In Ronse vond vandaag de beneluxcup plaats.  Wat me vooral opviel was het groot aantal dames, uiteraard heel veel Nederlanders.  Het werd een dag met kettingproblemen, ik kon mijn 34 achteraan niet gebruiken, de ketting liep regelmatig af mijn tandwiel en de ketting bleef af en toe eens plakken ook.  En alsof dit nog niet genoeg was had ik ook een bandenprobleem, meer bepaald een bandendrukprobleem bleek achteraf.  De banden waar ik met reed waren gemonteerd op de wielen van Dirk, aangezien ik minder weeg was die bandendruk veel te hoog en had ik geen grip, schoof heel veel weg vooraan met enkele valpartijen als gevolg. 
'k Heb dus heel veel geklungeld vandaag, en tussen al dat klungelen in reed ik toch de wedstrijd.
Ben 23ste geworden en tevreden.

Heb ook nog even kunnen kennismaken met het onsportieve gedrag van een toprijdster.

Zaterdagmiddag samen met Dirk en Jurgen vertrokken naar Duitsland.  We gokten om er een overnachting te vinden á la 'zimmer frei', helaas verkeerd gegokt, overal waar we aanbelden was het op zijn Duits 'belegt',  zelfs tot in het volgende dorpje.  Dan maar het plaatselijke 4-sterren hotel binnengestapt en daar een kamer gehuurd.  Gelukkig viel die mens aan de receptie goed mee en hij had zowat medelijden met ons en gaf ons daarbij nog een fikse korting. 
Snel de fietskledij aangetrokken om nog even los te rijden en zo een deeltje van het parkoer te verkennen.  Het viel me snel op dat het om een typisch Duits parkoer ging met brede dolomietpaden.  Het kwam in mij op dat ik me al snel zou vervelen op zo'n autostrade-parkoer, mja we zouden wel zien wat het 's anderendaags zou worden.
Net tegenover het hotel was er een italiaans restaurant, dit was de plek voor ons avondeten.  Op aanraden van Jurgen gingen we voor een kleine pizza als voorgerecht en vervolgens nog een spaghetti.  Toen de ober kwam opnemen, bekeek die mens ons verwonderlijk aan en deelde ons nog mee dat een kleine pizza helemaal niet zo klein is.  Aan het tafeltje naast ons zaten ook een stel bikers (Reevax-team), op hun beurt vertelden ze dat die kleine pizza inderdaad wel groot is.
De pizza kwam er aan, ahja dat zijn hier dus kleine pizza's, ons tafeltje was een beetje te klein voor die pizza's, maar op 't gemakske hebben we hem naar binnen gewerkt.  Vervolgens de spaghetti er bij en we waren opgeladen voor de Saarschleifen Bike Marathon.
Naar gewoonte zat ik vol twijfels, het parkoer is niet mijn ding, de vermoeidheid van de voorbije week, ik had nog wat hoofdpijn,... alé ik trooste me dat het misschien wel een goed teken zou zijn.  En...Jurgen vertelde me dat het zeker niet aan de slaapgelegenheid, het avondeten, de fiets, en het weer kon liggen, maw alles was in orde om morgen te biken.

Zondagmorgen een goed ontbijt, niet te veel want ik zat eigenlijk nog propvol.  Klaarmaken, uitchecken, opwarmen en naar de startbox.  Oei, wat was dat, we konden al helemaal achteraan gaan staan, tot ik ergens hoorde dat de vergunninghouders in het eerste vak mochten staan, ah ja... dan gaan we eens kijken, en ja hoor we mochten er in, maar er was geen plaats meer, dus helemaal vooraan gaan staan dan.  Jawadde zo op de eerste rij staan van een marathon, dat zal waarschijnlijk ook nooit meer gebeuren.  Ondertussen was mijn bikepartner voor de Bikechallenge in Polen er ook komen bij staan en zo stonden we daar met 4 southparkbikers op de eerste rij.
Het startschot ... Dirk en Jurgen mochten het ganse peleton op gang trekken.  Ik probeerde om niet overhoop gereden te worden van die vloedgolf bikers die voorbijstormden.  'k Vond dat ik heel goed gestart was en probeerde me niet te laten opjagen door de snellere mannen, zo trachte ik mijn eigen tempo te vinden, dit lukte niet zo goed op dit parkoer, er was teveel verschil, eerst typische dolomietpaden, dan een steile klim dan wat singeltracks dan weer snelheid op de dolomietpaden enzoverder.  Het parkoer viel al bij al nog mee, het was uiteindelijk geen typisch Duitse marathon zoals ik had verwacht, het was eigenlijk een mengeling tussen een Ardennen marathon en een Duitse.  De organisatie die was dan wel typisch Duits, gewoonweg 'af'.
Ik had uiteindelijk mijn tempo gevonden en probeerde wat te eten en voldoende te drinken, maar dat lukte deze keer niet zo goed, ik zat nog altijd propvol.  Ik vreesde dan ook om de rekening gepresenteerd te krijgen naarmate de marathon vorderde.  En ja hoor na een 75-tal km was het zover, ik kreeg het moeilijk, de moral daalde en net toen kwam een bekende biker (supernaut) naast me rijden en vroeg of ik nog vanalles genoeg had en hoe het zat.  Hij zal wel gezien hebben dat ik in een moeilijk moment zat en een beetje steun kon gebruiken.  Samen met hem heb ik dan het laatste deel afgefietst en ik was serieus content dat ik de 'ziel' bereikt had.
Het was nog gezellig nagenieten onder een stralend zonnetje, iedereen die zijn verhaal deed, de volgende bike-afspraken werden gemaakt, ...
Mijn bikepartner voor Polen riep me opeens dat ik op het podium moest gaan, ik was 4de geworden en bij een marathon is er een podium voorzien voor de eerste 5.  Jammer van mijn dipje, indien ik dat niet had gehad zat er een 3e plaats in.  Ik was in ieder geval supercontent met het boeketje bloemen en de envelop die ik kreeg.  Met een goed gevoel keerde ik terug naar huis.

Al sinds eergisteren een beetje vermoeid, slecht slapen, pijn in nek en schouders en drukke beroepsbezigheden.  Rust kan nu wel geen kwaad, maar vandaag moest ik enkele formaliteiten vervullen en heb van de gelegenheid gebruik gemaakt om dit met de fiets te doen en zo een beetje los te rijden.

Zondag start ik in de Saarschleifen marathon in Duitsland.  96 km mtb-plezier met 2700 hoogtemeter te overbruggen.  Ik hoop daar geen last te hebben van de vermoeidheid.