Vorige  vrijdag stond voor Bert Luca de eerste wedstrijd  in Frejus op het programma, de Roc marathon van 85 km met 2600 hoogtemeters.
De nacht er voor had het gestormd en ook s ’morgen stond er behoorlijk veel wind. Tot zijn  grote verbazing mocht de West Vlaming  helemaal vooraan starten.

" Samen op de eerste rij met enkele wereldtoppers ,dat is  een gevoel om niet vlug te vergeten. Om 8 uur werd dan het startschot gegeven. En ik was al meteen mee bij de eerst 10 à 15 renners. Maar in de eerste klim heb ik mijn verstand gebruikt en mijn eigen tempo gezocht. Na 10 km kwamen we de eerste mooie en technische afdaling. En vlak er na was de eerste bevoorrading waar mijn ouders stonden en zeiden dat ik rond de 45ste plaats zat.
Nog niets gebeurd. Ik kon constant een goed tempo ontwikkelen en schoof altijd wat op. Aan de 2 de bevoorrading zat ik dan al 31ste en had nog geen trap te veel gegeven. Maar het mocht niet zijn ; nog geen 2 km na de bevoorrading sloeg het noodlot voor de eerste keer toe, lek achter aan. Nadat ik mijn band had vervangen kon ik mijn weg vervolgen. Maar in de afdaling reed ik nog eens lek. Dus moest ik voor de 2 de keer stoppen om mijn band te vervangen en zakte de moed mij even in de schoenen. Ik kon dan rond de 70 à 80ste positie terug verder rijden. Het parkoers liep over leuke paadjes en steile klims en afdalingen.
Na een km of 45 kon ik mij weer opladen om er vol voor te gaan. En in de eerste klim die volgde kon ik al meteen een man of 10 terug nemen. Op 18 km van het einde kwam ik  bij de laatste bevoorrading ,waar ik mijn achter band wat heb bijgepomp om toch een beetje veiligheid te hebben. Maar ondertussen zat er ook een andere wedstrijd op ons parkoers, waardoor je niet meer vol kon klimmen en dalen, daar de paadjes erg smal waren . Door mij wat op te jagen , maakte ik een stuurfout in één van de laatste afdalingen en ging ik plat op mijn buik, enkele metertjes naar beneden. Maar ik had mijn niet echt pijn gedaan en kon meteen mijn weg vervolgen.
Aan de finish was ik dan de 57ste en de 17de bij de elite in een tijd van 4 uur 42. Mijn doel was bereikt ; daar ik vooraf had gehoopt op een plaats bij de eerste 100, maar ook wel wat ontgoocheld daar ik misschien wel een plaats bij de eerste 30 had kunnen rijden zonder 2 maal lek te rijden. 
 

Zondagmorgen toen ik opstond , voelden de benen goed , maar de marathon zat er nog zeker in. Ik ben dan maar met mijn fiets naar de startplaats gereden, dit was zo’n 12 tal km van waar ik sliep, om mijn benen toch wat losser te maken. Door dat ik UCI punten heb mocht ik weer bij de eerst 115 van het ganse pak starten. Dit keer stond ik op rij 3. Om 9 uur 30 klonk dan het startschot. En al na een 10 meter voelde ik dat het niet goed ging gaan. De start was helemaal het zelfde als van de marathon en dus wis ik dat ik in het begin niet moest panikeren en mijn eigen tempo rijden. In de eerst post reed ik plaat 74 maar het ging nog altijd voor geen meter. Na nog een lang klim begonnen de benen los te komen. Ik kon nu al het tempo aan die ze in het groepje reden waar ik in zat. Maar ik was ondertussen wel al naar plaats 100 gezakt. En ja op 25 km van het einde moest ik even op mijn buik gaan. Ik moest bij het indraaien van een technische afdaling even van mijn spoor gaan daar een ander renner mij afsneed en ik wist al meten dat het niet meer goed kwam. Maar nu had ik mij ook niet echt pijn gedaan enkel wat bloed aan de knie. Maar dan was is volledig wakker geschut en kon  ik weer het tempo rijden dat ik kon ontwikkelen ik de marathon. Op 20 km van het einde in de 2 en laatste post kwam ik als 91ste door. En heb dan dat laatste stuk kunnen af leggen in minder dan een uur en dit was zo’n 20 à 25 minuten rapper dan vrijdag daar we nu niet gehinderd werden van tragere renners. Ik ben dan nog goed kunnen opschuiven en aan de finish was ik tot mijn eigen verbazing nog 71ste algemeen en 34ste bij de elite. Ik heb de 55 km in 3 uur 52 gereden. Doel terug bereikt, daar ik minder dan 3 uur wilde rijden.
 
