Bijlagen:
BK_Blok_1.pdf (115.7 KB)   
BK_blok_2.pdf (526.2 KB)   

Zondag was er de vierde Brugbergrees te Humbeek. Gedurende vier uur moesten 27 teams van drie of vier rijders zoveel mogelijk ronden trachten af te leggen..

Van bij de start nam De Fietser met Kris Meys de leiding. Na één ronde van minder dan elf minuten kwam hij door met een voorsprong van ongeveer 40 seconden.

Kris Meys  had zich voorbereid op deze wedstrijd én had vooral zijn snelle start extra geoefend.

Deze voorsprong werd onmiddellijk uitgebouwd door Dieter Luypaert. Dieter was berust op revanche nadat hij door pech een zeker podium miste in de Raid des Hautes Fagnes te Malmedy.

De derde rijder, Franky Taelman, had begin deze week nog een wedstrijd gewonnen in Nederland. Hij wist in eerste instantie uit te lopen, maar op een hobbelig deel van het parcours verloor hij driemaal de tijdschip. Hij kon nog net de eerste plek behouden.

Franky loste af met zijn ploegmaat uit de Cape Epic Wim Tollenaere. Wim, vorige week eerste master op de 90 km in Malmedy, haalde alles uit zijn lijf. Ook hij had pech met de chip. Het onding donderde van het stuur de graskant in. Terugrijden en een zoektocht met verlies van enkele tientallen seconden, waren zijn deel.

Ondertussen was het Nutrimax team aan de leiding gekomen. Ook zij waren niet van pech gespaard. Toch bleef het gedurende de twee volgende uren het een spannende strijd tussen beide teams. Team De Fietser lukte er toch in een kloof van ongeveer anderhalve minuut te maken. Het noodlot sloeg echter toe tijdens de voorlaatste beurt van Franky. Halverwege had hij materiaalbreuk aan zijn achterwiel, hij moest een flink deel van het parcours lopen en wisselde uiteindelijk binnen de officiële zone van fiets.

Hierdoor kwam het Nutrimax team weer aan de leiding. Het werd het laatste half uur extra spannend waarbij er van positie werd gewisseld. Wat er echter bij het starten van de laatste ronden gebeurde, tart alle verbeelding.

Iemand van de organisatie verplichte eerst Wim en nadien Kris van De Fietser vijftien seconden te wachten als zogezegde straftijd omdat Franky had gewisseld van fiets!! Kris vocht als laatste moedig terug en strandde op veertien seconden van het Nutrimax team.

Zonder die straftijd had Kris gewonnen!

Het ergste is dat er in het uitgebreide reglement nergens staat dat er niet van fiets mag gewisseld worden!

Ontgoocheld stonden Franky, Kris, Wim en Dieter op het tweede schavotje. Op deze manier verliezen, heeft niks meer met sportiviteit  te maken. Mountainbiken blijft echter een ontspanning en de teamsfeer zat er bij De Fietser uit Opwijk weer goed in.
Een derde overwinning in de Brugbergrees werd hen echter deze maal niet gegund door de organisatie.

 Uitslag

1. Nutrimax Cycling Team – 21 ronden - 4.04.45

2. Team De Fietser Opwijk -21 ronden - 4.04.59

3. RS Bikes -20 ronden  - 4.05.26

Trek World Racing’s  biker Aaron Gwin won  in Mont St Anne zijn derde World Cup DH  en behoud zijn  leidersplaats na vier manches.
Op zijn  gloednieuwe OCLV Mountain Carbon Trek Session blijft de Amerikaan de te kloppen man op dit moment.
Nadat hij twee dagen eerder  in de modder de tweede kwalificatietijd neerzette , reed hij zich zondag in droge omstandigheden  naar het hoogste schavotje op zijn nieuwe Trek.
De samenwerking met de legendarische John Tomac werpt duidelijk zijn vruchten af.

Tracy Moseley, de Britse teamgenote van Gwin keerde met succes  terug naar de plaats waar ze vorig jaar de regenboogtrui bemachtigde. Zij behaalde de hoogste trede met haar Trek Session 88.

Geruchten over het bestaan ​​van de carbon versie deden de ronde en werden aangewakkerd door een testrit met veel persbelangstelling.
 In Mont St Anne toonde Gwin met flair  zijn fiets aan de hele wereld. 
" Het was nooit een geheim dat we samen met Aaron aan een nieuwe fiets werkten. ' zegt de manager van Trek , Michael Browne. " Hij heeft hem al een paar keer getest en was  zo zeker van het resultaat dat hij hem  in Canada wou inzetten. Het is spannend  om zo'n sterk seizoen te rijden en daarnaast in te staan voor de ontwikkling van een nieuwe fiets."

