Al geruime tijd keek ik uit naar dit evenement.  Enerzijds vol vertrouwen, anderzijds met veel vraagtekens.  Vol vertrouwen omdat de aangekondigde profielen me bevielen en de afstanden te doen zijn, echter later zou blijken dat deze gegevens niet met de werkelijkheid overeenkomen.  De vraagtekens waren er omdat het de laatste weken voor de bikechallenge razend druk is geweest om maar niet te zeggen hectisch en ik niet meer aan trainen toe kwam, ik had veel te weinig samen met mijn bikepartner kunnen rijden en zodoende waren we niet echt op elkaar afgestemd. 

Op 21 juli vertrokken Dirk en Peter (team1) , Anja en Patricia (team2) , Martina, Alain en Jente (de begeleiders) richting Polen alwaar we verbleven in een landhuis in Zelazno, een dorpje ten Zuiden van Klodsko.  Dit was centraal gelegen tegenover de verschillende start- en finishplaatsen zodat de verplaatsing telkens meeviel.  We werden er hartelijk ontvangen door de eigenaars en van bij de eerste blik in het huisje zat het ok. 

Zondagochtend mochten we dan voor het eerst kennismaken met de ontbijtservice.  Zalig… gewoon voetjes onder tafel schuiven en niet weten wat te nemen want het gamma was te uitgebreid.  En…zoals we hadden gevraagd werd er rekening mee gehouden dat we sporters zijn en dat we koolhydraten nodig hebben.  Elke dag kregen we bovendien een versgebakken cake.

’s Middags reden we naar Duszniki Zdroj waar we onze nummers ophaalden en de nodige registratie deden.  Eventjes rondgewandeld in het stadje en dan terug naar het verblijf om de nummers op de fietsen te hangen en eventjes los te rijden.  Ondertussen kwamen ook Erwin, Tina en Noor ons vervoegen.

Tegen 18u kwam het gastgezin met het avondeten.  Alweer stonden we verbaasd van de samenstelling en de hoeveelheid van de maaltijd.  Het was duidelijk dat we niet zouden verhongeren.  ‘k Moet zeggen dat de Poolse keuken me bevalt.

Dag 1 Duszniki Zdroj – Kraliky (82km – 2036hm)

Voor de start moesten de deelnemers zich registreren bij de douane.  We gingen vandaag de grens over naar Tsjechie en in Polen en Tsjechie kom je de grens niet over zonder paspoortcontrole.

Deze etappe werd aangekondigd als opwarmingsetappe.  Dit klopte enerzijds, veel asfalt, lange niet te steile hellingen en lange vlotte afdalingen, niet technisch.  Anderzijds was ze ook niet te onderschatten en kon je hier al direct je reserves opgebruiken. 

Ik had me voorgenomen om op reserve te rijden, er moesten immers nog 5 etappes verreden worden, ik genoot van elke meter.  Na de trainings inactiviteit van de voorbije weken moest ik er nog wat in komen, daarvoor was deze etappe perfect.  Mijn teampartner was eerder uit op resultaat, maar daarvoor vond ik het nog te vroeg en vond dat we het hoofd er moesten bijhouden en verder kijken dan deze dag.

Dag 2 Kraliky – Stronie Slaskie (70km – 2175hm)

Een dag met lange klimmen, alweer had ik me opgelegd om nog eens met de rem op te rijden.  Vandaag was er meer off-road met af en toe eens een ietwat technische passage, vooral de laatste afdaling was puur mtb-fun… zalig.  Bij de finish voelde ik me, uiteraard tevreden omdat we de finish hadden bereikt, maar nog meer tevreden over mijn gevoel dat me vertelde dat er nog genoeg overschot was.

Deze morgen voorspelden ze kans op wat regen en op de hoogste top zou het slechts 5° zijn, we namen voor de zekerheid ons regenjasje mee.  Gelukkig bleven we gespaard van nattigheid en viel de temperatuur best mee.

Met een goed gevoel keerden we terug naar ons verblijf om alles in gereedheid te brengen voor ’s anderendaags.  We genoten van het lekkere eten en van de rust.