Dit was een toffe en stoffige afsluiter van een mooi seizoen , waar ik veel heb bij geleerd.
Ook wil ik nog enkele mensen danken die dit seizoen  mooi gemaakt hebben . Op de eerst plaats mijn ouders, die er ook veel tijd en energie instoppen om mij zo goed mogelijk te verzorgen en altijd klaar staan voor mij. Ook mijn trainer, Michel Geerinck, die er ook altijd klaar staat met goede raad en waar ik met al mijn problemen terecht kan. En zeker mag ik Tom en Sylvie niet vergeten, want zonder deze 2 mensen zouden wij gewoon geen ploeg hebben. Ook wil ik alle sponsors nog danken voor het vertrouwen in de ploeg want ook zonder deze mensen zouden we niet moeten koersen. En alle renners en alle mensen die er week na week bij zijn ,want zonder jullie allemaal is het ook maar stil op de koers. En dan ook nog alle mensen die ik zou hebben vergeten. " aldus de 23 jarige biker  van het Dream Intrasys Team.

De Dworpse Bikers verwelkomen u graag op de 4de editie van de WCUP Classic MTB op 13 november 2011.

De toertocht vertrekt aan het provinciedomein in Huizingen vlakbij de afrit nr20 Huizingen van de Brusselse Ring. Deze locatie is voorzien van een zeer ruime parking nabij de inschrijvingen, douches en verwarmde tent.
Verschillende afstanden (25km-40km-55km-70km) staan opnieuw op het programma alsook de uitgebreide bevoorradingen met WCUP sportvoeding.

Inschrijven kan via deze site tot 11 november.
 http://www.wcupclassicmtb.be/site/index.php?option=com_wrapper&view=wrapper&Itemid=63&lang=nl

Gemakkelijk want zo verloopt de inschrijving een stuk vlotter op de dag zelf. U print het inschrijvingsformulier thuis af en brengt dit mee op 13 november, u betaalt dan 6€ ter plaatse en krijgt een geschenk ter waarde van 20€!

Bart Brentjens " De Amarok is een stoere pickup waarin je veel kunt vervoeren, dus handig voor mountainbikers. De fietsen kunnen snel en gemakkelijk in de bak vervoerd worden en je kunt elk terrein bereiken. Bovendien is het ook een hele luxe pickup met een stoer uiterlijk die ook heel comfortabel rijdt." aldus de Brentjens , die gisteren   zijn 43 ste verjaardag vierde en zich na de BBC focust op de Crocodile Trophy.

Fien Lammertyn is één van de weinige dames die zelden een uidaging uit de weg  gaat en nooit aan opgeven denkt. 

Afgelopen zondag stond de MTBabe uit Aalter  aan de start van de Bart Brentjens Challenge in het Nederlandse  Eijsden .
105 km in 5u51 ; je moet het als vrouw maar doen !

"Ik kwam eigenlijk nog redelijk fris aan de start ! Waarom, wel, laten we even terugkeren naar vorige week maandag..

