bijéén geraapt en tegen 10 à 11 km/u verder gestrompeld. Lijkbleek aan de eerste wissel gekomen. Daar een paar pilletjes tegen het ziek zijn gekregen waardoor er toch enige beterschap kwam.
Toch nooit naar behoren kunnen fietsen. Welliswaar wel makkelijk 100 man voorbij gestoken, maar constant alleen gereden en was na 1,5 ronde al vrij leeg door ziekte. Dan maar een rustig tempo gezocht en verder gereden.
Na 5 ronden fietsen moest ik aan de echte hel beginnen!
30 km lopen na al 105 km fietsen  en 15km gestorven te hebben in de eerste loopproef, is geen sinecure. Daarbij vergeet ik te vermelden dat het mountainbike parcours met het woord 'te' het best te omschrijven valt, te modderig te veel water en te lang om er nog plezier aan te hebben.
Ja, de hel heeft zijn charmes. Dus, goed en wel aan de laatste loopproef begonnen.

Tot mijn grote verbazing zat ik zelf ergens in de top 30!
Daardoor toch schepte ik enige moed en de eerste loopronde (15km lengte) liep ik zo'n 11km/u. Ook dat was nog  een meevaller, want na het fietsen was ik toch werkelijk vrij perte totale. Zo begon ik aan de tweede loopronde.

15km lang tegen de krampen gelopen en vooral de laatste 6 km waren er te veel aan.
In mezelf dacht ik: 'gewoon voet voor voet te zetten'. Zo'n pijn wenst een mens niemand toe. Alles deed pijn. Toch nog via enig gesukkel de aankomst bereikt. Weliswaar staken er nog zo'n 10 tal atleten mezelf voorbij waardoor ik uiteindelijk 37ste werd. Deze prestatie is er één om in te kaderen. Nog nooit zo afgezien,  en zo afzien ga ik wellicht nooit meer doen.
Bijzonder tevreden en voldaan huiswaarts getrokken. Uiteraard was dit allemaal niet mogelijk geweest zonder mijn begeleider Tom Bleys. Tijdens de laatste 30km lopen, naast een atleet die pijngeluiden maakt , in de koude fietsen  is niet evident. De morele steun van Dayna, Iris, en Ilse was bijzonder deugd doend.

Hierbij wil ik ook het team van Fietsen Smout bedanken voor het materiaal en de steun. De fiets heeft uitstekend werk afgeleverd en dit is niet evident in zo'n apocalyptische omstandigheden.

Ik ben ervan overtuigd dat alle hellegangers ware helden zijn! Dit is niet voor mensen weggelegd maar voor beesten!

Sportieve groeten van atleet die nu de trap kan afschuiven, half kreupel." aldus  de 23 jarige Niels.

De Zwitsers vielen in Namen allemaal  buiten de top 10. 
In de wereldbeker cyclocross liet Marcel Wildhaber een twaalfde, Julien Taramarcaz een 14 de en Lukas Flückiger  een 22 ste plaats optekenen. De zege op de Citadel was voor onze landgenoot Kevin Pauwels , Sven Nys werd nog mooi tweede en Niels Albert, moest na een lekke band vrede nemen met de derde plaats.

Amper een maand na het dodelijk ongeluk van zijn vader Erwin moest Marcel Wildhaber de draad weer oppikken. Marcel is nl de zoon van de verongelukte Scott-Swisspower mekanieker. 
Vooral in de tweede wedstrijdhelft liet hij zich opmerken door maar liefst 9 plaatsen goed te maken in in de slotronde liet Wildhaber zelfs de vierde beste tijd optekenen.


Voor Lukas Fluckiger viel zijn eerste wereldbeker van het seizoen net iets te zwaar uit.Hij eindigde in Namen op een ontgoochelende 22 ste plaats.

De Amerikaanse Katherine Compton won bij de vrouwen voor de Tsjechische Katerina Nash( Luna Pro) en  Marianne Vos ( Ned).