Sabine Spitz (Central Haibike Pro Team) had een complete  offday in Mont-Sainte-Anne. Na twee valpartijen gaf de Duitse kampioene op in de vierde manche van de World Cup.
Al in de eerste ronde kwam de  39 jarige Duitse ten val en viel met haar borst op een steen. De pijn in de borststreek verergerde en de ademhaling werd moeilijker, toch behield ze  in de tweede ronde de aansluiting bij de top5.  In de derde ronde verging het haar  slechter, ze kwam adem tekort , verloor terrein  en  zakte naar de 10 de plaats.  Ze stopte even om naar adem te snakken en om te zien of verder rijden nog zin had.
Haar opgave kwam  er nadat ze opnieuw tegen de grond ging en haar heup  bezeerde op een rots . Toen was de pijn  zo hevig dat ze  moest opgeven en afgevoerd werd.
Gelukkig was er niets gebroken en ging het om een zwelling en een paar bloeduitstortingen en schaafwonden .
Deze kwetsuren houden haar echter minstens 2 weken buiten strijd en zodoende zal de vice wereldkampioene marathon volgend weekend  in Windham niet aantreden en huiswaart keren.

" Ik voelde me nochtans goed.  Op het weer en de omloop  was niets aan te merken, alles was perfect. Dit is echt vervelend. " zei Spitz ontgoocheld.

De laatste etappe en kortste van de Oosterijkse  Zillertal Bike Challenge bleek geen weggevertje te zijn:  met 3170 hoogtemeter over 53 km en slechts 8 km afdaling leek het meer op een super-klimtijdrit naar het Tuxer-Ferner Haus aan de voet van de Hintertuxer gletcher op 2660m.

Als opwarmertje kregen de deelnemers de Penkenberg voorgeschoteld, met een klim van 1500 hoogtemeter naar de Penkenjoch. Daarna was het de beurt aan de 22 km lange slotklim, waarvan het venijn zoals meestal in de 700 hoogtemeter en 3,5 km lange staart zat:

" Dit was duidelijk iets voor de berggeiten onder ons, slechts 2 grote beklimmingen moesten we overwinnen. " aldus de bikers van Smart Cycling. "We mochten om 9 u de start nemen,met de beste 20 renners onder ons. Na enkele km neutralisatie, en bij het begin van de beklimming begon het vrijwel direct te splitsen in groepjes. De klim was niet supersteil, eerder langzaam oplopend bij momenten,maar toch lastig genoeg. "

Aanvankelijk bevonden Hans Planckaert en Bram Saeys zich in een 2de groepje. Op het asfalt kon Hans Planckaert  wat afstand nemen van de rest. Bram volgde op een kleine afstand. Wat later kon Saeys aansluiting krijgen en zo biketen de Smart Cycling's tesamen.
Eenmaal de overgang naar een schotterpad, kon Ken Van den Bulcke de mannen van Smart Cycling  bijbenen, en wat voorsprong nemen. Bram had een wat beter gevoel, en liet Hans wat op een afstand. Hans bevond zich dan lange tijd in het gezelschap van  de Nederlandse veldrijder Thijs Al .

Na bijna 20 km klimmen kwam  de top,op zo'n 2100 meter. Ondertussen was Thijs Al , Bram Saeys  komen te vervoegen, en in de afdaling moest Bram wat afstand laten.
Na de 900 hm afdaling, stonden Bram zijn ouders  te wachten, met de nodige drank.

Vanuit Vorderlanersbach begon dan het 2de gedeelte van de rit, en wat voor een.

Zowel Planckaert , als Saeys  kwamen alleen te staan. Geleidelijk aan ging het opwaarts, eerst over een mooi schotterpadje, later over een grote asfaltweg. Het was hier vooral beuken tegen de wind in.
Planckaert probeerde wat van zijn achterstand in te halen, en er een stevig tempo op na te houden.

Eenmaal in Hintertux, veranderde het parcour in schotter,en werd het ook iets steiler.

Het was nu nog 12 km klimmen. Bram Saeys  had nog een goed gevoel en kon geleidelijk aan naderen op  Thijs Al, en hem bijbenen. Nu en dan verwisselden ze van plaats. Hans begon het wat moeilijker te krijgen ; de km 's minderden  heel langzaam .

Net voor Sommerberg, op een technisch schotterpadje, kreeg Saeys wat schakelproblemen, en moest hij de Nederlander  laten gaan. Ondertussen wisselde Hans veelvuldig van plateau vooraan, van het kleinste blad,over middenblad.