Dag 3 Stronie Slaskie – Bardo (74km – 1742hm)

Aan de ontbijttafel werd niet veel gezegd deze ochtend.  Zo’n typisch 3^de dag gevoel volgens Peter.  Onderweg naar de start in Stronie Slaskie maakten we even de balans op van de voorbije dagen en keken we eens vooruit naar wat nog komen zou.  Ik maakte voor mezelf de conclusie dat ik wel eens die rem zou mogen loslaten en af en toe eens kon doortrekken.

Vandaag keek ik uit naar de lange klim op km10, eens deze overwonnen leek de rest van het profiel niet meer zo erg…alhoewel… De lange afdaling die volgde werd als gevaarlijk aangekondigd, op plaatsen schoven we te voet met de bike in de hand naar beneden…spannend.  Het parkoer vandaag had alweer een tikkeltje meer mtb-gehalte.

Amusement van de eerste tot de laatste meter.  Conditioneel voelde ik me steeds beter worden.  Vandaag hebben we ook onze eerste platte band gehad.

Dag 4 Bardo – Gluszyca (63km – 1755hm)

Vandaag was de kortste etappe aangekondigd, maar zoals hierboven beschreven komen de gegevens van de organisatie niet overeen met de werkelijkheid en zou het deze keer ook wel een stukje langer kunnen zijn.   Er werd een vrij technisch parkoer aangekondigd met een 30 km singletrack.  De hellingen waren steil, stenig, je moest goed kijken waar je reed, zowel bergop als bergaf.  Ik vond het vandaag een pareltje, elke dag wordt het parkoer prachtiger en is het meer en meer om duimen en vingers van af te likken.  Het geluk kon helemaal niet meer stuk na die afdaling met drop-off’s, boomwortel en keien… zalig… puur genot.

Op het einde mochten we letterlijk onder de grond, we werden door een tunnel in Osowka gestuurd, het was er meteen enkele graden frisser, dat deed deugd, maar bij het uitkomen van die tunnel werd de warmte op je gesmeten en een steile beklimming moest overwonnen worden.  Deze etappe was op mijn lijf geschreven, het ging vooruit, ik amuseerde me en mijn teampartner zorgde ervoor dat we niet in overdrive gingen.  Ik kon terug met een goed gevoel deze dag afsluiten.

Dag 5 Gluszyca – Teplice n/Metuji (76km – 2257hm)

Deze etappe heb ik onderschat.  Manmanman…steil, steiler, steilst…zo was het de eerste helft van het parkoer.  Heel veel te voet naar boven moet gaan… neen klauteren… en afdalen gebeurde heel dikwijls ook te voet.  Tijdens de eerste 27km stond er al 1000hm op de teller.  De tijd ging snel voorbij, veel te snel zodat ik niet op tijd kon eten, ook de eerste bevoorrading lag behoorlijk ver, niet in afstand maar in tijd, en ik kwam zonder drinken te zitten.  Dit begon ietwat op mij in te spelen.  Aan de bevoorrading dan voldoende gegeten en gedronken en al snel was alles terug okidoki. 

Het was duidelijk dat we lang onderweg zouden zijn, dus doseren was de boodschap en mijn teampartner herinnerde me daar af en toe aan.

Dag 6 Teplice n/Metuji – Kudowa Zdroj (77km –1800hm)

De slotetappe en als je dacht dat het uitbollen was dan was je verkeerd.  De eerste 15km waren aanvankelijk vlot bollend en de snelheid lag dan ook behoorlijk hoog, maar nadien volgde het echte bikerswerk.  Een steile klim deed ons voor de eerste keer vandaag van de bike afstappen en we gingen te voet verder naar boven, eerst ging het nog goed, later moest de fiets op de schouders en was het klautern naar de top.  Hetgeen erop volgde was een singletrail langs de flanken van een berg, lichtjes bergop, mooi… Vervolgens mochten we boven op een rotsmassief fietsen, adembenemend…  Net voor de 2^de bevoorrading moesten we de zwaarste afdaling van de dag overwinnen, en wat voor eentje.  Hier lieten we ons naar beneden glijden tot het iets te steil wordt en we voet aan grond zetten.  Verder was het nog genieten tot de allerlaatste km.   Vandaag hadden we met wat pech af te rekenen, de laatste 20 km had ik geen voorrem meer en mijn teammaat had een lekke band in de eerste helft.

