Op Velofollies in Kortrijk gaf coach Maarten Gybels deskundig tekst en uitleg bij de unieke werking van het Nodrugs Concept Team.
Velen kennen hem als 'n sympathieke gast met een hart op MTB maat, maar weinigen kennen zijn achtergrond.
Wie is Maarten Gybels nu echt ?
" Laten we simpel beginnen.
Ik ben 30 jaar en woon in Herselt. Ik ben gelukkig samen met Ine Geysen en we verwachten een eerste kindje. Mijn ouders zijn van Limburg afkomstig , meerbepaald van Zolder & Zonhoven.
Van kleinsaf was ik enorm geboeid door sport zowel actief als passief. De belangrijkste sport in mijn leven voor het mountainbiken was basketbal in Aarschot. Niet alleen spelers als Michael Jordan spraken me aan, maar een coach als Phil Jackson was enorm boeiend om naar te kijken.
Hier had ik al een soort voorliefde voor coaching, want ik kon me enorm uitleven wanneer ik mijn teammates kon aanmoedigen en bijsturen.
Net zoals zovelen het middelbaar normaal doorlopen en afgestudeerd in mijn humaniora als A2 boekhouder, maar dat interesseerde me eigenlijk niet. Ik wou toen al mensen verder helpen waar ik kon en zaken veranderen. Zo zetelde ik toen 2 jaar in het leerlingenparlement. Dus was een opleiding maatschappelijke assistent een logische stap . Helaas schoolmoeheid en het niet kunnen omgaan met de vrijheden van de hogeschool zorgde ervoor dat ik ermee stopte. Hetgeen me van die periode het meest is bijgebleven zijn de bezoeken aan kansarme gezinnen, die geen uitzicht hadden op verandering en zelf de tools misten om iets te veranderen.
Dus ben ik maar gaan werken, maar na 1,5 jaar zag ik in dat dit het ook niet was. Tijdens deze periode heb ik me dan ook volledig op het competitie mountainbike gegooid en alles gedaan wat kon. Dit leidde tot overtraining en een gewicht van 64 kilo voor 'n gast van 1m86. Een beetje teveel van het goede dus.
De 'club' waar ik toen aangesloten was, was The Forest Bikers de voorloper van het MTB Langdorp team . Het team met de blauw/roze tenue die o.a de wedstrijd in Langdorp organiseerde en toen startte met de organisatie van de Hagelandse chrono. Toen ik er een jaar aangesloten was, kwam er een jong 14 jarig talent met een blauwe fiets meerijden. Van in het begin wist hij 95% van de clubleden onmiddellijk naar huis te rijden ; zijn naam was Kevin Van Hoovels.
Na overleg met mijn ouders besliste ik om terug te gaan studeren. Voorwaarde was wel dat ik voor 3/4 van de studiekosten opdraaide! Ik startte mijn opleiding als Bachelor Lichamelijke opvoeding (iets wat ik al jaren wilde doen) en sloot deze goed af in 2006. Ik voelde bijna onmiddellijk aan dat lesgeven wel iets was voor mij, maar niet in een dagelijks schoolsysteem. Mijn eindwerk handelde toen over mountainbikelessen in het lager onderwijs. Dus die MTBmicrobe bleef er maar zitten.
In 2006 sloot ik mij als sportlid aan bij 2Mega Saeco . Daar legde ik me terug toe op mountainbiken, zowel XC, marathon als meerdaagse ritten. Tijdens die periode heb ik ook heel veel Shortbike vakanties begeleid. Hier leerde ik Stefan Van Ouytsel (NODRUGS) & Pascal Loquet kennen. Ben Van Woinsel gaf me in het voorlaatste jaar de kans om met de jeugd te werken. "
De rest is ondertussen geschiedenis.
"Van 2006 tot nu heb ik volledig op mijn zelfstandige activiteiten gegooid, waardoor ik elke dag met mijn coachingsvak bezig ben. Zowel in de mountainbikewereld, fitnesswereld & sociaal georiënteerdere opdrachten. "
Waarom die passie voor coaching?