Maandag voelde ik me niet zo frisjes, want had de zaterdag en zondag stevig doorgetraind. Ik wou persé profiteren van het goede weer en na het werk was ik terug vertrokken voor 3uurkes fietsen. Ik merkte al tijdens het fietsen dat alles wat moeizamer verliep,  maar bon, dat was waarschijnlijk gewoon vermoeidheid. De zaterdag had ik nog  bloed  laten trekken en de maandagavond wist ik al hoe laat het was: extreem lage neutrofielen en extreem hoge lymfocyten ;  mijn lijf was aan’t vechten tegen iets..

En dat iets werd vlug bekend: misselijk en geen eten kunnen binnenhouden. Dinsdag werd het helemaal compleet, spierpijn, misselijk,.. alles erop en eraan .

Maar niet getreurd, de BBC was pas over 5 dagen, dus rusten was de boodschap!

En dat lukte, elke dag voelde ik me beetje per beetje energieker worden!

Dus zondag stond ik daar, aan de start vd Bart Brentjens Challenge, helemaal frisjes!

Eens het startschot gegeven, lag het tempo van het peloton fenomenaal hoog. Mijn kilometriekske gaf 37km/u en piekte naar 40! Hola, dat was wel even te snel, maar ik voelde me er niet direct slecht bij.
Natuurlijk kon ik dit niet aanhouden en mijn tempo zakte al vlug ,maar toch ging het nog vlotjes.
Tot ik aan zo’n 35km zat.. en het was over en uit met Fien. Blijkbaar was ik toch niet zo goed hersteld van de MTBacteries in mijn lijf!

Vanaf dan begon de hel voor mij. ; met als absoluut dieptepunt dat ik een vlak stuk aan 9 per uur aflegde.. Een kind op een driewieler had me zeker ingehaald .

Wat normaal een relatief licht parcours moest worden, werd voor mij 1 van de zwaarste dat ik ooit gereden heb. Een simpel hellingske voelde net alsof ik de Mont Blanc moest beklimmen. ‘k Moest mij dan ook nog concentreren om niet van mijn fiets te vallen, want soms werd het even zwart voor de ogen.

Heel onverantwoord en daardoor dacht ik eigenlijk constant aan stoppen, ik wou weg uit die ellende. Maar om de een of andere reden ben ik blijven trappen , alhoewel dat het bleiten me soms nader stond dan het lachen!

Na 105km en 5u51 later, bolde ik over de meet… En zo werd mijn  slechtste jaarprestatie een feit!

Natuurlijk ben ik niet tevreden over het resultaat, maar al bij al ben ik wel heel tevreden dat ik toch het einde gehaald heb, meer dood dan levend, maar ik heb het gehaald ." aldus MTBabe Fien Lammertyn over de BBC.

Connection-renner Frans Claes sluit zijn schitterend seizoen 2011 af met een beetje ontgoochelende 6^de plaats op het BK marathon in het Nerderlandse Eysden.
In het jaar waar hij aansluiting vind met de internationale marathon-top moet hij tijdens het BK al snel in de achtervolging na materiaalpech in de eerste kilometers, een nukkige ketting , die hem later in de wedstrijd nog enkele keren te voet zet. Frans loopt steeds achter de feiten aan, hij mist de eerste grote schifting maar kan nog tot in de 2^de groep terugkeren. De podiumplekken zijn dan al gaan vliegen en hij probeert er 105km het beste van te maken.  
Kevin Van Hoovels is de verdiende winnaar en Frans finishte als 6 de Belg . 

" Het was mijn dag niet ! " zei Frans na afloop." Pech bleef me achtervolgen, ik mag dus nog tevreden zijn met die zesde plaats."

uitslagen :

http://www.bartbrentjenschallenge.nl/index.php?pageId=24

Voor Hans Planckaert uit Ieper was het BK marathon  in Eijsden zijn laatste wedstrijd van het jaar .

" Deze week had ik enkel nog wat losgereden want ik voelde me nog teveel vermoeid na een slopend seizoen en vooral na de voorbije Langenberg-marathon.

