in juli vertrekken we weer richting Oos-Europa. Deze keer gaan we veel in Roemenië blijven om daar zoveel mogelijk off-road te rijden/reizen. Op de foto de grove route. We plannen trouwens nooit een vaste route vooraf, en leggen ook niks vast. De avond van te voren maken we steeds een planning voor de volgende dag, en zelfs deze planning houden we dan maar grofweg aan.
De grens met Duitsland, het einde van onze reis is in zicht. We zijn nog door Duitsland terug naar huis gereden , maar dat doen we volgende keer zeker niet meer. Zo geweldig saai....... volgende keer terug met de trein tot in Dusseldorf, zeker weten. Toen ik eenmaal thuis was heb ik nog verschillende dagen met een zeer vreemd gevoel rondgelopen (achteraf bleek dat Stan dit ook had). Ik denk dat het heimwee naar het reizen was. Ik vond het verschrikkelijk dat ik niet meer kon motorrijden, de weg zoeken, vreemde gebaren maken om de weg en/of slaapplaats te zoeken...... Na een kleine week ging het echter terug beter, maar nog niet veel later waren de plannen al gesmeed om een gelijkaardige tocht te doen !
Toen we vlak voor de duitse grens een slaapplaats aan't zoeken waren kwamen we een groepje duitse motorrijders tegen die ons uitnodigden op een soort treffen daar vlak in de buurt. Er werd ons een leuke avond met worst en bier aangeboden, wat wie niet konden afslaan natuurlijk. En we hebben het geweten....
Tjechië is een héél mooi land met prachtige steden, maar toen in september waren ze in heel het land aan zowat alle wegen het werken wat tot ergelijke files leed.
Door de massa mensen die er rondlopen , dikwijls in groepen en met gids, krijg je een jammerlijk gevoel dat je rondloopt in een soort van attractiepark. Soms lijkt het respect voor de plaats en wat er is gebeurd een beetje zoek.....
Deze supervriendelijke mensen konden echter geen engels en dochterlief moest mee buitenkomen om te kunnen comuniseren. Nadat de koffer hersteld was (volledig kostenloos trouwens) werden we nog uitgenodigd om te blijven eten, wat we jammer genoeg moesten weigeren omdat we toch onder enige tuidsdruk stonden om terug op tijd thuis te geraken. We gaan wel proberen om dit jaar, als we terug naar Oekraïne rijden, deze mensen terug te bezoeken.
De koffer werd volledig gedemonteerd en vakkundig rechtgeklopt. Ze zijn er ongeveer dik 2 uur mee bezig geweest om de koffer te herstellen. Maar nadien was ze beter dan nieuw !!!!
Terug naar de bewoonde wereld dus..... aan een kiosk zijn we gestopt om de koffer op te lappen. Daar gebaarde een vriendelijke man ons om mee te komen. Hij kende iemand die de koffer wel kon herstellen.
Op de foto niet heel goed zichtbaar, maar de alu koffer was serieus beschadigd en zo konden we niet verder. Het deksel kon niet meer dicht en de bodem viel er onderuit.
We wilden nog eens een stuk afsnijden via een onverhard pad, maar deze keer liep het enigzins fout. Een klein laagje modder ( van klei) deed mijn voorband vollopen en ik gleed met mijn voorwiel onderuit, gelukkig aan een matige snelheid (ik had al door dat het glad was). Het was echter zo glad dat Stan, toen ie zijn motor wou omdraaien, met zijn voeten uitgleed en ook met motor tegen de vlakte ging.
eenmaal onderweg merk je toch al snel dat de wegen hier veel beter zijn (wat wij eigenlijk niet zo prettig vonden, hehe ). Toch nog meer dan genoeg off-road stukken te vinden hoor...