" Nu nog een 600 hm. Amaai,mijn voeten(of benen). En het werd steiler en steiler,van een 17%,bij momenten, naar een 23%. Bram probeerde zijn tempo aan te houden. Bij Hans,stond de knop op overleven. Voor een van de weinige keren, moest ik mijn 36 achteraan aanspreken, en mijn kleine plateau vooraan. En het einde van de top,ja waar was die eigenlijk??Het bleef duren,zo'n steile klim. Toch nog niet veel meegemaakt. Ondertussen waren er al wat bikers, te voet bergop aan het wandelen, maar wij beten door. Dan de boog van de BMW xDrive.
Yes, we waren boven, of toch niet? Neen, vals alarmdus. Wat kunnen ze een biker toch aandoen.
Het einde was nog altijd niet in zicht, nu nog ongeveer enkele km nog. Beide Belgen  aanbeden hogere machten, om toch maar de resterende km af te leggen.

Na veel zwoegen en zweten, kwam dan  eindelijk  de verlossing. Bram Saeys  kon nog de 14de eindtijd afklokken, en Hans  Planckaert de 18de tijd.  " We are the Kings of Zillertal!"
In het algemeen klassement, eindigde Bram Saeys  op een knappe 16de plaats. Hans  Plancaert wist zich op 17  te nestelen.

"De helling is zo steil dat ik zelfs mijn kleinste versnelling amper rondkreeg , en het is nog lang....heeeel lang. Onze fietsstijl lijkt intussen meer op surplace dan op fietsen en het is alle zeilen bij zetten om niet om te vallen. Mijn benen staan op ontploffen. Ik geraak amper nog over het dode punt van mijn pedaalslag. Het lijkt wel slow-motion.  En slow-motion is het ook. Tergend traag vreten mijn banden zich de monsterberg op. Ik trek het niet lang meer. Alles kraakt, alles doet pijn. Nog even en ik moet stoppen en te voet gaan. Eén verkeerde beweging en ik blijf achter een kei hangen. Als mijn achterwiel zou doorslippen is het gedaan. 'Kom aan, doorbijten! Niet opgeven! Bijten! " aldus Peter Paelinck.

" Er komt geen eind aan de bochten. Ik ben al een hele tijd aan het spartelen om te blijven rijden. Waar blijft die verdomde hut? Van een fietsstijl is al lang geen sprake meer. Vanaf nu is het slechts 1,7 kilometer. Normaal een peulschil, maar bij deze helling een helse klus. Heel af en toe gaat de helling enkele procentjes liggen. Amper de moeite maar toch net genoeg om de hartslag ook enkele slagen te laten zakken. Het is buigen of barsten. Bijven doorgaan. Ik zie de finishballon opduiken en hoor muziek en een omroeper. Het einde is nabij. Dat van mij trouwens ook. Nog een allerlaatste bocht. Voor mij doemt het uiteinde van de imposante Tuxer-gletscher op. Goed ingeduffelde snowboarders komen gezwind en sierlijk de gletscher af. Een schril contrast met de schaars geklede en harkende bikers die de berg opkruipen. 'Die Nummer 30 kommt im Ziel' hoor ik door de speakers en via een speciaal aangelegde oprit rij ik op het terras van het Tuxer-Fernerhaus op 2660 Meter hoogte. Met een gletscher die over je schouder meekijkt: een ongeloofelijk zicht. Aan de overzijde majestueuze drie- en vierduizend meter hoge besneeuwde Alpentoppen. Een wonderlijk panorama. Maar wat een klus. Wat een beest van een berg. Wat een monster van een helling."

Paelinck van team Reevax  finisht in deze monster-klim-etappe 25ste, Steven Pauwels  70ste.
Daarmee eindigt  Peter 'Pepe' Paelinck  37^ste en  Steven 'Kroki ' Pauwels 80ste in het algemeen klassement.
 
"Hiermee komt een eind aan wel een heel speciale koers. De hoogtemeters vlogen ons de laatste drie dagen om de oren en aan beklimmingen was er geen gebrek.  Alhoewel die titel voor anderen bedoeld is voelen we ons toch heel even 'King of the Mountain' !" aldus de bikers van team Reevax.

Ook chapeau voor de prestatie van de overige Belgen : Ken Van den Bulke, eindigde  algemeen op 11.
En bij de vrouwen wist Katja Cauwenberg  een 3de plaats te veroveren bij de Queens.
Bij de Princesses hadden we  met Evelien Hofmann zelfs een Belgische winnares.

" Na het nagenieten met de Belgen onderling  konden we met een heel goed gevoel afscheid nemen van het adembenemend zicht, vanuit Tuxer Ferner Haus op 2680 meter, en van het mooie Zillertal." besloot Peter Paelinck uit Bekkevoort.