In het Italiaanse Lurago d'Erba werd  kerstavond de GP Poliform verreden. Voor deze gelegenheid verzamelden naast Marco Aurelio Fontana, ook Davide Viganò, Europees kampioen op de baan en tweevoudig wereldkampioen Daniele Pontoni.
Op de vernieuwde , besneeuwde en modderige omloop van  Como was niemand opgewassen tegen de overmacht van  Cannondale biker Marco Aurelio Fontana.
Al op het einde van de eerste ronde liet de Olympische  bronzen medaillist zijn concurrenten  Elia Silvestri en  Matteo Trentin achter en ging solo naar de meet.
Matteo Trentin van Omega Pharma - Quick Step spurtte voor de tweede plaats , terwijl Elia Silvestri het podium vervolledigde.
Voor de 28 jarige  Fontana was het zijn 2 de overwinning in evenveel dagen.

DE ONVERMIJDELIJKE CIJFERTJES

Het jaar 2012 zit er weer bijna op en traditioneel is het nu voor het Limburgse Fuji MTB Masters team  de tijd voor het jaaroverzicht.

" Allereerst natuurlijk de zegestand. Een mooie graadmeter voor de waarde die we voor onze sponsoren genereren." verduidelijkt teammanager Jos Lecok.
" Op dit gebied hebben we er het er afgelopen jaar niet slecht vanaf gebracht.  Met maar liefst 71 podiumplaatsen was het geen slecht seizoen. Onze renners konden maar liefst 29 maal op het hoogste trapje plaatsnemen, 24 maal het zilver opstrijken en 19 maal het brons in de pocket steken.. Zegekoningin  in het team van dit seizoen was Delphine  Brits met maar liefst 13 podiumplaatsen. De dames deden het zo wie zo erg goed want ook Nele Vanmaldeghem scoorde 9 podiumplaatsen gevolgd door Claudia  Claesen met 8 en Rosy Thewissen  nog met 3.

Bij de heren was de zegekoning Carlo  Porco met 8 podiumplaatsen gevolgd door Fabio Porco  met 6.
Robby  Rijckx en Jef Vanhoof  met 3 , Rudo  Pinckaerts en Jos Thewissen met 2,  Geert Jans , Jason Schreurs , Marco Didden, Joris Garrein  en Rik Driesmans met een podiumplaats.
Het was afgelopen seizoen regelmatig in de lappenmand voor enkele teamleden; Nele met een sleutelbeenbreuk, Rik was er het hele seizoen uit met knieproblemen, Stefan Willems  met een gebroken oogkas, Joris Garrein , Marco  Didden  en Andy  Naumann  met allerhande vervelende kwetsuren.
Er waren ook diverse renners die niet genoeg motivatie toonden om ergens aan de start te komen. Deze hebben inmiddels het team verlaten voor 2013.
Nieuw voor 2013 is  bij onze dames Sara van Peer die waarschijnlijk veel met Nele  Vanmaldeghem op pad zal gaan. Voor haar is het een leerjaar.  Delphine Brits  gaat er alles aan doen om haar record van 2012, bijgestaan door Raf Vanputte,  te verbeteren.  Claudia  Claesen gaat in 2013 een stapje terug doen vanwege haar maatschappelijke carrière.  De master dames Rosy  Thewissen en Irene Geebelen zullen links en rechts nog wel eens op een marathon meepikken.

Bij de heren zijn  Nico Berckmans en Senne Van Hoof  de nieuwkomers .
Nico is natuurlijk al een levende legende en heeft zijn sporen ruimschoots verdiend. Ook hij heeft weer stoute plannen.. 
Senne krijgt de kans om er wat moois van te maken.

De kleding voor dit jaar gaat een ander ontwerp zijn omdat er enige verschuivingen in het sponsor gebeuren hebben plaatsgevonden. De firma Medista gaat prominenter op de kleding aanwezig zijn omdat er door de sponsor voor is gekozen om via ons team meer naamsbekendheid te genereren. Verder is de kledingkwaliteit nog een stapje hoger gekozen.

Onze team naam gaat per 1 Januari veranderen naar Fuji Medista MTB Team.
Ook onze facebook, twitter en you tube pagina gaan mee over.