Bij de finish kon ik de emoties niet meer de baas, het was een overweldigend gevoel om de 6 dagen tot een goed einde te brengen.

Zeker voor herhaling vatbaar.  Een meerdaagse voor de echte mountainbiker die niet vreest voor steile en lange klimmen en voor supertechnische afdalingen.  Toch enkel minpunten opgemerkt, nl de slaapplaatsen die de organisatie had voorzien liepen in het honderd, het eten was dikwijls onvoldoende, koude douches, bikewash kon beter, en de hygiene in het sanitair blok liet ook te wensen over.  Pluspunten zijn vooral de perfecte uitpijling, de zeer goede bevoorradingen, en natuurlijk het schitterende parkoer.

Met tc Houtland is het eigenlijk allemaal begonnen, het is de eerste club waar ik lid van was.  Samen met een 5-tal southparkbikers hebben we vandaag deelgenomen aan de toeristenrit van deze club.  Een ritje op de weg, volledig vlak, goed voor zo'n 100km en veel wind.  In het begin was het eventjes wennen om de pijltjes op de straat te volgen, wij zijn immers pijltjes aan een boom of paaltje gewoon.  Al gauw bleek dat we richting Polders reden en het bolde vlotjes, de wind zat ons mee.  De eerste km waren leuke bochtige baantjes, maar eens we goed in de Polders zaten en langs de dijk reden van de Westerschelde waren het eindeloze lange, rechte stukken, en de wind zat ons tegen.  'k Dacht toch even aan hoe leuk het wel kan zijn op de mountainbike ergens in een bos op een singletrack... In Breskens konden we genieten van zicht op de Westerschelde en de jachthaven.  Er was ook controle in Breskens, in een frituur met bijhorende viswinkel waar je verse vis kan kopen.  Na de controle ging het verder met lange rechte eindeloze stukken tot we meer landinwaarts waren.  De wind speelde parten, de hartslag lag duidelijk hoger dan het eerste deel.  Maar uiteindelijk stonden we toch vroeger dan ik had verwacht terug in Ertvelde.  Doordat we met een groepje waren was het leuk, op m'n eentje zou ik me verveeld hebben. 

Veel neidige korte steile hellingskes, behoorlijk wat off-road, singletracks, af en toe technisch, kortom een parkoer op mijn lijf geschreven.  Enkel het weer kon nog tegenzitten.  Ik had voor de lichte zomerbanden gekozen en bij teveel regen zou dit wel de verkeerde keuze geweest zijn, het weer was nogal wisselvallig en het was een gok.  Deze editie mochten we ook over de Bosberg rijden, prachtig stukske moet ik toegeven.
Van bij de start ben ik erin gevlogen, het ging als vanzelf, draaide goed, bolde goed, het zat erin...en het bleef erin.  Ik wist dat ik goed bezig was en genoot ervan.  Bij de finish was ik tevreden dat ik er was, doch niet leeggereden.  Ik verwachtte mezelf dan ook vooraan in de uitslag, was in negatieve zin verbaasd over mijn 6de plaats.  Enfin, het zal zo zijn...  Maar het allerbelangrijkste is het feit dat ik een goed gevoel had, mij zeer goed heb geamuseerd en een fantastische dag heb beleefd.

Als afsluiter konden we nog lekker smullen van een bord spaghetti, hmmm.  Zeer leuk initiatief zo'n bord pasta achteraf.

Het was lang geleden, maar ik heb nog eens een toertocht gereden en ik heb ervan genoten.  Schitterend bikeweertje trouwens vandaag.  Er waren 3 mogelijkheden vandaag om een toertocht uit te kiezen, nl Waasmunster, Lokeren of Zottegem.  De keuze viel op Zottegem omdat er dan wel wat hoogtemeters zouden inzitten.  Ik ben alvast tevreden met de keuze, het was een leuke tocht, nogal veel baan maar dat stak helemaal niet tegen.

