Wim Tollenaere en Patrick Wouters bijten door en  hun doorzettingsvermogen werd op dag 5  beloond met een  mooi resultaat .
Team De Fietser uit Opwijk wist in de voorlaastste etappe van de Andalucia Bike Race beslag te leggen op de 38 st plaats bij de masters en ging in 5u 06:27 het MTB Langdorp Team van de gebroeders Wim en Bart Feyaerts met enkele seconden vooraf.

" Vandaag met een nieuwe lens, maar ik heb tijdens de afdalingen toch af en toe mijn ogen dicht geknepen.
Al van bij de start gaat het bergop, een lange beklimming met ruim elfhonderd hoogtemeters. Er volgen er nog twee, zij het met ietsje minder hoogteverschil. De klim volgt vaak hetzelfde stramien; het begint op glad asfalt, al snel gaat het over naar een grintweg tussen de olijfboomgaarden. Het wegdek wordt dan slechter en vooral steiler. Er komen meer putten met keien en eindigt dan in een technische singletrack waar de bikers nabij de top de fietsen af en toe moeten duwen. We passeren zelfs de sneeuwgrens. Er vallen 'slachtoffers', zo zit halfweg de eerste beklimming een Portugese renner van team nummer vier huilend in een greppel. 'Engine burned' zegt een jongen die naast me rijdt. De Portugese kampioen stond nochthans in de top drie. Wie doorbijt krijgt een beloning met ultieme afdalingen die opperste concentratie en durf vragen.
Singletracks met natuurlijke schansjes, jumps, 'kombochtjes', plotse hoogteverschillen, ... noem maar op, alles op Pat  Wouters zijn lijf geschreven. Ik moet tweemaal stoppen omdat door de droogte schakels bij mijn ketting vastlopen. Om geen tijd te verspillen, rijdt Patrick dan verder. Tijdens de laatste beklimming van de dag lukt het hem om de schade te beperken. Met de laatste krachten persen we in de oude stad van Jaén er nog een sprintje uit, 38 ste in onze categorie en zevende Master 2.
Bram  Saeys en Bart  Van Hecke werden 13  de bij de eliten,  ondanks het feit dat ze elkaar voor negen minuten 'kwijt' waren.
Morgen de laatste etappe." aldus Wim Tollenaere .

Jaén-Jaén de voorlaatste etappe in de Andalucia Bike Race ; 86 ,64 km en 2.741 hm werd  in 3u 41:15.8 gewonnen door Hannes Genze en zijn teamgenoot Andres Kugler ( Multivan Merida 2) .
José Antonio Hermida en de Nederlander Rudi Van Houts werden tweede op een zucht van de winnaars.
Het Spaanse Sport Bike Emotion met voormalig wegrenner Manuel Beltran en Jose Luis Carrasco finishte als  derde op 6 min  51. 
Bisic Esteve van Leao Pinto en  Ferreira ging vandaag volledig de mist in en  werd pas 9 de op meer dan 8 minuten.
Multivan Merida 2 komt nu  op nummer 2  twee in het  klassement.
Onze landgenoten Bram Saeys en Bart Van Hecke blijven bevestigen en sluiten de voorlaatste etappe af op 13 , dit resulteert in de 16 de plaats in het klassement.
Gert De Roover en Christophe De Clercq finishten in  4u49:54 op 23 , terwijl team  De Fietser met Tollenaere en Wouters  op 38 en het  MTB Langdorp team  van de gebroeders Feyaerts op 39 eindigde bij de masters.

Nathalie Schneitter en Sabrina Mauerer wonnen de langste etappe uit de reeks.  Het duo Bigham/ Landtwig  werd tweede maar behoudt de leidersplaats bij de vrouwen.

 Jim Thijs maakt zich stilaan op voor een nieuw XTERRA-seizoen. De eerste afspraak is pas eind mei in Italië maar de Huldenbergenaar wil nu al een behoorlijk niveau halen. De eerste test volgt nu zondag in Berendrecht waar Thijs deelneemt aan de off-road duatlon. Vorig jaar kon Thijs de duatlon nog winnen.

De off-road duatlon in Berendrecht wordt voor Thijs de eerste echte test van het seizoen. Afgelopen winter nam hij wel deel aan enkele veldritten en ook de stage op Lanzarote verliep vlekkeloos. “De eerste echte belangrijke XTERRA-wedstijd komt er pas aan eind mei, maar toch wil ik nu al de goede vorm te pakken hebben”, vertelt Thijs. “Op die manier kan ik vertrouwen tanken voor de volgende wedstrijden.”