Volgend seizoen hebben we maar liefst ruim 20 sponsoren die er weer voor gaan zorgen dat we er netjes op staan !" aluds Jos Lecok

Ook dit jaar was weer erg succesvol voor het  Univega Pro Cycling Team. 
Het WK  12u solo, het  Duits  24u kampioenschap  ,  het EK marathon voor vrouwen en het BK in Beringen  waren de hoogtepunten van 2012.
Met 41 overwinningen, 26 tweede en 17 derde plaatsen blonk het Univega team uit zowel in XC,  Marathon, 24 u wedstrijden,  meerdaagsen en  cyclocross.
Renners  als  Gisela Makowski, Sascha Mai, Gerrit Rosenkranz, Jens Hoyden ,Christian Fischer , Christian Lau en onze landgenoot  Kristof Houben droegen bij aan dit succes en hopen volgend jaar op dit elan verder te gaan.
De Belgische titel van Genkenaar  Kristof Houben op het BK ( masters 1 ) in Beringen was de kers op de taart.

Het was vorige week  trouwens ook 2 jaar geleden dat Patrick Meersschaert  overleed . Hij blijft een voorbeeld voor het hele team en zal  als renner en als mens niet vergeten worden.

Kerstavond bracht Olympisch kampioen  Jaroslav  Kulhavy thuis  door bij zijn familie  in  het Tsjechische Usti nad Orlici.
Op 24 december bezocht hij na een lichte training  een  kindertehuis in het nabije Potštejn. Met een aantal  geschenken , waaronder 8 helmen en andere Specialized wieleraccessoires trok hij op pad om de kinderen te verblijden.

Daarna genoot hij volop van de gezelligheid in het gezelschap van zijn familie.


" Ik heb zeker gezondigd op kerstavond  ;  gebakken karper, salade en koekjes.  Ik heb niets laten staan , want op zo'n dag  kijk ik er echt niet naar."zegt de Specialized biker .

Eind vorige week werd Jaroslav Kulhavy tweede in de verkiezing van de Tsjechische sportman van het jaar. De journalisten verkozen  de tweevoudige Olympische kampioene  speerwerpster Barbora Špotáková tot sportvrouw van 2012. Kulhavy werd net als vorig jaar tweede in de poll.

" Ik ben tevreden met de tweede plaats, want ik ben toch de beste van de heren. De afgelopen 7 jaren  ging de award steeds naar een vrouw.  Ze was ook echt wel goed , maar het  blijft  altijd moeilijk om verschillende sporten met elkaar te vergelijken. " besloot de voormalige wereldkampioen.


Top 5 :
1. Barbora Špotáková (speerwerpen) 1854 punten.
2. Jaroslav Kulhavý (mountainbiken) 1672
3. Mirka Knapková (roeien) 1547
4. David Svoboda (modern pentathlon) 1468
5. Petr Čech (voetbal) 918

Nederlandse oud-bondscoach BMX Ton Kolvoort onverwachts overleden.

Dit verscheen in juli 2011 tijdens de EK BMX eindronde in Haaksbergen ( NED ) in de pers.

Voor Ton Kolvoort gaan alle deuren open

Waar hij gaat, worden deuren geopend. Ton Kolvoort is als voetballegende Johan Cruijff in Barcelona: overal heeft hij toegang, iedereen schudt hem de hand, op elke plek wordt hij warm verwelkomt. Een dagje meelopen met de oud-bondscoach van het Nederlands team is een avontuur op zich.

De route van de perskamer naar het parc fumee is niet langer dan vijfhonderd meter. Normaal gesproken doe je er slechts een paar minuten over. Maar loop mee met Ton Kolvoort en het kan zo maar zijn dat je een half uur onderweg bent. Zijn jarenlange carrière in de BMX-sport hebben hem een onmeetbaar netwerk opgeleverd. De één begroet hem met bonjour, de ander roept gutentag. Van Fransozen tot Spanjaarden, van Duitsers tot Belgen, overal heeft Kolvoort zijn vrienden.

Bij het Nederlandse team is dat niet anders. Kolvoort is kind aan huis en wordt op diezelfde manier benaderd. Voor zes jaar terug gaf hij het stokje over aan Bas de Bever. En hoewel de 65-jarige in die hoedanigheid al een tijd uit beeld is, de betrokkenheid is er niet om verminderd.