In Ronse vond vandaag de beneluxcup plaats.  Wat me vooral opviel was het groot aantal dames, uiteraard heel veel Nederlanders.  Het werd een dag met kettingproblemen, ik kon mijn 34 achteraan niet gebruiken, de ketting liep regelmatig af mijn tandwiel en de ketting bleef af en toe eens plakken ook.  En alsof dit nog niet genoeg was had ik ook een bandenprobleem, meer bepaald een bandendrukprobleem bleek achteraf.  De banden waar ik met reed waren gemonteerd op de wielen van Dirk, aangezien ik minder weeg was die bandendruk veel te hoog en had ik geen grip, schoof heel veel weg vooraan met enkele valpartijen als gevolg. 
'k Heb dus heel veel geklungeld vandaag, en tussen al dat klungelen in reed ik toch de wedstrijd.
Ben 23ste geworden en tevreden.

Heb ook nog even kunnen kennismaken met het onsportieve gedrag van een toprijdster.

Zaterdagmiddag samen met Dirk en Jurgen vertrokken naar Duitsland.  We gokten om er een overnachting te vinden á la 'zimmer frei', helaas verkeerd gegokt, overal waar we aanbelden was het op zijn Duits 'belegt',  zelfs tot in het volgende dorpje.  Dan maar het plaatselijke 4-sterren hotel binnengestapt en daar een kamer gehuurd.  Gelukkig viel die mens aan de receptie goed mee en hij had zowat medelijden met ons en gaf ons daarbij nog een fikse korting. 
Snel de fietskledij aangetrokken om nog even los te rijden en zo een deeltje van het parkoer te verkennen.  Het viel me snel op dat het om een typisch Duits parkoer ging met brede dolomietpaden.  Het kwam in mij op dat ik me al snel zou vervelen op zo'n autostrade-parkoer, mja we zouden wel zien wat het 's anderendaags zou worden.
Net tegenover het hotel was er een italiaans restaurant, dit was de plek voor ons avondeten.  Op aanraden van Jurgen gingen we voor een kleine pizza als voorgerecht en vervolgens nog een spaghetti.  Toen de ober kwam opnemen, bekeek die mens ons verwonderlijk aan en deelde ons nog mee dat een kleine pizza helemaal niet zo klein is.  Aan het tafeltje naast ons zaten ook een stel bikers (Reevax-team), op hun beurt vertelden ze dat die kleine pizza inderdaad wel groot is.
De pizza kwam er aan, ahja dat zijn hier dus kleine pizza's, ons tafeltje was een beetje te klein voor die pizza's, maar op 't gemakske hebben we hem naar binnen gewerkt.  Vervolgens de spaghetti er bij en we waren opgeladen voor de Saarschleifen Bike Marathon.
Naar gewoonte zat ik vol twijfels, het parkoer is niet mijn ding, de vermoeidheid van de voorbije week, ik had nog wat hoofdpijn,... alé ik trooste me dat het misschien wel een goed teken zou zijn.  En...Jurgen vertelde me dat het zeker niet aan de slaapgelegenheid, het avondeten, de fiets, en het weer kon liggen, maw alles was in orde om morgen te biken.