"Volgens mij is het een combinatie van verschillende interesses. Mensen kansen geven om hun talenten te ontwikkelen. Want er zijn heel veel personen die geen mogelijkheden krijgen om zich te ontwikkelen of te snel een 'stempel' opgeplakt krijgen.
Als je ergens wil voor gaan dan heb je op een bepaald moment hulp nodig om te groeien. Daar hoort ook fouten maken bij! Wat hierbij belangrijk is durven van de reeds begane paden af te wijken of tegen de stroom in te gaan. Want verandering krijg je alleen maar door (vastgeroeste) denkpatronen te (durven) doorbreken wanneer dat nuttig is. Af en toe een klein schopje tegen de schenen kan mensen ook wakker schudden.
Maar het allerbelangrijkst in een coachingstraject is vooral geduld, jezelf durven in vraag stellen en open blijven staan voor nieuwe ideeën. Dit geldt voor de coach, maar ook voor de sporter en zijn omgeving.
Coachen is een vak en dat moet je leren. Zowel via boeken, tijdschriften, artikels als bijscholing , vooral in Nederland en soms in België, steek je enorm veel op. De persoonlijke contacten met specialisten dragen ook bij tot je groei als coach. Maar voor een deel denk ik ook dat het in je bloed zit of niet. Als je dit goed wil doen , dan is het passie en wil je er in uitblinken dan is het groot deel van je leven.
De laatste 3 jaren zijn mooie jaren geweest met vallen en opstaan waar ik als persoon en coach enorm veel geleerd heb en samenwerkingen heb opgezet, waar ik alleen maar kon van dromen.
De huidige omkadering van het NODRUGS concept team is hier een mooi voorbeeld van. Zulke specialisten die geloven in onze aanpak en met ons aan de slag willen. Geloof mij dat is geen evidentie!
Maar ook bij de personal coaching van individuen mogen we zeggen dat er toch wel al enkele kleinere en grotere successen geboekt zijn. Maar bij elke succes horen minstens zoveel tegenslagen. Daar moet je mee leren leven.
Het is natuurlijk leuk om mooie wedstrijduitslagen te halen met renners, maar wat nog des te mooier is dat je bij elke samenwerking vooruitgang kan boeken en die hoeven niet super groot te zijn. Het zit hem soms in de kleine dingen.
Het opzetten van de Hagelandmtbschool & de organisatie van verschillende kampen om de kinderen de mooie facetten van de MTBsport te leren kennen , geeft me ook een enorme voldoening . Maar nog meer om die meisjes en jongens hun plezier te vergroten en het zelfvertrouwen op te krikken. Ook het plezier dat ik zie op de gezichten van mijn coachaas op zaterdag maakt me oprecht blij.
Mijn overtuiging is ook dat de mountainbikesport en voor een groot deel ook de wielerspotr, meer professionalisme nodig heeft om te groeien. Investeringen moeten meer gebeuren in (gespecialiseerde) mensen om renners en entourage op een goeie manier te begeleiden. Wil je als renner groeien , moet je ook niet alleen kiezen voor een team dat enkel wat materiaal aanbiedt, maar naar een team dat een sterke entourage weet uit te bouwen. Langs de andere kant moeten mountainbikers met professionele ambities ook leren begrijpen dat ze meer moeten doen dan enkel biken om een volwaardige atleet te worden.
Het lijkt alsof mijn leven om niet anders draait maar dat is natuurlijk niet zo. Ik kan genieten van een goed glas rode wijn, een lekker etentje, goeie muziek of een fijn gesprek. "
Zit MTB jou dus in het bloed ?
" Ja, het was precies voorbestemd ; Hilde Quintens kwam vroeger af en toe bij mijn moeder toen die nog in Viversel woonde, en mijn ma lette regelmatig op Hilde, nu noemen ze dat babysitten . Ik geloof zelfs dat de vader van Roel Paulissen bij een oom van mij in de klas of op school heeft gezeten.
Mijn schoonvader heeft destijds de Forest Bikers opgericht . Zo zie je maar! " besluit de 30 jarige Maarten Gybels.
Categorie:Interview
|