Het Belgisch kampioenschap. Het moet gezegd zijn dat ik er tot vandaag nooit in slaagde om eens een prima resultaat te bekomen op een Belgisch kampioenschap. Anderzijds leek het parcours van de Bart Brentjes wel iets voor mij ,zodat ik stiekem hoopte in de top vijf te kunnen eindigen.

Iets na negen uur knalde het startschot voor onze wedstrijd met als inzet de Belgische en de Nederlandse trui in onze categorie. De temperatuur bleef aarzelen rond de veertien tot zeventien graden  en de regen bleef achterwege.

In de aanvangsfase ging het wat heen en weer over wat asfalt met mijzelf in tiende positie waarna linksaf de eerste onverharde strook werd aangevat.De modder spetterde al vlug tot achter onze oren door de vele plassen oop de baan.Na een passage in een weidestrook volgde de ene na de andere onverharde strook.Het tempo lag daarbij redelijk hoog maar ik voelde mij wel goed. Ik bevond mij toen in een groepje waar onder meer Kris Hertsens, John Soenen, Kurt Temps en Ronny Geerts deel van uitmaakten. Als ik in dit groepje kon blijven dan zat ik goed.Na een 25-tal km. stond coach Stefaan me op te wachten om me van de nodige W-cup drank te voorzien. Kort daarna naeen eerder technische zone verloor ik nu en dan wat aansluiting met de groep waarbij het me moeilijk bleef om terug in het wiel van mijn voorgangers te geraken. 

Dat lukte dan ook wel, zij het met veel moeite. Het parcours lag door de veelvuldige regen van de voorbije dagen nogalslijkerig bij, maar mijn Saguaro's(Geax) bewezen dat ze geschikt waren voor dit werk.Bij een van de beklimmingen voerde John Soenen de forcing.Samen met onder meer Will Baselmans(Nederlandse master 2) konden er nog een paar aanpikken. Wat later bemerkten we dat we een voorsprong hadden genomen op een aantal achtervolgers waaronder Kris Hertsens. We draaiden op dat moment goed rond met ons klein groepje en slaagden er in de voorsprong verder uit te diepen.

Er bleven nog zestig km te gaan. We konden evenwel niet blijven aarzelen.  
Halfweg kon Kris Hertsens dan toch nog aansluiting vinden bij ons groepje zodatr we met drie Belgen vooraan bleven in de master 2-klasse.Ik besefte dat het vanaf nu ging om een podiumplaats.Toen we na een afdaling kort linksaf  een steil stukje moesten nemen blokkeerdeineens mijn ketting. Er bleef geen andere oplossing dan te voet naar boven snellen. Eenmaal boven keek ik op een achterstand van ongeveer een vijfhonderd meter. Samen met Will Baselmans reed ik met veel moeite het gat terug dicht. Maar eens dit gelukt was dienden we toch eventjes te recupereren. Kris vertelde me ondertussen dat ik een goede kans had om te stunten. 'Je bent ijzersterk bezig' zo riep hij me toe.In een van de daaropvolgende beklimmingen zag ik dat Kris het toch wat moeilijker had en een gaatje moest laten op onder meer John Soenen. 

Dit mocht ik niet laten gebeuren. Samen met enkele anderen maakte ik de sprong naar John toe.

Het zwaarste van de marathon lag nu bijna achter de rug met nog zo'n 40 km te biken. We bleven vooraan nog met een achttal.Ook Ken van den Bulke gaf me nog wat meer moed doordat hij oordeelde dat vanaf nu de titel alleen maar kon wenken. Iets later verbrokkelde ons groepje en bleef in met Will, John en nog een andere biker vooraan. 

Even paniek werd ik nog bevangen door paniek bij de derde bevoorrading; Stefaan  van Smart Cycling was in geen velden meer te bespeuren. Gelukkig stond hij een achttal km verder me op te wachten. Een pak van mijn hart. Toen zakte het tempo een beetje en ikzelf vond het beter om niet zomaar in het wilde weg te blijven sleuren om de anderen er af te krijgen.  John nam dan ook veelvuldig het voortouw. Ik volgde gezwind. 