Thijs neemt al voor de derde keer deel aan de duatlon in Berendrecht. “Vorig jaar kwam ik als eerste over de eindmeet, dus de wedstrijd ligt mij zeker. Het is een hard maar prachtig parcours. De ideale wedstrijd om mijn seizoen mee van start te gaan”, vertelt Jim. Zowat alle nationale toppers komen aan de start in Berendrecht dus Jim zal meteen weten hoe het met de conditie gesteld is.

De titelverdedigers  Kevin Evans en David George namen het op tegen  Karl Platt en Stefan Sahm, Mike Kluge,  Thomas Dietsch en het duo Sauser Stander.
Meteen stond de langste rit van de driedaagse  op het programma ,74 km met 1130 hm .
Tygerberg Hills , Malanshoogte , Fisantekraal , Agter Paarl ;  veel stukken liepen over privaat eigendom , een route waar nooit eerder gefietst werd.
De omloop was bezaaid met doornen en de Zwitser Ralph Naf was het voornaamste slachtoffer. In de laatste kilometers reed de Multivan Merida biker lek en moest de zege aan Max Knox laten., Shan Wilson werd derde individueel.

De eerste etappe werd gewonnen door Christoph Sauser en  Burry Stander in 2u42 ;  ze gingen titelverdedigers Kevin Evans en David George vooraf. Het Bulls team 2 met de Fransman Thomas Dietsch en Tim  Bohme werd derde.

Specialized biker Burry Stander zat nochtans  met het kampioeschap  van zijn verloofde Taylor Cherise in zijn hoofd.  De 22 jarige Zuid Afikaanse van het Belgische Lotto Belisol Ladies team won het goud op de weg  voor Ashleigh Moolman en  An-Li Pretorius.

Eva Bouwen  en Natascha Leysen haalden  met hun deelname aan de Marrick Challenge zelfs  de Zuid Afrikaanse kranten . De MTB Ladies beleefden een prachtig avontuur en de vele trainingsritjes in de natuur tussen de wilde beestjes  stonden  in het teken van de grote uitdaging die in mei volgt. De MTB Ladies zijn nl  geselecteerd voor het VT4 programma De  Pedaalridders .

3 de en laatste dag  Marrick Challenge :

Er werd gestart voor een goede 72km onverhard met vele singletracks ,mooie vergezichten...panorama’s om je vingers en duimen van af te likken
De start werd aangevat met alle bikers samen,prachtig om mee te maken.Links van ons liep een troep springbokken met hun witte kontjes en zij wilden percéé de weg oversteken en harder dan ons gaan,wij moesten vaart minderen om hen te laten passeren.Wonderfull!!!!
We reden ditmaal door andere privé reservaten waardoor we ook andere diersoorten konden bezichtigen.Door de vele singletracks en rotsen was het vaak heel technisch.Onderweg een biker gered van platte band tot 2maals toe maar die jongen had geen tubless banden zodat hij noodgedwongen zijn rit heeft moeten staken.Want zonder tubeless banden overleef je nooit de vele doorntakken daar
Natascha had het gevoel giraffen te spotten,en welliswaar "daar stonden 5 prachtexemplaren " en wij konden er van genieten.
De tranen kwamen in onze ogen,daar stonden die 2 Belgische meisjes met hun bike, gans alleen oog in oog met deze prachtige dieren. Het was adembenemend.We namen onze bike op en slopen van het ene bosje naar het andere om toch maar dichterbij te komen en ervan te genieten.
Welliswaar deed dit onze tijd geen goed want aan de 3de bevoorrading bleek dat we helemaal laatst waren.Dit kon ons niet deren want we hadden welliswaar veel tijd uitgerokken voor prachtige foto's te nemen en regelmatig stops in te lassen om dieren te spotten en deze waren adembenemend.
De laatste kilometers waren zwaar,de temperauur liep op tot boven de 40°C.
Singletracks in de blakende zon,uitkijken door de vele stenen-rotspartijen,kronkelende paadjes omhoog en omlaag,de vele diepe kuilen (door de aardvarkens gegraven) omzeilen...het moois van Zuid-Afrika hield niet op en was te mooi voor woorden.
Aankomend aan de finisch wachtte ons een fijn applaus van deelnemers en organisator waar er ook een journaliste van de plaatselijke 'volksblad' ons een interview afnam.
Deze 3dagen zitten in onze hartjes ,niet enkel de goede organistatie,  de vele wilde dieren en het prachtige parcour,maar de vriendelijkheid en gastvrijheid van de mensen blijft ons bij.
Wij kunnen enkel maar onze ervaring meedelen en hopen dat ook jullie zulk avontuur eens kunnen meemaken."  aldus Eva en Natascha.