"Maar er is wel verschrikkelijk veel veranderd hoor", zegt Kolvoort, terwijl hij ondertussen de handjes schudt van de voltallige Nederlandse equipe. "Dat moet ik Bas nageven, hij heeft het hier wel op de kaart gezet. Kijk naar de faciliteiten. Zo'n tent en zulk materiaal, dat hadden we vroeger niet. Vroeger deden we het met 25.000 gulden, voor een heel jaar. Nu denk ik dat het al snel om twee ton gaat. De sport is gegroeid, ten goede."

Ook het aantal betrokken mensen is enorm toegenomen. "Tegenwoordig is er een arts mee en fysiotherapeuten. Vroeger, toen we ooit in Letland waren, moesten we dat allemaal zelf doen. Dan stond je er alleen voor."

De Bever knikt instemmend, op het moment dat zijn voorganger over de veranderingen spreekt. "Destijds was het veel minder. De gemiddelde sporter deed het er bij. Daarnaast moest er gewerkt worden, of gestudeerd. Wij zijn van twee trainingen per week naar twee trainingen per dag gegaan. Deze rijders zijn de hele dag bezig met hun sport."

Het heeft Nederland, qua omvang een kikkerlandje in de BMX-sport, een zeer respectabele status opgeleverd, weet De Bever. "Als je bij de eerste vijf landen op de landenlijst staat, mag je jezelf wel wereldtop noemen."

Sam Hill  versterkt vanaf 2013 het Chain Reaction Cycles/Nukeproof team. De samenwerking met Monster Energy /Specialized wordt na 4 jaar stopgezet en hij wordt ploegmaat van Joe Smith en Matt Simmonds .

Team manager Nigel Page zag  dan wel Matti Lehikoinen, Al Bond en  Lew Buchanan naar  SC-Intense vertrekken maar  is blij met deze afgeslankte versie.
Page, die altijd een fan was van de 27 jarige Australier uit Perth is trots met een renner van dat caliber in zijn team. 
Sam Hill,  wereldkampioen DH  van 2006, 2007 en 2010 is meer dan welkom  bij CRC/Nukeproof en wordt nu al bestempeld als een waardevol ambassadeur voor zowel  Nukeproof, de webshop  als voor de MTB sport in het algemeen.

Na een weekje zonder cross keek Githa Michiels, sinds kort woonachtig in Geel ,  uit naar de wedstrijd in Essen op zaterdag , en kwam  de selectie voor de wereldbekermanche in Namen op zondag , als kers op de taart.
 
" Al mijn voorbije cross wedstrijden deed ik terwijl ik door de week volop trainde met het oog op het mountainbike seizoen , dat resulteerde in een moeilijk verloop van wedstrijden.
Met het oog op een drukkere periode rond de feestdagen hebben we het iets anders aangepakt zodat ik me frisser zou voelen op de wedstrijden.

De omloop is Essen was door de regenval enorm zwaar geworden, tijdens de verkenning nog kon ik nog alles op de fiets afwerken , tijdens de wedstrijd moest er mee gelopen worden.
De kracht die ik de voorbije maanden aankweekte kwam hier in deze moddercross goed van pas en zo kon ik een mooie wedstrijd afwerken met een 7de plaats als uitkomst.

Met een tevreden gevoel kon ik afzakken richting Namen.
Ik had nog nooit een cross gereden in Namen , het zou weer een uitdaging worden op deze technische en veeleisende omloop.
De verkenning verliep vrij vlot , ik voelde natuurlijk wel de wedstrijd van Essen maar ik kon me toch degelijk voorbereiden op de wedstrijd.

Vastbesloten om me in de start niet weg te laten dringen kon ik tijdens de eerste meters vlot mee opschuiven , aan de voet van de startklim had ik reeds tegenslag en kon ik mijn ambitie om goed te starten weer opbergen , mijn ketting geraakte tussen mijn kader en trapas zodat ik als laatste de klim opging. Eens de startklim voorbij kon ik beginnen inhalen op deze veeleisende maar heel mooie omloop. Net zoals in Essen voelde ik dat de kracht en de conditie de goede weg uitgaat , ik kon nog doorstoten tot de 26ste plaats en had het gevoel dat ik nog wel een tijdje door kon gaan op dit tempo. Het bewijs dat ik goed op schema ben voor het steeds dichterbij komende mountainbike seizoen.