Door de vele modderspatten hadden mijn ogen het zwaar te verduren; Toen was het de beurt aan  Wil maar die versnelde wat. Ik bleef in John zijn wiel hangen.Nog een 20-tal km. n het einde wenkte. Het zwaarste deel lag nu achter ons. Wanneer zou ik mijn kans grijpen? Ik bleef nog wat wachten. Bij de laatste bevoorrading  was het aanvoelen nog steeds opperbest. Dan nog maar een W-cup-gelleke genomen. Op een lang schotterstuk bemerkte ik opeens het bord van de laatste 10km. En ineens was ik weg. Ik gaf alles wat ik nog in mij had en sloeg een kloof die ik uitdiepte: eerst met moeite vijf meter, dan 10, 20, 50m;...en ik bleef maar doorgaan zodayt ik op een mimimum van tijd en redelijke voorsprong op John had bijengefietst. Nu nog hopen dat ik gespaard bleef van verdere pech of een zware inzinking.  Euforisch ging ik door op mijn elan en reed alsof de duivel mij op de hielen zat.Ik ga hier voor de titel flitste het mij door mijn hoofd. 
Het einde naderde en de laatste honderden meters waren fenomenaal.

Niet te geloven: ik kneep in mijn arm: yes, Belgisch Kampioen. OverVol van emoties bolde ik over de eindmeet. Het was het mooiste moment uit mijn wielercarrière. Eindelijk kon ik nu een jaar lang de Belgische trui omgorden: een droom die werkelijkheid wordt. Ik wil de vele mensen bedanken die me onderweg steunden en in mij geloofden zodat ik dit tot een goed einde kon brengen." aldus de nieuwe kampioen bij de masters 2 die John Soenen en Danny Sleeckx vooraf ging.

Bijlagen:
Daguitslag BLOK 1 FL C Aarschot.pdf (107.8 KB)   
Daguitslag BLOK 2 FL C Aarschot.pdf (109.7 KB)   

Zonder pech was Laura Turpijn  ongetwijfeld de sterkste dame in Eijsden. In de Bart Brentjens Challenge  kende de Nederlandse  Merida Combee bikester  haar deel van de tegenslag  en werd ze met kettingproblemen op behoorlijk wat achterstand gezet. Een andere favoriete was Anne Terpstra ; de jonge bikester uit Apeldoorn had echter haar dagje niet en verliet vroegtijdig de wedstrijd.

Mirre Stallen ( Cube Nutswerk )  nam de leiding  over om die, ondanks de  prachtige remonte van de Turpijn  , niet meer uit handen te geven.
Na 105 km scheelde  het een haar ;  Stallen hield stand en werd voor het eerst Nederlands marathon kampioen bij de vrouwen.
Laura Turpijn zette een prachtprestatie neer, maar strandde op de tweede plaats. Nicoletta De Jager vervolledigde het Nederlandse podium in Eijsden.
Petra Mermans was de beste Belgische en schreef de marathon  titel op haar palmares.  De Trek bikester uit Retie ging  de Waalse Kathy Delfosse vooraf. Githa Michiels werd derde.


reacties :

Mirre Stallen : " Dit had ik echt niet verwacht ! Het was nipt in de sprint.  Laura had kettingproblemen, maar was heel sterk teruggekomen. Dit is mijn allereerste titel. Ik ga  volgend jaar niet  meer marathons rijden  dan anders , ik blijf gewoon cross country rijden voor het team Cube Nutswerk. Ik kan het nog bijna niet geloven, dit komt zo onverwachts."