Zondagmorgen een goed ontbijt, niet te veel want ik zat eigenlijk nog propvol.  Klaarmaken, uitchecken, opwarmen en naar de startbox.  Oei, wat was dat, we konden al helemaal achteraan gaan staan, tot ik ergens hoorde dat de vergunninghouders in het eerste vak mochten staan, ah ja... dan gaan we eens kijken, en ja hoor we mochten er in, maar er was geen plaats meer, dus helemaal vooraan gaan staan dan.  Jawadde zo op de eerste rij staan van een marathon, dat zal waarschijnlijk ook nooit meer gebeuren.  Ondertussen was mijn bikepartner voor de Bikechallenge in Polen er ook komen bij staan en zo stonden we daar met 4 southparkbikers op de eerste rij.
Het startschot ... Dirk en Jurgen mochten het ganse peleton op gang trekken.  Ik probeerde om niet overhoop gereden te worden van die vloedgolf bikers die voorbijstormden.  'k Vond dat ik heel goed gestart was en probeerde me niet te laten opjagen door de snellere mannen, zo trachte ik mijn eigen tempo te vinden, dit lukte niet zo goed op dit parkoer, er was teveel verschil, eerst typische dolomietpaden, dan een steile klim dan wat singeltracks dan weer snelheid op de dolomietpaden enzoverder.  Het parkoer viel al bij al nog mee, het was uiteindelijk geen typisch Duitse marathon zoals ik had verwacht, het was eigenlijk een mengeling tussen een Ardennen marathon en een Duitse.  De organisatie die was dan wel typisch Duits, gewoonweg 'af'.
Ik had uiteindelijk mijn tempo gevonden en probeerde wat te eten en voldoende te drinken, maar dat lukte deze keer niet zo goed, ik zat nog altijd propvol.  Ik vreesde dan ook om de rekening gepresenteerd te krijgen naarmate de marathon vorderde.  En ja hoor na een 75-tal km was het zover, ik kreeg het moeilijk, de moral daalde en net toen kwam een bekende biker (supernaut) naast me rijden en vroeg of ik nog vanalles genoeg had en hoe het zat.  Hij zal wel gezien hebben dat ik in een moeilijk moment zat en een beetje steun kon gebruiken.  Samen met hem heb ik dan het laatste deel afgefietst en ik was serieus content dat ik de 'ziel' bereikt had.
Het was nog gezellig nagenieten onder een stralend zonnetje, iedereen die zijn verhaal deed, de volgende bike-afspraken werden gemaakt, ...
Mijn bikepartner voor Polen riep me opeens dat ik op het podium moest gaan, ik was 4de geworden en bij een marathon is er een podium voorzien voor de eerste 5.  Jammer van mijn dipje, indien ik dat niet had gehad zat er een 3e plaats in.  Ik was in ieder geval supercontent met het boeketje bloemen en de envelop die ik kreeg.  Met een goed gevoel keerde ik terug naar huis.

Al sinds eergisteren een beetje vermoeid, slecht slapen, pijn in nek en schouders en drukke beroepsbezigheden.  Rust kan nu wel geen kwaad, maar vandaag moest ik enkele formaliteiten vervullen en heb van de gelegenheid gebruik gemaakt om dit met de fiets te doen en zo een beetje los te rijden.

Zondag start ik in de Saarschleifen marathon in Duitsland.  96 km mtb-plezier met 2700 hoogtemeter te overbruggen.  Ik hoop daar geen last te hebben van de vermoeidheid. 

Het was net midden in de zomer, de zon gaf warmte, net iets teveel naar mijn mening.  Samen met een groep (38) wielertoeristen naar Tiegem gereden.  Een ritje goed voor 5uur in de extensieve hartslagzone, behalve de enkele hellingen waar ik eens heb doorgetrokken.

2u30 gefietst vandaag.  Rustig tempo met enkele versnellingen en een paar intensieve blokken.   

Net een weekend met de familie in Houffalize achter de rug.  Houffalize was de 'place to be' afgelopen weekend, de wereldbeker mountainbike vond er plaats.  Aangezien de kids mee waren zou ik zelf niet veel kunnen fietsen deze dagen en daarom had ik besloten om als weerstandstraining deel te nemen aan de wedstrijd in de categorie 'open met vergunning'.