Als ik terugblik op het voorbije weekend ben ik heel tevreden met het resultaat , zeker als ik indachtig houd dat er beide dagen heel wat dames aan de start kwamen vanuit de hele wereld en dat mijn ervaring in de cross nog steeds niet heel groot is.
De volgende week zal ik aantreden in de wereldbeker manche in Zolder en de crossen in Loenhout , Diegem en Baal.

Langs deze weg wil ik mijn supporters , vrienden , familie en de mensen uit mijn entourage alvast een prettig kerstfeest en een voorspoedig 2013 wensen!" aldus de Belgische MTB kampioene .

Op zaterdag 22 december werden in  Zaal het Buurthuis te Nieuwrode alle kampioenen van Vlaams Brabant gehuldigd.
Alle  Belgische, Vlaamse en Vlaams Brabantse kampioenen van MTB, weg, BMX en veldrijden  werden op de slothappening  met een drankje en een hapje onthaald.
Ondermeer Kevin Van Hoovels, Gerrits Delfosse , Kenneth Coomans, Nick De Vries, Jens Vertongen  en trialist  Iciar Van den Bergh mochten de trofee van Wielerbond Vlaanderen ( afdeling Vlaams Brabant)  in ontvangst nemen.

Sven Nys en Niels Albert behoorden eveneens tot de laureaten, maar waren vanwege hun druk cyclocross programma niet op de huldiging aanwezig.

Bij Kerstmis hoort een verhaal, liefst eentje van geloof, hoop en liefde.
Ik zocht zo'n verhaal,  en vond Jens Schuermans die met de lezers van MTBlily zijn prille, maar zo veelbelovende carriere wilde delen.

Jens doet hier zijn ( kerst) verhaal

"13 februari 1993 was de eerste dag uit mijn leven.
Een leven waarin ik op jonge leeftijd al heel wat heb mogen meemaken.
Ik was de 2de zoon van een zeer sportief gezin. Mijn mama is altijd zeer sportminded geweest. Volleybal, tennis en andere sporten zijn haar nooit vreemd geweest maar een topsportcarrière heeft ze nooit geambieerd. Deze topsportcarrière was er wel voor papa. Hij was de zoon van een fanatieke voetballer , bij jullie allemaal bekend als de mijn trouwste supporter.
Samen zijn ze begonnen met lopen. Mijn vader zijn niveau ging crescendo en hij was jarenlang semi-prof in het veld- en straatlopen. Samen met mijn grootouders en mijn mama gingen ze de wedstrijden in binnen- en buitenland af. Dit verhaal stopte vanwege een zware achillespeesblessure voor mijn papa.

Ondertussen was ik al een paar jaartjes ouder en mijn interesse in sport groeide met de jaren. De basis voor mijn uithoudingsvermogen werd gedurende mijn peuterperiode gelegd. Mijn ouders wisten geen raad met de urenlange rondjes die ik in huis liep. Vanzelfsprekend begon ik al snel met de verschillende sporten te verkennen. Ik startte samen met de vriendjes in de straat bij de plaatselijke voetbalclub. Ik volgde mijn eerste tenniskampen en ik liep geregeld een veldloop mee. Vanaf 3-jarige leeftijd stond ik ook al op de skilatten,  dus mijn sportieve bezigheden waren zeer gevuld en de fiets was op dat moment het laatste waar ik aan dacht.

Op een zondagochtend in oktober 2003 zag ik voor het eerst de Ironman van Hawaii op TV waarin een hoofdrol was weggelegd voor Rutger Beke. De beelden van sporters die achtereenvolgens zwemmen, fietsen en lopen , waren zeer indrukwekkend voor een jonge gast zoals mij. Meteen wist ik wat de meest veeleisende en zware sport ter wereld was.

Ooit zou ik ook zo'n 'Ironman' doen. Een week later werd de eerste triatlon in onze straat georganiseerd. Samen met mijn speelkameraadjes werd de volgende weken en maanden regelmatig een triatlon uitgevoerd. Weliswaar een verkorte versie waarin we zwommen in een zwembad en rondjes fietsten en liepen in onze woonwijk,  maar voor ons was het steeds een prachtige dag in ons nog jonge leven. Omdat papa mijn interesse voor de fiets had opgemerkt, kocht hij voor mijn communie een mountainbike. Tot dan toe voor mij enkel bekend als de reden waarom papa op zondagochtend niet in huis te vinden was,  maar ik was wel benieuwd wat mountainbiken inhield. Samen met papa en zijn fietskameraden reed ik enkele malen per jaar op de mountainbike,  maar doordat ik zeer druk bezig was met voetballen, tennissen, snowboarden.. dacht ik niet direct aan de MTB-competitie.