Petra Mermans. " Ik wist  eerst niet dat ik op kop hing, ik dacht dat Kim Saenen voor mij was.Dit keer zijn de rollen omgekeerd; vorig jaar in Beringen had ik pech, nu kreeg Kim haar deel ; das koers . Ik ben heel tevreden en het is een mooi begin ; volgend jaar rij ik voor Vanomobil en dan in de kampioenentrui. Dit is super, echt zalig. 
Mijne man  Wilfried gaat misschien morgen al tevoet naar Scherpenheuvel . Hij had dat beloofd als ik zou winnen.  En ...belofte maakt schuld ! " aldus de kersverse kampioene.

Michiel Van Aelbroeck stond voor de keuze :  Bart Brentjens Challenge of de Roc d’Azur? Makkelijke keuze, ware het niet dat de BBC net zoals twee jaar geleden gold als BK en NK marathon.

" Het parcours is geen hoogvlieger, maar het is een parcours dat mij ligt en dus behoort een derde opeenvolgende titel tot de mogelijkheden. Een drietal weken voor de wedstrijd ging ik het parcours even verkennen. Een week na die verkenning gooide de organisatie echter een vernieuwde versie van de route op hun website. Op de beginkilometers en de finale na, werd ‘de heuvelzone’ van het parcours helemaal hertekend… Uiteraard blijft de Voerstreek wat ze is, onmogelijke hellingen vind je er niet en tijd voor een tweede verkenning was er niet meer. Bij de start stond ik vooraan en na 1km draaide ik als derde de Nederlandse velden in. De eerste 20km zijn relatief snel en ik bleef goed vooraan rijden. Het parcours was een groot modderbad door de regen van de voorbije dagen, maar de voorspelde regen bleef uit! Het waren de Nederlanders die samen met Ken VDB  het tempo bepaalden, ik volgde in hun spoor. Micha  VDE zat wat verderop,  maar zou terug komen aansluiten. Van zodra we op Belgisch grondgebied kwamen, werden de beklimmingen wat langer. Slalommend tussen heel wat langzamere elites en masters, versnelde Van Den Bulke opnieuw bergop. Ik behield mijn eigen tempo en liet een klein gaatje dat de ene keer groter werd wanneer ik wat bikers moest inhalen, dan weer kleiner wanneer Ken er enkele moest passeren. Micha  van den Eynde was niet meer te zien. We waren nu 40km ver en Ken reed met enkele Nederlanders kort voor me uit.
We gingen op een kruispunt af dat mooi afgezet werd voor het groepje voor mij, maar wanneer ik er enkele seconden later aankom beslist de seingever dat het tijd is om eens wat auto’s door te laten… 
Hij doet me stoppen. Blijkt dat de organisatoren wel twee nationale kampioenschappen organiseren (Belgisch en Nederlands kampioenschap), maar dat ze geen wedstrijd- maar een toertochtvergunning hebben aangevraagd. Dit wil zeggen dat ze eigenlijk helemaal geen auto’s mogen tegenhouden. Amateurisme!
Weg mikpunt… Ik moet zeggen dat ik tot op dat moment nog niet veel naar de kleine pijltjes had moeten kijken omdat er zo veel bikers verspreid over het parcours reden. Go with the flow. Even na de oversteek van de grote weg moet er een splitsing geweest zijn tussen de kleine en de grote afstand. Was deze slecht (of niet?) aangegeven? Stonden er wandelaars voor het splitsingsbord? Geen idee. In alle geval, ik heb geen splitsing gezien en nu weet ik waarom de seingever een kilometer verder zo raar opkeek dat ik daar op dat uur al passeerde: de eerste toertochtrijders werden pas veel later verwacht. Ik had geen idee dat ik niet meer op het wedstrijdparcours zat en dus bleef ik de pijlen verder volgen tot ik zelfs op een lang recht stuk niemand meer voor me uit zag rijden. Dit klopt niet… Modder van de GPS afgewreven en ik las op het scherm ‘van koers’. Ondertussen een heel eind van koers... Het hele parcours ligt op een zakdoek dus even later kom ik terug op het wedstrijdparcours, maar goed, ik had zo een tiental kilometer afgesneden en dus stond ik daar nog voor de passage van de kopgroep van de elites. Inpikken en verder modder ploeteren voor de fun, dat zag ik niet zitten en dat wou ik mijn perfecte fiets niet aandoen. Rustig via de weg terug naar Eijsden, nummerbord afgeven, op zoek naar de douches , die onvindbaar ver van de finish lagen en dan nog voor de finish van de eersten terug naar huis. De strijd was absoluut nog niet gestreden, maar met Ken VDB  wint wellicht de sterkste! Proficiat! 