Na twee zware operaties is de Duitse Johanna Techt aan de beterhand. Op 4 februari , de dag  van haar 19 verjaardag  brak ze bij  een ongeval met de slee de 10de borstwervel ( een deel van de wervelkolom) .
De bikester van het GHOST Factory Racing team is waarschijnlijk aan een blijvend rugletsel ontsnapt doorhet snelle optreden van de hulpverleners. In het Ravensburger Ziekenhuis werd ze een eerste keer met spoed geopereerd.  
Op 17 februari volgde een tweede,  veel ingewikkelder operatie in de Kliniek van de Universiteit van Tübingen. Er werd  een plaat gebruikt om  de gebroken wervels  te stabiliseren. 


De operatie is volgens de artsen  goed verlopen , haar toestand is stabiel en voor Johanna Techt  begint aan een lange revalidatie.
Over haar  terugkeer naar  de competitie wil ze het voorlopig  nog niet hebben ." Als  ik terug kan fietsen,  laat ik het zeker weten. " zegt ze optimistisch.

" Vrijdag  bij valavond komen we aan in het Duitse  Rotenburg, iedereen vliegt direct op het parcours af en de nieuwe toegevoegde helling (ten op zicht van vorige editie).
Drie verkenningsrondjes later sluit ik mij volledig af voor de buitenwereld. Ik besef dat het zwaar gaat worden en zeg nog een paar keer: ongelooflijk, 12 uur…?!
Ik wil er niet aan denken en gewoon het maximum uit mijn nachtrust halen. Dus ik ga liggen en denk nergens aan en val wonder boven wonder 10 minuutjes later,  en mooi op tijd, in slaap. Af en toe schiet ik wakker, één keer roep ik: ik moet water hebben!! Duidelijk al aan’t dromen van rampscenario’s van de volgende dag…

Zaterdagochtend blijf ik uiterlijk kalm maar de zenuwen slaan toe. Geen tijd/zin meer voor een opwarmingsrondje, ik begin er gewoon zo aan, verstand op nul komma één. Aan de start sta ik naast een kleine dame, ze stelt zich aan me voor: Caro. Hi, I’m Frouke, nice to meet you. Wist ik veel wie zij was. 3-2-1: GO: en we zijn vertrokken en ik denk, rustig Frouke, geen haast, ge moogt hier god weet hoeveel keer nog passeren! Ik verken elke meter van het parcours, zoek een lijn, een snelheid, een manier van trappen, een houding. Ik ontdek waar de andere rijders mij het liefst willen passeren en waar ik het liefst heb dat ze passeren. Ze roepen links of rechts en ik antwoord ja, maar soms ook nee. Ik praat tegen mezelf als ik de afdalingen neem. Ik zie de stand van de zon en voel welke versnelling het best past. Ik geniet!

Mijn verzorger Carl staat op de afgesproken plaats, vlak na de laatste klim in een rondje, zodat ik maximaal de tijd heb om het eten of drinken rustig aan te nemen, we kunnen wat overleggen én ik kan rustig kauwen tegen dat de volgende afdaling weer daar is. Ideaal, gewoon perfect! Ik ben blij, de weken van voorbereiding en de toch wel bijhorende stress om al het materiaal bij elkaar te krijgen, mijn fiets in orde te krijgen (waarvoor oh zoveel dank Jim), te trainen (want met een full time job is dat geen makkie), wat tijd door te brengen met mijn vriend én mijn huishouden rond te krijgen, liggen nu definitief achter mij. Het enige wat ik nog moet doen en wil doen is fietsen, en blijven fietsen!! Twaalf uur lang, hoeveel uur zou er al gepasseerd zijn? Ik heb bewust geen kilometerteller of hartslagmeter meegebracht. Dat gaat mij het beste af, op de rollen ook tijdens de training. Dimensieloos. Zalig!