Tot ik op een dag de affiche van de GP Roel Paulissen in Winterslag zag. Omdat ik dat weekend geen voetbalwedstrijd had, wou ik graag eens deelnemen. Zoals altijd stonden mijn ouders hier achter en besloten we naar Winterslag af te zakken. Het resultaat was ondergeschikt op dit moment, maar het ging beter dan  verwacht en ik had enorm genoten van de dag. Niet alleen de wedstrijd zelf maar alles rondom sprak mij enorm aan.

Toch ging ik niet meteen hierin verder omdat ik nog dagelijks bezig was met tennis en voetbal , zodus ging de fiets terug op stal.
Helaas (en deels gelukkig) begon ik last te krijgen van een knieblessure genaamd Osgood-Schlatter. Dit is een vaak voorkomend probleem bij snel groeiende jongens;  met een ontsteking aan de patella pees als gevolg. De blessure ging zelfs zover dat ik botsplinders in mijn pees had zitten ,waardoor de ontsteking als maar erger werd. Na 6maanden wisten we eindelijk de oorzaak te vinden. Vervolgens had ik de keuze om ofwel niet meer te sporten tot ik volgroeid was ofwel moest ik een operatie ondergaan. Op dat moment voor mij een vanzelfsprekende keuze en ik werd geopereerd. Wat ik toen nog niet wist, waren de veranderingen die deze beslissing met zich meebrachten.

Tijdens mijn revalidatie was fietsen de eerste sport die ik terug mocht opnemen. Wekelijks ondernam ik enkele tochten en de competitiedrang kwam snel terug.

Als eerstejaars nieuweling zette ik mijn eerste stappen in de mountainbikesport. Mijn techniek was enorm slecht en hierin verloor ik zeer veel tijd, maar bergop ging het week na week beter. Mijn uitslagen gingen ook crescendo waardoor ik na enkele maanden op de mountainbike een zeer leuke mail ontving van Andre Coppers. Ik was voor het eerst geselecteerd om aan een stage met WBV deel te nemen. Een heel leuke ervaring waardoor ik voortaan de mountainbike verkoos boven het voetbalveld en het tennisplein.

Als tweedejaars nieuweling was ik steevast op het podium te vinden. Persoonlijke hoogtepunten waren de overwinningen in Houffalize en Winterslag, de uitnodiging voor het Be-Gold project en de mogelijkheid om bij het Merida-Combee team van Leo Combee rijden. Helaas kreeg ik gedurende dit jaar ook voor het eerst af te rekenen met krampen, een probleem wat me de laatste jaren al meermaals heeft wakker gehouden.

Als eerstejaars junior veranderde er zeer veel. Ik ging op stage met de Belgische ploeg en samen werkte we internationale wedstrijden af. Ook leerde ik Filip Meirhaeghe kennen. Hij heeft mij  zeer veel bijgebracht in mijn nog jonge carrière. Ik ben ervan overtuigd dat er geen betere juniorencoach voor de MTB kan zijn dan Filip.
In mei  2010 stond ik zonder veel verwachtingen aan de start van mijn eerste wereldbeker maar slechts 1u30 later stond ik als 2de op het podium! Een onbeschrijfelijk gevoel en ondanks het kleine deelnemersveld, was het voor mij een zeer leuke ervaring. Een week later was er de thuiswedstrijd in Houffalize. Op technisch vlak moest ik nog erg onderdoen voor mijn directe concurrenten , maar bergop voelde ik mij zeer sterk. In de voorlaatste ronde op kop rijden voor eigen publiek in een wereldbekerwedstrijd was wederom een unieke ervaring.
Helaas kreeg ik ietsje later af te rekenen met krampen waardoor ik als 3de over de finish reed. Dat was tevens mijn eerste grote ontgoocheling op de MTB omdat ik die dag echt heel goed was. In de zomer stonden nog enkele grote wedstrijden geprogrammeerd. Het Belgisch kampioenschap moest ik reeds in de eerste afdaling staken na een botsing met een mede-renster, de WB in Champéry staakte ik vanwege krampen..