Later zouden nog heel wat andere bikers verloren rijden… Het blijkt nog maar eens dat het enorm moeilijk is om een marathon wedstrijdwaardig te organiseren, op welk niveau dan ook in binnen- of buitenland. Uitpijling met eventuele sabotage, toelatingen, organisatievergunning, politiebegeleiding van start, een moto of quad die de leiders vooraf gaat, seingevers, kleedkamers voor bikers die net een modderbad hebben gekregen… Geen evidentie om dit allemaal voor elkaar te krijgen. Alle respect voor mensen die het toch proberen, want zoniet zouden er helemaal geen wedstrijden overblijven. Maar toch is het erg ontgoochelend om op die manier een prachtig bikejaar af te sluiten.'besluit  Waalslander Michiel Van Aelbroeck ietsje ontgoocheld .

Vandaag stond in Eijsden  het NK Marathon op het programma .
In Limburg was er een gevarieerd parcours aangelegd dat in totaal 105 kilometer lang was. Voor het  Nederlandse  MPL Specialized MTB Team stonden Anne Terpstra, Irjan Luttenberg en Robin Roelofs aan de start.

Dit betekent dat Frank Schotman zijn titel vandaag helaas niet kon verdedigen. Al langere tijd kan zijn vorm hem niet brengen wat hij wil, maar daar is nu de oorzaak van gevonden. Helaas is hij geveld door het Pfeiffer virus. Hierdoor zal hij de komende periode rust moeten nemen. Jeff Luyten heeft al een punt achter zijn seizoen gezet en startte dan ook vandaag niet in het BK Marathon.

Ook Rien Terpstra ontbrak vandaag. Dit was het gevolg van het ontbreken van een wedstrijd voor junioren.

Voor Anne Terpstra was vandaag een wedstrijd om snel te vergeten. Al vroeg stond ze klaar voor de start en had ze zin in de wedstrijd, maar al gauw kreeg ze last van haar rug. Naast deze pijn had ondervond ze net als de andere dames uit de kopgroep veel hinder van de langzame mannen. Een aantal keren kwam ze hierdoor ongelukkig achter een groepje mannen terecht, waardoor ze een gat naar de andere koplopers dicht moest rijden. Naarmate de wedstrijd vorderde, begon ze zich steeds minder fit te voelen en was het helaas voor haar einde wedstrijd.

Irjan Luttenberg kon zich bij de start van de wedstrijd ook nog goed profileren. Steeds reed hij mee in de top-10 en kon hij zich hier ook goed handhaven. In het laatste stuk reed hij op plek zeven, kort achter de plaatsen 5 en 6. Helaas gooide twee lekke banden kort achter elkaar roet in het eten en kon hij onder de ogen van een UCI-medewerker ook geen extra reservemateriaal meer aanpakken. Hierdoor was hij gedwongen zijn wedstrijd voortijdig te staken.

Robin Roelofs reed vandaag een goede wedstrijd, maar kreeg vlak na de laatste verzorging een behoorlijke dip. Dit maakte zijn laatste 10 kilometer van de wedstrijd bijzonder zwaar en helaas verloor hij in dit laatste stuk dan ook behoorlijk wat plekken. Een plek rond de 35e plaats was dan ook het resultaat.

Het AMK zal op 23 oktober een mooie afsluiter van het seizoen worden.