Tot plots iemand in de zaal roept: goe bezig Frouke, al 2 uurkes voorbij. En ik denk: waaaat???? Nog maar 2 uur? Oh nee, da kan ni waar zijn. Bij de volgende ontmoeting met Carl zeg ik hem dat hij moet vragen aan iedereen om niet meer te roepen hoelang we al bezig zijn of hoeveelst ik ben. Steralures? Nee, een beginneling die er alles aan probeert te doen om dit vol te houden!

Onderweg word ik door ontzettend veel mensen aangemoedigd. Supporters, binnen en buiten de hal en ook rijders, waaronder de broers Boeckx, maar ook mensen die ik niet ken en die in het Duits vanalles tegen me vertellen, en natuurlijk de Slijkfretters en Andy, mijn trainer! Zelfs Carolin Pasendach  moedigt me aan. Zij goed wetende dat ik soms op kop rijd, ik me van niks bewust.

En dan, na 4 uur krijg ik het moeilijk want ik krijg honger en dat terwijl ik al de hele tijd aan ’t eten ben geweest. Ik besluit dat het tijd word voor wit brood met confituur, dat helpt! Maar ondanks de cola en het eten blijf ik me zwak voelen. Soms lijkt het wel of ik ga flauwvallen. Tot ik me realiseer dat ik zouten tekort heb. Ik vraag Carl om chips en hij voert me zeker een uur lang 4 chipskes per ronde. Ook dat helpt!

Ondertussen zijn we al 6 uur bezig en begin ik moe te worden. Niet in het lichaam, maar in mijn hoofd. Mijn ogen, ze vallen gewoon dicht! Ik val in slaap terwijl ik op mijn fiets zit. En dan gebeurt het onvermijdelijke natuurlijk, ik val echt letterlijk. Niet één keer maar 3 keer, op dezelfde helling. De derde keer al helemaal bovenaan, en mijn been geraakt gekneld tussen mijn fiets en mijn stuur. Ik roep echt van de pijn en de mensen komen helpen. Ik spring snel terug op mijn fiets en zeg tegen mezelf: ge gaat die helling nu nog ne keer of 5 doen tot het terug lukt en dan ga je liggen. Zo gezegd, zo gedaan. De 10 minuten powernap doen me deugd. Ik kan er weer volledig tegenaan!

Nu mijn bovenbeen pijn doet heb ik wat afleiding van andere kleine ongemakjes die de kop hadden opgestoken. Het enige dat ik constant denk ik is: rijden Frouke, gewoon blijven trappen, hier een bochtje se, en dan zo en zo, ni remmen, dan schuif je misschien uit, oh, kijk er is iemand achter je, laat die nu maar door, mijn god, ben ik al terug aan die helling?, wat gaan die rondjes snel zeg. Het enige andere waar ik aan denk is wat ik de volgende ronde van Carl wil krijgen en ‘Ich bin so sheun, ich bin so toll, ich bin die Anton aus Tiroool’ (waar haal ik dat? ).

Dan gaat de zon eindelijk achter de bergen en wordt aangekondigd dat ‘de nieuwe afdaling’ eruit gaat. Het parcours wordt ingekort. Van de afdaling eruit heb ik geen spijt, van de bijhorende klim daarna wel, want dat was ons bevoorradingsplekje. Het gaat nu hard, vreselijk hard. De andere rijders worden een pak agressiever en ik moet tegen een veel hogere snelheid eten aannemen van Carl. Oog-hand-mond coördinatie ten top hier! Het aftellen kan nu eindelijk beginnen, nu mag dat. Nog 3 uurtjes, dat is gelijk aan 2 films op de rollen. Dat lukt.

De enige nog overgebleven afdaling komt er slechter en slechter bij te liggen. Het lot slaat toe en een andere rijder die me per se wilde inhalen op die afdaling crasht, op de grond maar ook recht op mij. Ik ben zooo ontzettend boos dat ik niets voel en ik roep: I hate you!! You do not pass in a downhill! Dàt brengt de man meer van stuk dan onze val zelf. Ik spring op mijn fiets en met een vreselijk boos gezicht kom ik in de hal aan. Niemand snapt er wat van. De volgende ronde kijk ik nog steeds boos, tot ik besef, hé je verspilt je energie, het is voorbij, laat het los en lach terug. Ik heb nog een ronde nodig om het helemaal los te laten en dan lukt het me.