Na 8 weken   keerde Nicolas Vermeulen eindelijk terug in het peloton. Op 16 juni mocht hij uit het gips,  na de valpartij in Antwerpen waarbij hij zijn enkel brak.
"  5 weken niet kunnen trainen zorgt voor een groot conditieverlies. " zegt Belgisch marathon kampioen Vermeulen.
 " Na pas 3 weken training start ik in Sankt-Vith voor een manche in de Belgacom GP om te zien waar ik sta.  Met een 23 ste plaats,duidelijk nog ver van mijn Cape Epic niveau,  maar eigenlijk valt het nog goed mee. Ik was goed gestart, maar al snel wordt je op de zwaarste stukken van het parkoers op de feiten gedrukt , na een ronde zat ik rond de 20ste plaats en dit zou ongeveer mijn plaats worden dus.  De komende weken zullen we nog hard moeten werken om terug op niveau te geraken. We weten wat te doen.

 In Hasselt ging ik ook van start in de City team Challenge, ideale training voor de explosiviteit en kracht. In de eerste reeks kom ik als 6de over de meet en plaats me zo nog vlot voor de finale.  Hierin wordt ik 11de .
 Top 10 was mogelijk,  maar door 2 valpartijen in de start voor me was ik direct op achterstand gezet.  Nu, ik was zeker niet in staat om de sterksten al te volgen,  daarvoor is de conditie nog veraf.

Ook nog een proficiat aan mijn ploegmaat  Kevin Van Hoovels , wat een prestaties dit weekend. " aldus de biker van het Versluys Evenza team.

Zaterdag 2 juli  was er de triatlon in Middelkerke.
Er werd gestart om 19u30 . Het zwemmen was in de zee over een afstand van 1,5km ,waar men vervolgens, na een wissel voor het Casino van Middelkerke, fietste door de polders over een afstand van 45km .
De afsluitende 10km werd gelopen op de dijk van Middelkerke met aankomst wederom voor het Casino.
Nel Van Damme van het Versluys-Evenza team eindigde mooi derde bij de dames. Ze zwom moedig door een zee met veel stroming, fietste de 45km aan 33km/u , en liep de 10km in 43'.
Chapeau  dat voor de mama van de 11 maanden oude Kamieje.

In St Vith werd een mooi parcours uitgetekend  , op de lange stukken voor en na de finish na .
Remy Mertz domineerde bij de nieuwelingen en dat belooft voor het BK in Halle.
Ook Bram Cools en Quiten Hermans haalden het uiterste uit de kan en mochten mee het podium op. Gianni Van Donink viel met zijn vierde plaats naast  het podium .

Voor Kenneth Coomans, momenteel op stage met de nieuwelingen  in Vielsalm,  liep het in het begin niet naar wens en kettingeproblemen zette hem meteen op achtervolgen.

 " Ik was redelijk goed weg  maar op dat lange stuk verloor ik toch weer wat plaatsen. Net voor het ingaan van de single track kon ik nog een man of 3 voorbij gaan zodat ik ong. 12e het bos inging. Op de lange klim zat het tempo er goed in en omdat ik mijn benen niet wou opblazen, schakelde ik naar de kleine om soepel mee te gaan. Net voor de afdaling schakelde ik dan terug naar de grote , maar de ketting viel over het tandwiel. 15 sec en 3 plaatsen verloren… en ook de aansluiting met de kopgroep. In de afdaling was het dan nog even klungelen. Maar ik kon weer aansluiting vinden met het achtervolgende groepje. Met nog 3 ronde te gaan zette ik me in het wiel van Jeremy Pip en kwamen we weer wat korter op het groepje met Wout Alleman . Maar bij het ingaan van de 3e ronde viel Levhi en daardoor verloren we weer wat seconden. Op de vals plat lopende klim van de 2e bevoorrading  reed Levy dan weer  heel snel en kon ik het tempo niet volgen. Jeremy had toen al moeten lossen en ik hing nu 11de.
Nog 1 ronde en op de lange klim kwam ik terug korter op Levhi maar telkens reed hij weer weg op de lange platte stukken. In de laatste single zo een 200m voor de streep zag ik Wout nog die een klop had gekregen. Heb er toen nog een sprintje uitgeperst maar hij zat te ver om hem nog die 200m in te halen. Jarno Weemaes  (die pas als 50e mocht starten) werd nog 13de.
Eerlijk dat die achteraan moest starten wegens te laat in te schrijven?
Dacht het niet,  aangezien ze dat al meerdere malen toegelaten hebben en zelfs dan nog volgens klassement afriepen.
En nog zoiets: het  BK zou meetellen voor de Flanders cup !  Wat dan met onze Hollandse tegenstanders ?

Volgende zaterdag  de laatste Belgacom , al kom ik dan net terug van stage .
Dat gaat  nen zware boterham worden daar in Geraardsbergen ." aldus de Trek KMC biker uit Schaffen.