Een week later stond de WB in het Italiaanse Vale Di Sole op het programma en ik kan me de onzekerheid voor die wedstrijd nog zeer goed herinneren. Gedurende de week sprak ik met teammanager Leo Combee. Ik vertelde dat ik er geen goed oog in had door de krampen.  Dit was de aanleiding voor mijn eerste kennismaking met Yvo Van Herck. Het gevoel daags nadien op de fiets was enorm goed. Tijdens de wedstrijd 2dagen later leek het wel als ik over dubbel zoveel kracht beschikte. Dit gecombineerd met een superdag betekende meteen mijn eerste wereldbekeroverwinning. Tot op de dag van vandaag koester ik deze overwinning als meest waardevol. Als jonge snaak zo'n transformatie ondergaan op enkele dagen is overweldigend.

Dit prachtige jaar was nog niet afgelopen en na een intensieve trainingsstage voorafgaande aan het WK, was ik klaar voor het WK in Canada. De verwachtingen waren hoog en na een week trainen op het voor mij mooiste parcours ter wereld was ik zo goed als klaar. Het enige waarover ik tot enkele uren voor de wedstrijd twijfelde was mijn fiets. Zou ik met een fully of een hardtail rijden was de vraag. Uiteindelijk koos ik na zeer lang twijfelen en omzetten van materiaal voor de fully. Niet de fiets maar het alsmaar twijfelen zal waarschijnlijk de oorzaak zijn dat ik na slechts 300m mijn ketting brak. Zonder aarzelen sprong ik van mijn fiets en na 12minuten zo hard als ik kon lopen, bereikte in de technische zone. Ik vertrok 2min na de laatste renner in koers en even later begon ik mij af te vragen waarmee ik bezig was.
De moed zakte mij in de schoenen..
Toen ik een lange bospassage uitreed stonden allemaal mensen mij aan te moedigen. Als je ouders, teammanager Leo Combee en zijn vrouw, Filip Meirhaeghe, Sven Nys... zo hard voor je supporteren , maak je automatisch een klik en is het enige wat je nog wil deze mensen bedanken voor hun aanmoedigingen.
Ik startte  mijn inhaalrace. Ronde na ronde haalde ik tientallen renners in. Helaas zag ik halfweg dat ik geen tijd verloor op de koploper in de koers. Mijn ontgoocheling was zo groot ; waardoor ik zo hard ik kon doorreed naar de finish om eigenlijk gewoon weg te zijn van het parcours. Ik wist dat ik de mogelijkheid had om voor de wereldtitel te strijden. Dat te weten als eerstejaars junior was zeer hard en na de finish ben ik rechtstreeks doorgereden naar een bos waar ik in mijn eentje probeerde de ontgoocheling te verwerken. Dit is inmiddels mijn vast ritueel geworden om ontgoochelingen te verwerken. Deze ontgoocheling heb ik ondertussen weten omzetten in motivatie die ik de komende jaren nog vaak zal gebruiken.

2011 was een uitzonderlijk jaar met zeer veel ups en downs voor mij. Uit elke tegenslag heb ik zeer veel geleerd en elke overwinning geeft heel veel voldoening.
Het jaar ging als een sneltrein. Iedere wedstrijd waar ik startte wist ik te winnen ondanks mijn krampen. Zowel de wereldbekers, BK en EK wist ik te winnen maar voor mij telde uiteindelijk gewoon het WK. Dit was de wedstrijd waar ik een jaar hard voor had gewerkt en waar ik na het jaar voordien iets had recht te zetten voor mezelf. Het parcours in Champery was niet op mijn maat , maar dat kon me niet deren. Jammergenoeg ging er in de uren voor de wedstrijden enkele dingen fout. Ten eerste zat het weer erg tegen. De vele regenbuien maakte het parcours nog technischer dan het al was en mijn vork liet me ook in de steek.
Ik verkoos om de wedstrijd voor te bereiden op de rollen. Hierdoor had ik mijn fiets niet meer getest voor de wedstrijd. Toen ik 15min voor de wedstrijd naar de startbox reed en de even moest remmen, reed ik gewoon rechtdoor tegen de dranghekken. Mijn remmen werkte niet meer. Doordat ik zo gefocust was, bleef ik er rustig onder en dacht dat alles wel in orde zou komen voor de wedstrijd. Helaas was dit niet het geval en na een tactische fout vroeg in de wedstrijd en een fiets waarop ik eigenlijk niet kon rijden, kwam ik nooit op de positie waarop ik zou moeten zitten. De race eindigde met een harde val en ondanks ik al goed was opgeschoven, was de race eigenlijk al over omdat alleen de eerste plek telde. Wederom een grote ontgoocheling die een extra motivatiebron is geworden.
Het was al bij al een succesvol jaar maar de wedstrijd die ik echt wou winnen, heb ik niet gewonnen. Als sportman kan je dan niet tevreden zijn.