Zaterdagochtend was het zover, ik had me ingeschreven en kon beginnen aan mijn verkenningsronde.  Het voelde allemaal wat onwennig aan moet ik zeggen, zo tussen de wereldtop.  Ik wist dat er 2 moeilijke afdalingen inzaten, de alom gekende Foss d'Outh en die aan de brandweer.  Foss d'Outh neem je best rechts vertelde men mij.  Ok, ik kom aan een afdaling en dacht dat het deze was waar ik mij moest rechts houden ... niet dus, mijn achterwiel steekt mij voorbij,  vervolgens ikke met mijn kop in 't zand.  Het was de afdaling aan de brandweer waar ik stond (lag).  Terug de fiets op en verder afdalen, maar wat voor een afdaling is me dat, ik dacht bij mezelf "hier rij ik nooit meer af, dit is zelfmoord".  En dan moest nog de moeilijkste komen, de Foss d'Outh.  Met de schrik in mij verkende ik het parkoer verder tot ik in het dorp kwam en ik plots besefte dat nu die Foss d'Outh er aan kwam.  Ik trok aan mijn remhendels en kwam tot stilstand... ik stond te twijfelen... ik doe het niet... als ik het nu niet doe... alé 'k zal eens gaan kijken...  Zo gedacht zo gedaan en daar stond ik dan, helemaal bovenaan de Foss d'Outh, samen met nog andere bikers te bekijken hoe we heelhuids naar beneden zouden geraken.  Let's go...steil...oeps een drop off...wauuw...oef ik ben beneden.  Uiteindelijk vind ik de afdaling aan de brandweer veel moeilijker, daar komt echt stuurvaardigheid bij kijken, de Foss is steil maar eens je aan het afdalen bent is er geen mogelijkheid om te stoppen.
Er moest natuurlijk ook geklommen worden.  Er zat een zeer lange klim in die goed berijdbaar was en dan nog een zeer steile klim die ook lang duurde, de andere klimmen waren eerder kort maar wel allemaal steil.  De afdalingen die er tussen zaten waren niet om te recupereren, heel veel putten, stenen, steil, sporen, boomwortels.  De recuperatie moest gebeuren op de bevoorradingsposten en het stukje door het dorp.
Om 14u30 was de start.  Ik trok er met een bang hart heen.  Aangezien ik pas 's ochtend had ingeschreven stond ik in de laatste blok, helemaal achteraan met de trial moto achter mij.  Het startschot werd gegeven, op het groot blad gestart, maar al snel moeten afschakelen.  De startklim was op een asfaltweg om zo op het parkoer in te pikken.  Ik had deze klim nog niet gedaan en hij was veel langer dan ik dacht en ging daarbij nog van steil naar steiler.  Ik had het gevoel van nooit boven te geraken, maar hoe verder de klim vorderde en ik besefte dat ik al wat deelnemers had ingehaald hoe meer moed ik kreeg.  Het wedstrijdgevoel in mij werd wakker en ik gaf het beste van mezelf.  De afdalingen lukten prima, de klimmen verteerden, maar het was afzien.  Veel drinken en wat suikers loodsten me zonder energietekort door deze wedstrijd, bij deze een woordje van dank aan mijn bevoorraders Dirk, Evi en Jelle.  De finish overrijden was een voldoening.
Met een tevreden blik kijk ik terug op deze wedstrijd en naar training toe is deze meer dan geslaagd.   
Zondag hebben we dan naar de wereldbekerwedstrijd gekeken en de bikers aangemoedigd.
Een schitterend weekend achter de rug, zelf niet veel gefietst, maar heel veel fietsen gezien.

Gedurende het ganse weekend ben ik gaan biken in de omgeving van Tournavaux, een kleinschalig dorpje net over de grens met Frankrijk.  Vrijdagmorgen arriveerden we aan ons verblijf en vervoegden er de groep van de 4bikers  Het werd een blij weerzien met enkele bekenden, maar eveneens een leuke ontmoeting met enkele nieuwe gezichten.
Ik heb er 3 schitterende trainingsdagen op zitten.  Er zat vanalles in het parkoer, van steile korte tot steile lange hellingen, technische klimmen, worteltapijten, extreme stukken, vlot bollende bospaden, heel weinig asfalt, beekpassages, ...  Het is er zowaar een bikeparadijs.  De groep zorgde er mee voor dat het een niet te vergeten weekend werd, die mannen van 4bikers kunnen wel iets organiseren als je 't mij vraagt.  Aangepaste voeding voor de sporter, energierijke bevoorradingen, een leuk verblijf, ... er was aan alles gedacht.  En de sfeer in de groep was uitstekend en daarvoor wil ik iedereen bedanken die er bij was.  Het weer zat ook aan onze kant, schitterend zomerweer, warm, zonnig,.. en daarom werd het weekend afgesloten met een bbq, uiteraard met pasta, ah ja.
Het was eveneens een test om samen gedurende 3 dagen te biken met mijn teamgenoot voor de Bikechallenge Polen.  Ikzelf heb er een goed gevoel aan overgehouden en ik vermoed dat het wederzijds is.  Een volgende afspraak om ons voor te bereiden op ons Polenavontuur is de lcmt