Ineens krijg ik in de mot dat ik eigenlijk niet ver achter lig op de eerste dame, Caro weet je nog? En ik begin te koersen! Hoe is het mogelijk? Een beetje te laat, dat wel, maar ik maak nog een ronde goed. De hal vult zich met mensen en als ik binnen rijd moedigen zoveel mensen me aan dat ik niet meer durf te kijken . Ronald Kros roept naar me dat dit het laatste rondje wordt! Echt waar Ronald? Echt? Nee, niet echt! Zowel hij als ik halen het nog net binnen de limiet en mogen een extra rondje rijden.
Ik wel, Carolin Pasendach niet. Maar zij is eerst, ik ben tweede en ik ben dolgelukkig dat ik  12 uur minus 10 minuten en 3 plasjes op mijn fiets ben blijven zitten, dat ik de vallen redelijk goed overleefd heb, dat ik een super verzorger had en dat ik naar ons moeder een smsje kan sturen dat ik Ok ben! "aldus de MTBLady.

Aanstaande zondag worden er pasmaten van de I LOVE MUD-collectie voorzien op de kidswedstrijd in Dessel.  Wie kledij wenst te passen kan daarvoor terecht in het inschrijvingslokaal bij Johan Beliën (vanaf 12u30).  
Je kan na het passen meteen een bestelbon invullen.   Vergeet je emailadres niet in te vullen, want je ontvangt per mail een betalingsuitnodiging.

Wie een hoody en een T-shirt wil bestellen kiest best voor het voordeelpakket waar je nog een I LOVE MUD button bovenop krijgt. 

De bestellingen worden afgesloten op maandag 12 maart.

Meer info op http://www.mtbkids.be/

Jose Antonio Hermida en Rudi Van Houts hebben op dag 4  Priego de Córdoba-Priego de Córdoba op hun naam geschreven.

De derde etappe van 70,16 Km  met  2.082 hm startte in  Priego en bij de 2 de bevoorrading zaten Multivan Merida 1  en 2 samen met het Portugese  Biscic Esteve team  weer vooraan.

Het Spaanse  WildWolf team  met Pedro Juan  Trujillo en  Perez Francisco Sanchez en het Deens team van  Benjamin Justesen en Klaus Nielsen  reden op 4 en 5.

In  2u48:31 klopte Multivan Merida 1 met Hermida en  Nederlandse kampioen Van Houts hun teamgenoten  Hannes Genze en Andreas Kugler met 19 sec .
Het Portugese Bisic Esteve 1 eindigde 30 sec later op nummer drie, terwijl het Deens Olympisch Team met Justesen en Nielsen 5 min 19 aan hun been kregen.
WildWolf eindigde op 5 en gaf  5 min 22 prijs.

De Belgen Bram Saeys en Bart Van Hecke reden een 16 de plaats bij de eliten  en verloren 18 minuten op de winnaars.

"Het was vandaag een rustige dag. In de eerste kilometers trokken we goed door en zo werd de schifting al  snel gemaakt. We bleven vooraan met  Multivan Merida 2 en het Portugese team . Heel de wedstrijd zijn we samen gebleven  en pas in de laatste kilometers hebben we de aanval ingezet. We verstevigen  zo onze leiderplaats en halen de overwinning binnen." zei Hermida na afloop.

Het Belgisch duo De Clercq De Roover werd 65 ste algemeen en 13 de bij de masters.
De gebroeders  Wim en Bart Feyaerts van het MTB Langdorp team eindigden als 88 ste en 27 bij de masters.
De Fietsers Wim Tollenare en Patrick Wouters finishten in 3u47:37 op  93 en werden daarmee 28 in diezelfde reeks .

Het duo Bigham-Landtwig blijft  onklopbaar bij de dames , het Colnago team met Nathalie Schneitter en Sabrina Mauerer werd tweede voor
de Zweedse  dames  Asa Erlandsson en Kajsa Sniks .

Bij de mixed koppels voeren Anna Villar en  Pablo Egeda het klassement aan.

Zaterdag 3 maart a.s. vindt de eerste wedstrijd van de Lotto-Topcompetitie U27 2012 plaats: de 45ste VLAAMSE PIJL te Harelbeke over een afstand van 157 km, een organisatie van het Sportverbond Oostwijk. De officieuze start vindt plaats om 13u00 aan het Marktplein te Harelbeke. De aankomst is voorzien omstreeks 16u40 in de Gentsestraat.