2012 beloofde veel nieuws aangezien ik de overstap maakte naar de beloften. Ik keek er heel erg naar uit maar mijn lichaam sputterde tegen. Zelfs in die mate dat ik in overleg met Peter Verhoeven en Tom Teulingkx besliste om een periode zonder wedstrijden in te lassen. Mentaal zat ik er helemaal door. Ik had ondertussen al zoveel onderzoeken gedaan naar mijn krampen en ze bleven maar terugkomen. Mijn grootste dieptepunt kwam er na een ritje waarbij ik na anderhalf uur rustig fietsen al krampen kreeg. Mijn ontgoocheling was zo groot dat ik nooit meer dacht op niveau te geraken. Gelukkig voor mij is het sinds die dag op het einde van juni alleen maar beter gegaan. De vooruitgang die ik in de twee maanden voorafgaande aan het WK  zowel op  mentaal als op fysisch vlak heb gemaakt, is geweldig geweest. Ook deze periode koester ik zeer fel. De intensieve trainingsperiode met de junioren voorafgaande aan het WK was super en op het WK zelf heb ik mijn beste wedstrijd ooit gereden. Van zo'n startplek terugvechten was voor mij heel belangrijk.

Voor de toekomst heb ik nog zeer veel plannen. De komende jaren wil ik enkele beloftes tegenover mezelf inlossen maar vooral genieten, genieten van de mooie sport waarvan we allemaal houden!

Ik ben mijn bewust dat ik al deze prachtige momenten te danken hebben aan zeer waardevolle mensen die achter mij staan. Ten eerste mijn mama en papa. Mijn ouders zijn echt van goudwaarde. Als jonge tiener die aan topsport doet, kan je je geen betere ouders voorstellen. Mijn ouders steunen mij altijd en overal waarbij ze mij nooit iets zullen verplichten. Het enige wat ze willen, is dat mijn broer en ik iets doen wat we graag doen, gezond en gelukkig zijn.
Om dit te weten is van zeer grote waarde.
Verder beschik ik over een zeer goede familie en uitgebreide vriendengroep, die me altijd steunen in wat ik doe maar me vooral graag hebben om wie ik ben.
Ondanks  het feit dat ik ze niet zoveel zie, ben ik heel blij dat ze er allemaal zijn. Sportief heb ik ook zeer veel mensen achter mij staan. Mijn trainer Peter Verhoeven ,  Yvo van Herck en John Soenen  staan nooit in de schijnwerpers, maar staan altijd voor mij klaar en steunen mij volop. Ook Team Versluys, iedereen van de Belgische ploeg waarmee ik de afgelopen jaren heb samengewerkt en Merida-Combee hebben  in het verleden allemaal zeer veel voor mij gedaan.
Verder zijn er nog de  talloze supporters en andere mensen die ik allemaal  bijzonder dankbaar ben en allemaal het beste wens ." besluit Schuermans  uit Maasmechelen zijn verhaal.

We hebben een wens voor iedereen
Fijne feestdagen met lieve mensen om je heen.

Mensen die van je houden om wie je bent
In wie je een stukje van jezelf herkent.

 We laten nu , meer dan ooit, 
merken dat we veel om die mensen geven

Laat ons samen naar een succesvol en gezond jaar toe leven.

Prettige feestdagen !

MTBLily